Boekvoorstelling De Eenzame Uitvaart

Deze voormiddag naar de boekvoorstelling van De Eenzame Uitvaart geweest in de prachtige Abdij Keizersberg (kijk echt heel hard uit naar de voltooiing van de restauratiewerken aan de oude burchtmuur en het Mariabeeld).

De Eenzame Uitvaart is een sociaal en literair project waarbij dichters voor eenzaam gestorvenen een persoonlijk gedicht schrijven en dit op de uitvaart voordragen. Het is jammer genoeg een triest feit dat er elk jaar mensen sterven zonder dat iemand naar hen omkijkt. De dichters van de Eenzame Uitvaart zorgen voor een gelegenheidsgedicht speciaal voor de overledene die de dichter voordraagt op de uitvaart.

De voormalige refter van de abdij vormde de ideale achtergrond voor deze boekvoorstelling. Verschillende dichters die aan het project meewerken, brachten een gedicht opgedragen aan een eenzame overledene.

Geniet mee!

Peter Mangel Schots:

Alain Delmotte:

Herlinda Vekemans:

Paul Bogaert:

Mezoblebi zorgde tussendoor voor een streepje muziek:

Een prachtig project. Al sluit ik me volmondig aan bij de coördinator van het project: het zou mooi zijn, mocht dit project overbodig worden en niemand nog eenzaam zou sterven.

Libanese tapas en literaire ontdekkingen

Vanavond stelde een vriendin in de Monk in Brussel een tijdschrift voor waarin een paar van haar gedichten en kortverhalen opgenomen waren. De vriendin in kwestie bouwt al een tijdje aan haar schrijverscarrière en loopt over van het talent. Maar laten we eerlijk zijn, om het te maken als schrijver moet je heel hard werken en tegelijkertijd over een dosis geluk beschikken dat je de juiste mensen ontmoet. Ik wilde dan ook heel graag aanwezig zijn op dit belangrijke moment.

Alvorens mijn literaire horizonten te verruimen, ging ik samen met een andere vriendin iets eten bij Beiruti, een redelijke nieuw Libanees restaurant met ontelbaar veel mezze op de kaart. Zoveel dat we even door de bomen het bos niet zagen en er ons gemakkelijk vanaf maakten door de Sahtein Menu te kiezen, een soort van best-of bestaande uit hummus, babaghanouj, tabouleh, fattoush, soujouk, mana’eesh en shish taouk (en als jullie het nu in Keulen horen donderen, ik ben de mezze ook gewoon gaan opzoeken op de menukaart van Beiruti). Beiruti serveert enkel alcoholvrije dranken, maar dat vond ik niet erg. We hadden de namiddag op het werk immers afgesloten met een kleine drink om de succesvolle oplevering van een project te vieren én de keuze aan non-alcoholische dranken op de kaart van Beiruti was ronduit indrukwekkend.

Al moet ik eerlijk toegeven dat ik wat later in de Monk de verleiding van een glaasje witte wijn niet kon weerstaan. Paste perfect bij de prachtige kortverhalen van mijn vriendin.

Na een fijne avond keerde ik blijgezind met een exemplaar van het vers gedrukte tijdschrift naar huis, in de hoop dat ik later kan zeggen dat ik een literair genie heb zien ontluiken.

The Network Always Wins – Peter Hinssen

Beetje een teleurstelling, het voorlaatste boek van Peter Hinssen. Ik kocht dit boek na een bijzonder interessante boekpresentatie van hem in OPEK Leuven. Helaas was de presentatie beter dan het boek. Peter Hinssen haalt zeker enkele interessante concepten aan en ik denk dat er veel waarde in zijn theorie over netwerken schuilt, maar voor mij miste dit boek diepgang. Een paar mooie figuurtjes volstaan niet om oppervlakkigheid te camoufleren. Vlot geschreven dat wel, maar nergens reikt Peter Hinssen handvaten aan voor hoe een klassiek bedrijf zich kan vervellen tot een netwerkstructuur. Oja, voorbeelden genoeg, maar door gewoon te poneren dat bedrijven zich moeten omvormen tot netwerk, gebeurt het nog niet.

Voor in het rijtje: interessant idee, slecht uitgewerkt. Jammer.

The Hobbit – J.R.R. Tolkien

Na jaren geleden (ik blogde toen nog niet eens) Tolkien’s meesterwerk ‘In de ban van de ring’ gelezen te hebben, kan ik eindelijk het kleine broertje aan mijn goodreads lijstje toevoegen. Ik weet niet waarom het zo lang geduurd heeft voordat ik dit boek ter hand heb genomen. Uiteindelijk was ik een grote fan van Midden-Aarde en de fantastische wezens die deze fantasiewereld bevolkten. Misschien was er bij mij Midden-Aardemoeheid opgetreden na een namiddag bij een kameraad de drie extended editions van de originele trilogie na mekaar gezien te hebben. Of misschien zag ik het niet zitten om me te verdiepen in wat in essentie een kinderboek was.

