Zürichsee en Rapperswil – 2 juni 2019

Laatste ontbijt in het Platzhirsch hotel. Ik moet zeggen dat ik dat niet zo erg vind. Elke dag de keuze hebben uit drie dezelfde kazen en een hardgekookt ei begint op den duur wat tegen te steken.

We maken onze valiezen en checken uit. Tot onze verbazing is het een heel gedoe om onze valiezen achter te laten in het hotel. Blijkbaar is er geen aparte ruimte waar deze achter gelaten kunnen worden en zetten ze de valiezen gewoon in de ontbijt/restaurant/bar-ruimte. De nogal onvriendelijke mevrouw die ook het ontbijt verzorgde, deelt ons mee dat we de valiezen vóór 16u moeten komen ophalen. Wij hebben een boottochtje op de Zürichsee gepland, dus voor ons is dat te vroeg. We blijven aandringen en uiteindelijk haalt ze haar schouders op. Hmm, ok, laten we hopen dat we deze avond nog valiezen hebben…

We trekken het ons niet aan en wandelen naar het vertrekpunt van de boottochten op de Zürichsee. We willen een uitstapje maken naar de andere kant van het meer: naar Rapperswil en Insel Ufenau. We moeten redelijk wat geduld uitoefenen alvorens we onze tickets voor de boot kunnen bemachtigen. Echt, die rij aan het loket gaat niet vooruit. Het is iets wat ons blijft verbazen: de ongelooflijke traagheid van Zwitsers. In België ben je overal minstens twee keer zo snel bediend.

De zon is ons nog steeds goed gezind en ik kijk uit naar een boottocht van ongeveer twee uur op het mooie meer van Zürich. We weten een goed plekje op het voordek te bemachtigen en zien aan onze rechterkant de plekken voorbij glijden waar we gisteren gewandeld hebben. De boot stopt onderweg een paar keer om mensen op en af te laten stappen, maar wij blijven zitten. Vlak voordat we bij Insel Ufenau aanmeren, beslissen we deze stop toch maar over te slaan. We vermoeden sterk dat we te weinig tijd hebben om dit eilandje te combineren met eindhalte Rapperswil en uiteindelijk willen we liever naar Rapperwil.

Rapperswil is een charmant dorpje met een prachtige burcht, een klooster en pittoreske oude straatjes. Op het moment dat wij er aanmeren, wordt Rapperswil helaas helemaal overspoeld door een iron man race. Ik moet zeggen dat ik er zelf niet het nut van inzie om je lichaam tot zulke extreme inspanningen te dwingen, maar aan de andere kant heb ik wel respect voor de lopers die ons voorbij zoeven. Het is erg warm, geen ideale omstandigheden voor zo’n wedstrijd.

We klimmen meteen naar de burcht op de heuvel. De burcht is helaas vandaag uitzonderlijk gesloten. Waarschijnlijk om wille van de iron man race. Ach ja, geen erg, wij genieten wel van het mooie uitzicht en de vlak bij de burcht gelegen rozentuin. Om de rozentuin te bereiken moeten we een steile trap afdalen. De trap is echter in gebruik door een kerel die zowaar de trap van boven naar beneden helemaal af stuitert met zijn fiets. Ik hou mijn hart vast, maar hij raakt heelhuids beneden zonder op zijn gezicht te gaan. Knap staaltje van stuurmanskunst.

Voor de lunch belanden we op het terras van restaurant Rathaus. Een superfijne ontdekking. Het is ondertussen erg warm geworden en we smeren als een gek zonnecrème om niet te verbranden. Het is prettig toeven onder de parasols van het terras van restaurant Rathaus en ik geniet van de heerlijke risotto met asperges en de lekkere witte wijn.

Omdat het zo warm is, doen we het rustig aan. We zoeken een plekje waar ze gelato verkopen en lopen door de spoorwegtunnel onder de treinsporen naar de oever van het meer. Aan de oever stikt het van de zonnebadende mensen. Wij hebben echter een andere doel: de langste houten brug van Zwitserland. Helaas hebben we te weinig tijd om de brug helemaal af te lopen, want we mogen onze boot niet missen. Ik vlieg immers vanavond terug naar België en het zou stom zijn mijn vliegtuig te missen.

Het is jammer dat we maar een paar uur hebben kunnen doorbrengen in Rapperswil, misschien hadden we deze uitstap eerder moeten plannen. Maar ach, dan hebben we nog iets om voor terug te komen, nietwaar? Het is superwarm tijdens de terugtocht op de boot en we zweten wat af. Doet me denken aan onze boottocht naar Yvoire van bijna een jaar geleden.

Wanneer we opnieuw vaste grond onder de voeten hebben, wandelen we op het gemak terug naar het hotel, waar onze valiezen mooi op ons staan te wachten ondanks het feit dat het later is dan 16u. We hebben nog wat tijd over en drinken iets op het terras van ons hotel. Ik bega de vergissing om een ijsthee te bestellen die één, niet huisgemaakt is en twéé, veel te zoet is. En ook de mint julep van mijn vriend smaakt minder lekker dan degene die ik bij aankomst in Zürich dronk.

Tijd om naar het station te vertrekken om de trein naar de luchthaven te nemen. Ik ben ruimschoots op tijd en check mijn valies in. Ik ben net voorbij het eerste poortje om naar de security te gaan, wanneer ik besef dat ik vergeten ben mijn laptop uit het voorste vak van de koffer te halen en in mijn fototoestelrugzak te steken. Damn. De laptop staat in standby en dat kan een potentieel gevaar opleveren in het ruim van het vliegtuig.

Ik meld mijn probleem aan de beambte bij het poortje maar die zegt dat er niets meer aan te doen valt. Ik weet hem echter te overtuigen dat ik toch wil proberen de laptop nog terug te halen. Ik heb mijn valies nog maar pas ingecheckt en ik wil geen neergestort vliegtuig op mijn geweten hebben. Ik keer dus terug en wend mij tot een zeer vriendelijke beambte van Swissair (ik moet zeggen dat ik stiekem blij ben dat dit een Swissair vlucht is). Ze luistert naar mijn probleem, scant mijn bagagetag in en zegt me dat ze mijn koffer terug zullen laten komen.

Voordat het zover is, moet ik nog een hele tocht afleggen, naar de lost and found in een bepaalde terminal, daar aanbellen en dan wachten aan bagageband 21. En jawel, ik ben nog maar net daar aangekomen of mijn valies komt geheel eenzaam de band opgerold. Opgelucht haal ik de laptop eruit en vraag me vervolgens af hoe ik mijn valies nu terug in het systeem krijg. Ik ga naar een andere lost and found beambte en die brengt mijn valies ergens naar een geheim luik et voilà, de valies is weer op weg om hopelijk bij het juiste vliegtuig uit te komen.

Uiteindelijk heb ik in totaal een half uur of zo verloren, dat vind ik persoonlijk heel goed meevallen. Erg onder de indruk van de efficiëntie van de luchthaven van Zürich. Benieuwd of dat in Zaventem zo vlotjes zou verlopen.

Opgelucht dat ik mijn laptop kon recupereren, ga ik opnieuw naar het poortje waar ik al een keer door geweest ben en waar je je boarding pass moet scannen. Uiteraard krijg ik de boodschap dat mijn boarding pass een duplicaat is. Gelukkig doet de norse dame aan het poortje niet moeilijk en laat ze me erdoor.

Ik geraak vlot door security en dan is het nog een flink eind stappen naar de gate. Zürich is echt een enorme luchthaven.

Bij terugkomst in Zaventem rolt tot mijn opluchting mijn valies mooi van de bagageband. Eind goed, al goed. Een treinrit later ben ik alweer terug in Leuven. Al bij al nog op een redelijk uur.

Zürich is echt een stad die mij aangenaam verrast heeft. Zeker de moeite van een bezoek waard.

