29 maart 2015: Begrafenis Lee Kuan Yew en Southern Ridges

Vandaag wordt Lee Kuan Yew begraven. Hoogwaardigheidsbekleders uit alle windstreken zijn naar Singapore afgezakt om de plechtigheid bij te wonen. Helaas heeft zich net vandaag een tropische regenstorm boven Singapore genesteld. Het water valt met bakken uit de hemel.

Na het feestje van gisteren, achten we het raadzaam om wat langer in bed te blijven liggen. We slapen uit tot 10 uur. Een record! Als ontbijt geniet ik van een noedelsoepje, het ideale anti-katermedicijn, wat mij betreft. In het algemeen kan ik stellen dat ik mij al frisser gevoeld heb deze vakantie. 😉

Naast ons aan de ontbijttafel zitten twee bijzonder vreemd uitgedoste Chinese meisjes die zo’n vijf minuten voordat het buffet zou sluiten, arriveerden. Vervolgens doen ze hun best om hun tafel vol te laden met ongeveer alles wat er te verkrijgen is. Ik ben erg onder de indruk van hun eetlust, want beide meisjes zijen letterlijk vel over been. Al snel blijkt dat hun ogen groter zijn dan hun maag, want van de meeste gerechten op hun tafel nemen ze één of twee hapjes. Wat een verspilling.

Na het ontbijt keren we terug naar de kamer. De gietende regen nodigt niet bepaald uit om een wandeling te gaan maken… In de kamer zetten we de tv aan om naar de begrafenisplechtigheid te kijken. Veel Singaporeans hebben al van ’s ochtends zes uur plaats genomen langs het traject van de begrafenisstoet. In de gietende regen, uren geduldig wachtend.

Ik zei het al eerder heel dit rouwproces heeft zwaar indruk gemaakt op mij. In totaal hebben 1,2 miljoen Singaporeans hun medeleven uitgedrukt bij het overlijden van Lee Kuan Yew. Zo’n half miljoen mensen hebben in de rij aangeschoven om zijn lichaam te groeten dat opgeborgen lag in het Parliament House en meer dan 800.000 mensen woonden herdenkingsplechtigheden bij. Dat zijn getallen om van achterover te vallen.

We zien op de tv de begrafenisstoet vertrekken en besluiten naar het zwembad op het dak te gaan om te kijken of we vanaf daar de stoet kunnen zien voorbij komen. Helaas is het zwembad afgesloten wegens het slechte weer. We klimmen op wat natte bankjes en proberen ons zo groot mogelijk te maken om toch maar een glimp te kunnen opvangen van het gebeuren. We horen de kanonschoten die ter ere van Lee Kuan Yew afgevuurd worden en zien de rook van het buskruit opstijgen. Van de stoet zelf zien we echter niet veel.

We keren terug naar de kamer. Het regent nog altijd pijpenstelen, dus dan zit er niet veel anders op dat de tijd te verdrijven met een potje sex. 😉

Zo rond een uur of half twee zijn de wolken eindelijk leeg geregend en besluiten we de Southern Ridges te verkennen. De Southern Ridges is een uitgestrekt park van 10 km lang dat eigenlijk een aaneenschakeling is van verschillende parken. Om de verschillende groene heuvels met elkaar te verbinden, werden bruggen gebouwd om de niveauverschillen te overwinnen.

We starten onze wandeling door de Bell of Happiness te luiden, de scheepsbel van het Poolse schip ‘Dar Pomorza‘ uit 1909. Volgens de overlevering zullen mensen die de bel samen luiden genieten van eeuwig geluk, vrede en harmonie. Dat klinkt een beetje als ‘too good to be true’, maar baat het niet, dan schaadt het niet, he? 😉

Alvorens de wandeling verder te zetten, besluiten we toch nog snel iets te eten. Grote honger hebben we niet, maar met een lege maag wandelen is niet bevorderlijk voor de vrede en harmonie in onze relatie. 😉 We eten een slaatje en een hamburger in Faber bistro. Het eten was ok, van het bezoek aan de toiletten moet ik nog bekomen. De eerste keer dat ik in Singapore zo’n vieze toiletten tegengekomen ben.

De Southern Ridges zijn echt prachtig. We bevinden ons in het hart van de stad maar zijn omringd door tropisch regenwoud. Ik ben erg onder de indruk van de Henderson Waves, een architectureel pareltje en de hoogste voetgangersbrug van Singapore. Prachtig.

Dat het waarschuwingsbord voor de wilde apen ons geen blaasjes wijsmaakte, blijkt wanneer we enkele wandelaars met plastieken zakjes zien lopen. Iets daarvoor hadden we een jong aapje opgemerkt in de boom en zowel wijzelf als de andere wandelaars zijn naar het aapje in de boom aan het kijken, wanneer we een tweede, grotere aap zijn aankomen. Het lijkt op het eerste gezicht alsof de mama-aap haar jong te hulp wil snellen. De grotere aap buigt echter plots af en rent recht naar de bank waarop de wandelaars hun plastieken zakjes met aankopen hadden neergezet.

De aap wil het zakje stelen, maar de vrouw van wie het zakje is, slaagt erin met een paraplu het zakje te heroveren. De inhoud van het zakje valt echter op de grond en de aap grist vliegensvlug een zak met nootjes mee. Mission accomplished. Wijze les van de dag: loop niet met plastieken zakjes rond in de buurt van apen.

Net op het moment dat mijn vriend en ik bij de Terrace Garden aankomen, horen we overal rondom ons sirenes luiden. De sirenes kondigen de minuut stilte voor Lee Kuan Yew aan. Het is exact 16.35u.

Na de minuut stilte zetten we onze wandeling verder naar de Forest Walk, een verhoogd wandelpad tussen de 3 en 18 meter hoog dat ons door het tropische regenwoud voert. We zien eekhoorn, hagedissen en vogels, heel veel vogels. We zijn er zelfs getuige van hoe een roofvogel een andere vogel in de vlucht vangt. De wandeling is fenomenaal. We genieten van het uitzicht en de natuur rondom ons.

Naar het einde van de wandeling toe is mijn pijp echter uit. Mijn voeten doen zeer en ik ben opeens verschrikkelijk moe. Terwijl de schemering valt, maken we dat we, ondanks de zere voeten, zo snel mogelijk bij een metrostation zijn. De muggen hebben het immers gemunt op mijn blote benen.

We stoppen heel even in Chinatown om gemarineerd en gedroogd varkensvlees en koekjes te kopen, kwestie van mijn collega’s met de specialiteiten van Singapore te laten kennismaken.

We twijfelen waar we zullen avond eten en besluiten opnieuw voor kaiten sushi te gaan, omdat dit de dag voordien zo erg gesmaakt had. Mijn vriend vindt via google maps Sakae Sushi, in de Suntec Building in de buurt van ons hotel. We doorzoeken gans het gebouw, maar helaas, google maps heeft ons iets wijsgemaakt, hier is geen kaiten sushi te bekennen. We stellen ons dan maar tevreden met een sushi bento set in de food court van de Suntec Building. Een teleurstelling, toch wel.

Terug in het hotel kruipen we bijna direct in bed, allebei doodop. Dat komt ervan als je dag voordien een feestje bouwt, nietwaar?

28 maart 2015: Kusu Island, Orchard Road en party

Alweer een prachtig zonnige dag! De Club is helaas vanaf vandaag verboden terrein voor ons. Heel erg vind ik het niet, want het aanbod in de gigantische ontbijtzaal is werkelijk om van achterover te vallen. Zoveel keuze. Ik weet niet wat eerst te proeven! Of toch: een dag is pas goed als die begonnen wordt met een noedelsoepje! 😉

Vandaag staat er een bezoekje aan Kusu eiland op het programma. We twijfelen of we te voet of met de metro naar de ferry terminal zullen gaan. Luie mensen als we zijn, geven we de voorkeur aan de metro. We stappen op een metro waarvan we denken dat die ons rechtstreeks naar de ferry terminal bij Marina South Pier zal brengen. Bij nader inzien blijken er echter twee metrostellen op hetzelfde spoor te vertrekken, elk met een andere bestemming. En natuurlijk zitten wij in het foute metrostel. Dan maar uitgestapt bij de volgende halte en een tweede poging ondernomen. Deze is gelukkig wel succesvol.

Bij navraag bij het ticket office voor de ferry blijkt dat we nog zo’n anderhalf uur moeten wachten op de ferry naar Kusu Island (die vertrekt om 12u stipt). Dat valt tegen. We twijfelen even of we onze plannen zullen veranderen, maar kopen dan toch maar tickets. Onze wachttijd brengen we door in de Singapore Maritime Gallery, een vrij nieuw museum dat opende in 2012. De Singapore Maritime Gallery is een onverwachte meevaller: zeer veel interessante informatie over de haven van Singapore, mooie modellen van boten en kranen, en toffe interactieve opstellingen. Ook erg geschikt om met kinderen te doen. Dat anderhalf uur op overschot vliegt voorbij en mocht zelfs nog iets meer zijn.

Voordat we de ferry naar Kusu Island nemen, kopen we snel nog wat goedkope snacks om ter plaatse te lunchen. Op Kusu Island zelf zijn immers geen eet- of drinkgelegenheden. Het aanbod in het miniwinkeltje in de terminal is echter nogal beperkt, dus houden we het bij iets wat lijkt op cake, koeken en cashew noten.

