London: The East End of London Food Tour en The Shard – 20 oktober 2016

Deze ochtend hielden we ons een beetje in bij het ontbijt. Om 10.45u werden mijn vriend en ik namelijk verwacht bij Old Spitalfields Market voor The East End of London Food Tour. Over deze food tour schreef ik een apart artikel, dus foodies, allen daarheen!

Na een lange en saaie metrorit kwamen we aan in Old Spitalfields Market. Ik val in herhaling, maar de metro van Londen kan niet tippen aan die van Singapore, waar bijna alle reizigers tijdens de rit op hun gsm filmpjes via 4G streamen. In gans het metronetwerk in Londen heb je nergens ontvangst. Noch dataverkeer, noch telefonie zijn mogelijk. Heel frustrerend. Bovendien zijn sommige metrostellen zo warm dat het net lijkt alsof je een sauna binnen stapt. Is het zo moeilijk om moderne metrostellen aan te kopen die uitgerust zijn met klimaatregeling? En het meest frustrerende: de lange reistijd die je nodig hebt om slechts een paar kilometer te overbruggen. Soms was de tijd die je nodig had om te voet te gaan niet eens zoveel langer dan de duur van de metrorit.

De food tour toonde ons, na de grafitti-tour op onze eerste dag in Londen, opnieuw een andere kant van de buurt rond Old Spitalfields Market. Het voorgeschotelde eten was niet altijd helemaal mijn smaak, maar wel een goeie aanleiding om eens uit mijn foodie comfortzone te komen. Na de tour konden we er alleszins voedselgewijs weer voor even tegen en namen we de metro naar Oxford Circus om daar de kaarten voor het concert van Jeremy Loops af te halen. Vanaf Oxford Circus trokken we langs Piccadilly Circus en Trafalgar Square naar The Shard. We genoten van de wandeling langs prachtige, statige lanen in het herfstige Londen. We wilden zoveel mogelijk profiteren van het feit dat de weergoden ons alweer goed gezind waren. Het enige nadeel aan deze lange wandelingen was dat we de batterij van onze gsm zienderogen zagen slinken en ook de twee externe battery packs die we bij hadden, waren bijna helemaal leeg. Gelukkig vonden we vlakbij The Shard een klein souvenirwinkeltje dat (opgeladen!) externe battery packs verkocht. Oef, hoe zouden we zonder onder smartphone door Londen moeten navigeren? (Bijna niet te geloven dat we dat vroeger gewoon deden met de kaarten in onze toeristische gids.)

Stipt op tijd voor ons bezoekje aan The Shard van 17.30u meldden we ons aan met onze vooraf gekochte toegangstickets. Ik had speciaal opgezocht wanneer de zon onderging zodat we optimaal konden genieten van het blauwe uurtje. The Shard is het hoogste gebouw van de UK en een indrukwekkende nieuwe toevoeging aan de Londense skyline. 72 verdiepingen telt dit gebouw en op de allerhoogste verdieping bevindt zich het observatiedek in open lucht. Een zeer bijzondere ervaring om op zo’n hoogte in open lucht te staan, al waren er natuurlijk wel hoge glazen panelen die ons van de buitenwereld scheidden. Met een ticket voor The view from the Shard, krijg je toegang tot de drie hoogste verdiepingen en kan je zo lang als je wil genieten van een indrukwekkend 360 graden uitzicht. Bij goed weer kan je tot meer dan 64 kilometer ver zien. Vanaf de 72ste verdieping zagen we de zon ondergaan en genoten we van het zicht van de lichtjes die één voor één aan gingen. Magisch.

Na een paar gigabyte aan foto’s geschoten te hebben, keerden we terug naar de begane grond. Grote honger hadden we niet na onze food tour uitspattingen, maar een licht avondmaal voor het slapen gaan leek ons een goed idee. Helaas zat de oesterbar waarop we onze zinnen gezet hadden stampvol. De zoveelste keer op rij dat we naar een alternatief voor onze eerste keuze moesten zoeken. Die Londenaars gaan duidelijk meer op restaurant dan de Leuvenaars, want in Leuven vind je op een doordeweekse werkdag altijd wel een plekje.

Volgens tripadvisor was er vlakbij een goed tapasrestaurant. En jawel, weggestopt onder de spoorwegbrug vonden we Lobos Meat and Tapas. Het restaurant zat (surprise, surprise) stampvol toen we binnen stapten, maar de ober zei ons dat we binnen een twintigtal minuten wel een tafeltje zouden kunnen bemachtigen. Prima! De vriendelijke atmosfeer en de jovialiteit van de bediening trok ons meteen over de streep. We zochten ons een plekje aan de bar en bestelden twee glazen cava. De bediening was trouwens volledig Spaanstalig, dus ik heb de hele avond mijn best gedaan om in het Spaans met hen te converseren. Aan de bar raakten we al snel aan de praat met één van de obers. Toen hij hoorde dat we van België waren, verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Zijn vriend bleek immers een Waal te zijn. Zo grappig.

De wachttijd aan de bar vloog voorbij en veel sneller dan verwacht kregen we een tafeltje toegewezen in een lang, smal tonvormig gewelf. Heel bijzonder! De tapas op de kaart zagen er allemaal zo verleidelijk uit dat we uiteindelijk toch meer aten dan gepland. En dan zwijg ik nog over de heerlijke Spaanse wijnen. Wat een onverhoopte meevaller! Super ambiance, knappe, Spaanstalige ober en uitstekende tapas, met als uitschieter het lamsvlees in kruidenkorst. Wat een zaligheid!

The East End of London Food Tour – 20 oktober 2016

Startpunt van the East End of London Food Tour was Old Spitalfields Market. Na de Alternative Londen Tour een vertrouwde plek voor mijn vriend en mezelf. Maanden op voorhand had ik een plekje voor ons beiden gereserveerd, omdat ik deze ervaring niet wilde missen. Ik keek echt uit naar de kennismaking met de meer traditionele Engelse keuken, een keuken die ik uit mezelf minder geneigd ben uit te proberen.

Het fijne aan de Food Tour was dat we niet enkel een mooie selectie aan gerechten konden uitproberen, maar dat we ook de buurt rond Old Spitalfields Market beter leerden kennen. Onze sympathieke gids vertelde dat de East End of London altijd een bijzondere plek geweest is. Oorspronkelijk bevond dit gebied zich buiten de stadsmuren van Londen en in de 17de eeuw werd het een toevluchtsoord van Franse Hugenoten. Na de Fransen kwamen (en gingen) de Ieren, de Joden en, in de twintigste eeuw, de Bangladeshi, die nog steeds in deze buurt vertoeven. Al krijgen ze heden ten dage stevige concurrentie van de hipsters die massaal aangetrokken worden door deze bijzondere plek en hierdoor een spectaculaire stijging in de woningprijzen veroorzaakt hebben. East End of London is nu the place to be om artiesten and hipsters tegen het lijf te lopen.

Dat dit een buurt in verandering is, bleek uit de talrijke bouwprojecten die we tijdens onze wandeling tegen kwamen. Niet elk project kon even geslaagd genoemd worden, met als dieptepunt een studentenresidentie waarbij de universiteit er niets beter op had gevonden dan de oorspronkelijke muur te laten staan en met wat ijzers te bevestigen aan een nieuwe muur die zo’n halve meter achter de oorspronkelijke muur gebouwd werd. Alsof dat nog niet erg genoeg was, kwam de plaatsing van de nieuwe ramen in de verste verte niet overeen met die van de oorspronkelijke gevel. Wat een gedrocht!

