Cap Corse – 4 juli 2016

Op vakantie heb ik er altijd veel minder moeite mee om vroeg op te staan dan op een doordeweekse werkdag. Ik wil optimaal van elke vakantiedag genieten en niet te veel tijd verspillen. Terwijl mijn vriend lag te slapen, trok ik al baantjes in het zwembad. Het minder goede nieuws was dat ik de keelpijn en wellicht ook de verkoudheid van mijn vriend overgekregen had. Geen fijn vooruitzicht om de komende dagen al snotterend te moeten doorbrengen.

Na alweer een uitstekend ontbijt begonnen we aan onze rondrit door het schiereiland Cap Corse. Onze eerste halte was het schattige dorpje Erbalunga. Het beperkte aantal vrije plekken op de enige parkeerplaats in gans het dorp deed ons vermoeden dat dit een populaire vakantieplek was. We bezochten eerst de Kerk van Saint Erasme, patroonheilige van de vissers om vervolgens richting de zee te wandelen waar een mooie Genuese toren stond. Het piepkleine haventje van Erbalunga bevond zich aan de voet van de toren. Natuurlijk kon ik het niet laten om mijn voeten in de zee te steken. Lang leve snel drogende havaianas.

Volgende halte op onze tocht: Pietracorbara, een dorpje landinwaarts waar de tijd leek te hebben stilgestaan. Langs de weg zagen we verscheidene mooie grafkapellen. Deze grafkappellen werden gebouwd door rijke families die hun fortuin in het buitenland vergaard hadden en zijn typisch voor het noorden van Corsica. Je vindt deze monumenten niet alleen op de kerkhoven, maar ook daarbuiten. Vaak op erg mooie plekjes. We stopten even in Pietracorbara voor een blitzbezoek aan de kerk en het bijhorende kerkhof en zetten vervolgens onze tocht langs de kust verder naar het noorden van Cap Corse. Onderweg kwamen we langs de 16-de eeuwe Tour de l’Osse en stopten we meermaals om de prachtige baaien van Cap Corse te fotograferen.

We lunchten in Macinaggio, de grootste toeristenhaven van Cap Corse. Op het terras van U Scalu genoot ik van heerlijke gegrilde gamba’s, terwijl mijn vriend smikkelde van een op houtvuur gebakken pizza. Een simpele maaltijd in de buitenlucht waarvan we allebei genoten. Als aperitief dronken we een Cap Corse, het meest bekende Corsicaanse aperitief.

Opnieuw de hete auto in richting onze volgende bestemming: het strand van Tamarone. Hoog tijd om meer dan onze tenen in de Middellandse zee te steken. Een smalle, bochtige zandweg bracht ons naar het strand. Mijn vriend reed supervoorzichtig met onze vrij nieuwe gehuurde Renault Scenic. Dit in tegenstelling tot de lokale inwoners die met hun oude karretjes goed door vlamden op de toch wel lastige wegen. Er rijden in Corsica trouwens opvallend veel wagens rond die in België wellicht niet meer door de keuring zouden geraken. Nu, dan maakt een kras meer of minder natuurlijk niet veel uit.

Weggedoken achter de deuren van onze huurwagen trokken we snel onze badkledij aan. We vonden wat vriendelijke strandgangers die op onze spullen wilden passen en doken de zee in voor een stevig zwempartijtje. Geweldig! Prachtig strand ook, van waaruit je Italië kon zien liggen. De moeite van de expeditie waard.

Helemaal opgefrist reden we verder naar Barcaggio waar we foto’s maakten van de prachtig kristalheldere baai en het natuurlijk niet konden laten om even pootje te baden. Vanaf het kiezelstrand van Barcaggio hadden we een mooi uitzicht op het Île de la Giraglia. Dit eiland is het noordelijkste deel van Corsica en bevat enkel een 16de-eeuwse Genuese toren en een vuurtoren die tot de jaren 1994 bewoond werd.

Verder naar Tollare, een bijzonder fotogeniek dorp met, jawel, een fantastisch mooie Genuese toren. De avondzon zorgde voor een prachtig licht en ik schoot wel honderd foto’s. In Tollare liepen we een jongetje tegen het lijf dat ons vol trots zijn vangst kwam tonen. Hij was erin geslaagd met zo’n eenvoudig schepnetje een murene op te vissen. We feliciteerden hem met zijn behendigheid.

We zetten onze tocht verder naar Capo Grosso, waar zich volgens onze gids een uitkijkpunt moest bevinden, maar wij zagen ons de weg versperd door een goed beveiligde millitaire installatie. Het uitzicht op Île de la Giraglia was er wel mooi, maar zeker niet uitzonderlijk. De omweg op deze moeilijke wegen eigenlijk niet waard.

Naar Moulin Mattei dan maar, een prachtige oude molen die gerestaureerd werd door drankenproducent Mattei, vooral bekend van de vele likeuren, waaronder Cap Corse. De wandeling naar de molen bleek niet echt geschikt voor flipflops, maar we geraakten er. Het uitzicht was prachtig, de omgeving baadde in het zachte avondlicht en buiten heelder mierenkolonies en ontelbaar veel hagedissen, waren we er helemaal alleen. Als de gelegenheid voor openluchtseks zich voordoet, moet een mens daarvan profiteren, nietwaar?