En om heel eerlijk te zijn, denk ik niet dat ik ‘The Hobbit’ ooit gelezen zou hebben, mocht een collega me het niet cadeau gegeven hebben. En kijk, ik was aangenaam verrast door het boek, dat mij ook als volwassene wist te bekoren en de magie van mijn eerste kennismaking met Midden-Aarde moeiteloos deed herleven, ondanks de nogal alarmerende afwezigheid van vrouwen op elke pagina van het boek. Een avonturenroman met een dieper laagje: Bilbo Balings is een prettige anti-held die niet door kracht imponeert, maar wel door zijn slimheid en handigheid. En het is verfrissend dat hij als held soms de moed in de schoenen voelt zakken en af en toe zelfs ronduit moreel twijfelachtige handelingen stelt.

Een aangenaam tussendoortje.

De Profeet – Kahlil Gibran

Underwhelmed, denk dat dit nog het best beschrijft hoe ik me voelde nadat ik de laatste zin van dit boekje gelezen had, rechtstaand op de trein naar Brussel met een kleddernatte jas op de arm.

Met alle respect voor de collega die me dit boek schonk als afscheidscadeau, maar ik vond het vooral een verzameling pseudowijsheden. Mooi geschreven, dat wel, en natuurlijk waren er zinsneden waarin ik me wel kon vinden. Maar na het lezen van de laatste bladzijde, zal ik aan dit boek evenveel overhouden als aan de verstripte versie van het Nieuwe Testament die ik ooit in een vlaag van verstandsverbijstering kocht van een leerkracht godsdienst in de lagere school.

Niets.

Het Belgisch Stripmuseum

Of is het het Belgisch Stripcentrum? Hun eigen website lijkt te twijfelen, al verzekerde de gids onze groep vrijdagmiddag met stelligheid dat het wel degelijk ‘Belgisch Centrum voor het Beeldverhaal’ was, wat dan weer tegengesproken wordt door wikipedia. Maar goed, deze kleine naamsverwarring daargelaten, greep ik de gelegenheid voor een gratis rondleiding met beide handen aan. In het centrum van Brussel werken heeft zo zijn voordelen.

De gids was duidelijk gepassioneerd door strips en probeerde ons op anderhalf uur tijd zoveel mogelijk geschiedenis van het Belgisch stripverhaal mee te geven. Misschien net iets te veel info voor een niet-kenner, maar aangezien ik al van jongs af aan strips verslonden heb en jaren geabonneerd geweest ben op Robbedoes, kon ik goed volgen. Al kan ik me voorstellen dat voor de niet-kenner zijn uiteenzetting soms wat langdradig was.

Daarna werden we in een hoog tempo door de twee tijdelijke tentoonstellingen geleid. Een gemiste kans, want ik had persoonlijk graag wat langer stilgestaan bij de tentoonstelling over de nieuwe Vlaamse strip. De poging om wat interactiviteit in de tentoonstelling te brengen door iemand al fietsend naar een paar geluidsfragmenten te laten luisteren (het beeldscherm was helaas buiten dienst), vond ik eerlijk gezegd een beetje triestig. De opgenomen stemmen van de Vlaamse striptekenaars kwamen amper boven het geluid van de fiets uit en dat grote scherm met daarop een wit papier met de woorden ‘defect’, leek me nu toch amper iets om mee uit te pakken.

We sloten de rondleiding af met een korte blik op de Chinese strip. Voor mij persoonlijk een grote onbekende. Iedereen heeft al wel eens een Japanse manga in handen gehad, maar hoeveel mensen hebben al eens een Chinese strip gelezen? Ik was alleszins aangenaam verrast door de kwaliteit van de tentoongestelde prenten. Al werd de Chinese strip in haar geschiedenis ook vaak ingezet voor propaganda. Te ontdekken als ik eens wat meer tijd heb.

PS: Wie was de eerste mens op de maan? Wel, Kuifje, natuurlijk! (Althans toch volgens onze gids.)

East of Eden – John Steinbeck

Het tweede boek dat ik las van John Steinbeck. Mijn eerste boek van Steinbeck was ‘The Grapes of Wrath‘ en ik herinner mij dat ik behoorlijk kapot van dat boek was. Vreemd genoeg heb ik echter geen review teruggevonden op yab.be. Zou het dan echt al meer dan dertien jaar geleden zijn dat ik dit boek gelezen heb?

Er ligt ongetwijfeld te veel tijd tussen het lezen ervan om beide werken te kunnen vergelijken, maar hoewel ik vind dat het schrijven van ‘East of Eden’ een groter huzarenstukje is dan ‘The Grapes of Wrath’, greep deze roman me minder bij de keel. Wat niet wegneemt dat ik enorm genoten heb van dit boek. Hoe ambitieus om de hele geschiedenis van de mensheid en het gevecht tussen goed en kwaad in één boek te willen proppen. Wat een ongelooflijke schrijver is die Steinbeck.

