Sinterklaasweekend bis

Laat me het erop houden dat ik me zaterdagochtend minder fris dan gewoonlijk voelde. Die tweede limoncello die ik in een vlaag van overmoed de dag voordien als afsluiter van de maaltijd had gedronken, was er duidelijk te veel aan geweest. Ik sleepte mij bijgevolg iets minder enthousiast dan gewoonlijk naar de Spaanse les (enfin ja, zo enthousiast als een mens kan zijn op een zaterdagochtend om 9 uur). Na de traktatie van een jarige medestudente met suikerrijke caloriebommetjes voelde ik me eensklaps als herboren. Wat een beetje geraffineerde suikers al niet vermogen. 😛

De namiddag deden we snel boodschappen en brachten we grotendeels al kuisend door, want als de Sint voor een tweede keer op bezoek komt, moet alles er natuurlijk even piekfijn bij liggen als de eerste keer.

Om zes uur hadden we afgesproken met vrienden om te wandelen door het prachtige met kaarsen verlichte Begijnhof. Net een sprookje in ‘t echt. Enfin ja, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik een beetje asociaal ben geweest, want ik had mijn statief meegenomen om foto’s met lange sluitertijd te kunnen maken. Beetje sneu voor mijn gezelschap om naast mij en mijn statief te blijven wachten. Dus zij wandelden door de feeërieke straatjes, terwijl ik op zoek ging naar de juiste compositie.

Als afsluiter van de wandeling dronken we een gluhwein ter voordele van de Mannen van ’70, die meteen het aperitief vormde voor onze double date in restaurant d’Artagnan. En omdat eentje geentje is, deden we onze gluhweinaperitief nog eens dunnetjes over met een glaasje bubbels. Er was dan ook heel goed nieuws om op te klinken. Altijd fijn om zo de avond te kunnen inzetten.

Het eten was werkelijk uitstekend en de avond vloog voorbij. Je hebt zo van die mensen waarbij het gesprek nooit stilvalt en bij wie je verbaasd opkijkt dat het einde van de avond alweer in zicht is. Hopelijk heeft mijn vriend zich laten overtuigen om eens wat hippere kledingstukken uit te proberen. 😉

Na een fijne fietstocht bergaf kropen we onder de wol, kwestie van de volgende dag fris en monter te zijn voor het hoge bezoek dat we verwachtten.

Uitslapen op een zondagochtend, daar kan ik nu eens een ongelooflijke deugd van hebben. Mijn hart gaat uit naar al die mensen met (kleine) kinderen die ook op zondagochtend vroeg uit bed moeten. Ik weet niet hoe ze het doen.

Rond de middag zetten we de volgende lading sinterklaascadeautjes klaar voor het petekindje van mijn vriend en vertrokken daarna naar de Parkabdij voor de jaarlijkse winterwandeling. We hadden daar afgesproken met de zus van mijn vriend en haar twee oudste kindjes (waaronder het petekindje van mijn vriend).

De zus van mijn vriend en haar twee dochters waren een half uurtje te laat waardoor ze het begin van de wandeling misten (en ik nog een beetje van de uitleg over de toekomstplannen voor de Parkabdij kon meepikken). Bleek dat ik de interesse in onroerend erfgoed van de twee jongsten toch wat overschat had. We verlieten de groep dus al snel om een wandeling met ons viertjes te maken. We lieten de meisjes over de spoorlijn uitkijken en luisterden samen naar het klokkenspel in de abdijkerk. Het was een werkelijk prachtige herfstdag. Ideaal om foto’s te maken van de mooie Abdij. We spotten talloze watervogels en de meisjes konden naar hartenlust springen in de vele plassen die we op onze weg tegen kwamen. Gelukkig was de mama vooruitziend geweest en waren ze allebei uitgerust met rubberlaarsjes.

Na de wandeling kregen we een heerlijk glaasje warm appelsap aangeboden, waarna we opnieuw richting ons appartement trokken. De lieve Sint had chocolade voor de zusjes gebracht en speciaal voor het petekindje van mijn vriend een knalgele Nikon Coolpix. Ben erg benieuwd naar de onderwaterfoto’s die ze met dit toestelletje zal maken!

We aten na al die spanning ene excitement samen gehaktballen in Luikse saus met groentjes en aardappeltjes van Convento Food en sloten de maaltijd af met overheerlijke chocomousse.

Na met heel veel dikke knuffels afscheid genomen te hebben van de kwebbelende dametjes, brachten we de rest van de avond door achter onze pc. Die mails beantwoorden zichzelf niet, he!

