persoonlijk

11 juni: Van Glencoe naar Mallaig

Omdat het ontbijt van gisteren zo heerlijk was, besluit ik ditmaal voor het traditionele Schotse ontbijt te gaan met alles erop en eraan: roereieren, gebakken champignons, bonen in tomatensaus, spek en black pudding (bloedworst). En ja, de fruitsla is nog altijd even lekker. Fruit is gezond, dus ik neem nog een portie.

We zitten aan tafel met een ouder Nederlands koppel en hun Amerikaanse reisgenoot die met de rugzak langs de West Highland Way aan het trekken zijn. De man van het koppel blijkt een spraakwaterval te zijn. Hij vertelt dat hij zijn tijd verdeelt tussen Nederland en New York (waar hij een huis heeft). In Nederland is hij bezig met de opstart van een fonds met risicokapitaal voor bedrijven die willen groeien. Hij vindt dat er momenteel in Nederland te weinig gedaan wordt om ‘enterpreneurship’ te stimuleren. Men had hem dan ook gevraagd het fonds in kwestie te gaan leiden, maar daar heeft hij toch voor bedankt, want ja, hij wordt binnenkort al zeventig (!) en dat is toch een beetje oud om met zoiets te starten.

Hij vraagt waar we vandaan komen en wat we doen. Als hij hoort dat we van Leuven komen, dan vertrouwt hij ons toe dat hij jaloers is op wat er daar allemaal gebeurt op het vlak van ondernemerschap: al die spinoffs van de KU Leuven, jonge frisse bedrijven die durven groeien en Imec natuurlijk, internationaal gerenommeerd. Ergens volg ik hem niet helemaal, want ik moet toch vaststellen dat jonge ondernemers met ambitie zoals Dries Buytaert met hun bedrijven naar de USA trekken, waar volgens mij veel meer risicokapitaal voorhanden is.

Mensen die op zo’n leeftijd nog blaken van de energie en overlopen van frisse ideeën, ik heb daar een mateloze bewondering voor. Ik hoop dat ik op die leeftijd ook nog zo zal zijn. Bezig met de nieuwste ontwikkelingen en met een mateloze drive om vooruit te gaan.

We nemen afscheid van de supervriendelijke uitbaatster van onze B&B en vertrekken naar Mallaig om van daaruit de ferry naar Skye te nemen. De weergoden lijken ons vandaag minder goed gezind, want de lucht hangt vol met dikke grijze wolken die niet veel goeds voorspellen. Normaalgezien zouden we in Fort William de gondola nemen naar de top van de Ben Nevis, maar door de laaghangende wolken is die top niet eens zichtbaar. We besluiten deze stop over te slaan, per slot van rekening komen we over een paar dagen terug in Fort William en hopelijk hebben we dan meer geluk op meteorologisch vlak.

Aangezien vandaag een roadtrip langs de Road to the Isles op het programma staat, is het minder erg dat er zo nu en dan een bui valt. Onze eerste stop onderweg is Neptune’s Staircase. De acht sluizen ontworpen door Thomas Telford vormen het spectaculairste onderdeel van het Caledonische kanaal. Het Caledonische kanaal is ongeveer 96,5 km lang, waarvan 35,4 km door mensenhanden gemaakt. Het kanaal heeft in totaal 29 sluizen en 20 draaibruggen.

Volgende stop: Corpach vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op de Ben Nevis met Loch Linnhe op de voorgrond. Spijtig dat de Ben Nevis moeilijk zichtbaar is door de bewolking. We rijden verder naar het Glenfinnan monument. Dit 20m hoge monument herdenkt degenen die de jacobitische opstand van Bonnie Prince Charlie in 1745 steunden. De katholiek troonpretendent plantte voor het eerst zijn vlag in Glenfinnan. Het is mogelijk om mits betaling het monument te beklimmen, maar dat lijkt ons geldklopperij. Het uitzicht vanaf de grond op Loch Shiel is ook al de moeite.

We maken ter plekke wel een wandeling van een half uurtje op Ardgour Island om de bijzondere flora te bekijken. Op dit voormalige eiland groeien dennenbomen die genetisch verschillen van de andere dennenbomen in Schotland. Dit betekent dat deze dennenbomen een heel eigen stamboom hebben. Deze bomen worden dan ook met de grootste zorg behandeld. Jammer genoeg begint het tijdens onze wandeling te regenen. De lang verwachte regen heeft ons dan toch ingehaald.

We stappen opnieuw de auto in en zetten onze route verder. We rijden voorbij de plek waar Bonnie Prince Charlie in 1746 Schotland definitief verliet en terugkeerde naar Frankrijk. Veel valt er daar echter niet te zien, buiten wat water. In het algemeen vind ik de Road to the Isles teleurstellend. Wellicht zijn de historische plekken interessanter voor de Schotten dan voor buitenlandse toeristen.

De witte zandstranden van Morar zijn waarschijnlijk heel mooi bij zon en een blauwe hemel, maar doordat de regen nu echt goed is doorgebroken, ziet alles er grauw en troosteloos uit. We stoppen even op een parking om te luisteren naar het getik van de regen en wat te knuffelen om het warmer te krijgen. Ondanks deze niet geplande tussenstop zijn we veel te vroeg in Mallaig. We rijden meteen naar onze B&B maar daar krijgen we geen gehoor. We sturen snel een mailtje via het rotslechte 3G-netwerk om te laten weten dat we langsgeweest zijn en rijden verder naar het centrum van Mallaig om onze ferry naar Skye te boeken en voor een snel middagmaal.

We vinden een plek in het An Cala Coffee House dat adverteert met free wifi. Bij nader inzien blijkt daar niet veel free aan te zijn: je moet je registreren om gratis te kunnen surfen voor een half uurtje en daarna moet je betalen. Niet mijn interpretatie van gratis internet. Nu goed, onze advocaat kan nog wel een paar uurtjes op zijn antwoord wachten. Ik eet een stuk chocoladetaart en drink een warme chocomelk. Het is er het weer voor!

In Mallaig zelf valt er niet veel te beleven. Je vindt er veel restaurants en souvenirshops en een vrij grote haven en dat is het zowat. Ook het stadje zelf is niet uitzonderlijk mooi of fotogeniek. Al valt het op dat de straten vol met toeristen lopen. Waarschijnlijk net als wij aan het wachten op de ferry naar Skye. Misschien had ik deze overnachting beter weggelaten van de planning, dan hadden we deze avond zelf nog naar Skye kunnen oversteken. Oh well.

We keren terug naar Heatherlea Bed & Breakfast. De gastheer is erg vriendelijk en de kamer is netjes met een gloednieuwe badkamer, maar ik vind dat het er een beetje naar natte hond ruikt (wellicht door de vaste tapijten waar ze in Schotland echt grote fan van zijn). We zetten wat vensters open en maken op aanraden van onze gastheer een miniwandeling naar het loch achter onze B&B. We slalommen tussen de regendruppels door en ik maak onderweg wat ruzie met enkele schapen.

De regen is verminderd, dus we besluiten terug te rijden naar de stranden van Morar om te kijken of we daar ergens een wandeling kunnen maken. We vinden een mooie wandeling die ons tot aan de duinen leidt. Op het mulle zandstrand zelf komen we niet, daar zijn onze wandelschoenen helaas niet geschikt voor. Tijdens deze wandeling hebben we ook voor de allereerste keer last van midgets. Al valt het nog allemaal heel goed mee, na al die horrorverhalen die ik hierover gehoord heb.

Ons avondmaal nuttigen we in The tea garden. Na al die zware ontbijten van de laatste dagen kiezen we allebei voor iets licht: ik ga voor de zure haring met havermoutkoekjes, mijn vriend voor een broodje met garnaalcocktail. Onze bestelling werd opgenomen door een charmant meisje dat bij alles wat we bestelden “excellent choice” zei. :-)

Om deze grauwe dag achter ons te laten, kruipen we op tijd in bed. Duimen voor beter weer morgen!

 

10 juni: Glencoe

Onze kamer in Lios Mhoire Bed and Breakfast is minder waw dan die in de vorige B&B’s, maar de regendouche is top én er staat meer dan genoeg druk op het water wat het voor mij een pak makkelijker maakt om mijn haar te wassen. Het ontbijt krijgt van mij eveneens vier sterren. Ik verorber in mijn eentje twee grote kommen verse fruitsla met heerlijke Griekse yoghurt met honing en dat in combinatie met een roerei en zalm. Ik kan er weer voor even tegen.

We zitten voor het ontbijt aan één tafel met een koppel uit Glasgow en een Duitse dame die in haar eentje een deel van de West Highland trail aan het doen is. De Duitse dame klaagt dat het te warm is om te wandelen en dat terwijl het voor mij gerust nog een graad of tien warmer mag zijn. 😉

Vandaag is de eerste dag dat ik mij daadwerkelijk beter voel! Net op tijd om wat pittige wandelingen te verorberen. Helaas lijkt de zon zich vandaag achter een dikke laag wolken verstopt te hebben. Het was te denken dat ons geluk niet kon blijven duren. Toch besluit ik voor blote benen te gaan, veiligheidshalve gecombineerd met wandelschoenen i.p.v. -sandalen. 😉

We rijden volgens plan naar The Three Sisters om daar een wandeling te maken. Daar aangekomen blijkt het ongeveer vijf graden kouder dan beneden bij onze B&B en staat er een ijskoude wind. Ik zie het echt niet zitten om in die omstandigheden met mijn net genezende ontsteking van de bovenste luchtwegen de berg op de klauteren. We maken rechtsomkeer en besluiten eerst een wandeling naar de stuwdam te maken. Dit alles maakt dat we natuurlijk wat tijd verloren hebben, waardoor we pas rond kwart voor elf aan het startpunt van de stuwdamwandeling zijn.

