leuven

Chocoladetaart

Gisterenavond bevonden mijn vriendje en ik ons in de Rodins, alwaar vriendin D verrast werd voor haar dertigste verjaardag. Het aperitief hadden we op het terras genomen, maar het lawaai van Leuven kermis dreef ons naar binnen voor het diner. Jammer, want het weer was zeker terrasjeswaardig.

De splinternieuwe man van D had het allemaal perfect geregeld. D had niets door en was erg in haar nopjes. Hoe zou je zelf zijn als je op één en dezelfde dag een nieuwe auto gekocht hebt, de akte van je pas aangekochte stuk bouwgrond verleden hebt en dan nog eens onthaald wordt op een etentje in gezelschap van vrienden?

Ja, the big 3-0, dat moest natuurlijk gevierd worden. Dat deden we dan ook met heerlijke zalm en voortreffelijke wijn. En toen kwam het dessert: een dessertbordje (met enkele minder geslaagde creaties) en een prachtige chocoladetaart met passievruchtenmousse. Lekker, maar zwaar! Ik ben er zelfs niet in geslaagd mijn stuk taart helemaal op te krijgen en dat voor een chocoladeliefhebber als mezelf. Achteraf toen ik in bed lag met het gevoel een baksteen ingeslikt te hebben, bekloeg ik me die paar happen te veel wel.

En zaterdag zitten we weer achter de feestdis. Ik moet dringend wat meer sport aan mijn weekplanning toevoegen…

Moe

Maar erg tevreden. Ik vond het een bijzonder geslaagde Marktrock. Vrijdag kwam het allemaal wat traag op gang, maar eens CPeX op het podium stond, schoot het festival in een tweede versnelling. Ik ben ongelooflijk tevreden dat ik twee van mijn favoriete nummers: ‘One way’ van the Levellers en ‘Nobody’s wife’ van Anouk (oh my god, what was she wearing?) live heb kunnen horen. Jammer van die gigantische plensbui tijdens the Levellers. Gelukkig konden we schuilen in het Marktrockcafé.

Ik ben ook supertevreden dat ik met de nieuwe zoomlens enkele zeer geslaagde foto’s van de artiesten heb kunnen nemen. Respect voor concertfotografen, dat lijkt mij geen gemakkelijke discipline. Al zal het waarschijnlijk iets comfortabeler fotograferen zijn vanuit de frontstage dan van tussen het publiek (tijdens Anouk werd ik bijna geplet).

Marktrock

Het komende weekend zal geheel en al in teken van Marktrock staan, het Leuvense stadsfestival dat alweer een facelift kreeg (hopelijk een betere dan die van vorig jaar, toen had de chirurg van dienst een beetje te veel weggesneden).

Nu moet ik jullie iets verklappen: ik ben helemaal geen festivalliefhebber en van wat hip en cool is in het huidige muziekwereldje heb ik totaal geen kaas gegeten. Mijn muzieksmaak is blijven steken ergens in de jaren 90′. Al een geluk dat Isabelle A, Anouk en the Levellers komen, die ken ik nog van vroeger. En wie weet kan ik dit weekend keihard “One way” meebrullen, da’s ook al ettelijke jaren geleden.  😉

Proclamatie

Zoals beloofd, een woordje uitleg over de calvarietocht (ok, lichtelijk overdreven) om aan mijn uitslag te geraken. Met in de hoofdrol de gebrekkige communicatie van de faculteit rechten. Al een hele tijd stonden de data waarop de resultaten (in het geval van de laatstejaars, enkel geslaagd of niet geslaagd) zouden meegedeeld worden op de site aangekondigd. In het vet was aangegeven dat deze resultaten op elektronische wijze ter beschikking gesteld zouden worden en ergens in de tweede helft van juni kwam er een mail die meldde dat de studenten, om overbelasting te vermijden, een email zouden krijgen wanneer de resultaten effectief online zouden staan. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht dit in vraag te stellen, er waren immers nog andere faculteiten waar de resultaten ook elektronisch werden bekend gemaakt.