Op het moment dat we aan boord gaan van de ferry zien we in de verte dikke, grijze wolken samen pakken. Laat ons hopen dat de bui over waait… Ik had me op voorhand de tocht naar Kusu Island heel idyllisch voorgesteld, zo’n beetje zoals die bootjes naar Pulau Ubin. De realiteit is echter anders: de ferry is een échte ferry, zo eentje waar je niet buiten op het dek kan en waar je achter mekaar in versleten stoffen zetels zit. Bovendien hangt er een vrij doordringende dieselgeur in de kajuit. Tijdens de boottocht kunnen we amper naar buiten kijken, omdat de ramen zo vuil zijn. Niet zo aangenaam.

Onderweg naar Kusu Island maakt de ferry een korte tussenstop op St John Island. Daar hebben we net genoeg tijd om er tien minuten de benen te strekken en wat frisse lucht in te ademen. De lucht ziet er nog steeds donkergrijs uit en we voelen een paar dikke regendruppels op onze hoofden neder dalen. St John Island zelf ziet er heel aangenaam uit. Moeten we nog eens naar terugkeren bij een volgend bezoek aan Singapore.

Vanaf St John Island is het nog een kwartiertje varen tot het mooie, groene Kusu Island. Het had duidelijk geregend vlak voor onze aankomst, want de picknicktafels zijn nat. Ondertussen is het middaguur al even gepasseerd en zoeken we een min of meer droog plekje op om onze snacks te verorberen. Onze aankopen zijn geen groot succes. Enkel de cashewnoten zijn lekker. Oh well, ’t is niet dat wij in Singapore al veel te kort zijn gekomen op culinair vlak.

Kusu Island (Turtle Island) is eigenlijk een kunstmatig eiland dat ontstaan is door twee kleinere eilanden samen te voegen. Het eiland wordt ook schildpaddeneiland genoemd, omdat er een legende is die zegt dat het eiland ontstaan is doordat een gigantische schildpad zich omtoverde in een eiland om twee vissers (een Chinees en een Maleisiër) die schipbreuk geleden hadden te redden. Meer dan twee uur heb je niet nodig om het eiland volledig te verkennen.

De zon breekt door de wolken terwijl wij de Chinese Tua Pek Kong Temple bezoeken. In de tempel is er een koertje met allemaal schildpadden. Verschillende soorten door mekaar. Plots zien we dat een roodwangschildpad met zijn bek een klein vogeltje grijpt. De schildpad sleurt het arme ding in het water, alwaar het na een heftige doodsstrijd verdrinkt om vervolgens als maaltijd voor de schildpad te dienen. The circle of life.

Na de Chinese tempel wandelen we verder naar het Maleise heiligdom Keramat Kusu. We beklimmen de 152 treden naar het heiligdom en komen boven op de heuvel aan bij een knalgeel geverfde tempel. Een heer die bij het heiligdom hoort, overtuigt ons om een ritueel uit te voeren. We krijgen allebei een geel lint rond onze pols gebonden en moeten mekaars handen vasthouden boven een rokend wierookvat. Vervolgens worden wij en onze familie tot in het zevenste knoopsgat van kop tot teen gezegend. Op het einde van het ritueel smeert de heer wat parfum op ons beider handen. Afgaande op al de gele linten die de bomen rondom de tempel sieren, is het de bedoeling de linten daar achter te laten. We knopen onze linten rond een tak en dalen de 152 trappen opnieuw af.

Bij het terug gaan, zien we dat in de verte boven Singapore stad een gigantisch regenbui hangt. Het contrast met de zon op Kusu Island kan amper groter zijn. Schitterend fotomateriaal. Wij dik tevreden dat we vandaag voor dit uitstapje gekozen hebben.

En daarmee is ons bezoek aan Kusu Island ten einde. Echt een klein en schattig eiland. Ook een aanrader als je een rustig strand zoekt om te zonnen. Mooie witte stranden en bijna geen volk. De boottocht terug verloopt vlotjes. Ditmaal is er geen tussenstop op St John Island, waardoor we sneller terug zijn. De metro brengt ons terug naar het hotel alwaar ik mij even terugtrek in de airco van onze kamer om een werkje voor Spaans te maken (de leerkracht dringt er nogal op aan dat we gebruik maken van het forum).

Daarna vertrekken we richting Orchard Road, de bekendste shopping straat van Singapore. Op ons gemak wandelen we door de gigantische shopping centra die vol met kunstwerken staan. We nemen roltrappen naar boven en naar beneden, belanden op daken en in kelders, nemen een loopbrug naar de overkant van de straat en lopen gewoon onze neus achterna. Heel fijn.

Rond half zes besluiten we op zoek te gaan naar een plek om te dineren, want we worden ‘s avonds verwacht op een feestje bij onze vrienden. Na even wachten, krijgen we een tafeltje toegewezen bij Genki sushi, een kaiten sushi die toch net iets anders is dan de klassieke kaiten sushi zoals wij deze gewoon zijn. Bij Genki sushi bestel je je sushi met een tablet en na een korte wachttijd wordt de sushi met een treintje tot aan jouw tafel gebracht. Je neemt je bestelling van de trein en geeft dan via een knop aan dat de trein opnieuw mag vertrekken.

De sushi is overheerlijk. Mijn vriend en ik smullen dat het een lieve lust is en proberen allerlei sushivarianten uit die we in de sushizaken in Leuven niet kunnen krijgen.

Na dit voortreffelijke avondmaal keren we terug naar ons hotel om de doos pralines die we op de luchthaven kochten op te halen en vertrekken we naar het appartement van onze vrienden. Het kost ons toch zo’n drie kwartier om er te geraken en dan moeten we nog bellen naar onze vriend omdat we niet goed weten op welk verdiep we moeten zijn.

We ontmoeten een klein, maar uitmuntend gezelschap. Onze gastheer en gastvrouw doen hun best om mijn glas champagne voortdurend gevuld te houden, dus hoe later de avond, hoe waziger de herinneringen.

Een Duitse gast vertelt ons een ongelooflijk straf verhaal over zijn schipbreuk in Thailand tijdens een duikcursus. De boot waarmee zijn groep ging duiken is effectief gezonken met al hun spullen erop en ze moesten ongeveer een uur in het water ronddobberen voordat ze gered werden. Hij vertelde het allemaal alsof het de gewoonste zaak ter wereld is. Terwijl de toehoorders met open mond zitten te luisteren. (En neen, hij heeft ons niets op de mouw gespeld.)

We komen ook meer te weten over de huisvesting in Singapore. De overheid staat in voor de bouw van de grote appartementcomplexen. Appartementen worden nooit verkocht, je leaset een appartement tot de termijn van de lease verlopen is. Die lease kan maximaal 99 jaar bedragen, maar kan door de overheid eenzijdig ingekort worden. Dit is geen ramp, want de overheid zal er voor zorgen dat je een andere woonst kan leasen, mocht dit gebeuren.

Daarna barst de party pas goed los met Duitse schlagers, Stromae en karaoke. Ik spreek Frans met een Chinese die in Frankrijk is geboren maar nu in Singapore woont, een paar woordjes Duits met de Duitsers in het gezelschap, wat Spaans met onze gastheer en gastvrouw en zelfs Russisch met de vrouw van één van de Duitsers die Russisch studeert (al kan ze er niet zoveel van).

Echt een surreële, maar memorabele avond.

Aangezien er op het tijdstip dat de party gedaan is, geen metro’s meer rijden, bestelt onze gastvrouw een taxi voor ons. We zitten ongeveer vijf minuten in onze auto wanneer mijn gsm afgaat. We zijn ons fototoestel vergeten. Rechtsomkeer dan maar en we lachen eens goed om onze eigen stommiteit.

Doodmoe, maar zeer tevreden en een beetje dronken kruipen we in ons bed.

27 maart 2015: Marina Bay Sands en China Town

Laatste ontbijt in Club met, uiteraard, eggs florentine! De German Wings vliegtuigramp blijft ondertussen de gemoederen beroeren. De berichten die ons in Singapore bereiken worden steeds vreemder. De co-piloot zou het vliegtuig opzettelijk hebben laten crashen. Ik kan het amper geloven.

Mijn vriend vertrekt na het ontbijt samen met zijn oud-collega opnieuw naar de conferentie. Ik heb er de brui aan gegeven. Black Hat blijkt lang zo tof niet te zijn als Hack in the Box anderhalf jaar geleden. De sfeer is anders, veel minder gemoedelijk, en ik vind het feit dat tientallen mensen tegelijkertijd er een sport van maken fake access points op te zetten helemaal niet zo leuk. Creëert een gevoel van paranoïa.

Ik begeef mij opnieuw met mijn laptop naar het zwembad om wat werkmails te beantwoorden en foto’s te nemen van het uitzicht. Het Marina Bay Sands zwembad moet ongeveer de meest gefotografeerde plek van heel Singapore zijn. In het water van het zwembad wordt amper gezwommen. De meeste hotelgasten zijn te druk bezig met selfies te nemen van zichzelf. Die selfiesticks moeten renderen, nietwaar! Marina Bay Sands heeft zelfs eigen fotograferen die voortdurend in het zwembad op en neer lopen om de hotelgasten op de gevoelige plaat vast te leggen.

’s Middags ga ik opnieuw lunchen in de lunchroom van de conferentie. Vandaag ziet het aanbod er beter uit dan de dag voordien. Vooral de kleurrijke desserts trekken mijn aandacht. Ik probeer zoveel mogelijk vreemde desserts uit. Van de meeste kan ik zeggen dat ze er cool uitzien, maar dat de smaak niet echt bijzonder is. Vooral veel kleurstoffen denk ik.