Grote delen van de buurt hebben zwaar te lijden gehad tijdens de Blitz, maar gelukkig vonden we nog enkele historische gebouwen en een schattig smal straatje die de bombardementen overleefd hadden. Ik kon mezelf trouwens wel voor het hoofd slaan dat ik in ‘Spitalfields’ niet de afkorting van ‘Hospitalfiels’ herkend had. Het lag nochtans voor de hand.

De eerste stop van de dag was St. John Bread and Wine, een restaurant dat erom bekend staan geen enkel lichaamsdeel van het varken verloren te laten gaan (“from nose to tail eating”). St. John Bread and Wine zou volgens onze gids de beste bacon sandwich van heel Londen serveren. Het varken dat voor onze sandwich gestorven was, was afkomstig van Butt’s farm, een boerderij die er prat op gaat hun dieren in de beste omstandigheden te kweken. Het brood van de sandwich werd ter plekke gebakken en de huisgemaakte ketchup bevatte een beetje appel om de heerlijk zoetzure smaak nog beter tot zijn recht te laten komen. Helaas moet ik eerlijk bekennen dat ik niet echt een fan was van deze bacon sandwich: het brood dat er mij iets te zwartgeblakerd uit zag, werd echter door onze gids liefdevol omschreven als ‘caramelized’.

Volgende halte: The English restaurant, een prachtige pub waarin hout uit de Spitalfields’ Christ Church gebruikt werd voor het interieur en waar ze Brugse Zot op de tap hadden. We proefden er een authentieke Engels bread & butter pudding die haast verdronk in de custard. Echt overheerlijk en wat mij betreft één van de toppers van deze culinaire ontdekkingstocht.

Onderweg naar onze volgende culinaire bestemming, passeerden we de plek waar één van de slachtoffers van Jack the Ripper gevonden werd, een verrassend mooi gebouw dat vroeger een Joodse gaarkeuken was en een voormalig daklozenopvangtehuis. Herinneringen aan het feit dat the East End of London vroeger helemaal niet zo’n prettige buurt was om te leven.

Androuet Cheese leek op het eerste gezicht een vreemde halte voor onze food tour, want deze kaaswinkel (met eigen kelder om de kazen te laten rijpen), werd oorspronkelijk gesticht door een Fransman. Maar de gids stelde ons gerust: in de UK zelf zijn er meer dan 600 vreschillende soorten kazen, waarvan wij er twee mochten proeven bij Androuet;: de cheddar en de stilton. Van de twee kazen was de blauwe stilton mijn favoriet.

Natuurlijk kon op onze food tour hét Britse gerecht bij uitstek niet ontbreken: jawel, u raadt het al: fish and chips. Poppie’s Fish and Chips is bijzonder populair bij de Britten en de zaak zat dan ook stampvol toen wij er halt hielden. Nu moet ik voor de eerlijkheid twee dingen bekennen:

ik hou helemaal niet zo van frieten, je zal mij dan ook nooit ‘frietjes van ‘t frituur’ zien eten, tenzij ik echt geen andere keuze heb
ik hou niet zo van gepaneerde bereidingen: geen cordon bleu, schnitzel of gepaneerde vis voor mij

Zoals te verwachten, was ik dan ook niet echt een fan van de fish and chips. Alleen de mashed peas konden mij bekoren. Daar had ik gerust een grotere portie van willen eten. De frieten zelf vond ik bijzonder droog en flets smaken en ik stond hierin niet alleen, mijn vriend, wel groot liefhebber van frietjes van ‘t frituur, vond de frieten ook niet geweldig. We moffelden dan ook allebei ongeveer de helft van onze zak frieten in de vuilbak. Leuk weetje: toen de overheid het gebruik van krantenpapier verbood om de fish and chips in te verpakken, besloot de uitbater van Poppie’s om zijn fish and chips in papier bedrukt met eetbare inkt te verpakken. Van een USP gesproken!

We zetten onze wandeling verder langs de Truman Brewery. Deze failliete brouwerij werd onlangs nieuw leven ingeblazen door een paar hipsters die de nostalgie naar de naam als een handig verkoopsargument voor hun bier gebruiken. Spijtig genoeg wordt het nieuwe Truman bier niet meer in de originele brouwerij gebrouwen. De gebouwen van de Truman Brewery bevatten tegenwoordig pop-ups, food markets en allerlei creatieve start-ups.

Kuierend langs Princelet Street, een prachtige historische straat die vaak dienst doet als filmset, kwamen we bij onze volgende halte: The Pride of Spitalfields Pub, een bijzonder klassieke pub waar we ale en cider mochten proeven. De ale was niet te drinken, en gaf ik snel door aan mijn vriend, maar de cider ging er vlotjes in. We maakten ook kennis met Lenny, The Pub Cat, die majestueus op een barkruk zat te pronken. Sympathiek beest dat duidelijk niet vies was van een biertje.

Verder naar Aladin, het oudste curry restaurant in Brick Lane, alwaar we drie verschillende curries mochten proeven. Van zacht naar bijzonder pittig. Ik vond de curries overheerlijk. Helemaal mijn ding (de Aziatische keuken en ik, a match made in heaven). En jawel, ik besef dat curries niet oorspronkelijk Brits zijn, maar ze zijn ondertussen uitgegroeid tot één van de populairste gerechten in de UK, een beetje zoals bij ons de spaghetti bolognaise. 😉

De voorlaatste halte was de Joodse Beigel Bake, beroemd om wille van de bagels, uiteraard. Wij proefden van de hot salt beef bagel met mosterd. Het gezouten vlees kon ik nog min of meer smaken, maar de bagel zelf vond ik verschrikkelijk. Ik viste dan ook het vlees van tussen het broodje uit en liet de bagel zelf snel in een vuilbak verdwijnen. Veel te vettig!

Afsluiten deden we in schoonheid bij Pizaeast, alwaar we een overheerlijke gezouten karamel taart aten. Dat mini-stukje was een perfect einde van een interessante kennismaking met een ruime variëteit aan Britse gerechten. Hoe lekker het stukje taart ook was, ik was blij dat het niet groter was, want ik zat eigenlijk al vol na de curries (waarvan ik stiekem wat te veel at omdat ze zo lekker waren).

Zeer fijne tour en een dikke aanrader, zelfs al wist ik niet alle gerechten even hard te smaken. Een mens moet open staan voor nieuwe ervaringen.

London: Sky Garden, Borough Market, Southwark Cathedral en Camdem Market – 19 oktober 2016

Een nieuwigheidje bij het ontbijt vandaag: bij het plaatsnemen aan onze tafel kregen we lekkere smoothie aangeboden. Smaakte naar meer, wat mij betrof.

Na het ontbijt nam ik afscheid van mijn vriend. Voor mij volstonden twee (halve) dagen conferentie, maar mijn vriend is een die hard en breide nog een extra dagje cursus aan zijn tweedaagse. Op aanraden van onze Poolse vriendin had ik voor mezelf een ticket geboekt om de Sky Garden te bezoeken. De Sky Garden biedt een prachtig uitzicht op The Shard, de Thames, de Tower en de Tower Bridge en dat, jullie geloven het nooit, helemaal gratis. Je bent zelfs niet verplicht om ter plekke iets te consumeren. Enige beperking is dat je het tijdslot moet respecteren dat je toegewezen krijgt en dat je een security check moet passeren vergelijkbaar met die op een vliegveld. Je moet dus wel een beetje moeite doen om het hoogste ‘publieke’ park van Londen te bezoeken.

