De megalieten van Cauria en watersport in de baai van Propriano – 18 juli 2016

Het wordt zo’n beetje een rode draad aan de ontbijttafel: vogels voeren. De mussen lieten zich de broodkruimels die we ‘per ongeluk’ van tafel lieten vallen alvast goed smaken.

Hoe fijn het ook was om ‘s ochtends te kunnen ontbijten langs het zwembad, het was nog veel fijner geweest zijn als ik mijn dag had kunnen starten met een zwempartij. Door de onmogelijke openingsuren van het zwembad had ik echter nog geen enkele keer van het zwembad gebruik kunnen maken. Wat een zot idee om mensen pas vanaf 9.30u toe te laten te zwemmen.

Na het ontbijt zette mijn vriend zich opnieuw achter het stuur van onze huurwagen en vertrokken we voor een rit naar de prehistorische site van Cauria. Onze eerste bestemming was een menhirveld van Palaggiu. Het kostte ons redelijk was moeite om deze site te vinden, want er was geen enkele richtingaanwijzer die naar de site leidde. We konden ons enkel baseren op de zeer summiere uitleg in onze reisgids. De ingang naar de site was een doodgewoon metalen hek, waarin, als je heel goed keek, de naam Palaggiu was uitgekrast, wellicht door een toerist die zich zelf geërgerd had aan de gebrekkige aanduiding.

De site zelf bereikten we na een wandeling van zo’n twintig minuten in de blakende zon. Het menhirveld met zo’n 250 menhirs deed ons de hitte al snel vergeten. Een aantal menhirs waren opnieuw opgericht, maar andere lagen gewoon kris kras over mekaar. Heel indrukwekkend om in the middle of nowhere, omringd door dorre velden, kunstwerken van duizenden jaren oud te vinden.

Gelukkig waren de prehistorische sites van Stantari en Fontanaccia iets beter aangegeven. Een zeer eenvoudige wandeling bracht ons naar de prachtige menhirs van Stantari. Die menselijke trekken uitgehouwen in steen, ze blijven me verbazen. Waarom onze verre voorouders deze stenen bewerkten en polijstten zullen we wellicht nooit helemaal met zekerheid kunnen zeggen.

De site bevatte niet enkel menhirs maar ook de dolmen van Fotanaccia, de best bewaarde dolmen van gans Corsica. Genoeg moois om een geschiedenisliefhebber als ikzelf te enthousiasmeren.

Na ons bezoekje aan de megalieten van Cauria aten we ons middagmaal in de prachtige schaduwrijke tuin van U Sirenu. We gingen allebei voor de assiette gourmande, allerlei proevertjes uit de Corsicaanse keuken. Lekker, maar een beetje te zwaar. We eindigden de maaltijd met un verre de l’amitié, een likeurtje door het restaurant zelf gestookt, ons aangeboden door het huis.

Na deze bijzonder gezellig stop keerden we terug naar Propriano voor een namiddagje watersporten. We huurden opnieuw een kleine catamaran en waagden het erop om daarop aansluitend ook nog eens twee paddle boards te reserveren.

Na dat uurtje op de catamaran met een instructeur voelden we ons zeker genoeg van onszelf om het er met twee op te wagen. Ik vond het eerlijk waar geweldig. Zo met ons tweetjes overgeleverd aan de elementen. Een catamaran is een superwendbaar bootje en we voeren aan een hoog tempo van de ene naar de andere kant van de baai.

Bij aanvang was ik wat onzeker over het paddle boarden, maar het gevoel dat we op het einde van onze eerste kennismaking hadden, bleek te kloppen. Het was deze tweede keer veel makkelijker om ons evenwicht te bewaren. Kleine golven veroorzaakt door jetski’s konden we zonder problemen opvangen. Het ganse uur zijn we zelfs geen enkele keer van ons board gevallen. Een onverhoopt succes!

In uitgelaten stemming keerden we terug naar het hotel. In de late namiddag was het zwembad gelukkig wel geopend en zo konden we eindelijk het zwembad uitproberen waar we al drie ochtenden en twee avonden langs gezeten hadden.

Na een lange douche begonnen we aan de wandeling naar het centrum. De eerste keer dat we deze afstand te voet zouden doen. Niet bepaald een fijne wandeling, want langs een drukke baan, maar ik wilde graag onze laatste maaltijd in Propriana een flesje wijn drinken, zonder dat mijn vriend zich moest opofferen om bob te zijn. Uiteindelijk viel de wandeling zelfs beter mee dan verwacht.

In restaurant Terra Cotta klonken we met een glaasje champagne op de zeer geslaagde dag en het feit dat we niet van onze paddle boards gevallen waren. De zesgangenmaaltijd was een feest voor de smaakpapillen. Ons beste avondmaal tot nog toe. Enkel van het hoofdgericht met lotte had ik meer verwacht.

Dit aten wij:

Espuma de fromage corse sartenais, poudre de jambon corse de Guitera
Cannelloni de tomate, rémoulade de crabe aux fines herbes, pomme Granny Smith et tuile à l’encre de seiche
Bavarois d’oursin, fenouil confit, sabayon réduit au Sant Armettu
Fine ravioles de homard, jus corsé au safran corse
Lotte rôtie longuement à l’huile d’olive (façon mode corse), légumes et petits pois de saison
Crémeux au citron confit corse, fin crumble croustillant, meringue, framboise et sorbet citron

Bij het dessert dronken we een glaasje muscat, ons aangeraden door de ober. Muscat lijkt een voor de hand liggende keuze als dessertwijn. Maar de zoete wijn vloekte een beetje met het dessert waarbij vooral de zurige citroen de hoofdtoon voerde. De huisgemaakte limoncello was een perfecte afsluiter van de dag die de geschiedenis zal ingaan als ‘de dag dat yab niet van haar paddle board viel’.

Cucuruzzu, Capula en Col de Bavella – 17 juli 2016

Alweer een prachtig zonnige dag in Corsica! I could get used to this!

Na het ontbijt op het terras van hotel Bartaccia vertrokken we richting de prehistorische site Cucuruzzu. Onderweg passeerden we langs het mooie dorpje Sainte-Lucie de Tallano dat vooral beroemd is om het Couvent St.-François. We lasten een korte tussenstop in om het vervallen klooster te bewonderen. Volgens onze gids zou het bouwwerk momenteel volop gerestaureerd worden, maar wij zagen geen spoor van enige oplapwerken. In tegendeel, het prachtige klooster zag er erg verwaarloosd uit. Jammer dat een monument dat dateert uit 1492 zo ligt te verkommeren. Hopelijk vindt men snel geld voor de restauratiewerken.

De archeologische site van Cucuruzzu stelde gelukkig niet teleur. Wat een fenomenale plek! We wandelden door een prachtig woud waarin overal verspreid gigantische rotsblokken en tafoni lagen. Bij de start van ons bezoek kregen we een bijzonder uitgebreide Nederlandstalig gids die alle bijzonderheden van de site van naaldje tot draadje beschreef. De tafoni (door erosie langs onder uitgeholde stenen) zouden vroeger dienst gedaan hebben als schuilplaats voor de prehistorische mensen. De sporen van bewoning op deze plek gingen terug tot duizenden jaren vóór onze jaarrekening.

Een eeuwenoude pad bracht ons naar het casteddu van Cucuruzzu, een enorme citadel met een oppervlakte van 1200 vierkante meter daterend uit het tweede millennium vóór Christus. Bij het bouwen maakten de prehistorische mensen gebruik van de natuurlijke materialen die voorhanden waren op de site. Slechts een klein gedeelte van de citadel is zichtbaar voor de bezoekers, maar het was erg bijzonder om muren, opslagruimten en torens te bezoeken die zo oud waren.

Vanaf het casteddu van Cucuruzzu liepen we verder naar de ruïnes van het middeleeuwse kasteel Capula, een Romeinse versterking die in 1259 verwoest werd. Op deze site werd een menhirbeeld gevonden van een gewapende prehistorische krijger. Ik was oprecht onder de indruk van de ganse site. We liepen er in totaal dan ook meer dan twee uur rond. Dikke aanrader!

Omdat we langer op de site hadden rondgelopen dan verwacht, was het al bijna voorbij lunchtijd. We zochten dus snel op tripadvisor iets om in de buurt te lunchen en kwamen zo terecht op het mooie terras van La Pergola in Levie. Het was half twee toen we daar aankwamen en het piepklein verhoogde terras aan de voorzijde van het restaurant zat vol met klanten die al gegeten hadden. Gelukkig was keuken nog niet gesloten. Voor slechts 20 euro kregen we een eenvoudige, maar lekkere driegangenmenu voorgeschoteld bestaande uit Corsicaanse specialiteiten, waarbij we een half litertje rode wijn dronken dat ons slechts 7 euro kostte. Dankjewel Tripadvisor om ons op deze fijne plek te brengen die we zonder jou nooit gevonden zouden hebben.