Stakingsweek

Maandag 8 december: Een dagje verlof omdat ik geen zin had om weer thuis te werken en ik de stad in wilde trekken om foto’s te maken van de stakers. Ik bleef echter te lang in bed liggen (mijn zwakke punt), waardoor ik de actie aan de piketten grotendeels miste. Gelukkig kon ik wel wat foto’s maken van de actie aan de Alma en de Hart boven Hard-fietstocht. Mijn vriend geraakte ook niet op zijn werk, dus brachten we samen een rustige namiddag door. We bestelden Indian Food bij Just-eat.be (ideaal voor luie mensen zoals wij) en waren voor één keer mooi op tijd in de salsa-les. De laatste les alweer. Snik. Gelukkig kunnen we er in januari opnieuw invliegen.
Dinsdag 9 december: Marathonvergadering van negen uur ‘s ochtends tot half twee ‘s middags. Gelukkig waren er broodjes voorzien. Voor mij de eerste keer dat ik rechtopstaand vergaderde aan zo’n hoge tafel. Toch niet echt een fan. Je bent dan bijna verplicht om schoenen zonder hakken aan te doen om op den duur niet verschrikkelijk veel pijn aan je voeten te krijgen. ‘s Avonds stond er een afspraak met onze vriend K op het programma. Altijd weer een plezier om met hem af te spreken. We verkenden een nieuw Leuvens restaurant: Bistro Tribunal. Echt een ontdekking voor wie van lekker vlees houdt. Al had ik achteraf wel het gevoel dat ik mijn vleesquotum voor de maand december bereikt had. Ik ben normaal niet zo’n vleeseter. Op restaurant neem ik eerder vis (tenzij er wild op het menu staat), maar ja, als je dan in een restaurant komt waar je aan een koeltoog je eigen vlees kan uitkiezen, dan is er niet veel nodig om mij over de streep te halen.
Woensdag 10 december: Wat is de ideale manier om mij slecht gezind te krijgen voor de rest van de dag? Een vergadering inplannen om 7.30u. En neen, dat is geen typfout. Die woensdag sleepte ik mezelf om zes uur uit bed om op tijd in Brussel te zijn voor deze Bijzonder Belangrijke Vergadering. De vergadering zelf was vrij ontnuchterend. De crisis heeft nu ook ons bedrijf bereikt. Gelukkig had ik ‘s avonds niets gepland, ik denk niet dat ik aangenaam gezelschap zou geweest zijn.
Donderdag 11 december: Alweer een stakingsdag! Veel collega’s die het zekere voor het onzeker namen en thuis werkten. Gelukkig raakte ik zonder al te veel problemen in Brussel. Met de weinige collega’s die er wel waren, gingen we ‘s middags een lekkere spaghetti eten in het oer-Brusselse etablissement De Meiboom. Vroeger gestopt met werken dan gewoonlijk omdat ik de opening van de Leuvense kerstmarkt wilde fotograferen. Tijdens het optreden van drie tenoren die liederen brachten die pijn aan mijn oren deden, verorberde ik snel een pannenkoek met siroop van ‘t Wit Madammeke, want nadat de officiële geplogendheden achter de rug waren, had ik me ingeschreven voor een Winterwandeling die in het teken van Vesalius stond. Heel tof gebracht, die wandeling, met een onzichtbare Vesalius die onze gids allerlei wetenswaardigheden influisterde. Jammer genoeg moest ik voortijdig afhaken, want ik werd om half acht alweer op een andere vergadering verwacht. Die duurde veel langer dan ik had verwacht, dus mijn maag rammelde serieus toen ik om tien uur weer buiten stond. De lokroep van een tweede pannenkoek met appel op de kerstmarkt was bijgevolg moeilijk te weerstaan…
Vrijdag 12 december: In de late namiddag kregen we bezoek van de Big Big Boss. Hij kwam op alle verdiepingen van ons gebouw even kort goeiendag zeggen (wat een uurtje op voorhand hilarische taferelen opleverde van mensen die al hun rommel nog rap rap probeerden ergens te verstoppen), om vervolgens op een kleine receptie voor al het personeel een korte speech te geven. Heel fijn om informeel kennis te maken met de nauwe medewerkers van de Big Big Boss. Ik genoot van mijn glaasje cava en de toffe gesprekken. De receptie liep een beetje uit, waardoor ik de pré-dinnerdrink met onze vrienden miste (ze namen het mij niet kwalijk). Ik was wel mooi op tijd op de afspraak in restaurant Enoteca da Valentino. We brachten een gezellige avond door met lekker eten en uitstekende wijn. Een mooie afsluiter van de werkweek.

Sinterklaasweekend

Een bijzonder rijk gevuld weekend! Eentje om in de annalen bij te schrijven.

Maar laat ik beginnen bij het begin: zaterdagochtend, 11.30u, tijd voor mijn spreekbeurt. Mijn vriend was speciaal naar het clt afgezakt voor onze salsademonstratie. (Ik benadruk het niet genoeg, maar ik heb het echt wel getroffen met hem.) De demonstratie was ok, al hadden we zonder toeschouwers onze choreografie op ons appartementje een pak beter uitgevoerd. Nuja, ik neem aan dat als je zelf geen salsa doet, die kleine foutjes en onzorgvuldigheden niet direct opvallen. We raakten ook een beetje de kluts kwijt, omdat de leerkracht aan het volume van de luidspreker zat te prutsen. Gelukkig zijn er na de les toch een paar medeleerlingen komen zeggen dat we goed konden dansen, al kan dat ook uit beleefdheid geweest zijn. Van mijn spreekbeurt zelf was ik minder tevreden. Mijn niveau van spreken is gewoon te laag voor een vierde jaar. Meer oefenen, dat is natuurlijk de clou. Het pakt niet om je te beperken tot ongeveer vier uur per week opletten in de les om een taal onder de knie te krijgen. Nu alleen nog de tijd vinden om ook in de week wat met Spaans bezig te zijn.

Natuurlijk liep met al die spreekbeurten de les gigantisch hard uit en dat terwijl ik nog boodschappen moest gaan doen in het Kruidvat en een cadeau voor de housewarming party van van collega’s diezelfde avond moest op de kop tikken (het werd een grote doos legoblokjes voor het vijfjarige dochtertje). Het geplande bezoek aan de fototentoonstelling van Foto Gamma moest ik helaas laten schieten. Volgend jaar een herkansing!

