persoonlijk

Alweer een wervelende week

  • Maandag 2 december 19.oou: Cursus columns schrijven!
  • Dinsdag 3 december 17.55u: Even gedacht dat de toren van de Universiteitsbibliotheek in brand stond, bleek het om de opening van een tentoonstelling te gaan. Al goed dat we de brandweer niet gebeld hebben. 😉
  • Dinsdag 3 december 18.00u: Afspraak in Café Commerce om wat meer te vernemen over het op stapel staande project rond Vesalius. Volgend jaar is het namelijk vijfhonderd jaar geleden dat deze pionier van de moderne anatomie én alumnus van de Leuvense universiteit geboren werd.
  • Dinsdag 3 december 19.15u: Mijn baas belt mij op en houdt mij 20 minuten aan de praat voor een futiliteit. Een kleine domper op de avond.
  • Woensdag 4 december 20.00u: Superlange werkdag, blij dat ik een avond thuis achter mijn computer kon doorbrengen in de hoop al mijn achterstallige privémail weg te werken.
  • Donderdag 5 december 19.00u: Een wintertijd voorsmaakje in het mooiste stadhuis van het land! Wat historische achtergrond, een streepje muziek, een glaasje schuimwijn en lekker eten, meer moet dat niet zijn!
  • Vrijdag 6 december 19.00u: Dinner date met vrienden in Topinamboer. Mijn eerste kennismaking met dit huiskamerrestaurant. Voor herhaling vatbaar!
  • Zaterdag 7 december 9.00u: Mij uit bed gesleurd voor de Spaanse les. Uitslapen op zaterdag, ik mis het toch wel een beetje.
  • Zaterdag 7 december 13.00u: In een recordtempo het laatste cadeautje gekocht voor mijn jongste petekindje zijn sinterklaas, snel een boterhammetje binnen gestoken, gesnelfietst naar de markt in de Brusselsestraat en daar glutenvrije taartjes gekocht van de Kers naast de Taart terwijl mijn vriend de pasta kocht. Klaar voor het Sinterklaasbezoek van morgen!
  • Zaterdag 7 december 14.00u: Start van de ongelooflijk geweldige babyborrel van Kabouter. Elk dessertje was gemaakt met een ander soort bier en er waren cocktails van bier en cava. Ik ben zelf niet echt een bierdrinker, maar de combinatie van kriek en cava kon me wel bekoren. En bier in dessertjes = zaligheid. Die mannen van het M-café kunnen er wat van. En oja, Kabouter was uiteraard een modelbaby! Wat een schattig mannetje!
  • Zaterdag 7 december 20.00u: Naar de slotavond van het IKL. Enorm genoten van het ronduit cynische “De weg van alle Vlees” van Deben Van Dam en stiekem een traantje weggepinkt bij het prachtig ontroerende “Sonnet 81“ van Maaike Neuville! De slotreceptie toch maar aan ons voorbij laten gaan, al genoeg gedronken op de babyborrel van Kabouter. 😉
  • Zondag 8 december 10.00u: Bericht dat de ouders van ons petekindje uit Nederland autopech hebben. Gelukkig hadden ze een reserve-accu klaarliggen, omdat er zich al eerder incidenten met hun wagen hadden voorgedaan en konden ze met een beetje vertraging toch richting Leuven afzakken.
  • Zondag 8 december 12.15u: Ons appartement wordt ingepalmd door drie enthousiaste kindjes. Terwijl wij de lasagne uit de oven halen, worden alle knuffels uit onze kast geïnspecteerd en verspreid over ons ganse appartement. We laten de chaos ons appartement binnen en genieten samen van de pasta. Ondertussen doen we de was van onze vrienden. Hun wasmachine had er net deze week de brui aan gegeven (een ongeluk komt nooit alleen) en wij helpen hen uiteraard graag uit de nood.
  • Zondag 8 december 14.00u: Ons groepje van vier volwassenen en drie kindjes komt aan in de binnenspeeltuin van de Sportoase, waar de zus van mijn vriend en haar twee oudste dochters ons vervoegt. Het klikt tussen de meisjes en er wordt naar hartelust rondgerend. Ik ben erg trots op ons petekindje S die nog maar drie is en zonder vrees alleen van het hoge schuifaf gaat. Dat wordt nog wat!
  • Zondag 8 december 16.00u: Tijdens onze afwezigheid is de Sint geweest op ons appartementje! Wat een verrassing! We hebben voor alle kindjes snoepgoed voorzien en drie pakjes voor elk van de drie petekindjes. Klein drama als het oudste zusje van ons petekindje in Den Haag vraagt waarom zij geen cadeautje gekregen heeft. Tja, hoe leg je zoiets uit? Gelukkig waren er chocolade én chocoladetaartjes om de jongedame te troosten. 😉
  • Zondag 8 december 16.30u: Mij jongste petekindje komt aan met zijn mama en papa. Hij is nog maar negen maanden oud, maar draagt al kleertje van 18 maanden. Kruipen kan hij als de besten en hij begint zich al op te trekken aan stoelen en bloempotten (beetje gevaarlijk wel). Ons appartement ligt bezaaid met stukken chocolade, inpakpapier, kleurstiften, tekeningen, pluchen beesten. Superblij dat het ons gelukt is voor de allereerste keer al onze petekindjes samen te brengen.
  • Zondag 8 december 17.30u: We nemen afscheid van de zus van mijn vriend en onze vrienden uit Den Haag die allen nog een flinke rit voor de boeg hebben. De kindjes zien er moe, maar voldaan uit. We genieten stiekem van de stilte die wederkeert in ons appartement als de deur achter hen dichtvalt.
  • Zondag 8 december 18.00u: We warmen de rest van de lasagne op en praten bij met de ouders van mijn jongste petekindje. Ik geniet ervan hem even voor mij alleen te hebben. Dat alles goed functioneert blijkt uit de zeer goed gevulde pamper die ons even de adem beneemt. Het aanbod om de pamper te verwisselen sla ik beleefd af. 😉
  • Zondag 8 december 20.30u: Onze laatste gasten vertrekken naar huis en ik moet nog aan mijn column beginnen. De inspiratie is ver te zoeken, maar ik slaag er toch in op een uurtje tijd iets op papier te krijgen.
  • Zondag 8 december 21.30: Ik zet me achter mijn werk-pc om een aantal offertes te lezen, waaraan ik tijdens de werkweek niet was toegekomen. Spijtig genoeg blijkt dit meer werk dan initieel verwacht en lig ik pas rond half twee in bed. Geen goeie start van wat belooft een helse werkweek te worden.

