culinair

Culinair weekendje

Het begon vrijdagavond met een werkelijk uitmuntend etentje bij Goya en zijn twee charmante dames. Lies had haar beste kookkunsten bovengehaald om ons te verwennen met een overheerlijke viergangenmenu bestaande uit scampi (jummie!), pompoensoep met geitenkaas (naar een dessert van Jeroen Meus), pittige kip met rijst en als dessert een sabayon met bosvruchten om duimen en vingers bij af te likken. Na harde onderhandelingen was ik als bob uit de bus gekomen en bleef het op alcoholgebied voor mij beperkt tot een glaasje cava (niet dat je mij hoort klagen). Juffrouw Ella is trouwens al een flinke dame geworden sinds de laatste keer dat ik haar in mijn armen hield.

Zaterdag geraakte ik helaas niet tijdig uit mijn bed om de sfeer te gaan opsnuiven bij de middelbare graad cursus digitale beeldverwerking. Bij nader inzien wilde ik die cursus toch helemaal niet volgen. ‘k Ga me volgend schooljaar van zodra de inschrijvingen geopend zijn, inschrijven voor de cursus hogere graad. Ze zullen mij daar niet meer liggen hebben bij de academie. Daardoor was ik goed uitgeslapen voor de origineelste housewarming ooit. Omdat de gastheer en gastvrouw nogal een klein huisje hebben, konden ze niet al hun gasten tegelijkertijd uitnodigen. Daarom hadden ze de dag opgedeeld in verschillende periodes waarop telkens andere gerechten werden aangeboden. Wij gingen voor de “roll it yourself” ‘s middags en genoten van de burrito’s en een goed gesprek. Al is het mij nog altijd niet helemaal duidelijk of de gastheer en gastvrouw Riga nu vonden meevallen of niet. 😉

En toen was het tijd om snel snel op zoek te gaan naar wat vlees en pastasalades voor de blogbeque. Waarover later meer!

Nordic Walking

Vandaag heb ik een beetje sportief gedaan. De laatste drie maanden ben ik helaas erg weinig aan sporten toegekomen en dat voor vakantiemaanden die normaal rustiger zouden moeten zijn. Maar goed, met het nieuwe academiejaar in het vooruitzicht heb ik de draad weer opgenomen. Dinsdag gaan squashen en vandaag dus een nordic walking-tocht van 10 kilometer. 

Bij de start van de tocht bleek er een misverstand te zijn geweest. De begeleider had een groep mensen met ervaring verwacht, terwijl onze groep bestond uit een dertigtal beginners. Gelukkig was de begeleider een heel rustig man die een korte en duidelijke uitleg gaf over de basisprincipes van nordic walking en hup, daar gingen we het Zoniënwoud in. Ik moet zeggen dat het mij enorm is meegevallen. Heel erg leuk om te doen, vooral als de zon van de partij is en je in zo’n mooie omgeving kan wandelen. 

Na de stretchoefeningen waren ikzelf en mijn medesporters erg tevreden over onze prestatie. Zo tevreden dat we het aantal calorieën dat we verbrand hadden, meteen weer aanvulden met een heerlijke maaltijd op een terrasje in de zon (eendenborst en geflambeerde tarte tatin met een bolletje ijs, jummie). Ik werd er zowaar een beetje lui van. Die luiheid bleef me achtervolgen op de trein naar Dendermonde op weg om alweer een nieuwe baby op deze wereld te verwelkomen. De grip op mijn leesboek begon langzaam maar zeker te verslappen en ik voelde mijn oogleden zwaarder worden. Gelukkig werd ik weer wakkergeschud door de koude wind op het plein voor het station van Dendermonde.

De baby bleek superbraaf en de mama superactief. Nog nooit een pas bevallen vrouw zo happy zien rondhuppelen. Ze had meer energie dan ikzelf. 😉

Chocoladetaart

Gisterenavond bevonden mijn vriendje en ik ons in de Rodins, alwaar vriendin D verrast werd voor haar dertigste verjaardag. Het aperitief hadden we op het terras genomen, maar het lawaai van Leuven kermis dreef ons naar binnen voor het diner. Jammer, want het weer was zeker terrasjeswaardig.

De splinternieuwe man van D had het allemaal perfect geregeld. D had niets door en was erg in haar nopjes. Hoe zou je zelf zijn als je op één en dezelfde dag een nieuwe auto gekocht hebt, de akte van je pas aangekochte stuk bouwgrond verleden hebt en dan nog eens onthaald wordt op een etentje in gezelschap van vrienden?

Ja, the big 3-0, dat moest natuurlijk gevierd worden. Dat deden we dan ook met heerlijke zalm en voortreffelijke wijn. En toen kwam het dessert: een dessertbordje (met enkele minder geslaagde creaties) en een prachtige chocoladetaart met passievruchtenmousse. Lekker, maar zwaar! Ik ben er zelfs niet in geslaagd mijn stuk taart helemaal op te krijgen en dat voor een chocoladeliefhebber als mezelf. Achteraf toen ik in bed lag met het gevoel een baksteen ingeslikt te hebben, bekloeg ik me die paar happen te veel wel.

