Een noedelsoepje van slechts 8 euro in gezelschap van drie sympathieke vrouwelijke collega’s, meer is er niet nodig om mij blij te maken. De lunch op deze voorlaatste dag van het werkjaar bracht mij in alweer een nieuw Brussel etablissement. We moeten de Brusselse horeca die erg afgezien heeft onder de terreurdreiging een hart onder de riem steken, nietwaar?
PS: De aperitief maison daarentegen, geen aanrader! Vieze boecht.
Uitslapen op een zondagochtend, gotta love it! (Mijn medeleven gaat uit naar al die ouders die door hun engelachtige nageslacht om zeven uur uit bed gezet worden.)
Het gehouden op een yoghurtje bij het ontbijt, want het was ondertussen al bijna tijd om naar het Foodtruck Fiesta op de Bruul af te zakken. Al een geluk dat we daar niet stipt om 12u stonden, want dan hadden we hoogstwaarschijnlijk op onze kin kunnen kloppen. Zelfs om 13u waren nog niet alle foodtrucks open. Maar goed, we slaagden erin onze honger te stillen en konden zelfs nog wat meepikken van Christmas shopping in harmony in het stadscentrum.
Daarna was het tijd om richting Gent te vertrekken om de flinke zoon van Peter en Lynn te bewonderen. Zelden een baby gezien die met zo’n wijze blik de wereld in kijkt. Dat belooft voor later! We werden door onze gastheer en gastvrouw volgestopt met heerlijk gebak en voordat we er goed en wel erg in hadden was het al 19u ‘s avonds. Tijd om afscheid te nemen, kersverse ouders moet je hun rust gunnen, nietwaar?
De middaglunches bij deBuren rond een bepaald thema zijn ondertussen zowat een vaste afspraak geworden voor mij en mijn collega’s. De middaglunch met friet als thema stond oorspronkelijk niet in mijn agenda wegens een conflicterende afspraak. Door omstandigheden (kuch, terreurdreiging, kuch) werd de documentaire over friet verplaatst en kon ik er toch nog bij zijn.
Bij de documentaire kregen we een portie vegetarische stoverij met friet aangeboden. Na lang aanschuiven aan de meest inefficiënte frietkraam te wereld (op die manier wordt vegetarisch stoofvlees nooit een hit) hadden we dan eindelijk onze portie te pakken. Het vegetarisch stoofvlees van seitan was niet om over naar huis te schrijven, maar de frietjes zelf mochten er wel wezen. Nu gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik mij de laatste keer dat ik nog eens frieten van een frietkraam at zelfs niet meer kan herinneren, dus een echt referentiekader heb ik niet.
![IMG_9041[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2015/12/IMG_90411-e1451070601408-1024x1024.jpg)
De documentaire zelf stelde teleur. Nochtans was de premisse erg interessant: Nederlanders die naar China trokken om de Chinezen te leren frieten bakken. Het is nu eenmaal makkelijker om aardappelen te verbouwen dan frieten. Als komisch element hadden de documentairemakers een Belg (Sven Speybrouck) uitgenodigd mee naar China te reizen om aldaar kennis te maken met de door Nederlanders gebouwde frietfabriek. Want ja, toch wel opvallend dat de Chinezen geen Belg onder de arm namen voor zo’n ambitieus project.
Jammer genoeg liet de (veel te korte) documentaire heel veel vragen onbeantwoord. Graag had ik geweten of de Chinese communistische overheid er nu al dan niet in geslaagd was de rijst-etende Chinezen warm te maken voor de friet. En ik had graag willen zien in wat voor soort établissementen de Chinese frieten aan de man gebracht zouden worden. De stukken opgenomen in een oude frietkraam in Nederland hadden ze wat mij betreft integraal mogen vervangen door meer beeldmateriaal uit China.
Een beetje een gemiste kans, deze documentaire.
Gisteren brachten we voor de allereerste keer een bezoekje aan het nieuwe stekje van onze onlangs gescheiden vriend. Vol trots toonde hij ons zijn appartement, dat bijna anderhalve keer zo groot is als het onze (nuja, bij hem moeten er natuurlijk halftijds twee dochters inwonen). Hij heeft zelfs een tuintje waar de jongedames buiten kunnen ravotten. Op korte tijd is onze vriend erin geslaagd met meubels van het Spit en IKEA van zijn appartement een echte thuis te maken. Pronkstuk is toch wel de tweedehands Duitse vleugelpiano uit 1948. Prachtig instrument dat terecht een ereplek kreeg.