Wat een ongelooflijke week, alweer, met als absoluut hoogtepunt ons bescheiden Sinterklaasfeestje.

Weg met het schorremorrie!

Omdat ik tegenwoordig een cursus column schrijven volg, dacht ik, waarom de resultaten van de cursus niet met jullie delen? Het is zonde om ze op mijn harde schijf te laten verpieteren. Dus bij deze. Ter info: ik plaats de originele versie van de column, zonder deze aan te passen aan de commentaren van de lesgeefster.

Op 1 februari 2013 opende het Wereldcafé op een boogscheut van de Oude Markt de pas geverfde deuren. Na enkele jaren in de Bondgenotenlaan een trouw bezoekerspubliek de smaken van de wereld voorgeschoteld te hebben, verhuisde het café naar een nieuwe locatie: residentie Barbarahof. Gelegen aan het Helleputteplein: een schitterende nieuwe plek in de oude stad met ruimte voor een terras en veel gezelligheid.

Helaas, niet iedereen draagt het Wereldcafé een warm hart toe. Neen, een kleine, maar harde kern verzuurde bejaarden die een chic appartement kochten in residentie Barbarahof om hun oude dag in door te brengen, liggen dwars. Het praat- en eetcafé dat dagelijks de deuren sluit om elf uur ‘s avonds is hun een doorn in het oog, een bron van overlast die schorremorrie naar hun deftige buurt brengt. Gespuis dat, godbetert, op een terras een biobiertje of een kop Max Havelaar koffie nuttigt. Of ‘s middag graag geniet van een lunch vervaardigd met producten uit de eerlijke handel. Hoe marginaal!

De bewoners van residentie Barbarahof zijn echter niet van het soort dat bij de pakken blijft zitten. Deze stadskanker moest met wortel en al uitgeroeid worden. Had er iemand misschien een goeie advocaat in de familie? Zij zouden wel eens laten zien hoe mondige burgers dit soort wereldverbeteraars op hun plaats zetten. Dat gepeupel zou wel snel een toontje lager zingen. Weg met het Wereldcafé!

