Jasper National Park – 30 juli 2015

Alweer een suboptimale nacht. Omdat wij soms liever lui dan moe zijn, maken we het onszelf makkelijk en ontbijten we opnieuw bij Papa George’s. Ik bestel ditmaal de eggs benedict met zalm. Het smaakt me minder dan gisteren, de kok heeft ditmaal wat overdreven met de sauce hollandaise. Ik laat een grote kwak op mijn bord liggen.

Het ziet ernaar uit dat het vandaag een mooie en zonnige dag wordt. Ideaal om de Jasper Skytram te nemen die ons langs de flanken van Whistlers Mountain omhoog zal voeren. Het ritje met de Skytram duurt amper 7 minuten. We zijn duidelijk niet de enigen die wilden profiteren van het mooie weer, onze gondola zit stampvol mensen. Tijdens de 7 minuten naar boven krijgen we uitleg van een vriendelijke jobstudent over de ons omringende bergen.

Dat we op die 7 minuten fel gestegen zijn, moge duidelijk zijn. Bij het grondstation was het nog een gezellige 23 graden, boven halen we amper de 12 graden. Al een geluk dat we zo slim waren om onze windstoppers mee te nemen. Vanaf het aankomststation van de SkyTram wacht ons een steile klim van 2300 naar 2500 meter hoogte. Laat het er ons op houden dat ik heel veel gepuft heb. Voor een lange wandeling draai ik mijn hand niet om, maar zulke steile hellingen zijn mijn kuiten niet gewoon. De beloning was echter groot: wat een fabelachtig uitzicht op Jasper en de omringende bergen. Ik kan amper ophouden met foto’s maken.

IMG_4948

IMG_4951

IMG_4953

IMG_4954

IMG_4964

IMG_4968

IMG_4972

IMG_4978

IMG_4979

IMG_4984

De fotograaf die we aanspreken om een foto van ons tweetje te nemen, geeft nog wat gratis fotografietips mee. Hij is een grote voorstander van het gebruik van HDR in deze omstandigheden. Ik heb effectief een HDR functie op mijn toestel, maar ben zelf eerlijk gezegd niet zo’n grote fan van HDR. Het resultaat ziet er altijd wat artificieel uit en je moet je toestel enorm goed stil houden als je geen statief bij hebt. Enfin, ik zal het eens een kans geven en de resultaten vergelijken met mijn andere foto’s. [nvdr: de meeste HDR foto’s die ik vanuit de losse hand nam, vond ik gewoon niet scherp genoeg, geen HDR zonder statief dus, voor mij]

We klauteren op wat rotsen voor wat leuke kiekjes, vangen een glimp op van Mount Robson die even van tussen de wolken komt piepen en vatten vervolgens de terugweg naar de gondola aan. Onderweg vragen we een vriendelijke meneer nog een foto van ons beiden te maken. De heer heeft toch alle tijd van de wereld, want zijn vrouw is nog bezig met de afdaling.

Na een kort ritje met de SkyTram staan we terug beneden. Een ritje heen en terug met de SkyTram kost 37 Canadian dollar. Een flinke smak geld voor 14 minuten, zou je denken, maar de klim en het fantastische uitzicht maken dat dit een faire prijs is voor wat je krijgt. Een aanrader.

Bij het binnenrijden van Jasper National Park twee dagen geleden kregen we een handige brochure met een aantal voorstellen voor een dagplanning. Het is ongeveer middag en wij beginnen nu aan de dagplanning. We rijden doorheen Jasper naar Miette Hot Springs, de heetste hot springs van de Rocky Mountains. De temperatuur van het water kan oplopen tot 53.9 graden. Gelukkig wordt het water in de thermale baden voor de bezoekers afgekoeld tot 39 graden.

Onderweg naar Miette Hot Springs spotten we eindelijk nog eens wat wildlife dat de moeite waard is. Langs de kant van de weg liggen een paar prachtige rendieren te herkauwen. En nog wat verder lopen er een paar berggeiten op hun gemak op de pechstrook. Tip: je weet dat er wildlife in de buurt is, wanneer je een ganse hoop auto’s stil ziet staan langs de weg zonder dat er een stopplaats in de buurt is. Meestal zwermen er rond die auto’s ook een paar mensen met fototoestellen rond.

