Het eerste feest van 2016

Naar goede gewoonte trekken mijn vriend en ik richting mijn ouderlijke woonst om aldaar nieuwjaar te vieren met mijn ouders, mijn broer en zijn vriendin en mijn nonkel en tante (en eventuele neefjes die in het land zijn en nog geen andere plannen hebben).

Na een lange en moeilijke onderhandelingsprocedure slaagden de vriendin van mijn broertje en ikzelf erin de rest van de groep te overtuigen dat de aloude gourmet-formule aan herziening toe was. Dit jaar stond er dus een visbuffet op het menu. Om eerlijk te zijn, ben ik nooit een echt grote fan van gourmet geweest. Je eet te veel vlees en het is in het algemeen zo’n vettige bedoening (om nog maar te zwijgen over de geur van de gourmet die in je haar en kleren kruipt). Dus dikke hoera voor het visbuffet! En dat het gesmaakt heeft, maken onderstaande foto’s wel duidelijk.

Na het visbuffet moest er even een kleine pauze ingelast worden om het eten wat te laten zakken. Hét ideale moment voor discussies over de huidige politieke toestand, de vluchtelingencrisis, onze sociale zekerheid, ons rechtssysteem, de aankoop van nieuwe gevechtsvliegtuigen en IS. Vredevol is dit nieuwe jaar alvast niet begonnen… 😉

Gelukkig suste een stukje overheerlijke vanille-ijstaart met amarena-kersen de gemoederen wat. En de cognac om de avond af te sluiten, vormde de ultieme vredespijp. 😉

Goodbye 2015, hello 2016!

Niet te geloven dat 2015 er alweer op zit! Op persoonlijk vlak was 2015 een goed jaar met veel vriendschap, liefde en mooie reizen. Toch zal 2015 wellicht de geschiedenis ingaan als het jaar waarin de terrorismedreiging wel heel erg dicht bij huis kwam. Al weiger ik nog steeds mee te gaan in heel de angstpsychose die hier rond gekweekt wordt.

Om 2015 in stijl uit te wuiven, reserveerden we een tafeltje voor twee in restaurant Dumon. Op het laatste nippertje had mijn jongste collega (en dochter van de uitbaters) beslist om samen met een vriendin ook nieuwjaar te vieren in het restaurant van haar ouders. Hoewel het niet meer gelukt was om met z’n vieren aan dezelfde tafel te zitten, gingen we tussen de gangen door geregeld bij elkaar op bezoek en dronken we gezamenlijk ons eerste (maar zeker niet laatste) glas champagne van 2016.

Fantastische avond waarop al dit lekkers op ons bord passeerde:

Champagne met voorproevertjes
**
Cocktail van kreeft – mango – kwarteleitje – mesclunsalade
**
Assortiment oesters – Creuses – Gillardeaux – Fines de Claires
**
Kalfszwezeriken – akkerchampignons – madeira – spinazie pasta – schorseneer
**
Sorbet kalamansi – Yuzu
**
Noordzeetongfilet – garnalen – truffel – Wakkerzeelse aardappel
**
Droomeiland van zoetigheden
**
Koffie en mignardises
**
Champagne

De ideale kerstavond!

Ziet er ten huize yab als volgt uit: aan huis geleverde sushi vergezeld van een glaasje witte wijn, gevolgd door een avondje cinema. Kerstavond moet zowat de rustigste avond van het jaar zijn om naar de cinema te gaan. Ik kan het iedereen aanbevelen.

Natuurlijk moesten we naar ‘Star Wars: The Force Awakens‘ gaan kijken om met eigen ogen (en een 3D-brilletje op de neus) te kunnen beoordelen of al de positieve buzz rond deze film terecht is. En jawel, J.J. Abrams did it again! ‘The Force Awakens’ is een waardige opvolger voor het eerste deel van de trilogie (over de prequels zwijg ik zedig). Een geweldige, bijna ouderwetse avonturenfilm met adembenemend beeldmateriaal én een plotwending die iedereen naar adem zal doen happen. Er was slechts één scène waarbij ik mijn ‘Suspension of disbelief’-kaart moest bovenhalen. Verder heb ik enorm genoten van deze fantastische reboot van deze grootse sterrensaga van deze en de vorige eeuw. Ik kijk al uit naar de twee volgende films!

PS: Extra pluspunten voor de girl power in deze film!

Een bijzondere zaterdag

Of hoe vaak bent u op één en dezelfde dag naar een trouw, een kerstfeest en een verjaardagsfeest geweest?

