In dit blogpostje helemaal uitleggen hoe het juist zo uitgedraaid is, dat zou me te ver leiden, maar om de één of andere reden vierden mijn vriend en ik dit jaar Oudjaar in Westmalle met twee koppels (waarvan we er één slechts heel oppervlakkig kenden) en hun kinderen.
Wat begon als een plan om het rustig aan te doen zonder al te veel poeha, werd uiteindelijk een feestelijke bedoening met oesters en vishapjes van De Walvis, vis- en vleesgourmet op teppanyakiplaten vergezeld van zelfgemaakte slaatjes, schuimwijnen en wijnen uit Duitsland, Frankrijk, Portugal Australië en Italië, champagne, véél champagne, een middernachtelijk houtvuur in de tuin, ijs met chocoladesaus, Krupnik, Don Papa rum, dansdemonstraties en veel gezever (hoe later op de avond, hoe meer gezever, uiteraard).
Pas om half vijf zochten wij de slaapkamer van de dochter des huizes op, die zo vriendelijk was geweest om plaats voor ons te ruimen. Ik sliep verrassend goed in deze jongemeisjeskamer.
Op nieuwjaardag hadden mijn vriend en ik de wekker om 11u gezet, kwestie van niet té lang in bed te blijven liggen. De gastheer zag er een beetje verfromfraaid uit (die nachtelijke Westmalles waren misschien toch niet zo’n goed idee), maar het simpele middagmaal (boterhammen met kaas) smaakte me uitstekend. Kwestie van wat tegenwicht te bieden aan al de decadentie van de dag voordien.
Na de lunch hingen we wat in de zetel en keken we samen naar Frozen (de allereerste keer dat ik deze film min of meer volledig gezien heb) tot het tijd was om afscheid te nemen.
We hadden wat mij betreft 2016 niet op een betere manier kunnen uitwuiven.
Een tijdje geleden zag ik op facebook een eventaankondiging passeren voor de kerstbrunch bij Salons Georges. Ik keek snel naar wat het kerstbuffet zoal te bieden had en bleef hangen bij de oesters. Oesters à volonté op kerstdag! Count me in!
En dus wandelden mijn vriend en ik op kerstochtend op ons gemak naar Salons Georges voor wat quality time met z’n tweetjes. We hadden een fijn tafeltje voor ons tweetjes en genoten van al het lekkers dat het buffet te bieden had, zonder stress of verplichtingen. Voor herhaling vatbaar!
Vanavond de laatste Spaanse les van ‘t jaar 2016 afgesloten met een klein kerstfeestje. Omdat de juf nogal last minute (de mail dateert van 22.38u de dag voordien, om exact te zijn) afkwam met het voorstel, eindigden we met een fles cava per persoon (we zijn in totaal met negen in de klas). Uiteraard was het onmogelijk om zoveel flessen cava op een uurtje soldaat te maken, dus gaven we de eer aan de jarige om te trakteren met haar flessen Freixenet (toegegeven, betere cava dan degene die ik mee had genomen). Ook de overdaad aan hapjes konden we onmogelijk de baas.
En zo keerde ik na het feestje huiswaarts met evenveel flessen cava als waarmee ik vertrokken was en slechts een tiental gehaktballetjes armer. Niet dat het uitmaakt, die cava raakt wel op en zo heb ik mijn klasgenootjes (allemaal nieuwe gezichten dit jaar) weer wat beter leren kennen.
Vooruitgeschoven kerstfeestjes zijn heel de rage, dit jaar! Deze zaterdag waren we uitgenodigd op het kerstdiner bij de familie van mijn vriend. In totaal waren we met 17 personen: de broer en zus van mijn vriend met hun kinderen en dan nog zijn oom en tante langs moeders kant met respectieve partners. Een lange feestdis dus. Gelukkig hadden mijn vriend en ik dit jaar zijn ouders kunnen overtuigen om hun feestmaal te bestellen bij onze favoriete Leuvense traiteur, kwestie van zéker te zijn dat er lekker eten op tafel zou komen. Terwijl ik hard zat op te letten in de Koreaanse les, haalde mijn vriend de bestelling op en kocht hij en passant ook nog een paar doosjes pralines van Bittersweet. Niets is feestelijker dan zo’n heerlijk chocolaatje voor bij de koffie of thee.