IMG_5063

IMG_5064

IMG_5065

IMG_5073

IMG_5083

IMG_5105

Rond 14.15 zijn we bij Miette Hot Springs. Onze magen rammelen. Het blijft moeilijk om een gezonde regelmaat in ons eetpatroon in te bouwen. Vlakbij de baden is er gelukkig een lodge met een bijhorend restaurantje. Het dagaanbod ziet er niet slecht uit en we besluiten het erop te wagen. We zijn een beetje verrast vast te stellen dat we in deze uithoek op een Grieks restaurant gestuit zijn met authentieke Griekse specialiteiten op de kaart.

Ik ga voor de lunchsuggestie, de tuna sandwich en mijn vriend voor (rarara) een burger. We genieten van het zonnetje op het mooie met bloemen versierde terras. Tijdens onze lunch lopen er op hun dooie gemak een stuk of tien berggeiten langs. Eerst zijn we nog voorzichtig, maar we merken dat de beesten zich bijzonder goed laten benaderen (ik vermoed dat ze, ondanks de verbodsborden die overal staan, nu en dan wat toegestopt krijgen).

IMG_5122

IMG_5130

IMG_5134

IMG_5136

Blijkbaar ontbreekt in het dieet van berggeiten zout en laat wagens na de lange Canadese wintermaanden nu eens een goeie bron van zout zijn. We zien dus de geiten samen gezellig aan de wagens op de parking likken.

Na de lunch is het tijd voor wat lichaamsbeweging. De brochure raadt ons de ‘moderately challenging’ Sulphur Skyline Hike aan. Een wandeling van heen en terug zo’n 8 km. Op het bord van de wandeling staat dat je de eerste helft maar liefst 700 meter stijgt, de tweede helft daal je langs hetzelfde pad weer naar beneden. We twijfelen even, maar ‘moderately challenging’, dat moet toch doenbaar zijn?

Ik kan jullie bij deze meegeven dat de Canadezen gans iets anders verstaan onder ‘moderately challenging’ dan ik. My god, wat een zware wandeling. Het pad gaat steil omhoog, op geen enkel moment kan je even recupereren op een vlak of dalend stuk. Klimmen, klimmen, klimmen, vier kilometer aan een stuk. Mijn kuitspieren beginnen te protesteren en mijn hoofd ziet ongetwijfeld knalrood. We moeten meermaals een rustpauze inlassen of worden daar min of meer toe gedwongen wanneer we een soort parelhoen zien passeren op onze weg. Verder zien we naar goede gewoonte heel veel squirrels en chipmunks.

IMG_5138

IMG_5139

IMG_5145

IMG_5149

IMG_5150

IMG_5161

IMG_5167

IMG_5169

Wanneer we aankomen op een plek waar een grote witte steen ligt en we een groep hikers eten zien klaarmaken op een kampvuurtje denken we dat we er zijn. Helaas, de applicatie op de smartphone van mijn vriend duidt de top nog een stukje verder aan. Het venijn zit zoals altijd in de staart: het laatste stuk is zo mogelijk nog steiler dan het voorgaande met als extra moeilijkheidsgraad dat het nu klimmen op losliggende kiezelstenen is. Spannend.

Na heel veel gezucht, gekreun en geklaag (van mij dan toch, mijn vriend lijdt in stilte) bereiken we de top. Met dank aan de vele aanmoedigingen (nog zoveel meter…) van mijn vriendje. Het is duidelijk dat ik niet veel klimervaring heb, maar wat een ongelooflijk uitzicht. Nu begrijp ik waarom de brochure deze wandeling aanraadt. Al vraag ik mij nog altijd af wat die Canadezen dan wel onder challenging verstaan.