Vroeger dan verwacht ging de bel. Of correcter: sprong het scherm van de intercom op, want onze bel heeft er een tijdje geleden de geest aan gegeven. Niet dat we dat erg vinden, want het ding produceerde een verschrikkelijk rotgeluid. Mijn petekindje en zijn mama en papa. Net op het moment dat ik van plan was in de douche te springen! Ongewassen heette ik onze gasten welkom. Gelukkig was de Sint vooruitziend en had hij de cadeautjes al klaar gezet op tafel. De mama was heel blij met de stoere outfit voor haar flinke peuter en mijn petekindje zelf was in de wolken met zijn duplo blokken.

Het was een kort bezoekje, want ook mijn petekindje heeft een drukke agenda. Hij moest die avond gaan dineren bij zijn oma en opa (en daar natuurlijk ook Sinterklaasgeschenkjes in ontvangst nemen, zo gaat dat).

Na het bezoekje nam ik snel een douche, staken we een boterham in onze mond en vertrokken we richting Stekene, een vriendelijk dorpje bij de Nederlandse grens waarvan ik tot voor kort nog nooit gehoord had. Onze lieftallige collega’s hadden het huis van de mama van één van hen volledig opgeknapt en er een fijne thuis van gemaakt voor hun tweetjes en de dochter van één van beiden. Al hadden ze mij wel op voorhand mogen waarschuwen dat het een feestje op kousenvoeten zou worden, dan had ik een paar kousen zonder gat in aangedaan. 😉

De leefruimte was uitgerust met een houtkachel die zoveel warmte gaf, dat de meeste collega’s al snel in topjes of t-shirts zaten. Ik was zelf ook erg blij dat ik mijn vestje kon uitspelen. Ik hou van een warme en gezellige thuis, maar dit was me toch een paar graden te veel. Gelukkig was de cava uitstekend, de hapjes lekker en de met krantenknipsels versierde salontafel een waar kunstwerk. Onze collega’s hadden duidelijk hun best gedaan om hun gasten in de watten te leggen, ze hadden zelfs een heuse bierquiz voorbereid, die jammer genoeg te moeilijk bleek voor mijn vriend en mezelf, want we eindigden op de derde laatste plaats. Als het nu een whisky-quiz was geweest, he! Door de glaasje cava had ik zelfs de moed om een kleine salsademonstratie te geven (nuja, we hadden de ochtend al een generale repetitie gehad, he).

Tijdens de rit naar huis vielen mijn ogen al snel dicht. Chapeau voor mijn geweldige chauffeur die er altijd in slaagt ons veilig thuis te brengen.

Te zeggen dat ik redelijk uitgeput was, is een understatement. Gelukkig stond er zondagochtend geen verschrikkelijk vroeg verjaardagsfeestje gepland en slaagden we erin tot het middaguur uit te slapen. Man, dat deed deugd! Zoveel slaapachterstand om in te halen.

Het was goed dat ik mijn cava-roes had uitgeslapen, want om drie uur werden we verwacht op een whisky-proefnamiddag. We waren in totaal met zes personen en zeven flessen whisky. Eén van de aanwezigen bleek echter in de onmogelijkheid te verkeren om mee te doen aan onze proeverij, om wille van de beste reden ooit: nummer twee op komst! We klonken met een lekker glas whisky op dit goede nieuws en verkenden de verschillende smaken. Ik weet ondertussen dat smoky whisky’s niet mijn ding zijn en dat werd weer maar eens bevestigd. De piepjonge Australische Starward whisky daarentegen viel enorm bij mij in de smaak. Ik heb meteen een bezoek aan deze distillery op mijn verlanglijstje gezet voor onze volgende Australiëreis.

Ik deed het rustig aan met de whisky’s en hield het bij kleine proevertjes. Whisky is een drank die de nodige respect verdient en waarvan je met mate moet genieten. Even deed er zich een onsmakelijk akkefietje voor toen het tweejarige zoontje van onze vrienden opeens zonder waarschuwing zijn maaginhoud op de grond ledigde. Het arme ventje was er helemaal ontdaan door. Ik zag ons geplande diner al in het gedrang komen, maar de ouders bleven er super chill bij. Alles snel opgekuist en het was duidelijk dat het ventje zich daarna een pak beter voelde. De ouders vermoedden dat hij de nieuwe medicatie die hij gekregen had tegen zijn hoest niet goed verdroeg en ik vermoed dat ze met dit vermoeden de nagel op de kop sloegen. De kleur keerde snel terug in zijn gezicht. En jawel, nog geen kwartier later zat het ventje alweer met een brede smile op en neer te wippen. Ongelooflijk hoe veerkrachtig kinderen zijn.

We konden dus zoals gepland iets gaan eten in restaurant De Kleine Kauter mét een vrolijke peuter die een grote fan was van de kabeljauwmousse die als hapje werd opgediend. De vriendelijke ober bracht zelfs speciaal voor hem nog een tweede portie. Ik keek toch een beetje zorgelijk toe, maar de kabeljauwmousse hebben we geen tweede keer meer terug gezien. 😉

Ik was oorspronkelijk van plan het bij iets lichts te houden, maar onze zwangere gastvrouw verjaarde de dag nadien en er was een heel interessante menuaanbieding waarbij de jarige een gratis menu kreeg. Als we met voldoende personen de menu bestelden kregen we er ook nog eens twee flessen wijn gratis bovenop. Tja, dan toch maar overstag gegaan en geen spijt van gekregen, al moet ik toegeven dat het wel een beetje te veel van het goede was. Bij het dessert moest ik dan ook passen. Maar De Kleine Kauter is absoluut een aanrader, als je in de buurt van Roosbeek bent.