Verder naar de Col de Bavella vanwaar we een schitterend uitzicht hadden op de impressionante Aiguilles de Bavella (ruige, scherpe bergpieken) en de Middellandse zee aan de andere kant van het eiland. Corsica is zo klein dat je makkelijk op een paar uur van de west- naar de oostkust kan rijden. We parkeerden onze auto op de reusachtige parking (duidelijk een populaire toeristische bestemming) en gingen op zoek naar een wandeling die we in de buurt konden maken. Onze vorige ervaringen met wandelpaden waren niet zo positief, maar kijk, de wandelpaden waren hier wél duidelijk aangegeven en er was zelfs een plannetje waarop de te volgen route stond aangeduid.

Goedgezind vertrokken we voor de twee uur durende wandeling ‘U Cumpuleddu’, waar we ongetwijfeld bijna drie uur over zouden doen, ons kennende. De wandeling leidde ons door een mooi bos helemaal tot aan de Trou de la Bombe, een door erosie in de rotswand ontstaan gat op zo’n 9 meter hoogte. Wat een beetje een verrassing voor ons was, want nergens stond vermeld dat dit natuurwonder dat ook in mijn reisgids vermeld werd, het verste punt van de wandeling was. We klauterden wat rotsen op om zo dicht mogelijk bij de Trou de la Bombe te komen, maar besloten af te zien van de klim naar het laatste stuk, omdat onze wandelsandalen niet het geschikte schoeisel waren voor zo’n klimpartij.

We wandelden terug langs een andere route (hoera, een cirkelvormig pad) en kregen enkele prachtig uitzichten op de Aiguilles de Bavella cadeau. Echt een bijzonder fijne wandeling in een omgeving die vele kunstenaars geïnspireerd heeft en nog steeds inspireert.

Terug in het hotel was het al 18.30u, maar veel honger hadden we nog niet, na ons late middagmaal. We douchten en seksten op het gemak om vervolgens een laat avondmaal in ons hotel te eten. De bediening was nog altijd slecht, maar de cocktail l’Île de Beauté en de risotto met kreeft mochten er daarentegen wel wezen.

Filitosa en Propriano – 16 juli 2016

Onze eerste handeling nadat de wekker ging: de nieuwsberichten lezen. De couppoging in Turkije lijkt nu definitief mislukt en Erdogan zit steviger dan ooit in het zadel. Ik denk eerlijk gezegd niet dat dit een goeie zaak is. Noch voor Turkije, noch voor de rest van de wereld. Een dictator die de touwtjes nu nog strakker in handen heeft en al zijn tegenstanders genadeloos zal vermorzelen.

We ontbeten zalig in het zonnetje langs de kant van het zwembad. De warme temperaturen deden mij echt deugd. Gewoon elke dag een ander kleedje kunnen aantrekken, ganser dagen in flipflops rondlopen en altijd buiten eten, versterkt het vakantiegevoel (neen, het IJsland-trauma is nog steeds niet verteerd).

Vandaag stond een uitstap naar de prehistorische site Filitosa op het programma. Iets waar ik lang naar had uitgekeken, want Corsica heeft meer te bieden dan zon, zee en strand. Het eiland heeft een heel boeiende geschiedenis die millennia terug gaat.

Filitosa lag op een half uurtje rijden van ons hotel en maakte de verwachtingen helemaal waar. De menhirs toonden vervaagde afbeeldingen van mensen die wellicht duizenden jaren geleden op Corsica geleefd hadden (over wie de menhirs exact voorstellen bestaan verschillende theorieën). Ik kon het niet laten de stenen aan te raken om contact te maken met een volk waarvan de oorsprong onbekend is.

We bezochten ook restanten van een nederzetting van de Torréens. Ook van deze bewoners van Corsica is weinig tot niets gekend. Enkel de bouwwerken met ronde torens zijn de stille getuigen van een lang vervlogen verleden. Heel boeiend zo’n mysterieuze beschavingen waar historici het gissen naar hebben.

Vanuit Filitoso reden we rechtstreeks naar het strand van Propriano om een tochtje met een catamaran en een paddle board te regelen. Omdat we geen van beide zaken al ooit eerder gedaan hadden, leek het ons verstandig om tweemaal een leraar te boeken. De vriendelijke dame van de watersportclub noteerde onze gegevens en verzekerde ons dat we een leuke tijd zouden hebben.

Aangezien we pas om 15u verwacht werden voor ons tochtje met de catamaran, namen we de tijd om te lunchen bij L’Ambata in Propriano. Ik bestelde een portie mosselen en mijn vriend ging voor een pizza. Niet origineel, wel heel lekker. Na de lunch keerden we terug naar het hotel om ons om te kleden en de gopro op te halen. Ik was van plan onze exploten op de baai van Propriano uitgebreid te documenteren.

Om 15u stipt stonden we klaar voor onze tocht met de catamaran. Ik was een klein beetje zenuwachtig omdat ik vreesde zeeziek te worden, maar de leerkracht stelde mij gerust: op een catamaran word je niet zeeziek. Helemaal vertrouwde ik zijn woorden niet, maar kijk, catamaran varen bleek zowaar mijn ding. Op zo’n kleine catamaran zit je vlak bij het water en alhoewel zo’n catamaran helemaal niet stabiel op het water ligt, voelde ik me het ganse uur prima.

Catamaran varen is ook een ideale sport om te doen op een warme zomerdag. Regelmatig kregen we golven zeewater over ons heen, die voor een aangename verfrissing zorgden. Onze instructeur bleek een zeer aangename kerel te zijn, afkomstig van het Franse vasteland. Hij was duidelijk trots op zijn Engels (dat idd zeer goed was), want hij stond erop ons in het Engels uitleg te geven ondanks het feit dat wij hem meermaal verzekerd hadden dat Frans voor ons ok was. Afwisselend bedienden we het roer, de fok en het grootzeil. Heel tof!

Ik legde heel onze tocht vast met de gopro. Niet dat iemand ooit dit filmpje zal bekijken, maar het is wel een fijne herinnering.

Na onze zeiltocht gingen we een klein uurtje bekomen op het strand. Stipt om 17u stonden we opnieuw paraat voor onze kennimaking met paddle boarding. Onze instructeur liet even op zich wachten, maar daarna konden we eraan beginnen. Paddle boarding bleek een pak moeilijker uit te vallen dan verwacht. De tips van de instructeur kwamen alleszins goed van pas. Het moeilijkste aan deze sport is het vinden van je evenwicht op het paddle board. Eens je dat beet hebt, ben je vertrokken.

De eerste keer dat ik erin slaagde om vanuit kniestand recht te staan, dacht ik ‘ oh, dat valt wel mee’, maar dat bleek een zware misrekening te zijn. Een paar tellen later lag ik met mijn klikken en klakken in het water. Helaas verlieten bij deze valpartij zowel de gopro (die met een elastische band op mijn voorhoofd was bevestigd) als mijn zonnebril mijn hoofd. Ik koos ervoor achter de gopro aan te gaan (die gelukkig voorzien was van een drijvend achterstuk), wat betekende dat mijn zonnebril helaas op de bodem van de Middellandse Zee terecht kwam. Een zeemansgraf.

Mijn vriend en ik donderden nog een paar keer van het paddle board af, terwijl onze lesgever ons instructies gaf over de juiste technieken. Op het einde van het uur hadden we allebei het gevoel dat het eindelijk een beetje begon te lukken, maar toen moesten de paddle boards alweer ingeleverd worden. Mijn vriend deed daarna nog een manmoedige poging om al snorkelend mijn zonnebril terug te vinden op de bodem van de baai, maar zoals ik al verwacht had, leverde dit geen enkel resultaat op.

Ik baalde wel een beetje dat ik mijn zonnebril kwijt was, want ik haat het om mijn ogen te moeten dichtknijpen wegens te fel zonlicht. Gelukkig realiseerde ik mij dat de meeste winkels in Corsica tot vrij laat op de avond open zijn. We haastten ons dus naar de winkelstraat in de hoop daar een nieuwe zonnebril op de kop te tikken. En jawel, in een accessoirewinkel vond ik een min of mee aanvaardbaar model voor de zeer aanvaarbare prijs van 14 euro. Niet mijn droommodel, maar goed genoeg om deze vakantie mee uit te doen.

Blij gemutst keerden we terug naar het hotel voor een verfrissende douche, waarna we opnieuw naar het centrum van Propriano terugkeerden voor het avondmaal. We hadden onze zinnen gezin op een diner in restaurant Terra Cotta om te vieren dat het catamaran zeilen en paddle boarden zo goed was meegevallen. Terra Cotta zou één van de beste restaurants van Propriana zijn, allez, althans volgens tripadvisor. Benieuwd of de tripadvisor community het ook nu weer bij het rechte eind had.