IMG_5182

IMG_5184

IMG_5185

IMG_5186

IMG_5189

IMG_5191

IMG_5192

IMG_5199

IMG_5216

We zijn wat fotootjes van elkaar en van het uitzicht aan het maken wanneer een koppel met hun vier kinderen vlak na ons de top bereikt. Ze vragen vriendelijk om een familiefoto van hen allen te maken. Al is dat duidelijk niet naar de zin van Christian, de oudste zoon die overduidelijk aan het puberen is. De klimmers blijken uit Minneapolis afkomstig te zijn. De vader vertelt dat ze de dag voordien met hun campervan uit hun thuisstad Minneapolis vertrokken zijn en door pech pas deze nacht om 2 uur gearriveerd zijn. Ik complimenteer hem en zijn gezin op hun fitheid, ik denk niet dat ik zo’n berg op zou geraken zonder een fatsoenlijke nachtrust.

Het voordeel van een hele steile klim is dat de terugweg een eitje is. Aan een stevig tempo gaan we terug naar beneden. Enfin ja, het eerste stuk met de kiezel gaan we behoorlijk traag naar beneden, we hebben geen zin om uit te glijden en op ons gezicht te vallen. Eens we echter het bospad bereiken gaat het snel. Om 19.30u zijn we beneden. In totaal hebben we net geen vier uur over deze hike gedaan. We vertrokken om 15.40u.

IMG_5218

IMG_5220

IMG_5223

IMG_5225

IMG_5226

De klim was een hele uitdaging voor mij, maar achteraf gezien ben ik toch blij dat ik heb doorgezet. Na zo’n inspanning hebben we wel een lekker avondmaal verdiend! We wandelen op een rustig tempo (mijn kuiten beginnen flink zeer te doen) naar het café van Miette Hot Springs. Het aanbod daar ziet er echter bijzonder teleurstellend uit. En het café zelf ziet er ook niet zo proper uit. Gelukkig kunnen we uitwijken naar dezelfde Griek waar we deze middag al geluncht hebben.

Ditmaal ga ik voor de moussaka. Ben normaal niet zo’n echte fan van dit gerecht, maar als er één plek is waar ze weten hoe een moussaka te bereiden, zal het wel in een authentiek Grieks restaurant zijn. Mijn vriend kiest voor de kip souvlaki. Excellent choices, zegt de dienster, die me in één moeite door complimenteert met mijn oorbellen (die fooi, weet u wel).

IMG_7740

IMG_7741

Het diner smaakt enorm! De strawberry daiquiri is de kers op de taart:

Op naar de Miette Hot Springs om onze spieren wat te laten ontspannen in het warme water. Het is nodig, want ik voel ze nu al opstijven. De kleedruimten mochten wel wat properder zijn (is altijd een probleem bij dit soort badfaciliteiten, er wordt gewoon niet genoeg gekuist, alleen bij de Blue Lagoon en in de Japanse onsen was alles mooi netjes).

De baden doen deugd, maar het is wel jammer dat er chloor wordt toegevoegd aan het badwater. Maakt dat ik toch twijfel aan de zogezegd heilzame werking van het badwater. Om wat af te koelen maak ik gebruik van de koude baden en oh boy, het contrast is groot met het warme water. Maar hey, wisselbaden schijnt goed voor de gezondheid te zijn.

Na een uurtje in de baden waarbij we de hemel langzaam donker zien worden en onze vingers rimpelig, vinden we het welletjes. We vatten de nachtelijke rit naar Jasper aan onder een prachtige volle maan.

Wat een schitterende dag!

Jasper National Park – 29 juli 2015

Zoals te verwachten, geen al te goeie nacht gehad. Te warm, te veel lawaai. Ik ga toch eens moeten overwegen met oorstopjes te slapen. Mijn vriend doet dat al jaren, maar zegt wel dat het even wennen is. Dus wellicht is het geen strak plan om hiermee tijdens een vermoeiende vakantie te beginnen.

We ontbijten bij Papa George’s, het restaurant vlak naar ons hotel. Ik ga voor de eggs benedict met spinazie en tomaat. Love me some eggs benedict! Om het voedselprobleem van gisteren te vermijden, willen we wat koffiekoeken kopen bij de bakker vlakbij ons hotel. We zijn duidelijk niet de enigen met dit idee. Er staat een gigantisch lange rij wachtenden. Te lang voor ongeduldige zielen zoals wij. We lopen een beetje verder naar een kruidenierszaak in de hoop daar wat droge koeken en noten te kopen. Het blijkt echter een heuse zoektocht om iets min of meer gezond te vinden. De enige ongezouten noten die we vinden zijn een doosje amandelen. Dat nemen we dan maar mee, samen met wat multigranenrepen en twee tabletten chocolade.

