Het verhaal wil dat Franz-Josef toenmalig keizer van Oostenrijk-Hongarije, ook wel bekend als de gemaal van Sisi, toezegde de bouw van een opera in Budapest te financieren op voorwaarde dat de opera niet groter zou zijn dan deze in Wenen. De Hongaren voerden dit bevel naar de letter uit. De opera was niet zo groot als die in Wenen, maar wel mooier. Althans dat vinden de Hongaren. Ik laat jullie zelf oordelen.
Széchenyi Bath & Spa is een historisch complex van een uitgebreid aanbod aan thermaalbaden. Er zijn sauna’s op alle mogelijke temperaturen, medicinale zwavelbaden en een schitterend buitenbad dat zomer en winter op 39 graden is. Al het water is afkomstig uit natuurlijke warmwaterbronnen. Volgens mijn gids is Széchenyi Bath & Spa gekend om de schakende mannen in het buitenbad. Wij slaagden er tijdens ons bezoekje in slechts één schakend koppel te spotten, dus misschien is de schaakinteresse van de gemiddelde Hongaar afgenomen.
Budapest is bekend om zijn uitgebreide aanbod aan badfaciliteiten. Als je deze stad bezoekt, moet je zeker de tijd uittrekken om minstens één bad te bezoeken. Széchenyi Bath & Spa is het grootste complex en bovendien volledig gemengd. Andere baden zijn beurtelings voor mannen en vrouwen geopend. De baden zelf waren prachtig, al had het toch ook iets van vergane glorie: douches die verroest waren of waarvan de doucheknop ontbrak, verkleedruimtes waar je zowel op blote voeten als op schoenen liep die niet regelmatig gepoetst werden, een algemeen gevoel dat het toch allemaal net iets beter onderhouden kon zijn.
En het allerergste: het feit dat je maar op één plek handdoeken kon huren. Dat huren verliep trouwens op een bijzonder inefficiënte manier die me deed terugdenken aan communistische tijden: een onvriendelijke madame die er helemaal alleen voor stond, van iedereen huurgeld én waarborg in ontvangst moest nemen en dan telkens ticketjes moest afprinten op een trage computer. De ticketjes mocht je zeker niet verliezen of je kreeg je waarborg niet terug. Tegen de tijd dat we eindelijk aan de beurt waren, waren de gewone sponzen handdoeken op en bleven er enkel nog een soort lakens over. Beter dan niets, zullen we maar denken zeker? De rij om onze lakens terug te geven was zo mogelijk nog veel langer.
Jammer, want met een beetje inspanning van de uitbaters kan zo’n bezoek aan een badhuis echt een onvergetelijke ervaring zijn.
Twee tips alvast voor een bezoekj: neem je eigen handdoeken mee en reserveer direct een cabine.
Ik weet het, mijn ecologische voetafdruk is er alweer wat groter op geworden, maar de plicht riep. Dus stapte ik gisteren op een vliegtuig richting Kopenhagen voor een conferentie en bijhorend diner. De weersomstandigheden in Kopenhagen waren suboptimaal en met suboptimaal bedoel ik ijskoud. Waar blijft die lente? Het is verdorie april. En zo was ik genoodzaakt in mijn vrije uurtjes van winkelcentrum naar winkelcentrum te vluchten om mijn verkilde vingers de kans te geven weer op temperatuur te komen. Gelukkig was vandaag de zon wel van de partij, wat meteen een wereld van verschil maakte. De conferentie zelf was kort, maar boeiend. Het aantal aanwezigen was bewust beperkt gehouden om de interactie tijdens de brainstormsessies te verhogen. Heel interessante mensen leren kennen en een tof gesprek gehad met één van de aanwezigen uit Tallinn. De locatie waar de conferentie doorging was schitterend: The Black Diamond is werkelijk een adembenemend verlengstuk van de Deense Koninklijke bibliotheek.
En vandaag ben ik alweer terug in België. Zo vliegt een werkweek wel snel voorbij.
Oja, foto’s genomen met mijn oude Canon Powershot G7. Vandaar de crappy kwaliteit.
Een beetje nostalgie op tijd en stond, kan al eens deugd doen. En het is gewoon een feit dat ik erg mooie kindertijdherinneringen heb aan Bokrijk. Herinneringen aan de immense speeltuin, maar ook aan het Openluchtmuseum met de charmante huisjes (zolang je er zelf niet in moet wonen), de in traditionele kledij uitgedoste vrijwilligers, en de oude voorwerpen die nog niet zo heel lang geleden dagelijks gebruikt werden. Een confrontatie met een verleden dat nog niet zo veraf is, maar toch lichtjaren verwijderd lijkt van de huidige maatschappij met zijn elektronica, overconsumptie en toenemende jachtigheid.
En zo speelden we samen met de kinderen van vriendin en oud-collega L Trou-Madame en andere kegelspellen. Aan Krulbol waagden we ons niet, omdat de vriendelijke meneer in de spelletjesschuur ons verzekerde dat dit een spel voor volwassenen was (en hij had gelijk, die dingen waren echt veel te zwaar voor kinderen uit de tweede kleuterklas en het tweede leerjaar). De pannenkoek in de namiddag luidde de definitieve aftocht in van dat buikgriepachtig virus dat langer in mijn lichaam blijft sluimeren dan verwacht en gehoopt. Al hield ik het ‘s avonds bij een heel erg kleine portie van de pastaschotel van onze sympathieke gastvrouwe, om eventuele accidentjes te vermijden.