We reden verder naar Centuri dat we aan onze voeten zagen liggen vanaf Moulin Mattei. Het schattige haventje van Centuri leek ons de perfecte plek om avondmaal te eten. Het aanbod aan restaurants was een beetje overweldigend. Helaas was de ontvangst er zo slecht dat de tripadvisor reviews amper binnen kwamen. Ons oog viel op restaurant Le Langoustier, voornamelijk vanwege het uitzicht. Gelukkig viel het eten ook mee. We aten een lekkere, maar niet uitzonderlijke, zeevruchtenschotel met fiadone (Corsicaanse kaastaart met brocciu) als dessert, terwijl we genoten van onze eerste zonsondergang boven zee in Corsica. Onze trip had ons vandaag van de oost- naar de westkust gebracht. Ik monteerde mijn pas gekochte grijsverloopfilter op mijn lens en trok naar het toilet op het eerste verdiep voor het beste uitzicht op de zonsondergang.

Ondertussen was het al 21.30u en stond er ons nog een rit van één uur en dertig minuten naar ons hotel te wachten. Door de duisternis op de onverlichte Corsicaanse wegen. Missie om gans Cap Corse te bezichtigen: failed.Wellicht was ons programma toch ietwat te vol ofwel stopten we te vaak onderweg.

Om terug te keren naar ons hotel aan de oostkust moesten we de bergketen over die het oostelijke van het westelijke deel scheidt. Smalle kronkelwegen leidden ons doorheen de bergen omhoog. Gelukkig waren er bijna geen andere auto’s op de weg. Onderweg stootten we onverwachts op twee vossen die in het midden van de weg roerloos bleven staan en recht in onze koplichten blikten. Bij de eerste ontmoeting was ik te verbouwereerd om foto’s te nemen, maar bij de tweede ontmoeting had ik mijn telelens binnen handbereik. De vos deed extra moeite om mooi te poseren. Waarvoor dank.

Rond 23.15u waren we pas terug in het hotel. Alweer geen tijd meer over voor een zwempartijtje! Snel het zweet en het zoute water van ons lijf gespoeld en in bed.

Een prachtige dag op Corsica.

Bastia – 3 juli 2016

Opgestaan om 7 uur voor een zwempartijtje in het prachtige zwembad van ons hotel. Op dit vroege uur had ik het zwembad helemaal voor mij alleen. Als ik de gelegenheid heb, probeer ik op vakantie altijd een ochtendlijke zwemsessie in te lassen. En dit fantastische zwembad is de ideale plek om wat baantjes te trekken.

Na een snelle douche ging het richting ontbijt. Het aanbod was redelijk indrukwekkend: Corsicaanse charcuterie (één van de vele specialiteiten van Corsica), Corsicaanse kazen (brocciu is een kaas die wat op mozarella lijkt), scrambled eggs, vers brood, vers fruit, vers fruitsap, yoghurt én crème brûlée! De eerste keer in mijn leven dat ik crème brûlée bij het ontbijt at, maar zo’n schattig klein potje kon ik toch niet aan mij laten voorbij gaan. Zalig trouwens om buiten te kunnen ontbijten. De dag kondigde zich heerlijk warm aan en we hadden er zin in!

Onze huurwagen was al goed opgewarmd. We zetten meteen de airco aan, die zouden we deze trip goed kunnen gebruiken. Ons hotel bevond zich in de omgeving van Étang de Biguglia, een echte lagune ietwat ten zuiden van Bastia. Voor onze eerste dag hadden we een uitstap naar Bastia gepland. We reden het stadscentrum in en parkeerden onze wagen op de Saint Nicolas parking in de volle zon.

We liepen richting het historische stadscentrum en kwamen op een marktje met artisanale producten terecht vlak voor het oude stadhuis. We kuierden op ons gemak rond en kregen al een goed idee van de culinaire lekkernijen die Corsica te bieden heeft. We liepen de St-Jean-Baptiste, de grootste kerk van Corsica, binnen waar de zondagsmis aan de gang was. Veel volk, de Corsicanen zijn blijkbaar goede katholieken. Na een daaropvolgend bezoek aan de Chapelle St-Roch, waar ook een mis aan de gang was, vonden we dat we ons godsvruchtig genoeg getoond hadden. We klommen naar de citadel die dateert uit de 15de eeuw!

De temperatuur had ondertussen vlot de dertig graden bereikt. Tijd om wat bij te taknen! We vonden een fijn terras binnen de citadel en dronken een glas wijn in de zon met uitzicht op de haven van Bastia. Geen betere manier om in vakantiestemming te geraken. We liepen nog wat rond door de smalle straatjes van de citadel en begonnen al uit te kijken naar een fijne plek om te lunchen. Le Perchoir had een mooi terras met uitzicht op de haven en de zee én er stonden mosselen op de menukaart. Helaas bleek bij navraag dat de mosselen op waren. Jammer, maar met calamares kan je mij ook altijd een plezier doen. Mijn vriend ging, surprise, surprise, voor een burger. We sloten de maaltijd af met een typisch Corsicaanse ‘liqueur de myrte’. Het lijkt me dat we op culinair vlak weinig te kort zullen komen, deze vakantie.