Het feest zelf hield alle tradities in ere: beginnen met een glaasje champagne en een hapje (hmm, sushi!), vervolgens cadeautjes uitpakken (dankzij het systeem van lotjes trekken, moest iedereen gelukkig maar één cadeautje kopen) zodat de kinderen met hun nieuwe cadeaus konden spelen en daarna aanschuiven aan de feestdis. Het civet van hert met chocolade en veenbessen, vergezeld van een slaatje van rode kool was fenomenaal lekker en leverde voldoende gespreksstof op om de soms ongemakkelijke stiltes te overbruggen. Aangezien ik ditmaal bob was, kon de wijn niet vertroebelen dat niet iedereen aan tafel even goed met elkaar opschoot. Niets nieuws onder de zon uiteraard, komt in zoveel families voor, maar het blijft jammer.
Afsluiten deden we met een stukje scheef gezakte bûche die ik feestelijk aan mij voorbij liet gaan. De bakker had misschien ook een glaasje te veel op toen hij dit werkstuk uit zijn mouw schudde. 😉
There is a first for everything. Gisteren ging ik voor de allereerste keer in mijn leven naar een afscheidsfeestje voor een huis. Eens iets anders dan een house warming party, nietwaar? Onze vriendin was officieel ingetrokken bij de liefde van haar leven en zegde daarom de huur van haar schattige arbeidershuisje in de Leuvense Jean Buelenswijk op. Met pijn in het hart, zoveel was duidelijk, want hoewel ze al een tijdje op het appartement van haar vriend woonde, had ze het niet eerder over haar hart kunnen krijgen afscheid te nemen van de plek waar ze zoveel jaren gelukkig was geweest. En ik snap waarom: een fijne, rustige buurt met vriendelijke mensen en een leuk voortuintje, dat laat je niet zonder spijt achter je. Al denk ik dat de klik nu wel definitief gemaakt is, want het woord ‘kindjes’ viel meermaals.
Door omstandigheden (druk druk druk) hadden we elkaar al meer dan een jaar niet meer gezien en dus was het voor mijn vriend en ik de eerste kennismaking met de grote liefde van onze vriendin. Bleek dat hij aan d’unief nog enkele vakken samen met mijn vriend gevolgd had. De wereld kan toch klein zijn, he? De nieuwe vriend bleek een zeer sympathieke kerel te zijn, maar we hadden natuurlijk niet anders verwacht van een informaticus. 😉
Buiten onze vriendin kenden mijn vriend en ik niemand op het feestje, maar iedereen was zo vriendelijk en sympathiek dat het weinig moeite kostte om aansluiting te vinden bij een groepje. We hadden heel fijne gesprekken over zeilen en wisselden reistips uit. Ik raakte ook aan de praat met een jonge moeder van twee zoontjes die al een tijdje met een burnout thuis zat. Op mijn eigen werk zijn er recent ook een paar mensen uitgevallen met een burnout. Toch echt wel dé ziekte van deze tijd. Hoewel ik de verhalen en de symptomen wel ken, kan ik me persoonlijk niet voorstellen hoe het moet zijn om ‘s ochtends wakker te worden met het gevoel zelfs niet tot in de badkamer te geraken. Ik heb meestal energie te veel, ik mag er niet aan denken dat mij zoiets zou overkomen.
Naar goede gewoonte sloten mijn vriend en ikzelf het feestje af. We verhuisden nog wat dozen van de eerste verdieping naar beneden en namen afscheid met de belofte elkaar ditmaal sneller terug te zien. Het liefdesnestje van onze vrienden ligt alvast op wandelafstand van ons eigen appartement, dus dat kan geen bezwaar zijn.
Ok, ok, we bevinden ons momenteel dichter bij Sinterklaas dan bij Kerstmis, maar door ons jaarlijkse kerstdiner iets vroeger in december te plaatsen, hoop ik het aantal aanwezigen te maximaliseren. Dit jaar waren we met negentien. In de laatste dagen naar het diner toe deed ik nog verwoede pogingen om er twintig van te maken, maar mijn pogingen leverden niks op en ik moest me bij dit lelijke oneven getal neerleggen.