Uetliberg – 1 juni 2019

Opgestaan met het nieuws over de Virginia Beach shooting. Ons gesprek met de Amerikanen gisteren blijkt zowaar profetisch geweest te zijn. Ongelooflijk dat een land dat zich het machtigste land ter wereld noemt, er niet in slaagt deze massa shootings onder controle te krijgen. En dat terwijl de oplossing zo voor de hand ligt: een strengere wapenwetgeving. Fuck the NRA.

Vandaag hebben we een uitstapje naar de Uetliberg gepland, een beetje de Mont Salève van Zürich. Een treinrit van amper twintig minuten brengt ons van Zürich Hauptbahnhof naar de 873 meter hoge Uetliberg. Een paar minuten later staan we al boven op de (betalende) uitkijktoren te genieten van het uitzicht op Zürich en de bergen rondom ons.

Het is nog steeds schitterend weer, ideaal voor een bergwandeling. We wandelen in de richting van Felsenegg met de Zürichsee aan onze linkerkant. De wandelpaden zijn breed en helemaal niet steil. Het is duidelijk dat de Zwitsers ernaar streven om deze plek voor zoveel mogelijk mensen toegankelijk te maken.

Onze middagpauze brengen we door op het terras van Uto Staffel, volgens hun website het hoogste gelegen restaurant van Zürich. Of dat klopt weet ik niet, maar het uitzicht was er alleszins fenomenaal en het eten heel lekker. Mijn risotto met zalm was heerlijk en mijn vriend was ook zeer te spreken van zijn beefburger.

We zetten onze wandeling verder naar Felsenegg. Onderweg stoppen we even bij de plek waar de parapenters van de heuvel springen. Het zijn duidelijk de ideale omstandigheden om te vliegen, want de ene na de andere gaat de lucht in. In restaurant Felsenegg lassen we onze volgende rustpauze in (dat terras ziet er gewoonweg té geweldig uit). Ik drink een flesje Rivella om mijn vochtniveau weer op peil te brengen en we besluiten vervolgens nog een kleine extra wandeling naar Buchenegg aan ons uitstapje te breien. Buchenegg is een klein dorpje waar duidelijk niet veel te beleven valt. We maken de lus rond en komen opnieuw in Felsenegg uit. En ja, we kunnen opnieuw de verleiding van het prachtige terras niet weerstaan. We drinken een glaasje wijn en omdat het ons zo smaakt en het uitzicht zo prachtig is, nog een tweede. Zowel de chasselas als de riesling zijn uitstekend.

Om de ganse wandeling terug te vermijden (het is ondertussen al 18u) nemen we in Felsenegg de Lufstseilbahn (aka funiculaire) naar Adliswil. Beneden aangekomen moeten we enkel de mensen volgen om bij het station van Adliswil uit te komen. Een beetje later komt onze trein aan en hup, een half uurtje later staan we alweer in het Hauptbahnhof. Echt, het openbaar vervoer in Zwitserland is geweldig.

Omdat mijn vriend zin in Thais heeft, zoek ik op tripadvisor een goed Thais restaurant op. Het restaurant is een stukje stappen van de Hauptbahnhof, maar uiteindelijk blijkt Kinkhao een geweldig ontdekking. Kinkhao is een verrassend modern restaurant waar alle klanten plaatsnemen aan lange tafels, met het idee de klanten aan te moedigen gesprekken aan te knopen met je buurman of buurvrouw. Daar hebben wij eerlijk gezegd niet zo heel veel zin in, dus we zoeken ons een plekje aan het uiteinde van zo’n lange tafel. Je kan kiezen uit hoeveel gangen je menu bestaat, maar je moet wel eten wat de pot schaft. En jawel, ook hier heeft foodsharing zijn intrede gedaan: de meeste gerechten die we krijgen, zijn te verdelen onder ons tweetjes. Uiteindelijk gaan we voor de zesgangenmenu. Lekker, maar in combinatie met ons toch vrij copieuze middagmaal ietwat te veel. De gerechten zijn echter om duimen en vingers af te likken. Beste pad thai die ik ooit gegeten heb. Wat een verwennerij!

Na deze superavond keren we terug naar het hotel. Morgen is het al onze laatste dag in Zürich. Snik.

Zürich-West Food Tour – 31 mei 2019

Ontbeten met kaas en een felgekleurd hardgekookt eitje (het lijkt hier wel alle dagen Pasen) en vervolgens de dag goed ingezet met een uitgebreide vrijpartij.

Onze tweede dag op verkenning in Zürich beginnen we met een bezoek aan de Grossmünster. Voor een bescheiden toegangsprijs mogen we de toren beklimmen. 187 treden later genieten we van een fabuleus uitzicht over het zonovergoten Zürich. Spijtig genoeg is het ook in de Grossmünster niet toegestaan foto’s te nemen van het interieur. Ik snap eerlijk gezegd echt niet waarom. Het is niet dat er nog auteursrecht geldt op de tentoongestelde kunstwerken.

Mijn vriend en ik zijn allebei gefascineerd door een deurtje in het midden van de kerk. Het is onduidelijk wat er zich achter dit deurtje bevindt. Buiten een plakkaatje dat aangeeft dat wat er zich ook achter de deur bevindt, opent om 12u, vinden we geen info. We oefenen tien minuutjes geduld uit en stipt om twaalf uur treden we binnen. We beklimmen een trap en komen terecht in een plek boven het middenschip van de kerk waar de tentoonstelling ‘Getruckt zů Zürich’ te bewonderen valt. De tentoonstelling toont een prachtige collectie oude gedrukte bijbels, met zeer gedetailleerde uitleg én de mogelijkheid om tot in de details in te zoomen op de digitale replica’s van de bijbels. Zeer boeiend en we komen weer wat meer te weten over de fameuze Zwingli en de reformatie in Zwitserland.

Het is nog steeds schitterend zonnig weer en we kunnen de verleiding niet weerstaan om te aperitieven met een glaasje rosé op het terras van het Rathaus Café aan de oever van de rivier de Limmat. Omdat we in de namiddag een food tour geboekt hebben, houden we het op een zeer bescheiden lunch: we kopen een hartige pannenkoek met kaas en spinazie aan een foodtruck vlakbij ons hotel.

Na een kleine stop in ons hotel vertrekken we te voet naar Zürich-West waar onze food tour begint om 16u. Een wandeling van iets meer dan een half uur. We zijn ruimschoots op tijd, dus hebben we nog tijd voor een glaasje wijn op een wel heel bijzondere plek onder een spoorwegviaduct. Onder het viaduct zijn allerlei winkels, eetgelegenheden en zelfs een heuse markthal onder gebracht. Een soort stadsontwikkelingsproject dat mij heel erg aan Londen doet denken, qua sfeer en invulling. Wij kiezen een fijn plaatsje uit onder een parasol en genieten van ons drankje op deze hippe locatie.

Iets voor 16u komen we aan bij tramhalte Toni-Areal waar de food tour begint. We sluiten aan bij het groepje mensen dat er al staat en maken kennis met de gids, een vriendelijke dame op leeftijd. Mijn vorige ervaringen met food tours zijn altijd heel positief geweest, dus benieuwd wat Zürich te bieden heeft.

We starten in restaurant NENI at the 25 hours hotel. Zoals de naam doet vermoeden, situeert dit restaurant zich in het 25 hours hotel. Tot mijn verbazing starten we onze food tour met falafel, hummus, baba ghanoush en andere mediterrane mezze. Toch wel onverwacht, dit. We maken kennis met één van de deelnemers aan de tour, een vriendelijke Nederlandse dame die hier op bezoek is bij haar nichtje. Het nichtje en haar gezin hadden vandaag andere verplichtingen, vandaar dat de Nederlandse van de gelegenheid gebruik maakt om deze food tour mee te pikken.