Helaas, we hadden ons voor niets opgedirkt, Terra Cotta zat helemaal vol. Nochtans hadden we gehoopt dat er op dit latere uur (het was ondertussen al 21u) een plekje zou vrijkomen. We reserveerden dan maar meteen een plaatsje voor maandag (zondag waren ze gesloten), kwestie van geen twee keer van een kale reis terug te komen. Uiteindelijk belandden we een paar restaurants verder op het overdekte terras van Dolcemare, waar ik een werkelijk uitstekende zeewolf at. Ik had na het avondmaal nog net plek voor een heerlijke carpaccio van ananas als dessert.

Helemaal in vakantiestemming genoten mijn vriend en ik van het mooie uitzicht op de haven en de prachtige avond. Fantastisch.

Van Corte via Ajaccio naar Propriano – 15 juli 2016

Wakker geworden met het verschrikkelijk nieuws van de aanslag in Nice. Mijn vermoeden van de avond voordien bleek bewaarheid: een terroristische aanslag die brutaal de feestvreugde van quatorze juillet teniet deed. Dat een mens in staat is om met een vrachtwagen in te rijden op onschuldige kinderen, het gaat er gewoon niet in bij mij. Zoveel doden op wat een fijne avond voor jong en oud had moeten zijn. Ik was er oprecht niet goed van.

Het ontbijt (dat nog steeds voortreffelijk was) verliep dan ook in mineur, met de beelden van de aanslag op de achtergrond. Het leek ietwat ongepast om plezier te hebben op vakantie, terwijl niet zo ver van ons vandaan mensen in het ziekenhuis voor hun leven vochten en nabestaanden rouwden om vrienden en familieleden.

In bedrukte stemming pakten we onze valiezen en lieten Corte, waar dikke regenwolken zich samenpakten, achter ons. We reden richting Ajaccio, hoofdstad van Corsica en geboorteplek van Napoleon. Onze route leidde ons opnieuw over de Col de Vizzavona waar het volgens onze auto slechts dertien graden was. Brrr. Onderweg kregen we zelfs een miniregenbuitje over ons heen. Zeker 20 druppels vielen uit de lucht. Met in totaal drie miniregenbuitjes zaten we daarmee boven het gemiddelde van 2 regendagen in de maand juli.

In eerste instantie vond ik het jammer dat het reisbureau geen overnachting in Ajaccio gepland had, maar toen we de stad binnen reden en meteen in de file terecht kwamen, vonden we dat opeens een pak minder erg. Ajaccio is een erg drukke stad met veel verkeer. Iets waar we duidelijk niet meer aan gewoon waren. We parkeerden onze auto in een enorme ondergrondse garage en wandelden de stad in.

Nog een teleurstelling: de citadel van Ajaccio was militair domein, een bezoekje was dus niet mogelijk. We liepen langs de citadel naar de haven en bewonderden de boten die daar aangemeerd lagen. Er passeerden boven onze hoofde opvallend veel helikopters die aan en af vlogen naar het ziekenhuis. In vogelvlucht is Nice niet zover van Ajaccio, misschien werden sommige gewonden naar hier gebracht voor verzorging?

Opeens trokken er donkere wolken samen boven Ajaccio en barstte een flinke regenbui los boven onze hoofden. Een échte regenbui met dikke, natte druppels. We schuilden op een overdekt terras met een glaasje muscat. Gelukkig verdreef de zon de regenwolken snel. Na een kwartiertje kon je zelfs aan niets meer merken dat het geregend had.

Een boottochtje vanuit Ajaccio naar de Îles Sanguinaires leek ons wel wat, maar de dame aan het loket deelde ons mee dat het erg winderig was waardoor de boot niet kon aanleggen op het eiland. Winderig weer en ruwe zee, dat klonk als een recept om zeeziek te worden. We besloten dan maar in zijn geheel af te zien van onze boottocht.

Na een verder niet noemenswaardige lunch op het terras van L’Instant reden we met de wagen de Route des Sanguinaires af tot we niet meer verder konden en we hem achterlieten op een reusachtige parking. We gingen te voet verder tot aan Pointe de la Parata alwaar we een prachtig uitzicht hadden op de Îles Sanguinaires. We klommen de rotsen op tot aan de voet van (alweer) een Genuese toren voor het allerbeste uitzicht. Al moesten we wel opletten dat we niet weggeblazen werden door de stevige wind.

Na de eilanden op zoveel mogelijk wijzen fotografisch vastgelegd te hebben, liepen we terug naar de parking. We zaten nog met een heleboel broodjes en koffiekoeken die we van de ontbijttafel meegenomen hadden en die niet in de maag van één of ander varken beland waren. De krijsende zeemeeuwen bleken echter waardige vervangers voor de varkens. En jawel, we waren snel van deze overtollige bagage verlost.

Er wachtte ons vanuit Ajaccio nog een stevige autorit naar Propriano. Onderweg passeerden we vele stranden waar het stikte van het volk. Veel te druk voor ons, dus we reden verder. Ondertussen waren we er helemaal van overtuigd dat we niets misten door niet in Ajaccio te overnachten. Ok, we hadden wel geen enkele van al de Napoleon gerelateerde bezienswaardigheden aangedaan, maar ik was toch al nooit een fan van de man.

We hadden met opzet gekozen voor de iets langere route langs de kust in de hoop op prachtige vergezichten. In dat opzicht stelde de route een beetje teleur. We waren beter gewoon!

Een half uur voor sluitingstijd kwamen we aan in Hotel Bartaccia. Een chic hotel opgedeeld in verschillende gebouwen met een prachtig zwembad en lounge bar. We kregen een mooie kamer met een rondruit prachtige badkamer én uitzicht op zee toegewezen.

Omdat ik me na de bochtige autorit niet helemaal optimaal voelde, dineerden we langs het sfeervol verlichte zwembad in ons hotel. Toch kon ik het niet laten een cocktail met de welluidende naam île de beauté te bestellen. Na een eerste teug van mijn cocktail voelde ik me miraculeus beter. Heerlijk!

Het eten zelf mocht er ook wezen, mijn kabeljauw met risotto was zalig lekker, zij het ietwat aan de prijzige kant. De bediening daarentegen was desastreus slecht. Borden werden niet afgeruimd, het duurde een eeuwigheid voor we onze drankjes en ons eten kregen we moesten drie keer infomeren waar de rekening bleef. Toen ik bij het afrekenen zei dat de service beter kon, kreeg ik zelfs niet eens excuses. ‘t Was zogezegd allemaal de schuld van het nieuwe kassasysteem. Nog iets: zogezegd kregen we twee verschillende glazen wijn geserveerd, maar geen van ons beiden kon het verschil tussen die twee glazen proeven.

Ondanks de crappy service was het eten bijzonder goed en kon ik het niet laten nog even langer te genieten van de prachtige avond. Die dessertcocktail met chocolade en rode vruchten was de perfecte afsluiter.

Vlak voor het slapen gaan, sijpelde helaas alweer slecht nieuws onze vakantie binnen: er was een staatsgreep in Turkije aan de gang. Wat een tumultueuze zomermaanden… De komkommertijd is niet meer wat ze geweest is.

Forêt de Vizzavona en vuurwerk in Corte – 14 juli 2016

Helaas, helaas, nog altijd niet van die verkoudheid verlost. Hardnekkig virus. Vervelend om voortdurend papieren zakdoekjes in aanslag te moeten hebben.

Vandaag stond er een tocht naar het Forêt de Vizzavona, het beroemdste bos van Corsica, op het programma. Volgens onze gids zouden op de Col de Vizzavona veel wilde varkens rondlopen. Omdat we ditmaal optimaal voorbereid wilden zijn op een ontmoeting met deze vriendelijke dieren, namen we stiekem wat brood en gebakjes mee van het ontbijtbuffet. Liefde gaat altijd door de maag, nietwaar?

We genoten van een heerlijk ontbijt in het zonnetje met onder ons het ruisende water van de Restonica. Vooral de chocoladetaart was een groot succes. Overheerlijk.

Met een plastic zak vol versnaperingen voor de varkens vertrokken we richting Col de Vizzavona. Onderweg stopten we bij Fortin de Pasciola, een versterkte Genuese toren gebouwd in 1771. Een kleine wandeling bracht ons naar de fotogenieke ruïne. Er stond een stevig briesje en het was slechts 22 graden. Best wel frisjes als je temperaturen rond de 30 graden gewoon bent! We hadden de site van de ruïne helemaal voor ons alleen. Ideaal om onze favoriete hobby te beoefenen. 😉

Na dit fijne intermezzo reden we verder naar de Col de Vizzavona. Hoe dichter we onze bestemming naderden, hoe meer de temperatuur zakte. De thermometer dook zelfs even onder de 20 graden. Shocking! De Col zelf bleek iet of wat teleurstellend te zijn. Nergens vielen er varkens te bespeuren en de spectaculaire vergezichten die we verwachtten na onze doortocht op de Col de Verghio vielen ook dik tegen. Nochtans sprak onze gids over ‘een mooi uitzicht op het indrukwekkende silhouet van de Monte d’Oro’. Niet dus.

