leuven

Kerstdiner in het Munthuis

Gisteren ben ik uitgebreid gaan dineren ter ere van kerstmis (elk excuus is goed) samen met de mensen van mijn irc-kanaal (jaja, in tijden van MSN en andere brol zijn er nog wel degelijk mensen die deze voorhistorische communicatiemethode gebruiken). We waren met een plezante bende van 14 personen. Normaalgezien zou ik gereserveerd hebben in de Earthshake, maar nu de uitbaters de deuren definitief gesloten hebben, moest ik op zoek naar een alternatief. Ik herinnerde me dat ik een tijd geleden erg lekker gegeten had in het Munthuis. Ik reserveerd via hun website en wachtte vol spanning op antwoord. Na drie dagen wachten, heb ik toch maar gebeld. Toch handig zo’n reservatieformulier, vooral als niemand de gemaakte reservaties opvolgt. 😉 In de horeca is web 2.0 nog erg veraf. 😉

Verder totaal geen klagen van het Munthuis. Ik kreeg snel drie menuvoorstellen in mijn mailbox. Het aanbod was gevarieerd genoeg om ook de moeilijke eters onder ons tevreden te stellen.  Ik vond het moeilijk een keuze te maken omdat de voorstellen mij allemaal overheerlijk in de oren klonken. Ik hakte de knoop door en koos voor carpaccio van runds met vanilleolie, slaatje met pijnboompitten en zongedroogde tomaat als voorgerecht, gegrilde zwaardvis met rozemarijnaardappeltjes, gegrilde provençaalse groenten en coulis van rode paprika’s als hoofdgerecht en moëlleux van bittere chocolade met gekarameliseerde ananas, mousse van witte chocolade en chocoladesorbet. En ja, het smaakte even lekker als het klinkt.

In het restaurant hadden we het zaaltje op de bovenste verdieping voor ons alleen. Schitterend. We zaten vlakbij de keuken en het toilet (wat belangrijk is voor mensen met een kleine blaas als ikzelf). We werden in de watten gelegd door onze eigen persoonlijk Olivier, een lieve bescheiden jongen die ons van drank en spijzen voorzag. Het allerleukste aan het zaaltje was de gigantische openhaard. Om helemaal in de kerststemming te komen. De tafels waren geschikt in een vierkant waardoor iedereen met elkaar kon converseren. Ik klink waarschijnlijk als een promotiecampagne voor het Munthuis, maar ik overdrijf niet, alles was werkelijk tot in de puntjes verzorgd.

Na het eten besloten we nog een afzakkertje te nemen op ons appartement. En eentje is geentje en toen zijn we beginnen weerwolven en toen dacht ik dat het een goed idee was om cocktails te mengen. Hoe later op de avond hoe vrolijker, alleen schoot ik er mijn nuchterheid bij in. Als ik wat drank op heb, kan ik blijven doorgaan. Het was vier uur toen de laatste gasten naar huis gingen en we het onvoorziene, maar daarom des te leukere, feestje afsloten.

En nu heb ik een beetje een houten kop…

A small world

Dat dacht en zei ik toen ik deze middag naast een meisje zat dat ik nog nooit gezien had en dan één vierde van mijn vriendenkring bleek te kennen. Ok, het feit dat ze op hetzelfde departement doctoreert waar ongeveer de helft van mijn medestudenten zijn blijven plakken om zich ook doctor te kunnen laten noemen, zal daar wel voor iets tussen zitten. Of hoe iets gaan eten ter ere van kerstmis (of zoiets) met de mensen van de Russische les interessante verbanden kan blootleggen.

The end

Gisteren zijn we in het prettige gezelschap van de collega’s van mijn vriend voor de allerlaatste keer in ons leven gaan eten in de Earthshake. De uitbaters stoppen ermee. Te veel werk, te weinig opbrengst. Zaterdag worden de laatste gerechten opgediend en daarna is het gedaan. Zeer spijtig, want ik heb in de iets meer dan vijf jaar dat de Earthshake open was, vele fijne momenten daar beleefd: reünies georganiseerd, met vrienden gegeten, romantisch getafeld, nieuwjaar gevierd, te veel wijn gedronken, gelachen, gebabbeld, genoten. Mooie herinneringen die ik zal koesteren.

Tienen?

Toen ik deze ochtend met de slaap nog in mijn ogen naar de Russische les stapte, stopte er een auto langs de kant van de weg. Een meneer stapte uit en vroeg aan mij: “Is dit Tienen?” Mijn mond viel lichtjes open en eerst dacht ik dat het een grapje was, maar de mens was doodernstig. Nochtans kon ik geen tekenen van dronkenschap bij hem ontwaren. Ik heb hem dan maar vriendelijk de juiste richting gewezen en bij mezelf gedacht dat voor sommige mensen een GPS werkelijk onontbeerlijk is.

Culinaire kerstmarkt

Koud weertje gisterenavond. Ideaal om je lekker warm in te duffelen (extra onderlijfje, handschoenen, fleece sjaal, dikke sokken) en naar de kerstmarkt te trekken. ‘k Had afgesproken met vriendin J, die helemaal uit Antwerpen was gekomen voor de Leuvense kerstmarkt. Al gauw werd ons duo een kwartet en gevieren trokken we rond tussen de kraampjes. Om zeven uur viel de hoeveelheid volk nog goed mee, om negen uur was er vooral op het Hooverplein sprake van filevorming.

De kraampjes op de Leuvense kerstmarkt ken ik, na jaren trouw bezoek, zo onderhand wel. Veel prullaria die naar mijn mening overprijsd zijn. Mijn interesse gaat eerder uit naar het culinaire aspect van de kerstmarkt. In de koude staan babbelen met je handen rond een dampend glas warme wijn, blazend tot de wijn op drinktemperatuur is, niets beters om in de kerstsfeer te komen.

Een klein overzicht van de culinaire geneugten die wij vanavond tot ons namen: een kroketje met zalm en dille en een kroketje met zongedroogde tomaatjes (dat laatste was duidelijk favoriet) vergezeld van een glaasje roze cava (heerlijk!). Daarna waagden we ons aan een pannenkoek met cointreau. Zeer lekker, maar ook straffer dan verwacht, want er werd door de uitbaters van het kraampje niet echt zuinig omgesprongen met de cointreau. Daarna aten we nog een miniloempia en een kippensaté in de kraam van de Ming Dynasty. En toen was ik echt wel voldaan. Jammer van de appeltjes in kaneel, want die roken overheerlijk, maar daar vond ik echt geen plekje meer voor. De heren in ons gezelschap vonden echter nog een plaats voor een Breydelbroodje. Maar daar konden ze mij echt niet mee verleiden. Te veel vlees, te weinig groeten.

Beeld

Nicole en Hugo zorgden voor de muzikale achtergrond op de kerstmarkt. Sympathiek mensen te oordelen aan de uitstraling die ze hebben op het podium. Hun muziek is niet echt mijn genre, maar ik bewonder het enthousiasme waarmee ze hun act brengen en vooral het feit dat ze na al die jaren duidelijk nog steeds verliefd op elkaar zijn. Mooi, zo samen oud worden. Hopelijk is ons dat ook gegeven.

Naar goeie gewoonte kwam ik weer veel bekend volk tegen. Een dikke dankjewel aan de jongen die ons de cointreaupannenkoeken aanraadde. Je had overschot van gelijk.

Lieveheersbeestje