De temperatuur is hier alvast een pak draaglijker. En jawel, niet zo heel veel later komt de zon aarzelend door het wolkendek priemen en de stukken blauw in de lucht worden steeds groter. De wandeling zelf valt echter tegen. De route loopt langs een oude militaire weg die voor het grootste deel uit kiezelstenen bestaat. Klimmen op kiezelstenen is sowieso al geen lachertje en dan worden we nog niet eens beloond met mooie uitzichten of zo. We zijn omringd door saai bos en de wandeling wordt op den duur echt eentonig. We bijten door tot we uiteindelijk rond half één eindelijk een mooi uitzicht te zien krijgen en besluiten dan op onze stappen terug te keren en de stuwdam te laten voor wat ze is.

We lunchen in The Tailrace Inn in Kinlochleven, met voor mij a toasted sandwich with tuna and cheese en voor mijn vriend een chicken curry. Niet veel volk in dit etablissement dus we zijn snel bediend en even snel weer buiten. De magen gevuld, maar ook niet meer dan dat.

We besluiten het erop te wagen en terug te rijden naar The Three Sisters. We zijn er rond iets voor drie en de temperatuur is flink gestegen ten opzichte van deze ochtend. Ideaal om aan de wandeling te beginnen. Op de parking worden we welkom geheten door een échte Schot in traditionele klederdracht en mét doedelzak. Op de tonen van zijn muziek vatten we de beklimming aan. Het pad is vrij steil, maar veel toffer dan de wandeling van deze voormiddag. Met prachtige uitzichten op The Three Sisters en omgeving.

Op de flank van de berg houden we even halt bij een groep jongelui waarvan er eentje op een accordeon speelt. Het concert botst een beetje met de flarden doedelzakmuziek, maar mooi is het wel. We klimmen nog een flink eind verder en genieten van het uitzicht op de besneeuwde toppen terwijl de zon door het wolkendek breekt. Rond half vijf zijn we terug op de parking. Dalen gaat zoveel sneller dan klimmen. 😉

We hebben de smaak nu goed te pakken en gaan voor nog een wandeling: de Glencoe Woodland Walk. We zijn nog net op tijd om snel iets te drinken in het visitor center en een tiental minuutjes mee te surfen op het free wifi aldaar alvorens de deuren onherroepelijk worden gesloten. Jammer, want ik had de expositie over de geschiedenis van Glencoe graag willen zien.

De Glencoe Woodland Walk blijkt een makkelijke wandeling die langs een charmant piepklein vijvertje voert en een goede blik op de omgeving biedt. Het valt op dat men overal bezig is de (niet-inheemse) dennen te rooien en te vervangen door aanplantingen van jonge inheemse loofbomen. Een heel werk. Het is wel een beetje zuur als je bedenkt dat de bomen die nu gerooid worden er oorspronkelijk door dezelfde natuurbeheerorganisaties werden aangeplant. Voortschrijdend inzicht, zullen we maar zeggen.

Om de dag in schoonheid af te sluiten en te profiteren van de zon die nu echt volop schijnt, doen we rond twintig na zes nog een miniwandeling in de leisteengroeven van Ballachulish. De jarenlange ontginning van leisteen heeft een landschap geschapen met een leuke vijver in het midden omringd door leisteenrotsen. Hier en daar zijn nog rotsen zichtbaar met markeringen om ze te klieven. De wandeling is goed voorzien van informatie over het harde leven van de mannen die in deze groeves werkten. Heel interessant én toegankelijk voor rolstoelen. 😉

Dineren doen we in The Laroch Bar in Ballachulish. We komen er eerder toevallig terecht, maar het blijkt er stampvol te zitten met een mix van locals en toeristen. We bestellen volgens het alom gekende concept aan de bar. Ik ga voor een vegetarische curry en mijn vriend voor een simpele pasta met groenten. We eten hier bij het ontbijt al meer dan vlees genoeg! Uiteraard kan mijn vriend het niet laten om alweer een andere whisky te proeven. De bartender is maar al te bereid om zijn collectie te showen. Ik houd het bij een glas witte wijn, dat toch echt wel veel beter smaakt dan cider!

Bij het terugrijden naar onze B&B worden we getrakteerd op een werkelijk sublieme zonsondergang boven Loch Leven. We lopen nog even tot de pier waar wat mannen staan te vissen om het spektakel in ons op te nemen.

Ondanks het wat mindere begin, een mooie (en alweer droge) dag. Alleen jammer dat mijn vriendje mijn virus lijkt overgekregen te hebben, want hij heeft last van keelpijn. Dat belooft niet veel goeds…

9 juni: Van Isle of Mull naar Glencoe

Alweer veel te vroeg wakker. Ik vraag me toch af of de gebrekkige verduistering van de kamers hier iets mee te maken heeft. Rolluiken of dikke gordijnen schijnen ze hier niet te kennen in Schotland, enkel dunne gordijntjes die het licht makkelijk doorlaten. En het wordt hier al om half vijf ’s ochtends licht…

We hebben geen zin in boterhammen met smeerkaas en confituur en besluiten te gaan ontbijten in Tobermory. Spijtig genoeg is er in heel Tobermory maar één etablissement te vinden dat open is én ontbijt serveert en daar is geen plek voor ons. Dan maar rechtsomkeer gemaakt naar Craignure (we nemen vandaag de ferry terug naar Oban) in de hoop dat we onderweg iets tegen komen om te eten.

Onderweg rijden we letterlijk honderden fietsers voorbij. Blijkbaar is er één of ander groot event voor amateurwielrenners aan de gang. We zien er velen zwoegen om de toch wel stevige heuvels van Mull te bedwingen. Sinds onze fietstocht op Hokkaido heb ik dubbel zoveel respect voor fietsers die heuvels oprijden en stiekem ben ik blij dat ik lekker in de auto zit.

Het is een beetje met pijn in het hart dat ik Mull achter me laat. De prachtige natuur, de stralende zon, de vele schapen en natuurlijk de wonderbaarlijke Fingals’ Cave op Staffa, het heeft een diepe indruk op me nagelaten. Mull heeft voorgoed een plekje in mijn hart veroverd.

Veel eetgelegenheden komen we niet tegen op de route naar Craignure, maar gelukkig vinden we een hotel gelegen in the middle of nowhere dat bereid is ons scrambled eggs en toast te serveren. Veel stelt het niet voor, maar onze magen zijn gevuld.

We zijn wat te vroeg in Craignure en vullen onze tijd op met een drankje op het terras van een slim geplaatste Italiaanse koffiezaak, recht tegenover de wachtrij voor de ferry. We zijn duidelijk niet de enige wachtenden die hier de tijd doden én er is gratis wifi (nog eens herhalen dat de snelheid van het wifi tot nu toe meestal om te huilen zo slecht is, maar goed Wordfeud spelen lukt nog net).

Na een aangenaam tochtje met de ferry belanden we opnieuw in Oban. Ik koop nog snel een ijsje in een chique chocoladewinkel (een bolletje honeycomb en een bolletje chocolade) en ik kan er weer voor een tijdje tegen, want het is ongeveer tweeënenhalf uur rijden naar onze volgende bestemming: Glencoe.

Rond kwart voor één stoppen we voor een middagpauze in een prachtig gelegen etablissement bij Castle Stalker, dat dateert uit de 15de eeuw. De zon schijnt nog steeds dus we profiteren ervan om op het terras te lunchen. We bestellen allebei de crab cakes, omdat die als specialiteit van het huis worden aangeprezen. Plezant detail: Castle Stalker speelde een rol in ‘Monty Python and the Holy Grail’, waar het de welluidende naam ‘Castle Aaaarrrrgghh’ droeg.

Rond twee uur komen we aan in Glencoe. Glencoe is bekend voor zijn natuurpracht, maar spijtig genoeg ook omwille van de slachting van Glencoe. In 1692 was de leider van de Macdonalds van Glencoe vijf dagen te laat met zijn officiële overgave aan de protestantse Willem III. Hierdoor had de regering een excuus om dit nest van jacobitische aanhangers uit te roeien. Tien dagen lang werden 130 soldaten onder aanvoering van Robert Campbell gastvrij onthaald door de nietsvermoedende MacDonalds. ’s Ochtends vroeg op 13 februari misbruikten de soldaten het gewonnen vertrouwen door zich op hun gastheren te storten en 38 MacDonalds te vermoorden. Vele anderen stierven in hun ijskoude schuilplaatsen in de bergen. Een ijzingwekkend verhaal.