Ik nam de circle line naar Monument Station en liep vervolgens een klein beetje verloren, omdat mijn iphone geen gps-ontvangst had tussen de hoge gebouwen. Gelukkig duurde mijn toestand van verwarring maar even, want ik spotte al snel het walkietalkievormige gebouw waar ik moest zijn. (Volgens wikipedia is het gebouw waarin de Sky Garden gevestigd is, 20 Fenchurch Street, nogal controversieel. Ik kon de architectuur van het gebouw nochtans wel smaken.) En jawel, onze vriendin had niet gelogen, het uitzicht vanaf de 34ste verdieping was fenomenaal. Qua uitzichten heb ik nog niet veel te klagen gehad, deze trip. Het openluchtterras aan de voorkant was ruim, maar stelde op fotografisch vlak een beetje teleur. De hoge glazen panelen (uiteraard voor de veiligheid van de bezoekers geïnstalleerd) zorgden voor veel reflectie, het was echt zoeken naar een optimale hoek om foto’s te nemen. Een nadeel dat de Switch van Tate Modern niet had. Al zat ik nu wel 24 verdiepingen hoger, natuurlijk.

Ik overschreed het mij toegewezen tijdslot zeker met meer dan een half uur. Gelukkig is er eens boven niemand die controleert hoe lang je er rond hangt. De Sky Garden is ook een fijne plek om iets te gaan drinken of een stukje taart te eten, maar aangezien ik alleen was, besloot ik elders heen te trekken om mijn inwendige mens te versterken. Op naar Borough Market, London’s most renowned food and drink Market! Ik was alleszins van plan om grondig te onderzoeken of die zelf gegeven titel terecht was. 😉

Een korte wandeling over London Bridge bracht me naar Borough Market. De geschiedenis van Borough Market gaat meer dan 1000 jaar terug in de tijd. Ondanks het feit dat ik er rond lunchtijd arriveerde, viel de drukte aldaar goed mee. Het duidelijk dat Borough Market tijdens de week een populaire lunchplek was voor de bedienden van de omliggende bedrijven. Gelukkig duurt een lunchpauze meestal niet zo lang, dus blijven de meeste mensen er juist lang genoeg voor een snelle hap. Borough Market zelf stelde niet teleur, van de mooie art deco ingang tot het indrukwekkende aanbod aan eetstandjes, van exotisch tot traditioneel. Borough Market weet ongetwijfeld elke hongerige maag te vullen. Een goeie tip is om te kijken bij welk kraampje de rij het langst is, de kans dat er daar iets lekkers te rapen valt, is groot.

Ik probeerde zoveel mogelijk kleine hapjes uit:

hand dived scallops bij een viskraam: om duimen en vingers af te likken (en ja, ik zie er geen graten in om twee dagen na mekaar Sint-Jacobsvruchten te eten):
slow cooked veal bij Gourmet Goat (alleen al voor de naam moet je daar gaan eten): geserveerd met twee verschillende slaatjes, fenomenaal lekker:
oesters: moeilijk kiezen uit het overweldigende aanbod, ik probeerde drie verschillende soorten uit:
organic icecream with salted caramel: niet helemaal mijn ding wegens te veel harde stukjes karamel:
mulled apple juice: lekker!

Mijn volgende bestemming was Shakespeare’s Globe. Ik had op voorhand de openingsuren opgezocht, maar ik had pech: uitzonderlijk waren er deze namiddag geen rondleidingen en dat stond niet vermeld op hun website (of ik had er misschien over gelezen). Iets met het winterklaar maken van het bouwwerk. Omdat ik dringend naar het toilet moest, besloot ik dan maar een beetje verder door te lopen om mijn blaas te ontlasten op de bijzonder propere toiletten van het Tate Modern. En toen ik dan toch daar was, was het een kleine moeite om de lift naar de tiende verdieping te nemen om opnieuw van het uitzicht aldaar te genieten. Waar de dag voordien de zon zich van haar beste kant het laten zien, was het nu betrokken. Een gans ander uitzicht.

Aangezien mijn bezoekje aan The Globe in het water gevallen was, twijfelde ik over mijn volgende bestemming. Ik besloot de tip van een collega te volgen en naar Hampstead Heath te trekken. Onderweg naar het metrostation liep ik even binnen in Southwark Cathedral en bleef daar veel langer plakken dan ik oorspronkelijk van plan was. Echt een prachtig bouwwerk met te veel uitzonderlijke historische monumenten om hier op te noemen. Al verdient het glasraam met scènes uit werken van Shakespeare natuurlijk een speciale vermelding.

Na deze ietwat lang uitgevallen tussenstop nam ik de metro naar Hampstead Heath. Een een veel te lange metrorit stapte ik iets na vijf uur af in station Kentish Town. Van daaruit was het nog een flink stuk wandelen naar Hampstead Heath. Ik deed een moedige poging, maar terwijl de avond viel, maakte ik mij de bedenking dat het misschien niet zo’n strak plan was om op dit tijdstip helemaal alleen in een park in de buitenwijken van Londen te gaan rondlopen. Geen idee of Hampstead Heath een onveilige plek is, maar misschien moest ik het lot niet tarten. Ik maakte dus rechtsomkeer en besloot naar Camden Market te wandelen. Onderweg passeerde ik toevallig de concertzaal waar het concert zou plaatsvinden waarvoor mijn vriend en ik voor vrijdag tickets geboekt hadden. Wist ik ook meteen waar dat was. 😉

Op de website van Camden Market stond dat ze elke dag tot ‘late’ open waren. In mijn ogen is 19u niet echt ‘late’, maar dat was wel het moment waarop de meeste winkels en kraampjes begonnen te sluiten. Jammer, want ik had gehoopt de culinaire ervaring van deze middag nog eens dunnetjes over te doen in het gezelschap van mijn vriend. Ik liep nog snel door de overdekte hallen volgestouwd met winkeltjes die uitpuilden van de prullaria. De ervaring deed mij nog het meest denken aan de China Towns die ik in het verre Oosten bezocht. Ik had oprecht spijt dat ik hier niet eerder was, want vanuit fotografisch standpunt was dit een fantastische plek. Op goed geluk liep ik een grote kledingzaak binnen waarvan de voordeur geflankeerd werd door twee reusachtige robots. Vanbinnen was het al fluo wat de klok sloeg. Bijzonder.

Ondertussen was de cursus van mijn vriend afgelopen en was hij onderweg naar Camdem Market. Het zou echter nog even duren voordat hij er was, dus besloot ik mij gewonnen te geven en de lokroep van een grote roltrap in combinatie met een gigantisch ‘happy hour’ bord niet langer te weerstaan. De roltrap bracht mij naar restaurant Gilgamesh, een Aziatische zaak met een bijzonder kitscherige inrichting die ik wel kon smaken. Ik zocht me een plekje aan de bar een bestelde mij een Honey Smash cocktail. Ondertussen volgde ik via whatsapp de vorderingen die mijn vriend maakte. Aangezien hij wellicht net na het einde van happy hour zou arriveren, dus bestelde ik nog snel twee cocktails voor ons beiden. De barman dacht ongetwijfeld dat ik een drankprobleem had ofwel dat mijn date me had laten stikken. 😉

Zijn cocktail stond mooi op hem te wachten toen mijn vriend stipt om 19u aka het einde van Happy Hour, arriveerde. We dronken onze cocktails op en besloten in Camden Town op zoek te gaan naar een fijn restaurantje. Tripadvisor leidde ons achtereenvolgens naar Daphne en Andy’s Taverna, twee Griekse restaurants die duidelijk erg populair waren bij de locals, want stampvol en geen tafeltje meer te vinden om ons bij te wringen.