Na de lunch keer ik terug naar onze kamer. De chique kamer met het uitzicht op de Marina Bay en de toegang tot de Club moeten we vandaag helaas verlaten. We verhuizen naar een kamer met uitzicht op de zee en de Gardens by the Bay. De dame aan de receptie had gezegd dat de switch zo rond vijf uur in de namiddag zou gebeuren. Tot zolang konden we onze valiezen gewoon laten staan in de andere kamer.

Groot is dan ook mijn verbazing wanneer er plotseling aangebeld wordt. De bellboy staat voor de deur met een hoop valiezen die niet van ons zijn. Ik leg hem uit dat we deze kamer nog tot in de namiddag nodig zullen hebben, maar ben er niet zeker van dat hij me begrijpt. Hij druipt alvast af met zijn valiezen en ik bel voor de zekerheid naar de receptie om te checken of er geen misverstand is. Daar stellen ze mij gerust. Alles is correct doorgegeven.

Opgelucht vertrek ik naar het zwembad om wat baantjes te trekken en te genieten van de deugddoende zon. Terwijl ik relax aan het zwembad krijg ik een bericht van mijn vriend: hij heeft het ook gehad met de conferentie en zal vroeger naar het hotel terugkomen dan oorspronkelijk gepland. Net op het moment dat hij in de kamer aankomt, staat het personeel daar om onze valiezen van kamer te wisselen. Ik krijg aan het zwembad bericht dat de wissel probleemloos is verlopen.

Mijn vriend vervoegt mij aan het zwembad en we genieten allebei van een ontspannende namiddag met een boekje en af en toe een duik in het zwembad om wat af te koelen (het water mocht van mij nét iets warmer zijn). We maken niet zo vaak tijd om eens gewoon niets te doen en ik moet zeggen dat deze korte rustpauze in ons drukke leven mij wel bevalt.

We keren terug naar onze kamer om ons op te frissen voor het avondmaal. Voor mij is dit de eerste kennismaking met de nieuwe kamer die een pak kleiner is dan de vorige, maar het uitzicht vind ik net zo mooi. De vele zeeschepen zorgen voor een steeds wisselend schouwspel én we hebben een balkon. Wat mij erg blij maakt, want om eerlijk te zijn, vind ik airco fantastisch om een goeie nachtrust te hebben, maar overdag staat airco voor mij vaak te koud afgesteld. En nu hebben we de luxe om het raam open te gooien om de temperatuur te laten stijgen (want hoe hard we ook ons best doen om de temperatuur van de airco hoger dan 20 graden te krijgen, het ding blijft koppig afkoelen, ook al stellen we de temperatuur in op 26 graden).

Voor het avondmaal trekken we naar het Maxwell Road Hawker Centre in China Town. Dit keer gaan we gewoon met de metro. Ik smul van een ban mian maaltijdsoep met vis. Lekker en supergoedkoop. Het enige nadeel is dat het wel heel erg warm is in het Hawker Centre en daar kunnen zelfs de grote ventilatoren aan het plafond niets aan veranderen.

In China Town kopen we na het avondmaal een nieuwe batterij voor mijn afstandsbediening van het fototoestel. Op vijf minuten hebben we gevonden wat we zochten. Lang leve China Town! We kopen ook nog een cadeautje voor het petekindje van mijn vriend, een Chinees kleedje voor in de verkleedkoffer en kleine, kleurige tasjes. Dat zal ze zeker leuk vinden!

Terug op de hotelkamer stellen we allebei vast dat, ondanks de gul aangebrachte zonnecrème, de sporen van een namiddagje zwembad duidelijk zichtbaar zijn op onze huid. We brengen een royale versie zonnecrème aan en kruipen gezellig tegen elkaar aan in bed.

26 maart 2015: Conferentie en het zwembad van Marina Bay Sands

‘s Ochtends geraken we heel moeilijk uit ons geweldig comfortabele bed. De vermoeidheid is onder ons vel gekropen en valt moeilijk af te schudden.

In de Club ontbijt ik met eggs florentine. Ik lieg niet als ik zeg dat er weinig dingen mij zo gelukkig maken als eggs florentine. Geen idee waarom dit gerecht in België nergens te vinden is. Zo lekker! En oja, had ik al gezegd dat het uitzicht in de Club vanaf de 55ste verdieping werkelijk fenomenaal is? Neen? Wel, het uitzicht in de Club is werkelijk fenomenaal.

Vandaag is de eerste dag van de Black Hat conferentie en net zoals in Kuala Lumpur besluit ik de key note mee te pikken. De key note gaat over een interessante artificial intelligence toepassing die gebruik maakt van big data. De AI toepassing wordt geïllustreerd aan de hand van een Breaking Bad voorbeeld. Al een geluk dat mijn vriend en ik net de twee eerste afleveringen van deze serie gezien hebben, zodat we kunnen volgend waar het over gaat. Na die tweede aflevering zijn we echter gestopt met kijken wegens te deprimerend naar onze goesting. Nochtans zegt iedereen mij dat Breaking Bad een uitzonderlijk goeie serie is, misschien moeten we de serie toch nog een tweede kans geven.

Na de key note in de veel te koude conferentiezaal, besluit ik er de brui aan te geven. Als er iets is waaraan ik een hartsgrondige hekel heb, dan is het wel aan airco’s die veel te koud staan afgesteld, terwijl het buiten meer dan 30 graden is. Bovendien durf ik het niet riskeren om gebruik te maken van de wifi, want die Black Hat conferenties staan erom bekend dat de deelnemers al eens fake access points durven opzetten om zo je wachtwoorden te sniffen. Rare jongens, die security mensen…

Ik keer terug naar ons hotel en nestel mij met mijn macbook air in een ligstoel bij de infinity pool op de 57ste verdieping om nog wat werkmails te beantwoorden. Niet echt optimale omstandigheden om mails te lezen, maar ik heb geen zin om binnen te zitten. De zon draait echter en al gauw kan ik bijna niets meer lezen op mijn scherm. Wanneer vindt er iemand eens een zonbestendig laptopscherm uit?

Voor de lunch keer ik terug naar de conferentie (ik heb per slot van rekening betaald voor mijn deelname). Ik doe een cardigan aan om te vermijden dat ik begin te klappertanden. Het eten wordt geserveerd in buffetvorm en is eerder middelmatig, maar we zijn natuurlijk verwend geweest de voorbije dagen. Ik blijf na het eten nog even hangen voor een talk over mobile banking, maar het abominabel slechte Engels van de Fransman die de presentatie geeft, maakt dat ik er tien minuten later de brui aan geef. Ik bros de rest van de dag en keer terug naar het zwembad. Lichtelijk teleurgesteld, moet ik wel toegeven, want ik heb erg goede herinneringen over gehouden aan de conferentie in Kualu Lumpur, waar je om te beginnen helemaal geen schrik moest hebben om gehackt te worden en waar we echt fijne mensen leerden kennen.

Ik relax wat met mijn boek aan het zwembad en begeef me stipt om 17u naar de Club waar ik afgesproken heb met mijn vriend en zijn oud-college. Tussen de heerlijkheden die de Club te bieden heeft door, glip ik even naar de kamer omdat ik een time lapse wil maken van de zonsondergang. Helaas strandt mijn poging op een platte batterij van de afstandsbediening voor mijn fototoestel. Failure! Ik keer met hangende pootjes terug naar de Club.

Na een laatste glas champagne keren mijn vriend en ik terug naar onze kamer, alwaar wij ons overgeven aan een zwoele vrijpartij. ‘t Is vakantie voor iets, he!

Na wat bekomen te zijn, nemen we de taxiboot naar Clarke Quay, omdat we geen zin hebben de metro naar China Town te nemen en ik dit tochtje zo leuk vond een paar dagen geleden. De kostprijs van het boottochtje blijkt echter een pak hoger te liggen ‘s avonds dan overdag. Een beetje morrend betalen we toch de meerprijs. Voor die paar Singaporean dollars extra krijgen we nu wel uitleg over de gebouwen langs de Marina Bay en de Singapore River.

Bij Clarke Quay koop ik opnieuw een ijsje bij de zaak waar ik eerder het yuzu ijs uitprobeerde. Ditmaal houd ik het bij een iets minder exotische smaak. We slenteren wat door de straten van China Town. Mijn vriend wordt echter overmand door vermoeidheid en we besluiten een taxi terug te nemen naar ons hotel. Lekker makkelijk.

Bij terugkomst verneem ik dat Zayn One Direction verlaat. Na het verschrikkelijke nieuws van de neergestorte German Wings vlucht, een nieuwe ramp. Wat een desastreuze week! 😉

25 maart 2015: Fort Canning Park, Marina Bay Sands en Gardens by the Bay

Vandaag ontbeten we voor de allerlaatste keer in de grote eetzaal van het Swissôtel, want deze namiddag stond er een hotelwissel op het programma. Natuurlijk kon ik het niet laten om alweer een noedelsoepje (lor mee ditmaal) te eten. Dat missen we nog in Leuven: een goed noedelrestaurant. Ik voelde me erg vereerd trouwens, want één van de hotelbedienden trippelde speciaal achter me aan om mijn soep aan tafel te brengen. Beetje vreemd, want ik kan prima mijn eigen soep dragen en geen enkele van de andere gasten viel dezelfde eer te beurt, maar kom, het hoffelijk gebaar werd geapprecieerd.