Wij gaan in Glencoe eerst en vooral op zoek naar een geldautomaat, want onze voorraad ponden is serieus aan het slinken. Dit blijkt geen sinecure. De geldautomaat in een plaatselijke buurtwinkel weigert al onze kaarten (zowel Maestro- als krediet-) en ook in het tankstation dat tevens over een automaat beschikt, hebben we geen geluk. We geven er dan maar de brui aan en trekken naar Lios Mhoire Bed and Breakfast, onze B&B voor twee nachten.

We moeten even zoeken voordat we de B&B vinden, maar eens gevonden, wacht ons daar een hartelijk welkom. De sympathieke Schotse dame blijkt een spraakwaterval te zijn die ons meteen al toevertrouwd dat ze tijdens haar tienerjaren een Hollands vriendje had met dezelfde voornaam als mijn vriend. Vandaar dat ze hem zo goed kan uitspreken, dat zijn we niet gewoon van Britten. 😉 Ze geeft ons ook hopen tips over wandelingen. Iets te veel zelfs, want tegen dat we bij de routebeschrijving zijn van de laatste wandeling, ben ik die van de eerste alweer vergeten.

We besluiten aan aantal korte, niet te zware wandelingen te maken en het echte werk naar morgen uit te stellen. We beginnen met een makkelijke wandeling naar de waterval Grey Mare’s tail, een fijn opwarmertje. Onderweg naar onze volgende wandeling passeren we langs een werkelijk schitterend picknickplek met een 360 graden uitzicht om in te kaderen. We parkeren onze auto op de bijhorende parkeerplaats en genieten van de natuur en van elkaar.

Volgende stop: Glencoe Lochan. Deze schitterende plek werd in 1895 aangelegd door lord Strathcona voor zijn aan heimwee lijdende vrouw Isabella, die van native American origine was. Haar heimwee werd met deze mooie vijver en het bosland daaromheen niet verdreven, maar Glencoe hield er wel een mooi wandelplekje aan over.

Het water weerspiegelt de bergen van Glencoe en zit vol met wilde eenden die net kleintjes gekregen hebben. Gelukkig zwemmen kleine eendjes vliegensvlug, want één van de honden die we onderweg tegenkwamen kon het laten om in de vijver te springen en de eendjes achterna te zitten. Tot onze opluchting lukte het de hond niet de eendjes te pakken te krijgen en moest hij druipnat afdruipen. We combineerden de supermakkelijke wandeling rond de vijver met een iets stevigere wandeling door de bossen.

Een groot voordeel van reizen in Schotland in de zomer: het blijft lekker lang licht, waardoor je ’s avonds nog makkelijk een wandeling kan doen zonder schrik te moeten hebben door de duisternis overvallen te worden. En dus doen we er om zes uur ’s avonds gewoon nog een wandeling naar Signal Rock bij. Signal Rock staat boven op de Tom a’ Ghrianain (Zonneheuvel) en is omgeven door mythen en legenden. De traditie wil dat Signal Rock de verzamelplaats van de MacDonalds van Glencoe was in noodgevallen. De rots zou zijn naam te danken hebben aan het feit dat hier een lichtbaken ontstoken werd. De mogelijkheid bestaat ook dat dit in pre-christelijke tijden een plek was waar de zon aanbeden werd.

Na deze laatste wandeling houden we het voor bekeken. We rijden maar Clachaig Inn, ons aangeraden door onze gastvrouw, en bestellen een stevige Schotse maaltijd aan de bar. In Schotse bars bestel je zowel je maaltijd als je drank aan de bar. Je drank wordt ter plekke aan de bar ingeschonken en neem je zelf mee naar je tafel, terwijl het eten achteraf aan tafel wordt gebracht. In de meeste bars eet je voor weinig geld no-nonsense maaltijden.

Omdat ik het tapwater een beetje beu begin te worden, besluit ik me nog eens aan de cider te wagen. Spijtig genoeg blijkt dit weer een tegenvaller: veel te waterig naar mijn smaak. Mijn vriend proeft één van de beroemde Schotse whisky’s. Hij is alvast goed op weg om elke dag een andere whisky te proberen, nuja, het aantal Schotse whisky’s kennende, kunnen we hier nog wel een paar maanden op vakantie blijven zonder dat hij in herhaling moet vallen.

Niet veel later staat er een bord dampende haggis, neeps ’n tatties voor mijn neus. Haggis is hét traditionele Schotse gerecht bij uitstek: een schapenmaag of runderdarm, gevuld met stukjes hart, long, lever, niervet en havermout. Klinkt niet zo aantrekkelijk, maar smaakt des te lekkerder. Traditioneel wordt haggis met aardappel- en rapenpuree geserveerd. Lekker, maar wel zwaar. Ik krijg mijn portie zelfs niet op.

We besluiten (alweer) vroeg te gaan slapen. Op onze kamer proberen we nog wat te internetten, maar dat lukt weer voor geen meter. Het lijkt wel alsof de wireless router slechts een beperkt aantal devices laat connecteren. Ik word er alvast om de haverklap vanaf gegooid. Erg frustrerend. Awoert, BT!

8 juni: Isle of Mull

We staan goed op tijd op, want we moeten om vijf voor tien paraat staan in Fionnphort voor ons uitstapje naar Staffa. Rekening houdend met de single track roads en de weerspannige schapen calculeren we een beetje marge in voor onze rit. We moeten dus stipt om acht uur vertrekken.

Ontbijten gaat een pak sneller dan normaal. Het continental breakfast in Arle Lodge stelt niet veel voor: wat ontbijtgranen, slecht brood, confituur, smeerkaas en choco. We beseffen dat we de voorbije week verwend geweest zijn. We steken snel een boterham met confituur en smeerkaas binnen en vertrekken.

De zon is alweer van de partij, we vragen ons af hoe lang ons geluk kan blijven duren, want sinds we in Schotland gearriveerd zijn, hebben we nog maar één regenbui gehad. Je zou bijna beginnen denken dat Schotland een bestemming is waar de zon altijd schijnt. Ons hoor je alvast niet klagen.

De rit naar Fionnphort gaat vlotter dan verwacht, we komen onderweg dan ook bijna geen tegenliggers tegen en de schapen zijn duidelijk nog niet helemaal wakker. We hangen wat rond in Fionnphort waar, buiten het mooie uitzicht op Iona, helemaal niets te beleven valt. Zelfs het café waar je koffie kan krijgen is nog niet open. Nuja, van een half uurtje wachten is nog nooit iemand doodgegaan.

Het is best nog wel fris en we nemen voor de zekerheid toch maar een fleece mee voor op de boot. Op de Atlantische oceaan kan al wel eens een flink briesje staan. We zien onze boot komen aanvaren vanaf Iona. We rekenen op een rustige boottocht (al onze bezoeken en uitstapjes tot nu toe worden gekenmerkt door de schaarsheid van andere toeristen, wat bijzonder aangenaam is). Spijtig genoeg is dat buiten een bus Duitsers op leeftijd gerekend. Nu, al een geluk dat het Duitsers zijn, die zijn stipt en al bij al vrij rustig.

We vertrekken met een overvolle boot richting Staffa. Onderweg krijgen we uitleg over de verschillende eilanden. De zee is superkalm en de lucht is fantastisch blauw. Om het met de gevleugelde woorden van de gids te zeggen: “It cannot get any better than this.” En dan hebben we Staffa alleen nog maar vanuit de verte gezien, oprijzend als een donker en erg plat eiland.

Staffa kreeg zijn naam trouwens van de vikingen. In het oud Noors betekent ‘staffa’ pilaar en als je het eiland ziet, begrijp je dat er niet veel fantasie nodig was om deze naam te bedenken.

En dan zijn we er eindelijk: Staffa! Staffa is vooral bekend omwille van de basaltgrot Fingal’s Cave, een wonder van de natuur dat talloze kunstenaars geïnspireerd heeft. Felix Mendelssohn schreef een ouverture na een bezoek aan deze grot, Jules Verne liet één van zijn boeken hier afspelen en Turner schilderde de grot. En het is waar: Fingal’s Cave is fenomenaal. Je kan maar een klein stukje binnen in de grot wandelen, maar wat je ziet, overtreft elke verbeelding. Donkere drie- tot achthoekige kolommen (zeshoekige kolommen komen het meeste voor) die gevormd zijn uit wat ooit lava was, rijzen op uit de zee en vormen een mysterieuze grot. Ik ben echt onder de indruk. Staffa mag bij op het lijstje met hoogtepunten van deze trip.

We hebben een uurtje vrij, dus na naar de grot gespurt te zijn om als eerste ongestoord foto’s te kunnen nemen voordat de kolonne Duitsers arriveert, wandelen we rond op het met gras en wilde bloemen begroeide dak van het eiland. In de steile kliffen nestelen puffins (papegaaiduikers, al een geluk dat ik aan de Duitse begeleidster van de groep kon vragen om puffin te vertalen in het Duits, anders had ik nooit geweten over welke vogel het ging). We zien verschillende papegaaiduikers aan- en afvliegen om hun jongeren te voeden.

Het uurtje op het eiland vliegt voorbij en we gaan opnieuw aan boord. We genieten van de zon op ons gezicht tijdens de terugvaart en mijmeren nog na over al dat moois dat we net aanschouwd hebben.