Wat niet bepaald lelijk was, was de omgeving waarin we dineerde. De Hoorn blijft echt een geweldig inspirerende plek waar geschiedenis en vernieuwing hand in hand gaan. Voor ons gezelschap stond een mooi gedekte tafel klaar en we klonken met een glaasje cava op de vriendschap en de laatste loodjes van het jaar 2016. De gesprekken liepen als vanzelf en voordat we er erg in hadden was de avond voorbij. Met een klein groepje van die hards trokken we nog naar ons appartement voor een afzakkertje. Whisky om een mooie avond af te sluiten.
Het menu van de avond:
Sint-Jacobsnoot, Granny Smith, daikon-algen:
OF
Kwartel, wintercouscous, pastinaak:
OF
Herfstsalade, witloof, peer, blauwe kaas, noten
***
Hert, knolselder, aardappel, Gildenbier:
OF
Zeeduivel, Gandaham, geuze, paksoi, prei:
OF
Natuurpuntvlees steak met sla, frietjes en saus:
Vandaag zag de Spaanse les er een tikkeltje anders uit dan gewoonlijk. Eén van onze compañeras de clase trakteerde ter gelegenheid van haar zestigste verjaardag met een glaasje cava en wat hapjes. Het laatste anderhalf uur hadden we bijgevolg rechtstaand rond een tafel met hapjes les. Iedereen weet immers dat met een glas cava in de hand de Spaanse les eens zo vlot gaat. 😉
Que cumpla muchos años más y que nosotros lo veamos!
Vandaag mocht ik (alweer) genieten van de culinaire geneugten des levens. Mijn vriend en ik waren samen met mijn broertje en zijn vriendin uitgenodigd door mijn vader voor een feestelijke verjaardagslunch bij De Kwizien in Hasselt. De Kwizien is één van de favoriete eetgelegenheden van mijn broertje en zijn vriendin en aangezien zij een goede smaak hebben, waren de verwachtingen hoog gespannen.
Mijn vriend en ik namen ‘s ochtends de trein naar Hasselt en kwamen na een aangename wandeling doorheen het zonovergoten stadscentrum aan bij het restaurant. We waren een beetje te vroeg, maar dat deerde niet, zo konden we nog wat extra van het zonnetje genieten.
Iets na twaalf mochten we plaatsnemen aan tafel en genieten van al het heerlijks dat de vrouwelijk chefkok en haar vrouwelijke sommelier op ons bord en in ons glas toverden. Alweer aangenaam verrast door het culinaire talent in Vlaanderen. De laatste maanden hebben we op culinair vlak al prachtige momenten beleefd. Wij zijn gelukzakken! En ik ben een dubbele gelukzak omdat ik ook nog eens een mooie fles Nikka wisky van 12 jaar oud cadeau gekregen heb. Die zal ik met veel liefde en het nodige ontzag voor al dit vakmanschap opdrinken!
Dit aten wij:
Appetizers:
Mossel – forel – venkel – aardpeer:
Buikspek – Ponzu – zwarte look:
Rundstartaar – maniok – frisé:
Ravioli – butternut – paddenstoel:
Patrijs – pastinaak – spruitjes – kastanje:
Kokos – papaja – guave – gianduja:
Zoetigheden bij de koffie/thee:
Elke gang was een pareltje, met veel zorg en liefde bereid. Heel trouwens heel fijn om de chefkok en haar team aan het werk te kunnen zien in de open keuken. Het is moeilijk om een favoriet gerecht te kiezen uit al dat lekkers, maar ik doe toch een poging. De prijs voor het beste gerecht van de dag gaat naar de overheerlijke ravioli met butternut en paddenstoel. Herfst op een bordje. Zalig!
In totaal zaten we meer dan vier uur aan tafel, al had ik helemaal niet het gevoel dat ons samenzijn zolang geduurd had. De tijd vloog voorbij. Om de trein naar Leuven te halen, moesten we er zelfs op onze volle maag nog een klein sprintje uit persen, zo deden we toch nog een beetje mee aan Dwars door Hasselt.