Een overzichtje van deze bijzondere dag.

Zaterdag 19 december schoot uit de startblokken om kwart na negen (de eerste stipte Spanjaard, ik moet hem of haar toch nog tegen komen). Onze juffrouw was verhinderd voor de les, maar had voor een alternatief programma gezorgd. Een zeer sympathieke Spanjaard uit Jerez de la Frontera zou ons de komende drie uur wat bijleren over de flamenco. Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat mijn kennis over deze traditionele muziek- en dansvorm uit Andalusië zeer beperkt is. Gelukkig bleken mijn medeleerlingen al even onwetend als ikzelf. Het werden drie ongemeen boeiende uren. Onze Spanjaard was een rasverteller gepassioneerd door flamenco. We leerden verschillende types herkennen en verdiepten ons (een beetje) in de geschiedenis van gitanos en flamenco. Ik had persoonlijk niet verwacht dat het verhaal van de flamenco me zo zou meeslepen. Als ik mijn vriend ooit weet over te halen om samen naar Andalusië te reizen, wil ik zeker naar een flamenco-optreden gaan (een écht optreden, niet zo’n tourist trap).

Na de les fietste ik als de bliksem naar het stadhuis van Leuven alwaar onze vrienden elkaar om 12.30u het jawoord zouden geven. Het was een huwelijk uit praktische overwegingen (over drie maanden emigreren ze naar San Francisco en het papierwerk is allemaal net iets makkelijker als beide partners een ring aan de vinger hebben), maar dat nam niet weg dat mijn vriend en ik er toch op stonden om hun proficiat te wensen met een boeketje bloemen. Bruid en bruidegom straalden en zagen er ongelooflijk relax uit. Zo’n quickie wedding in besloten kring is duidelijk goed om de stressniveaus onder controle te houden. Ze zullen al genoeg aan hun hoofd hebben met het regelen van hun verhuis naar San Fran.

Na afscheid genomen te hebben van bruid en bruidegom en hun familie gingen we snel langs de Domo om een zwarte bedovertrek te kopen. Een bestelling van een collega op het werk die nergens anders haar gading vond. Tien minuten later stonden we alweer buiten en racete ik nog snel naar de Standaard Boekhandel voor een boekenbon. Kwestie van niet met lege handen naar het verjaardagsfeestje van deze avond te moeten gaan.

In sneltempo stak ik een boterham binnen om meteen daarna te vertrekken richting Kempen voor het kerstfeest van de ouders van mijn vriend. Eerst maakten we een tussenstop bij de opa van mijn vriend. De arme man gaat gebukt onder de typische ouderdomskwalen (gehoorverlies en maculadegeneratie) die maken dat ook de laatste geneugten van het leven (naar muziek luisteren en boeken lezen) voor hem hoe langer hoe moeilijker worden. Heel erg, want mentaal is hij nog helemaal bij de pinken. Ik hoop dat de geneeskunde voldoende geëvolueerd is om deze kwalen te bestrijden tegen dat ikzelf op leeftijd ben.

Het kerstfeest bij de ouders van mijn vriend verliep volgens het alom gekende stramien: aperitief, hapjes, eten voor de kindjes, cadeautjes uitpakken (godzijdank in de vorm van een Secret Santa, waardoor iedereen maar één cadeau hoeft te voorzien), de kinderen in bed steken, de volwassenen die een zucht van verlichting slaken en vervolgens zelf aan de feesttafel kunnen gaan. De kinderen waren hyperenthousiast, vooral over de cadeautjes, natuurlijk. Het inpakpapier vloog naar alle kanten. Hun glanzende ogen herinnerden mij eraan hoe ver mijn eigen jeugd ondertussen achter mij ligt. Mijn enthousiasme over cadeautjes is al een tijd uitgedoofd, daarom vraag ik al jaren hetzelfde: een Unicef Happy Pack, omdat er nu eenmaal mensen zijn die zo’n cadeau beter kunnen gebruiken dan ikzelf.

Omdat de groep genodigden dit jaar wat groter was, hadden de ouders van mijn vriend koude schotels besteld. Een geweldig idee, want ik ben meestal maar matig enthousiast over de resultaten van hun kookkunsten. De koude schotels waren van die heerlijk ouderwetse schotels, zoals ik die mij nog herinner van in mijn jeugdjaren. Hoera voor tomaat garnaal, gerookte zalm, forel, rosbief, hespenrolletjes met asperges, gevulde eitjes en gekookte bloemkool! Die dikke toef mayonaise verwijderde ik probleemloos van de tomaat garnaal en ik liet het mij smaken.