En zaterdag zitten we weer achter de feestdis. Ik moet dringend wat meer sport aan mijn weekplanning toevoegen…

Op stap met het werk

Gisteren een fijn dagje gehad. Naar het schijnt is het voor teambuilding en zo belangrijk om af en toe met het hele departement op stap te gaan. Ik ben uiteraard een grote voorstander van teambuilding. Een mens kan wat mij betreft niet genoeg op stap gaan.

Het departementale uitstapje voerde ons naar het blinkende atomium (waarvan ik,  omdat de reproductierechten in het bezit zijn van de erven Waterkeyn, helaas geen foto online kan zetten). We kregen een heel interessante rondleiding en genoten van het schitterende uitzicht over Brussel. Het weer zette voor de gelegenheid zijn beste beentje voor en zoals men zegt: alles is mooier als de zon schijnt.

Na de rondleiding wachtte ons een overheerlijk koud en warm buffet in het vlakbij gelegen Kinepoliscomplex. De kelners liepen af en aan met flessen goeie wijn en de sfeer was dan ook opperbest. De flensjes met sinaasappelsaus vormden een waardige afsluiter van de dag. En ik was mooi op tijd terug om nog op mijn gemak langs de kapper te gaan.

Meer van dat!

Stressmoment

Wanneer je staat te koken voor de ouders, broer, zus, toekomstige schoonbroer en toekomstige schoonzus van je vriend en je erin slaagt een halve pot peperbolletjes in de wok met kip te laten vallen en de andere helft op de vloer te smossen. Al een geluk dat iedereen op het balkon stond en niemand mijn heldhaftige pogingen vis-de-peperbolletjes-tussen-de-stukjes-kipfilet-uit gezien heeft. De peperbolletjes op de grond heb ik snel bijeengeborsteld en naar de berging afgevoerd.

(Mental note: peperbolletjes opkuisen voordat er in de berging ongelukken gebeuren.)

Gelukkig heeft niemand iets gemerkt van het peperbolletjesincident (behalve dan mijn vriend die ik fluisterend op de hoogste gebracht heb). Ik heb quasi alles er kunnen uitvissen en ze vonden het heel lekker (of deden toch alsof). Met dank aan kokeneten voor het recept.

Girl Geek Dinner in Wijgmaal

Veel volk, gisteren in de Remy-toren in Wijgmaal. En iedereen was supervroeg. Ik vermoed dat het genereuze aanbod van een hele hoop Billy vouchers daar voor iets tussen zat. Ik zag de eurotekens in de ogen van sommige mensen blinken. 😉

Ik vond het alvast een geweldig goed idee om deze Girl Geek Dinner in de buurt van Leuven te houden. Het uitzicht vanaf de Remy-toren was, zoals aangekondigd, de moeite. Alleen jammer van de lelijke met beton volgegoten terreinen vlakbij de toren, maar goed, als je de blik een beetje verder wierp, had je daar geen last van. Wijgmaal is ook lekker dichtbij voor ons, Leuvenaars. Daardoor waren wij natuurlijk mooi op tijd om onze voucher in ontvangst te nemen. Laat het ons erop houden dat het een zeer profijtelijke avond was voor mijn vriend en mezelf. Twee bonnen met een aanzienlijk bedrag erop, gratis drank en gratis eten (heel lekker trouwens: je had de keuze uit wok met kip, wok met scampi en pizza). Dit in combinatie met interessante mensen om mee te babbelen. Ik kijk al uit naar de volgende Girl Geek Dinner. 😉

Oja, er werden twee presentaties gegeven die de nadruk legden op de verschillen tussen mannen en vrouwen op het gebied van shoppen. Tja, dat er verschillen zijn, zal iedereen wel weten. Ik vond het allemaal een beetje clichématig voorgesteld, maar clichés zijn nu eenmaal clichés omdat ze een zekere waarheid inhouden. Tip voor de Insites-jongen: maak in het vervolg de tekst op je slides ongeveer tien keer groter, misschien kan ik ze dan lezen. Enne, cijfertjes jagen mij heus geen schrik aan, hoor. Het verhaal van de meisjes van Muse Communication vond ik beter gebracht, vooral de non-verbale communicatie was super. En ik kon de slides lezen. De essentie van de boodschap die ik onthouden heb: mannen zijn competitieve jagers, vrouwen praatgrage verzamelaars. We hebben dus nog verrassend veel eigenschappen gemeen met onze voorouders uit de oertijd. 😉

Prijs voor het leukste verhaal van de avond gaat naar Courtney, die net de dag ervoor verrast werd door haar vriend in Parijs met een mooie verlovingsring. Congratulations! Ik sprak nog met hopen andere mensen, waaronder Saar, Tante Annie, Tantieris, Lama (zoals steeds weer een bron van wijsheid), Kato, Kathleen, Steven, Antoon, Greet, Janne, Inge, Bruno, Peter, Clo, Paul, Filip, Bart, Thomas,  Matthias, vuur, Joke, Vincent, Lucie, Elise en naar goeie gewoonte zal ik er weer een hoop vergeten zijn.