Jammer, jammer, want ik had echt wel zin in lekker Grieks eten. Dan maar naar onze traditionele fall back optie: Japans! Restaurant Asakusa bleek zowaar door échte Japanners uitgebaat te worden en een verrassend authentiek menu aan te bieden. Wat een ontdekking! Ook dit restaurant zat goed vol, maar de uitbater kon ons nog twee plekjes aan de toog bij de sushichef aanbieden. Super om deze sushikunstenaar aan het werk te zien. Volgens mij zaten we op de beste plek van het ganse restaurant. De uitbater had ons gewaarschuwd dat het wel even kon duren voordat we ons eten kregen, maar hey, nog geen tien minuten later, werden onze voorgerechtjes al geserveerd: gyoza asakusa en horenso oshitashi. De sake-proevertjes volgden al snel. De Asakusa kaisen (een kom met warme rijst een daarop rauwe vis en groenten) was fenomenaal lekker. Ik waande me echt in Japan. Niet in het minst omdat we een kort gesprekje in ons gebrekkig Japans hadden met de uitbater. (Japanners zijn nogal snel onder de indruk als je een paar woorden Japans spreekt.)

De mochi in combinatie met de umeshu was de perfecte afsluiter van een bijzondere maaltijd. Daarna bracht een tergend lange bustocht ons terug naar ons hotel. In het algemeen moet me van het hart dat ik niet echt onder de indruk ben van het openbaar vervoer in Londen. Metro en bussen doen vaak erg lang over betrekkelijk korte afstanden. Al geef ik toe dat de vergelijking met steden als Tokyo en Singapore die over indrukwekkende moderne infrastructuur beschikken niet helemaal fair is.

London: Tweede conferentiedag, Tate Modern en The Winter Garden – 18 oktober 2016

Ontbijt lekker, blablabla, you know the drill by now. 😉

Benieuwd naar wat deze tweede conferentiedag voor ons in petto zou hebben! De eerste keynote was meteen een schot in de roos: de Head of Innovation Development van de Britse Government Communications Headquarters (een inlichtingendienst die zich bezighoudt met informatiebeveiliging en signals intelligence) kwam uitleggen hoe de Britse inlichtingendienst stapsgewijs steeds meer voor open source koos. Als je uitdrukkelijk instructies krijgt om de spreker op het podium niet te fotograferen en zijn echte naam ook nergens vermeld wordt, dan weet je dat het serieus is… Goeie spreker met een boeiend verhaal. Het promopraatje van Zalando daarentegen was om snel te vergeten. Gelukkig wist de laatste keynotespreker van de ochtend, Cory Doctorow van de Electronic Frontier Foundation, wel te begeesteren. Hij bracht een fantastische talk doorspekt met persoonlijke anekdotes. Wat een begenadigd spreker!

Na de pauze (mét koekjes!) woonde ik nog twee talks bij. De eerste (Making community decisions without consensus) kon mij nog wel boeien, maar bij de tweede voelde ik mijn aandacht verslappen. Tijd voor het middagmaal met alweer heerlijke kleine kommetjes met lekker én gezond eten. Dit lunchconcept verdient navolging! Tijdens de lunch gingen we even langs bij de mannen van de iText booth, omdat Bruno Lowagie, de drijvende kracht achter iText, me facebook-gewijs gevraagd had zijn medewerkers de groeten te doen, terwijl hij aan de andere kant van de aardbol vertoefde. Deed me terugdenken aan een gelijkaardige vraag van een kameraad toen we in op Hack in the Box in Kuala Lumpur waren.

Na de heerlijke lunch liet ik mijn vriend (alweer) achter en nam ik de metro naar Embankment voor een schitterende wandeling over de Golden Jubilee Bridges, langs de Thames, over de Millennium Bridge naar Saint Paul’s Cathedral. Saint Paul’s Cathedral is mijn favoriete gebouw in Londen (ja, zelfs nog meer dan The Shard) en het leek wel alsof de zon speciaal voor mij de koepel met prachtig herfstlicht omhulde. Een droom voor amateurfotografen. Ik was oorspronkelijk van plan om Saint Paul’s Cathedral te bezoeken, maar de hoge kostprijs voor een ticket hield me tegen. Per slot van rekening had ik de kathedraal al twee keer eerder bezocht (één keer vlak na de restauratie) en had ik meer zin om buiten rond te lopen en te genieten van het mooie weer.

Ik stak de Millennium Bridge opnieuw over naar het Tate Modern, omdat ik graag het Switch House, het nieuwe bijgebouw van Tate Modern, wilde bezoeken. Tip voor Londen reizigers: een groot deel van de collectie van Tate Modern is gratis te bezoeken en ook van het uitzicht vanaf de tiende verdieping het Switch House kan je gratis genieten. Een ideale plek om van Londen te genieten en één van de weinige plekken waar er geen vervelend glas is dat je van het uitzicht scheidt. Het openlucht terras loopt helemaal rondom het nieuwe gebouw, dus je krijgt een 360 graden uitzicht op Londen. Dat dit één van de beste plekken is om Saint Paul’s Cathedral in volle glorie te bewonderen, was een fijne bijkomstigheid. Al had ik wel medelijden met de bewoners van de ongetwijfeld peperdure flats vlakbij. Al die bezoekers konden zonder moeite binnen kijken in hun chique appartementen. Bye, bye, privacy.

Het uitzicht was zo prachtig dat ik me er moeilijk van kon losrukken en ik besloot drie verdiepingen lager iets te gaan drinken in het restaurant. Ik bestelde me een (duur) glaasje wijn en zette me op een barkruk om nog wat verder te genieten. Terwijl ik daar zat, kreeg ik bericht van mijn vriend dat er op Oscon alweer drank en hapjes te krijgen waren. Het zou mij vanaf Tate Modern minstens drie kwartier kosten om metrogewijs terug te keren naar het Hilton Metropole Hotel, maar ik hoopte dat er tegen dan nog wat hapjes over zouden zijn.

Ik arriveerde pas om 19.15u in het Hilton, net op tijd om nog wat hapjes en een paar interessante ignite talks mee te pikken. Fijn concept, die ignite talks: elke spreker kreeg vijf minuten om zijn of haar punt te maken, waardoor de kans dat je je begon te vervelen nihil was. Ik onthou vooral drie vrouwelijke bijdrages:

The secret lives of chairs: A journey along the global supply chain door Yuelin Li: dat me, onbedoeld, aan het denken zetten over de ecologische impact van onze geglobaliseerde economie.
How to flourish in an age of digital distraction door Anastasia Dedyukhina: een talk over digitale detox, interessant, maar niets voor mij, ik ben zowat vergroeid met mijn smartphone en zorg dat ik altijd een externe batterij bij heb, om toch maar te vermijden dat ik zonder zou vallen.
Lessons I learned from the plate in my skull door Denise Jones: een prachtig verhaal vertelde over revalidatie na een zwaar ongeval. Boeiende dame.

Helaas was ik net te laat om nog een tweede drankje mee te pikken en de hapjes die ik te pakken gekregen had, volstonden niet als avondmaal. Ik zocht via tripadvisor een restaurant in de buurt om nog iets kleins te eten. Zo kwamen we terecht in het fenomenale The Winter Garden, de binnentuin van het poepchique Landmark Hotel. Een locatie die ik nooit gevonden zou hebben, mocht ik aan digitale detox doen. Echt fenomenaal, sfeervol verlicht, met hoge palmbomen en live pianomuziek. De dienster keek eerst een beetje ongelukkig toen we aangaven enkel iets kleins te willen eten, maar na wat aandringen, kregen we toch een tafeltje toegewezen. Mijn vriend en ik bestelden allebei een voorgerecht. Zowel de Sint-Jacobsvruchten als de gemarineerde zalm waren heerlijk. Natuurlijk kon ik het niet laten toch nog een dessert te nemen. De sticky toffee pudding was de kers op de taart van een mooie dag.

