Terwijl ik foto’s maakte van sympathieke modellen, trof mijn vriend op zijn eentje alle voorbereidingen voor het etentje. Hij koos het gerecht, zorgde voor de hapjes én het dessert (niemand die neen zegt tegen de gebakjes van Demeestere). Wijzer geworden na ons vorig fiasco, werd de kip een achttal minuten langer in de oven geschoven en met warme hertoginnekrokantjes geserveerd. Waar het vorige keer helemaal de mist in ging, verliep deze zaterdagavond alles vlekkeloos. En ik, ik hoefde enkel de flessen wijn te openen. Over een ideale taakverdeling gesproken. 😉
culinair
Balletjes in paprikasaus
Het begint zowaar een wekelijkse traditie te worden. Ditmaal werden de balletjes ons in de Limburgse fruitstreek geserveerd. Normaal zouden we met z’n zessen rond de tafel gezeten hebben, maar één koppel haakte af omdat ze helemaal uit het verre West-Vlaanderen moesten komen en het niet evident bleek een babysit te vinden. Meer balletjes voor ons, dus. Al heb ik het nu wel even gehad met balletjes. Geef mij toch maar een lekker stuk niet-gemalen vlees. Maar de moelleux, die was echt to die for! Met dank aan Jeroen Meus voor het recept en de gastvrouw voor de vakkundige uitvoering.
PS: Het nadeel van een groot huis is, dat al die grote kamers slecht opgewarmd geraken als de temperaturen diep onder nul duiken. En ik was vergeten een topje onder mijn kleedje aan te doen. 
De laatste zondag van januari 2012
Woonden we de doopviering bij van het jongste nichtje van mijn vriend. Doopvieringen en ik, het zal nooit wat worden. Gelukkig kon ik foto’s nemen om me wat af te leiden van het gebeuren en deed de priester zijn best om er zo nu en dan een flauw grapje tussen te wringen. Waarom mensen per sé deze traditie in stand willen houden, het is me niet geheel duidelijk.
Na de (gelukkig) korte viering werden we uitgenodigd op een copieuze maaltijd. We kregen de klassieker der klassiekers voorgeschoteld: balletjes met kriekjes en gebraden kippenbillen met aardappelsla. Het hoeft niet altijd culinair hoogstaand te zijn: deze eenvoudige maaltijd, zo weggelopen uit onze kindertijd, smaakte zeker zo goed. Het was grappig dat op het feest opnieuw een koppel met een tweeling aanwezig was. Zo werd dit weekend een dubbel-tweeling-weekend. Tweelingen zijn helemaal in tegenwoordig. 😉
Na de taart kregen alle aanwezigen een cupcake met de naam van het pas gedoopte nichtje in suikerpasta als souvenir mee naar huis. Cupcakes zijn ook helemaal in tegenwoordig (zelfs Windows gebruikt ze als verkoopsargument), al moet ik zeggen dat het voor mij de allereerste keer was dat ik een cupcake met suikerpasta proefde. Ik vond het niet bijster lekker en een beetje smaakloos, die suikerpasta, maar ja, het oog wil ook wat en niemand kan ontkennen dat de cupcakes die je tegenwoordig op Facebook ziet voorbijscrollen, echte kunstwerkjes zijn.
We namen afscheid omdat we ‘s avonds nog verwacht werden op een kampioenenviering met mosselen. De kampioenen werden verdiend in de bloemetjes gezet, maar de mosselen waren zanderig. Al een geluk dat ik veel balletjes met kriekjes gegeten had. 😉
Kinetische energie
Vanavond vijf kinderen, waaronder één tweeling, tussen één en zes over de vloer samen met hun ouders. Man, man, wat een hoop gebalde energie schuilt er in zo’n kinderlichaampje, zeg. Ik sta er altijd weer van versteld. Er werd getekend, gerend, gegeten (maar niet van alles), in boekjes gebladerd, geroepen, geweend, gelachen en dat allemaal in een tijdspanne van luttele uurtjes. De temperatuur in ons appartement steeg er zelfs enkele graden van. De rust die er over ons appartement neerdaalde toen we afscheid hadden genomen, was bijna onwezenlijk.