IMG_7701

Onze eerste stop is het Hanging Valley Viewpoint, waar tijdens de laatste ijstijd de Athabasca gletsjer en de Maligne gletsjer elkaar ontmoetten. We genieten van het mooie uitzicht op de omgeving en kunnen meteen vaststellen dat Jasper National Park een drukke toeristische plek is: er stoppen vlak na ons een paar toeristenbussen. Zijn we niet meer gewoon na ons verblijf bij Lac Le Jeune.

IMG_4623

IMG_4632

IMG_4635

Volgende halte: Maligne Canyon. Fabuleuze plek! Het resultaat van eeuwen erosie. Echt schitterend. We maken een korte wandeling van iets meer dan een half uur door de canyon en doen ons best om dit natuurwonder zo goed mogelijk vast te leggen. Wat niet evident is in deze contrastrijke omgeving.

IMG_4641

IMG_4646

IMG_4653

IMG_4656

IMG_4671

IMG_4673

IMG_4677

IMG_4681

IMG_4689

IMG_4706

IMG_4714

We rijden verder naar Medicine Lake. We zijn echter nog geen twee minuten uit de wagen of we worden overvallen door een dikke regenbui. We vluchten terug de wagen in en besluiten bij het terugkeren (er is maar één weg die naar Maligne Lake voert en die loopt daar dood) opnieuw onze kans te wagen.

IMG_4719

IMG_4726

IMG_4729

Het grauwe grijze weer past anders perfect bij de omgeving waardoor we rijden. In de omgeving van Medicine Lake heeft onlangs een stevige bosbrand gewoed. De zwartgeblakerde boomstammen geven het landschap iets dreigends en de regen maakt dat de geur van verbrand hout heel goed waarneembaar is. Bijzonder.

De ganse rit naar Maligne Lake blijft het weer extreem wisselvallig. Langs de kant van de weg zien we regelmatig waarschuwingsborden voor overstekend wild, maar wij zien helemaal niets. Geen eland, geen hert, geen kariboe en al zeker geen beer. Awoert.

Aangekomen in Maligne Lake lijkt het erop dat de laatste druppel regen gevallen is, we zien schuchtere stukken blauw tussen al het grijs. We lunchen in Lake View Restaurant, een zelfbedieningsrestaurant met veel zitplekken en een prachtig uitzicht op het meer. Het aanbod stelt niet zo heel veel voor, maar wij hebben gelukkig ook niet zo heel veel honger. Mijn vriend eet een slaatje en ik een yoghurt met granola.

IMG_7705  IMG_7706

IMG_4730

IMG_4731

IMG_4735

IMG_4736

IMG_4743

IMG_4744

Na de maaltijd kopen we een ticketje voor de boottocht op het meer die ons naar Spirit Island moet brengen. De boottocht staat geafficheerd als ‘the best cruise in the world’. Hopelijk maken ze dat waar, want de prijs is navenant.

We moeten een half uurtje wachten voordat we aan boord kunnen gaan en brengen die tijd door op een bankje in de zon. Yep, de zon lijkt de regen definitief overwonnen te hebben. Aan boord van ons ‘cruise ship’ worden we vriendelijk welkom geheten door onze Australische gids. Zij vertelt dat er veel Australiërs in Canada werken. Interessant om weten.

De boottocht is echt een groot succes. Aan de dure kant, maar absoluut een aanrader. De kleur van het meer is een prachtig turquoise. Fenomenaal. De Australische slaagt erin om de uitleg kort en boeiend te houden. Hoogtepunt is natuurlijk het bezoek aan Spirit Island. Helaas blijkt dat we Spirit Island zelf niet mogen betreden wegens te fragiel. We voelen ons toch een klein beetje het slachtoffer van false advertising. We mogen wel aan de overzijde van dit schiereiland (yep, Spirit Island is niet eens een echt eiland) uit de boot stappen om te proberen die éne iconische foto te reconstrueren.