Nog nooit naar zoveel pensioneringsvieringen van collega’s geweest als dit jaar. Concreet betekent dit dat er zich op mijn werk momenteel een heuse generatiewisseling aan het voltrekken is. Helaas, de meeste gepensioneerden worden niet vervangen, waardoor de werklast enkel toeneemt. Dit feit, gepaard gaande met de op til zijnde reorganisatie, maakte dat er vanavond op de receptie een beetje meer gemord werd dan gewoonlijk. Ook door mezelf, moet ik hier volledigheidshalve aan toevoegen. Het gevoel dat het bedrijf waarvoor je al jaren werkt, langzaam aan het kapseizen is, terwijl je machteloos op zoek bent naar een reddingsboei, is niet plezant.
Gelukkig waren er genoeg drank en hapjes om de ietwat zurige oprispingen weg te spoelen en heeft het feestvarken oprecht genoten van zijn feest.
Onze laatste dag begon met een mini-regenbuitje. (Alhoewel je amper van een bui kan spreken wanneer er slechts een twintigtal druppels uit de lucht vallen.) Ik maakte nog een laatste timelapse van de bedrijvigheid in de haven en realiseerde me dat ik eens thuis weer flink wat werk zou hebben om al dat fotomateriaal te verwerken.
Helaas stond ik op met verschrikkelijk jeukende uitslag op de achterkant van mijn bovenbenen. Mijn eerste gedacht was: zonneallergie, maar dat zou dan de allereerste keer in mijn leven zijn en dan nog wel op een plek die niet eens zo veel aan de zon blootgesteld was geweest. Ik peinsde me suf, maar de enige verklaring die enigzins plausibel leek, was een allergische reactie op het rubber van het bootje waar we de dag voordien mee rondgevaren hadden. Ik had immers een hele tijd op de zijkant van die boot gezeten. Vervelend, die uitslag, want we hadden plannen om deze laatste volledig dag in Corsica te gaan paardrijden. We vroegen na het bijzonder middelmatige ontbijt aan de vriendelijke dame van het onthaal of ze alsnog een paardrijtocht voor ons kon reserveren, maar ze geraakte niet binnen bij de manège die de paarden verhuurde. Aangezien de jeuk ondertussen alleen maar erger werd, zagen we maar volledig af van het verhaal. Wellicht was het geen goed idee om twee uur met mijn zitvlak over een zadel te schuren.
In plaats daarvan reden we met de wagen naar het Casteddu van Tappa. Onderweg naar onze bestemming begon het opnieuw te regenen. Tijdens deze vakantie zijn in totaal toch al zeker zo’n honderd regendruppels uit de lucht gevallen zijn. 😉 Waarmee we nu echt wel dik over het gemiddeld aantal regendagen zaten. Gelukkig was ook dit regenbuitje weer in een paar tellen voorbij.
Het Casteddu van Tappa lag in the middle of nowhere en het was weer niet zo evident de site zelf te vinden. Archeologisch onderzoek wees uit dat Tappa al in het tweede millennium voor Christus werd bewoond door de Torréens. De site maakte moeilijke tijden door toen ze werd gebruikt als steengroeve, maar werd gelukkig gered door een particulier. Het feit dat de site privè-bezit is, is wellicht de reden waarom deze site zo slecht ontsloten is. Nergens was er enige uitleg te vinden en het enige plan op de hele site maakte ons niet meteen veel wijzer. De mooie ronde ‘Torréens’ toren en de vele vestingsmuren die nog bewaard bleven, maken dat deze site echter de moeite van een bezoek waard is.
Voor het middagmaal reden we naar Porto Vecchio. We parkeerden onze wagen op zeeniveau en begonnen aan de steile klim naar het oude stadscentrum dat in het begin van de 16de eeuw gesticht werd door de Genuezen. De klim was stevig, maar bood ons wel een mooi uitzicht op de zoutwinningen. We lunchten op het overdekte terras van restaurant A Furana en genoten van het mooie uitzicht. Wat een contrast met het diner van de dag voordien bij Kissing Pigs! Het menu was ditmaal om duimen en vingers af te likken. Heerlijke calamars als voorgerecht, een perfect gebakken eendenborst met citrusvruchten en risotto als hoofdgerecht en een frisse fruitsalade als de ideale afsluiter.