![IMG_9037[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2015/12/IMG_90371-1024x1024.jpg)
Nadat mijn vriend en ik van een klein privéconcert genoten hadden, trokken we de stad in voor een gezamenlijke maaltijd. Natuurlijk hadden we moeten weten dat het de laatste donderdag vóór de kerstvakantie superdruk zou zijn in de stad met het einde van de examens in het middelbaar en de kerstmarkt die veel kooplustigen aantrok. Gelukkig slaagden we er na wat zoekwerk in een tafeltje te bemachtigen bij een vrij nieuwe Indiër in de ‘s Meiersstraat. Masalatop bleek een schot in de roos te zijn. Heerlijke palak en madras curry gegeten.
Na het eten trokken we opnieuw naar het appartement van onze vriend voor een afzakkertje. Tegen een glaasje cava en/of whisky zeggen wij natuurlijk nooit neen!
Fijn om te zien, hoe onze vriend de draad van zijn leven opnieuw opneemt. Hopelijk beleeft hij nog veel mooie muzikale momenten in zijn nieuwe stekje.
![IMG_9039[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2015/12/IMG_90391-1024x1024.jpg)
Jawel, ten huize yab wordt Sinterklaas na kerstmis gevierd. De goedheilig man zal het ons ongetwijfeld niet kwalijk nemen dat we zijn verjaardag met een weekje vertraging vierden.
Twee van onze drie petekindjes werden op zondag 13 december om 12 uur verwacht op ons appartementje, alwaar de Sint zich van zijn gulste kant getoond had. Ons derde petekindje moest het helaas met een postpakket stellen. De Sint slaagde er niet in om vervoer voor haar te regelen om haar vanuit Aubonne in Zwitserland naar Leuven te brengen. Gelukkig stuurde de mama ons een fotootje van haar tevreden gezichtje. 😉
Mijn vriend en ik hadden alle mogelijke voorbereidingen getroffen om een gezelschap van vier volwassenen, drie meisjes (de nichtjes van mijn vriend), één jongen (mijn petekindje) en een baby (het broertje van mijn petekindje) zo goed mogelijk van spijs en drank te voorzien. De Sint was zo vriendelijke geweest om ook voor de niet-petekindjes chocolade en een klein cadeautje te brengen. ‘t Is toch een man van de wereld, onze Sinterklaas. En ja, de cadeautjes vielen in de smaak. Vooral de op schaal nagebouwde takelwagen kon op heel wat goedkeuring van mijn petekindje rekenen, maar ook de lego-bouwsets en het sokkenspel zorgden voor veel plezier.
Jullie zullen onderhand al wel weten dat mijn vriend en ikzelf het ons op culinair vlak graag gemakkelijk maken. Wat eten de meeste kindjes graag? Juist ja: pasta. Lang geleden dat we nog eens pasta bij Pastificio Antonio gehaald hadden, maar de pasta daar heeft ons nog nooit teleurgesteld. We moesten ons inhouden om niet gans de winkel leeg te kopen. 😉 En jawel, onze keuze bleek een schot in de roos. Mijn petekindje van tweeënenhalf smeet zich vol enthousiasme op de pasta met tomaat en kon bijna niet stoppen met eten. De meisjes smulden vooral van de pasta met ham en kaas (de één al iets enthousiaster dan de andere) en de volwassenen konden zich te goed doen aan de lasagne. Te onthouden voor toekomstige gelegenheden.
We vierden niet alleen de verjaardag van de goedheilig man, maar ook die van het jongste nichtje van mijn vriend. Drie jaar al! Help, hoe snel glipt de tijd ons door de vingers! Mijn vriend en ik hadden voor een super fancy taart (made by Titatovertaart) gezorgd. Prachtig, maar al die suikerpasta is toch niet echt mijn ding. Gelukkig was de biscuit met chocomousse wel heel lekker. En die suikerpasta hoef je helemaal niet mee op te eten. (De onthoofde prinses ook niet.)