Bij het boeken van de tour werd benadrukt dat het zeer belangrijk was om over een tramticket te beschikken. Wij, braaf als we zijn, dus mooi op voorhand een dagticketje gekocht. Blijkt dat we de ganse tour maar één keer de tram nemen. En dat om slechts één stop verder te geraken. Ik begrijp dat zo’n officiële tour zwartrijden niet kan aanmoedigen, maar het voelt voor ons toch wel als weggegooid geld.

Onze volgende food stop is Sphères. Hier krijgen we lokaal gebrouwen bier met kaas, charcuterie en olijven. Ik schuif mijn portie bier door naar mijn vriend en beperk me tot de hapjes. Onze gids houdt er een strikt tempo op na, ze spoort ons aan om wat sneller te eten, want de tour duurt maar drie uur en we moeten op schema blijven! Chop chop!

Volgende halte: LaSalle. Weer een voorbeeld van een geslaagd stadsvernieuwingsproject. Ik moet zeggen dat ik de buurt waarin we ons bewegen bijzonder interessant vind. Je ziet nog duidelijk de sporen van de vroegere industrie hier aanwezig en tegelijkertijd is er een grote reconversie gaande om de oude leegstaande industriële gebouwen een nieuwe leven te geven. Restaurant LaSalle bevindt zich in een glazen kubus gelegen in het industriële Schiffbau pand. Historisch diende dit pand voor de bouw van stoommachines en boten. Nu biedt het onderdak aan een theater, een restaurant en een bar. De kubus maakt het mogelijk om vanuit het restaurant het bestaande industriële gebouw te bewonderen en tegelijkertijd toch over alle nodige comfort te beschikken. We worden er onthaald op de beste hapjes tot nu toe: een soepje, een hapje met avocado en een baguette mit rindssteak und café de paris.

Verder naar Les Halles, alweer een oud industrieel gebouw dat nu een commerciële functie heeft gekregen. Het lijkt me duidelijk wat de rode draad is van deze food tour. Niet zozeer het voedsel zelf, maar eerder de bijzondere plekken waar we onze hapjes en drankjes consumeren. Wat de gerechten zelf betreft, tot nu toe heb ik weinig echt authentiek Zwitserse gerechten gegeten. En de gids lijkt helemaal niet culinair geschoold. Telkens als we wat meer achtergrond vragen bij de gerechten moet ze ons het antwoord schuldig blijven. En bij haar uitleg geraakt ze nooit verder dan: lekker bier, lekker hapje, lekkere wijn. Op dat vlak was de rondleiding in Lyon veel interessanter. Die rondleiding legde echt de link tussen het eten dat we kregen en de geschiedenis van Lyon. En die link mis ik hier.

In Les Halles eten we alweer een bijzonder typisch (???) Zwitsers gerecht: mosselen in witte wijnsaus, vergezeld van een lekker glaasje witte wijn. De mosselen zijn petieterig klein, maar wel heel lekker. We raken aan de praat met een koppel uit Birmingham dat aan hetzelfde tafeltje als wij staat. Ze vertellen dat ze elk jaar een uitstapje doen zonder de kinderen om hun huwelijksverjaardag te vieren. Ik schat het koppel ruim tien jaar jonger in dan ons en voel me opeens heel oud. 😉

Volgende stop: Foifi ZeroWaste Ladencafé. Yep, jullie raden het al: een verpakkingsvrije winkel. Hier krijgen we wat lokaal geproduceerde kaas en chocolade en lokaal geteelde rode biet, tomaat en komkommer. Allemaal heel lekker, maar ook hier mis ik een beetje de link met Zürich. Onze gids maant ons opnieuw aan tot spoed. Snel, snel, want we moeten ons tijdschema respecteren!

Onze laatste halte is, en dat hadden we eigenlijk kunnen verwachten, het viaduct waar mijn vriend en ik eerder deze namiddag iets gedronken hebben. Zo’n bijzondere locatie mag natuurlijk niet ontbreken op een food tour door een voormalige industriezone. We eten er een vegan ijsje bij St. Jakob Beck. Ik ga voor de smaak pistache, een beetje uit mijn comfort zone, maar heel lekker.

We nemen afscheid van de gids en de rest van de groep en besluiten nog iets te gaan drinken. Het is 19u, maar nog altijd aangenaam warm en we willen profiteren van de zalige avondzon. We keren terug naar één van de stops op de food tour: restaurant LaSalle. We zoeken een plekje op de houten terrastafels die buiten langs de gevel van het oude industriële pand staan en drinken een heerlijke cocktail. Een lekkere cosmopolitan gaat er altijd wel in!

Veel honger hebben we niet na al de hapjes die we gekregen hebben, dus besluiten we Zürich-West nog wat verder te ontdekken. En hoe beter dat te doen door iets te drinken in de hoogste toren van Zürich (tip van onze gids)? Clouds Bar & Bistro is een ideale plek om de zon te zien ondergaan onder het genot van een lekker glaasje wijn. We hebben een plek aan de barkrukken voor het raam weten te bemachtigen en genieten van het uitzicht, dat zich helaas door de vele weerkaatsingen erg moeilijk op foto laat vastleggen. Ik drink er een prosecco en een Barbera d’Alba. Beide zijn uitstekend.

Mijn vriend en ik raken aan de praat met het koppel naast ons. Het blijkt een pas afgestudeerd Amerikaans koppel te zijn, op reis doorheen Europa. Het meisje heeft Duitse roots (ze is naar eigen zeggen honderd procent Duits, een uitspraak waarop ik niet verder inga) en de kerel is een echte cliché Amerikaan uit Denver die duidelijk nog niet veel van de wereld gezien heeft. En effectief, het is zijn eerste keer buiten de VS. Het gesprek met hen bevestigt een beetje mijn vooroordelen ten opzichte van het Amerikaanse onderwijssysteem. De kerel heeft zelfs nog nooit van België gehoord, laat staan dat hij weet waar het ligt. We hebben het ook kort over de wapenwetgeving in de VS, maar aangezien we het gesprek plezant willen houden, stappen we snel over op een ander onderwerp.

We sluiten de avond af rond een uur of tien en wandelen te voet terug naar ons hotel. Genietend van de koele avondlucht.

Een uitgeregende barbecue in Saffloz – 28 juli 2019

De laatste dag van mijn (korte) zomervakantie bracht ik door in de piepkleine gemeente Saffloz in Frankrijk. Mijn vriend en ik waren daar uitgenodigd voor een barbecue bij één van zijn collega’s. Een aantal jaren geleden kochten de collega en zijn vrouw een huis met bijgebouw in Saffloz en sindsdien rijden hij en zijn vrouw elk weekend naar daar om het bijgebouw om te bouwen tot een heuse bed and breakfast. Chapeau! Ik denk niet dat ik er het geduld en het doorzettingsvermogen voor zou hebben. Ik was na de rondleiding onder de indruk van het vele werk dat onze gastheer en gastvrouw al verzet hebben. De verbouwingen zitten duidelijk in de laatste rechte lijn naar de voltooiing. Misschien hebben we volgend jaar wel een weekendje Saffloz in het vooruitzicht. 😉

Spijtig genoeg waren de weergoden ons deze zondag minder gunstig gezind dan de voorbije week. Het regende en het bleef regenen. De ongetwijfeld mooie omgeving werd helemaal opgeslokt door de regenwolken en in plaats van te kunnen genieten van de mooie tuin van de collega van mijn vriend, moesten we ons noodgedwongen terug trekken in de garage. Geen erg, het werd sowieso een fijne namiddag met boeiende gesprekken, lekker (en veel eten) en een aanwezigheidslijst die uit een zeer divers spectrum aan nationaliteiten bestond (Italiaans, Frans, Belgisch, Brits, Portugees, Spaans, Australisch en Fins). Dé sterren van de namiddag waren echter de twee spierwitte samoyed honden, meegebracht door het Finse homokoppel.