Voordat we aan de wandeling naar de Cascade des Anglais begonnen, dienden we eerst onze inwendige mens te versterken. We vonden in de buurt een schitterend plekje om te eten: Restaurant Monte d’Oro (neen, originele naamgeving, daar doen ze niet aan mee in Corsica). Een prachtig historisch gebouw dat al enkele generaties door dezelfde familie werd uitgebaat. We vonden een tafeltje op het sympathieke terras en genoten van een ronduit fantastische eendenborst met honing en kruiden. De portie was enorm, maar het was zo lekker dat het zonde zou zijn om iets te laten liggen.

Van voldoende brandstof voorzien begonnen we aan de wandeling naar de waterval van de Engelsen. Deze waterval kreeg haar naam omdat ze erg geliefd was bij de eerste Engelse bezoekers aan het eiland. Voor de zekerheid nam ik toch maar mijn fleece mee, want ik had het niet bepaald warm. Een bijzonder mooie wandeling waarvan een deel samenviel met de GR20 bracht ons via een tweede ruïne van een Genuese toren naar de waterval. Of beter gezegd watervallen, want het water kwam in verschillende etappes naar beneden.

De watervallen waren duidelijk in trek bij de toeristen. Het was er veel drukker dan we gewoon waren en het lag er vol zonnende Fransen. De wandeling van ongeveer een uur naar de waterval had me wat opgewarmd, maar om monokini te zonnen vond ik het persoonlijk toch wat frisjes. Ik probeerde de foto’s van deze idyllische plek dan ook zo te kadreren dat er niet te veel mensen in beeld stonden. Een beetje valsspelen mag, he. Ondanks de drukte bij de watervallen, is deze plek zeker de moeite van een bezoek waard.

Op de terugweg naar Corte maakten we een kleine omweg langs mooie Genuese brug van Altiani. De prachtige brug met de drie bogen was een waar pareltje dat ik vanuit zoveel mogelijk verschillende standpunten probeerde in beeld te brengen. Onderweg passeerden we een enorm veld met zonnepanelen. We konden niet anders dan daar even te stoppen om dit staaltje van technisch vernuft te bewonderen.

Terug op het hotel nam ik een iets uitgebreidere douche dan gewoonlijk en ik nam zelfs de tijd om mijn teennagels te lakken. Om quatorze juillet te vieren, mag een mens al eens moeite doen, nietwaar?

We hadden besloten wat later te gaan eten dan normaal, omdat we na het avondmaal rechtstreeks naar ons plekje wilden rijden om foto’s te maken van het vuurwerk dat om 22.30u begon. We twijfelden een tijdje welk restaurant te kiezen voor deze feestelijke avond en besloten ten slotte het ons gemakkelijk te maken en terug te keren naar restaurant U Museu waar we de vorige keer zo fijn geluncht hadden.

Helaas, de onthaalbediende die me aankeek alsof ik gestoord was toen ik hem de vraag stelde of een reservatie nodig was op quatorze juillet, bleek ongelijk te hebben. Het zeer ruime terras van U Museu zat stampvol en er stonden meerdere groepjes te wachten tot er een tafeltje vrij kwam. Uiteindelijk namen we genoegen met een tafeltje binnen in het restaurant. Met het raam open voelde het toch een beetje aan als buiten eten.

Ik genoot van een overheerlijke pavé de thon façon Rossini met foie gras en een overheerlijk portosausje. De portie was ook ditmaal bijzonder riant. Bij de tonijn dronk ik een glaasje vin de châtaigne. Voor een dessert was er echter geen plekje meer.

Mooi op tijd vertrokken we naar de plek die we op voorhand uitgezocht hadden. Het was er helemaal niet druk en ik had plek genoeg om op mijn gemak mijn gorillapod op te zetten. Uitermate tevreden met de locatie wachtten we tot het vuurwerk begon. Het vuurwerk werd afgeschoten van het arendsnest op de citadel en was prachtig. Ondanks het feit dat het vuurwerk zelf maar een kwartier duurde, slaagde ik erin enkele goeie foto’s te maken. Heel tevreden met het resultaat!

Terug in het hotel was ik net bezig met een fotootje van het vuurwerk op instagram te zetten, toen ik op mijn smartphone een newsflash zag binnen rollen over een vrachtwagen die in Nice ingereden zou zijn op feestvierders die naar het vuurwerk waren gaan kijken. Ik voelde de haren op mijn armen overeind komen, maar koos er op dat moment heel bewust voor niet verder te klikken op dit bericht. Kwestie van mijn nachtrust niet in het gedrang te brengen. Slecht nieuws kon wel wachten tot morgen. Ik wilde nog even kunnen nagenieten van de mooie dag.

Corte – 13 juli 2016

Ditmaal geen zwempartijtje om de dag te beginnen. Het zwembad was wat aan de kleine kant om goed baantjes te kunnen trekken. Jammer, want een extra energieverbrandende activiteit was zeker van pas gekomen, gezien het overheerlijke en copieuze ontbijtbuffet. Eindelijk nog eens een ontbijt om over naar huis te schrijven! Enorm veel keuze in kazen en charcuterie, heerlijke taarten als dessert en er was omelet! Hoera voor omelet!

Na het overvloedige ontbijt trokken we richting het historische centrum van Corte. Om tijd te winnen en gevaarlijke wandelingen in het donker te vermijden, besloten we toch maar met de wagen te gaan. We hadden op voorhand onze research gedaan en een grote, ondergrondse parkeergarage gevonden waar we onze wagen uit de schaduw konden parkeren.

De vroegere hoofdstad Corte is meer dan zomaar een gezellig stadje op een heuvel. Omringd door hoge bergen is Corte de wieg van het Corsicaanse patriottisme: in 1735 werd hier de grondwet voor een onafhankelijke staat opgesteld. Die sfeer van trots nationalisme van toen is blijven hangen in het stadje dat zijn helden niet vergeten is.

Het licht bleek deze ochtend beter mee te zitten dan de avond voordien, dus trokken we naar het Belvédère om de citadel van Corte, symbool van de onafhankelijkheidsstrijd van de eilandbewoners, op zijn mooist vast te leggen. Daarna wilden we de citadel zelf bezoeken. Helaas was het oudste deel van de citadel, het kasteel met het arendsnest, niet open voor het publiek. Men was immers druk bezig met de voorbereidingen van het vuurwerk dat op 14 juillet de lucht in geschoten zou worden. Heel jammer, maar niets aan te doen. We beperkten ons dus noodgedwongen tot een bezoek aan de mooie antropologische collectie van het Musée de la Corse.

Het museum was een aangename verrassing. De collectie was beperkt, maar zeer mooi gepresenteerd en voorzien van de nodige uitleg. Ik was ook erg onder de indruk van de architectuur van het museum: een smaakvolle combinatie van oud en nieuw. Architect Andrea Bruno verbouwde de oude militaire barakken van het vreemdelingenlegioen tot een modern, licht museum met respect voor de eigenheid van het bouwwerk. Erg knap.

De cellen waarin de bezoekers individueel naar traditionele muziek konden luisteren vond ik ook een leuk idee. Alleen jammer dat de cellen slecht geïsoleerd waren, waardoor de muziek uit de andere cellen al te gemakkelijk stoorzender kon spelen. We bleven langer dan verwacht in het museum. Het was al 13.30u toen we buiten stonden en we op zoek gingen naar een restaurant om te lunchen. Dat vonden we een paar stappen van de citadel verwijderd. U Museu mag dan geen al te originele naam zijn, gezien de nabijheid van het Musée de la Corse, hun gerechten mochten er zijn. Mijn risotto van quinoa met gambas was een pareltje! We hadden het erg leuk op het mooie terras en waren niet meteen gehaast om op te stappen. Mijn vriend bestelde nog een whisky en ik genoot van een kopje thee.

Na dit fijne intermezzo werkten we de resterende bezienswaardigheden in Corte af, terwijl we tegelijkertijd zochten naar de ideale plek om op 14 julliet van het vuurwerk te kunnen genieten, bij voorkeur onder het genot van een glaasje wijn of zo. Corte is, zoals eerder gezegd, niet bepaald groot, dus we vinkten snel de nog te bezoeken pleinen en kerken van ons lijstje af terwijl er zich boven Corte een fantastische wolk vormde (de voorbode van een stevig onweer?). Een goeie plek om het vuurwerk te bewonderen, vonden we echter niet meteen. We keerden terug naar de parkeergarage en zetten de zoektocht verder met de auto. De universiteitsgebouwen waren ongetwijfeld een toplocatie om het vuurwerk te zien, maar die waren helaas niet toegankelijk. Een beetje lager gelegen spotten we echter een perfecte plek om een gorillapod neer te zetten mét uitzicht op de citadel. We hadden er geen idee van of er veel mensen zouden komen opdagen voor het vuurwerk. Corsicanen lopen immers niet over van enthousiasme over het feit dat ze deel uitmaken van de Franse republiek. Nuja, we zouden wel zien.