Mijn vriend ging naar de cursus en ik vertrok naar China Town om nog wat souvenirs te kopen. Ik wandelde tot aan de Buddha tooth relic tempel, die we tijdens ons vorige verblijf in Singapore ook al bezochten. Er vond een soort eredienst plaats waarbij monniken op een zangerige toon teksten voorlazen. Ik vroeg me af of dit een soort dienst ter nagedachtenis van Lee Kuan Yew was. Ik was wat filmpjes op Vine aan het zetten toen een tempelwachter mij erop kwam wijzen dat mijn rokje te kort was en mij vriendelijk verzocht een lange wikkelrok aan te doen. Aangezien ik de tempel al bezocht had, bedankte ik en stapte weer buiten, mij de bedenking makend welke oppermachtige godheid ervan wakker zou liggen dat mijn rok een paar centimeters te kort is.

Om de één of andere reden gaf mijn fototoestel er de brui aan tijdens mijn wandeling door China Town. Ik kreeg steeds een error dat er iets scheelde met de communicatie tussen de lens en het toestel. Niet zo leuk, want deze reis hadden we ons reservetoestel thuis gelaten. Ik hoopte het euvel op hotel te kunnen oplossen op basis van het error-nummer en desnoods zou ik het toestel binnen doen in één van de vele fotowinkels in China Town om te laten repareren. Ik kocht nog wat extra waaiers, toffe 3D-puzzels van vliegdekschepen en wat kaartjes om naar het thuisfront te sturen.

Tijdens het shoppen werd ik tegen gehouden door een paar scholieren die duidelijk met een opdracht voor hun school bezig waren. Of ze mij mochten interviewen. Uiteraard mocht dat, geïnterviewd worden is mijn specialiteit! De vragen stelden niet veel voor, maar ik werd wel op film vastgelegd. I’m a celebrity now! 😉

Het was ondertussen redelijk warm geworden en uit luiheid nam ik de metro terug naar ons hotel. Welgeteld één halte had ik daarvoor nodig. Ik pakte al onze spullen bijeen op de kamer, prutste wat met het fototoestel dat na een lenswissel automagically opnieuw werkte en begaf mij naar de receptie om uit te checken. Ik liet onze valiezen achter bij de conciërge en trok richting het historische stadscentrum om te kijken naar de lange rijen van Singaporeans die stonden aan te schuiven om hun laatste groet te brengen aan hun voormalige eerste minister Lee Kuan Yew. Echt indrukwekkend. Een rij mensen waarvan het einde niet te zien was. De meesten in werkkledij (pak of mantelpakje), terwijl ze geduldig wachtten in de tropische hitte. Veel mensen hadden bloemen bij om neer te leggen bij de overledene. Ik maakte veel foto’s, maar het was onmogelijk om de omvang van de rij in beeld te brengen. Daarvoor had ik mij een drone moeten aanschaffen. Ik was onder de indruk van het serieux en het verdriet dat de mensen in de rij uitstraalden.

Voor de lunch begaf mij opnieuw naar shoppingcenter The Central. Ik zag een zaak waar buiten een rij wachtenden stond. Daar moest het dus wel goed zijn. Ik sloot me aan bij de rij en omdat ik alleen was, had ik snel een plaatsje veroverd aan de toog. Marutama bleek tot mijn grote vreugde een ramen restaurant te zijn. Ik bestelde karashi ramen met ajitsuke tamago (gemarineerd ei) en yaki gyoza (gebakken dumping). Lekker! Niet te doen! De beste ramen die ik ooit gegeten heb buiten Japan. Al bleken mijn ogen toch wat groter dan mijn maag, want de combinatie van de gyoza met de ramen was erg stevig.

Na de lunch liep ik via Clarke Quay naar Fort Canning Park. De rouwenden stonden tot in het park zelf aan te schuiven. Ik had echt het gevoel deel uit te maken van een historisch moment. Heel bijzonder. Fort Canning Park was mooi en erg rustig. Ik genoot van de wandeling en nam mijn tijd om de heuvel te beklimmen in de hitte van de dag. Fort Canning Park is zowat de plek waar Singapore ontstond. De eerste sporen van bewoning hier dateren van de 14de eeuw. Jammer dat de historische gebouwen op de heuvel bijna allemaal in restauratie waren. Naar ik vermoed om piekfijn in orde te zijn voor de vieringen van 50 jaar Singapore komende zomer. Ik had anders graag de Battle Box bunker bezocht die tijdens de tweede wereldoorlog in handen van de Japanners gevallen was.

Fort Canning Park heeft voor ieder wat wils. Er is een kleine archeologische opgraving waar je restanten van heel vroege bebouwing kan bekijken, er staat een mooi gerestaureerde vuurtoren die al lang zijn nut verloren heeft, er zijn restanten van het fort uit de 19de eeuw, een kruidentuin en er is veel uitleg over de prachtige fauna op de heuvel.

Ik moet zeggen dat ik vandaag wat meer last had van de warmte, ik deed dus rustig aan en genoot volop van het mooie park. Ik zat net op een bankje te genieten van het uitzicht op de vuurtoren toen ik een berichtje kreeg van mijn vriend dat zijn laatste cursusdag vroeger gedaan was dan gepland. Perfecte timing, want ik was klaar met mijn bezoek aan Fort Canning Park. Op mijn gemak daalde ik de heuvel af een keerde ik voor de allerlaatste keer terug naar Swissôtel Merchant Court, onderweg de lange wachtrij rouwenden opnieuw passerend.

Ik was echt een beetje oververhit geraakt en genoot dubbel van een fris glas versgeperst watermeloensap in bar van het hotel. Dat deed deugd. We haalden onze koffers op bij de concierge en namen een taxi naar ons volgende hotel: Marina Bay Sands.

Sinds ons vorige verblijf in Singapore was het mijn droom om in dit hotel te logeren. Dankzij de conferentie die mijn vriend de komende twee dagen zou bijwonen, werd deze droom sneller dan verwacht realiteit. Omdat een beetje decadent zijn soms wel eens mag, boekten we voor twee dagen een kamer met uitzicht op de Marina Bay én toegang tot de club.

Man, man, man, woorden schieten te kort. De kamer was uiteraard prachtig, maar dat uitzicht. Dat Uitzicht! Ik kon gerust de rest van de vakantie voor het raam blijven staan en niet meer bewegen. Loved it! Omdat dat laatste toch maar een beetje saai zou zijn, haastten we, na onze bagage in ontvangst genomen te hebben van de bellboy, ons naar de Club op de 55ste verdieping.

In de Club vlogen we in de champagne en smulden we samen met de oud-collega van mijn vriend (die ook van hotel veranderd was om de conferentie bij te wonen) van de overheerlijke canapés à volonté. Het aanbod was meer dan voldoende voor het avondmaal en we genoten van het fabuleuze uitzicht (eens tellen hoeveel keer er uitzicht in deze blogpost staat).

We hadden de zon zien ondergaan en dronken nog een laatste glas champagne voordat we vriendelijk verzocht werden de club te verlaten. Mijn vriend en ik pakten het fototoestel en het statief bijeen en trokken naar de nachtelijke Gardens by the Bay. De maansikkel die zich tussen de torens van Marina Bay Sands bevond, zorgde voor een fenomenaal schouwspel. Met mijn statief slaagde ik erin de verlichte Super Trees prachtig vast te leggen. Ik was een tevreden mens!

We sloten onze eerste avond in Marina Bay Sands af in het fenomenale zwembad. Onder de nachtelijke sterrenhemel in het koude water neerkijkend op de Marina Bay. It doesn’t get any better than that!

24 maart 2015: Een dagje zwembad en LeVel33

Opgestaan met een licht katergevoel met dank aan de overmatige saké van gisteren en het slechte idee om daar vervolgens nog twee glazen wijn achterna te kappen. Tss.

Gelukkig is een ontbijt van dim sum en mee siam (een soort noedelsoep) een fantastisch katermedicijn. Na het ontbijt vertrekt mijn vriend opnieuw naar de cursus en doe ik op mijn gemak de was (mijn vriend zijn garderobe is iets minder uitgebreid dan die van mij en een mens zweet hier wat af). Terwijl ik wacht tot de wasmachines hun werk gedaan hebben, beantwoord ik vanuit mijn ligzetel bij het zwembad nog wat werkmails. Het stelt me gerust te weten dat ik niet naar een gigantische mailachterstand zal terugkeren en met de reorganisatie blijf ik toch graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen.

Ik ben net aan het brainstormen met mezelf waar ik deze middag zal gaan eten, wanneer mijn vriend me via WhatsApp een berichtje stuurt met het voorstel om samen te lunchen in het restaurant van ons hotel. Blijkbaar zijn de medecursisten een beetje aan de saaie kant (of Chinees en slagen zij er niet in zich verstaanbaar uit te drukken in het Engels, wat een mens zich doet afvragen hoe ze dan de lesgever verstaan).

Wanneer ik het rijkelijke lunchbuffet zie, ben ik erg blij met zijn voorstel. Wie kan er neen zeggen tegen scampi en rivierkreeftjes en volonté? En er zijn allerlei Maleisische specialiteiten waar ik nog nooit van gehoord heb. Ik bombardeer de clam lemak (een gerecht met schelpen) tot mijn favoriet. Ook het dessertaanbod is een verkenning waard: zoveel vreemde gerechten waarvan ik me de smaak zelfs niet eens kan inbeelden. Ik probeer van alles een beetje te proeven, maar moet eerlijk toegeven dat de meeste desserts me niet kunnen bekoren. De durianpudding is zelfs zo walgelijk dat ik niets anders kan dan de miniportie die ik opschepte te laten liggen.