Op culinair vlak werden we dik in de watten gelegd. We maakten kennis met een paar lokale specialiteiten (heel lekkere crèmant du Jura) en ik mocht zelfs proeven van de door de ouders van onze Italiaanse gastvrouw zelf gebottelde schuimende rosé barbera. Dé ontdekking van de namiddag was echter de likeur Cantares de Portugal, een chocoladelikeur met krieken. We ontdekten trouwens dat niet iedereen bekend was met de fruitsoort krieken. En dan zijn we weer blij dat er zoiets als het internet bestaat. 😉

Na al deze culinaire overdaad was de collega van mijn vriend, met wie we mochten meerijden naar Saffloz, zo vriendelijk om mij mooi aan de luchthaven van Genève af te zetten. Alwaar mijn vlucht natuurlijk weer vijftig minuten vertraging had. Rondhangen op een luchthaven terwijl je liever je ogen zou willen sluiten en dutje doen: niet tof.

Topes de Collantes en Trinidad – 20 april 2019

Aan het ontbijt treffen we drie mensen met tegensputterende darmen. Alleen mijn vriend (de enige die geen kreeft gegeten heeft) is gespaard gebleven. Gelukkig heeft de vriendin van mijn broertje een voorraadje immodium ingeslagen voor deze reis, want zelf heb ik enkel dafalgan bij en dat helpt niet echt in dit geval. We nemen voor noodgevallen wat extra rollen toiletpapier mee en proberen het voor de rest niet aan ons hart te laten komen.

Vandaag staat er opnieuw een rondrit op het programma met dezelfde chauffeur als gisteren, die dankzij ons ongetwijfeld zijn maandloon ziet verveelvoudigen. Onze chocolade met peperkleurige taxi (zwart en rood) brengt ons ditmaal naar de Topes de Collantes, een natuurgebied met groene, glooiende heuvels niet ver van Trinidad.

Onze eerste halte is (alweer) een Mirador. Wel handig, zo’n privé-chauffeur, daar zou ik in het dagelijkse leven zeker aan kunnen wennen. Jammer genoeg is het uitzicht op de vallei door de stevige bewolking niet zo goed. Het ziet eruit alsof het elk moment stevig kan beginnen gieten, maar op een paar druppels na houden we het voorlopig droog.

Op de trappen naar de mirador zit een man met een stevige tarantula. Wie dit wil, kan met het beest, Juanita genaamd, poseren. Natuurlijk willen mijn broertje en ik ons laten vereeuwigen met dit harige huisdier. Onze beide partners zijn niet echt een grote fan van spinnen, dus zij beperken zich tot het maken van enkele foto’s. Ik ben het eerste aan de beurt. De man plaatst de spin op mijn hand en laat het beest vervolgens naar omhoog klauteren. Het gevoel van de spinnenpoten op mijn huid is niet eens onaangenaam. Vervolgens plaatst de man de spin op mijn gezicht, midden op mijn zonnebril zodat ik niets meer kan zien. Kwestie van mijn vriend wat nachtmerries te bezorgen deze nacht. 😉 Ook mijn broer mag het beest op zijn gezicht zetten. Dat worden coole foto’s voor het nageslacht!

De volgende stop is de koffieplantage Finca Don Pancho die we zeker voorbij gereden zouden zijn, mocht onze chauffeur er niet gestopt zijn. We krijgen uitleg over het proces van koffie maken en mijn vriend mag zich zelfs wagen aan het verbrijzelen van een paar koffiebonen met een grote stamper.

Achter de koffiezaak begint een wandeling naar een waterval met als bonus een doortocht door een kleine grot. Het is een vrij steile afdaling om tot aan de waterval te geraken, dat belooft voor de terugweg. Waar wij gehoopt hadden op een idyllisch rustig plekje om te zwemmen, blijkt dat het op de rotsen aan de natuurlijke poel aan de voet van de waterval wemelt van het volk. Dik spijt dat ik niet op voorhand mijn badpak onderaan gedaan heb, want ik haat dat gesukkel met omkleden onder een badhanddoek.

Maar goed, een mens met er iets voorover hebben om onder een waterval te zwemmen. Het water is ijskoud en ik moet even naar adem happen wanneer ik in het water ga, maar het went al snel. De waterval komt met donderend geraas naar beneden en het lukt maar heel even om onder zo’n waterstraal te blijven zwemmen. Mijn vriend en ik nemen wat goprofoto’s terwijl mijn broertje en zijn vriendin vanaf de rotsen ons gade slaan.

Voor de klim naar boven houd ik mijn badpak onderaan. Het is toch meer dan warm genoeg. De terugweg is inderdaad stevig klimmen, maar da’s niets in vergelijking met de tochten die mijn vriend en ik in Korea gedaan hebben. De vriendin van mijn broertje heeft het even lastig, maar we geraken allemaal boven.

Boven aangekomen pauzeren we even met een drankje. Mijn vriend probeert de plaatselijke koffie, die zwarter dan zwart in een piepklein kopje wordt geserveerd met rum, limoen, honing en koffiegruis (!). Het ziet er behoorlijk onlekker uit, als je het mij vraagt.

Nadat we weer op krachten zijn gekomen, vraagt onze chauffeur of we willen dat hij ons naar een restaurant brengt. Aangezien het vorige restaurant nogal op onze darmen gewerkt heeft, slaan we zijn aanbod vriendelijk af. We willen liever geen risico lopen op een nieuwe voedselvergiftiging, dus keren we terug naar onze Casa.

In de Casa aangekomen nemen we een deugddoende douche om al het zweet van ons af te spoelen. Onze gastvrouw trakteert ons op een heerlijk verfrissende limonade. Exact waar ik zin in had!

Na deze welgekomen verfrissing, doen we opnieuw een poging om een geldautomaat te vinden die werkt. Na wat zoeken komen we in een achterafbuurt uit bij een automaat die wel nog grote briefjes heeft. En gaan we op zoek naar een plek om iets kleins te eten. We komen terug op een mooi terras in het hartje van Trinidad, waar het wemelt van de hagedissen die bereidwillig voor de lens poseren. Ik vind dat ik na al dat klimmen wel een calorierijk stukje taart verdiend heb. 😉

We wandelen verder naar de klokkentoren die de dag voordien gesloten was, maar nu gelukkig wel open is. De toren hoort bij Iglesia y Convento de San Francisco. Het klooster en de bijhorende kerk werden in 1813 door Franciscaner monniken gebouwd, maar in 1848 van hen afgenomen om dienst te doen als parochiekerk. In 1895 werd het klooster verbouwd tot een kazerne voor het Spaanse leger. Vervolgens bleken in 1920 het klooster en een deel van de kerk rijp voor de sloop. Alleen de klokkentoren bleef staan, samen met enkele aangrenzende gebouwen. Deze werden als school gebruikt tot het complex in 1823 de zetel werd van het Museo de la Lucha contra Bandidos.

Dat Museo de la Lucha contro Bandidos is niet echt de moeite van een bezoek waard, lang geleden dat ik nog zo’n stoffig en ouderwets museum bezocht heb. Wel interessant: de Russische truck en boot die in de voormalige kloostergangen staan. Het uitzicht vanaf de klokkentoren is daarentegen wel fenomenaal. Mooie stad, Trinidad!

Voor het avondmaal gaan we naar een restaurant dat ons aangeraden werd door de uitbaatster van onze Casa: Monte y Mar. We vinden een tafel op het mooie dakterras, maar het eten zelf valt wat tegen en ook de bediening lijkt er weinig zin in te hebben. Mijn lamsvlees is echt heel taai. Wat een contrast met het heerlijk malse lamsvlees van eergisteren. Jammer…

Zürich – 30 mei 2019

Het ontbijt in ons, nochtans niet zo goedkope hotel, valt een beetje tegen. De keuze is eerder beperkt te noemen. We laten het niet aan ons hart komen en genieten toch van een hardgekookt ei en vers brood met heerlijke Zwitserse kaas. Wie heeft nog ander beleg nodig als er Zwitserse kaas is? Ik proef van de lokale stadshoning en die kan ook op mijn goedkeuring rekenen.