Het slag gepensioneerden dat zich een fonkelend nieuw appartement kan permitteren in het centrum van de mooiste studentenstad van het land, heeft tijd en middelen genoeg om zich heel erg hard op te winden over niks. Hun nachtrust wordt gestoord! Want ja, elke fatsoenlijke mens gaat toch slapen wanneer de zon ondergaat? Hun investering daalt in waarde! En al die nieuwlichterij over verantwoord ondernemen… Zij hebben nog moeten wérken voor de kost.

Twee juridische procedures later waarbij het gezond verstand de verzuring lik op stuk gaf, hebben de bewoners nog niets van hun strijdlust verloren. Er moet toch een redelijke rechter zijn die inziet dat die lelijke gekleurde stoelen een afbreuk doen aan het cachet van hun buurt! Gelukkig kunnen de opbrengsten van hun obligaties en aandelen aangesproken worden om nóg een betere advocaat onder de arm te nemen. Het recht zal zegevieren! De overwinning is nabij.

En zo begint alles weer van voor af aan. En gaat de winst van het Wereldcafé niet langer naar sociale projecten, maar naar advocatenkosten.

Schriftje nummer 166

Omdat ik tegenwoordig een cursus column schrijven volg, dacht ik, waarom de resultaten van de cursus niet met jullie delen? Het is zonde om ze op mijn harde schijf te laten verpieteren. Dus bij deze. Ter info: ik plaats de originele versie van de column, zonder deze aan te passen aan de commentaren van de lesgeefster.

Nummer 166 van 349. Per toeval ontdekt in het Leuvense stadsarchief in een nog niet gearchiveerde collectie. Een schoolschriftje met daarin op elke bladzijde drie kolommen met getypte woorden. Naast elk getypt woord, in een sierlijk handschrift daterend uit de tijd dat schoonschrift nog een vak op school was, een woord in het Leuvense dialect (‘t leives). De bladen van het schriftje zijn vergeeld en fragiel.

Een fascinerende vondst die de stadsarchivaris meteen tot actie aanzet. Zoals zo vaak het geval is, gaat het toeval hier met de hoofdrol lopen, want de echtgenoot van diezelfde stadsarchivaris is de trotse auteur van een doctoraat over dialecten. De beschrijving van het boekje doet meteen een belletje bij hem rinkelen.

Het schriftje blijkt een uniek stukje erfgoed. Eentje met vele broertjes. 348 om precies te zijn. Elk schriftje de neerslag van een ander dialect uit Vlaanderen. Jarenlang zorgvuldig bewaard in een archief in Gent. De noeste arbeid van vele vrijwilligers die in de jaren 1885-86 in opdracht van de Leuvense hoogleraar Pieter Willems hun dialect optekenden. Een hele opdracht, die meerdere maanden in beslag nam.

De auteur van nummer 166 is een 24-jarige Leuvense kantoorbediende. Karel Verschueren, een doorsnee naam van iemand die wellicht een doorsnee leven leidde. Niet meteen iemand die vingerafdrukken op de geschiedenis heeft achtergelaten.

Meer dan honderd jaar nadat de jongeling Verschueren het schriftje invulde, misschien tijdens zijn middagpauze, of trouw elke dag ‘s avonds voor het slapen gaan, duikt het op een onverwachte plek weer op. Hoe dit schriftje in het stadsarchief verzeild raakte, blijft een raadsel dat wellicht nooit ontsluierd zal worden.

Deze gelukkige vondst biedt de historici van vandaag een boeiend inzicht in de Leuvense spreektaal van twee eeuwen geleden. Een ontbrekend puzzelstuk. Een document van historisch belang. Met dank aan de vrijwillige inzet van Karel Verschueren.

Na zijn omzwervingen in Leuven keert het schriftje terug naar zijn broertjes in Gent. Het zal een blij weerzien zijn na al die jaren. En Karel Verschueren, die zal voor altijd onsterfelijk zijn. Zijn handschrift versteend in woorden die over vijftig jaar niemand meer zal spreken.