We moesten een beetje overhaast afscheid nemen, om voor de start van de staking in Vlaams-Brabant nog tijdig onze bus te halen, maar wat mij betreft, zeker voor herhaling vatbaar!

December kick-off!

Maandag 1 december: Salsa! Ik doe extra mijn best om al de bewegingen te memoriseren. Maar de combinatie rare Spaanse namen en op elkaar lijkende figuren maakt dat mijn geheugen mij meermaals in de steek laat. Tijdens de salsales gaat alles prima, maar eens we thuis zijn, kunnen we ons met de beste wil van de wereld niet meer herinneren hoe de figuren ook alweer exact in mekaar staken. Dikke spijt dat we van bij het begin van de lessenreeks niet de moeite genomen hebben om alle figuren volledig uit te schrijven of er zelfs filmpjes van te maken.
Dinsdag 2 december: Afspraak met een charmante dame die mij wou spreken over mijn grote hobbyproject. Het is altijd leuk om een cocktail te gaan drinken in de Kosmopol, zeker als iemand anders de rekening betaalt, maar ik was er na het gesprek niet helemaal van overtuigd dat we een goede match waren. We zullen zien of het gesprek nog een staartje zal krijgen.
Woensdag 3 december: Bezoekje aan onze net bevallen collega. Nog nooit een pas bevallen moeder gezien die er zo uitgerust uit zag. De baby van net iets meer dan twee maanden sliep al 10 uur per nacht en groeide als kool. Die dikke wangetjes waren echt om op te vreten. Wat een dotje! Ook om op te vreten: de overheerlijke quiches. Onze collega had voor onze vrolijke bende van zes maar liefst drie verschillende quiches op tafel getoverd. Indrukwekkend. We waren allemaal ook erg gecharmeerd door de pittige tweejarige grote zus. Wat een heerlijk kind. Geen spoor van verlegenheid te bekennen, al een hele woordenschat tot haar beschikking en duidelijk zeer goed op de hoogte van de regels van de etiquette (ze kwam ons heel erg schattig broodstengels en humus offreren, omdat ze van de mama zelf pas eentje mocht nemen als al de gasten bediend waren). Kijk echt al uit naar de terugkeer van mijn collega na haar zwangerschapsverlof en neen dat is zeker niet alleen omdat ik haar taken tijdelijk heb overgenomen. Ze is gewoon een geweldige aanvulling voor ons team.
Donderdag en vrijdag 5 december: Twee avonden die we goed konden gebruiken om onze salsamoves voor mijn spreekbeurt in de Spaanse les te oefenen. En de spreekbeurt zelf natuurlijk! Vijf minuten is op zich niet zoveel, maar ik had toch niet veel zin om ter plekke wat te improviseren, want eerlijk, zo heel veel weet ik nu ook weer niet over salsa. Het is fijn om te dansen, maar in de geschiedenis had ik mij nog nooit verdiept. Wat bij deze dus gebeurd is. Lang leve wikipedia!

Het laatste weekend van november

Niet te geloven dat november er alweer op zit. Nu is de race naar het einde van 2014 definitief ingezet, met drukke dagen op het werk en een eindejaarsperiode die mijn vriend en ik bewust rustig gehouden hebben. Kwestie van wat op adem te komen na best een druk jaar.

De laatste zaterdag van november begon naar goede gewoonte met een paar uurtjes Spaans. Ik heb het gevoel dat ik een tandje bij moet steken dit jaar. Meer tijd maken om naar Spaanse films te kijken en al de grammatica nog eens grondig herhalen. Alleen, wanneer doet een mens dat? Ik ben nu al begonnen met een Spaanstalige Youtuber te volgen, kwestie van toch meer dan één keer per week met de Spaanse taal geconfronteerd te worden. Vooral het spreken gaat nog niet zo vlot als ik het zou willen. Ik moet nog te vaak naar woorden zoeken en de verschillende tijden van het werkwoord zitten er nog niet goed genoeg in. Vooral de subjuntivo blijft lastig. En Spanjaarden zijn een grote fan van hun subjuntivo, die in tegenstelling tot Fransen die deze tijd steeds minder en minder gebruiken.

Na de Spaanse les at ik snel een boterhammetje om samen met mijn vriend Sinterklaascadeautjes te gaan kopen voor onze drie petekindjes. Ze zijn dit jaar naar goed gewoonte weer allemaal superbraaf geweest, dus de Sint kan trots op hen zijn. Voor het petekindje van mijn vriend kochten we een knalgeel fototoestel (een Nikon dan nog wel, shame on me) dat ook onder water foto’s kan maken. Ben erg benieuwd om de eerste foto’s te kunnen aanschouwen!

‘s Avonds werden we samen met Peter en Lynn in Zottegem verwacht bij Joke en Vincent. Vincent volgt al een tijdje een opleiding tot hulpkok en dat is eraan te merken. Heerlijke hapjes om mee te starten en daarna huisgemaakt stoofvlees met appelmoes en zelfgemaakte frietjes. Daar kan een mens alleen maar gelukkig van worden! Na het dessert werden de strijkparels en een jaren negentig versie van Trivial Pursuit boven gehaald. Dat blijkt een geweldige combinatie te zijn, want niet alleen maakten we enkele leuke strijkparelsfiguren, we sorteerden gezamenlijk ook alle strijkparels op kleur. En oja, mijn vriend en ikzelf kwamen als overwinnaars uit de Trivial Pursuit strijd. 😉

We hadden ons voorgenomen het niet al te laat te maken, maar je weet hoe dat gaat, als het plezant is, dan vliegt de tijd. Dus lagen we pas rond een uur of half drie in bed. Veel te laat als je de dag nadien (op een zondag, blasfemie!) alweer om negen uur eruit moet. Mensen die ontbijtfeestjes geven voor verjaardagen, ze zouden dat moeten verbieden!