Ons middagmaal consumeren we ergens onderweg. Het is al half twee gepasseerd en die paar boterhammen van onze ochtendlijke maaltijd zijn al lang verteerd. Ik laat me verleiden door de venison pie op het menu, een stevige stoofschotel van hert versierd met een hoedje van bladerdeeg en vergezeld van gekookte wortelen en aardappelpuree. Erg lekker, maar eerder winterse kost. Bovendien ligt de venison pie me de rest van de dag erg zwaar op de maag. Niet zo’n goede keuze dus.

We rijden langs de ondertussen reeds vertrouwde (is al de derde keer dat we hierlangs passeren) scenic route naar Tobermory terug. Onderweg zien we één van de de zeearenden waar Mull zo trots op is. Lang laat het dier zich niet bewonderen, maar we kunnen alweer een bijzonder Schots dier op ons lijstje aanvinken. We stoppen even in Tobermory om wat foto’s van de kleurrijke huizen te nemen. Overdag is dit havenstadje een stuk levendiger, blijkt. In de baai van Tobermory ligt een reusachtig cruiseship wit te blinken in de zon. Ooit, als ik oud en versleten ben, maak ik ook zo’n cruise, lijkt me ideaal als je wat slechter te been bent.

Onze uiteindelijke bestemming is Glengorm Castle, helemaal in het noorden van Mull. Maar we slagen er niet in het kasteel te vinden. Gelukkig is er een local die ons de weg wijst. Rond een uur of vijf (!) vinden we dan eindelijk Glengorm Castle. Spijtig genoeg blijkt dit kasteel niet open voor toeristen (je kan er wel overnachten). Dat hadden ze wel eens op dat kaartje met toeristische info mogen zetten!

Gelukkig is de omgeving van het kasteel wel mooi voor een korte wandeling. We zien het grote cruiseship wegvaren van Mull terwijl op volle kracht uit alle luidsprekers “I am sailing” weerklinkt. Zelfs aan land klinkt het nog luid. De muziek staat zeker zo hard omdat alle opvarenden een hoorapparaat hebben. Misschien toch maar geen cruise voor mij.

Tijdens onze wandeling door de velden en tussen de schapenstront komen we andere wandelaars tegen die ons in de richting van de standing stones sturen. Deze staande stenen werden hier duizenden jaren geleden door de toenmalige bewoners van Mull opgericht. Een blijvende afdruk van een volk dat reeds lang verdwenen is.

We besluiten het avondmaal sober te houden en gewoon iets te kopen in de Spar. Per slot van rekening ben ik nog altijd aan het teren op mijn venison pie. We kopen wat voorgesneden fruit en yoghurt voor mij en sandwiches voor mijn vriend. Voor ons avondmaal nestelen we ons op de picknicktafels in de tuin van Arle Lodge met uitzicht op de Sound of Mull. Een rustige avond, dat mag ook wel eens.

7 juni: Oban en Isle of Mull

We nemen na een stevig ontbijt met scrambled eggs en salmon (ja, weeral) afscheid van het prachtige uitzicht van onze B&B. We pakken ons boeltje bijeen en vertrekken naar de Oban distillery. Spijtig genoeg is het tijdens de rondleiding van één uur strikt verboden foto’s te nemen. Iets met de alcoholdeeltjes in de lucht en brandgevaar. Nuja, ik wil geen ontploffing op mijn geweten hebben, dus we gehoorzamen braaf.

De rondleiding is erg interessant en de gids doet zijn best om interactie met de groep op te bouwen, maar door het grote aantal anderstaligen worden er quasi geen vragen gesteld. Ik vermoed dat meer dan de helft van de deelnemers slechts hier en daar flarden van de uitleg begrijpt. Whisky stoken is dan ook een heel complex proces. Je vraagt je af hoe iemand er ooit op gekomen is om op die manier een drankje te fabriceren. Gelukkig is er één whiskyliefhebster in de groep die al meerdere stokerijen heeft bezocht en die als sparring partner voor onze gids kan dienen.

Op het einde van de rondleiding krijgen we uiteraard een proevertje van de 14 jaar oude Oban whisky voorgeschoteld waarin we de vier hoofdsmaken (zout, honing, rook, sinaasappelschil) proberen te onderscheiden. Om elf uur ’s ochtends whisky proeven, ik heb het nog niet zo vaak gedaan, maar het smaakt zeker! We weerstaan de verleiding om een flesje te kopen, maar vullen wel onze gegevens in om een whiskypaspoort te krijgen. Al zit het er niet in dat we tijdens deze reis al de vermelde stokerijen zullen aandoen.

Wat de Oban distillery extra bijzonder maakt is de ligging: midden in het centrum van Oban. De stad is gegroeid rond de whiskystokerij en de oprichters hebben ook echt geïnvesteerd in Oban. Deze ligging betekent wel dat de stokerij niet kan uitbreiden. Daar is immers geen plaats voor, omdat de stokerij langs beide zijkanten ingesloten is door woningen en langs achter door een rotswand. Dat maakt dat er een limiet is op het aantal geproduceerde flessen, wat de whisky natuurlijk iets exclusiefs geeft.

Om drie minuten voor elf zijn we in het bezit van ons whiskypaspoort en zetten we het op een lopen naar de kade waar een bootje aanmeert dat ons naar de eilandjes waar zeehonden vertoeven, kan brengen. We kopen snel een kaartje en springen aan boot. Just in time, heet dat dan. Al een geluk dat tijdens de rondleiding niet te veel vragen werden gesteld. 😉

Onder een stralend blauwe hemel varen we de baai van Oban uit. We zien jonge zeehonden zonnebaden en varen voorbij een zalmkwekerij. Eén drijvend bassin bevat maar liefst 30.000 zalmen en wij tellen twaalf zulke bassins. Het tochtje is voorbij in een zucht. Met dank aan de schoonbroer van mijn vriend voor de tip.

Voor het middagmaal houden we het simpel: op een leuk terrasje tegenover de Oban Distellery eten we een gevulde aardappel (ik met garnaal, hij met tonijn).

En dan is het tijd om de ferry naar Mull te nemen. Drie kwartier later zetten we voet aan land op het Isle of Mull. Of beter gezegd, autoband aan land. We besluiten meteen door de rijden naar de haven Fionnphort.

Onderweg passeren we de prachtigste landschappen. We zien Schotse hooglandrunderen op hun gemak grazen en schapen, veel schapen, heel veel schapen.

Rijden op Mull blijkt echter niet zo voor de hand te liggen. De meeste wegen zijn single track roads, met hier en daar passing places. Dat wil zeggen dat wanneer je een tegenligger ontmoet, één van beide moet uitwijken en soms zelfs achteruit moet rijden tot aan een passing place. De bewoners van Mull zijn dit systeem duidelijk gewoon en rijden goed door, voor mijn vriend is het echter serieus wennen. Achter elke heuvel of elke bocht kan opeens een tegenligger op ramkoers opduiken. En als het geen tegenligger is, dan wel een schaap dat in het midden van de weg staat en verontwaardigd kijkt als je aandringt om aan de kant te gaan.

Ergens in het midden van onze tocht houden we halt voor een vieruurtje op een plaats waar ze met free wifi adverteren. We stappen een huiskamer binnen waar een vriendelijke oude dame ons welkom heet en ons twee overheerlijk uitziende taarten toont. Uiteraard kiezen we voor de chocoladetaart. We mailen nog wat met onze advocaat (niet plezierig, wel noodzakelijk).

De dame is duidelijk blij met het gezelschap, want al snel komt ze ons een nieuwe crème tonen die ze via Amazon (want die leveren gratis!) gekocht heeft. De crème belooft rimpels te verminderen en de teint te verbleken. Voor mij lijkt de crème verdacht veel op van die Aziatische whitening creams en de uitleg in het Taiwanees lijkt mijn vermoeden te bevestigen.

Twee minuten later komt de dame in de huiskamer binnen met een witte laag crème op haar gezicht, die duidelijk niet wil intrekken. Bij het aandachtiger bekijken van de instructies blijkt dat de crème eerder als een soort zeep gebruikt dient te worden. Wij proberen serieus te blijven, terwijl de dame haar gezicht gaat afwassen. Over een surreële belevenis gesproken…

We rijden verder naar Fionnphort, maar vorderen veel trager dan verwacht. Op het eerste gezicht lijkt Mull een klein eiland, maar door de single track roads zien we onze geschatte aankomsttijd minuut per minuut aantikken. We zijn dan ook pas om twintig voor vijf effectief in Fionnphort. We nemen de ferry naar Iona, de plek waar de Ierse missionaris Columba zijn zending begon. Tijdens onze rit met de ferry reserveer ik een boottocht naar het eiland Staffa voor de volgende ochtend. Het weer zit nog altijd mee, daar moeten we van profiteren.

Veel tijd hebben we niet op Iona, want de laatste ferry naar Fionnphort vaart om 18.30, maar we proberen het maximum uit onze tijd te halen. We bezoeken eerst de ruïnes van een klooster om vervolgens de prachtig gerestaureerde abdij van Iona te bewonderen. Ook vandaag nog doet deze plek dienst als christelijk bezinningsoord. De abdijkerk en bijhorend klooster zijn echt prachtig en door de ligging kan je je zo voorstellen dat dit een geschikte plek is voor bezinning en gebed.