De bladzijden van het schriftje zullen gedigitaliseerd worden, zodat het harde werk van Verschueren ontsloten kan worden voor de komende generaties. Of hoe een schriftje een venster naar een bijna vergeten verleden kan zijn.

Alweer een goed gevulde week

  • Maandag 25 november 19.00u: Ditmaal geen noemenswaardige voorvallen] tijdens de cursus columns schrijven.
  • Dinsdag 26 november 21.00u: Niet al te hard op mijn squashpartner gemept.
  • Woensdag 27 november 18.00u: Afspraak om te praten over sociale media en bloggen met iemand  uit de toeristische sector.
  • Donderdag 28 november 19.30u: Afgesproken om met een bevriend koppel uit het Leuvense de Burger Folie uit te proberen.Burger Folie stampvol. Uitgeweken naar de Wabi Sabi Sushi. Enorm genoten van de Pacific Boat. Winter of zomer, sushi smaakt altijd! De avond afgesloten met een cocktail in D’Entreprise. Een cosmopolitan mooi geserveerd recht uit de shaker. Heerlijk!
  • Vrijdag 29 november 20.00u: Openingsavond van het IKL. Erg genoten van de creativiteit van de kortfilmmakers én van de receptie met Noorse hapjes achteraf. Pluspunten voor de overheerlijke Noorse zalm.
  • Zaterdag 30 november 9.00u: Mijn zalig warme bedje in de steek gelaten om mij een paar uurtjes te concentreren op Spaans. De les lijkt wel één lange conversatie-oefening met een minuut of vijf uitleg over grammatica. Ik klaag niet, maar dat wil wel zeggen dat ik alle grammatica nog zal mogen blokken in de kerstvakantie.
  • Zaterdag 30 november 14.00u: Aan een hoog tempo Sinterklaascadeautjes ingeslagen voor de petekindjes, pasta gekocht bij La Stanza Bottega en lekkere taartjes bij Sukrée Salée. De zaterdagmarkt in de Brusselsestraat is zowat mijn favoriete shoppingplek van gans Leuven. Een poging gedaan om ons appartement een proper uitzicht te geven.
  • Zaterdag 30 november 17.00u: Twee bevriende koppels en hun kinderen (vier in totaal, mooi verdeeld over de twee koppels) verwend met de heerlijkheden die we de namiddag gekocht hadden. De pasta van La Stanza Bottega viel enorm in de smaak, dé ideale oplossing voor luie mensen met weinig tijd zoals mijn vriend en mezelf. De nagels van de meisjes gelakt en samen tekeningen gemaakt. I’m so popular! Ik moet er nu van profiteren, he. Tegen dat die kinderen tieners zijn, gaan ze mij een oude doos vinden. 😉
  • Zondag 1 december: De meet-up met Goya, Karel en gezin weer in het water gevallen. Ik zeg het jullie, die Goya zit meer in het buitenland dan in België! Naar Dendermonde afgezakt om ons te laten verwennen door de kookkunsten van Karel. Nu weten we eindelijk dat al die mooie gerechten die hij op Facebook plaatsteven lekker smaken als ze eruit zien. Boekjes voorgelezen, fijne wandeling gemaakt, gezellig gebabbeld, wat meer te horen gekregen over de ambitieuze plannen van Dendermonde, mij gerealiseerd dat ik nog altijd geen bloemencorso gezien heb.

En zo is er alweer een week voorbij gevlogen.