IMG_4753

IMG_4757

IMG_4759

IMG_4761

IMG_4767

IMG_4774

IMG_4777

IMG_4792

IMG_4807

IMG_4808

IMG_4827

IMG_4830

IMG_4846

Tien minuutjes hebben we om het perfecte kiekje te maken. Net op het moment dat we terug aan boord van de boot gaan, begint het alweer te druppelen. Perfecte timing, alweer. Gelukkig laten we het regenweer achter ons en schijnt de zon wanneer we opnieuw aanmeren bij het Lake View Restaurant.

IMG_4864

IMG_4866

IMG_4860

IMG_4861

Aan boord had onze Australische gids gezegd dat de wandeling naar Moose Lake een goeie kans bood om elanden te zien. Onze wildlife count kan wel een boost gebruiken, dus beginnen we vol verwachting aan de wandeling. Helaas, de elanden hielden zich goed verstopt. Dit in tegenstelling tot de muggen, die talrijk aanwezig waren rond het meer. Ondanks die anti-insectenspray met 25% DEET werd ik verschillende keren gestoken met als resultaat een mooie collectie rode bulten.

IMG_4874

IMG_4879

IMG_4881

Na deze ietwat teleurstellende wandeling reden we opnieuw richting Medicine Lake. Onderweg zagen we een hele hoop wagens kriskras langs de weg geparkeerd staan en een hoop volk met fototoestellen. Zou iemand wildlife gespot hebben? Kuddebeesten als we zijn, stoppen wij ook. Blijkbaar is er zonet een beer gespot. Helaas is het beest ondertussen alweer in het dichte struikgewas verdwenen. Onze eerste near bear miss.

We rijden verder en jawel, het begint opnieuw te regenen. Maar ditmaal hebben we geluk. Net wanneer we zijn Medicine Lake zijn, komt de zon erdoor en kunnen we enkele mooie foto’s maken. De geur van verbrande bossen krijgen we er gratis bij.

IMG_4895

IMG_4898

IMG_4903

IMG_4908

IMG_4914

Alvorens op zoek te gaan naar een plek voor het avondmaal stoppen we nog even bij Pyramid lake waarin het schattige Pyramid Island ligt. We lopen het eilandje helemaal rond en spotten nog wat chipmunks en squirrels.

IMG_4919

IMG_4920

IMG_4927

IMG_4930

IMG_4935

Bij het binnenrijden van Jasper zien we opnieuw een regenboog. Dat is het voordeel van zo’n wisselvallig weer, natuurlijk, veel regenbogen.

Via tripadvisor (what’s new?) belanden we voor het avondmaal in Fiddle River restaurant. Het restaurant is gelegen op de eerste verdieping van het gebouw en heeft een prachtig uitzicht op de bergketens die Jasper omringen. Helaas is er voor ons geen plekje meer vrij aan het raam. We krijgen een tafeltje toegewezen vlakbij een feestend bruidspaar en familie. Wel leuk om de dynamiek van dit gezelschap stiekem te bestuderen.

Ik bestel een red snapper en mijn vriend een bisonlasagne (een vegetarische lasagne met mozarella). Het glaasje witte wijn dat ik bij mijn maaltijd drink is te zoet naar mijn smaak, maar de vis is heerlijk. Via het wifi-netwerk van het restaurant kunnen we even online (internettoegang is over het algemeen heel beperkt hier) en zo verneem ik dat er op het Franse Réunion hoogstwaarschijnlijk een brokstuk van de MH370 gevonden is. Het mysterie van het verdwenen vliegtuig zal dan toch eindelijk opgelost geraken.

IMG_7719  IMG_7722

IMG_7723  IMG_7725

Het internet gaat hier behoorlijk vlotjes, dat zijn we niet meer gewoon, dus blijven we nog plakken voor een after dinner drankje en een dessert. Ik bestel een berrie crumble en een cosmopolitan. Mijn vriend probeert een whiskey maple sirup liquor. Zoet en straf, maar wel lekker

Op de terugweg naar ons hotel langs de hoofdstraat valt het ons op hoeveel souvenirwinkels Jasper wel niet telt. De ene na de andere en allemaal open tot ’s avonds laat (wij kwamen er rond 22u langs). Die kunnen toch niet allemaal winstgevend zijn?