Als voorgerecht serveerden we groentjes met humus en allerlei gerechtjes uit de oven (mini-quiches en gevulde bladerdeeghapjes met dank aan de Delhaize). De wok met kip, asperges, peultjes en paksoi viel in de smaak bij de gasten en voor de kinderen hadden we wat appelmoes en kip klaargemaakt. De kip ging er vlot in, de appelmoes wat minder. Waarschijnlijk te gezond of zo. 😉
En oja: mini-croques zijn een grote hit bij de kinderen. Te onthouden voor de volgende keer!
Op ziekenbezoek
De zieken bezoeken is niet alleen een werk van barmhartigheid, het kan soms ook gewoon heel erg plezant zijn.
Een collega is een tijdje geleden geopereerd aan haar voet en moest daardoor noodgedwongen een maand thuis blijven om alles te laten helen. Dus zakten wij met het bijna-ganse team (één iemand ontbrak wegens ziekte) naar Gent af. En al had ik op voorhand gezegd dat ze zeker niet te veel moeite moest doen, de flessen cava stonden al koel toen we tramgewijs bij haar arriveerden. Het cadeau dat we bij hadden, het boek Mysterium van Rita Monaldi en Francesco Sorti, viel in goede aarde. We snackten op olijfjes, artisjokharten en kroepoek, genoten van overheerlijke gevulde broden (naar een recept van Jamie Oliver), dronken een glaasje wijn en keuvelden gezellig de avond weg.
En dat alles terwijl onze collega rondhobbelde op haar gipsverband. Gelukkig had ze geen pijn meer van de operatie en kon ze zich nu al aardig uit de slag trekken. Wij kijken alleszins uit naar de dag dat ze ons team opnieuw komt vervoegen. ‘t Is een beetje stilletjes, zo zonder haar!
De taarten van Demeestere
De traditionele nieuwjaarsgourmet in mijn ouderlijk huis op de allereerste dag van het jaar wordt al even traditioneel gevolgd door een kerststronk en Limburgse vlaaien. Omdat de taartjes van Demeestere de vorige keer zo in de smaak waren gevallen bij mijn vader, hadden mijn vriend en ik beloofd deze keer voor een Leuvens dessert te zorgen.
We bestelden op voorhand de volgende creaties (ze taarten noemen doet hen oneer aan):
- Luchtig schuim van melkchocolade met crèmeux van peperkoek en een krokante toets in buchevorm
- Creatie van bittere chocolade en chibouste-crème in buchevorm
- Een tarte tatin met jonagold appel
- Een assortiment van 4 mini dessertjes: duo van chocolade, bavarois van framboos, verfijnd soesje en frangipanne met peer
Uiteraard was het te veel, maar gesmuld dat er werd, het had geen naam.
Oudjaar
Dit jaar vierden we Oudjaar in restaurant Ter Eycken, gewoon omdat ik te lui was om zelf iets te organiseren. Het restaurant was niet onze eerste keuze en we moesten nogal lang wachten tussen de gangen door, maar wie maalde daarom, want we brachten de avond door onder vrienden. Onze laatste avond van 2011 vulden we met gesprekken over politiek, de VS, Spanje, de crisis, ambities, carrièreplannen, nieuwe liefdes, Japan en nog veel meer.
Dit aten wij (voor mijn archief):
Glaasje bubbels
—-
Hapje
—-
Samenspel van Sint-Jakobsnootjes en kreeft
—–
Soepje van waterkers met huisgerookte zalm
——-
Filet van hert met zijn wintergarnituur en kroketjes
——-
Sorbet van champagne met een soepje van bosvruchten
Hopelijk hebben jullie allemaal genoten van de laatste dag van 2011!
Kerstfeestje #5
Na kerstavond al vastend doorgebracht te hebben, was mijn maag- en darmsysteem voldoende hersteld om er op kerstdag weer in te vliegen. De ouders van mijn vriend hadden, naar goede traditie, overvloedig veel eten in huis gehaald. Nochtans hadden ze een vooraf samengestelde Colruyt menu gekocht, bedoeld voor een bepaald aantal personen. Ik denk dat de samenstellers van die menu’s bij de Colruyt allemaal grote eters zijn, want hoewel ik echt mijn best gedaan heb, na het tweede voorgerecht (de paté met veenbessen), zal ik eigenlijk al vol.