Het dessert sloeg ik dit jaar over en ik beperkte mij tot één glaasje wijn bij het diner. Ik zou immers BOB spelen. (De laatste tijd al genoeg alcohol binnen gekapt.)

Terug in Leuven dropten we onze cadeaus af op ons appartement en sprongen we op de fiets richting Oude Markt alwaar een collega een feestje gaf voor haar dertigste verjaardag. Zo’n memorabele verjaardag moet in stijl gevierd worden natuurlijk! Het was voor mij de eerste kennismaking met ‘t Gewelf, een zeer leuke feestruimte onder de Barvista. Langer dan een uur bleven we niet. Het was al een vermoeiende dag geweest en ik sukkelde met een erg vervelende verkoudheid. (En om heel eerlijk te zijn, was de muziek ook niet helemaal mijn stijl, want ik had eigenlijk wel zin om te dansen.)

Al een geluk dat we zondag konden uitslapen!

Het laatste afscheidsfeestje van 2015

Je zou denken dat er na die resem feestjes van de laatste tijd een afscheidsfeestjesmoeheid zou optreden, maar voor het afscheid van meer dan 20 collega’s die overgaan naar een andere organisatie, doet een mens al eens moeite. Naar goede gewoonte vloeide de drank rijkelijk. Iets te rijkelijk, want twee jongedames die onze organisatie pas onlangs vervoegden, waren serieus boven hun theewater. Ook een manier om meteen een indruk te maken op je nieuwe collega’s. Zo kreeg ik allerlei interessante ontboezemingen over het liefdesleven van één van beiden te horen en werd nummer twee een beetje té familiair met één van onze afscheidnemende collega’s. Maar hey, iedereen heeft al eens een keertje te diep in het glas gekeken en we konden er allemaal mee lachen.

Eigenlijk was het de bedoeling om na het afscheidsfeestje nog in Leuven naar de opening van Circus en Co te gaan. En hoewel dit qua timing nog net gelukt zou zijn, had ik er gewoon geen zin meer in. Dus bleef ik gezellig thuis bij mijn vriend en keken we samen een filmpje. De boog kan niet altijd gespannen staan!

Alweer een afscheidsfeestje

Het lijkt wel alsof ik dit najaar niets anders gedaan heb dan van het ene naar het andere afscheidsfeestje hollen (en het jaar is nog niet gedaan, er komt er nog eentje aan). Het afscheid op vrijdag 11 december was echter heel bijzonder: ons bedrijf nam afscheid van de grote baas die na bijna tien jaar aan het roer gestaan te hebben vanaf 1 januari 2016 van een welverdiend pensioen mag genieten.

Als de kapitein het schip verlaat, zorgt dat natuurlijk altijd voor een zekere deining. Onze huidige baas heeft zo haar voor- en tegenstanders (die bleven dan ook ostentatief weg van het feestje) en ze had zeker haar kleine kantjes en gebreken (zoals iedereen), maar persoonlijk heb ik altijd goed met haar samen gewerkt. Heel symbolisch ook dat net op het afscheidsfeestje bekend werd gemaakt wie haar opvolger zou worden. Ben benieuwd of deze opvolger erin zal slagen een frisse wind door ons bedrijf te laten waaien. Een nieuwe dynamiek kunnen we wel gebruiken na de veranderingen van de laatste maanden.

Het feest startte al om 14u met een receptie op het gelijkvloers van ons gebouw. Na een veel te lang uitgerekt stuk met slechte filmpjes, een quiz en een speech waar maar 25% van de aanwezigen effectief naar luisterden, konden we eindelijk gewoon babbelen met de collega’s. De (niet zo geweldige) cava werd gul bijgeschonken, maar de gepresenteerde hapjes konden mij minder bekoren (broodjes met americain en peperkoek met kaas, bah). Het gezelschap was daarentegen weer geweldig! Ik heb het hier al vaak geponeerd, maar bij deze val ik nog eens in herhaling: mijn collega’s zijn geweldig.

Rond een uur of vijf werd de receptie afgesloten en zetten we met een beperktere groep het feest verder in Scott’s Bar. Onze groep was een beetje te groot om met z’n allen samen te kunnen zitten, maar na wat aandringen van mijn kant mochten we dan toch naar het eerste verdiep verkassen alwaar we plaats konden nemen in zeer toffe zeteltjes. Er was op het eerste verdiep blijkbaar één of andere gespreksgroep aan de gang voor anderstaligen die Nederlands wilden oefenen. Geen probleem, die namen we gewoon gezellig op in ons midden.