We zetten onze wandeling doorheen de smalle straten van de citadel verder. Spijtig genoeg waren de kathedraal en de kerk die we wilden bezoeken gesloten. Dus daalden we weer af via de Jardin Romieu naar de vuurtoren op de havendam met de mooie naam ‘Jetée du Dragon’. Vanaf de vuurtoren sprongen een paar jongens naar beneden het water in. Een niet risicoloze activiteit, want aan de voet van de vuurtoren lagen veel rotsen. Ze moesten zich dus goed afzetten om ver genoeg te springen om de rotsen niet te raken. Elke keer zo’n mager mannetje naar beneden sprong, hield ik mijn hart vast.

Om wat af te koelen, stak ik mijn voeten in het ongelooflijk heldere water van de baai van Bastia. De rotsachtige bodem lag bezaaid met miniscule heremietkreeftjes die het beslist niet konden appreciëren als je hun huisje uit het water tilde. Ik liet ze dan ook verder maar met rust.

Bastia is een leuk stadje, maar op iets meer dan een halve dag hadden we het zowat gezien. We liepen terug naar de wagen met de bedoeling wat rond te rijden in de omgeving. Onderweg naar de wagen kon ik het natuurlijk niet laten om een (artisanaal) ijsje te kopen bij Raugi. Ik bestelde een bolletje châtaigne (kastanjes zijn een veelgebruikt ingrediënt in Corsica) en een bolletje citroensorbet met basilicum. Zo, zo lekker! Mijn vriend, niet bepaald de grootste fan van ijs, kocht een milkshake. Ik heb het gevoel dat ik nog veel ijsjes ga eten, deze vakantie!

Een werkelijk prachtige autorit bracht ons naar Cardo en omgeving. Cardo ligt wat hoger op de bergflank dan Bastia en is ontstaan nog voordat de haven van Bastia gebouwd werd. Deze autorit was meteen een kennismaking met de échte Corsicaanse wegen: smal en heel veel bochten. Mijn vriend moest zijn aandacht echt goed bij de weg houden en bij elke bocht erg voorzichtig zijn om niet op eventuele tegenliggers te rijden. Het was wel degelijk de bedoeling dat ik deze vakantie zelf achter het stuur van de wagen zou plaatsnemen, maar gezien mijn gebrek aan rij-ervaring leek het ons allebei veiliger dat mijn vriend het rijden op zich zou nemen.

We stopten onderweg bij het charmante neoklassieke kerkje van Cardo. Op het pleintje bij de St.-Étienne kerk was een bronnetje waarlangs een kaart stond met uitleg over de wandeling ‘le chemin des Glacières’. We waren aan het overwegen om deze wandeling te doen, toen een vriendelijke oudere man naar ons toe kwam en in Frans met een zwaar accent zei dat het nu te warm was om aan die steile wandeling te beginnen. Hij raadde ons aan de wandeling ‘s ochtends vroeg te doen en heel veel water mee te nemen. We namen zijn advies ter harte en zagen af van de wandeling.

In de plaats daarvan deden we een mini-wandeling doorheen het Corsicaanse struikgewas om op een uitstekende rots te komen van waaraf je een prachtig zicht had op Bastia. De plek was bijzonder inspirerend en helemaal verlaten. Een perfecte plek voor openlucht seks. 😉

We daalden terug af naar Bastia voor het avondmaal. We hadden nog tijd over, dus dronken we iets bij Le Komptoir aan de Quai des Martyrs de la Libération. Mijn eerste kennismaking met muscat petillant, een zeer zoete parelende schuimwijn typisch voor Corsica. Een heerlijk zoet, maar verraderlijk drankje dat vlotjes binnen ging.

We hadden in de loop van de dag gebeld om te reserveren bij restaurant Chez Huguette dat werd aanbevolen door de Michelingids en de Gault Millau en ook in mijn eigen gids lovende kritieken kreeg. We hadden nog wat tijd te doden, dus besloten we onze stoffige voeten opnieuw in het heerlijk frisse water van de Middellandse Zee te steken.

Bij aankomst bij Chez Huguette bleek dat een reservatie niet nodig was geweest. Er was nog meer dan plek genoeg en het werd snel duidelijk dat ons tafeltje met uitzicht op de haven het enige gereserveerde was. Ik wilde ter afsluiting van onze eerst vakantiedag eens gek doen en bestelde als voorgerecht oesters en als hoofgerecht een langouste (kreeft). Dat ze de levende kreeft aan tafel kwamen tonen, verraste mij enigzins, maar zo wist ik natuurlijk wel dat mijn eten supervers was. Aanrader trouwens, dit restaurant. Heerlijk om de avond te zien vallen boven de oude haven van Bastia genietend van een uitstekend avondmaal.

Tijdens het avondmaal hoorden we rondom ons tweemaal een bescheiden gejuich opstijgen: het Franse team had gescoord tegen IJsland. Her en der hingen grote tv-schermen op de terrassen zodat er voor de Franse ploeg gesupperd kon worden. Verder viel er in Corsica niet veel te merken van het EK. Gekleurde spiegelhoesjes in de Franse driekleur of kleurrijk uitgedoste mensen met tricolore pruiken waren we nog niet tegen gekomen.