Tussen de gangen door werden er ook nog pakjes uitgewisseld. Via een elektronisch lootje, had iedereen op voorhand een persoon toegewezen gekregen waarvoor hij of zij een pakje moest kopen. Een prima systeem, vind ik persoonlijk, want zo vermijd je een cadeautjesoverdaad. Alleen de kleine nichtjes van één en twee jaar oud ontsnapten aan dit systeem en die werden dan ook rijkelijk overladen met cadeaus. En het is nog maar pas Sinterklaas geweest! De jeugd van tegenwoordig verdrinkt in het speelgoed. Ze hebben zoveel speelgoed dat ze niet meer kunnen kiezen met wel stuk eerst te spelen. Misschien moeten we ons toch eens de vraag stellen of dat allemaal wel nodig is. En dat terwijl er elders kinderen zijn, waarvan de meest rudimentaire dagdagelijkse behoeften niet vervuld worden.
Enfin, dezelfde vraag kan je je natuurlijk stellen bij al dat overdadig schransen. Niet dat ik niet hou van de gezelligheid rond kerstmis, integendeel. Maar het kan geen kwaad om ook eens stil te staan bij wat er elders in deze wereld mis gaat.
Ik weet alvast wat ik volgend jaar op mijn verlanglijstje voor kerstmis zet: een HappyPack! (En ja, natuurlijk is dit slechts een manier om mijn Westerse geweten te sussen, maar alle beetjes helpen, nietwaar?)
Kerstdiner #1
Dit jaar klonk ik voor de vijfde keer (de tijd vliegt, ik kan het niet genoeg herhalen) samen met de vriendjes en vriendinnetjes van mijn IRC-kanaal op een vrolijk kerstfeest. Een mooie traditie die zijn oorsprong vond in de activiteiten van mijn IRC-kanaal, maar dit medium al lang ontgroeid is. Hell, de nieuwe generatie deelnemers aan het befaamde kerstdiner weten niet eens meer wat IRC is.
Wat het samenzijn er niet minder gezellig op maakte, uiteraard. We waren met twintig personen in totaal en aten een voortreffelijke driegangenmenu in het mooie privézaaltje van het schitterend vernieuwde restaurant D’Artagnan.
De bediening was tiptop en het zaaltje apart gaf ons de gelegenheid ongegeneerd lawaai te maken zonder dat we de andere klanten van het restaurant stoorden. Ster van de avond was jongeheer N, een mengeling van Italiaans en Belgisch bloed die een vrolijk kindje met prachtige blauwe kijkers en blond haar opgeleverd heeft (de overwinning van een regressief gen, ongetwijfeld). En als N even wat slecht gezind werd, hoefde we maar met één van de vele aanwezige smartphones voor zijn neus te zwaaien en de bui waaide zonder erg over. Zo gaat dat met die digital natives.
Het was plezant om te kunnen bijpraten met mensen die ik al een tijd niet meer gezien had en de avond vloog dan ook voorbij. Spijtig dat surprise guest G, de nieuwe vriend van U, te laat aankwam om met de ganse bende kennis te maken, nu moest hij het stellen met de al wat aangeschoten plakkenblijvers. 😉
Met ons groepje van acht zakten we na de rekening betaald te hebben, nog even af naar het Martelarenplein om een glimp van Music for Life op te vangen. De koude regen maakte dat de sfeer een beetje onderkoeld was, dus trokken we snel verder naar ons appartementje voor nog een afzakkertje.
Ik mengde een cocktail en schonk een fles zure wijn, die ik maar snel door de pompbak gegoten heb. Nog niet vaak voorgehad dat een wijn zo overduidelijk slecht was. In de toekomst toch maar iemand laten voorproeven.
Rond half twee vond ik het welletjes, want we werden op zondag om twaalf uur in het verre Izegem verwacht. Ik borstelde onze gasten buiten en kuste onze logies een goede nacht. Moe, maar tevreden.
Een goed begin van de kerstperiode.
Dit aten wij:
Pladijsfilet met Krokante Courgette
Of
Ravioli van Boschampignons met Rucola en Parmezaanse Kaas
Filet van Snoekbaars met Jonge Prei en een Blanke Botersaus
Of
Parelhoenfilet met Canneloni van Groene Kool, Krieltjes en een Rozemarijnsausje
Kaasbordje
Of
Compote van Durandeau Peer met Huisbereid Kaneelijs
L’Abbaye de Forest
Deze ervaring dateert al van enkele maanden geleden, maar ik was zo geshockeerd door de manier waarop wij in L’Abbaye de Forest, een zogezegd prestigieus decor voor al uw belangrijke momenten, behandeld werden, dat ik hier graag wat slechte reclame maak voor deze eet- en feestgelegenheid.