Wanneer we de ferry terugnemen zijn we het met elkaar eens, Iona is een prachtige en inspirerende plek, ook voor niet-gelovigen.

We hebben nog een serieuze rit naar Arle Lodge voor de boeg, wetende dat we in de verste verte niet de gemiddelde rijtijden van onze gps halen. We zijn alvast blij dat we een stevig stuk taart gegeten hebben als vieruurtje, want het ziet ernaar uit dat ons avondmaal weer op een laat tijdstip zal vallen.

We laten het echter niet aan ons hart komen en genieten van de prachtige scenic route die ons naar Aros, vlakbij Tobermory voert. Mijn vriend rijdt ondertussen op de single track road als een local: altijd vriendelijk dankjewel zeggen door je hand op te steken (zonder deze van het stuur te nemen) naar de passerende wagen. Best wel hoffelijke mensen, die Schotten. Dat geldt niet voor de Schotse schapen, die zijn alles behalve hoffelijk! Elke keer als ik een schaap vriendelijk gedag zeg, draait het schaap in kwestie mij de rug toe.

We komen pas rond half negen aan in Arle Lodge. De receptie is ondertussen al gesloten, dus bellen we maar één van de eigenaars uit de hot tub. Al druipend geeft hij ons onze sleutel. De kamer is erg basic en zonder toilet of douche op de kamer. Veel tijd om de kamer uitgebreid te bestuderen hebben we niet, de lege maag roept. We rijden in een tiental minuten naar Tobermory, de grootste stad op het eiland Mull. Toch onze grote verbazing is dit stadje ei zo na uitgestorven en dat op een vrijdagavond!

We komen terecht in een Chinees/Thais restaurant met de originele naam Golden Dragon, omdat we eens iets anders willen dan de nogal vettige Schotse kost. Buiten ons zijn er nog drie andere klanten. Het eten is echter fantastisch en de gastvrijheid fenomenaal. De Thaise mosseltjes die ik als voorgerecht nam zijn zalig en de Chinese zeevruchtenschotel is eveneens om duimen en vingers af te likken. En dan krijgen we nog een gratis whisky van het huis aangeboden. Een aanrader, echt waar!

Terug in Arle Lodge bekijk ik de boekinggegevens, want ik kan me niet herinneren een kamer geboekt te hebben zonder douche en toilet. Maar blijkbaar heb ik mij toch vergist. Nu geen probleem, het gezamenlijke sanitair ziet er erg proper uit, maar voor iemand als mezelf die elke nacht minstens één keer naar het toilet moet, is het wel handig om ’s nachts niet te ver naar het toilet te moeten strompelen.

Om uit te sluiten dat ik nog andere fouten gemaakt heb bij het boeken, overloop ik even snel alle B&B’s voor de komende weken. En dan valt mijn oog opeens op een adres in Ierland. In Ierland?! Wellicht leed ik aan tijdelijke verstandsverbijstering toen ik dit boekte? Gelukkig ben ik nog net op tijd om de reservatie kostenloos te kunnen cancellen. Oef! We reserveren meteen een andere B&B voor Skye. Danku Tripadvisor voor al die nuttige info. En we halen opgelucht adem dat ik deze fout bijtijds gezien heb, stel je voor dat we een adres in Ierland ingegeven hadden op onze gps. 😉

6 juni: Van Helensburgh naar Oban

Scrambled eggs with salmon als ontbijt, een goeie start van de dag, noem ik dat. We nemen afscheid van onze mooie B&B in Helensburgh en rijden meteen verder naar Oban. Het is er niet van gekomen om een boottochtje te maken op Loch Lomond of Loch Katrine, maar echt jammer vind ik dat niet. We hebben al wandelend en rijdend grote stukken van beide meren gezien en er komen nog gelegenheden genoeg om boottochtjes te maken.

We nemen onze tijd voor de rit naar Oban en stoppen onderweg verschillende keren om foto’s te maken van de natuurwonderen die Schotland ons te bieden heeft. De eerste bergtoppen waarop nog sneeuw zichtbaar is komen in zicht. We zien zelfs een nest met eieren van een watervogel die zo slim was om haar eieren vlakbij een parking te leggen. Ondanks al het stoppen onderweg zijn we vroeger in Oban dan gepland. We bellen om te informeren of we al op onze kamer kunnen, maar deze blijkt nog niet klaar.

Geen nood, vlakbij Oban bevindt zich Dunstaffnage Castle en het eerste kasteel dat ik niet wil bezoeken, dat moet nog gebouwd worden! Dunstaffnage Castle is schitterend gelegen op een landtong en heeft een rijke geschiedenis (nuja, welk kasteel in Schotland heeft dat niet). Het verhaal gaat dat de Stone of Destiny een tijdlang hier bewaard werd, maar het valt te betwijfelen of dit echt zo was. We laten ons inspireren door de fotogenieke ruïnes en de stralende zon. Zo’n ruïne heeft trouwens onverwacht veel verborgen hoekjes en kantjes waar je niet gestoord wordt door andere bezoekers. 😉

Uiteindelijk komen we zo rond kwart voor twee in Dunheanish Guest House aan, een kwartiertje te vroeg. Gelukkig vormt dat geen probleem voor onze gastheer, die echt een zalig Brits gevoel voor humor heeft. Zijn vrouw noemt hem al gekscherend Basil Fawlty, maar ik moet zeggen dat de service in Dunheanisch Guest House toch net iets beter is dan die in Fawlty Towers.

Dunheanish Guest House heeft een fabuleus uitzicht op de baai van Oban. Echt magnifiek om op zo’n plek de nacht te kunnen doorbrengen. Enige nadeel: het is een flinke klim vanaf zeeniveau naar onze B&B. Maar goed, we moeten die stevige ontbijten toch op de één of andere manier verbrand krijgen.

Nadat we de koffers de trappen hebben opgesleurd, dalen we af naar Oban om iets te eten. Het is ondertussen al na twee uur en onze magen rammelen. Op aanraden van onze gastheer slagen we erin een tafeltje in de zon te bemachtigen bij microbrewery Cuan Mor. We bestellen twee simpele gerechten aan de bar. Mijn Thaise salade met kip en chilisaus bestaat jammer genoeg voornamelijk uit een groot stuk kip en enkele blaadjes sla en pindanoten. Britten en lekker eten, het blijft toch een beetje een uitdaging of misschien ben ik in Leuven gewoon te veel verwend.

Na ons laat middagmaal springen we binnen in de Oban Distillery om een rondleiding voor morgen te reserveren. Er staan limieten op het aantal deelnemers per rondleiding en deze whiskystokerij is erg populair bij de toeristen. Daarna besluiten we op basis van een tip die we via Facebook kregen (dankjewel!) naar het eilandje Kerrera te gaan.

Kerrera is een klein eilandje voor de kust van Oban waar slechts een handvol mensen wonen en dat enkel via een veerboot te bereiken is. We zijn nét enkele minuten vóór vier uur bij de oversteekplaats. Net op tijd om de ferry te halen die om het half uur vaart, denken we dan. Een plaatselijke boer die met zijn inkopen voor een paar weken én een sofa op de ferry zit te wachten, verzekert me dat de ferry “any minute now” kan arriveren.

De ferry vaart enkel als het bord aan de overkant van het water op “zwart” staat, een eenvoudig systeem om nutteloze vaarten te vermijden. Spijtig genoeg heeft de veerman blijkbaar besloten om een beurt over te slaan, want ondanks het feit dat het bord op “zwart” staat, valt er geen veerboot te bespeuren om vier uur. We besluiten dan maar even geduld te oefenen (niet mijn sterkste punt).

Om half vijf bemerken we dan toch beweging aan de overkant. Daar komt de veerboot! De veerman helpt de plaatselijke boer zijn sofa op het veer te dragen en we vertrekken naar de overkant. Vijf minuten later staan we op Kerrera, een eiland met een beperkt aantal inwoners en veel wildlife. Ik zag op facebook foto’s van wilde paardjes en die wil ik dolgraag ontmoeten. Spijtig genoeg vaart de laatste ferry naar het vastenland om vijf voor zes. Veel te weinig tijd dus om het eiland grondig te verkennen.

We beginnen aan een wandeling naar het hoogste punt van het eiland, maar ik heb het gevoel dat ik niet genoeg lucht krijg en de longen uit mijn lijf moet hoesten. Nochtans valt de klim amper zwaar te noemen, maar de reisvermoeidheid in combinatie met mijn ziekte zullen hun tol eisen. Backtracken dan maar en een eenvoudigere route kiezen, parallel met de kustlijn. Erg ver kunnen we helaas niet stappen, want de klok tikt. Doodjammer dat er geen ferry wat later uitvaart, per slot van rekening gaat de zon hier pas onder rond een uur of half elf. Tijd zat om ’s avonds nog mooie wandelingen te doen.

Een beetje teleurgesteld (geen paardjes gezien, alleen maar geiten, konijnen en schapen) keren we naar Oban terug. Volgende keer beter timen! We rijden met de wagen terug naar Oban en parkeren deze in de straat van onze B&B. Vanaf onze B&B is het maar een klein eindje klimmen naar de 19de eeuwse McCaig’s Tower, vanwaar je een schitterend uitzicht op de baai hebt.