We rekenden af en liepen terug naar de wagen. Onderweg kocht ik me nog een bolletje citroensorbet bij mijn favoriete ijsjeszaak in Bastia. Tijdens onze wandeling slaagde de Franse ploeg erin nog twee goals te scoren. Al viel er van uitbundige feestvreugde om deze 4-0 niet veel te merken.

Bij aankomst in het hotel lieten we ons plan voor een nachtelijk zwempartijtje voor wat het was. We waren allebei te moe en verlangden naar ons bed. Na de douche om het zweet van de dag van ons lijf te spoelen was het immers al 23.30u. Doodop kropen we in bed. Benieuwd wat de volgende dag ons te bieden zou hebben.

Heineken Experience

Tijdens zo’n conferentie worden er gewoonlijk ook avondactiviteiten georganiseerd. Meestal een leuke manier om iets bij te leren over de stad of het land waar de conferentie georganiseerd wordt. Al moet ik toegeven dat ik bij het bestuderen van het programma wel even de wenkbrauwen gefronst heb, want ik wist niet zo goed wat ik mij moest voorstellen bij de Heineken Experience. Ben niet bepaald een liefhebber van bier en tja, Heineken, als Belg kan je daar toch niet bepaald enthousiast over zijn, nietwaar?

De Heineken Experience bleek spijtig genoeg een beetje een tegenvaller. Veel te commercieel voor een conferentie waarbij alles rond cultuur draaide. We vermoedden zelfs een dikke sponsorcheque van Heineken, maar de organisatie ontkende dit met klem.

DCIM103GOPRO

Nu, ik kan me voorstellen dat de Heineken Experience een fijne ervaring is voor een niet zo goed op de hoogte zijnde buitenlander die voor het eerst in Amsterdam komt. En jawel, op zich zit de rondleiding best wel goed in mekaar, maar uitpakken met de titel ‘best beer in the world’, tja dat strijkt mij toch ietwat tegen de haren in. Het hoogtepunt van de rondleiding was de klassieke brouwzaal met de mooie koperen brouwketels, gevolgd door de paardenstallen. Ik maakte op goed geluk wat goprofoto’s, maar geen enkele echt geslaagde. De proeverij op het eind liet ik feestelijk aan mij voorbij gaan, maar ik maakte wel een filmpje zodat jullie kunnen meegenieten van de hopsmaak van Heineken. 😉

De receptie naderhand was wel dik in orde. Tot mijn grote opluchting schonken ze ook wijn en de hapjes waren uitstekend van kwaliteit. Extra punten voor de surf and turf!

Na misschien nét iets te veel glazen rode wijn, was ik blij dat er buiten een bus op ons stond te wachten die mij veilig naar mijn hotel terug bracht.

Overrompeling op ons appartement

Zondag hadden we gasten over de vloer, altijd een goeie gelegenheid om ons appartement nog eens onder handen te nemen. 😉 Helaas is die toestand van propere opgeruimdheid vaak tien minuten nadat het bezoek over de vloer komt al om zeep.

Deze zondag entertainden we vier volwassenen en vier kinderen (drie meisjes en een jongen). Bij het afhalen van onze bestelling bij Convento Food hadden we vier ballonnen met helium mee gekregen (nog een overschotje van de Langste Dag), een onverhoopt succes, want de meisjes konden hun geluk niet op en kwetterenden en taterden erop los terwijl ze allerlei originele spelletjes verzonnen met de ballonnen.

De jongen daarentegen was de serieusheid zelve. Even overwoog ik om ons schaakspel boven te halen en een partijtje met hem te spelen, maar niemand wordt graag in een paar zetten ingemaakt door een tienjarige, dus hielden we het op Boonanza. Ook plezant! Al speel ik dit spel duidelijk niet vaak genoeg, want ik moest er opnieuw de spelregels bij halen en in de helft van het eerste spel realiseerde ik me dat ik een belangrijk aspect van het spel niet volledig correct had uitgelegd.

De wortelappelsiensoep was een beetje te fel gepeperd naar mijn smaak, maar de Perzische kip was overheerlijk. Alweer een topgerecht van Convento Food. Jammer dat de twee kleinste meisjes bijna niets aten van wat ze voorgeschoteld kregen en dat terwijl ik toch mijn best had gedaan kindvriendelijke gerechten uit te kiezen. De desserts daarentegen gingen er vlotjes in. Eerst een ijsje, dan een stukje citroentaart, een stukje chocoladecake en tot slot nog wat pralines. De clichés over vrouwen nog maar eens bevestigd. 😉

Verdreven van het terras

Met een bevriend koppel spreken we regelmatig af om samen lekker te gaan eten. Niets leukers dan onder het genot van goed eten en een lekker glas wijn bij te kletsen. Het lijstje van restaurants in Leuven en omgeving die we samen bezocht hebben, groeit gestaag. Maar er is altijd plek voor een nieuwe culinaire ontdekking.

Toen onze vrienden me tijdens onze vorige double date vertelden dat ze nog nooit bij restaurant Dumon geweest waren, was de keuze voor onze volgende afspraak snel gemaakt. Een beetje jammer dat deze afspraak net samen viel met de Langste Dag, maar hey, we zouden na de lunch nog naar het stadscentrum kunnen afzakken, als we daar zin in hadden.