Na een drukke namiddag namen we rond vijf uur afscheid van onze gasten. Moe, maar tevreden met de enthousiaste reacties.
Ja, we beginnen er dit jaar vroeg aan. Normaal gezien was het de bedoeling om het grote jaarlijkse kerstdiner met onze vriendengroep een week later te vieren, maar die datum werd vervroegd om wille van onze (ondertussen in het water gevallen) skiplannen. Net als vorig jaar reserveerde ik een apart zaaltje in de Abdijmolen. Het was de bedoeling om dit jaar de recordopkomst van vorig jaar te verbreken, want er waren maar liefst 24 personen ingeschreven. Helaas, het mocht niet zijn: op de dag zelf moest één koppel afhaken wegens ziekte. Het record van vorig jaar blijft dus overeind.
Dit jaar bevond ons gezelschap zich een verdieping hoger in de Abdijmolen, waardoor we van bovenaf zicht hadden op het mechanisme van de watermolen. Natuurlijk konden er zich een paar mensen niet bedwingen om het houten luik in de vloer open te maken en naar beneden te gluren. (Ok, ik beken, ik was één van die mensen.) De avond verliep vlotjes. De formule met de receptie vooraf maakte dat het niet erg was dat er wat speling zat op de aankomsttijden van de gasten die vanuit het ganse land naar Leuven waren afgezakt speciaal voor dit kerstdiner.
Het eten was lekker, maar niet uitzonderlijk. Het gezelschap daarentegen was van de bovenste plank. Zo fijn dat deze traditie al zoveel jaren stand houdt en dat iedereen de moeite doet om deze avond vrij te houden in al die drukke agenda’s.
Dé anecdote van de avond: onze twee vrienden uit West-Vlaanderen waren net gearriveerd toen ze een telefoontje kregen van hun buren om hen te informeren dat de voordeur van hun huis wagenwijd open stond en dat het licht binnen brandde. Even ongerustheid, maar het besef drong al snel door dat dit niet echt de modus operandi van een dievenbende was. De buren zouden even snel poolshoogte gaan nemen. En jawel, tien minuten later kwam het verlossende telefoontje dat alles er op het eerste gezicht ok uit zag. Wellicht was onze vriendin bij het vertrek in de namiddag vergeten de deur achter zich dicht te trekken. Met andere woorden: de voordeur van een huis in een grensgemeente met Frankrijk had van 15u tot 19u open gestaan. Hilariteit alom natuurlijk, gemengd met opluchting omdat alles goed was afgelopen.
De avond was helaas veel te snel voorbij. Zo rond 23 uur maakte het personeel ons maar al te duidelijk dat het tijd werd om op te krassen. Het enige nadeel aan deze overigens prachtige locatie: het is te ver verwijderd van het centrum om achteraf nog samen iets te gaan drinken. Volgend jaar ga ik op zoek naar een nieuwe locatie dichter bij het centrum.
Het menu van dit jaar:
Tartaar van gerookte zalm, kruidenslaatje en mosterdroom
OF
Najaar salade met kwartel, krokant spek, witloof en Luikse siroop
***
Heilbot met bintje aardappel, zure room, veldsla, kerstomaat
OF
Ragout van everzwijn met herfstgroenten en een witloofslaatje
***
Liquid center met ijs van groene thee
OF
Gebak van zanddeeg, appel, crumble en calvadosijs
Deze middag genoot ik in het gezelschap van twee geweldig collega’s van een overheerlijke bento lunchbox in het Brusselse restaurant Samouraï. Ontdekking van de dag: het overheerlijke ijs met warme geglaceerde kastanjes met saké. Het dessert zag er niet uit, maar lekker! Je moet het proeven om het te geloven.
En dan besef ik eens te meer dat ik een geweldige geluksvogel ben.
Ok, ik weet dat ik het op heel wat vlakken heel erg getroffen heb met mijn vriendje, maar een kookwonder is hij helaas niet (don’t worry, zelf ben ik dat ook verre van). Dus wanneer ik op bezoek ben bij een vriend die echt graag kookt en die de moeite heeft gedaan om een hele feestmaaltijd voor ons te bereiden, geniet ik daar dubbel en dik van. Ik heb onze vriend dan ook verscheidene keren oprecht gecomplimenteerd voor zijn culinaire inspanningen, maar hij bleef er bescheiden bij. Onterecht, want iemand die maar liefst twee verschillende voorgerechtjes uit zijn oven tovert, verdient een dikke schouderklop.