We waren met een groep van dertien personen en hadden een week op voorhand gereserveerd. Toen we in de abdij aankwamen op het afgesproken tijdstip (iets na twaalven ‘s middags) bleek dat we nog even buiten op het terras moesten wachten, want onze tafels waren nog niet klaar. Nuja, terras is veel gezegd, we scharrelenden wat van die metalen stoeltjes en een tafel bijeen en zetten ons dicht bij elkaar, want het was eind september en al een beetje frisjes. De ober legde uit dat hij er helemaal alleen voor stond, maar over een twintigtal minuutjes zou onze tafel wel klaar zijn.
We waren niet gehaast en maakten van de gelegenheid gebruik om al iets te drinken en onze menukeuze door te geven. Voor het voor- en hoofdgerecht hadden we telkens de keuze uit twee opties (carpaccio of scampi / kippenbrochette of niertjes) en het dessert zou een tiramisu zijn. Klonk allemaal prima.
Iets voor ons was er een andere groep van een stuk of twintig personen gearriveerd die ook een plekje op het terras toegewezen krijgen. Wij hadden echter geen argwaan, want L’Abbaye was erop berekend grote groepen te bedienen en deze groep had eveneens gereserveerd, dus van een onverwachte overrompeling was geen sprake. We werden een beetje achterdochtig toen de twintig minuten er dertig werden, vervolgens veertig en we een uur later nog steeds geen zitplaats in het restaurant toegewezen gekregen hadden. Ondertussen hadden we tientallen oudjes de abdij zien binnen druppelen. Oudjes die duidelijk deel uitmaakten van een groot gezelschap (ik schat een veertig personen) en die dus allemaal nog voor ons te eten zouden krijgen.
Na een uur wachten, was ons geduld op en gingen we zelf naar binnen. Binnen bleek dat er helemaal geen tafels voor ons gezelschap waren klaargezet en moesten we zelf nog de stoelen en tafels zo goed als mogelijk bij mekaar puzzelen. Ik kwam terecht aan een tafel in een regelrecht tochtgat en mijn lichaamstemperatuur was al stevig gedaald door het lange stilzitten buiten. Onze magen protesteerden ondertussen steeds luider. Al een geluk dat er snel enkele mandjes brood op tafel gezet werden, die razendsnel geleegd werden.
Zo rond half twee kregen we dan toch eindelijk ons voorgerecht. Blijkbaar had de ober ergens een telfout gemaakt, want er ontbrak één carpaccio. Mijn collega die zonder voorgerecht zat, maakte zich terecht boos toen de ober meedeelde dat er geen carpaccio meer was. We hadden al lang genoeg met onze voeten laten spelen. En zo sprak zij de legendarische woorden: “Je veux vraiment du carpaccio!” Haar nadrukkelijkheid moet indruk gemaakt hebben, want kijk, opeens werd er toch ergens een bordje carpaccio opgeduikeld. Dat verser smaakte dan al de andere bordjes, misschien kwam het rechtstreeks van de slager.
Rond tien na twee werd het hoofdgerecht geserveerd: kippenbrochette in een triestig sausje met triestige frietjes die aan de koude kant waren. De brochette was bij verschillende collega’s ook niet goed doorbakken. En halfrauwe kip, neen dat is het niet. Het was ondertussen al half drie. Wachten op het dessert zagen we echt niet meer zitten, hoe lekker die tiramisu ook geweest moge zijn. Dus onderhandelden we een (naar mijn mening veel te kleine) korting op de prijs van het menu en trapten we het af. (Nadat ook nog eens één van de herentoiletten verstopt was geraakt.)
Dat er al eens dingen kunnen misgaan in een restaurant, dat begrijp ik. Dat je overrompeld kan worden door een grote aantal klanten dan voorzien, dat begrijp ik ook. Dat er eens iemand ziek kan vallen, idem. Maar als je op voorhand weet hoeveel mensen er komen, omdat ze allemaal gereserveerd hebben, dan kan zulk een behandeling echt niet door de beugel. En ontevreden klanten, tja, die zie je nooit meer terug en zetten vervolgens hun verhaal op het wereldwijde web.
Ga dus nooit eten in L’Abbaye de Forest. Het is daar slecht.