We hadden alles gezien wat er te zien viel in Corte en besloten de weg richting ons hotel in te slaan om de Gorges de la Restonica verder stroomopwaarts te verkennen. Alvorens we van dit natuurschoon konden genieten, moesten we echter een gigantische opstropping trotseren veroorzaakt door een Italiaanse campingcar. Nochtans stond er aan het begin van de weg waaraan ons hotel lag duidelijk aangegeven dat deze weg niet geschikt was voor campingcars. Gli Italiani…

De vallei van de Restonica was ronduit schitterend. Alleen jammer dat de smalle wegen mijn favoriete chauffeur de nodige stress bezorgden. Het kruisen van voertuigen uit de tegenovergestelde richting was een heuse heksentour. De weg was amper breed genoeg voor één wagen, laat staan voor twee. Terwijl ik uit het raam hing om te vermijden dat we de afgrond in zouden rijden, moest mijn vriend soms een heel stuk achteruit rijden. Enkel al de gedachte aan een tegenligger deed mijn chauffeur in angstzweet uitberken. Omdat het plezant moest blijven, besloten we rechtsomkeer te maken en de weg niet verder af te rijden tot het eindpunt bij de Bergeries de Grottelle.

Op de terugweg werden we overvallen door de tweede regenbui van deze vakantie. Er daalden toch zeker twintig regendruppels op onze voorruit neder. Net genoeg om kleine moddervlekjes te vormen op onze erg stoffige voorruit. De donkere wolk werd snel weggeblazen door de wind en de zon nam het opnieuw over. Het wat zachtere namiddaglicht liet de Gorges de la Estonica optimaal tot hun recht komen. Fantastisch mooi.

Om te vieren dat we onderweg niet ergens de afgrond ingedonderd waren of een aanvaring met een tegenligger gehad hadden, wilden we iets gaan drinken bij Camping Tuani. Deze eet- en drinkgelegenheid had een prachtig uitzicht op de vallei van de Restonica. We hadden net een fantastisch plekje gevonden, toen de bediening kwam zeggen dat we ons moesten verplaatsen naar een tafel op het terras aan de andere kant van het gebouw (lees: zonder mooi uitzicht). Het was immers 18u en ze wilden beginnen aan de opbouw van de tafels voor het avondmaal. Een beetje absurd, want er waren nog heel veel lege, ongedekte tafels. Ze hadden ons gerust iets kunnen laten drinken, de andere tafels opdekken en ons eventueel wegjagen, mocht er plots een stormloop van klanten ontstaan. Zonder mooi uitzicht was voor ons de incentive om daar iets te gaan drinken ook weg, dus keerden we onverrichter zaken terug naar ons hotel.

We sloten de dag af met een zwempartijtje in de Restonica vlak bij ons hotel, maar eigenlijk was het al te laat op de dag om te spreken van een aangenaam verfrissende zwempartij. De zon stond te laag om de vallei te verwarmen en het water was klappertandend koud. Maar we zetten toch door en waagden ons zelfs aan een sprongetje vanaf de rots in de rivier.

Voor het avondmaal wilden we het onszelf niet te moeilijk maken. Na gedoucht te hebben, wandelden we naar Auberge de la Restonica, een hotel-restaurant gelegen op dezelfde weg als ons eigen hotel. Het diner werd geserveerd in open lucht, op een overdekt terras vlak bij het zwembad. De zwoele temperaturen van de voorbije dagen waren echter nergens meer te bekennen. Het was ondertussen flink afgekoeld, het kwik haalde nog met moeite de 20 graden. Ik was helaas totaal niet gekleed op zulke kippenveltemperaturen. Gelukkig was mijn vriend zo lief om snel over en weer naar ons hotel te lopen om mijn fleece te gaan halen (hebben we dat ding toch niet voor niks mee naar Corsica gesleurd).

Het eten (langoustines voor mij, rundsfilet voor mijn vriend) was overheerlijk, zij het aan de prijzige kant. We sloten de avond af met een ijsje en een limoncello. Zalig!

Van Porto naar Corte – 12 juli 2016

Alweer een dag goed begonnen met een zwempartijtje! Na het ontbijt pakten we onze valiezen en namen we afscheid van het charmante Porto en de zee. Onze bestemming vandaag was Corte, gelegen in het binnenland van Corsica, een rit van iets meer dan twee uur, zonder tussenstops dan wel. We namen dezelfde route als enkele dagen geleden: langs de Gorges de Spelunca, doorheen het Forêt d’Aïtone naar de Col de Verghio. Natuurlijk kwamen we in de buurt van Ota weer hopen varkens tegen op de weg. We zeiden gedag tegen deze vriendelijke beesten en reden verder. Natuurlijk konden we het niet laten om even te stoppen op de Col de Verghio. Ditmaal wachtte ons aan de andere kant van de pas gelukkig een blauwe lucht en een stralend zonnetje.

We reden verder door het prachtige Forêt de Valdu-Niellu, het grootste bos van Corsica. Het bos beslaat een oppervlakte van meer dan 46 vierkante kilometer en bestaat vooral uit berken, beuken en schitterende Corsicaanse dennen die tot 500 jaar oud zijn. Indrukwekkend.

Het was onze bedoeling om in de buurt van Albertacce een wandeling te maken naar de Pont de Muricciolu, een oude Genuese loopbrug, omdat in onze gids stond dat de loopbrug uitkeek op natuurlijke poelen waarin veel gezwommen werd. Het was echter alweer een hele opgave om het startpunt van de wandeling te vinden. En een blik op de route leerde ons dat deze zich in de vlakke zon bevond. Bij temperaturen van rond de 35 graden besloten we deze wandeling toch maar links te laten liggen.

De volgende stop op onze route was het charmant stuwmeertje bij Calacuccia, alwaar we een lokaal restaurant vonden dat, o originaliteit Restaurant du Lac heette. Wij vonden deze plek, uiteraard, via tripadvisor. Drukbezocht was het er niet, want toen wij er binnen liepen waren we de enige klanten. Gelukkig kwam er na ons nog een groepje motards binnen gewaaid. Maar wat een vondst! Er stond zelfs massaman curry op het menu! Mijn vriend ging voor de ragoût de brebis à la figue (stoofpot van schapenvlees en vijgen) en ik voor de curry. Exotische gerechten zijn zeldzaam in Corsica, dus ik wilde van de gelegenheid gebruik maken. Mijn curry was heel lekker, maar mijn vriend had echt de hoofdvogel afgeschoten met zijn stoofpotje. Om duimen en vingers af te likken. Na dit heerlijke middagmaal gingen we even pootje baden in het stuwmeertje, vlak langs de grazende koeien.

a href=”http://yab.be/wp-content/uploads/2016/08/IMG_1502.jpg”>

e zetten onze tocht verder langs de indrukwekkende Scala di Santa Regina kloof. Volgens de overlevering is deze kloof ontstaan door inmenging van de Maagd Maria aan het eind van een hevige strijd tussen St.-Martinus en de duivel. De weg die langs deze kloof voert is een bezienswaardigheid op zich, uitgehakt in de steile granieten rotsen. Schitterend. We zijn onderweg tientallen keren gestopt om foto’s van al dit moois te nemen, maar zoals gezegd: de foto’s kunnen slechts een fractie van de werkelijke schoonheid van dit alles weergeven. Het bleef lekker heet. Onze wagen gaf temperaturen aan die vlotjes boven de 35 graden klommen.

Rond een uur of drie waren bij ons hotel, gelegen aan het prachtige Restonica riviertje. We snakten naar wat verfrissing, dus smeten we onze valiezen op de kamer, trokken onze zwemkledij aan en gingen linea recta naar het zwembad van het hotel. Het zwembad was klein en ondiep, daarom hielden we het daar al snel voor bekeken en kozen we voor het avontuur: een paar meter naar beneden klimmen achteraan in de mooie tuin van het hotel en we stonden met onze voeten in de ijskoude Restonica rivier. Het ongelooflijk heldere water deed deugd. We verkenden de loop van de Restonica rivier een beetje stroomafwaarts en waren erg blij dat we onze waterschoentjes hadden voor de klimpartijen op de gladde rotsen.

