Wat doen we met de twee overgebleven bakken Carlsberg van de blogmeet? Opdrinken, natuurlijk!
Wanneer? Dinsdag 3 juni om 20.00u.
Waar? The huize yab.
Wie? Iedereen die graag gratis Carlsberg drinkt.
Hoe? Je stuurt me een mailtje en ik vertel je het geheime paswoord om binnen te geraken.
Ik kan me alleen maar aansluiten bij de positieve commentaren die ik al her en der op ‘t internet gelezen heb. Het was een bijzonder geslaagde blogmeet. De regen bleef lang genoeg uit, waardoor we gezellig buiten konden eten. Het Alma-personeel was zeer vriendelijk en het eten was bijzonder mooi afgewerkt (al waren de vegiburgers een beetje taai naar mijn goesting). We kregen schuimwijn en aperitiefhapjes, een gigantische berg groenten, net genoeg vlees, begeleid door wijn, water en fruitsap à volonté om alles door te spoelen. Om de laatste gaatjes op te vullen, was er nog een riant aanbod aan desserts (chocomousse, tiramisu en kleine gebakjes). De Moete is een heel gezellige locatie voor een feestje, al hadden sommige bloggers wat moeite om de juiste weg te vinden. Gelukkig is iedereen er toch geraakt. 😉
De sfeer was fantastisch. Ik heb bijzonder leuke gesprekken gehad, gelachen, verloofden gefeliciteerd, camera’s ontweken, vastgesteld dat de wereld klein is, het mooie rode hemd van Ntone bewonderd, carrièreadvies gegeven, Engels gesproken tegen een Portugees, en nog veel meer. Ik heb kortom genoten van het eten én de mensen. Er heeft de ganse avond geen muziek gespeeld, maar dat was me zelfs niet opgevallen totdat iemand me erop wees. De gesprekken gingen zo vlotjes dat er geen stiltes waren om op te vullen. Alleen jammer dat we voor niks Sabam betaald hebben. Een bezoekje van zo’n inspecteur zou anders wel grappig geweest zijn. Betalen om geen muziek te draaien. Sabam verdient onze liefdadigheid niet.
Rond een uur of half één hebben we de tafels in de Moete op de juiste plaats teruggezet en zijn we huiswaarts gekeerd. Dankzij onze bob Jeronimo waren we een paar minuten alweer thuis en kon ik in mijn bed kruipen. Moe, maar voldaan.
Op naar de volgende editie!
Staan vol ongeduld te wachten op ons appartementje tot de blogmeet begint…
Om voor slechts tien euro lekker te genieten van een barbecue in goed gezelschap. Schrijf je nu in op blogmeet.be! Ik hoop tegen volgende week zaterdag weer helemaal de oude te zijn. 😉
De kogel is door de kerk. Op zaterdag 24 mei vanaf 18.00u organiseren Dries, Karel, Goya, Bruno en ikzelf een heuse blogbarbecue. Wij hopen natuurlijk dat de zon van de partij zal zijn, maar zelfs als het pijpenstelen regent, zullen wij dit beslist niet aan ons hart laten komen. En er is meer goed nieuws. Dankzij onze sponsors zal de prijs voor een avondje smikkelen en smullen 10 euro bedragen. Ja, u leest het goed, 10 euro. Niet langer twijfelen, gewoon inschrijven!
Vooral als je in het holst van de nacht de weg naar huis moet aanvatten na een (zeer goed) trouwfeest. Al een geluk dat ik een goeie chauffeur heb, want mijn oogjes durven na een avondje lekker eten en feesten al eens dichtvallen. Maakt het de dag erna nog wat erger: geklop en geboor op enkele meters van je hoofd om acht uur ‘s morgens en het wanhopig doorzoeken van een nog half verdoofd gedeelte van je hersenen in de hoop daar de verbuigingen van accusatief, genitief en datief in het Russisch terug te vinden. Vier uur slaap, het haalt beslist niet het beste in mij naar boven.