Nadeel aan de voor de rest prachtige locatie: het achtergrondlawaai werd erg versterkt, waardoor ik soms moeite had mijn gesprekspartners te verstaan en er enkele communicatieve misverstanden ontstonden. Of zou het toch aan mijn gehoor liggen dat begint achteruit te gaan?

Onze Lieve Vrouw-Hemelvaart

Altijd fijn, zo’n dagje dat de week korter en het weekend langer maakt. Wie weet nog dat dit vroeger een kerkelijke hoogdag wais? Een vrije dag is echter steeds welkom, zeker als je deze in het gezelschap van vrienden kan doorbrengen.

Door één of ander toeval ben ik ergens op een mailinglist beland waardoor ik enkele dagen voor onze afspraak een mailtje kreeg over de mogelijkheid om deel te nemen aan een brunch. Normaalgezien verdwijnen dit soort mails steeds linea recta in mijn prullenbak, maar nu wierp ik er even een oog op. En wat ik las, stond me wel aan. Brunchen in het groen, met warm en koud buffet en chocomousse en tiramisu als dessert. Klonk lekker. Mirteplus, ik had er nog nooit van gehoord, maar waarom dit niet eens proberen? Het kon maar meevallen.

Om elf uur wandelden mijn vriend en ik de mooie binnentuin van Mirteplus binnen en wat we zagen, deed het beste vermoeden. Een prachtige tuin, een glaasje cava dat op ons stond te wachten, mooie tuinmeubels en een groepje van drie dames die nog wat aan hun samenzang stonden te schaven. We kozen een plekje in de zon uit en wachtten op K, T en hun zoontje N. Enkele minuten later vervoegden ze ons gezelschap en genoten we van de zon, het eten en de fijne gesprekken.

Na het eten besloten we een wandeling te maken in de vlakbij gelegen Kruidtuin. De Kruidtuin is een echte aanrader in Leuven. Prachtige botanische tuin, die in elk seizoen iets anders te bieden heeft. We bewonderden de bloemen, lachten om de rare namen van sommige bomen, keken naar de kippen, zaten op een bankje en speelden wat met baby N die ondertussen al een flink uit de kluiten gewassen jongeman van vier maanden is.

Na de Kruidtuin zochten we de schaduw van parasol op een terrasje op de Oude Markt op. Mijn décolleté was intussen verkleurd van wit naar vurig rood. Zal me leren zonder zonnecrème de zon tegemoet te gaan. Ach, niets wat niet verholpen kan worden door liters after sun. We waren net aan het overwegen nog een tweede drankje te bestellen, toen T plots besefte dat ze haar splinternieuwe handtas niet meer bij zich had. Vergeten in de toiletten van de Kruidtuin, dik twee uur geleden. Geen tweede drankje, maar wij met z’n allen op een drafje naar de Kruidtuin terug. Ik kon me heel goed voorstellen hoe rottig T zich voelde, aangezien ik zelf dit soort situaties al vaker dan mij lief is, heb meegemaakt.

Natuurlijk geen handtas meer te vinden in de Kruidtuin. Iemand van het personeel gevraagd of er iets was binnengebracht. Niets. Naar de politie gebeld, ook daar was niets binnengebracht. Dan maar de bankkaarten en het gsm-abonnement laten blokkeren en naar het politiekantoor op de Grote Markt om aangifte te doen. Terwijl T binnen aan het opsommen was wat er zoal allemaal in haar handtas stak, wachtten L, baby N, mijn vriend en ik buiten. We wachtten en we bleven maar wachten. Na zo’n drie kwartier wachten (toch wel erg lang om een PV op te maken) begonnen we te vrezen dat de politie T in één van hun cellen had opgesloten. Voordat we overlegd hadden hoe we T uit haar penibele situatie konden redden, kwam ze gelukkig buiten. 😉

Om het verdriet van de verloren handtas een beetje te verzachten aten we nog een ijsje bij Billy’s en namen daarna afscheid. Spijtig dat een mooie dag op zo’n manier moest eindigen.

Gelukkig kreeg ons verhaal toch nog een happy end, want daarnet kreeg ik bericht dat vriendelijke mensen de handtas persoonlijk terugbezorgd hebben aan T. Een hele opluchting, want wat als de autosleutels en huissleutels in de verkeerde handen gevallen waren? Fijn om weten dat er nog eerlijke mensen op deze wereld zijn. T zal er zeker beter door slapen. 😉