Voor de eerste keer viel het ons op dat rondom ons veel Vlaamse klanken weerklonken. Hotel Jardins de la Glacière was duidelijk populair bij Vlamingen (die wellicht allemaal net zoals wij via Corsica Travel geboekt hadden).

Na dit fijne zwempartijtje trokken we voor het avondmaal het centrum van Corte in. Ons hotel lag een stuk buiten het historische centrum, wat maakte dat we een wandeling van zo’n dikke twintig minuten voor de boeg hadden. Doe daar nog een kleine klim naar het Belvédère bij en we waren toch een dik half uur onderweg. Spijtig genoeg waren we net iets te laat om mooie door de ondergaande zon belichte foto’s van de Citadel van Corte te maken.

We daalden af naar restaurant U Passa Tempu voor een gezellig avondmaal op het terras. Verse vis voor mij, een pizza voor mijn vriend. En ja, ik kon het niet laten de maaltijd af te sluiten met een ijsje. Onze eerste indruk van het historische centrum van Corte: klein, gezellig en niet overdreven toeristisch.

De wandeling terug naar ons hotel in het pikkedonker was helaas iets minder aangenaam. Vooral de smalle weg richting ons hotel waar het voor twee auto’s op de meeste plekken heel moeilijk was om elkaar te kruisen, was gevaarlijk. Gelukkig hebben tegenwoordig alle gsm’s een zaklampfunctionaliteit. Zo konden mijn vriend en ik ervoor zorgen dat we goed zichtbaar waren voor de wagens die we op onze weg tegen kwamen. Morgen toch maar de auto nemen…

Boottocht naar Les Calanques de Piana en Porto – 11 juli 2016

Rustdag vandaag. Mijn vriend kon het gebruiken, want hij is degene die hier achter het stuur de smalle baantjes moet troseren. De wegen zijn er in Corsica echt niet naar om iemand met zulke beperkte rijervaring als ik achter het stuur te laten plaatsnemen. Terwijl mijn vriend uitsliep, trok ik voor een uurtje naar het zwembad om baantjes te trekken.

We ontbeten op het gemak (mijn ei was ditmaal min of meer zacht gekookt, vooruitgang!), boekten via de receptie een boottochtje in de namiddag en zetten ons voor het eerst deze vakantie aan onze laptop om wat mails te beantwoorden.

Rond lunchtijd trokken we naar de Spar om inkopen te doen. We zaten weer ongeveer door onze voorraad papieren zakdoekjes en ook ons water was bijna op. Bedoeling was om een slaatje te kopen om ergens op het strand te kunnen picknicken, maar we vonden niets wat ons aanstaat. Wat we wel vonden, waren praktische waterschoentjes voor slechts 9 euro! Ideaal om te wandelen op de keienstranden en om splinters in je voeten te voorkomen. Na de snorkels, dé aankoop van deze vakantie.

Voor het middagmaal maakten we het ons gemakkelijk: opnieuw naar La Cigale. Die heerlijke gegrilde mosselen waren moeilijk te weerstaan. Mocht er een restaurant in Leuven zulke mosselen maken, ik ging er elke week eten!

We hadden nog wat tijd over alvorens onze boot zou vertrekken, dus gingen we even relaxen op het strand. Blijkbaar toch iets te lang gerelaxt, want toen wij tien minuten voordat de boot zou vertrekken, bij de aanlegsteiger aankwamen, zat iedereen al klaar in de boot. De boot vertrok ook eerder dan het aangekondigde vertrekuur van 14.30u. Beetje vreemd.

Ik had schrik om opnieuw zeeziek te worden, dus liet ik in eerste instantie het fotograferen over aan mijn vriend. Gelukkig had ik ditmaal nergens last van. Langzaam voelde ik mijn vertrouwen groeien en toen mijn vriend met de GoPro wat filmpjes maakte, voelde ik me zeker genoeg van mijn stuk om het fototoestel van hem over te nemen. De Calanques de Piana waren ook vanaf de zee gezien fenomenaal. We voeren met de boot langs de Plage de Ficajola waar we gisterennamiddag geweest waren. ‘Un petit coin de paradis’, zo beschreef onze kapitein het strand. Het boottochtje was alleszins de moeite. De vrij kleine boot bracht ons in verschillende indrukwekkende grotten zodat we optimaal van al dat natuurschoon konden genieten.

Na anderhalf uur zat ons tochtje er alweer op. Om de goede afloop van deze boottocht te vieren, gingen we iets drinken in Porto en trakteerde ik mezelf op een coupe champagne en een ijsje met citroen en rum rozijnen. Heerlijk!

Een smakelijke pauze later wandelden we naar de fameuze Genuese Toren van Porto. De toren werd in 1549 gebouwd op in de zee uitstekende rotsen van rood graniet en heeft een prachtig uitzicht op de golf van Porto. De toren zelf is op zich niet zo indrukwekkend, maar de panelen aan de binnenkant bieden een goed inzicht in de boeiende geschiedenis van dit verdedigingswerk. En tja, dat uitzicht, he.

De temperaturen gingen vandaag ook weer vlotjes over de dertig graden. Ideaal om te ontspannen en af te koelen op het strand. We zochten ons een plekje op het brede kiezelstrand van Porto en zwommen en snorkelden in het blauwe water van de Middellandse Zee. Mijn vriend zag zelfs een rog onder hem voorbij zwemmen, maar toen ik dezelfde richting op zwom, was het beest al weg. Jammer.

Voor het avondmaal hadden we een tafeltje gereserveerd in Le Tahiti, een bar-restaurant gelegen op het strand. De mojito’s als aperitief zetten alvast de toon. Heel gezellig en romantisch om samen te eten in het licht van de ondergaande zon. (Dat ik mijn vriend even in de steek moest laten om de laatste zonnestralen op de gevoelige plaat vast te leggen, zal hij me zeker wel vergeven.) Het eten was niet echt bijzonder: een simpel slaatje zalm, garnalen en avocado’s en een burger, maar met een glas koele rosé erbij smaakte het. Tijdens het avondmaal werden we geëntertaind door een bende mussen die maar al te graag wat kruimeltjes van ons brood meepikten. Na mijn slaatje kon ik het niet laten de laatste gaatjes op te vullen met een frambozensoepje met vanilleijs.

Alhoewel het strand en het centrum van Porto niet bepaald ver van ons hotel gelegen waren, hadden we er toch voor geopteerd met de wagennaar het strand te rijden. Er was namelijk geen enkele voetgangervriendelijke weg naar het strand. En zeker ‘s avonds laat in het donker, leek deze weg me vrij gevaarlijk voor voetgangers. Niet milieuvriendelijk, wel makkelijk als je een hoop strand- en fotogerief moet meezeulen.

Een fijne en ontspannende dag.

Les Calanques de Piana – 10 juli 2016

De dag begonnen met een zwempartijtje. De kuisvrouw was blijkbaar niet gewoon dat er mensen zo vroeg van het zwembad gebruik maakten, want ze kwam nog snel snel de schoonmaakrobot uit het water vissen. Alhoewel ik perfect in staat was het ding te vermijden.

Helaas, ook ditmaal viel het ontbijt tegen. Wel een buffet deze keer, maar buiten brood, koffiekoeken, yoghurt en jams viel er niet veel anders te scoren. In de frigo lagen gelukkig nog kleine pakjes kaas verstopt en er was ook de mogelijkheid om een ei te koken. Omdat ik geen zin had om opnieuw een half rauw ei binnen te lepelen, zorgde ik dat het ei zeker lang genoeg in de koker zat. Met als gevolg: veel te hard gekookt. Zucht. Morgen een herkansing.

Vandaag stond een bezoek aan de Calanques de Piana op het programma. De Calanques zijn spectaculaire granietformaties, het resultaat van eeuwenlange erosie door wind en water. We parkeerden onze auto op een kleine parkeerplaats en begonnen aan de eerste wandeling van de dag naar het Château Fort, een massieve blok graniet met een fenomenaal uitzicht op de goven van Porto en Girolata. De wandeling naar het Château Fort was op zich al de moeite, we kwamen langs prachtig gevormde rotsen en tafoni. In het Corsicaans betekent tafone ‘groot gat’. De term ‘tafone’ wordt gebruikt voor natuurlijke holten in rotsen ontstaan door erosie. Al in een ver verleden maakten deze bijzondere rotsen deel uit van het Corsicaanse leven, toen ze werden gebruikt als graf of primitieve woning.

Tijdens onze wandeling kwamen we een luidruchtige Franse familie tegen: drie generaties samen op reis. Alleen was de hitte er blijkbaar te veel aan voor de grootmoeter (‘mami’) van het gezelschap. Na een kwartier wandelen ging ze van haar sus en tegen de vlakte. Wij liepen vlak voor de ganse bende en vroegen of we hulp moesten halen. Blijkbaar was het niet zo ernstig, want de rest van de familie stelde ons gerust. Wij liepen verder tot aan het prachtige Château Fort, waar we een beetje later de ganse familie, minus ‘mami’ opnieuw tegen kwamen. Blijkbaar hadden ze ‘mami’ ergens in de schaduw achter gelaten. Hmmm. En effectief, op de terugweg zagen we haar zitten, wachtend op de rest van de groep.