En jawel, dames, hij is recentelijk terug op de markt. Dus waar wachten jullie nog op?
Een kermis is een geseling waard, zo luidt het spreekwoord. En oh boy, truer words have never been spoken.
Het was inderdaad een memorabel feestje in Brasserie D’Achtste Zaligheid. Twee bon vivant broers die samen hun vijftigste en vijfenvijftigste verjaardag vierden, dat beloofde zeker een culinaire avond te worden. Reden genoeg om een nachtelijke rit naar Leuven te vermijden en een kamer te boeken in B&B Kop en Moor. En jawel, we werden niet teleurgesteld. Het eten was lekker (en overvloedig) en de drank vloeide rijkelijk. Iets té rijkelijk achteraf bezien. Het lukte me na vijf gangen zelfs niet meer om nog een gaatje te vinden voor het dessert en ook de waarschijnlijk overheerlijke dessertwijn moest ik noodgedwongen laten staan. Respect voor de jarige (die tegenover mij aan tafel zat) die met dit alles geen enkele moeite scheen te hebben. ‘t Is nochtans niet dat ik niet getraind ben. 😉
Heel leuke babbels gehad ook en dat ondanks het feit dat we buiten het vijftigjarige feestvarken verder niemand op het feestje kenden. Leuk om interessante mensen te ontmoeten die open staan voor een goed gesprek.
Laat het ons erop houden dat we ons de volgende ochtend bij het wakker worden in onze B&B suboptimaal voelden. Even dacht ik de kater te kunnen bedwingen met het stevige ontbijt van Kop en Moor (uitstekende B&B trouwens), maar de autorit terug naar Leuven was er te veel aan. Ik moest alle moeite van de wereld doen om de opkomende misselijkheid te onderdrukken. Gelukkig bleef het bij misselijkheid en moesten er onderweg geen noodstops ingelast worden.
Ja, ‘k heb de indruk dat ik vroeger dit soort uitspattingen toch nét iets vlotter verteerde… Ik hoop alleszins dat we ook een uitnodiging voor de zestigste verjaardag van onze kameraad mogen verwachten!
Weekends! Tijd voor vriendschap en lekker eten!
Zaterdagavond waren we uitgenodigd samen met een ander koppel bij vrienden hier in Leuven. We werden onthaald op een heerlijk stukje rosbief. Moet jaren geleden zijn dat ik dit traditioneel Vlaams feestgerecht nog eens gegeten heb. Is (wat onterecht) helemaal uit de mode geraakt. Verdrongen door hippere bereidingen en sushi. 😉 Maar het smaakte heerlijk!
Heel veel respect trouwens voor de wilde plannen van onze vrienden, die binnen een drietal maanden met hun negen maanden oude zoontje naar San Francisco zullen migreren. Een tijdje in het buitenland leven en werken is ook altijd stiekem een droom van mij geweest, maar om de één of andere reden is het er (tot nu toe) nooit van gekomen. Enfin ja, San Franciso schijnt een heel fijne vakantiebestemming te zijn. 😉 Nu alleen nog mijn vriend over zijn VS-aversie helpen.
Zondag was het onze beurt om gastheer en gastvrouw te spelen voor twee bevriende koppels en hun respectievelijke zoontjes. Omdat wij graag onze tijd maximaal in gesprekken met onze vrienden investeren (en ook omdat koken niet onze sterkste kant is), bestelden we een fijne collectie quiches bij Convento Food. Een overzichtje:
Allemaal superlekker!
Heel grappig ook om te zien hoe verschillend van karakter beide jongens waren. Al zal de leeftijd daar wellicht ook voor iets tussen gezeten hebben. De ene was al een flinke peuter die heel goed wist wat hij wilde (en ook wat hij niet wilde), terwijl de tweede een rustig ventje was dat zich alles liet welgevallen.
PS: De titel is ontleend aan het feit dat al de baby’s die we dit weekend zagen, prachtig blauwe ogen hadden.