McCaig’s Tower is een folietje van de rijke bankier John Stuart McCaig. Hij financierde vanaf 1897 tot 1902 de bouw van deze toren. Idee was de plaatselijke metselaars ook tijdens de wintermaanden werk te bezorgen. De constructie stopte toen McCaig stierf. Resultaat is een onvoltooid gebouw dat op het Colosseum lijkt en boven de stad Oban uittorent. Een romantisch plekje om in het avondlicht van de zonsondergang te genieten.

Na het uitzicht fotografisch vastgelegd te hebben, dalen we af naar zeeniveau op zoek naar een plek om te eten. Alweer bereikt ons een tip via facebook: het EE-USK seafood restaurant zou de moeite zijn. We besluiten het erop te wagen. Dat het restaurant populair is, blijkt uit het feit dat er geen enkel tafeltje voor twee personen beschikbaar is. Gelukkig komt er over een half uurtje een tafeltje vrij en schrijft de maître onze namen op.

We slenteren langs het water en genieten van de zon op ons gezicht. Ik heb wellicht iets té veel genoten van al die zon, want mijn hoofdhuid is alweer verbrand op de plek waar mijn haarscheiding valt. Niet zo erg als vorig jaar in Japan, maar ik voel het toch. Insmeren dan maar. Al is het nog zo’n belachelijk gezicht om je hoofdhuid in te smeren, ik heb nu eenmaal geen hoedenhoofd.

Na een half uurtje zijn we terug bij EE-USK en bestellen we allebei de seafood platter. Ditmaal geen gefrituurde brol, maar échte verse zeevruchten: mosselen, sint-jacobsvrucht, gamba’s, gerookte zalm en krab. Zalig!

Voldaan klimmen we terug naar onze B&B om nog een beetje te surfen en foto’s op te laden. Memorabel feit: dit is de eerste B&B waar we logeren waar de wifi fatsoenlijk werkt!

5 juni: Loch Lomond en de Trossachs

Opnieuw geen al te beste nacht en veel te vroeg wakker. Thuis ondervind ik bijna geen last van de overschakeling van winter- naar zomeruur, maar hier blijkt dat ene uurtje verschil mij toch parten te spelen. Mijn neus is ondertussen veranderd in een lopend kraantje en ik durf amper te tellen hoeveel papieren zakdoekjes ik er per uur doordraai. En zo zijn jullie ook weer mee met mijn gezondheidstoestand. 😉

Jammer genoeg blijkt bij het opstaan de zon er de brui aan gegeven te hebben. Een dreigende wolkenhemel lijkt niet veel goeds te voorspellen. Gelukkig zijn er de overheerlijke pannenkoeken met banaan, aardbeien en bosvruchten van onze gastvrouw om ons humeur op te krikken.

Vandaag staat helemaal in het teken van de verkenning van Loch Lomond, het grootste zoetwaterreservoir op de Britse eilanden, en de Trossachs, een natuurgebied waar de Hoog- en de Laaglanden samensmelten. Eerste stop: het charmante dorpje Luss, dat zichzelf het mooiste dorp van de streek noemt. Dat is lichtelijk overdreven, maar de huisjes zijn voorzien van leuke bloementuintjes en de ligging is natuurlijk geweldig met een mooi uitzicht op het meer en Ben Lomond.

Vanuit Luss kan je boottochten maken op Loch Lomond, maar we besluiten een potentiële boottocht in beraad te houden en verder te rijden naar Balloch. De belangrijkste reden om naar Balloch te gaan, is uiteraard het indrukwekkende Loch Lomond, 8 km breed en maar liefst 35 km lang.

In het visitor center van Balloch krijgen we een kaart van de omgeving en wat tips mee. We wandelen eerst naar de oevers van het meer, waar we een schoolklasje tegen komen dat druk bezig is antwoordbladen in te vullen over het meer. Gelukkig is de informatie op de infoborden bijzonder uitgebreid. Doet me terugdenken aan mijn eigen ‘excursies’ met de aardrijkskundeles. Altijd goed voor een fijn uitje. ☺

We maken een mooie wandeling langs de oevers van Loch Lomond en ik steek zelfs even mijn tenen in het water. Alleen mijn tenen, want het water is toch maar frisjes. 😉 Overal rondom ons staan de paarse boshyacinten in bloei. Een prachtig zicht. We lopen langs een klein riviertje dat uitmondt in het grote meer en genieten van de frisse boslucht.

Op het einde van de wandeling komen we uit bij Balloch castle, helaas niet te bezoeken, omgeven door een schitterend park met prachtige bomen en weelderig bloeiende rododendrons. En ja, ook hier wordt vol ijver het gras afgereden. We werpen nog even een blik op de ommuurde tuin en gaan vervolgens op zoek naar een plek om onze hongerige magen te vullen.

Onze keuze valt op Balloch House, vooral omdat het terras er zo aantrekkelijk uitziet. We zoeken een plek in de zon, bestellen een voorgerecht en hoofdgerecht voor 8,95 pond en een Zweedse en Ierse cider daarbij. Terwijl we ons voorgerecht verorberen (meloen met sorbet van rode vruchten voor mij en een slaatje van eendenborst voor mijn vriend), zien we donkere wolken naderen. Al snel vallen de eerste druppels.

Wij verhuizen naar een plekje onder een parasol, maar het personeel komt vragen om naar binnen te verhuizen. Dat blijkt een goeie zet te zijn, want nog geen minuut later valt het water met bakken uit de hemel. Onze eerste Schotse regenbui. We laten het niet aan ons hart komen: de rainbow trout is echt overheerlijk. Eén van de beste dingen die ik tot nu toe in Schotland gegeten heb. De Zweedse cider met aardbeien limoen is te zoet naar mijn smaak. De eerste slokken zijn lekker, maar daarna begint je mond te plakken van de suiker. Net limonade met een beetje alcohol in. En een flesje van 600ml is ook gewoon te veel. Geen cider meer voor mij.

Omdat we geen zin hebben om door de regen te lopen, bestel ik nog een dessertje: apple fritters with ice cream. Toch nog iets gefrituurd. 😉 Maar de appelbeignets smaken heerlijk in combinatie met het vanille-ijs.

De regen houdt aan, dus we besluiten de drupels toch maar te trotseren en naar de auto te lopen. Gelukkig zijn we voorzien op elke weertype en hebben we één regenjasje bij. Daar wordt dan ook om gevochten. 😉 Spijtig dat flipflops zo glad worden van zodra ze nat zijn…

We halen heelhuids en niet al te nat de auto. We vertrekken richting Aberfoyle en zullen onderweg onze plannen aanpassen in functie van het weer. Ergens onderweg in de omgeving van het Queen Elizabeth Forest Park stoppen we bij de David Marshall Lodge voor een sanitaire stop. We halen onze regenjassen boven en werpen een blik werpen op de container met info uit de omgeving. De containerbewoners zijn duidelijk blij volk te zien. Ik krijg meteen tips voor een wandeling naar een waterval in de buurt en we worden ongeveer verplicht om naar de live camerabeelden van de jongen van de visarend te kijken. Een heel enthousiaste dame telt met ons de jongen in het nest. Het zijn er drie!

We zijn helemaal overtuigd van de natuurpracht van dit gebied en besluiten dan maar de korte wandeling naar de waterval te doen. Op dit moment wordt er druk gewerkt aan de toeristische ontsluiting van dit gebied: het aantal parkeerplaatsen is gevoelig verhoogd, men is bezig met de bouw van een gloednieuwe lodge, er is overal informatie over het wildlife beschikbaar en we zien onderweg dat er hutten en hangmatten opgesteld worden bedoeld om activiteiten voor kinderen te organiseren.

Het wandelingetje naar de waterval stelt niet zoveel voor, maar een klein beetje voorbij de waterval is een observation hut waar je vogels en eekhoorns kan spotten. Wij hebben geluk en zien een zeldzame rode eekhoorn zich te goed doen aan de nootjes. Ook zitten er veel vinkjes, aangetrokken door de voederplek. Dit toevallige uitje blijkt een geweldige meevaller te zijn. En onze regenjassen zijn niet eens nat geworden.

We zetten onze tocht verder langs Duke’s Pass, tussen Callander en Aberfoyle, en genieten van de fenomenale uitzichten op de omgeving. We rijden verder tot aan Loch Katrine. Loch Katrine is bekend geworden door als decor te fungeren van Walter Scott’s Lady of the Lake. Sindsdien werd dit een populaire toeristische bestemming. Het is mogelijk om op het meer een tochtje te maken met een 19de eeuwse motorboot, die naar Walter Scott genoemd werd. Spijtig genoeg zijn we pas rond half zes bij Loch Katrine en zijn we nét op tijd om de souvenirshop te zien dichtgaan. Verder ligt alles er eenzaam en verlaten bij.

Gelukkig hebben we wel tijd genoeg om een wandeling van 2 miles (heen en terug) langs de oever van Loch Katrine tot aan Brenachoile Point te maken. In totaal goed voor zo’n 6,4 kilometer. Gewapend met onze regenjassen beginnen we eraan. Tijdens de wandeling klaart de hemel langzaam op en hoe verder we vorderen, hoe meer zon we te zien krijgen.