Na deze eerste succesvolle wandeling wilden we de tweede wandeling doen die in onze gids stond beschreven. De wandeling zou ons een prachtig uitzicht bieden op de Golfe de Porto. Helaas slaagden we er niet in het startpunt van de wandeling te vinden op basis van de beschrijvingen in onze reisgids. We deden twee pogingen, maar beide paden (als ze dat al waren) brachten ons nergens heen. Het eerste pad leek eerder bedoeld voor het onderhoud van hoogspanningsmasten en het tweede pad was duidelijk niet druk bewandeld, want vol met doornen die onze benen krasten. Ook open street maps bracht ditmaal geen uitsluitsel. Teleurstellend.

We liepen terug naar de parkeerplaats en reden verder langs de D81 naar Café Les Roches Bleues. Geen idee waarom het café de naam ‘blauwe rotsen’ droeg, want de rotsen waren eerder roodachtig van kleur. De locatie van het café was alleszins spectaculair: het terras was gebouwd boven op een steile rots en het uitzicht op de omringende, grillige rotsformaties was fenomenaal. Spijtig genoeg kwam het eten in dit café niet in de buurt van het indrukwekkende uitzicht. We bestelden een croque en een pastasalade die beide op zijn best als middelmatig bestempeld konden worden. De pastasalade van mijn vriend was, om heel eerlijk te zijn, eerder triest te noemen. En dat op zo’n toplocatie! Niet dat ik meteen haute cuisine verwachtte, maar we hebben in Corsica al op zo vele plekken heerlijk gegeten dat dit effectief een teleurstelling was. Dus, stop hier zeker om iets te drinken en van het uitzicht te genieten. Eten doe je beter elders.

Na het middagmaal begonnen we vlakbij Café Les Roches Bleues aan de volgende wandeling doorheen de Calanques, de Chemin des Muletiers. Volgens onze gids zou een korte, maar pittige klim ons naar oud muildierpad leiden. Een lichte wandeling van een uurtje zou ons terug brengen naar de D81. Helaas ook ditmaal sloeg onze Capitool gids de bal volledig mis. Na meer dan een half uur klimmen, begreep ik waarom de groep jongeren die zaten uit te rusten aan het vertrekpunt van de wandeling ons ‘bonne chance’ hadden nageroepen. Het pad was lastig en steil, ocharme die muildieren die hier vroeger over moesten passeren, maar de beloning was navenant: schitterende uitzichten op de kleurrijke, grillig gevormde rotsen. Echt fenomenaal.

Helaas zag het er op geen enkel punt naar uit dat het pad ons zou terugbrengen naar de hoofdweg. In het algemeen moet ik wel zeggen dat de paden in Corsica slecht aangegeven zijn. Weinig tot geen informatie over de duur en de moeilijkheidsgraad van de wandelingen en quasi geen richtingaanwijzers. Wij kwamen tijdens onze ganse wandeling maar één paaltje tegen met richtingaanwijzers, maar dan zonder enige indicatie over de afstanden tot de punten die aangeduid werden. Gelukkig kwamen we onderweg twee vriendelijke dames tegen die uit de tegenovergestelde richting kwamen en ons wat meer info konden geven over de tocht die ons nog wachtte, waaruit bleek dat we het beste gedeelte van de wandeling al achter de rug hadden.

We sloegen nog even een zijweg in die ons naar de Tête du Lion moest voeren, maar omdat we geen flauw idee hadden hoe lang we zouden moeten stappen om het leeuwenhoofd te bereiken, besloten we na een kort overleg gewoon rechtstomkeer te maken. Jammer, toch wel. Een duidelijkere bewegwijzering zou echt een groot verschil maken. De meeste paden in Corsica gaan daarnaast van bestemming A naar bestemming B, dat is ideaal als je trektochten wil maken, maar als je terug naar de parking moet waar je wagen geparkeerd is, betekent dit dat je twee keer langs dezelfde weg passeert.

Om te bekomen van de wandeling in een temperatuur van rond de 35 graden, gingen we opnieuw iets drinken en een ijsje eten in ons favoriete Café Les Roches Bleues. Dat uitzicht is echt een Unique Selling Point. Na deze welverdiende verfrissing reden we verder naar het dorpje Piana. Het dorpje op zich was niet zo bijzonder mooi, maar we vonden er wel een goed restaurant alwaar we een tafeltje reserveerden om ‘s avonds te gaan eten. We liepen ook even het sympathieke dorpskerkje binnen waar de voorbereidingen aan de gang waren voor een concert die avond. Wegrijden uit het dorp bleek echter een grotere uitdaging dan verwacht, google maps leidde ons een smalle doodlopende straat in die we enkel konden verlaten door achteruit te rijden. Gelukkig was er een vriendelijke Corsicaan om ons instructies te geven terwijl ik uit het venster hing om te voorkomen dat mijn vriend tegen een muur reed. Spannend!

Omdat we nog wat tijd te doden hadden voor het avondmaal besloten we naar een strandje in de buurt te gaan. Een ongelooflijk smalle kronkelweg bracht ons naar Plage de Ficajola. Na onze auto geparkeerd te hebben op de zeer ruime parkeerplaats moesten we nog een flink stuk te voet. Mijn ervaring in Corsica is dat hoe moeilijker de stranden te bereiken zijn, hoe mooier ze zijn. Dat beloofde! En jawel, een prachtig keienstrand omringd door rode rotsen wachtte ons. Doordat het wat later op de dag was, was er wel een stuk van het strand dat al in de schaduw lag. Wat ik ook sympathiek vind, is dat iedereen zich gewoon omkleedt op het strand, zonder gêne. Het is duidelijk dat de Corsicanen zich gespecialiseerd hebben in de omkleedtruc met de handdoek. 😉

Na een kort verblijf op het strand, reden we terug naar Piana voor ons avondmaal bij La Voûte. We trapten opnieuw in de val van de menu aan een zeer voordelige prijs. Aan een hoog tempo passeerden op mijn bord: vissoep van het huis, een vers gevangen dorade, Corsicaanse kaas en een crème brûlée. Allemaal voortreffelijk! Het was trouwens een extra speciale dag: vandaag vond de finale van het EK tussen Frankrijk en Portugal plaats. Stiekem hoopte ik dat Frankrijk zou winnen. Zelfs al zijn Corsicanen maar koele minnaars van het Franse vasteland, toch vermoedde ik dat zo’n overwinning ook hier gevierd zou worden. Op het terras waar we aten, was een groot scherm geplaatst waarop we de match konden volgen. Door het hoge tempo, hadden we echter ons dessert al achter de kiezen nog voordat de match begonnen was.

Op de terugweg naar Porto zocht ik een radiozender om de match te kunnen volgen, maar de verslaggeving was zo hemeltergend slecht, dat ik de radio al snel opnieuw afzette. We reden dan maar richting het haventje van Porto in de hoop nog een mooie zonsaondergang te kunnen meepikken onderweg. En jawel, we werden niet teleurgesteld. We parkeerden op een ruime parking vlak bij het strand en maakten nog een kleine avondwandling doorheen het mini-centrum van Porto. We zagen veel bootverhuurbedrijfjes en talloze boten die een promenade en mer aanboden. We namen wat foldertjes mee, want we wilden graag de prachtige Calanques de Piana ook vanaf de zee bewonderen. In alle cafés en restaurants werd de finale uitgezonden op grote schermen.

We waren allebei moe van de lange dag en besloten gewoon terug te keren naar het hotel. We hadden nog geen enkele keer gejuich gehoord, dus we waren er vrij zeker van dat de match niet verliep zoals gehoopt. In het hotel volgde ik de laatste ogenblikken van de match via twitter. Het doelpunt van Portugal maakte meteen een kruis over mijn plannen om met de locals de overwinning mee te gaan vieren. Enfin ja, onze nachtrust zou er wel bij varen.

Van Calvi naar Porto – 9 juli 2016

Voor ons laatste ontbijt in Calvi gunden we onszelf de luxe om een charcuterieschotel voor één persoon bij te bestellen. Door deze bestelling werd de hoeveelheid brood en de koffiekoeken in vergelijking met de voorbije dagen gehalveerd. Wel een beetje vreemd dat je bij een charcuterieschotel geen brood krijgt. Gelukkig was de charcuterieschotel, zoals we verwacht hadden, ruim genoeg voor twee personen, zodat we geen honger moesten lijden. En die koffiekoeken was ik toch al beu gegeten. Bij de charcuterieschotel hoorde een eitje dat ik nog zelf moest koken. Helaas, de waterkoker bleek achteraf gezien op een lagere temperatuur dan verwacht te staan, waardoor mijn ei nog half rauw was. Mijn vriend heeft het wel niet met mij getroffen, ik kan zelfs nog geen ei koken!