Omdat mijn vriend noch ikzelf BOB wilden spelen, kozen we ervoor om met de fiets naar Wakkerzeel te rijden. Zoals gewoonlijk, was ik gebonden aan een strak tijdschema. Om mijn voetjes vakantieklaar te krijgen, had ik namelijk een afspraak bij de pedicure geboekt. Helaas lukte het mij niet om een afspraak om 10.00u vast te krijgen en werd het 10.30u. Nu, het was volgens Google maps exact 30 minuten fietsen vanaf de Brouwersstraat tot aan restaurant Dumon waar we om 12.00u verwacht werden. Wetende dat Google maps vaak wat optimistisch is (of ik een trage fietser met een oude, versleten fiets), had ik mijn vriend gezegd om rond 11.30u al zonder mij te vertrekken. Kwestie van onze vrienden niet alleen te laten wachten aan een tafeltje.

Ik bracht onze vrienden op voorhand op de hoogte van het feit dat ik wellicht tien minuten te laat zou zijn en vertrok mooi op tijd naar de pedicure. Helaas moest ik meer dan een kwartier wachten alvorens ik werd opgehaald voor mijn afspraak. Bam, dikke streep door mijn rekening. Whatsapp-gewijs hield ik mijn vriend op de hoogte van de vorderingen en van zodra de lak op mijn teennagels enigszins gedroogd was, spurtte ik de deur uit (ik was gelukkig vooruitziend geweest en had flipflops aangedaan om de lak niet te ruïneren).

Aan een ongezien hoog tempo (allez, toch voor mij) fietste ik op een krakende en steunende fiets eerst de stad door en dan verder langs het kanaal. De grijze wolken pakten zich samen boven mijn hoofd en die ene druppel die ik eerst probeerde te negeren, kreeg gezelschap van steeds meer vriendjesdruppels. Na een spurt van zo’n vijfendertig minuten kwam ik hijgend aan bij Dumon, net voor de regenbui volop losbarstte.

Mijn gezelschap zat op mij te wachten, schuilend onder een parasol op het terras. Even hielden we nog dapper vol. Maar de steeds sneller vallende regendruppels zorgen ervoor dat de temperatuur begon te dalen en na het aperitief hielden we het voor bekeken en verhuisden we naar binnen.

Een half uur lang waren we de enige klanten in het ganse restaurant, waardoor we de onverdeelde aandacht hadden van het personeel. Gelukkig kregen we daarna gezelschap van een pas getrouwd koppel en hun ouders. We wensten hen van harte proficiat en zetten onze conversatie over kleine blazen en plassen in de buitenlucht gezellig verder. 😉

Het eten was, zoals we dat van Dumon gewoon zijn, uitstekend. De met veel liefde geselecteerde wijnen vormden een perfecte symfonie met de gerechten. Topgerecht van de dag: de kalfszwezeriken, een specialiteit van de chef. Overheerlijk!

We bleven zo lang plakken dat, toen we het restaurant rond een uur of vier verlieten, we het volgende bruidspaar konden verwelkomen dat die avond hun feest bij Dumon vierde. Lichtjes beneveld wensten we het stralende koppel een gelukkig leven samen. Waarna we blijgezind terug naar Leuven fietsten.

Ik weet niet of het de drank was (en ja, ik weet dat je in principe ook niet beneveld op de fiets mag kruipen), maar de terugrit leek amper de helft zo lang als de heenrit. En we hielden het helemaal droog. Joy!

Dit aten wij:

APPETIZER

LANGOUSTINES
Carpaccio St Jacobsvruchten ‧ salsa groentjes ‧ sorbet jonge wortel

KALFSZWEZERIKEN
Oesterzwammen ‧ peterselie ‧ truffel ‧ bladerdeeg ‧ zalf tuinboontjes ‧ cognac

RIVIERPALING
Groene kruiden ‧ kervel ‧ spinazie ‧ zuring ‧ bieslook ‧ peterselie ‧ gerookte paling

IBÉRICO VARKENSOESTER
Savooikool ‧ spek ‧ artisjok ‧ choronsaus ‧ krieltjes ‧ courgette ‧ zilverui

AARDBEIEN
Vanille ‧ framboos ‧ coulis ‧ granité ‧ espuma ‧ sponge cake

Lustige Dames

Het was (naar goede gewoonte) een heuse uitdaging om een datum te vinden die paste voor ons groepje van acht Leuvense (en Brusselse, de annexatie van Brussel door Leuven is bij deze een feit) dames. Sinds de uitbreiding van ons groepje naar acht was deze dinsdag de allereerste keer dat het ons lukte de voltallige nieuwe samenstelling op één plek samen te brengen. Een klein mirakel, al zeg ik het zelf

Helaas, de regen strooide alweer roet in het eten. Ons gezellige diner op het terras van Bistro Lust op de langste dag van het jaar, moest wegens de gietende regen noodgedwongen binnenshuis plaatsvinden. Nuja, er zijn ergere dingen, want het interieur bleek erg huiselijk en gezellig te zijn. Het eten was lekker, maar niet uitzonderlijk. De gesprekken daarentegen waren van bijzonder hoog niveau (kuch). De avond vloog alleszins voorbij. Alleen jammer dat onze groep een beetje te groot was om al de gesprekken te volgen. Ik ving hier en daar flarden op van onderwerpen waar ik ook graag over had willen doorbomen, maar een mens kan niet alles hebben, he?