Na het middagmaal keer ik met mijn laptop terug naar mijn ligzetel bij het zwembad. De zon maakt het echter onmogelijk om mijn scherm te lezen en ik verkas naar een tafeltje in de schaduw bij de Blue Potato. Ik drink op mijn gemak een mango milkshake terwijl ik mijn mails verwerk.

Tijd voor wat lichaamsbeweging. Ik begin net aan mijn 40ste lengte in het zwembad wanneer mijn vriend aan de rand van het zwembad verschijnt na een dagje bijleren over Android security. Ditmaal dachten we er wel aan het ‘do not disturb’ knopje aan te zetten en belde er niemand van housekeeping op ongepaste momenten aan onze deur. 😉

Opgefrist en mooi opgetut nemen we de metro naar bar-restaurant LeVel33, dat zich, u raadt het al, op de 33ste verdieping bevindt. We hebben daar afgesproken met een Belgische vriend die al een tijdje in Singapore woont met zijn vrouw. Zijn vrouw is nog aan het sporten onder begeleiding van haar personal trainer (!) en terwijl we op haar wachten voor het avondmaal, genieten we van een drankje en het fenomenale uitzicht op Marina Bay vanaf het open lucht terras. Enige minpuntje: de smog die de lucht een bruinig kleurtje geeft. Af en toe dringt er zelfs een geur van verbrand hout onze neusgaten binnen. Onze vriend legt uit dat de smog veroorzaakt wordt door bosbranden op de rubberplantages van de buurlanden Maleisië en Indonesië. Deze branden worden opzettelijk aangestoken door de landbouwers om hun plantages te onderhouden, maar zorgen wel voor veel overlast voor hun kleine buurlandje.

We aperitieven op ons gemak en zien de zon ondergaan terwijl de lichtjes rond Marina Bay één voor één aangaan. Wat een fenomenaal uitzicht, ik kan er naar blijven kijken.

Wanneer de vrouw van onze vriend aankomt, nemen we plaats aan het tafeltje dat voor ons gedekt is. Op aanraden van onze vrienden bestellen we een aantal side dishes en slechts twee hoofdgerechten die we met elkaar delen. Heerlijk! Tip voor de bierliefhebbers: in LeVel33 worden ter plekke een aantal bieren gebrouwen. Mijn vriend en onze kameraad deelden een reeks proevertjes en waren zeer te spreken over het bier.

Het gesprek komt uiteraard op het overlijden van Lee Kuan Yew. Onze vrienden houden er een heel andere opinie op na dan de kerel met wie we gisteren in gesprek gingen. Onze vriendin, die voor de overheid werkt, zegt zelfs letterlijk: “Everybody is very sad at the office because of the death of Lee Kuan Yew”. Ze geven toe dat er geen volledige persvrijheid is en ook de de vrijheid van meningsuiting aan banden gelegd wordt, maar zijn overtuigd dat dit factoren zijn die er mede voor gezorgd hebben dat de verschillende bevolkingsgroepen in Singapore nu vreedzaam samen leven. En wie is er nu een fan van kauwgom? 😉

De avond vliegt voorbij en we nemen afscheid met de belofte dat dit zeker niet ons laatste bezoek aan Singapore zal zijn. Bij thuiskomst vernemen we het nieuws van de crash van het Germanwings-toestel. Germanwings is een low cost dochtermaatschappij van Lufthansa, dat een uitstekende reputatie heeft op het gebied van veiligheid. Tragisch dat zoveel mensen hun leven verloren. Hopelijk wordt snel duidelijk wat er gebeurd is.

23 maart 2015: China Town en ArtScience Museum

Vandaag is een trieste dag voor Singapore. Lee Kuan Yew, de ‘founding father’ van Singapore stierf op de gezegende leeftijd van 91, na al een tijd in het hospitaal gelegen te hebben. Lee Kuan Yew wordt gezien als de man die eigenhandig de transformatie van Singapore van derdewereldland naar één van de duurste landen ter wereld gerealiseerd heeft. De komende dagen zal het nieuws van zijn dood ongetwijfeld alle media in Singapore domineren.

We ontbijten in de club met op de achtergrond de nieuwsberichten over het overlijden van Lee Kuan Yew. Na het ontbijt neem ik afscheid van mijn vriend die aan zijn eerste cursusdag begint. Terwijl hij bijleert over Android security, trek ik te voet naar China Town.

China Town ligt op een klein kwartier wandelen van ons hotel en is dé place to be als je prullaria en souvenirs allerhande wil kopen. Maar je kan er ook schoonheidsbehandelingen laten doen of gewoon lekker Chinees eten. Ik slenter wat tussen de vele kraampjes door en koop Chinese waaiers voor de nichtjes van mijn vriend en een t-shirt met de Merlion op voor mezelf (ideaal om in te sporten). Ik laat me ook nog verleiden tot de impulsaankoop van een flessenopener. Het is een modelletje met een echte kever verwerkt in het handvat. En jullie weten allemaal hoe dol ik ben op insecten. 😉

Het is zonnig en warm. Geen spoor van de voorspelde regen en daar ben ik blij mee. Ik keer op mijn gemak terug naar de hotelkamer om mijn inkopen daar achter te laten. Ik ben nog geen vijf minuten op de kamer of er belt iemand aan. Alweer! Een dame in een net mantelpakje stelt zich voor als verantwoordelijk voor de housekeeping en informeert of alles naar wens is en of ik tevreden ben. Ik bevestig dat ik enorm tevreden ben, maar denk bij mezelf dat ik nog nét iets meer tevreden zou zijn als er niet om de vijf botten iemand aan de deur zou bellen.

Ondertussen is het middag geworden en moet ik op zoek naar een plek om iets te eten. Mijn vriend luncht namelijk samen met zijn mede-cursisten. Ik twijfel. Als er aan één ding geen gebrek is in Singapore dan is het wel aan restaurants. L’embarras du choix, zoals ze dat zeggen. Ik besluit het mezelf niet al te moeilijk te maken en ga naar Shopping Mall The Central. Ik kies een restaurant uit waarvan ik denk dat het een Japans restaurant is om wille van het uitgestalde plastic eten, maar uiteindelijk blijkt de maaltijd die ik verorber Koreaans te zijn. Ook goed.

Ik kies op het zicht voor een zalm bibimbap. Ik krijg een rijstmaaltijd geserveerd in een warme stenen pot. Bovenop de rijst liggen rauwe zalm, paddenstoelen, wat groenten en een rauw ei. Het is me niet geheel duidelijk hoe ik dit gerecht exact moet eten, maar omdat de pot zo warm is, vermoed ik dat je alles moet mixen. Dat doe ik en het smaakt me enorm. Voor herhaling vatbaar, die Koreaanse keuken!

Na de maaltijd wil ik de metro nemen naar het ArtScience Museum dat zich vlakbij Marina Bay Sands bevindt. Ik denk dat ik het metrosysteem van Singapore ondertussen goed genoeg ken en neem vol vertrouwen de metro richting Harbourfront. Terwijl ik op de metro zit, kijk ik voor de zekerheid toch maar eens na of ik de juiste richting uitga. Uiteraard blijkt dat ik me vergist heb. De metrohalte van het Marina Bay Sands hotel heet Bayfront en niet Harbourfront. Ik stap uit en neem een andere metro. Na nog een bijkomende overstap in Promenade ben ik uiteindelijk bij Marina Bay Sands aanbeland.

Ik wandel langs de veel te dure winkels naar het ArtScience museum. De unieke architectuur van het museum doet mij nog het meest denken aan een grote baseballhandschoen, maar volgens wikipedia zou de vorm een lotusbloem moeten voorstellen. Dit soort architectuur laat niemand onverschillig: je bent ervoor of ertegen. Ik ben alvast fan, maar ik denk niet dat je ermee zou wegkomen om zo’n gebouw in Leuven te plaatsen. 😉

Er lopen twee tijdelijke tentoonstellingen in het ArtScienceMuseum. De grootste expositie is gewijd aan het werk van Da Vinci en heeft als titel ‘Shaping the future‘. De toekomst vorm geven dat spreekt me wel aan, maar ik twijfel. Is het niet een beetje vreemd om in Singapore naar een exhibitie over Da Vinci te gaan en de subtitel ‘Discover the secrets behind The Last Supper’ ruikt dat niet wat naar sensatie?

Ik besluit Da Vinci te laten voor wat hij is en koop een ticket voor de tentoonstelling ‘Prudential Singapore Eye‘. De tentoonstelling is gewijd aan de hedendaagse kunst van Singapore en belooft een kennismaking met het werk van 17 ‘opwindende en innovatieve’ kunstenaars uit Singapore. Ik ben benieuwd!

De zalen van het ArtScience Museum vind ik prachtig, de kunst weet me echter net iets minder te boeien. Ik vind het niveau van de tentoongestelde werken erg wisselend. Gelukkig zijn er genoeg werken die me wel aanspreken. Eervolle vermeldingen gaan naar de kunstenaars Gerald Leow, Mintio, Jane Lee, Meekyoung Shin (uit Korea) en Kohei Nawa (uit Japan). Vooral de glazen kralen van de Japanner fascineren. Waarom er zoveel buitenlandse kunstenaars in deze tentoonstelling geslopen zijn, is me echter een raadsel.

Veel toeristen trekt deze tentoonstelling alvast niet. Schoolgroepen des te meer. De kinderen storten zich joelend op de wel heel bijzondere pingpongtafel (cirkelvormig met een gat in het midden waar ook nog een speler kan plaatsnemen).