Enfin ja, het ontbijtfeestje was eigenlijk best wel plezant. Ik ben een fan van uitgebreid ontbijten en het is altijd leuk om met de nichtjes en neefjes te spelen. De jarige (twee jaar al, nu officieel geen baby meer) had het concept van kaarsjes uitblazen nog niet helemaal door, maar er waren genoeg bereidwilligen om haar daarbij te helpen.

Al waren we toch blij dat we ‘s avonds rustig achter onze pc konden kruipen. Veel energie, dat jonge grut.

Een goed gevulde week

Maandag 24 november
Salsa! Het begint nu echt wel redelijk goed te gaan. Maar goed ook, want ik moet binnenkort een mini-spreekbeurt over salsa geven in de Spaanse les en ik wil daarbij aansluitend een kleine demonstratie geven. Nu alleen nog mijn vriend overtuigen om mijn demonstratiepartner te zijn. 😉

Dinsdag 25 november
Met vijf collega’s in één auto richting Opwijk om een collega te bezoeken die wegens een operatie een tijdje met ziekteverlof is. Verschrikkelijk veel file in Brussel. Onbegrijpelijk dat er mensen zijn die elke dag bumper aan bumper willen staan aanschuiven. Dan toch liever op een trein met vertraging zitten! Het bezoek was superleuk. Onze collega herstelde goed en de wonden van de operatie waren mooi aan het genezen. We kregen een rondleiding in haar splinternieuwe huis en werden volgestopt met champagne, witte wijn en heerlijke hapjes door de man van de collega bereid. Jaja, daar kan mijn vriend nog wat van leren. 😉 Ik was een beetje tipsy op de treinrit naar Leuven die verder vlekkeloos verliep. (De collega die zo vriendelijk was ons een lift naar Opwijk te geven, had ons naar het dichtstbijzijnde station gebracht, omdat iedereen natuurlijk een andere richting uit moest om thuis te geraken.

Woensdag 26 november
‘s Middags met de collega’s gaan lunchen in Au bon bol, het restaurant met de heerlijke, huisgemaakte noedels en de meest onvriendelijk serveerster op de planeet. Je gaat er voor het lekkere eten, niet voor de gezellige sfeer. 😉

‘s Avonds bezoek van een oud-studiegenootje. Reden om de whikyflessen nog eens boven te halen, want hij is een liefhebber. Al mocht hij na zijn ongeval eigenlijk geen alcohol drinken.

Donderdag 27 november
Naar het openingsfeest van een nieuw hotel in Leuven, inclusief rode loper. Naar ‘t schijnt zijn er die avond veel BV’s komen opdagen en trad er zelfs een heel bekende boyband op (waarvan ik nog nooit gehoord had). Dit alles is echter volledig aan mij voorbij gegaan, want ik moest mij concentreren op het verrukkelijke eten en de cocktailshowtjes van de geïmporteerde Britse barmannen aan de smeltende ijsbar. Een mens moet zijn prioriteiten stellen in het leven. Er is trouwens niks mis met eerst een ijsje van Häagen Dazs eten en vervolgens nog een stukje ongelooflijk mals rundsvlees een perfecte rosé tonijn verorberen. Wie heeft er ooit beslist dat het dessert de maaltijd afsluit?

Vrijdag 28 november
Deze niet onaardige week werd in stijl afgesloten op de openingsavond van het Kortfilmfestival. Mijn vriend zag het niet zitten om mij te vergezellen (stiekem denk ik dat hij niet zo’n kortfilmfan is), gelukkig kon ik beroep doen op de vriendin die mij eerder op de Vermist-screening vergezeld had. Facebook, het ideale instrument om een date te vinden! Het werd een fijne avond met een zeer gevarieerd aanbod aan kortfilms en een leuke afsluitende babbel op de receptie. <3

What a weekend!

Bestaat er een betere manier om het weekend te beginnen dat met een reusachtige portie sushi? I think not! Als deze sushi dan ook nog eens genuttigd wordt in goed gezelschap en met een glas witte wijn erbij, dan mag een mens niet klagen. Al heeft mijn broertje zich nog altijd niet over zijn sushi-aversie weten te zetten. Voor hem dus een wokgerecht, terwijl de serieuze mensen van de Sakura-sushi smulden. Na het eten bekeken we de bouwplannen van mijn broertje en zijn vriendin. Heel boeiend om te zien hoe hun droomhuis langzaam vorm krijgt. Kan haast niet wachten om het eindresultaat te aanschouwen! En oja, natuurlijk moest de avond afgesloten worden met een glaasje Yamazaki 18, cadeautje van onze Japanse vriendin.

Zaterdagochtend was het lastig om uit bed te geraken, maar hey, voor de Spaanse les wil een mens al eens moeite doen. Zeker nu de Danone-oorlog in volle hevigheid is losgebarsten. Dat ik dat nog mag meemaken na al die jaren campagne voeren voor een werkende automaat. Blijkbaar helpt het als je er wat scheldwoorden tegenaan smijt.

Het was trouwens een superkorte les, want om half elf mochten we verkassen om naar de Spaanse film Elsa y Fred te kijken. De film was mij volstrekt onbekend, maar ik heb er wel enorm van genoten. Een ontroerende film over ouder worden met gebreken en hoe daarmee om te gaan. De scène in de Trevifontein maakte dat ik stiekem een traantje moest wegpinken. De dame die de hoofdrol speelde, deed me ontzettend hard denken aan de oma van mijn vriend, die ook nooit haar optimisme verloor en dat ondanks haar driewekelijkse dialyse-lijdensweg . Ontroerend mooi.