Wat ik at:

Vitello Bonito – beukenzwam – rucola – ansjovis-dip
Goudbrasem – bottarga – jonge prei – waterkers
bosvruchten en bessen – hangop – aloë vera – vlierbloesem

Omdat we na het afrekenen nog lang niet uitgepraat waren, verkasten we naar Bar Nine op de Oude Markt. We waren blijkbaar niet de enigen die dat idee hadden, want voor ons groepje van acht was er helaas geen plek meer binnen. Dan maar een min of meer droog plekje op het terras uitgezocht (jay! toch nog een terrasje!). Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen en was iedereen voorzien van jassen om de lichaamstemperatuur op peil te houden.

Alweer een memorabele avond. Wordt vervolgt!

Wildlife Encounters @ Het Vinne

De uitstap naar het Vinne met mijn broertje en zijn vriendin stond al een paar weken in mijn agenda. Zijn vriendin had voorgesteld om samen te gaan wandelen in het Vinne. Mijn eerste kennismaking met het Vinne dateert van een aantal jaren geleden, toen we op bezoek waren bij onze vrienden die in Zoutleeuw wonen. Het exacte tijdstip kan ik me niet meer voor de geest halen, maar het moet alleszins geleden zijn van toen hun oudste dochter nog een peuter was en de tweeling nog niet geboren was, want ik herinner mij dat we de wandelwagen op de houten paden voortduwden.

Na de culinaire uitspattingen van de dag voordien, leek een stevige wandeling het perfecte anti-gif. Helaas moet deze wandeling in het Vinne zowat het slechtste idee sinds lang geweest zijn. En dit om de volgende redenen. De weersvoorspellingen zagen er voor zondag een pak beter uit dan de dagen voordien en ik vermoed dat ik daardoor wat overmoedig geworden was. Het leek me het ideale weer om mijn wandelsandalen aan te trekken (dezelfde sandalen die nog een jaartje langer moeten meegaan). Dat bleek na een paar meter wandelen al een grote vergissing. Door de hevige regens van de dagen voordien waren de wandelpaden herschapen in één grote modderpoel. In het begin deed ik nog moedige pogingen om de modder te ontwijken, maar al snel bleek dat dit gewoon onmogelijk was. Redenerend dat een beetje modder nog nooit iemand kwaad gedaan heeft, beet ik door en al snel zagen mijn voeten en kuiten zwart van de modder.

Het was ook niet echt mogelijk om ten volle van de omgeving en de wandeling te genieten, want we moesten voortdurend opletten om niet weg te glijden in de modder. Zwarte voeten is één ding, ik zag het geenszins zitten om volledig onder de modder iets te gaan drinken in Brouwerij Wilderen, waar we afgesproken hadden met onze vrienden uit Zoutleeuw.

De modder was één ding, het allerergste waren de muggen. Miljoenen, miljarden, biljoenen muggen. Overal waar we gingen werden we omringd door wolken muggen. Elk onbedekt stukje van mijn lijf (en dat waren er best wel veel) was een bron van voedsel voor deze verschrikkelijke beesten. Natuurlijk had ik geen insect repellent bij. Wij, grote lompe wezens, waren volkomen weerloos tegen deze venijnige steekbeesten. Ik kon alleen maar hopen dat die ellendige allergische reacties zoveel mogelijk zouden uitblijven.

Gelukkig leefden er ook minder irritante beesten in het Vinne. Zo observeerden we vanuit de schuilhut een paartje geoorde futen die om de zoveel seconden onder water doken om hun jongeren van eten te voorzien. De fantastische rode ogen deden me terugdenken aan onze kanotocht op Lac Le Jeune. De ogen van deze futensoort waren bijna angstaanjagend rood. Erg bijzonder. Helaas was mijn telelens niet goed genoeg om echt mooie close-ups te maken.

Rond een uur of vijf beëindigden we onze wandeling. Gelukkig was er bij de afspanning aan het begin van de wandeling een buitenkraantje om de drinkbakken van de honden te vullen. Ideaal om mijn met dikke modderkorsten bedekte voeten af te spoelen. Al een geluk dat ik vooruitziend geweest was en flipflops bij had! Het lukte me mijn voeten tot een min of meer aanvaardbare graad van properheid terug te brengen. Oef!

Onderweg naar Brouwerij Wilderen belde ik onze vrienden op om hen te laten weten dat we vertrokken waren. We zouden elkaar ter plekke ontmoeten. Brouwerij Wilderen was een suggestie van mijn broertje. Echt een zeer aangename eerste kennismaking met deze zaak. We zochten een plekje in de zon van dit prachtige terras en bestelden alvast een drankje terwijl we op onze vrienden wachtten. Die arriveerden een kwartiertje later en schoven bij aan onze tafel. De tweeling spurtte meteen naar de speeltuin, maar de oudste dochter (negen jaar al, de tijd vliegt!) bleef mooi bij ons aan tafel zitten. Ik heb altijd een erg fijn contact met haar, zo’n intelligente jongedame. Die gaat het ongetwijfeld nog ver schoppen in het leven!

We bestelden een bord tapas Wilderen en namen de tijd om bij te babbelen en te genieten van de laatste zonnestralen. Een ideaal aperitief. En natuurlijk konden we het niet laten wat Wilderen bier en rum te kopen in de shop.