Aan het ontbijt lees ik over het spijtige ongeval dat zich op de Donau in Boedapest heeft voorgedaan. Zelf heb ik goeie herinneringen aan het boottochtje dat wij enkele jaren geleden op diezelfde Donau maakten en tja, Zuid-Koreanen zullen altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Momenteel zijn er nog veel vermisten, maar eerlijk, de kans dat iemand die in dat ijskoude water terecht kwam dat overleefd heeft, is zo goed als onbestaande.

De zon is van de partij op deze mooie bijna-zomerdag. Al is het nog ietwat aan de frisse kant, ik besluit toch mijn havaianas aan te doen voor onze wandeling door het oude stadscentrum van Zürich. We volgen de wandeling aangegeven op het kaartje dat we in ons hotel hebben meegenomen en die ons langs alle highlights zou moeten brengen.

De pittoreske straatjes van het oude stadscentrum waarvan ik de avond voordien al een glimp kon opvangen, weten me meteen te bekoren. Wat een contrast met het beeld van grauwe kantoorgebouwen dat in mijn hoofd opkwam, wanneer ik vroeger aan Zürich dacht. We wandelen langs de fameuze Grossmünster, een romaanse kerk die een belangrijke rol speelde in de reformatie van het Duitssprekende gedeelte van Zwitserland. Een periode in de geschiedenis van Zürich waarbij een hoofdrol is weggelegd voor pastoor Huldrych Zwingli, een historische figuur waar ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord heb.

De wandeling breng ons naar de Sechseläutenplatz, gelegen voor het Operagebouw, die volledig in beslag wordt genomen door een gigantische rood-witte circustent van Circus Knie, inclusief paardenstallen en kamelenstallen. Het circus reist zowaar met een mini-zoo die je apart kan bezoeken. We wandelen verder langs de mooie, groene wandelboulevard langs het meer en genieten van de zon die steeds warmer wordt. Overal langs de oever van het meer zitten mensen te genieten van het mooie weer. Dat vraag om een gelato, nietwaar? We kopen een lekker ijsje bij het ijskraampje Gelati am See en voelen ons helemaal in onze sas.

Na nog een stuk langs het meer gewandeld te hebben, keren we naar het centrum terug om te gaan lunchen en onze wandelroute verder te zetten, waarvan we nogal stevig zijn afgeweken. We komen terecht op het grote en mooie terras van Biergarten Bauschänzli. Tijdens het wandelen had ik het aangenaam warm, maar in de schaduw van onze parasol is het beslist een beetje frisjes. Gelukkig heb ik een lichte zomerjas bij om aan te trekken. Ik houd het bij een simpele pasta met kip en artisjok die met veel Italiaanse flair door onze ober naar ons tafeltje gebracht wordt. Geen bijzonder memorabele lunch, maar de magen zijn gevuld en we hebben een mooi uitzicht op de rivier Limmat en de Grossmünster.

De wandeling brengt ons verder naar de Fraumünster Kirche. Een toegangsticket kost 5 Zwitserse frank, een faire prijs voor een bezoek aan deze mooie kerk met museum/crypte. Mooiste kunstvoorwerp in de kerk: de muurschildering die de stichtingslegende uitbeeldt: twee vrome prinsessen wilden hun leven aan God wijden en werden door een hert met lichtgevend gewei naar een plek geleid, alwaar ze prompt besloten een kerk te bouwen. Niet echt een originele stichtingslegende, maar de muurschildering is mooi bewaard gebleven. De crypte onder de kerk bevat een klein museum waar de restanten te bewonderen zijn van de oorspronkelijke abdij die in de negende eeuw gesticht werd. Wel stom dat het niet toegelaten is foto’s te nemen.

We beginnen een beetje dorst te krijgen, hoog tijd om naar een leuke plek op zoek te gaan om iets te drinken. Ik typ ‘rooftopbar’ in Googlemaps en jawel, niet zo ver van ons vandaan is een rooftopbar. Helaas we zijn duidelijk niet de enige mensen die dorst hebben en na even rondgedraaid te hebben in de hoop dat er een tafeltje zou vrijkomen, geven we het op. Spijtig, want het zag er supergezellig uit.

Van de Bahnhofstrasse wandelen we verder naar de St. Peter Kirche, een kerk die om verschillende redenen heel bijzonder is:

het is het enige gebouw in Zürich met een houten dak
de toren en het schip hebben twee verschillende eigenaren (de toren is van de stad Zürich en het schip, de beiaard en de trap naar de beiaard zijn eigendom van de kerkgemeenschap)
het uurwerk op de toren is het grootste uurwerk van Europa met een diameter van 8,7 meter

Wij lopen de kerk binnen op het moment dat er een generale repetitie van een kamerorkest plaatsvindt met als soliste een duidelijk zeer getalenteerde violiste. We blijven even luisteren en zetten dan onze weg verder naar het Lindenhof.

Het Lindenhof, een plein gelegen op een heuvel met een fabuleus uitzicht, is het historische hart van Zürich. De heuvel bevat prehistorische, Romeinse en middeleeuwse restanten en staat op de Zwitserse inventaris van cultureel erfgoed van nationaal en regionaal belang. Maar de meeste bezoekers komen er uiteraard om een selfie te nemen met het prachtige uitzicht op de rivier de Limmat en de rest van Zürich.

Na uitgebreid van het uitzicht genoten te hebben, doen we een tweede poging om een rooftopbar te vinden. En zo komen we terecht op het dakterras van het hippe Hiltl, een vegetarisch buffetrestaurant dat ook een mooie drankenkaart heeft. We moeten even wachten om een tafeltje op het terras buiten te bemachtigen, maar we hebben geluk, er komt er snel eentje vrij. Ik bestel mij een heerlijke mango lassi, gevolgd door een Hugo (altijd lekker!).

Na deze welverdiende pauze wandelen we verder naar Zürich Hauptbahnhof, een verrassend levendig station met in de ondergrondse gangen veel marktkraampjes die bereide gerechten en groenten en fruit verkopen. Super handig. In het station bevindt zich ook de Tourist Info, alwaar we een aantal foldertjes bijeen sprokkelen over Zürich.

We wandelen terug langs de Limmat en maken zo de lus van de wandeling dicht. We stoppen even bij ons hotel voor een sanitaire stop en merken dat we allebei flink wat zon gepakt hebben. Omdat het was fris was vandaag hebben we er geen van beiden aan gedacht zonnecrème in de rugzak van het fototoestel te steken. We smeren snel een beetje crème (veel te laat natuurlijk) en gaan weer op pad, terug richting het meer.

Ditmaal wandelen we langs de andere oever van het meer. We genieten van de warme gloed van de ondergaande zon op de bergen. Opeens zijn er wat wolken aan de hemel verschenen, maar in combinatie met de door de zon verlichte bergen levert dit prachtige foto’s op. We passeren langs Seebad Enge, een publiek badhuis in het meer en besluiten even een kijkje te gaan nemen. Wat een super ontdekking! Op een houten vlonder zitten overal mensen met blote voeten te aperitieven (je mag de vlonder niet met schoenen betreden). Wij bestellen twee glaasjes prosecco aan de bar en vervoegen de rest van de hipsters. 😉

We lopen tot we aan een restaurant- en barcomplex komen dat zich een beetje in het meer bevindt. Op het eerste gezicht lijkt dit een ideale plek om te eten: het complex heeft een dakterras. Helaas blijkt het complex te complex voor ons. Er bevinden zich blijkbaar drie verschillende zaken in het gebouw (een fastfood afhaalrestaurant buiten op het gelijkvloers, een echt restaurant op de eerste verdieping en een bar op de hoogste verdieping). Het restaurant sluit binnen een kwartiertje (het is kwart voor negen ondertussen) en als we iets willen eten op het dakterras moeten we naar het afhaalrestaurant beneden gaan om daar iets te halen en dat zelf mee naar boven te brengen. Niet echt klantvriendelijk. Nu de zon onder is, begin ik het erg fris te krijgen en als dan ook nog eens het afhaalrestaurant aan het afsluiten blijkt, trappen we het maar af.