London: Eerste conferentiedag, The Regent’s Park en Primrose Hill – 17 oktober 2016

Vroeg uit de veren om op tijd op de OSCON conferentie in het Hilton London Metropole Hotel te zijn. Opnieuw enorm genoten van het English breakfast in ons hotel. Een wandeling van een kwartier later, konden we ons aanmelden voor de conferentie.

Blijven me vooral bij: de talk ‘Using open to drive change’ van Liam Maxwell van de UK overheid en de leuke talk van drie Australiërs die allerlei games ontwikkelden gebruik makend van de open data die de Australische overheid ter beschikking stelt.

Een lunch voorzien voor zo’n uitgebreid aantal deelnemers is altijd een uitdaging, maar de cateraar die ingehuurd werd, wist duidelijk van wanten. Aan de lopende band bracht de bediening kleine kommetjes met warme gerechten aan die onder een lamp geplaatst werden om ze warm te houden. Zo kon ik genieten van een heerlijk zalmgerecht met rijst en noedels met kip. Met nog wat chocoladetaartjes als dessert. Een conferentie waar de catering in orde is, is een goeie conferentie. 😉

In de namiddag hield ik het voor bekeken en liet ik mijn vriend achter in het Hilton Hotel om zelf de omgeving te verkennen. Het weer was echt schitterend. Warm en zonnig, ik zweette mij te pletter in mijn nieuwe winterjas van Jack Wolfskin. Wie had gedacht dat eind oktober nog zulke warme temperaturen in petto zou hebben!

Op aanraden van een collega liep ik naar de Marylebone wijk. Een leuke buurt met typisch Engelse rijtjeswoningen. Al wandelend kwam ik terecht in het prachtige The Regent’s Park. Ik was zo onder de indruk van dit mooie park dat ik er veel langer bleef hangen dan gepland. Het wemelde er van de dieren: tientallen reigers, duiven, eenden, zwanen, ganzen en natuurlijk squirrels. Al die dieren waren duidelijk gewend door mensen gevoerd te worden, want schuw waren ze allerminst. Ik genoot erg van de mooie herfstkleuren en de prachtige waterval op het eilandje met de Japanse tuin in het midden van het park.

Nadat ik het park vanuit elke mogelijk invalshoek in beeld gebracht had, wandelde ik verder naar Primrose Hill, een tip van een tweede collega die een tijdje stage had gelopen in Londen. Vanaf Primrose Hill heb je een prachtig uitzicht op de skyline van Londen. Alleen was ik er door mijn getreuzel in The Regent’s Park net te laat om de skyline van Londen in optimaal avondlicht vast te leggen. Spijtig genoeg begonnen iets voor zes uur dikke wolken samen te pakken die de mooie avondzon aan het zicht onttrokken. Rond 18u gingen de hemelsluizen open en dat terwijl ik nog een dik half uur wandelen verwijderd was van Hilton London Metropole.

Ik zocht snel op wat het dichtstbijzijnde metrostation was, maar ik was blijkbaar in een metrostation-arme buurt beland, want de dichtstbijzijnde metro was minstens een kwartier stappen. Dan kon ik even goed doorbijten, mijn regenjas bovenhalen en de regenhoes over de rugzak van het fototoestel trekken. Gelukkig was ik voorzien op wisselvallig weer.

Na een natte wandeling dropte ik mijn natte jassen en rugzak in de vestiaire en kon ik met een glaasje schuimwijn klinken op de hereniging met mijn vriendje. Het was matig enthousiast over de inhoud van de conferentie, gelukkig werd dit gecompenseerd door een overdaad aan lekkere hapjes en drank. We deden verschillende standjes aan en kregen overal goodies toegestopt, vooral stickers, maar ook een O’Reilly kleurboek en we slaagden erin zelfs een paar t-shirts buit te maken.

We bleven op de receptie rondhangen tot ze geen drank meer schonken. Gelukkig was de regenvlaag ondertussen voorbij en hielden we het droog op onze wandeling terug naar het hotel.

London with friends – 16 oktober 2016

Mijn vriend en ik hadden op voorhand met elkaar afgesproken dat we onze eerste ochtend in Londen in bed zouden doorbrengen. We hadden allebei nood aan wat extra slaap en we waren dan ook ontzettend blij dat we na een bijzonder goede nacht tien uur slaap op de teller hadden. Uitslapen kan zo’n deugd doen.

We genoten op ons gemak van het uitstekende English breakfast in Novotel Paddington. Ik ging all the way: vegetarisch worstje, spiegeleitje, roerei, gestoofde tomaten, aardappelkrokantje, champignons en bonen in tomatensaus. Heerlijk! Echt een meevaller op alle vlak, dit hotel. Uitstekende bedden, muisstil in de kamer (en dat ondanks het feit dat we vlakbij Paddington Station zaten) én een goed ontbijt.

Na het ontbijt namen we de tijd voor een uitgebreide douche en voor elkaar, natuurlijk. We hadden pas om twaalf uur afgesproken met een Poolse vriendin en haar echtgenoot om samen te lunchen in restaurant Polpo in Notting Hill, dus we hadden alle tijd.

In Paddington Station duurde het even alvorens we door hadden op welk perron de metro richting Notting Hill aankwam. We moesten meer dan tien minuten verder stappen dan het perron waar we de dag voordien waren aangekomen. Het kostte ons wat zoekwerk, maar uiteindelijk vonden we het juiste perron en waren we om klokslag twaalf uur in restaurant Polpo in Notting Hill.

Geloof het of niet, maar ondertussen was het al zeven jaar geleden dat we de Poolse vriendin waarmee we afgesproken hadden, in levenden lijve hadden gezien. Zeven jaar geleden reisden we naar Kraków voor het huwelijksfeest van de Poolse collega van mijn vriend en maakten we tijdens het feest voor het eerst kennis met zijn kersverse bruid, onze vriendin. De laatste dag dag we elkaar “in ‘t echt” zagen, was op de dag na haar huwelijk. Ten tijde van dat huwelijksfeest woonde ze nog in Kraków en had ze plannen om naar Brussel te verhuizen, waar haar toenmalige man werkte. Ondertussen is dat huwelijk al lang voorbij, woont ze in Londen en is ze hertrouwd met een andere Pool. Al die tijd bleven we contact houden via sociale media en het lukte ons een paar keer ei zo na om af te spreken in Brussel, maar altijd kwam er wel iets tussen.

Nu was het eindelijk zo ver! Zij was nog niets veranderd: nog altijd even welbespraakt en elegant. We maakten kennis met haar nieuwe echtgenoot en dat klikte meteen. We hadden elkaar zoveel te vertellen dat we amper aan de menukaart toe kwamen. Nochtans was overleg nodig, want het concept van restaurant Polpo is food sharing en dan moet je een beetje met elkaar afstemmen wat te bestellen. Bleek dat onze voedselvoorkeuren nogal uit mekaar lagen, maar we zorgden ervoor dat er voor elk wat wils op tafel kwam.

Het was amper te geloven dat we elkaar zo lang niet meer gezien hadden, zo vlot verliep het weerzien. De connectie die ik zeven jaar geleden in Kraków gevoeld had, was er duidelijk nog steeds. We praatten over haar nieuwe leven in Londen, de Brexit (how could we not) en het nieuwe bedrijfje dat ze onlangs had opgericht samen met haar man. Hun bedrijfje brengt een app voor hotels op de markt die gasten toelaat via de app makkelijk diensten van het hotel te boeken.

Het eten in Polpo vond ik helaas maar matig. Als je het food sharing concept en de geweldige pizza’s van de Baracca gewoon bent, is dat van de Polpo een flauw afkooksel. Gelukkig was het gezelschap dik in orde.