Een boeiende, maar vermoeiende week

  • Maandag 18 november 18.30u: Te laat op de afspraak met onze advocaat, die van de tegenpartij en onze geliefde bouwfirma, wegens dringende zaken die nog afgehandeld moesten worden op het werk. Onze advocaat had duidelijk de bovenhand in de discussie en kende het dossier door en door. Mijn vriend en ik hebben de hele affaire dan ook jarenlang gedocumenteerd. Onze verzameling aangetekende brieven aan de bouwfirma neemt ondertussen lichtjes indrukwekkende proporties aan. Buiten gelopen met het gevoel dat het eindelijk dan toch allemaal in orde zou kunnen komen.
  • Maandag 18 november 19.30: Al lopend naar ons appartement rap wat koeken binnen gepropt die mijn vriend (de lieverd) voor mij gekocht had in het station, omdat ik daar zelf geen tijd voor had. De fiets uit de garage gehaald en als een gek naar de Bruul getrapt.
  • Maandag 18 november 19.45: Puffend aangekomen in de les columns schrijven. Een raar sujet ontdekt in de toiletten. Not to worry, de politie van Leuven zit in mijn contactlijst. Gelukkig bleek een telefoontje niet nodig en kraste de dame vanzelf op.
  • Dinsdag 19 november 20.30: Squash! Niet in vorm, beetje last van mijn rechterpols. Pols proberen te ontzien = slechte opslagen. Slechte opslagen = afgemaakt worden op de return.
  • Woensdag 20 november 17.40: Mij kapot gehaast om de trein te halen, snel iets kleins gegeten op de trein. Hoera voor de Exki, die gezonde voorverpakte slaatjes aanbiedt.
  • Woensdag 20 november 19.00: Mooi op tijd op onze afspraak bij onze vrienden en hun drie kinderen. Nog een beetje honger, gelukkig waren er heel veel hapjes. Hmm, humus! Fijn gespeeld met de oudste dochter en de tweeling. Een klein smartphone-drama werd met wat onderhandelen vermeden. Mijn vriend en ik hebben jammer genoeg samen maar twéé smartphones, wat er uiteraard één te weinig is. 😉 De oudste dochter (die al kan schrijven! yikes!) in bed mogen steken en een verhaaltje voorgelezen voor het slapengaan. Daarna al de technieken herkend die ik als kind zelf toepaste om het moment van slapen gaan toch maar zo lang mogelijk te rekken. Cute. :-)
  • Woensdag 20 november 21.00: Op het gemak bijgepraat. Toch makkelijker als de kindjes in bed liggen. 😉
  • Donderdag 21 november 21.00: Afspraak met een vriend-whiskyliefhebber die we via de Spaanse les leerden kennen. De buurvrouw bleek tijdens ons vorige zomerfeestje nogal goed overeen te komen met onze vriend. Dus ja, we waren al aan het overwegen om haar ook te vragen, toen we een gelijkaardige vraag van onze vriend kregen. Jaja, bloeit daar iets moois? 😉 En je kent ons, wij geven graag de plantjes water. Het werd een gezellige avond, waarbij de whiskyflessen wat van hun inhoud moesten prijs geven in ruil voor een goed gesprek. Uiteraard lagen we te laat in bed.
  • Vrijdag 22 november 20.00: Omdat onze vorige date in De Hoorn zo leuk was geweest, gingen we voor een heruitgave met hetzelfde koppel. We waren het aan onszelf verplicht om het eenjarige bestaan van deze fantastische site mee te vieren. Het eten was lekker, de wijn was uitstekend, het gezelschap fantastisch. Het feestje achteraf viel wat tegen. De DJ was zo hip dat hij muziek draaide waar ik nog nooit van gehoord had. En dat terwijl ik toch al de hele avond naar een One Direction song snakte! Zelfs de fles overheerlijke witte wijn bracht ons gezelschap niet aan het shaken.
  • Vrijdag 22 november 1.00: (Het kan ook twee uur geweest zijn: de wijn werd tijdens het avondmaal erg gul bijgeschonken.) We namen afscheid van onze vrienden die de dag nadien weer vroeg op moesten en gingen socializen bij de oud-collega’s van mijn vriend die in De Hoorn werken. We besloten de DJ voor zichzelf te laten draaien en met z’n allen iets te gaan drinken in het café. Daar verstonden we elkaar ook beter.
  • Vrijdag 22 november 4.00: Eindelijk in bed geraakt. Nog even getwijfeld of ik de dag nadien zou opstaan voor de Spaanse les.
  • Zaterdag 23 november 9.00: Lag ik mijn roes uit te slapen in plaats van te werken aan mijn Spaanse woordenschat.
  • Zaterdag 23 november 12.00: Kropen we min of meer verfromfraaid uit bed om aan de dag te beginnen.
  • Zaterdag 23 november 14.00: Boodschappen doen in het centrum van Leuven. Voorgerechtjes bij de Walvis, hoofdgerecht bij Convento food, dessert bij De kers naast de taart. De uitspattingen van de avond voordien hadden onze kooklust enigszins getemperd.
  • Zaterdag 23 november 18.30: In het gezelschap van onze Leuvense vrienden met het chique huis genoten van andermans kookkunsten. Het rustig aan gedaan met de wijn.
  • Zondag 24 november 15.45: Op bezoek bij de oma en opa van mijn vriend, die nu echt wel hoogbejaard zijn, met alle fysieke ongemakken van dien. Opa hoort nog amper iets, wat enorm frustrerend moet zijn. En oma wordt steeds krommer en heeft het erg moeilijk met stappen.
  • Zondag 24 november 17.00: Totaal vergeten dat de eerste verjaardag van het jongste nichtje van mijn vriend tijdens de bijeenkomst bij zijn ouders gevierd zou worden. Dus ook geen cadeautje bij. Shame on me. Ter mijner verdediging: het verjaardagsfeestje is enkel vermeld geweest in een mail daterend van 1 september en dan nog zijdelings. Ik zal een cadeau gaan kopen en het met de post opsturen. Op het feestje (waarop we dus ook nog eens grandioos te laat waren), werden enkel slagroomtaart en sandwichen geserveerd. Ik lust geen slagroomtaart en sandwichen. Gelukkig waren er thuis nog taartjes over van De kers naast de taart!