We wandelen terug langs het meer in de richting van ons hotel alwaar we een Italiaanse tapas zaak vinden die ons wel nog eten wil serveren. Het is ondertussen half tien en de ober deelt ons mee dat de keuken over een kwartier sluit. We houden het simpel met een risotto en een pasta porcini. Lekker en net waar ik zin in had!

Valle de los Ingenios, Playa Ancoa en Trinidad – 19 april 2019

We ontbijten op een beetje een vreemde plek in de open trappenhal van onze Casa. En jawel, we krijgen opnieuw vers fruit, eieren en brood voorgeschoteld. Ditmaal is zijn er pannenkoekjes en mango, mijn favoriete fruit, toegevoegd aan de mix! De tafel is gedekt met prachtig ouderwets servies en wit geborduurde servetten. Het regent lichtjes, maar we hopen dat het net zoals gisteren bij een paar druppels zal blijven.

Aan het ontbijt regelen we een daguitstap naar de beroemde Valle de los Ingenios. Onze sympathieke gastvrouw belt wat rond naar al haar vrienden, kennissen en kennissen van vrienden en komt even later zeggen dat ze een bereidwillige chauffeur gevonden heeft.

Een half uur later dient onze privéchauffeur voor de dag zich aan met een mooie zwart en rode Citroën oldtimer. Voor de verandering eens geen Amerikaanse oldtimer om mee rond te rijden. Onze chauffeur is niet bepaald veel van zegs, maar dat deert ons niet, zo kunnen we ongestoord van de mooie landschappen genieten.

Onze eerste stop is de Mirador del Valle de los Ingenios, alwaar dikke regenwolken zich hebben samengepakt. We vrezen even dat ons uitstapje letterlijk in het water zal vallen, wanneer we dikke druppels voelen neerdalen, maar ook nu weer blijft het bij een paar losse druppels. Aan de Mirador is een rappel die duidelijk populair is bij instagram influencers. De rappel zelf is niet zo spectaculair, dus wij skippen.

Onze volgende halte is de voormalige suikerrietplantage San Isidro de los Destiladeros, een pittoreske ruïne, zoals ze dat zeggen. Wij waren in eerste instantie niet van plan om een gids te nemen (wegens de extra fooien die je dan moet betalen), de site was voorzien van (Spaanstalige) bordjes. Maar uiteindelijk komen we toch in een groep terecht. De gids spreekt werkelijk prachtig Engels (nog niet zo vaak tegen gekomen in Cuba) en vertelt het meeslepende en gruwelijke verhaal van het werk op de plantage. Hij legt veel nadruk op de verschrikkelijke leefomstandigheden van de slaven en de manier waarop de blanke meesters profiteerden van de slavenarbeid. Hij toont ons ook de vrucht waarmee kalebassen gemaakt worden en vertelt over de Santeria, een uit Afrika afkomstige godsdienst (voodoo) die nu nog steeds bedreven wordt. De dames die Santeria bedrijven, zijn makkelijk herkenbaar: zij zijn volledig in het wit uitgedost.

De gids weet ons zo te begeesteren met zijn uitleg dat we langer op de site blijven dat gepland. Na zijn rondleiding geven we hem een fooi en complimenteren we hem met zijn uitstekende Engels. Hij vertelt ons dat hij eerst business Engels gaf aan een Cubaanse universiteit, maar aangezien hij meer kon verdienen als toeristische gids, zegde hij zijn baan op en koos hij voor de toeristische sector. Een verhaal dat ons zeer bekend voor kwam.

We keren terug naar onze chauffeur die geduldig op ons zit te wachten. Hij brengt ons naar onze volgende stop: de Manaca Iznaga-plantage. De chauffeur vraagt of we zin hebben om suikerrietsap te proeven. Ik proefde al eerder suikerrietsap, maar een zoete verfrissing (zeker niet als deze vergezeld gaat van een goeie scheut rum), sla ik nooit af. Voor mijn broer en zijn vriendin is het wel de eerste kennismaking.

Vanaf de zeven verdiepingen tellende toren hebben we een prachtig uitzicht op de omgeving. De meer dan 180 jaar oude toren, waarvan elke verdieping een andere geometrische vorm heeft, werd echter niet gebouwd om van het mooie uitzicht te genieten. De toren werd vroeger gebruikt door de wachters om toezicht te houden op de slaven. Het weggetje dat ons naar de toren leidt, wordt geflankeerd door allerlei kraampjes waar je geborduurde doeken kan kopen. Niet meteen iets waarin we geïnteresseerd zijn. We kijken strak voor ons uit terwijl we de kraampjes voorbij lopen in de hoop niet te veel aangesproken te worden.

De volgende stop op onze rondrit is een keramiekatelier. Elk stuk keramiek is handgemaakt en dus uniek. Mijn broer en zijn vriendin kopen er twee bolle canchánchara glazen. Ik twijfel even, maar zie er tegenop om die dingen mee naar België te sleuren. Ik heb al zoveel glazen in verschillende soorten en maten…

Ondertussen is het al bijna twee uur ‘s middags en hebben we stevig honger. We vragen onze chauffeur ons naar een fijn restaurant te brengen. Hij rijdt een piepklein dorpje in waar zich restaurant La Grand Piedra bevindt. Het verrassend grote restaurant heeft een mooie, ruime patio, waar wij aan tafel gaan. Het eten wordt door een drietal koks buiten op de gril bereid. Wij zijn de enige klanten, maar dat ligt misschien aan het late uur.

Uiteraard bestel ik de kreeft. Mijn broer en zijn vriendin doen mee. Mijn vriend gaat voor kip. Kreeften in Cuba lijken niet op de exemplaren die je in België geserveerd krijgt. Zo’n kreeft is eerder een dikke garnaal, scharen heeft een Cubaanse kreeft niet. We mogen voor de show zelfs even doen alsof we onze kreeft zelf bereiden. Bij de kreeft krijgen we een slaatje en de fameuze rijst met zwarte bonen. Het smaakt heerlijk!

Na dit copieuze middagmaal is het tijd voor wat ontspanning. Onze chauffeur brengt ons naar Playa Ancón, het eerste strand op onze trip. We voorzien een klein uurtje voor een wandeling op het strand, want we hebben geen van allen ons badpak bij. Playa Ancón is een mooi wit zandstrand met parasols uit gedroogde palmbladeren. Ideaal om wat tot rust te komen. We steken onze voeten in het warme, ongelooflijk blauwe water en voelen het zand tussen onze tenen.

En daarmee zit onze rondrit erop. Onze chauffeur brengt ons terug naar onze Casa, alwaar we het zand van onze voeten spoelen en ons wat opfrissen. Het is nog steeds erg warm, maar ik moet zeggen dat ik tot nu toe weinig last van de warmte gehad heb.

Alvorens naar het centrum te trekken, gaan we op zoek naar een ATM. We vinden er wel eentje die werkt, maar deze heeft alleen kleine biljetten in voorraad. Geen erg, voorlopig zitten we nog niet in geldnood. We willen graag de klokkentoren bezoeken die we de dag voordien konden zien vanaf de toren van het Palacio Cantero. Spijtig genoeg blijkt het museum dat bij deze toren hoort vandaag gesloten. Hopelijk hebben we morgen meer geluk.