Met de echte die hards (een groepje van een man of tien, mijn telkunsten waren toen al niet meer zo geweldig) zakten we daarna af naar de Monk. A pleasant time was had by all!

Zo rond tien uur besloot ik toch maar uit te kijken naar een trein richting Leuven, want zaterdagochtend stond er een luistertest Spaans op het programma. Kwestie van toch met voldoende slaap (zij het met een lichte kater) aan de eerst test van ‘t semester te beginnen.

Decadent verjaardagsfeestje

Een kermis is een geseling waard, zo luidt het spreekwoord. En oh boy, truer words have never been spoken.

Het was inderdaad een memorabel feestje in Brasserie D’Achtste Zaligheid. Twee bon vivant broers die samen hun vijftigste en vijfenvijftigste verjaardag vierden, dat beloofde zeker een culinaire avond te worden. Reden genoeg om een nachtelijke rit naar Leuven te vermijden en een kamer te boeken in B&B Kop en Moor. En jawel, we werden niet teleurgesteld. Het eten was lekker (en overvloedig) en de drank vloeide rijkelijk. Iets té rijkelijk achteraf bezien. Het lukte me na vijf gangen zelfs niet meer om nog een gaatje te vinden voor het dessert en ook de waarschijnlijk overheerlijke dessertwijn moest ik noodgedwongen laten staan. Respect voor de jarige (die tegenover mij aan tafel zat) die met dit alles geen enkele moeite scheen te hebben. ‘t Is nochtans niet dat ik niet getraind ben. 😉

Heel leuke babbels gehad ook en dat ondanks het feit dat we buiten het vijftigjarige feestvarken verder niemand op het feestje kenden. Leuk om interessante mensen te ontmoeten die open staan voor een goed gesprek.

Laat het ons erop houden dat we ons de volgende ochtend bij het wakker worden in onze B&B suboptimaal voelden. Even dacht ik de kater te kunnen bedwingen met het stevige ontbijt van Kop en Moor (uitstekende B&B trouwens), maar de autorit terug naar Leuven was er te veel aan. Ik moest alle moeite van de wereld doen om de opkomende misselijkheid te onderdrukken. Gelukkig bleef het bij misselijkheid en moesten er onderweg geen noodstops ingelast worden.

Ja, ‘k heb de indruk dat ik vroeger dit soort uitspattingen toch nét iets vlotter verteerde… Ik hoop alleszins dat we ook een uitnodiging voor de zestigste verjaardag van onze kameraad mogen verwachten!

Cocktailparty – editie nummer vier

Niet geloven, maar dit jaar organiseerden mijn vriend en ik al voor de vierde keer een cocktailparty voor mijn collega’s. Naar goede gewoonte legden we eerst bij L’Etoile d’Or een stevige bodem met een heerlijke wildschotel. Kwestie van goed voorbereid op het strijdtoneel te verschijnen.

Dit jaar slaagde ik er zelfs in een professionele cocktailmaker uit te nodigen. (Eén van mijn collega’s bleek ooit een cursus gevolgd te hebben.) En het mag gezegd: mijn collega kon er wat van. Waar ik altijd nauwgezet de recepten volg, combineerde hij vlotjes uit de losse pols al de verschillende alcoholische en non-alcoholische uit onze drankvoorraad. Al blijft mijn voorkeur toch uitgaan naar de klassiekers: weinig cocktails die mij zo goed smaken als een heerlijke caipirinha.

Ook heel fijn: een ex-collega die de moeite deed om helemaal in haar eentje uit de verre Kempen naar Leuven te rijden. Veel cocktails kon ze helaas niet drinken, maar ik was wel erg blij met de prachtige bos bloemen die ze bij had. Bijna even blij met de bloemen als met de bon voor een etentje bij Dumon. 😉

Het viel wel op dat alle aanwezigen uiterst voorzichtig waren met hun cocktailconsumptie. Hierdoor vielen er dit jaar geen cocktailslachtoffers en werd mij een nachtelijke toiletschrobbeurt bespaard. We hadden wel zo rond half drie een interessante discussie over het al dan niet pizza bestellen, die zo’n twintig minuten later effectief uitmondde in het bestellen van een pizza. Volgende keer bestel ik gewoon een pizza zonder overleg. 😉

Rond tien voor vier sloten we de party af. We namen afscheid van de drie dappere feestvarkens die nog van plan waren op dit onzalige nachtelijke uur te gaan stappen in het centrum van Leuven, wezen onze barman van dienst de weg naar de logeerkamer en ploften moe, maar tevreden in ons bed neer. (Niks gehoord van het gesnurk waarvoor onze barman ons gewaarschuwd had.)