Natuurlijk was de bedelende duif opnieuw van de partij. Meer nog, het beest negeren was onmogelijk, zo’n lawaai dat ze maakte onder ons tafeltje. Ik gooide wat kruimels op de grond. Waarop prompt een tweede duif opdook, die echter zonder medelijden weggejaagd werd door de eerste duif. Het was heel duidelijk wie hier de baas was en wie álle kruimels zou opeten. Dat vond ik een beetje onrechtvaardig. ‘t Is niet dat het beest te kort kwam. Dus stiekem gooide ik ook wat kruimels naar de andere duif. Jaja, drama aan het ontbijt.

We genoten voor een laatste keer van het geweldige uitzicht op de zee vanaf onze ontbijttafel. Het ontbijtaanbod van hotel Saint Erasme met jams, jams, jams daarentegen zouden we niet bepaald missen. An underwhelming breakfast to put it mildly…

Om 9.07u stipt zaten we in de wagen, klaar voor de tocht naar Porto. Ditmaal kozen we ervoor om de oude weg te nemen die langs de zee naar Galéria voerde en vandaar verder naar Porto. En dat beklaagden we ons niet: de fabelachtige uitzichten volgden mekaar in hoog tempo op. De rode rotsen contrasteerden prachtig met de felblauwe zee. De kleuren waren fenomenaal en na elke bocht wachtte ons een nieuwe foto-opportuniteit. Ik ben de tel kwijt geraakt hoe vaak we onderweg gestopt zijn, maar het geheugenkaartje van mijn fototoestel raakte steeds voller!

Na een onvergetelijke rit kwamen we rond het middaguur aan in Hôtel Capo d’Orto. Gelukkig was er nog plek op de parking vlak bij de ingang (de hotelbeschrijving waarschuwde ons dat de capaciteit van de parking beperkt was). We waren wat te vroeg, want onze kamer was nog niet klaar, maar we mochten al wel de valiezen op de kamer achterlaten. Sympathiek! Fijne kamer ook, het interieur zelf was wat gedateerd, maar de badkamer was splinternieuw en heel erg fancy. Wat ik aan een tempo van ongeveer twee douches per dag wel kon appreciëren. Vanaf ons balkon hadden we zicht op de bergen én de zee én het zwembad. Wat een luxe. We zouden zelfs rechtstreeks vanaf ons balkon op de eerste verdieping in het zwembad kunnen springen, maar dat zag er behoorlijk ondiep uit, dus besloten we toch maar van dat plan af te zien.

Lunchen deden we bij La Cigale, volgens Tripadvisor serveerde La Cigale uitstekende gegrilde mosselen. Het vooruitzicht alleen al deed me watertanden. We zochten een plekje op het gezellige terras en klonken met een Cap Corse op de fijne autorit van de voormiddag. De mosselen bleken effectief uitstekend te zijn, veel groter dan de mosselen die ik eerder at in Calvi en ongelooflijk lekker. Om duimen en vingers van af te likken!

Na alweer een uitstekende maaltijd (ik val in herhaling) liepen we terug naar de auto voor een autorit naar Gorges de Spelunca. We lieten de zee achter ons en reden het binnenland in. De Gorges de Spelunca is een fabelachtige kloof gevormd door de rivieren Aïtoine en Tavulella. Gelukkig heb ik altijd extra geheugenkaartjes bij, want mijn fototoestel werd goed gebruikt. 😉 We reden door een landschap van grillige rotspieken en bloeiende kastanjebomen. De vele tamme kastanjes zijn echter geen inheemse boomsoort, maar werden massaal aangeplant door de Genuezen om de bergbewoners van voedsel te voorzien. Corsica blijkt trouwens een erg groen eiland te zijn, vol met prachtige oude bossen. De foto’s slagen er slechts gedeeltelijk in al dat moois weer te geven.

Onderweg passeerden we het mooie bergdorp Ota, omgeven door overwoekerde citroenboomgaarden en varkens. Heel veel varkens, die zich net als de schapen in Schotland niet veel van de verkeersregels aantrokken en gezellig midden in de weg rondhingen. In tegenstelling tot de schapen in Schotland waren de varkens echter helemaal niet mensenschuw. Zo slaagde mijn vriend erin te poseren vlak naast een imposante beer, die zich al de aandacht liet welgevallen. Spijtig dat we geen canistrelli bij hadden om aan de varkens te voeren!

Onze oorspronkelijke eindbestemming was het Forêt d’Aïtone, een oeroud sparrenbos, maar toen ik in mijn reisgids zag dat we niet al te ver verwijderd waren van de Col de Verghio, het hoogste punt van het wegenstelsel van Corsica leek het leuk om tot daar te rijden en van daar terug te keren. Dat we steeds hoger klommen met de wagen, bleek uit de temperatuur die met elke kilometer gestaag zakte. Helemaal bovenaan de pas was het opeens nog maar twintig graden en stond er een fris windje. Aan de andere kant van de pas zagen we donkere wolken zich samen pakken in het dal, de voorbode van een heus onweer. We konden alleen maar hopen dat de wolken de bergen niet zouden oversteken naar onze kant. En jawel, ook op de pas liep het vol met wilde varkens die zich niks aantrokken van onze aanwezigheid.

We reden terug langs de weg waar we vandaan kwamen, met de bedoeling een wandeling langs de Sentier de la Sittelle (sittelle is Frans voor boomklever) te maken. Volgens onze gids zou de wandeling zo’n tweeënhalf uur duren, maar met de frequentie waaraan mijn vriend en ik stopten om foto’s nemen, moesten we daar zeker een half uur extra bij tellen. We voelden echter wat druppels nederdalen. Iets waarop we totaal niet voorzien waren. We hadden de regenponcho’s die normaal standaard in de rugzak van het fototoestel zitten zelfs gewoon in het hotel achter gelaten (diezelfde regenponcho’s die na al die jaren toch al één keer van pas gekomen zijn). Niet zo slim.

Terug in de auto dan maar en verder tijden tot aan het begin van het pad naar de Cascades d’Aïtone. Ondertussen leek het erop dat het bij die paar druppels zou blijven. De lucht was opnieuw open getrokken. Dat half uurtje wandelen naar de watervallen zouden we het zeker droog houden. We deden snel snel onze zwemkledij aan, want aan de voet van de waterval zouden er heldere poelen zijn waarin je kon zwemmen. Klonk aantrekkelijk!

Ik denk zelfs niet dat we een half uur over deze wandeling deden. We waren er verrassend snel op onze havaiana’s. De watervallen waren niet spectaculair, maar wel heel mooi. Het water van de zwempoelen was kristalhelder, maar ijskoud. Zo koud, dat het mij heel wat overredingskracht kostte om mijn vriend te overtuigen om ook in het water te komen. ‘t Is vreemd, normaal ben ik degene die het altijd koud heeft, maar als het gaat over zwemmen in koud water, zijn de rollen omgekeerd. Daar heb ik veel minder last van dan mijn vriend. Het was ongelooflijk rustig bij de watervallen. We hadden de poel zowat voor ons alleen, wellicht omdat we er vrij laat in de namiddag waren. Het deed me geweldig deugd om in zo’n prachtige, natuurlijke omgeving te zwemmen.

Helemaal verfrist, vatten we de terugweg naar ons hotel aan, maar niet vooraleer we de brug van Ota, een prachtig pareltje van Genuese architectuur daterend uit 1745, gevonden hadden. De uitleg in onze gids schiep meer verwarring dan duidelijkheid. Gelukkig bracht open street maps (alweer) uitkomst. De brug lag midden in het groen, heel idyllisch. Een heel bijzonder plaatje. Super blij dat het toch gelukt was deze brug te vinden.

Op de terugweg kwamen we nog wat koeien en geiten tegen die wat aan het relaxen waren langs de kant van de weg. Altijd fijn om met fotomodellen te werken. 😉

Terug in het hotel namen we een douche in de splinternieuwe en zeer luxueuze badkamer en gingen we op zoek naar een restaurantje vlakbij. Voor de tweede keer op één dag bij La Cigale gaan eten, leek me wat overdreven, dus viel onze keuze op het mooie bloemrijke terras van Le Romulus. Ik bestelde seiche a la mode corse (inktvis in een zwarte saus van inkt). Het was ok, maar niet geweldig. De bediening was ook maar zozo. Toch een beetje spijt dat we niet naar La Cigale waren teruggekeerd. Enfin ja, het kan niet altijd een schot in de roos zijn, he.

Yet Another Blog

Life on my side

op reis