Na het middagmaal maakten we een wandeling in het nabijgelegen Holland Park. We bewonderden de mooie Japanse tuin met een overvloed aan kois. Het weer was eerder wisselvallig, maar gelukkig waren er veel pubs om in te schuilen. Zo kwamen we achtereenvolgens in The Scarsdale Tavern en The Brittannia terecht. Vooral de eerste pub was een aanrader. De chocolate and salted caramel tartlet was om duimen en vingers af te likken.

De namiddag vloog voorbij en zo kwam de tijd voor het afscheid veel te snel. In Notting Hill Station scheidden onze wegen. Mijn vriend en ik namen de metro naar Embankment om koninklijk over de Queens Walk te slenteren. De regen bleef uit en we genoten van de beroemde landmarks van het nachtelijke Londen: de Big Ben, de Thames en natuurlijk de London Eye.

We hadden ‘s middags riant gegeten, waardoor de avondlijke honger pas laat kwam opzetten. Allebei hadden we zin in iets lichts. In Londen vind je op elke straathoek wel een sushizaak, dus dat leek een goede optie. Helaas waren de meeste ketens rond acht uur ‘s avonds al gesloten. Tripadvisor leidde ons naar een poepchic hotel met daarin restaurant Ichi Sushi.

Het restaurant was erg fancy en de sushi werd aan de bar bereid. Het prijskaartje was overeenkomstig. Helaas viel de kwaliteit van de sushi tegen. De gebruikte rijst was te droog, terwijl deze bij goede sushi net vochtig en vol van smaak moet zijn. Een tweede culinaire teleurstelling op één dag. Geen goed begin van onze trip!

Ondanks de tien uur slaap die we achter de kiezen hadden, gaven we er de voorkeur aan opnieuw op tijd in bed te kruipen. Kwestie van fris te zijn voor onze eerste conferentiedag op maandag. De metro bracht ons zonder problemen naar Paddington Station. En daarmee zat onze eerste volledig dag in Londen er alweer op.

London: Brick Lane, street art en Vertigo 42 – 15 oktober 2016

Om 6.30u ging de wekker. Pijnlijk vroeg voor een niet-ochtendmens als mezelf. We namen snel een douche, gooiden de laatste toiletspullen in onze valies en waren mooi op tijd voor de trein van 7.19u naar Brussel-Zuid. Het begin van onze negendaagse in Londen.

Het fijne aan de Eurostar is dat er geen gezeur is over vloeistoffen aan de security en dat je ook geen uren op voorhand aanwezig moet zijn. En we hadden in de trein zelfs een zitplaats met stopcontact. Ideaal om volledig opgeladen in Londen aan te komen.

Na een bijzonder vlotte rit, kwamen we aan in St Pancras International. Vandaar was het nog maar een korte metrorit naar Paddington station. Googlemaps bracht ons probleemloos naar ons hotel en eens te meer waren we ons bewust van het comfort dat mobiel internet en smartphones ons bieden. Blij dat we niet meer met afgedrukte routebeschrijvingen moeten sleuren!

Tot onze vreugde konden we in Novotel Paddington al meteen op onze mooie, ruime kamer met uitzicht op de sporen. Meevaller! We fristen ons een beetje op en namen vervolgens de metro om te gaan lunchen in Brick Lane. Het was moeilijk kiezen uit al die Bangladeshi restaurants die allemaal beweerden de beste curry ter wereld te serveren. Ook tripadvisor maakte ons niet veel wijzer. Uiteindelijk belandden we in restaurant The Monsoon, waar we de enige klanten waren en dus de volledige aandacht van de bediening kregen.

Een beetje ondoordacht knikte ik ja op de vraag of we graag papadum wilden. Ik had al gezien op de menukaart dat we hiervoor extra moesten betalen, maar ik verwachtte niet dat we zo’n grote portie zouden krijgen. Nu, het smaakte! Een lekkere mango chutney gaat er altijd wel in. Ook het hoofdgerecht (een vegetable thali voor mij, The Monsoon chicken voor mijn vriend) was erg lekker. Alleen veel te veel. Ik deed mijn best, maar moest de handdoek in de ring gooien. Die papadums waren er duidelijk te veel aan.

Tijdens de lunch kreeg ik een bericht van een kameraad die toevallig ook dit weekend in Londen was. We overlegden whatsapp-gewijs of er een mogelijkheid is om ergens af te spreken voor een drankje. Als het niet lukt om in Brussel af te spreken, is Londen een aanvaardbaar alternatief. 😉

Na de overvloedige lunch begaven we ons naar het vertrekpunt voor de Alternative London walking tour. Ik boekte deze tour omdat ik er bij Anneke een artikel over las en een streepje street art er altijd wel in gaat. Londen heeft een bloeiende scène op dat vlak, dus ik keek uit naar de rondleiding van een insider.

Onze gids Doug bleek een zeer chill persoon mét kennis van zaken. Ik hield erg van zijn ontspannen manier van uitleg geven, gecombineerd met een overduidelijke passie voor street art. Het werd een boeiende tocht langs de street art in de omgeving van Brick Lane. We zagen werk van zeer uiteenlopende kunstenaars. En genoten van de zon die haar beste beentje voor zette. Het is moeilijk om een favoriet werk eruit te pikken, maar ik hield enorm van de 3D kunst van Citizen Kane en de gigantische dieren van de Belg ROA (een beetje chauvinisme kan geen kwaad in tijden van slechte pr voor België).

De rondleiding verveelde geen moment, maar het comfort van de deelnemers was spijtig genoeg niet al te hoog. Doug verzekerde ons dat normaal slechts zestig procent van de ingeschreven deelnemers kwam opdagen, maar dat nu uitzonderlijk al de ingeschreven present waren. Dat mocht dan wel zo zijn, maar de te grote groep maakte dat het heel moeilijk was om de wandeling en de toelichtingen op een prettige manier te volgen. (Oja, we zagen zelfs een échte Banksy, enfin ja, een print van een werk van hem gespot doorheen het raam van een appartement.)

Na de wandeling hadden mijn vriend en ik allebei nood aan een drankpauze. Op goed geluk belandden wij in Big Chill Bar, een grote bar met een industriële look and feel. Het was er heel druk maar we slaagden erin twee barkrukken te veroveren. Onze barman uit Melbourne wist van aanpakken en mengde ons twee cocktails die zonder moeite in onze top tien van beste cocktails ooit belandden (na die van het Palm Cafe in Wrocław, uiteraard). Genieten.

Na deze zeer welgekomen pauze keerden we terug naar Old Spitalfields Market. De zon had ondertussen plaats geruimd voor donkergrijze regenwolken waaruit zo nu en dan een dikke druppel viel. Gelukkig is Old Spitalfields Market overdekt! We hadden spijt van ons overvloedig middagmaal want overal rondom ons stegen heerlijke geuren uit markkraampjes op. Street Art en Street Food, een gouden combinatie. Helaas was er voor al dat lekkers geen plek meer in onze magen. Een drankje daarentegen, gaat er altijd wel in.

In de steeds heftiger wordende regen gingen op zoek naar een leuke bar. Tripadvisor bood zoals steeds een helpende hand. Vertigo 42 beloofde een mooi uitzicht op Londen vanaf de tweeënveertigste verdieping, dus gingen we ervoor. De regenjasjes boden bescherming tegen de neergutsende regen en na wat zoeken, vonden we de ingang in een fancy building met veel glas.

Uiteraard moesten we ons eerst aan een uitgebreide security check onderwerpen, maar hey, aan die soldaten in Brussel-centraal ben ik ook verrassend snel gewend geraakt.