We namen afscheid van onze vrienden en ik reed met mijn broertje, zijn vriendin en mijn vriend terug richting het huis van mijn broertje (jawel, ik zat achter het stuur, mijn goede voornemen indachtig om wat meer te rijden in 2016). Onderweg bestelden we telefonisch een Indische afhaalmaaltijd zodat we onze magen konden vullen met Indisch comfort food na deze toch wel memorabele wandeling. Niet dat een lekkere curry helpt tegen muggenbeten, maar het kan maar smaken!

PS: Totaal aantal muggenbeten = meer dan twintig. En jawel, bijzonder heftige allergische reacties. Ik sterf van de jeuk.

PS2: We zagen ook nog een hertje vanuit de verte.

Culinaire zaterdag

Zaterdagen behoren traditioneel tot de drukste dagen in mijn agenda, maar vandaag was zelfs voor een zaterdag uitzonderlijk. Eerst en vooral had ik een heel lijstje boodschappen af te werken: met vier paar schoenen naar de schoenmaker, nieuwe bh’s en een nieuw badpak kopen voor de aankomende vakantie, een bongobon kopen voor de verjaardag van mijn broertje én nieuwe teva’s voor lange zomerse wandelingen. Elke boodschap werd met succes afgehandeld, behalve de aankoop van de nieuwe teva’s. Na de aankoop van maar liefst drie nieuwe, bijzonder prijzige, maar erg mooie bh’s besloot ik dat mijn oude teva’s nog wel een jaartje langer dienst konden doen.

Ik had mijn winkelronde afgestemd op mijn lunchafspraak om 12u in de Baracca en ik arriveerde stipt op tijd op het terras alwaar al twee klasgenootjes Spaans zaten te wachten. (De ironie om te gaan eten in een Italiaans restaurant met de klasgenootjes van de Spaanse les ontgaat me niet.) Ik had een tafel voor tien personen gereserveerd voor de afsluitende lunch van dit schooljaar. Een feestelijke lunch was wel op zijn plaats, want na twee jaar onder de hoede van juffrouw Isabel ons Spaans verfijnd te hebben, gaan de wegen van mezelf en mijn klasgenootjes uit mekaar. Zes van de acht medeleerlingen stopten en onze leerkracht zelf geeft geen les in het zesde jaar Spaans.

We bestelden allerlei tapas, die me spijtig genoeg, wat minder goed bevielen dan de vorige keer dat ik er met de ladies ging dineren. Ik denk dat het vooral aan de keuze van mijn tafelgenoten lag (ik lust alles, dus liet hen kiezen). Mocht ik zelf gekozen hebben, zou ik voor heel andere gerechtjes gegaan zijn (niemand die eraan dacht vitello tonnato te bestellen, stel je voor!). Bevielen me wel uitstekend: de fregola sarda, de polpo salad en de pizza cremosa. Wat pizza’s betreft, blijft de Baracca op eenzame hoogte staan. Alleen moesten we wel heel erg lang wachten op onze pizza’s. Sommige van mijn tafelgenootjes begonnen al ongemakkelijk op hun stoel te schuiven omdat ze vreesden de match van de Belgen te missen.

Helaas liet het zomerse weer dat ik besteld had, het volledig afweten. Gelukkig is de luifel van de Baracca goed bestand tegen een stevige regenbui, want we kregen er wel een stuk of vier over ons heen en elke keer beloofde één van mijn klasgenootjes dat het de laatste bui zou zijn. Quod non. De fleece dekentjes op de terrasstoelen kwamen alleszins goed van pas. Juni heeft het tot nu toe op weerkundig vlak dik laten afweten. Hopelijk komt daar snel verandering in.

Na de maaltijd deelde Isabel onze verbeterde examens uit ter inzage. Best wel surreëel om op een terrasje je examen in te kijken. Ik was alleszins meer dan tevreden met mijn resultaat en maakte een hoop goeie voornemens om deze zomer veel Spaanse boeken te lezen. (We zullen zien hoe ver ik daarmee geraak.)

Na de lunch haastte ik mij naar de schoenmaker om net voor sluitingsuur mijn mooi herstelde schoenen op te halen. En toen was het alweer bijna tijd om te vertrekken naar de tweede culinaire afspraak van de dag bij onze vrienden in Rijmenam.

Gelukkig had onze vriend en kok van dienst allemaal lichte gerechtjes klaar gemaakt: waterkerssoep als voorgerecht en een heerlijke Thaise curry met jasmijnrijst als hoofdgerecht. Die twee margarita’s als aperitief en de daarop volgende glazen wijn zie ik maar even door de vingers.

Het was voor ons de eerste keer dat we in hun nieuwe huis kwamen. We kregen een rondleiding door hun gigantische woonst (ons appartementje paste er met gemak drie keer in) en bewonderden de grote tuin. Nu, voor een gezin met vijf heb je natuurlijk wel wat ruimte nodig. Het contrast met het voormalig arbeidershuisje dat ze huurden in Leuven kon amper groter zijn. Toch jammer dat de huizenprijzen in Leuven zo uit de pan swingen en de meeste gezinnen met kinderen die wij kennen noodgedwongen moeten uitwijken naar elders om een betaalbare woning te vinden.