Benachoile Point is een uitstulping van de rivieroever waarvan je een goed overzicht heb op Loch Katrine. Op deze plek is een kunstwerk aangebracht dat de voetafdrukken toont van enkele bekende kunstenaars die deze plek als inspiratiebron gebruikten (Walter Scott himself uiteraard, maar ook de schilder Turner en vele anderen).

De wandeling is erg makkelijk: vlak terrein en geasfalteerde wegen. We houden er dus goed de pas in, vooral omdat we vrezen door regen overvallen te worden. Gelukkig houden we het droog.

Op de parking aangekomen spotten we alweer wildlife: een slimme marter die alle vuilnisbakken doorsnuffelt op zoek naar iets lekkers. Het beest wacht tot wanneer alle toeristen verdwenen zijn om zijn slag te slaan, maar dat is buiten ons, laatwandelaars gerekend.

Het is al half acht en we moeten nog een uur en tien minuten terugrijden naar Helensburgh. Veel zin om zo lang te wachten met eten hebben we niet, dus stoppen we ergens op goed geluk in een pub onderweg waar ik een lekkere zalm eet en mijn vriend een burger voor heel weinig geld. Smaakte veel beter dan de fake tapas van gisteren!

Op de terugweg naar onze B&B worden we op een prachtige regenboog getrakteerd. Een mooie afsluiter voor een goed gevulde dag.

4 juni: Abbotsford house, Traquair House en Helensburgh

De verhoopte goede nachtrust werd gesaboteerd door een gigantische hoestbui in het midden van de nacht. Het lijkt erop dat de slijmen aan het loskomen zijn. Ik klink als een verkouden zeehond. Erg sexy! Nog twee à drie slechte nachten en ik hoop ervan af te zijn. Tot zover mijn dagelijkse gezondheidsbulletin.

We eten een echt traditioneel Schots ontbijt met alles erop en eraan: spek, eieren, bonen in tomatensaus, warme tomaat, champignons, worstjes, black pudding en uiteraard haggis! Mijn eerst kennismaking met haggis valt zeer goed mee. De smaak heeft wat van bloedworst, vind ik. Ik slaag er niet in mijn bord leeg te eten, maar hiermee komen we zeker een paar uur toe.

Na een lang gesprek over de politieke en economische situatie in Groot-Brittannië (alle politici zijn prutsers en de modale Brit is voorstander van de euro, volgens onze gastheer), nemen we afscheid en vertrekken we naar Abbotsford House, het huis waar de schrijver Walter Scott de laatste twintig jaar van zijn leven woonde. Volgens mijn gids zijn er weinig huizen die zo duidelijk de stempel van hun eigenaar dragen en is er een bibliotheek met 9000 zeldzame boeken. Wij zijn alvast benieuwd!

We staan zo te trappelen voor dit bezoek dat we maar liefst een half uur te vroeg ter plaatste zijn. Gelukkig wijst een vriendelijke dame ons de weg naar de rivieroever voor een korte wandeling. Die rivieroever blijkt een populaire plek te zijn om de hond uit te laten. Opvallend: de meeste hondeneigenaars hebben meer dan één exemplaar aan de lijn.

We komen onderweg ook drie paarden tegen die zomaar wat in de wei rondom Abbotsford House rondlopen. Eén paard laat zich zelfs gewillig aanhalen. Als de andere paarden echter ook een poging doen om wat affectie van ons te krijgen, jaagt het grootste paard hen weg. Hier wordt niet gedeeld!

Ondertussen zijn mijn voeten (gehuld in flipflops) helemaal nat en modderig van de dauw op het gras. Geen erg, niets wat een paar papieren zakdoekjes niet kunnen verhelpen. Moraal van het verhaal: een mens kan nooit genoeg papieren zakdoekjes mee op reis nemen.

Spijtig genoeg blijkt Abbotsford House net gerenoveerd te worden en pas te heropenen begin juli. Verdorie toch. Gelukkig is het wel mogelijk om in de tuinen rond het huis te lopen en een kleine tentoonstelling mee te pikken over het leven van de schrijver, die de laatste jaren van zijn leven zo diep in de schulden zat, dat hij aan de lopende band boeken moest schrijven om zijn schuldeisers af te betalen. Blijkbaar deed deze benarde situatie echter niets af aan de kwaliteit van zijn werken, want na zijn dood werden de openstaande schulden zonder veel moeite afbetaald met de verkoop van de rechten op zijn boeken.

In de tuinen zelf wordt duidelijk hard gewerkt om alles klaar te krijgen tegen de heropening in juli. Uiteraard wordt er ook weer vol enthousiasme gras afgereden. We besluiten even een pauze in te lassen en iets te drinken in het gezellige, gloednieuwe restaurant bij Abbotsford House. Natuurlijk laat ik me verleiden door het lokaal gemaakt ijs op de kaart. Chocolade-ijs en citroensorbet, een geweldige combinatie!

We genieten zo van ons zonnig plekje op het prachtige terras met uitzicht op Abbotsford House én free wifi (slecht functionerend free wifi dat wel, we worden om de haverklap van het netwerk gegooid) dat we ons laten verleiden tot een tweede drankje. Zo kunnen we nog wat over een weer mailen met onze advocaat.

Na deze welverdiende pauze rijden we verder naar Traquair House, het oudste huis in Schotland dat tot op heden altijd bewoond is gebleven. We eten er iets op het terras van de Cottage tearoom gelegen aan de ommuurde tuin. En wat eet een mens op zo’n zonnige dag? Een slaatje met garnaal en advocado, natuurlijk. Veel stelt het slaatje niet voor, maar het is ten minste gezond.

Traquair House zelf is echt de moeite van een bezoek waard. Je krijgt er uitleg over de ontstaansgeschiedenis van het huis en de verschillende bouwfases. Het huis speelt al 900 jaar een rol in de Schotse religieuze en politieke geschiedenis. 500 jaar lang was het een bolwerk van de katholieke Stuarts. Mary Stuart en haar baby (de latere koning Jacobus I van Engeland) verbleven in het huis. Het huis toont de restanten van de woelige godsdiensttwisten op het eiland en de jacobitische opstand. Zo is er een kamer hoog in het oudste deel waar in het geheim een priester de katholieke mis opdroeg. Via een verbogen trap kon de priester ontsnappen van zodra er gevaar op ontdekking dreigde.

In één van de kamers krijgen we van een gids op leeftijd een bijzonder gedetailleerde uitleg over het huis. Dit met een zwaar Schots accent wat niet altijd even makkelijk te volgen is. Na ons verdiept te hebben in de Schotse geschiedenis (die mij, ik geef het toe, vrijwel onbekend is) lopen we het doolhof achter het huis in. Om er bijna niet meer uit te komen! 😉

We lopen vervolgens het (versgemaaide!) grasveld voor het huis af helemaal tot aan de Berenpoort. De poort, geflankeerd door twee beren werd na het bezoek van Bonnie Prince Charlie (leider van de jacobieten) in 1745 gesloten. De toenmalige graaf zwoer een dure eed dat de poort niet meer geopend zou worden alvorens een Stuart de troon zou bestijgen. De poort is nog steeds gesloten… De huidige bewoners van het huis hopen trouwens nog steeds dat de kroon ooit opnieuw op het hoofd van een Stuart geplaatst zal worden.

Na ons bezoek aan Traquair House rijden we naar onze eindbestemming van de dag: No.20 Boutique Bed and Breakfast in Helensburgh, niet ver van Loch Lomond. We arriveren iets na zeven uur en worden bijzonder vriendelijk welkom geheten. Ook deze B&B blijkt een schot in de roos. Schitterende kamer, zalig zacht bed (wel even wennen) en een vriendelijke en behulpzame gastheer en gastvrouw. Bovendien heeft onze kamer een prachtig uitzicht op de Firth of Clyde.

We hebben ondertussen honger gekregen en vragen of onze gastvrouw geen suggesties heeft. Ze raadt ons La Barca aan, een Spaans tapas restaurant. Normaalgezien eten mijn vriend en ik op reis zoveel mogelijk lokaal voedsel, maar we nemen de suggestie mee. Het centrum van Helensburgh blijkt op zo’n flinke twintig minuten stappen van onze B&B te liggen. Tegen dat we er zijn rammelen onze magen.

Jammer genoeg valt het centrum, ondanks de schitterende ligging aan de Clyde niet echt sfeervol te noemen. Er is veel leegstand bij de winkels en restaurants aan de waterkant, toch net de plek waar je het meeste bezoekers zou verwachten. Wellicht zit de economische crisis hier voor iets tussen. Persoonlijk vind ik dat de mogelijkheden van de nabijheid van de rivier ook niet optimaal benut worden. Een mooie boulevard langs de waterkant, zoals in Cairns, zou de sfeer al helemaal veranderen. Nu ligt het er een beetje troosteloos bij.