Snel een boterhammetje gegeten en een douche genomen en dan op weg naar De Pinte om een kersverse baby te bewonderen. De baby poseerde samen met haar ouders flink voor de foto om vervolgens een beetje te zeuren, maar niets wat niet met wat ronddragen en sussen opgelost kon worden. Na de rondleiding in hun nieuwe huis kregen we een stukje fruittaart aangeboden. Helaas was het toen al bijna tijd om afscheid te nemen, want we werden voor het avondmaal in Rumbeke verwacht en we moesten nog eerst gaan inchecken in Hostellerie Vijfwegen Bis. (De avond is des te plezanter als je zonder zorgen een glaasje wijn kan drinken en niet ‘s nachts nog een hele rit door het donker moet maken.) Na een kamerinspectie van nog geen minuut stonden we alweer buiten.

Onze vrienden zorgden voor een ontspannen avond met gourmet en raclette. Mijn vriend bouwde een reusachtige toren van duploblokken met de twee kinderen en we babbelden tot een gat in de nacht. Al blijf ik erbij dat de spelregels van stapelwoord mij niet goed uitgelegd werden, waardoor ik niet met gelijke wapens aan de strijd kon verschijnen en ik dus verloor. Volgende keer revanche!

We werden in ons hotel pas om tien uur ‘s ochtends aan het ontbijt verwacht (we waren de enigen die op dat uur nog aan het ontbijt aanschoven), dus konden we toch een beetje uitslapen op zondag. Het ontbijt was trouwens voortreffelijk! <3 Scrambled eggs! De rest van de dag hadden we niet veel eten meer nodig en beperkten we ons tot wat boterhammetjes terwijl we onze administratieve achterstand probeerden weg te werken.

Alweer een weekend om tevreden op terug te blikken.

Sint-Truiden by Lights

Zaterdag was ik bij vrienden te gast. Echt een verwennamiddag/avond. We werden onthaald met lekkere taart (kaastaart, jay!) en reden vervolgens naar Sint-Truiden om een wandeling te maken langs 12 verlichte sites en architecturale bakens. Het was een prachtige, niet te koude herfstavond, ideaal om te genieten van de sfeervolle verlichting. Misschien had ik me er, de foto’s van het Lichtfestival in Gent indachtig, net iets spectaculairder bij voorgesteld, maar het was een bijzonder aangename wandeling die iets intiems had door de manier waarop de lichtkunstwerken door de stad verspreid waren. De kinderen waren trouwens dol op de veelkleurige schaduwen waarmee ze door deze te laten overlappen alle kleuren van de regenboog tevoorschijn konden toveren.

We waren een beetje later dan gepland terug van de wandeling, waardoor de tweeling eigenlijk al wat te moe was om nog goed te eten. Voor de jongen was compleet uitgeteld. Jammer, want de maaltijd die mijn vriendin op tafel toverde was heerlijk. Hertensteak met zelfgemaakte portosaus en zelfgemaakte knolselderpurée!

Ik neem mij al een hele tijd voor om mijn vrijwel onbestaande cooking skills eens wat op te krikken, maar het komt er maar niet van. Mijn luiheid haalt steeds de bovenhand. Wanneer ik dan bij vrienden te gast ben die een fijne, zelfgemaakte maaltijd op tafel weten te toveren, ben ik altijd een beetje jaloers.

Quote van de dag, uit de mond van de zevenjarige met wie ik hand in hand liep: “Jouw schaduw lijkt wel een papa!”

Lausanne, Evian en kaasfondue – 8 november 2014

Het huis van onze vrienden in Aubonne is werkelijk ideaal voor logeerpartijtjes. Hun huis beschikt in de kelder over een aparte logeerkamer en badkamer, met een aparte ingang om de familie boven niet te hoeven storen. In Zwitserland beschikken veel huizen over zo’n aparte kamer met ensuite voor de inwonende nanny. In Zwitserland is naschoolse opvang eerder uitzonderlijk en ook ‘s middag wordt er van de ouders verwacht dat ze hun kinderen van school halen om thuis te laten eten. Geen warme maaltijden op school, dus. Veel vrouwen in Zwitserland blijven dus thuis voor de kinderen en vrouwen die wel een carrière ambiëren, moeten de zorg voor hun kinderen gedeeltelijk uitbesteden aan een nanny.

Onze vrienden hebben momenteel geen nanny, maar ze werken wel allebei voltijds. Geen gemakkelijke combinatie. Om de overgang van Nederland naar Zwiterland voor de kinderen niet al te groot te maken, kozen onze vrienden ervoor hen voorlopig naar een International School te laten gaan. In Den Haag gingen ze naar een gelijkaardige school, waardoor ze ondertussen alledrie al bijna beter Engels spreken dan ikzelf. De International School voorziet in een lunch en naschoolse opvang, een groot gemak. Op termijn is het wel de bedoeling dat de kinderen naar een Zwitserse public school gaan en dan moeten onze vrienden wellicht een nanny in huis nemen.

Mijn vriend en ik sliepen zaterdagochtend een beetje uit. Of deden althans een poging tot, want die schelle kinderstemmetjes drongen door het plafond onze slaapkamer binnen. Omdat we de dag voordien vroeg opgestaan waren om bijtijds op de luchthaven te zijn, besloten we toch nog te blijven liggen tot iets voor tien uur.