In de plaats daarvan gaan we iets drinken op een mooi dakterras dat gedomineerd wordt door een prachtige bloeiende boom met witte en roze bloemen. We zetten onszelf letterlijk in de bloemetjes en bestellen een cocktail (wat anders?). Al gauw krijgen we het gezelschap van een paar mussen (niet echt exotisch, I know) die heel brutaal komen kijken of er bij ons niets te rapen valt.

Tijd voor het avondmaal. Na de copieuze lunch heeft niemand echt veel honger en ik moet bekennen dat ik mijn darmen een beetje voel rommelen. Hopelijk gaat het snel over. Op goed geluk komen we terecht in restaurant Real dat een prachtige binnentuin heeft waar een bandje (u raadt het nooit) live muziek speelt!

Ik eet een heerlijke risotto met garnalen en vis, terwijl ik ondertussen de muggen van mij probeer af te houden. Gelukkig heb ik op de luchthaven van Zaventem zo’n roller met DEET gekocht. Ik ben duidelijk niet de enige die last heeft van de muggen, want een vader komt vragen of hij mijn roller mag lenen voor zijn kleine, blonde dochter.

Net wanneer we afgerekend hebben, horen we lawaai op straat: het lijkt wel een fanfare die voorbij trekt. En jawel, vlak voor onze neus zien we een heiligenbeeld passeren, gevolg door een stoet van vrome mensen met kaarsen. Juist, het is vandaag goede vrijdag. Blijkbaar wordt in Cuba de Semana Santa ook uitgebreid gevierd.

We laten de stoet voorbij trekken en keren terug naar onze Casa, alwaar ik met rommelende darmen in slaap val. Ik vrees dat de kreeft van deze middag niet geheel goed bevallen is…

Van Brussel naar Zürich – 29 mei 2019

Na een dagje werken, spoor ik naar Zaventem om de Swissair vlucht van 20.10u te nemen. Zoals gewoonlijk eet ik een slaatje bij de Exki en drink ik een groene smoothie om mezelf te hydrateren voor de vlucht. Raar maar waar: deze keer wordt ik niet gefouilleerd bij de security. Ik heb hoge verwachtingen van de Swissair-service, maar uiteindelijk blijkt het gewoon om een vermomd Brussels Airlines vliegtuig te gaan, dat uiteindelijk met wat vertraging vertrekt. Het enige wat deze vlucht het vermelden waard maakt, is het stukje Zwitserse chocolade dat alle klanten aangeboden krijgen.

Het is voor mij de eerste keer dat ik land op de luchthaven van Zürich. Wat een gigantische luchthaven! En wat een contrast met de petieterige luchthaven van Genève, alles is zo blinkend en nieuw. Jammer genoeg heb ik niet veel tijd om rond te kijken, want ik wil graag zo snel mogelijk de trein naar Zürich centrum nemen, alwaar mijn vriend al in het Platzhirsch hotel op mij wacht. Ik vind dankzij de goede aanduidingen moeiteloos het treinstation en na een paar minuten wachten, heb ik al een trein naar Zürich Hauptbahnhof.

Welgeteld 13 minuten later stap ik uit in Zürich Hauptbahnhof. Helaas zijn de aanduidingen in het station een pak minder duidelijk dan in de luchthaven. Ik loop dus maar een beetje op goed geluk een richting uit. Om mijn gsm-rekening wat te sparen, zet ik in Zwitserland altijd mijn dataverkeer af (roaming kost daar stukken van mensen). Dat is meestal geen probleem, omdat ik kan meesurfen op de personal hotspot van mijn vriend, maar nu ben ik alleen op een plek die ik niet ken. Gelukkig blijk ik op gevoel de juiste richting gekozen te hebben en eens bovengronds, kan ik mij oriënteren op de rivier en is het niet moeilijk om het hotel te vinden.

Mijn vriend zit al op mij te wachten in de bar van ons hotel. Ik dump snel mijn spullen op de kamer en vervoeg hem om een absoluut fabuleuze mint julep te drinken. Alvast een goed begin van een lang weekend Zürich.

Een dagje Cassel

Toegegeven, ik voelde vrijdagochtend al die champagne van de dag voordien toch wel een beetje. 😉 Gelukkig wachtte er ons een bijzonder uitgebreid ontbijt in de prachtige ontbijtruimte mét uitzicht van Chatellerie du Schoebeque. Scrambled eggs, warme chocolade broodjes, heerlijk versgebakken Franse brood, streekkazen, confituur, honing, en… verse pannenkoekjes! Hoera voor verse pannenkoekjes! Super leuk ook om mijn oud-collega en zijn vriend, die toevallig in hetzelfde hotel logeerden, terug te zien aan de ontbijttafel. Nu voor mijn oud-collega de plichtplegingen achter de rug waren, konden we op het gemak bijpraten aan de ontbijttafel. Ik kon niet anders dan hem feliciteren met het zeer succesvolle evenement. Fijn om zien hoe goed hij zich in zijn nieuwe job voelt.

Na het ontbijt nam ik afscheid van mijn oud-collega en zijn vriend en trok ik op verkenning in Cassel. Mijn vriend moest werken, dus die zocht zich een plekje om zich met zijn laptop in één van de chique sofa’s te nestelen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik op voorhand niets had opgezocht over Cassel, dus liep ik op goed geluk richting centrum. Ik was nog maar een paar meter verder toen ik een smal steegje ontdekte dat mij naar les passages du flâneur leidde, smalle straatjes die achter de huizen doorlopen en die alleen toegankelijk zijn voor voetgangers. Deze wandelpaden voeren je langs de oude stadsomwallingen en stadspoorten. Heel mooi en pittoresk, want de wandelpaden staan vol met bloemen en planten.

Ik verkende een gedeelte van de vroegere stadswallen en keerde via de Porte D’Aire terug naar de Grand’ Place, alwaar ik struikelde over het Office de Tourisme. Ik stapte binnen om een kaartje van Cassel te vragen en kwam buiten met een mooi getekend kaartje dat een wandelroute uitstippelde langs de Casselse bezienswaardigheden. Uiteraard had ik per ongeluk al een stukje van deze wandelroute afgelegd. Aangezien Cassel maar een zakdoek groot is, was dat onvermijdelijk.

De wandeling bracht me langs de site van een voormalige vesting, het monument des Trois Batailles (Cassel heeft een bewogen geschiedenis), een prachtige houten molen (in 19000 telde Cassel een twintigtal molens waar graan werd gemalen, leer werd gelooid of olie wed geperst), het standbeeld van Maarschalk Foch, die van oktober 1914 tot juni 1915 in Cassel zijn hoofdkwartier had, een achthoekige kapel, een met groen kroos bedekte paardendrinkplaats, de Notre-Dame kerk, de oude kapel van de Jezuïeten en een heel charmant kerkhof dat zich vroeger buiten de wallen moet bevonden hebben. En zo kwam ik weer bij ons hotel uit. Ik ging even dag zeggen aan mijn vriend en informeren of hij samen wilde lunchen. We hadden echter allebei nog geen honger na het zeer uitgebreide ontbijt en beslisten de lunch te skippen.

De dag was nog maar half en ik had eigenlijk al bijna de ganse wandeling gedaan (Cassel is echt maar een zakdoek groot), maar hey, dat laatste stukje van de stadswallen had ik nog niet gedaan en toen ik er de eerste keer passeerde was de houten molen, hét symbool van Cassel niet zo goed belicht. Dus wandelde ik het laatste ontbrekende stuk van de route af en genoot van de zon op mijn gezicht.

Tijd om de befaamde Notre Dame van Cassel binnen te lopen en het interieur te bewonderen. Een typisch kerk in de Vlaamse stijl met drie zijschepen, volgens de toeristische folder.