Vertigo 42 bleek effectief zijn naam waar te maken. Wat een duizeligmakende bar. De ruimte waar je iets kan eten of drinken beslaat drie zijden van de toren en is verrassend smal om op die manier zoveel mogelijk zitplaatsen aan het raam aan te bieden. Door gebruik te maken van spiegels aan de binnenkant van de ruimte lijkt het alsof je op een smalle weg loopt langs beide kanten omgeven door een afgrond en wordt effectief een heel desoriënterend effect gecreëerd.

Het uitzicht was inderdaad geweldig, maar helaas was er voor ons geen zitplaats meer en waren we genoodzaakt recht te staan. Erg jammer, want er waren wel degelijk nog tafeltjes vrij. Ik begrijp uiteraard dat deze gereserveerd waren, maar geef ons die plekken en jaag ons tien minuten voor het gereserveerde tijdstip weg. Nu stonden er heel veel stoelen met een prachtig uitzicht gewoon meer dan een half uur leeg en moesten wij noodgedwongen rechtstaan op onze pijnlijke voeten.

Het uitzicht was daarentegen langs alle kanten de moeite: een prachtig verlichte Tower Bridge, de Thames, the Shard en één of andere wolkenkrabber vlakbij. Alleen jammer dat de slagregen ons uitzicht vertroebelde. Met of zonder regen, mijn glaasje Chardonnay smaakte, al had mijn vriend minder geluk met zijn glaasje rode wijn. Jammer, want zelfs al wordt de locatie verrekend in de prijs van de drank, dan nog rechtvaardigt dat niet het schenken van inferieure wijn. Zo’n toplocatie verdient topwijn en daar wil ik gerust voor betalen.

Na heel, heel langzaam ons glas wijn opgedronken te hebben, keerden we metrogewijs terug naar ons hotel, alwaar we nog snel een laatavondsnack aten (het was ondertussen al bijna 22 uur): een soepje voor mij en een panini voor mijn vriend.

Na het eten was onze energie volledig opgebruikt en gaven we ons zonder tegensputteren over aan de armen van Morpheus.

Done!

Op de valreep voor een nieuwe trip, ben ik er eindelijk in geslaagd al mijn verslagen van onze Corsica-reis af te werken. Nog nooit heb ik zoveel vertraging opgelopen met het schrijven van mijn reisverslagen, maar ik vond het belangrijk voor mezelf om ook van deze reis een volledig verslag te hebben. Ik kan er erg van genieten oude reisverslagen opnieuw te lezen en zo mooie momenten opnieuw te beleven die mijn geheugen al min of meer uitgewist heeft.

So, goodbye, Corsica, hello London!

Afscheid van Bonifacio en Corsica – 23 juli 2016

Onze aller-, allerlaatste momenten in Corsica, helaas nog steeds niet verlost van die verschrikkelijk jeukende uitslag. Bij het ontbijt blikten mijn vriend en ik terug op drie fantastische weken in Corsica. Het land heeft op elk vlak mijn verwachtingen overtroffen: schitterende natuur, zalig zomerse temperaturen, heerlijk eten, vriendelijke mensen (helemaal niet de ervaring gehad dat Corsicanen stugge eilandbewoners zijn), lekkere wijn, prachtige stranden, bergen, zee, prehistorische sites, duizenden kerken,… Really, what’s not to like? Alleen onze wild life count viel wat tegen, deze vakantie. In volgorde van frequentie zagen wij: mieren, vissen, hagedissen, sprinkhanen, vogels, varkens, koeien, geiten, vossen, één slang en één murene. Van de mytische moeflon helaas geen spoor.

Vanaf onze tafel aan het ontbijt zien we het reusachtige yacht Titania vertrekken. Het allergrootste yacht dat we in de haven van Bonifacio bewonderd hebben. Het schip wordt begeleid door een hele zwerm rubberbootjes, want het is alles behalve evident om zo’n gevaarte uit de smalle haven te krijgen. Een fascinerend schouwspel.

De dag voordien hadden we geïnformeerd of het mogelijk was om een late checkout te doen, kwestie dat we ons nog wat konden opfrissen voordat we het vliegtuig op stapten. Helaas bood het hotel die optie niet. We steken dus maar we reservekleren klaar om ons vlak voor ons vertrek naar de luchthaven te kunnen omkleden op het toilet.

Voor ons laatste uitstapje willen we graag de beroemde Escalier du Roi d’Aragon beklimmen. Volgens de legende werden de 187 treden van deze steile trap in één nacht in de rotsen uitgehouwen tijdens de Aragonese belegering in 1420. Dat lijkt mij een fabeltje te zijn, wat niet wegnam dat ik die 187 treden graag zelf wilde tellen.

Om deze laatste dag niet té veel zweet te vergieten, kochten we een kaartje voor Le Petit Train de Nono. Dit treintje bracht ons in een dik kwartier naar de haute ville van Bonifacio. Het was druk op de Escalier, maar we slaagden er toch in een paar foto’s te maken waar niet al te veel toeristen op stonden. De afdaling van de trap was een fluitje van een cent en ook de weg terug naar boven viel heel goed mee. En jawel, het waren effectief 187 treden. Het uitzicht mocht er trouwens ook wel zijn. Een mooie afsluiter van ons verblijf in Bonifacio.

We namen het toeristentreintje terug naar beneden en begonnen aan het vervelendste karwei van gans de vakantie: onze huurwagen schoon krijgen. De car wash slaagde er min of meer in de buitenkant schoon te krijgen, maar de stofzuiger was niet krachtig genoeg om al het vuil binnen weg te zuigen. We probeerden zelf met wat doekjes de plakkerige zonnecrèmesporen aan de binnenkant van de deuren af te vegen, maar om de auto echt schoon te krijgen, hadden we niet het juiste gerief. We hoopten maar dat de verhuurder de minuscule krassen in het lakwerk niet zou opmerken bij het inleveren.

Tijd voor het middagmaal. Ik at voor de allerlaatste keer mosselen Cap Corse. Denk dat ik mijn record mosselen eten deze vakantie een pak scherper gesteld heb. Omdat we ons wilden voorbereiden op eventuele discussies bij de autoverhuurder, vertrokken we goed op tijd naar de luchthaven. En laatste rit door het wondermooie Corsicaanse landschap. Het afscheid viel me zwaar.

Tot onze grote verbazing werd onze huurwagen zonder problemen in ontvangst genomen door Avis. Een opluchting, want we hadden ons al mentaal voorbereid op een boete voor de krassen op de deuren en het niet volledig proper inleveren (was nochtans als een verplichting in het contract opgenomen). En zo kwam het dat we al om 15u op de luchthaven waren, terwijl onze vlucht pas om 17.45u vertrok. En Bonifacio is niet bepaald een luchthaven waar je drie uur wil rondhangen.

Kwam daar nog eens bij dat het er ontzettend druk was, omdat veel vluchten naar het Franse vasteland vertraagd waren. Het was dan ook een waar gevecht om een stoel en een tafeltje te veroveren bij het enige café dat de luchthaven rijk was. Terwijl mijn vriend ons tafeltje bewaakte, kocht ik een paar pakken canistrelli om mijn collega’s te trakteren. Onze vroege aankomst in de luchthaven had één positief gevolg: ik had eindelijk wat tijd om te lezen in het boek Paper Towns dat ik anders een hele vakantie voor niks zou meegesleurd hebben.

Door de vele vertragingen konden we pas om 16.30u onze valiezen inchecken. Maar het positieve nieuws was dat onze vlucht ondanks de grote drukte stipt om 17.45u vertrok. Op de vlucht las ik Paper Towns uit en begon ik aan mijn reisverslagen. Aan alle mooie liedjes komt een einde…

Tappa, Porto Vecchio en Cascade Piscia di Gallo- 22 juli 2016

Onze laatste dag begon met een mini-regenbuitje. (Alhoewel je amper van een bui kan spreken wanneer er slechts een twintigtal druppels uit de lucht vallen.) Ik maakte nog een laatste timelapse van de bedrijvigheid in de haven en realiseerde me dat ik eens thuis weer flink wat werk zou hebben om al dat fotomateriaal te verwerken.