Donderdagavond zat ik braaf vanaf het aangekondigde uur achter mijn pc. Te wachten op een mail en stiekem een beetje de site refreshend (hun systeem moet maar beter berekend zijn op piekbelastingen). Na drie uur vruchteloos wachten, kwam er een mail van de administratie van de faculteit. Dat ze verbaasd waren dat er zo weinig studenten waren komen opdagen bij het afroepen van de niet-geslaagden. En dat er toch heel duidelijk meegedeeld was waar en wanneer dit zou plaatsvinden. Goed, het document in kwestie er nog eens bijgenomen en ja, eventueel kon je daaruit opmaken dat je ergens lijfelijk aanwezig moest zijn, maar wie zet er dan in het vet bij dat de resultaten elektronisch zouden vrijgegeven worden?

Ik was blijkbaar niet de enige die dit verkeerd begrepen had, getuige de minimale opkomst waarvan sprake in de mail. Om te vermijden dat er mensen vruchteloos naar de proclamatie zouden komen, besliste de administratie van de faculteit de resultaten van de niet-geslaagden in de loop van de vrijdagochtend vrij te geven. Goed, nog even langer in spanning dus. Al een geluk dat ik de ganse vrijdagvoormiddag vergadering had om mijn gedachten te verzetten. 😉 Tegen de middag ging ik kijken op het elektronisch systeem: geen resultaten te zien. Onder het motto: geen nieuws, goed nieuws, durfde ik stiekem hopen dat ik bij de geslaagden hoorde. Maar toch, was het nu echt zoveel gevraagd om gewoon ergens een woordje “geslaagd” te plaatsen. Nu kon je nog denken dat de resultaten nog niet werden doorgegeven of dat het systeem niet goed werkte.

Enfin, vrijdagavond nog altijd geen spoor van resultaten, mijn vriend en ik gingen er dan maar vanuit dat ik geslaagd was. Al waren we er toch niet helemaal gerust in, zaterdagochtend op de proclamatie in sporthal De Nayer. Enkele hemeltergend saaie speeches scheidden mij van het verdict. De opluchting was groot toen ik mijn naam hoorde afroepen. Het definitieve eind van mijn studententijd. Na al die jaren kan ik mijn studentenkaart definitief op rust stellen.

Na nog meer hemeltergend saaie speeches, waarvan sommige zelfs onverstaanbaar, werd er een foto genomen van al de gepromoveerden, zoals dat zo mooi heet. Ik ben er zeker van dat mijn mede-afgestudeerden zich later zullen afvragen wie dat mens in godsnaam is, want in de les hebben ze mij nooit gezien. 😉 En toen was het tijd voor de receptie! Mijn vriend en ik hebben hard ons best gedaan zoveel mogelijk jaren inschrijvingsgeld op te drinken, maar hebben jammerlijk gefaald.

Om wat te ontnuchteren, gingen we wandelen in de studentenwijk in het groen waar we elkaar zoveel jaren geleden leerden kennen en veel fantastisch mooie, niet-studiegerelateerde momenten beleefden. Er was nog niet veel veranderd. Even een emotioneel moment toen we op de plek stonden van die allereerste kus. Een steek van heimwee naar vervlogen tijden.

Maar goed, deze slechte student kan nu definitief de (universitaire) boeken dicht doen.

Vrijdagavond

Het stond al een tijdje in mijn agenda: de eerste vrijdagavond van juli zouden mijn vriend en ik iets gaan eten met mijn broertje en zijn vriendin, om daarna nog een beetje Beleuvenissen mee te pikken. Het zou een bijzondere avond worden, want zowel mijn potentieel toekomstig schoonzusje (mijn broer staat even weigerachtig ten opzicht van het huwelijk als ikzelf) als ik zouden dan onze uitslag hebben. Door een gebrekkige communicatie van de faculteit rechten (waarover later meer) zat ik echter nog een beetje in spanning.