Nu het licht was zagen we pas goed hoe prachtig onze vrienden wonen: vlak naast een mooie wijngaard en met uitzicht op het meer en de bergen. Fenomenaal om wakker te worden, je gordijnen open te trekken en zo’n uitzicht voorgeschoteld te krijgen. Daar wordt een mens meteen goedgezind van.

Onze vriendin was terwijl wij nog in de douche stonden met de kinderen naar de kapper vertrokken. Dus ontbeten we lekker rustig onder ons gedrieën met stokbrood en heerlijke Zwitserse kazen. Na het ontbijt reden we met onze vriend naar het containerpark om het glas en het karton weg te doen. Jaja, dat moet ook gebeuren. Het was schitterend weer, dus maakten we een kleine omweg door Aubonne. We bezochten het Château en genoten van het mooie uitzicht op de omgeving, alvorens huiswaarts te keren.

Onze vriendin was net iets eerder dan wij thuisgekomen. Tijd om ons klaar te maken voor een uitstapje. Met vier volwassenen en drie kinderen kwam daar heel wat voorbereidingswerk aan te pas. Maar uiteindelijk had iedereen jas en schoenen aan en vertrokken we met z’n allen naar Lausanne. Gelukkig hebben onze vrienden zo’n busje waar acht personen in passen. In de auto werd er afwisselend gezongen, geroepen en ruzie gemaakt. Ik ben altijd onder de indruk van de hoeveelheid decibels die kinderen kunnen produceren.

In Lausanne lieten we de wagen achter op de parking en wandelden we langs de oevers van het meer onder een stralende herfstzon richting de ferry. We kochten een kaartje om de overtocht naar Evian aan de Franse zijde van het meer te maken. We hadden nog ruimschoots de tijd voor een ritje op de paardenmolen en enkele leuke familiefoto’s.

De overtocht was een beetje winderig, maar door de zon was het warm genoeg om buiten op het dek te staan. Ik genoot van de wind door mijn haren en het prachtige uitzicht op Lausanne, de terrassen en de omringende bergen. Wel een beetje jammer dat we het zonnige Lausanne moesten inruilen voor Evian dat aan de overkant van het meer lag en dus in de schaduw van de bergen.

Evian is zo’n typisch oud thermenstadje ontstaan na de ontdekking van de natuurlijke bronnen. De meesten onder jullie kennen Evian natuurlijk van het mineraalwater met daarop de afbeelding van de beroemde bergtoppen.Wel, die bergen hebben wij dus in ‘t echt gezien.

Bij aankomst was het ondertussen al middag en om zeurderige kindjes te vermijden, besloten we zo snel mogelijk een plek te zoeken om te eten. Dat bleek een beetje tegen te vallen. Veel restaurants waren gesloten of met vakantie. We belandden in Brasserie Le Perroquet alwaar we zoete en hartige boekweitpannenkoeken verorberden. Mijn boekweitpannenkoek met geitenkaas was ok en daarmee is dan ook alles gezegd. Echt gezellig vond ik de brasserie ook al niet, maar goed, we hadden gegeten.

Om eerlijk te zijn, moet ik toegeven dat Evian mij wat tegenviel. Misschien waren we er niet op het juiste tijdstip en is het er in de zomer drukker, nu lagen de straten er maar verlaten bij en dat voor een zonnige zaterdag. Veel winkels en restaurants waren zelfs gesloten en het hele stadje ademde een sfeer van vergane glorie uit (al blijkt dat er al serieuze inspanningen gebeurd zijn op het vlak van stadsvernieuwing als ik mijn foto’s vergelijk met hoe het eruit ziet op Google Earth, dus wie weet vindt Evian wel een tweede adem).

We wandelden tot aan de Source Cachat waar we proefden van het water rechtstreeks uit de beroemde bron. Ik zocht op tripadvisor naar leuke dingen om samen te doen. Le Fabuleux Village des Flottins, een van de aanraders, bleek echter een soort kerstmarkt met grote houtsculpturen die pas in de wintermaanden plaatsvond en de funiculaire bleek enkel te rijden in de zomermaanden. Er viel teleurstellend weinig te doen, daar in Evian. Dus besloten we dan maar gezamenlijk chocoladetaartjes te gaan eten bij Patisserie Deflon tegen de verveling. 😉

De taartjes waren heerlijk, maar het werd al snel duidelijk dat het cliënteel de aanwezigheid van drie enthousiaste kinderen niet echt op prijs wist te stellen. We kregen menige boze blik toegeworpen. Dan maar snel afgerekend en langs de statige gebouwen aan het meer (waaronder het Casino) naar de ferry terug gewandeld.

Het was een beetje te fris geworden om buiten op het dek te gaan staan, dus we trokken ons terug achter glas om te genieten van het prachtige zicht op de bergen. De ondergaande zon zorgde voor prachtige foto’s. In de wagen op de terugweg naar Aubonne brainstormden we over het avondeten. De kinderen waren al redelijk moe, dus nog op restaurant gaan, leek niet zo’n goed idee. Vermoeide kinderen en stilzitten achter een bord met eten zijn geen ideale combinatie. Onze gastvrouw had de ideale suggestie: kaasfondue! Kwestie van hun inburgeringsproces te versnellen. 😉

Dus stopten we bij een gigantisch warenhuis, kochten daar een fonkelnieuw fonduestel in de kleuren van de Zwitserse vlag, gooiden we kaas, kirsch, ajuintjes en augurkjes in ons winkelwagentje, zochten een lekker bijpassende wijntje uit en verloren bijna een splinternieuwe diadeem in de lift van het warenhuis. Gelukkig is onze vriendin een supermama die de ontbrekende diadeem wist terug te vinden na een klein dramatisch moment in de ondergrondse parking.