Ook fijn om de drie kinderen nog eens te zien, dat was ondertussen al een hele tijd geleden. De oudste dochter was totaal niet in vorm en hing wat rond op de bank voor de tv, maar het klikte geweldig met de jongste zoon. Wat een schat van een ventje!

Fijne zaterdag!

Een gevarieerde vrijdag

Je hebt zo van die dagen dat je het gevoel hebt dat het universum samenspant om zoveel mogelijk activiteiten op dezelfde dag te plannen. Deze vrijdag was er zo eentje. Vrijdagnamiddag organiseerde mijn team een evenement bij Vanhaerents Art Collection in Brussel. Dus at ik na een drukke voormiddag vol met vergaderingen snel een slaatje om in marcheertempo te voet naar Vanhaerents Art Collection te stappen.

Stipt om 14u kwam ik daar aan. Net op tijd voor de openingsspeech. Tijdens de speech druppelden nog heel wat mensen binnen waardoor ik mijn plaats aan de hoofdtafel noodgedwongen moest afstaan. Geen erg, zo had ik meer flexibiliteit om de bijzondere locatie in me op te nemen. Het was immers mijn eerste bezoek aan de Vanhaerents Art Collection en ik was danig onder de indruk van de combinatie van de tentoongestelde werken en het prachtig opgeknapte voormalige pakhuis. De werken waren stuk voor stuk enorm groot en kwamen prachtig tot hun recht in deze omgeving.

Na de openingsspeech wandelde ik terug naar ons kantoor, want ik had nog enkele dossiers af te werken en ik wilde nog even gedag zeggen op het pensioneringsfeest van een collega die sinds zijn zeventiende bij ons gewerkt had. Helaas, vooraleer dat ik klaar was met mijn werk, was het feest al gedaan en het feestvarken reeds naar huis vertrokken. Dus sloot ik me aan bij de after party, at ik een stukje taart en dronk ik een glaasje schuimwijn. Dit alles op de gezondheid van onze vijfenzestigjarige, natuurlijk!

Daarna wandelde ik opnieuw naar de Vanhaerents Art Collection (zo’n twintig minuten stappen van mijn werkplek) om de afsluitende samenvatting van de brainstorms mee te pikken en op de receptie te klinken op alweer een succesvol evenement. De hapjes op de receptie waren trouwens ook kunstwerken. Prachtig en zo lekker dat ik helemaal vergeten ben er een foto van te maken. 😉 Uiteraard bleef ik te lang plakken op de receptie en moest ik me reppen om nog op tijd een trein naar Leuven te pakken. Om 20u werden mijn vriend en ik namelijk bij vrienden verwacht voor een diner en een rondleiding in hun nieuwe woonst.

Toevallig moest één van de aanwezigen op de receptie ook richting Leuven, dus stapten we gezamenlijk in hoog tempo naar het trenstation. Onderweg monitorde ik de treinen, want door de brandstichting in de seininrichting tussen Gent en Brussel zat het treinverkeer helemaal in de knoop. De vertraging van de trein die mij normaal op tijd in Leuven zou moeten brengen, tikte onderweg verder aan, waardoor ik bijna mathematisch zeker was dat ik te laat zou zijn op het etentje van onze vrienden.

Eindelijk in Leuven aangekomen nam ik afscheid van mijn treingezelschap en spoedde ik me naar ons appartementje om mijn fiets op te pikken en in zeven haasten naar Heverlee te fietsen. De combinatie van enkele stevige hellingen en mijn crappy fiets maakte dat ik flink in het zweet stond bij onze aankomst. Maar goed, in totaal deden we er maar 19 minuten over. Met de auto zouden we misschien vijf minuten sneller geweest zijn. Lang leve de fiets!

Na een uitgebreide rondleiding in hun mooi gerenoveerde huis, serveerden onze vrienden ons een diner dat volledig in het teken stond van Griekenland, met heerlijke Griekse tapas, moussaka en een dessert met witte chocolade en passievruchtencoulis. Heerlijk!

Faculty Club Dinner!

Twee redenen om te vieren donderdagavond:

een laat cadeautje om onze vriend te feliciteren met de publicatie van zijn eerste dichtbundel
de examens zijn eindelijk achter de rug

Deze heerlijkheden verwenden onze smaakpapillen:

Appetizers:

‘Marbré’ van jong konijn: miso, gerookte eendenlever, gepekelde groentjes:

Wilde heilbot : bloemkool, romanesco, Comté kaas, wijngaardslakjes:

Zeebrasem: structuren van venkel, spitskool, jus met Pernod:

Lamsfilet: asperges, mozzarella, tomaat, kroketje van Grana Padano:

Belgische chocolade: yuzu, citrus, roomijs van witte chocolade:

Terwijl we genoten van deze culinaire heerlijkheden, hadden we diepgaande gesprekken over het leven en de liefde. Dat de avond veel te snel voorbij vloog, wordt treffend geïllustreerd door het feit dat het personeel vriendelijk aan ons kwam vragen of ze de rekening mochten maken terwijl wij met z’n drieën als allerlaatste klanten van de avond nog een afzakkertje zaten te drinken in het salon. Iemand moet de boel afsluiten, nietwaar? 😉

Yet Another Blog

Life on my side

culinair