Potentieel schoonzusje B had haar punten al wel en was met glans (en waarschijnlijk een graad, vandaag is haar proclamatie) geslaagd. Dus bestelden we prompt een fles cava in restaurant De 3 Tonghen om dit te vieren. Het bepalen van een diploma moet met bubbels gevierd worden, nietwaar? Ik was superblij voor haar. Ze heeft dit jaar ontzettend hard gewerkt aan haar thesis en haar stage. Oververdiend dat ze loon naar werken krijgt. Ze was zelf natuurlijk behoorlijk in de wolken met het afronden van haar studies en ik twijfel er niet aan dat ze een fantastische pedagoge zal zijn.

Na het eten (tapas als voorgerecht, zarzuela voor mij, paëlla voor broer en vriendin en gemengde grillade voor mijn vriend) was het tijd om ons cadeautje te overhandigen. Mijn broer en ik hadden afgesproken dat we een Bongo ballonvaart cadeau zouden geven. Als een diploma behalen nog geen goede reden is om van de grond te gaan, dan weet ik het ook niet meer. 😉

Vervolgens trokken we ter afronding van de avond richting Oude Markt, waar we er met veel geluk in slaagden nog een vrij tafeltje voor vier op een terrasje te vinden. Bart Peeters was net bezig aan de laatste nummers van zijn optreden en de ganse Oude Markt ging uit de bol. Ik moet zeggen dat ik geen fan van Bart Peeters ben, maar het publiek bespelen kan hij als geen ander. Toen de vermoeidheid toesloeg, werd het tijd om huiswaarts te trekken. Een fijne avond.

Daar zijn de Werchtergangers weer

Grote hoeveelheden jongelingen met gigantische rugzakken en tentjes die je in twee seconden kan opzetten, stromen toe op de perrons van Leuven. Zij stappen af en maken zo plaats voor de pendelaars richting Brussel. Ik hou van de drukte in het station tijdens deze periode, het enthousiasme dat die jonge mensen uitstralen, de zin om er, ondanks de regen, een geslaagd festival van te maken. Even heb ik zin om met hen mee te gaan, maar dan overwint mijn afkeer voor modder en slapen in tentjes het van deze bevlieging. Even ben ik jaloers op hun jeugdige zorgeloosheid, dat alles-is-mogelijk-gevoel dat ze uitstralen, maar ook dat gaat voorbij.

Ik stap de trein op, het begin van een nieuwe werkdag.

Leuven in scène

Toen ik het programma van Leuven in scène dit jaar onder ogen kreeg, had ik een beetje mijn twijfels. Zouden de acts even magisch en spectaculair zijn als de twee voorgaande edities die een verpletterende indruk op mijn gemaakt hadden? Gisteren werden mijn twijfels echt in één klap weggevaagd door achtereenvolgens het optreden van Circ Panic en Grupo Puja!. Waar Circ Panic voor de kleinschalige romantische aanpak stond, liet Grupo Puja! alle toeschouwers met open mond achter. Fantastisch, ongelooflijk, magnifiek.

Het slotspektakel van Les Commandos Percu op het Ladeuzeplein overdonderde met knetterend vuurwerk, maar veel van het optreden op het podium ging verloren voor de toeschouwers die verder achteraan stonden. Gelukkig viel er in de lucht meer dan genoeg te beleven. Mijn persoonlijke hoogtepunt is en blijft echter Grupo Puja!

Leuven in scène is trouwens veel meer dan spectaculaire acts. Het is een gelegenheid om mensen te ontmoeten, te genieten van een drankje op een terrasje, wok uit een kartonnen doos te eten op een bankje in het park, de sfeer op te snuiven en gelukkig te zijn dat jij een plek in deze stad hebt gevonden.