Bij onze vrienden thuis maakten we alles in gereedheid voor het avondmaal. We dronken een apertiefje en speelden met de nieuwe cadeaus (minus het boek, natuurlijk) van de kinderen, terwijl onze gastheer de open haard aan de praat probeerde te krijgen. Het was de allereerste keer sinds onze vrienden hier woonden dat ze de open haard aanstaken. Ik ben helemaal voor open haarden en gezelligheid, maar ik kan me niet herinneren dat de open haard in mijn ouderlijk huis zo’n overweldigende rookgeur produceerde. Aan de schouw lag het niet, want die trok goed genoeg. Wellicht was het hout te vochtig of zo. Feit is dat de rookgeur algauw doordrong tot de kleinste hoekjes. Mijn haar en kleren roken echt alsof ik op de brandstapel gestaan had.

We slaagden er met de hulp van de kinderen in het speelgoedvliegtuig in mekaar te krijgen. Wat toch net een iets grotere uitdaging bleek dan verwacht en kleurden en plakten stickers dat het een lieve lust was. De kleurplaten van Djeco bleken heel erg mooi: je moest eerst een dier inkleuren en dan kon je het dier losmaken uit het blad, waardoor het niet uitmaakte dat je buiten de lijntjes had gekleurd. Wel een teleurstelling dat er maar zes kleurplaten in die hele grote doos zaten! Natuurlijk stond dit achter op de doos vermeld, maar daar had ik over gekeken. De platen waren dan ook snel vol gekleurd. Hopelijk gaan de stiften iets langer mee.

En toen was het tijd voor de kaasfondue! Man, dat smaakte! Ik genoot er echt van om samen met onze vrienden van dit traditionele Zwitserse gerecht te smullen.

Na de maaltijd stopten we de kinderen in bed (en mocht ik voorlezen uit het nieuwe boek, hoera!) en brachten we de rest van de avond al babbelend door onder het genot van een lekker glas wijn.

Verjaardagsweekend – zaterdag in La Menuiserie

Het voorbije weekend had ik het genoegen om mijn verjaardag te vieren in het schattige dorpje Waimes in het uitmuntende gezelschap van Goofball en haar gezin.

Voordat we echter konden vertrekken naar Waimes, moesten mijn vriend en ik nog een paar boodschappen doen. Belangrijkste item op onze todo-lijst was het aankopen van een Halloween-outfit voor de Halloween-party die ik komende vrijdag organiseer voor mijn collega’s. Met dit doel trokken we helemaal naar Scherpenheuvel om daar aangekomen vast te stellen dat de meeste verkleedkledij dikke brol is. Lelijk en slecht gemaakt, nuja, kan ook moeilijk anders voor de spotprijzen waaraan die dingen verkocht worden. Maar toch, het kostte ons de nodige moeite om twee min of meer aanvaardbare outfits samen te stellen, waardoor we wat later dan gepland richting Waimes vertrokken.

We kwamen in de vooravond bij het weekendhuisje van onze gastheer en gastvrouw aan (de zon was al onder) en konden meteen de stapkunsten van Kabouter bewonderen. So very cute. Terwijl Kabouter de avond doorbracht met de hippe babysit met dreadlocks, genoten wij samen met zijn ouders van een voortreffelijk feestmaal in restaurant La Menuiserie, op enkele stappen van het weekendhuisje.

Dit passeerde er allemaal op ons bord (en ja, het was even lekker als het eruit ziet):

We startten de avond uiteraard met een aperitief van het huis, een lichte rosé schuimwijn, perfect om mee te klinken op de gezondheid van onze gastheer en gastvrouw.

Daarna volgden de amuse-gueules.

Kip curry tapioca chips (i kid you not):

Escargots met look:

Iets lekkers met vis in een groen erwtensoepje:

Eitjes zonder eiwit waarvan het eigeel een aantal uur gegaard heeft afgewerkt met aardpeer. Fenomenaal lekker:

Het bezoekje aan La Menuiserie was trouwens een goeie oefening voor mijn culinair Frans.

La Truite d’Ondenval de Nicolas Marichal: Chicons rouges acidulés, chicons braisés, chicorée:

Saint-Jacques: Marinées, jambon de Montenau, aneth,beurre de lacto-fermentation: zo lekker dat ik helemaal vergeten ben er een foto van te maken.

Queue de boeuf: Confite, bouillon condimenté, panais de notre ami Yves, tartine de moelle:

Chevreuil “Birkenhof à Bütgenbach”: Mousseline de potimarrons fumés, coings rôtis, jus corsé:

Pommes et poires: Soupe de poires, pommes en pickles de cerfeuil musqué, vanille de Tahiti:

Chocolat souple: Kalamansi, poudre de yaourt, crème glacée à la bergamote:

Dit alles uiteraard vergezeld van aangepaste wijnen. Fijn dat er bij het dessert een perencider geserveerd werd. Is eens iets anders dan de klassieke dessertwijn.

Wat versnaperingen voor bij de koffie/thee:

Ongelooflijk goeie rum (die van mij was een Demerara uit Guyana van 14 jaar oud, maar Jan had met zijn Diplomatico Reserve uit Venezuela de hoofdvogel afgeschoten, goed spul):

A splendid evening, indeed, afgesloten met een spannende wandeling in het pikkedonker naar het weekendhuisje. Al een geluk dat elke smartphone tegenwoordig ook als zaklamp kan gebruikt worden.

Yet Another Blog

Life on my side

culinair