Alweer een feestje om met veel plezier op terug te kijken.

IMG_8491[1]

IMG_8493[1]

A 007 wedding

Wie had durven dromen dat deze derde oktober 2015 zo’n fantastisch herfstweer in petto zou hebben? Het heerlijk warme herfstzonnetje zette haar beste beentje voor tijdens de trouwcerenomie die zich volledig buiten afspeelde. Ik denk dat onze bruid en bruidegom op voorhand hun ziel verkocht zouden hebben voor dit uitzonderlijke scenario.

De ceremonie was mooi en erg persoonlijk. Geen oubollige priesters of vrijzinnige begeleiders kwamen eraan te pas, neen, gewoon toespraken van vrienden en familieleden, doorspekt met een vleugje humor en grappige presentaties. De vader van de bruidegom slaagde met zijn ontroerende toespraak erin menig aanwezige een traantje te laten wegpinken. De kers op de taart was natuurlijk de symbolische verbinding in de echt door de broer van de bruid, die toevallig ook schepen van burgerlijke stand is. Zeer mooi.

Het ganse feest stond in het thema van James Bond. Mijn bijdrage aan het thema beperkte zich tot een behoorlijk diep decolleté, maar er waren mensen met speelgoedgeweertjes en zelfs iemand die verkleed kwam als Q. Erg origineel allemaal. De bruid had voor de gelegenheid een retrojurkje aangetrokken, niet helemaal mijn smaak, maar ze zag er dolgelukkig uit en dat is nog altijd het belangrijkste.

Het feest zelf zat bijzonder origineel in mekaar. Geen klassiek avondfeest, maar een walking dinner met allerlei hapjes, aangevuld met een oesterbar (hoera!) en sushibar (nogmaals hoera!). De sushi viel wat tegen: duidelijk sushi die op voorhand ingevroren was om daarna ontdooid te worden, maar de oesters waren fenomenaal. Heb mij er bijna een indigestie aan gegeten. Het probleem met oesters is wel dat dit niet erg vult. Geen erg, ik was van plan mij uitgebreid te goed te doen aan het dessertbuffet. Helaas was ik wat te laat bij de les, want veel meer dan een klein potje chocomousse heb ik niet kunnen buitmaken. Ook de middernachtelijke minestronesoep vulde niet voldoende mij een volledig voldaan gevoel te geven. Aan de andere kant is het wel fijn om eens niet met een overladen maag thuis te komen van zo’n feest.

Het koppel had echt alle registers open getrokken om iets speciaals van dit feest te maken. Een goochelact was de opmaat voor een avondje casinospelen. Ik waagde mij aan een paar spelletjes poker, maar na een paar rondjes was mijn voorraadje jetons zodanig geslonken dat ik mij genoodzaakt zag de handdoek in de ring te gooien. Blijkt dat altijd bluffen niet zo’n goeie strategie is voor een pokerspel. Gelukkig speelde de dj uitstekende muziek op de dansvloer en kon ik mij daar volledig uitleven.

Zo rond een uur of vier vonden we het welletjes en keerden we terug naar huis. Moe gedanst en terugkijkend op één van de meest originele feesten tot nu toe in onze vriendenkring.

Het leven begint op 55!

Deze vrijdag werden we verwacht op het verjaardagsfeestje van een kennis die zijn vijfenvijftigste verjaardag met de nodige luister wilde vieren in het Musicafé. En echt waar, ik hoop dat ik nog zo vol energie en levenslust zit als het míjn beurt is om mijn vijfenvijftigste verjaardag te vieren. Het feestvarken straalde terwijl hij de ronde deed om al zijn gasten welkom te heten.

Er waren meer bekenden dan ik had verwacht en we hadden een superfijne babbel met een flamboyante Italiaanse. Heel leuk om met weinig verwachtingen naar een feestje te trekken en meteen op fijn gezelschap te stoten.

De muziek nodigde uit tot een dansje, maar helaas, laat konden we het niet maken, ik moest immers zaterdag alweer om 9u in de Spaanse les zitten en met een huwelijk op het programma wilden we in topvorm zijn.

Ik hoop alleszins dat onze gastheer er nog minstens 40 jaar bij doet in goede gezondheid!

Yet Another Blog

Life on my side

feest