Na de maaltijd maakten we een kleine wandeling in het oude centrum van Porto-Vecchio. Het was verschroeiend heet en we waren dan ook bijzonder aangenaam verrast toen bleek dat de kerk van Porto-Vecchio met airco was uitgerust. Een mens zou voor minder de goden danken. 😉
Porto-Vecchio zelf wist ons echter maar matig te bekoren en we reden verder richting het Massif de l’Ospédale. Onderweg stopten we bij een uitkijkpunt dat ons een fabuleus uitzicht op de kustlijn van Corsica bood. Alleen jammer dat het bewolkt was waardoor het landschap op foto niet geheel tot zijn recht kwam.
We reden verder naar de Cascade Piscia di Gallo waar we onze auto achter lieten op een enorme parking. De wandeling naar de waterval was duidelijk een toeristische hotspot. Volgens onze gids zouden we anderhalf uur nodig hebben voor de wandeling heen en terug. Uiteraard deden wij er dubbel zo lang over. De wandeling langs de vreemd gevormde rotsen en was zo mooi dat ik het niet kon laten om de haverklap een fotopauze in te lassen.
De wandeling was vrij gemakkelijk, alleen het laatste stuk was erg steil en gevaarlijk. We moesten een bijzonder steile, in de rotsen uitgehouwen trap afdalen en de ijzeren reling was hierbij beslist geen overbodig hulpmiddel. Het allerlaatste stuk naar de voet van de waterval was zelfs niet voorzien van hulpmiddelen. Een groot bord waarschuwde ons er dan ook voor dat verder gaan op eigen risico was. Op handen en voeten klauterden we naar beneden om de 46 meter hoge waterval in al zijn glorie te kunnen bewonderen. De schitterende waterval maakte deze halsbrekende klimpartij de moeite waard.
Door al dat klimwerk zaten mijn vriend en ik volledig onder het stof. Gelukkig was er een ijskoud riviertje waarin we onze voeten en handen konden afspoelen. Dat deed deugd na al dat gepuf en gezweet. Na deze deugddoende verfrissing wandelden we opgewekt terug richting de parking. Het was ondertussen al vrij laat in de namiddag en de schaduwen werden langzaam langer. Op de terugweg kwamen we een groepje oudere Italiaanse dames tegen die in hun beste gebarentaal aan ons probeerden te vragen hoe laat het was. Ze keken behoorlijk opgelucht toen ik hen in het Italiaans antwoordde. 😉 Al waren ze een beetje ongerust omdat de afstand tot aan de waterval toch nog langer was dan ze gedacht hadden.
De rest van de wandeling leverde ons nog enkele fotogenieke vergezichten op, waardoor we pas om 19u terug bij de wagen waren. Al een geluk dat ik me door de ober van L’An Fain had laten overtuigen om ons tafeltje pas om 22u te reserveren. Terwijl ik tijdens de rit naar huis wat foto’s van de wandeling op instagram zette, rolde er een nieuwflash binnen over een schietpartij in München. Ik zette direct de wifi af. Al genoeg slecht nieuws te verwerken gekregen deze vakantie. Ik wilde nog even genieten van de laatste momenten op dit fijne eiland.
Na een uitgebreide douche en een knuffelpartij stonden we stipt op 22u bij L’An Faim. We kregen een gezellig tafeltje toegewezen en onze ober deed zijn uiterste best om ons in het Engels te bedienen alhoewel wij hem duidelijk gemaakt hadden dat dit geenszins nodig was. Het eten was bijzonder lekker. Een waardige afsluiter van onze vakantie.
Ik at duo de tartar pagre et veau ‘Abbatucci’ en pavé de thon rouge, risotto de quinoa. Na al dat lekkers mocht een dessert met limoncello sorbet natuurlijk niet ontbreken.
Vanaf het terras hadden we inderdaad een goed uitzicht op het vuurwerk, maar het béste uitzicht van gans Bonifacio, neen, dat was toch lichtelijk overdreven. Wellicht had je een veel beter uitzicht op de citadel en het vuurwerk vanaf de overkant van het water, ongeveer in de buurt van ons hotel… Ik probeerde al die fantastische vuurwerkfoto’s die ik nu niet kon nemen uit mijn hoofd te zetten en gewoon te genieten van het moment.
Het was onze laatste avond, het eten was heerlijk en er werd vuurwerk boven onze hoofden afgeschoten. Wie ben ik om dan te durven klagen!