De meeste horecazaken blijken enkel fish and chips in de aanbieding te hebben en daar passen we liever voor. We twijfelen nog even bij restaurant de Upper Crust, maar besluiten dan toch de suggestie van onze gastvrouw te volgen: het worden Spaanse tapas. En wat drinken we bij tapas? Sangria natuurlijk! Al blijkt bij het opdienen dat ik de menukaart toch beter wat aandachtiger had gelezen. De sangria die we voorgeschoteld krijgen, bestaat uit rode wijn, fruitsap, limonade en grand manier. Hoewel ik niets tegen grand manier heb, vind ik dat fruitsap en limonade niet thuis horen in sangria. De smaak valt dan ook dik tegen.

Ook de tapas zelf vallen tegen. Ik zal niet zeggen dat het slecht was, want dat was het niet, maar de paëlla die we geserveerd kregen was gewoon gewokte rijst die in de verste verte niets te maken had met de echte authentieke paëlla. De aubergines met kaas, de champignons en de pikante scampi waren wel ok.

Al bij al toch een tegenvaller voor een vrij dure maaltijd. En dan te bedenken dat op tripadvisor dit restaurant op nummer één staat voor Helensburgh. Geeft je te denken over de kwaliteit van de andere restaurants…

Na de maaltijd wandelen we, genietend van de prachtig gekleurde avondlucht terug naar onze B&B. Op tijd in bed, we zijn er hier grote voorstanders van!

3 juni: Tocht langs de Border Abbeys

Mijn eerste nacht op Schots grondgebied valt tegen: verschillende keren ’s nachts wakker geworden van de keelpijn en veel te vroeg wakker (misschien omdat het hier zo vroeg licht is?). Volgende nacht beter. Dat genezingsproces moet sneller!

We starten onze dag met een stevig Schots ontbijt in de zonovergoten ontbijtruimte. Ik moet zeggen dat ik de persoonlijke toets van zo’n B&B toch wel apprecieer. Je merkt aan alles dat dit ontbijt met veel zorg en liefde is bereid. De wat oudere man die ons gisteren welkom heette, serveert (duidelijk trots op de kookkunsten van zijn vrouw) met de glimlach ons ontbijt en informeert of alles naar wens is. Heel leuk.

We nemen na het ontbijt afscheid, want er wacht ons een drukke dag: vandaag maken we een tocht langs de Border Abbeys en andere bezienswaardigheden. De Borders dragen nog de sporen van de talloze conflicten tussen Engelsen en Schotten. De eens machtige abdijen daterend uit de twaalfde eeuw werden in 1545 door Hendrik VIII vernield. Hun ruïnes vormen een blijvende aanklacht tegen deze heiligschennis.

Eerste stop op onze route: Kelso Abbey, oorspronkelijk de grootste van de vier Border Abbeys, maar nu blijven er nog maar een paar muren van over. We springen in Kelso ook even binnen bij de toeristische dienst om wat brochures te verzamelen. Echt opvallend hoe vriendelijk en behulpzaam die Schotten zijn. Ok, het is hun werk natuurlijk, maar ik ben toch al op plekken op deze aardbol geweest waar de service heel wat minder was.

Volgende stop: Floors Castle. We kopen een toegangsticket aan een klein huisje vlak voor de parking en betreden het kasteel. Spijtig genoeg was het verboden foto’s te nemen van al dat moois en lukt het ook niet om stiekem foto’s te maken, want in elke kamer stond wel een opzichter. Floors Castle is nog steeds bewoond en de opzichters vertelden maar al te graag over de familie die er woonde. Persoonlijk heb ik heel veel moeite om mee te gaan in dit concept van overgeërfde titels. Uiteindelijk is de persoon in kwestie toevallig in het juiste nest geboren en heeft hij of zij hier zelf geen enkele verdienste aan. Maar je voelt dat er in Schotland nog heel veel ontzag is voor de adel.

Floors Castle is alleszins de moeite van een bezoek waard: prachtige bemeubelde en gedecoreerde kamers en een erg gezellig binnentuintje vol met bloemen. Het kasteel bevatte ook een kamer vol met opgezette vogels en kristallen. Een beetje een curiositeit maar wel leuk om op zo’n kleine oppervlakte zoveel verschillende specimen te zien.

Minder leuk: tijdens ons bezoek aan Floors Castle krijgen we van een mede-eigenaar van ons appartementsgebouw het bericht dat er een brief gearriveerd is van de advocaat van onze bouwfirma. De toon van de brief is nogal dreigend gesteld. Wij (=de vereniging van mede-eigenaars) hadden ondertussen zelf een advocaat onder de arm genomen, maar het steekt tegen dat wij niet de eerste zet hebben kunnen doen. Onze advocaat was net begonnen aan het opstellen van een ingebrekestelling voor de problemen met de gemene delen.

Qua timing kon dit moeilijk slechter, met onze reis die net begonnen is. Nu, al een geluk dat we ongeveer in dezelfde tijdzone zitten, dat maakt het converseren er net iets makkelijker op. We sturen meteen een mailtje naar de persoon die op ons appartement past om te informeren of er ook voor ons een brief van een advocaat is aangekomen. En laten aan de rest weten dat wij ons niet laten intimideren door die brief. Na al die jaren van uitstel en leugens, ben ik niet van plan mij zomaar zonder slag of stoot te laten doen. Game on!

Volgende stop: Jedburgh Abbey, een heel indrukwekkende ruïne die zo dienst kan doen als filmdecor. De opgravingen hebben veel restanten van het klooster blootgelegd en je krijgt een goed inzicht in het dagelijkse leven van de monniken. De ruïnes van het kerkgebouw zijn echt magnifiek, je vraagt je af hoe schitterend deze plek geweest moet zijn toen de abdij en kerk nog volledig intact waren.

Tijd voor het middagmaal! We willen liefst niet te veel tijd verliezen, dus kiezen we voor een rustige bar in hartje Jedburgh om wortelsoep en gegrilde sandwiches te eten. Grappig detail: het toilet is buiten gebruik, waardoor de lieftallig jongedame die de zaak uitbaat genoodzaakt is aan iedereen die iets wil bestellen te vertellen dat het toilet kapot is. Voor ons geen probleem, want er zijn openbare toiletten bij het infocentrum waar we onze wagen parkeerden.

Mijn gegrilde sandwich met tonijn en maïs smaakt een stuk beter dan het gefrituurde avondmaal van gisteren. Wat wel opvalt is dat het overal erg rustig is. Veel volk zijn we onderweg nog niet tegengekomen en toch heeft elk plaatsje een bemand infocentrum mét giftshop.

Volgende stop: Dryburgh Abbey, de plek waar Walter Scott begraven ligt. Wat een buitengewoon romantische laatste rustplek. Zo rustig en sfeervol. De ruïnes zijn gelegen in een schitterend groen park. Bij het kopen van de tickets (in de gift shop, uiteraard) waarschuwt de bediende ons dat er momenteel gras afgereden wordt. En dat is dan meteen ook het enige minpuntje: het ronkende geluid van de grasmaaier dat zich mengt met het ruisen van de bladeren en het gezang der vogels.

We wandelen tot aan de Tweed, de rivier waar de monniken vroeger zalm vingen en bewonderen de bloeiende bloemen (we hebben hier zelfs nog kersenbloesem gespot!). Op een rustig bankje in de zon sturen we nog wat mails uit naar onze advocaat en mede-eigenaars. Dat Vodafone Mobile Internet, hoewel afschuwelijk traaaaaag, komt toch van pas. Niet echt bevorderlijk voor een rustige vakantie, maar niets aan te doen.

We rijden verder door het ongelooflijk groene landschap en stoppen onderweg even bij Scott’s View, het favoriete uitkijkpunt van schrijver Walter Scott. Heel mooi: zijn begrafenisstoet stopte hier, zoals hij zelf tijdens zijn leven talloze keren had gedaan. Op een bankje merken we mensen op met een Nederlandstalige vogelgids en een Canon fototoestel. Het blijken Belgen te zijn die het geen probleem vinden even een foto van ons twee te maken. Al worstelde de eigenaar wat met de bediening van mijn gloednieuwe fullframe.

Laatste stop van de dag: Melrose Abbey! We droppen onze bagage af in Old Bank House, onze B&B in hartje Melrose. Heel mooie, ruime kamer in een zeer bijzonder gebouw, vol met kunst en antiek. De ontbijtkamer is werkelijk volgestopt van boven tot onder. Je weet niet waar eerst kijken.

De abdij zelf blijkt eveneens een schitterende plek. De superlatieven schieten te kort. Deze abdijruïne heeft een klein museum waar vondsten die tijdens de opgravingen naar boven kwamen tentoongesteld worden en iets meer over de geschiedenis van deze plek verteld wordt (de Romeinen hebben hier ook sporen nagelaten).

We dineren in het centrum van Melrose in de gezellige pub Burt’s. Ik ga voor de zeebaars en mijn vriend voor de home made burger, vergezeld van een biertje en een cider. Het eten is echt overheerlijk! Na de maaltijd maken we nog een wandeling langs de ruïnes van Melrose Abbey. Het rozerode avondlicht geeft de plek iets magisch.

We zijn moe na een lange dag vol indrukken (en toch ook wat stress door de problemen met onze bouwfirma) en kruipen alweer vroeg onder de wol. Ook mijn keelpijn is nog niet overwonnen. Een goede nachtrust zal ons deugd doen.