Na een dik uur ben ik rond met de tentoonstelling en besluit ik terug te keren naar het hotel om mijn vriend op te vangen na zijn eerste cursusdag. Ik heb geen zin in een ondergrondse metrotocht en besluit de taxiboot te nemen die vlakbij Marina Bay Sands aanmeert. Een vervoermiddel dat we tijdens ons eerste bezoek links lieten liggen.

Met mijn EZ-Link koop ik een ticket naar Clarke Quay. Ik denk dat ik net op tijd ben om de boot te halen die aangemeerd ligt, maar blijkbaar gaat deze niet richting Clarke Quay. Ik word door een rondborstige dame nogal onbeleefd verwezen naar een paar stoelen onder een afdak waar ik zo’n twintig minuten à een half uur moet wachten, volgens de dame in kwestie. Dat hadden ze me wel mogen zeggen bij de verkoop van het ticket. Ik heb een hartsgrondige hekel aan wachten en ik schuifel dan ook ongemakkelijk op mijn stoeltje. Er meren een aantal boten aan, maar het is helemaal niet duidelijk welke boot naar waar vaart. Er zit niet anders op dan geduld te hebben tot ik een signaal krijg dat mijn boot er is.

Na een wachttijd die wel eindeloos lijkt (exact 20 minuten) mag ik dan eindelijk aan boord gaan van een watertaxi. Een heel plezierige én snelle (als je het wachten niet meetelt) manier om naar Clarke Quay te gaan. Bij Clarke Quay aangekomen laat ik me verleiden tot de aankoop van een bolletje yuzu sorbet. Bij de uitleg stond dat yuzu een citrusvrucht is. Ik verwacht iets limoen- of citroenachtigs, maar de smaak laat zich nog het best omschrijven als sinaasappelschillen. Geen succes.

Tegen dat ik in het hotel ben, is de cursus van mijn vriend gedaan en duiken we samen het verfrissende water van het zwembad in. Van zo’n fysieke inspanning wordt een mens een beetje hitsig. We zijn net poedelnaakt aan het bekomen van de geleverde inspanningen, wanneer de deurbel gaat. Yep, housekeeping. Alweer vergeten die stomme ‘do not disturb’ knop op te zetten.

Na ons opgefrist en gefatsoeneerd te hebben, nemen we een taxi naar Chijmes, een voormalig katholiek klooster dat nu tot een levendige restaurantwijk is omgetoverd. We zijn, samen met een de Belg die we leerden kennen tijdens ons vorig bezoek, uitgenodigd door de ex-collega van mijn vriend om te genieten van een Japanse barbecue-avond bij Gyu-Kaku.

Het is voor mij de eerste keer dat ik mij aan een Japanse barbecue waag. Elke tafel heeft een ingebouwde houtskoolbarbecue met een ingenieus afzuigsysteem onder de tafel dat ervoor zorgt dat het restaurant zelf grotendeels rookvrij blijft. Als voorgerecht bestellen we scallops en scampi en natuurlijk kunnen we voor het hoofdgerecht de wagyu beef niet links laten liggen. Zoals het hoort, drinken we bij dit alles een flesje saké (of twee).

Bij het bakken hebben we zo nu en dan toch een beetje assistentie nodig. Het is moeilijk te zien wanneer het vlees perfect gebakken is. En de vriendelijke dames helpen die stuntelige westerlingen graag uit de nood. Daar moeten we op klinken met een glaasje saké.

Na wat ik niet anders kan omschrijven als een beetje te veel saké, nemen we een taxi naar Club Street om iets te drinken. De mannen vliegen in de Belgische bieren, ik houd het bij een glaasje Franse witte wijn.

Al die drank maakt de tongen los en we hebben het met de eigenaar van het café over de dood van Lee Kuan Yew, vader des vaderlands. De eigenaar is de eerste Singaporean die ik tegenkom die zich kritisch uitlaat over het bewind van Lee Kuan Yew. Hij erkent de verdiensten van de man, maar wijst erop dat Singapore slechts in schijn een democratie is. Al wie Lee Kuan Yew iets in de weg durfde te leggen, eindigde als politieke gevangene. Hij geeft ons mee dat Singapore de twijfelachtige eer heeft om de langste politieke gevangene ooit achter de tralies te hebben. Persvrijheid kent Singapore niet en ook de vrijheid van meningsuiting vind men hier geen must.

Ook de strikte verhoudingen die opgelegd worden tussen de verschillende bevolkingsgroepen moeten het ontgelden. Volgens deze Singaporean dienen deze richtlijnen enkel voor het in stand houden van het Chinese overwicht. Hij vertelt ons ook dat Lee Kuan Yew het Mandarijns, dat niet de moedertaal is van de meeste hier geboren Chinezen, heeft opgelegd en verantwoordelijk is voor de verengelsing van Singapore.

Interessant om eens een andere kijk op de zaken te horen die niet het politiek correcte discours volgt.

Een taxi brengt dit redelijk dronken gezelschap veilig naar ons hotel.

22 maart: East Coast Park

Op de goeie nacht van gisteren volgde een slechte nacht. Twee keer moeten opstaan om naar het toilet te gaan en wakker geschoten uit een nachtmerrie: mijn vriend, ikzelf en mijn dementerende bomma reden op een autosnelweg toen ergens in een bocht onze auto aan het slippen raakte op een gigantische ijsplek. We gingen overkop, maar wonder boven wonder leken we allemaal ongedeerd uit de wagen te komen. Al was ik heel ongerust omdat mijn bomma door het ongeval uit de auto ontsnapt was.

Enfin ja, om kwart voor zes was ik klaarwakker met de beelden van de nachtmerrie nog op mijn netvlies. Om 7u gaf ik het definitief op en begaf ik mij naar het zwembad voor een ochtendlijke zwempartij. Deze ochtend besloten we het ontbijt in de club links te laten liggen en het ontbijt in de grote ontbijtzaal uit te proberen. Heel veel volk, maar het aanbod was veel uitgebreider dan in de club. Doordat de verschillende buffetten goed verspreid stonden in de ruimte, was het nooit echt lang aanschuiven. Ik proefde alle dim sum die ze hadden en waagde me zelfs aan de chicken congee (op zich heeft zo’n congee niet zoveel smaak, maar als je er genoeg zeewier en andere fantasietjes aan toevoegt is dat best wel te eten).

We hadden na de ervaring van gisteren niet veel zin in de combinatie van metro- en busrit en besloten het ons ditmaal makkelijk te maken door een taxi te nemen naar East Coast Park. East Coast Park is een uitgestrekt groen lint van meer dan 10 km langs de kustlijn. Het park strekt zich uit van Marina Bay helemaal tot aan Changi Airport. Je kan er relaxen aan het strand, wandelen, aan watersport doen of fietsen op de mooie fietspaden.

Met de taxi waren we heel snel op onze bestemming. Ons hoofddoel was een fietstocht maken, maar toen we zagen dat je kajaks kon huren, wisten we meteen wat onze eerste activiteit van de dag zou zijn (allez tweede, als je dat ochtendlijk zwempartijtje meetelt). We huurden een kajak voor een uurtje, deden een zwemvest aan en dobberden nog geen kwartier later op de spiegelgladde oceaan. Toegegeven, in deze omstandigheden was kajakken echt een makkie. We peddelden zonder al te veel weerstand langs de kustlijn en naderden de voor de kust aangemeerde schepen vrij dicht. Heel erg ontspannend.

Na een uur leverden we onze kajak in en gingen naar het East Coast Lagoon Food Village voor ons middagmaal. Ik ging voor fried oysters (een soort roerei met oesters) en mijn vriend voor een carrot cake (een gerecht met ei dat in niks lijkt op wat wij in het Westen onder carrot cake verstaan). Mijn fried oysters vielen wat tegen. De oesters waren half gaar en ook de roerei was te smeuïg naar mijn smaak. Blijkt dat ik mijn oesters liever rauw heb of helemaal doorbakken. Of misschien lag het aan de combinatie van ei met oester. Enfin ja, het kan niet altijd een schot in de roos zijn.

Na het middagmaal huurden we fietsen. Twee uur leek ons ideaal voor een fijne fietstocht. Na de ervaring op Pulau Ubin besloten we voor fietsen mét versnellingen te gaan, al verwachtten we op onze tocht langs de kustlijn niet veel steile heuvels tegen te komen.

Ook hier viel het ons op dat Singaporeans belabberde fietsers zijn. Ze zwalpen van de ene naar de andere kant van de weg, zonder rekening te houden met de andere fietsers en hun tempo ligt niet veel hoger dan dat van een goeie wandelaar. We staken dan ook de ene na de andere fietser voorbij en genoten van de fijne bries op ons gezicht.

Je kan in East Coast Park ook inline skates huren. Zo zagen we onderweg menig Singaporean halsbrekende toeren uithalen om toch maar overeind te blijven. Eentje had het zelfs helemaal opgegeven en haar inline skates uitgetrokken om op blote voeten verder te gaan, terwijl ze haar vriend ondersteunde die dapper doorbeet maar amper vooruit kwam op zijn inline skates. Een bijzonder komisch schouwspel. Ach, een beetje schadenfreude mag wel eens.

Onderweg kwamen we langs een familievriendelijke activiteit die ons allebei de wenkbrauwen deed fronsen. Iemand zin om met het ganse gezien garnalen uit een bak met water te vissen? Oh well, wij doen het hier in het Westen zelfs met plastieken eendjes.

