Ritme

Heb ik al iets verteld over de fotografiecursus die ik sinds september volg? Ik dacht van niet. Dus bij deze is dat rechtgezet.

Tot nu toe geraak ik op zaterdagochtend nog steeds zonder al te veel problemen uit bed, dus dat is alvast een goed teken. De meeste dingen die verteld worden, zijn niet echt nieuw voor mij, maar het is wel nuttig om de theorie eens mooi op een rijtje verteld te krijgen. En de leerkracht heeft allemaal kapotte toestellen waarvan we de mechaniek mogen bestuderen. Het niveau van de cursisten is erg gevarieerd. Van sommige mensen denk ik: wat komen jullie doen in een beginnerscursus. Anderen lijken dan weer nog nooit een fototoestel vastgehouden te hebben.

In januari loopt de cursus af en dan moeten we zes opdrachten inleveren. Telkens drie foto’s per opdracht. De thema’s zijn ritme, landschap, diepte, licht, mens en dan nog een vrij werk. Waardoor ik nu voortdurend op zoek ben naar foto’s die in het thema passen. Vooral de ritme-opdracht leek met lastig, maar wat blijkt, eens als je erop begin te letten, zie je overal om je heen ritme. Het wordt bijna een obsessie. 😉

ritme

Ben ik blij dat ik geen prinses ben

Dat dacht ik vandaag toen ik bijna doodgedrukt werd tussen een meute persfotografen. Je zou denken, toch leuk, zo wat lintjes doorknippen en gratis een bezoek aan een nieuw museum mogen brengen. Dat dacht ik ook, totdat ik zag hoe de prinsessen zowat omsingeld werden door de fotografenhorde en ondertussen lief moesten blijven glimlachen en doen alsof ze aandachtig luisterden naar de uitleg in een taal die niet de hunne is. Hun route door het museum was op voorhand mooi uitgestippeld en er was weinig tot geen ruimte voor spontaneïteit. En altijd blijven glimlachen, zelfs als er zich een opstootje voordoet waarbij wat “België barst” roepende flaminganten hardhandig afgevoerd werden.

Ik ben overigens ook blij dat ik geen persfotograaf ben en niet mijn brood moet verdienen met zulke events te fotograferen. Geef mij maar een gezellige feest of een prachtig landschap om op de gevoelige plaat vast te leggen. Eerst en vooral ben ik te klein. Ik had natuurlijk mijn hakken kunnen aandoen, maar als je een halve dag moet rechtstaan, is dat meestal geen goed idee. Door mijn platte schoenen geraakte ik echter met mijn amateurfototoestel niet boven die beren van venten uit. Verder hield ik me veel te braaf aan de regeltjes. Als iemand van de organisatie tegen mij zei: “Ga daar staan”, dan deed ik dan ook om enkele minuten later brutaal opzij geduwd te worden door een fotograaf-maniak die zelf het beste beeld wilde maken. Voor de Nederlandse fotografen waren ergerlijk. Zegt de begeleiding: “Hier mag niet geflitst worden, dit zijn kwetsbare kunstwerken”, denkt zo’n fotograaf: “Hah, ik doe toch gewoon mijn zin” en flitsen maar. En tegelijkertijd maar klagen en zagen dat ze de prinsessen niet goed in beeld konden krijgen.

Ik vind niet van mezelf dat ik me laat doen, maar op een gegeven moment werd het me te veel en heb ik de meute verlaten. Foto’s van een bende persfotografen, het is eens wat anders.

persfotografen

Fotovoorstelling Amerikareis

Gisteren hebben we de spits afgebeten met de eerste fotovoorstelling van onze Amerikareis bij L en J. Onze samenkomst was spontaan tot stand gekomen. L was erin geslaagd de dag vóór ons feest (dat btw géén trouwfeest was) zijn enkel te breken en zijn ligamenten te scheuren tijdens een partijtje paintball. Ipv gezellig mee te komen vieren, lag hij te kermen ergens in een ziekenhuis terwijl zijn voet hing te bungelen aan zijn been. Dat komt ervan de stoere te willen uithangen. 😉

Na onze thuiskomst stuurde ik een mailtje naar L om te vragen of we op ziekenbezoek konden komen en of hij eventueel geïnteresseerd was om wat foto’s te zien van Amerika. Dat was hij. De verdere afspraken waren snel gemaakt. Mijn vriend en ik haalden gisterenavond Thais voor vier personen en we aten dat gezellig bij L en J thuis op. Ik had snel, snel nog een flesje wijn meegegrist om bij het eten te drinken en dat bleek een echte meevaller te zijn. Het was een fles wijn waarvan mijn vriend ooit eens een kistje cadeau gekregen had van een collega. Toen we de eerste flessen daarvan dronken, vonden we ze wat tegenvallen. Maar nu bleek dat we gewoon te snel van de flessen gedronken hadden. Ze hadden gewoon wat tijd nodig om te rijpen. Stom, stom.

Tijdens de fotovoorstelling verveelde ik onze gastheer en gastvrouw met veel te lange uitweidingen over architectuur een geschiedenis, terwijl mijn vriend mij de hele tijd zat aan te manen om toch maar sneller door de foto’s te gaan. En dan zaten ze mij ook nog uit te lachen met mijn geklungel met de muis. Tss! Toen onze gastvrouw bijna in slaap viel (ik moet nog wat aan mijn vertelkunsten schaven, vrees ik) en mijn vriend een beetje té goedgezind werd van al die wodka, trokken we naar huis.

Op naar de volgende fotovoorstelling.

Ingeschreven!

Voila, sinds vanavond ben ik officieel ingeschreven voor de cursus digitale fotografie van het CVO. Ik had stiekem liever fotografie aan de academie gevolgd, maar ik moet realistisch blijven en toegeven dat een dag maar 24 uur heeft en een week maar 7 dagen. Een ganse zaterdag opofferen zag ik niet zitten. Ik houd er graag nog een sociaal leven op na, ook. Vanaf september offer ik enkel de zaterdagvoormiddag op en een beetje slaap. Who needs sleep anyway. 😉

Om dit heuglijke feit te vieren, heb ik meteen wat strips in het Besloten Land gekocht. Omdat een stripcollectie nu eenmaal nooit groot genoeg kan zijn. 😉