Allez, ‘t is te zeggen, zijn appartement, is gisteren weer een beetje warmer geworden. Het was een fijne avond met leuke gesprekken en lekkere hapjes (hmm, die tomaatjes met mozarella). Da Lord heeft zich een fijn plekje in het Gentse gevonden. Nog een kleine tip: misschien volgende keer ook aan rode wijn denken. 😉
Gisteren naar het afscheidsfeestje van vriend H. Hij vertrekt voor twee jaar naar Amerika om daar in een labo stamcelonderzoek te doen. Dat schijnt tegenwoordig de mode te zijn. Voor de feestelijkheden begaven we ons naar de Komeet op de Oude Markt. H had het zaaltje boven gereserveerd. Ik vond het zaaltje wat tegenvallen. Een beetje kaal, verschrikkelijk heet, onhoorbare achtergrondmuziek en het geluid van de babbelende mensen leek wel van de muren af te kaatsen. Heel moeilijk om elkaar te verstaan.
Komt daarbij dat ik een beetje in een grumpy mood was (waarschijnlijk veroorzaakt door chronisch slaapgebrek). Een grumpy mood waar zelfs geen drie mojito’s (de mojito’s in de Komeet zijn trouwens excellent, men zegge het voort) tegen opgewassen waren. Nochtans waren er genoeg leuke en interessante mensen op het feestje. En heb ik zelfs enkele toffe gesprekken gehad, met dank aan kameraad N, die er met zijn ontwapenende glimlach altijd in slaagt mij te charmeren.
Gelukkig zie ik vriend H volgende week nog op Leuven in scène, want het zou een beetje jammer zijn met een dubbel gevoel aan onze laatste ontmoeting voor het Grote Avontuur te moeten terugdenken.
Gisterennamiddag hadden we bezoek van oudklasgenootje W en zijn charmante, kersverse echtgenote L. De laatste keer dat we hen zagen, was voor hun vertrek naar Argentinië, meer dan anderhalf jaar geleden. W is altijd één van mijn favoriete studiegenootjes geweest: iemand met een zalig gevoel voor humor, maar helaas niet zo veel geluk op het gebied van vrouwen. Dat laatste trekje is hij onderweg ergens kwijtgespeeld, want hij heeft het echt getroffen met de knappe en vriendelijke L. L is een Slovaakse die hij heeft leren kennen toen ze stage deed bij de Europese commissie. Ze zijn een prachtpaar. Het geluk spat ervan af. En blijkbaar kan ze nog goed koken ook, want de taart die ze meebracht, smaakte naar meer. 😉
Een bezoekje van W en L betekent converseren in het Frans. L spreekt vloeiend Frans. Een perfecte gelegenheid om het stof van mijn behoorlijk verwaarloosde Frans te blazen. Een taal moet je onderhouden, zoniet verlies je een deel van je kennis. Tegenwoordig kom ik echter nog zelden in contact met franstaligen (het winkelen in Brussel even niet meegerekend, daar heb je maar een zeer beperkte woordenschat voor nodig). We hebben ondertussen een uitnodiging op zak om hun nieuwe appartementje in Brussel te bekijken, mijn Frans kan er alleen maar deugd van hebben. En wees gerust, de volgende ontmoeting zal geen anderhalf jaar op zich laten wachten. Dan kunnen we meteen de rest van de foto’s van Argentinië bekijken, want dat waren er gewoon té veel om er op één namiddag door te jagen. (Projectie is trouwens een fantastische manier om foto’s te bekijken.)
Na hun bezoek hebben we ook iets om volgend jaar naar uit te kijken: hun kerkelijk huwelijk in Slovakije. Het staat in mijn agenda en gaan zullen we. Ik verheug mij er nu al op. Ik heb altijd al een boontje gehad voor Oosteuropese landen en ik vermoed dat zo’n Slovaaks huwelijk met erg veel traditie gepaard gaat. Slovakije, here we come!
Ja, jij daar! Ben jij al ingeschreven voor de Leuvense Blogmeet? Het ziet ernaar uit dat de prijs dankzij enkele sponsors zeer democratisch zal zijn. Niet twijfelen, dus.