Tijdens de fietstocht zagen we grijze wolken boven onze hoofden samentrekken, maar op een paar druppels na, bleven we van een regenbui gespaard. De lucht werd echter alsmaar grijzer, dus na het inleveren van de fietsen, namen we zo snel mogelijk een taxi naar huis. (Het aanbod om mee te dansen met een groep Thaise dansers die aan het oefenen waren voor één of ander festival, sloegen we vriendelijk af.) Dat bleek een wijze beslissing te zijn, want we zaten nog geen vijf minuten in de taxi of er brak een gigantische tropische storm los. Het leek wel de zondvloed. Het water viel met bakken uit de hemel en het geluid van de donderslagen overstemde al het andere. Indrukwekkend.

We lieten ons mooi voor de deur van ons hotel afzetten en vierden het feit dat we net op tijd een taxi gevonden hadden met een uitgebreide vrijpartij. We waren ons net wat aan het opfrissen in de badkamer, toen er rond een uur of vijf aan onze deur gebeld werd. We stonden allebei in ons adamskostuum en mijn vriend gooide snel een badjas over zijn naakte lijf om te gaan kijken wie er ons nodig had. Het bleek het hotelpersoneel te zijn dat kwam controleren of het bed wel goed opgemaakt was en dat ons twee extra flesjes water kwam brengen. We namen ons voor toch wat frequenter gebruik te maken van die “do not disturb” functie, zoveel dorst hadden we nu ook weer niet.

Het avondmaal nuttigden we weer in de club. Al moet ik toegeven dat we nu wel wat uitgekeken waren op de formule. Het aanbod was elke dag ongeveer hetzelfde en ik was de kazen nu wel een beetje beu gegeten. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen. Al houd ik wel van zo’n tropische regenbui. Vlak erna is het een beetje koeler en lijkt alles frisser.

Omdat we nog wat werkmails moesten beantwoorden zochten we ons een plaatsje op het terras van de Blue Potato, het restaurant bij het zwembad om iets te drinken en wat te werken. De tafels en stoelen waren echter nog helemaal nat. In plaats van de stoelen wat af te drogen, verzekerde de ober ons dat “het wel rap droog zou zijn” en deed verder helemaal niks. We gingen dan maar zelf een handdoek halen om de boel wat op te kuisen. Tss, zo’n slechte service zijn we hier niet gewoon.

We sloten de dag af met een portie nachtfotografie bij Clarke Quay. Heb ik mijn statief toch niet voor niks naar Singapore meegesleurd!

21 maart 2015: Pulau Ubin

Na een geweldig goede nachtrust gaat de wekker af om 7 uur. Deze zonnige zaterdag staat er immers een uitstap naar het eiland Pulau Ubin op het programma waarvoor we op tijd uit de veren moeten.

Bij het ontbijt in de club krijgen we de gruwelijke beelden te slikken van de zelfmoordaanslagen in de Sana’a moskee in Jemen. Niet meteen plezierig nieuws om de dag mee te beginnen. Uiteraard eisen die gestoorde misdadigers van IS de aanslagen op. Zucht. Hoe totaal fucked up moet een ideologie zijn om geloofsgenoten te vermoorden? Ik kan het gewoon niet begrijpen.

Na het ontbijt nemen we de metro tot aan de halte Tanah Merah, waar we overstappen op de bus naar Changi Village, vlakbij de luchthaven. In Changi Village nemen we vervolgens de ferry naar Pulau Ubin. Nuja, ferry is een groot woord voor de kleine bootjes met maximaal 12 passagiers die voortdurend op en af varen tussen Changi Village en Pulau Ubin. Uiteindelijk zijn we pas rond een uur of elf op Pulau Ubin. Wat maakt dat we best wel lang onderweg geweest zijn om onze bestemming te bereiken. Al een geluk dat we vroeg opgestaan zijn.

Pulau Ubin is het op één na grootste eiland voor de kust van Singapore (8 km lang en 1,5 km breed). Volgens mijn reisgids is het de laatste plaats waar je de gelegenheid hebt om kennis te maken met de rustieke sfeer van het Singapore van de jaren zestig. Maleiers en Chinezen werkten er toen in de landbouw, in granietgroeven of de visserij. Tegenwoordig wonen er nog maar 200 mensen op Pulau Ubin. De populairste manier om het eiland te verkennen is per fiets. Het eerste wat je dan ook ziet als je aan land gaat op Pulau Ubin zijn massa’s elkaar beconcurrerende fietsverhuurders.

Wij zijn vooral naar Pulau Ubin gekomen voor de rijke fauna en flora die op het vasteland al lang verdwenen zijn. Omdat het ondertussen al bijna middag is, besluiten we nog even te wachten met het huren van een fiets en eerst een wandeling te maken. De Sensory Trail blijkt een schot in de roos te zijn. Een mooie wandeling die ons langs exotische fruitsoorten zoals kokosnoot, jackfruit, ananas en doerian brengt. We zijn onder de indruk van de vijvers vol met waterlelies en genieten van het uitzicht op de zee. We hebben veel geluk, want we stuiten op onze wandeling zowaar op een wild zwijn. Die beestjes vertonen zich niet zo makkelijk, dus we zijn in onze nopjes. De spelende apen daarentegen blijken zich niet veel aan te trekken van mensen en steken gewoon vlak voor ons de weg over.

We kloppen onszelf op de borst dat we eerst de wandeling gedaan hebben, want op de fiets is de kans dat je wildlife ziet natuurlijk een pak minder. Voor het middagmaal kiezen we een restaurant uit met een terrasje vlak aan het strand. In grote bakken zitten krabben, garnalen, vissen, enzovoort. Verser kan niet. Ik besluit te proeven van de plaatselijke specialiteit: krab met zwartebonensaus. Heel lekker, maar wel een uitdaging om het ding opgepeuzeld te krijgen met alleen een vork als gereedschap. Al gauw geef ik het op en ga ik het gepantserde beest met mijn tien geboden te lijf. Het wordt een ietwat plakkerige affaire, maar ik slaag erin om bijna al het vlees uit de krab te krijgen.

Tijdens het eten hebben we uitzicht op een chique jacht dat vlak voor de kust van Pulau Ubin aangemeerd ligt. We zien de opvarenden wat fietsen in een bootje laden om mee aan land te gaan en zien ei zo na de fiets samen met één van de passagiers het water in donderen. Gratis entertainment! Nog wat later zien we zowaar een varaan op zijn dooie gemak op het strand slenteren. Alweer een diersoort die we kunnen afvinken.

Nu onze magen gevuld zijn, begeven we ons naar één van de verhuurwinkels en kiezen daar een knalblauwe fiets uit zonder versnellingen, maar mét een mandje. Het eiland lijkt vrij vlak en het is voor mijn vriend plezieriger om de fototoestelrugzak in het mandje te kunnen leggen dan ermee te moeten fietsen op zijn rug in tropische temperaturen van meer dan 30 graden. De fietsen blijken hun beste tijd gehad te hebben (ik neem aan dat die hoge luchtvochtigheid ook niet bepaald ideaal is), maar we geraken er redelijk vlot mee vooruit. Sterker nog, wij blijken in vergelijking met de gemiddelde Singaporean uitmuntende fietsers te zijn. Ik vermoed dat fietsen in Singapore een vrij uitzonderlijke manier is om je te verplaatsen en dat Singaporeans enkel fietsen in hun vrije tijd. Ze fietsen alleszins supertraag en zwalpen over de weg alsof ze te veel gedronken hebben, zonder rekening te houden met de andere fietsers.

Wij voelen ons even top-sporters wanneer we de ene na de andere fietser voorbij steken. Het zweet gutst langs onze lijven, maar dat kan de pret niet drukken. We genieten van de inspanning en de mooie fietspaden op Pulau Ubin. Alleen jammer dat twee eindbestemmingen van de fietspaden afgesloten waren wegens erosiegevaar (de kustlijn brokkelt langzaam af). De twee heuveltjes die we onderweg tegenkomen, blijken zonder versnellingen toch moeilijk bedwingbaar, dus we stappen even af. Misschien hadden we bij nader inzien toch beter een fiets met versnellingen gehuurd.

Opvallend is dat in tegenstelling tot op het vasteland hier en daar vuilnis rondslingert. Nochtans staan er in Singapore torenhoge boetes op sluikstorten. Een beetje jammer dat net op dit mooie eiland zwerfvuil het uitzicht verstoort. Onderweg lassen we een pitstop in om wat vocht bij te tanken. Mijn hoofd ziet zo rood als een tomaat van de warmte en de inspanning. We bestellen een kokosnoot en man, dat smaakt. Voor zowel mijn vriend als mezelf is het de allereerste keer dat we kokosnootwater drinken recht uit een kokosnoot. Na het heerlijk koele en ietwat zoet smakende water gedronken te hebben, lepelen we het zachte vruchtvlees uit de nooit. Het vruchtvlees vind ik redelijk smakeloos, maar het is wel verfrissend.

Rond 16u hebben we zowat elke uithoek van het eiland verkend. We leveren onze crappy fietsen weer in en verlaten het eiland zo rond 16.30u. Ik moet eerlijk zeggen wat ik wat opzie tegen de lange rit op de bus en de metro. Het is ook net spitsuur wanneer we in metro zitten en ik heb er even genoeg van. Ik stel aan mijn vriend voor om wat vroeger uit te stappen aan Raffles Place en het laatste stuk naar het hotel gewoon te voet af te leggen. Bij het buiten komen voelen we enkele regendruppels, maar een hevige regenbui blijft uit. De wandeling doet me deugd en na in onze hotelkamer het zweet van onze lichamen gespoeld te hebben, genieten we van ons avondmaal in de club. Dat het een mooie zonnige dag was, blijkt uit het feit dat we allebei een beetje rozer zien dan gewoonlijk. De zon heeft, ondanks de zonnecrème, haar sporen nagelaten.