Het wekelijkse weekendverslag!

Vrijdag 15 november had ik een dagje verlof. Ideaal om wat sinterklaasinkopen te doen voor onze petekindjes (drie zijn dat er tegenwoordig al). Al was het minder rustig in de stad dan ik gehoopt had. Hopelijk zijn ze blij met de cadeautjes die de Sint hun binnenkort zal brengen!

Vrijdagavond kwamen mijn broertje en zijn vriendin bij ons op bezoek. Het was lang geleden dat we hen nog gezien hadden en het was fijn om wat herinneringen aan Singapore en Kuala Lumpur uit te wisselen met hen. We maakten het onszelf makkelijk met afhaal-Thais van Siam, wat mij betreft nog steeds de beste Thai van gans Leuven en organiseerden daarna een kleine whiskyproefavond. Blijft nog steeds ongeslagen de beste whisky in ons bezit: de taketsuru. Dankjewel, broertje!

Zaterdagochtend verliep het opstaan een beetje moeizaam, maar hey, ik heb dit jaar al twee lessen Spaans gemist, dat mogen er niet te veel meer extra worden!

Zaterdagavond reden we net als vorige week naar Antwerpen voor het Fantastische Feestje van de Geweldige dr. Lime! Zo’n epische prestatie kan niet genoeg gevierd worden! En er waren genoeg hapjes om een heel leger van eten te voorzien. In het begin was het even zoeken naar aansluiting bij het gezelschap, want behalve Lime en haar Beau kenden we er niemand, maar we raakten al snel aan de praat met een groepje sympathieke mensen met wie het wonderwel klikte.

We gaven één van de vriendinnen van Lime een lift terug naar Leuven en spraken af om nog eens een keertje samen iets te gaan drinken in het Leuvense. Altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen.

Zondag sliepen we lekker lang uit en begonnen we de dag gezellig dicht bij mekaar. 😉 Zondagnamiddag werden we verwacht bij een bevriend koppel en hun twee coole zonen. Ze kwamen net terug van skiles, maar het energieniveau van de jongens (3 en 5) was daardoor niet echt gezakt. Ik las voor uit het boek dat ik hun cadeau gedaan had en plakte samen stickertjes in een heel fijn stickerboek.

Het eten was onze gastvrouw was zoals we dat van haar gewoon zijn, uitstekend. We vertelden hun over onze reisplannen voor volgend jaar (wellicht wordt het Ijsland) en we kregen hopen tips, want onze gastvrouw is een schooljaar op uitwisseling geweest naar daar. Al hoop ik dat de verhalen over ijzige koude aldaar wat zullen meevallen, aangezien we in de zomermaanden gaan.

En toen was het weekend voorbij. En stond de volgende werkweek alweer voor de deur.