Helaas stond ik op met verschrikkelijk jeukende uitslag op de achterkant van mijn bovenbenen. Mijn eerste gedacht was: zonneallergie, maar dat zou dan de allereerste keer in mijn leven zijn en dan nog wel op een plek die niet eens zo veel aan de zon blootgesteld was geweest. Ik peinsde me suf, maar de enige verklaring die enigzins plausibel leek, was een allergische reactie op het rubber van het bootje waar we de dag voordien mee rondgevaren hadden. Ik had immers een hele tijd op de zijkant van die boot gezeten. Vervelend, die uitslag, want we hadden plannen om deze laatste volledig dag in Corsica te gaan paardrijden. We vroegen na het bijzonder middelmatige ontbijt aan de vriendelijke dame van het onthaal of ze alsnog een paardrijtocht voor ons kon reserveren, maar ze geraakte niet binnen bij de manège die de paarden verhuurde. Aangezien de jeuk ondertussen alleen maar erger werd, zagen we maar volledig af van het verhaal. Wellicht was het geen goed idee om twee uur met mijn zitvlak over een zadel te schuren.

In plaats daarvan reden we met de wagen naar het Casteddu van Tappa. Onderweg naar onze bestemming begon het opnieuw te regenen. Tijdens deze vakantie zijn in totaal toch al zeker zo’n honderd regendruppels uit de lucht gevallen zijn. 😉 Waarmee we nu echt wel dik over het gemiddeld aantal regendagen zaten. Gelukkig was ook dit regenbuitje weer in een paar tellen voorbij.

Het Casteddu van Tappa lag in the middle of nowhere en het was weer niet zo evident de site zelf te vinden. Archeologisch onderzoek wees uit dat Tappa al in het tweede millennium voor Christus werd bewoond door de Torréens. De site maakte moeilijke tijden door toen ze werd gebruikt als steengroeve, maar werd gelukkig gered door een particulier. Het feit dat de site privè-bezit is, is wellicht de reden waarom deze site zo slecht ontsloten is. Nergens was er enige uitleg te vinden en het enige plan op de hele site maakte ons niet meteen veel wijzer. De mooie ronde ‘Torréens’ toren en de vele vestingsmuren die nog bewaard bleven, maken dat deze site echter de moeite van een bezoek waard is.

Voor het middagmaal reden we naar Porto Vecchio. We parkeerden onze wagen op zeeniveau en begonnen aan de steile klim naar het oude stadscentrum dat in het begin van de 16de eeuw gesticht werd door de Genuezen. De klim was stevig, maar bood ons wel een mooi uitzicht op de zoutwinningen. We lunchten op het overdekte terras van restaurant A Furana en genoten van het mooie uitzicht. Wat een contrast met het diner van de dag voordien bij Kissing Pigs! Het menu was ditmaal om duimen en vingers af te likken. Heerlijke calamars als voorgerecht, een perfect gebakken eendenborst met citrusvruchten en risotto als hoofdgerecht en een frisse fruitsalade als de ideale afsluiter.

Na de maaltijd maakten we een kleine wandeling in het oude centrum van Porto-Vecchio. Het was verschroeiend heet en we waren dan ook bijzonder aangenaam verrast toen bleek dat de kerk van Porto-Vecchio met airco was uitgerust. Een mens zou voor minder de goden danken. 😉

Porto-Vecchio zelf wist ons echter maar matig te bekoren en we reden verder richting het Massif de l’Ospédale. Onderweg stopten we bij een uitkijkpunt dat ons een fabuleus uitzicht op de kustlijn van Corsica bood. Alleen jammer dat het bewolkt was waardoor het landschap op foto niet geheel tot zijn recht kwam.

We reden verder naar de Cascade Piscia di Gallo waar we onze auto achter lieten op een enorme parking. De wandeling naar de waterval was duidelijk een toeristische hotspot. Volgens onze gids zouden we anderhalf uur nodig hebben voor de wandeling heen en terug. Uiteraard deden wij er dubbel zo lang over. De wandeling langs de vreemd gevormde rotsen en was zo mooi dat ik het niet kon laten om de haverklap een fotopauze in te lassen.

De wandeling was vrij gemakkelijk, alleen het laatste stuk was erg steil en gevaarlijk. We moesten een bijzonder steile, in de rotsen uitgehouwen trap afdalen en de ijzeren reling was hierbij beslist geen overbodig hulpmiddel. Het allerlaatste stuk naar de voet van de waterval was zelfs niet voorzien van hulpmiddelen. Een groot bord waarschuwde ons er dan ook voor dat verder gaan op eigen risico was. Op handen en voeten klauterden we naar beneden om de 46 meter hoge waterval in al zijn glorie te kunnen bewonderen. De schitterende waterval maakte deze halsbrekende klimpartij de moeite waard.

Door al dat klimwerk zaten mijn vriend en ik volledig onder het stof. Gelukkig was er een ijskoud riviertje waarin we onze voeten en handen konden afspoelen. Dat deed deugd na al dat gepuf en gezweet. Na deze deugddoende verfrissing wandelden we opgewekt terug richting de parking. Het was ondertussen al vrij laat in de namiddag en de schaduwen werden langzaam langer. Op de terugweg kwamen we een groepje oudere Italiaanse dames tegen die in hun beste gebarentaal aan ons probeerden te vragen hoe laat het was. Ze keken behoorlijk opgelucht toen ik hen in het Italiaans antwoordde. 😉 Al waren ze een beetje ongerust omdat de afstand tot aan de waterval toch nog langer was dan ze gedacht hadden.

De rest van de wandeling leverde ons nog enkele fotogenieke vergezichten op, waardoor we pas om 19u terug bij de wagen waren. Al een geluk dat ik me door de ober van L’An Fain had laten overtuigen om ons tafeltje pas om 22u te reserveren. Terwijl ik tijdens de rit naar huis wat foto’s van de wandeling op instagram zette, rolde er een nieuwflash binnen over een schietpartij in München. Ik zette direct de wifi af. Al genoeg slecht nieuws te verwerken gekregen deze vakantie. Ik wilde nog even genieten van de laatste momenten op dit fijne eiland.

Na een uitgebreide douche en een knuffelpartij stonden we stipt op 22u bij L’An Faim. We kregen een gezellig tafeltje toegewezen en onze ober deed zijn uiterste best om ons in het Engels te bedienen alhoewel wij hem duidelijk gemaakt hadden dat dit geenszins nodig was. Het eten was bijzonder lekker. Een waardige afsluiter van onze vakantie.

Ik at duo de tartar pagre et veau ‘Abbatucci’ en pavé de thon rouge, risotto de quinoa. Na al dat lekkers mocht een dessert met limoncello sorbet natuurlijk niet ontbreken.

Vanaf het terras hadden we inderdaad een goed uitzicht op het vuurwerk, maar het béste uitzicht van gans Bonifacio, neen, dat was toch lichtelijk overdreven. Wellicht had je een veel beter uitzicht op de citadel en het vuurwerk vanaf de overkant van het water, ongeveer in de buurt van ons hotel… Ik probeerde al die fantastische vuurwerkfoto’s die ik nu niet kon nemen uit mijn hoofd te zetten en gewoon te genieten van het moment.

Het was onze laatste avond, het eten was heerlijk en er werd vuurwerk boven onze hoofden afgeschoten. Wie ben ik om dan te durven klagen!

Yet Another Blog

Life on my side

op reis