Na het avondmaal duiken we het verfrissende water van het zwembad in. Na de zwempartij twijfelen we even, maar het is zo’n prachtige avond dat het zonde zou zijn deze door te brengen op onze hotelkamer. We trekken een luchtige outfit aan en slenteren op ons gemak langs Clarke Quay. We sluiten de avond af in stijl met een Singapore Sling in de sQue Bar met uitzicht op Clarke Quay. Romantiek ten top!

20 maart 2015: Restaurant André en Singapore Flyer

De jetlag haakte zijn klauwen in mijn nachtrust. In slaap vallen was geen enkel probleem: de vermoeidheid was immers groot na die bijna slapeloze vlucht, maar in het holst van de nacht was ik opeens klaarwakker. Mijn lichaam had duidelijk een signaal gekregen dat het tijd was om op te staan. De muziek van de live groepjes op Clarke Quay die tot in onze kamer doorsijpelde, maakte het er alleen maar erger op. Na een stevige onderhandeling met Klaas Vaak van een uur of zo lukte het me om opnieuw de slaap te vatten. Enfin, ja, geen ideale nachtrust, maar dat had ik ingecalculeerd door op onze eerste dag in Singapore niet te veel in te plannen.

Voordat we aan de ontbijttafel schoven, trok ik nog een paar baantjes in het verlaten hotelzwembad. Geen betere manier om ‘s ochtends de slaap te verdrijven dan met een verkwikkende duik in het frisse water. Ontbijten deden we in de club. Lekker rustig en het aanbod mocht er best wel zijn.

De dag voordien had ik een pedicure geboekt om mijn tenen flipflop-ready te maken. Het was er door al de drukte naar aanloop van onze vakantie niet van gekomen dit op voorhand te doen. Dus maakte ik graag gebruik van de wellnessfaciliteiten die Swissôtel aanbood. De eerste keer dat ik zo’n schoonheidsbehandeling laat doen tijdens een vakantie, maar wel een ideale activiteit als de jetlag nog niet volledig verwerkt is.

Ik werd bijzonder vriendelijk onthaald met een kopje thee, waarna ik naar een aparte ruimte geleid werd, alwaar ik mocht plaatsnemen op een ligbed. Beetje vreemd, want bij een pedicure zit je meestal. Ook niet zo gemakkelijk voor het meisje dat mijn tenen in de watten legde, want ze moest dan met een apart teiltje water sleuren om mijn voeten in te laten weken. Terwijl mijn voeten weekten, werd het licht in de kamer gedimd en een relaxerend muziekje opgezet. De slaap die ik deze nacht zo moeilijk vond, sloop op kousenvoeten dichterbij, terwijl ik mijn best deed om niet toe te geven.

Enfin ja, drie kwartier later stond ik buiten met vers gelakte teennagels. Al moet ik zeggen dat het meisje wel wat geknoeid had. Als ik mijn nagels zelf lak, is het resultaat beter, maar goed, vanop een afstandje zag je niet dat de nagels niet perfect gelakt waren, dus ik lag er niet van wakker. Ik was klaar voor onze eerste afspraak van de vakantie.

Bij het voorbereiden van de reis had ik wat research gedaan naar goeie restaurants in Singapore. Zo kwam ik uit bij restaurant André, volgens verschillende sites één van de top tien restaurants van Singapore. Ruim op voorhand hadden mijn vriend en ik een tafeltje gereserveerd om daar samen met een oud-collega van mijn vriend iets te gaan eten. De oud-collega was in Singapore voor dezelfde conferentie als mijn vriend, een ideaal moment dus om samen iets te gaan eten en bij te praten.

Mijn vriend in kostuum en ik in mijn mooiste kleedje (you have to look the part!) namen we de taxi naar Restaurant André. We waren een beetje te vroeg (het restaurant opende blijkbaar pas om 12 uur stipt) en we moesten dus noodgedwongen wachten in de lobby van een nabijgelegen hotel. Kwestie van niet doorweekt van het zweet aan tafel te moeten.

De lunch was alleszins een hele belevenis. Elk gerecht was een klein kunstwerkje vergezeld van uitmuntende wijnen. Vooral de wijnen maakten indruk. De (vrouwelijke) sommelier bleek trouwens een paar jaar in mijn favoriete Belgische restaurant (In de Wulf) gewerkt te hebben. Aan de tijd onder de vleugels van Kobe Desramaults had ze een paar woordjes Nederlands overgehouden, die ze graag etaleerde. Wat me erg beviel bij restaurant André was de fijne sfeer, ondanks het niveau van het eten, was het personeel helemaal niet stijf. Integendeel er kon altijd wel een grapje af.

Dit aten wij:

Deconstructed mojito as appetizer
Monkfish liver custard, toasted mushroom and its vinaigrette, pickled onion, hazelnut
Winter root vegetables, cured Spanish mackerel, wild herbs
Pearl couscous with razor clam, emulsion of chorizo, puree of clam with basil
Slow cooked pork belly, confit of salsify, fried kale
Cake of puffed rice and barley, whith chocolate, liquorice, pulled cacao, whipped ganach and malt ice cream

We vroegen de sommelier ons een waardige afsluiter voor de maaltijd aan te bevelen. Eén van haar suggesties was umeshu (Japanse pruimenlikeur). De keuze was bijgevolg snel gemaakt: drie umeshu’s alstublieft! En omdat eentje geentje is, bestelde we nog een tweede rondje. Ongelooflijk lekker! Een hoogtepunt om de reis mee te starten.

Na de maaltijd, die verrassend vlot vooruit ging, namen we de taxi terug naar ons hotel. We verwisselden onze kleren en trokken de zwoele temperaturen tegemoet. Het was even wennen aan de vochtige temperaturen van 33 graden en meer, maar verder was het een bijzonder aangenaam weerzien met Singapore. Twee jaar geleden had deze stad mij bijna omver geblazen en ook bij een tweede bezoek had de stad nog niets van zijn bekoring verloren. Voor mij is Singapore een bijna surreële stad met die futurische hoogbouw en al die verschillende bevolkingsgroepen die harmonieus samenleven. Een soort utopie die blijft uitbreiden, want aan bouwwerven geen gebrek, in Singapore.

We besloten op ons gemak een wandeling langs de Singapore river te maken, langs de landingsplaats van Raffles en verder naar de plek waar de rivier in de Marina Bay uitmondt. Op die plek schittert de Merlion, een mythische kruising tussen een leeuw en een vis, hét symbool van Singapore. Natuurlijk wemelde het er van de toeristen, bijna allemaal uitgerust met hét accessoire van het moment: de selfie stick.

Na de obligate foto’s van de Merlion zetten we onze wandeling verder langs de rechteroever van de Marina Bay. Een mooie wandeling die ons een prachtig uitzicht bood op hét bekendste gebouw van Singapore: het fenomenale Marina Bay Sands hotel. Ik heb het gebouw nu al zo vaak gezien en vanuit bijna elk standpunt bewonderd, maar de betovering blijft.

De tijd gaat altijd sneller dan verwacht, want op het moment dat onze wandeling eindigde bij de luxueuze Shoppes at the Marina Bay Sands, was het al bijna tijd om naar de Singapore Flyer te gaan. Ik had ruim op voorhand een Moët & Chandon Champagne Flight voor ons tweetjes gereserveerd. We moesten er volgens onze boeking een half uur op voorhand zijn, maar het was er bijzonder rustig. Het personeel raadde ons aan nog even wat rond te lopen in de tuin die zich vlak onder het reuzenrad bevond. Tijdens onze wandeling voelden we enkele dikke druppels op ons neerdalen. De lucht was ondertussen stevig betrokken, wat de zichtbaarheid vanuit het rad niet ten goed zou komen. We hoopten vurig dat een hevige stortbui ons gespaard zou blijven, want dat zou een dikke streep door deze photo opportunity betekenen.

Zo’n tien minuten op voorhand gingen we terug naar de lobby. We werden door twee (!) personeelsleden naar boven begeleid en behandeld alsof we VIP’s waren. Het was helemaal niet druk, maar je kon zien dat op een ander tijdstip we gewoon de lange wachtrij zouden kunnen passeren. Ideaal voor mensen die net als ikzelf een hekel hebben aan wachten.

En we hadden geluk, doordat het helemaal niet druk was, hadden we de cabine volledig voor onszelf. In de cabine stonden twee glazen gekoelde champagne op ons te wachten, vergezeld van chocolaatjes en aardbeien. Door de trage rotatie hadden we de tijd om de fenomenale omgeving in ons op te nemen. De lucht was nog steeds zwaar bewolkt, maar het was gelukkig gestopt met regenen. Hoewel het rad traag draaide, was ons half uurtje veel te snel voorbij. We dronken de laatste druppels champagne op en stonden helaas alweer met beide voeten op de grond.

Tijd om op zoek te gaan naar een avondmaal. Na de copieuze lunch hadden we geen van beiden grote honger. Het Hawker center vlakbij de Singapore flyer was dus een ideale plek om iets kleins te eten. Ik ging voor noedelsoep met visballetjes. Toch net iets zwaarder dan gedacht.

Met de metro keerden we terug naar het hotel, waar we onder de nachtelijk hemel nog een paar baantjes trokken in het zwembad om vervolgens op tijd in bed te kruipen.

Yet Another Blog

Life on my side

op reis