Gepikte Liebster Award vraagjes

Omdat er hier de laatste tijd zo weinig te beleven valt en er toch niemand mijn reisverslagen leest, tijd voor iets luchtigs: een lijstje vragen gepikt bij Kathleen:

  • Had je tien miljoen wat zou jij dan doen? Een feestje bouwen en je geld op doen?
    Mocht ik ooit het geluk hebben dat er op de één of andere manier tien miljoen euro op mijn rekening zou belanden, zou ik eerst en vooral de hypotheek op ons appartement aflossen. Ik zou vervolgens een som geld schenken aan één of meerdere goede doelen (waarschijnlijk Unicef, Amnesty International, Artsen zonder grenzen, het Rode Kruis en enkele plaatselijke initiatieven). Ik zou mijn petekindjes van een leuke cent voorzien om hun studies mee te betalen. En natuurlijk zou ik  samen met mijn vriend een lange reis maken naar een warm en exotisch oord en totaal niet op het geld letten. De rest van het geld zou ik beleggen (het grootste deel verstandig, een kleinere som in gekke projectjes, gewoon om te zien wat het zou opleveren, beetje crowdfunding en zo). Helaas is de kans dat ik ooit over zulk een som geld zal beschikken onbestaande, aangezien ik niet meedoe aan kansspelen en ik geen rijke suikernonkel of -tante heb.
  • Algemeen gezien: is het boek of de film beter?
    Een makkie. Het boek is altijd beter!
  • Wie zou je wel eens tot leven willen brengen om een praatje mee te slaan?
    Albert Einstein. Niet alleen een genie, maar ook een man met een erg boeiende levensloop.
  • Wat bezorgt jou de slappe lach?
    Hmm, moeilijke vraag. Vroeger hadden mijn vriendinnen en ik geregeld de slappe lach. Je kent dat wel, giechelende meiden onder mekaar. Maar nu moet ik toch al hard nadenken om het laatste moment te reconstrueren waarop ik de slappe lach kreeg. Ik denk dat het op mijn werk was, maar de juiste context kan ik me niet meer herinneren. Het zal wellicht één of andere absurd toeval of zo geweest zijn dat de trigger was. Nu heb ik sowieso al een moeilijk gevoel voor humor, dus je zal me zelden luidop horen lachen bij het bekijken van een komische film of het lezen van een komische passage in een boek.
  • Wat is de laatste foto die je trok?
    Een foto van ons avondmaal toen we vorige zondag bij vrienden te gast waren.
     
  • Hoe verliep jouw laatste afspraak met de tandarts?
    Vlotjes. Ik kreeg complimentjes over de kwaliteit van mijn gebit en mijn poetsvaardigheden.
  • Wat staat er zoal op je verlanglijstje voor kerstmis?
    Een Unicef Happy Pack. En vrede op aarde, uiteraard.
  • Welke koekjes zijn de allerbeste van de hele wereld?
    Goh, ik ben niet echt een koekjesliefhebber. Al was ik vroeger een die hard fan van dinosauruskoeken, maar wellicht heb ik er daar in mijn jeugd te veel van gegeten. Chocolate chip cookies dan maar?
  • Wat wil je wel eens proberen, maar durf je eigenlijk niet zo goed?
    Ik zou opnieuw een poging willen wagen om te gaan duiken. In mijn hoofd ben ik nog steeds het kleine meisje dat geen angst kent, dus kan ik er niet goed tegen dat er iets is wat ik niet durf.
  • Welk boek moet iedereen gelezen hebben en waarom?
    Hmm, over smaak en kleur valt niet te twisten. Laat ik het maar houden op het favoriete boek uit mijn kindertijd: De Reuzenperzik van Roald Dahl, omdat ik nog steeds vind dat Roald Dahl de beste schrijver aller tijden is.
  • Welk goed doel steunde je onlangs en waarom net dat goede doel?
    Ik stort maandelijks bedragen aan Unicef, WWF, Artsen zonder Grenzen, Amnesty International, het Rode Kruis en Hachiko (leren kennen dankzij Daphné). Waarom? Tja, wellicht om mijn geweten te sussen…

Ik ben te lui om nieuwe vragen te verzinnen. Dus hier stopt de Award.

Zou het kunnen…

Dat er na bijna tien jaar er eindelijk een einde aan de saga met onze bouwheer zal komen? Het ziet er alvast gunstig uit. Maar laten we toch maar enige voorzichtigheid aan de dag leggen en de huid van de beer niet verkopen voordat hij geschoten is.

Eén ding is zeker: een goeie advocaat is zijn geld meer dan waard.