Zelfs de weergoden waren ons gunstig gezind, want de enige druppeltjes regen vielen net op het moment dat wij aan de pannenkoeken zaten. Ideaal. Al had een paar graden warmer mijn verkleumde handen beslist geen kwaad gedaan.
Ik blijf er me telkens weer over verbazen hoe erg het beeld dat mensen van jou hebben, afwijkt van het beeld dat je van jezelf hebt. Zo noemde iemand me onlangs een “rustig” persoon. Nu denk ik dat er veel labels op mij te plakken vallen, maar rustig, neen, dat zie ik toch niet. Ik zal nog een beetje ziek geweest zijn.
Ik begin dit reeksje met het lof zingen van onze onvolprezen Bed&Breakfast Butterfly Home. Bijzonder vriendelijke en behulpzame uitbater. Zalig ontbijt (waarvan ik door mijn virusje) niet optimaal heb kunnen genieten. Dikke sappige persappelsienen om ‘s ochtends de dag mee te beginnen, niet goed voor de darmen, helaas. De kamers waren enorm groot, mooi ingericht en smetteloos. Alleen jammer dan dat te kleine en te korte dekbed. Mijn vriend en ik zijn gewoon om met aparte dekbedden te slapen waardoor menig nachtelijk getouwtrek vermeden wordt. Eén te klein dekbek en er ligt altijd wel iemand bloot. Maar verder geen klagen: rustige, verkeersvrije straat (al vermoed ik dat je in de zomer wel wat lawaai kan hebben van de terrasjes in de straat), gelegen vlakbij een metrostation en één van de beroemdste bruggen van Budapest. Absolutely charming.
Voordat ons Wizzair vliegtuig effectief opsteeg in Charleroi voelde ik me al niet te best: beetje misselijk, beetje koortsig, beetje hoofdpijn. Maar kom, niets wat niet zou overgaan na een goede nachtrust of onderdrukt kon worden met wat perdolan. Of althans dat dacht ik. De eerste dag voelde ik me echter niet veel beter en het werd nog erger toen ik de nacht van Paaszaterdag op Paaszondag meer op het toilet zat dan in mijn bed lag. Iets buikgrieperig had me te pakken gekregen en bleef hardnekkig sluimeren de rest van de trip, ondanks alle immodium die ik slikte.
Nu is mijn standaardmanier om om te gaan met ziek zijn, doen alsof er niet aan de hand is, het ongemak te negeren en verder te werken business as usual. Helaas bleek deze handelswijze ditmaal minder effectief. Dus werd het een soberder trip dan gewoonlijk. Vroeg in bed, geen alcohol (op de slotavond na, dat kon ik mezelf toch echt niet ontzeggen, al droeg ik de dag erna de gevolgen, de schuimwijn en de cosmopolitan hadden toch gesmaakt). Doodjammer, want het eten dat we in Budapest geserveerd kregen was uitstekend, alleen kon ik er niet ten volle van genieten met steeds de vrees elk moment naar het toilet te moeten hollen in het achterhoofd.
Ik zal nog eens terug moeten gaan om al die verschillende soorten dessertwijn (tokaji) en schuimwijn uit te proberen, nietwaar?
Terug van een vijfdaagse in Budapest. In tegenstelling tot wat jullie normaal van mij gewoon zijn, verschenen er de afgelopen dagen geen verslagen van onze belevenissen. Mijn gezondheid liet het een beetje afweten waardoor de energie mij ontbrak. Wat mogen jullie wel nog verwachten de komende dagen op yab.be? Een overzichtje van mijn persoonlijke Budapest highlights. Ik zal enkele plekken of momenten in de spotlights zetten die mij bijzonder geïnspireerd hebben. Een soort persoonlijke best-of, als het ware.
Vanaf vandaag krijgen enkel nog de kinderen verjaardagskaarten van ons. Want zeg nu zelf, vanaf een bepaalde leeftijd is de fun van het verjaren er zowat af. Kinderen kan je echt oprecht blij maken met zo’n kleine geste, terwijl volwassenen waarschijnlijk liever niet dan wel geconfronteerd worden met de steeds sneller voortschrijdende tijd.
En ‘t is crisis voor iedereen, he. 😉
Alhoewel trouwen niets voor ons is, feesten we graag mee als vrienden besluiten elkaar hun jawoord te geven. En zo brachten we zaterdagnamiddag, -avond en -nacht door in de Gentse Eskimofabriek, een schitterende feestplek in een oud industrieel pand dat een nieuwe bestemming kreeg. Ik kreeg mijn vriend zo ver om mee te doen aan de boombal initiatie. Een klein mirakel. En op het einde van de nacht, begonnen de danspasjes zowaar zelfs een beetje te lukken! (Al hield ik er wel een blauwe wreef en een gekwetste kleine teen aan over. Niet veroorzaakt door mijn vriend, trouwens.)
Mijn door alcohol te los gemaakte tong begin wel een stommiteit, waardoor er een ongemakkelijke situatie ontstond tussen mij en een goeie vriend. Heel dom van mij en echt niet van mijn gewoonte. Een stomme uitspraak op een absoluut verkeerd moment, waardoor ik me erg schuldig voelde. Gelukkig geraakte het incident bijgelegd. En ik weet dat hij een groot hart heeft om het mij te vergeven. Alcohol, het is des duivels!
En het eten, dat was werkelijk fantastisch. We are very fortunate.