Vervolgens keerde ik via de Ieperse Poort terug naar de weg die ik ‘s ochtends ontdekt had achter ons hotel en die helemaal de Casselberg afliep. Veel was er echter niet te zien langs die weg, buiten wat koeien en een sportveld, dus maakte ik rechtsomkeer en keerde ik terug naar ons hotel. Ondertussen was het iets na vier uur, tijd voor mijn vriend om aan het weekend te beginnen. Al die overuren mogen ook wel eens gecompenseerd worden, nietwaar?

Mijn vriend had al de videocalls afgewerkt op zijn agenda en de supercomputers liepen gesmeerd. Tijd voor een welverdiend ijsje op een terras dat ik eerder tijdens mijn wandeling had ontdekt. Ik bestelde een coupe met drie bollen (aja, ik had de lunch over geslagen!) en genoot van de heerlijke mangosorbet.

Na het ijsje leidde ik mijn vriend langs de verkorte versie van de highlights, zodat hij, naast het Musée de Flandre, toch nog een beetje van Cassel had gezien. Na deze superkorte wandeling keerden terug naar de plek waar we onze Cambiowagen geparkeerd hadden en vingen we de terugrit naar Kortrijk aan, die even probleemloos verliep als de heenrit.

In Kortrijk had ik om half acht een tafeltje voor twee gereserveerd bij de 7 Zonden, een eetcafé met een gezellige binnentuin. Mijn vriend en ik deelden als voorgerecht een heerlijke burrata met boontjes en vijgen, een verrassend lekkere combinatie. Als hoofdgerecht ging ik voor de maatjes met aardappelsalade. Een heerlijk zomers gerecht dat de perfecte afsluiter vormde van een mooie dag. Zelfs de treinrit van Kortrijk naar Leuven verliep vlotjes. Soms zit gewoon alles mee!

Van Santa Clara naar Trinidad – 18 april 2019

Wat minder goed geslapen door al het eten dat ik ‘s nachts moest verteren. We ontbijten aan ons ondertussen vertrouwde tafeltje in de binnentuin. Naar goede gewoonte bestaat het ontbijt uit een bord met fruit (guave, watermeloen, papaya, banaan en ananas), scrambled eggs met ham en kaas en wat brood.

De eigenaars van de casa particular hebben een taxi voor onze rit naar Trinidad geregeld, een prachtige blauwe old timer. We twijfelen even of onze valiezen wel in de auto zullen passen, maar gelukkig kunnen die van mijn vriend en mij op het dak. De chauffeur sjort ze goed vast en wij kunnen vertrekken. Ik vind het niet erg om Santa Clara achter ons te laten, want eerlijk, moet eerlijk, buiten het mausoleum van Che valt er in Santa Clara zelf niet zoveel te beleven.

De rit van Santa Clara naar Trinidad duurt tweeënhalf uur. Onderweg geniet ik met een podcast in mijn oren van het mooie Cubaanse landschap. We komen zonder problemen aan in Casa Sofia in Trinidad, alwaar we op het (snikhete) dakterras worden onthaald met een glaasje versgeperst fruitsap. We beginnen het ritueel te kennen. 😉 We geven onze paspoorten af en droppen onze valiezen in de kamer. De casa is iets minder luxueus dan de vorige, maar heeft alles wat we nodig hebben en zelfs zaken die we niet nodig hebben, zoals een heel vervelend opstapje naar de badkamer (waar ik ‘s nachts een keer van zal afvallen).

We laten er geen gras over groeien en lopen meteen naar de Plaza Mayor. Onderweg houden we halt bij een restaurant om een broodje met warme kip te eten. Simpel, maar lekker. De eerste blik op de Plaza Mayor van Trinidad doet mijn hart alvast sneller slaan: die felle kleuren, die palmbomen, die koloniale architectuur,… Werkelijk prachtig! Trinidad is een pareltje voor fotografen: fotogeniek vanuit elk denkbaar standpunt.

We zetten onze kennismaking met de koloniale architectuur verder in het Museo de Arquitectura Colonial, een prachtige villa die goed weergeeft hoe het leven van de rijken in de tijd van de slavernij op Cuba moet geweest zijn. Bijzonder is dat ze in die tijd al een douche met warm water hadden en licht op gas. Dit alles uiteraard gefinancierd door de winst gemaakt op de kap van slaven.

Voor ons volgende bezoek trekken mijn vriend en ik naar het Palacio Brunet (oftewel het Museo Romántico). Mijn broer en zijn vriendin houden het voor bekeken na één museum en besluiten wat te gaan wandelen in de straten van Trinidad. Het Palacio Brunet is volledig ingericht met meubels, kunstwerken en prullaria uit de koloniale tijd. De pracht en praal is fascinerend, maar tegelijkertijd ook confronterend, wetende hoe het geld verdiend werd dat dit alles financierde.

Het is bijzonder druk in het Palacio Brunet. Trinidad is duidelijk een populaire toeristische bestemming. De shop van Palacio Brunet puilt dan ook uit van de flessen rum en souvenirs met Che Guevara’s afbeelding erop. Alle aandacht gaat echter uit naar de dame die het meest bekende exportproduct van Cuba aan het rollen is: authentieke handgerolde Cubaanse sigaren. Kunnen we ook alweer van ons “must see” lijstje schrappen.

In de shop treffen we mijn broer en zijn vriendin en we trekken samen naar het Palacio Cantero, ons derde palacio van de dag! Het Palacia Cantero is vooral de moeite omwille van de toren die je via een smalle trap kan beklimmen. Het 360 graden uitzicht over Trinidad en omgeving dat je daarvoor in de plaats krijgt, is werkelijk fenomenaal. Weer een stuk of dertig foto’s extra om te bewerken bij thuiskomst. 😉

Na drie palacio’s achten we de tijd rijp om een pauze in te lassen. We komen terecht in de prachtige groene binnentuin van Café Don Pepe en proberen er voor het eerst een canchánchara, dé cocktail van Trinidad. Een canchánchara bestaat uit aguardiente de caña (opgelet, dus géén rum), twee lepels honing en limoensap en wordt geserveerd in een charmante, bolvormige aardewerken beker. Heerlijk! Mijn nieuwe favoriete cocktail van het moment!

Na ons welverdiende cocktailuurtje gaan we op zoek naar een plek voor het avondmaal. We slenteren wat door de mooie straten van Trinidad en worden aangesproken door de eigenares van El Rintintin, een zaak met naar eigen zeggen een dakterras met fabuleus uitzicht. De dame beschikt over een fenomenale overtuigingskracht (enfin ja, ze moest eigenlijk enkel en alleen maar de woorden ‘free wifi’ uitspreken) en we laten ons overhalen om een tafeltje mét uitzicht te reserveren.

We genieten nog een klein uurtje van de warme kleuren van de avondzon op de kleurrijke huizen van Trinidad en keren dan terug naar restaurant El Rintintin. Het uitzicht op het dakterras is mooi, maar minder fenomenaal dan de foto’s hadden laten uitschijnen. Meest vervelende attribuut: de knalgroene skydancer die een stukje van het uitzicht in beslag neemt.

Maar! We krijgen alle vier een canchánchara van het huis aangeboden én de ropa vieja van lam (draadjesvlees met een smakelijke saus) is uitstekend. En jawel, terwijl de zon ondergaat boven de daken van Trinidad, duikt daar zowaar een life bandje op om ons op muziek en zang te trakteren. De wifi werkt trouwens prima. Wat meer kan een mens nog wensen?

Na dit heerlijke avondmaal keren we terug naar Casa Sofia, alwaar het internet echt wel suckt. Oh well, een beetje afkicken van onze internetverslaving kan geen kwaad, zeker?

Yet Another Blog

Life on my side

op reis