Het boek noopte me ook regelmatig tot het opzoeken van bepaalde woorden. Blijkbaar was mijn Engelse woordenschat niet helemaal toereikend om alles te begrijpen. Altijd fijn om iets te kunnen bijleren, al denk ik niet dat de namen van al die bloemen en planten lang zullen blijven hangen. Enorm genoten trouwens van de schitterende zinnen van deze Nobelprijswinnaar. Na het lezen van dit boek kan ik alleen maar zeggen dat Steinbeck deze prijs met recht en reden in ontvangst heeft mogen nemen.

Het mooiste wat ik overhoud aan ‘East of Eden’ is de betekenis van het Hebreeuwse woord ‘Timshel’, ‘thou mayest’ volgens Steinbeck. Omdat de mens altijd de keuze heeft tussen goed en kwaad. Vrije wil is soms een vergiftigd geschenk, omdat het de verantwoordelijkheid enkel en alleen bij onszelf legt. Geen smoesjes of uitvluchten. Het is aan ons om de weg te kiezen die we willen gaan.

But ‘Thou mayest’! Why, that makes a man great, that gives him stature with the gods, for in his weakness and his filth and his murder of his brother he has still the great choice. He can choose his course and fight it through and win.” Lee’s voice was a chant of triumph.

Jane Eyre – Charlotte Brontë

Een klassieker uit de Engelse literatuur die al enkele jaren in mijn kast lag stof te vergaren. Dankzij onze verhuis naar Genève en mijn huidige toestand als werkzoekende ben ik er eindelijk toe gekomen dit boek uit te lezen. Voordat ik hier neerschrijf wat ik van de roman vond, moet ik toegeven dat het een vergissing was een naar het Nederlands vertaalde versie te lezen. Zo’n klassiek werk moet je gewoon in het Engels lezen. De vertaling die ik had, zat dan ook nog eens boordevol typefouten. Erg storend.

Enfin, ik zal maar met de deur in huis vallen: ik vond dit een erg deprimerende roman. Het leven van een vrouw in het Victoriaanse tijdperk was niet bepaald een pretje, zeker als die vrouw geen familie of geld had. Vooral de beschrijving van de ontberingen in de meisjesschool vond ik hallucinant. Hoofdpersonage Jane Eyre is echter een uitzonderlijke vrouw voor haar tijd. Eentje die durft opkomen voor zichzelf en vrijuit haar gedachten spreekt, zonder hierbij haar morele kompas uit het oog te verliezen. En vrouw die zich op gelijke hoogte van de man durft te plaatsen, ik kan me voorstellen dat deze roman wat sensatie veroorzaakt moet hebben toen hij uitkwam. Ook de vragen die opgeworpen worden over de christelijke leer, zullen wellicht stof hebben doen opwaaien.

Ok, het plot zelf is wat ongeloofwaardig (wat een toeval dat Jane letterlijk halfdood op de stoep van haar enige familieleden in heel Engeland belandt), maar dat zie ik graag door de vingers. Voor mij is deze roman een coming of age verhaal van een sterk, vrouwelijk personage, gekruid met een vleugje romantiek. Jane Eyre is een feministe die ondanks alle tegenslagen telkens weer haar lot in eigen handen neemt en vecht om de ellende te boven te komen. Uiteindelijk is het de band die je als lezer met Jane Eyre opbouwt die het boek zo sterk maakt. Het feit dat het boek in de ik-vorm geschreven is, draagt hier zeker toe bij. Je wordt als het ware een kijk gegund in het hoofd en de gevoelens van Jane.

Het vleugje magisch-realisme dat hier een daar naar voren komt, kon mij als liefhebber van het genre zeker bekoren. En dat er op de allerlaatste pagina’s zelfs een min of meer verlossend happy end uit de bus komt, had ik zelfs niet meer durven verwachten.

Aanrader.

De Meester en Margarita – Michail Boelgakov

Het is lang geleden dat een boek mij nog zo heeft opgeslorpt als ‘De meester en Margarita’. Wat een absoluut meesterwerk! Zelfs al heb ik (ondanks de voetnoten) ongetwijfeld niet alle dubbele bodems en verwijzingen naar het Sovjetregime in dit werk begrepen, toch heb ik geweldig genoten van de schitterende beeldspraak en de fantastische beschrijvingen van de frapatsen van de duivel en zijn trawanten. Nu begrijp ik alleszins waarom de Rolling Stones in een ver verleden ‘sympathy for the devil’ geschreven hebben. Want jawel, ondanks de koppen die er (letterlijk) rollen, kan je niet anders dan sympathie opbrengen voor de duivelse streken die de boze in dit boek uithaalt.

Ook de subplot over Pontius Pilatus, dat eigenlijk een boek in een boek is, wist mij volledig in te pakken. Deze ‘alternatieve’ versie van de bijbel leek me zoveel realistischer dan de versie waar wij mee opgescheept zitten. Het enige waar ik zo mijn twijfels bij had, was de brandende liefde die Margarita voelde voor haar Meester. Ik kon moeilijk aannemen dat een vrouw die het objectief gezien zo goed had, zomaar alles zou weggooien voor een bijzonder onzeker bestaan. Maar hey, blijkt Margarita toch wel niet gebaseerd te zijn op de vrouw van Boelgakov zelf, zeker? Die tot het laatste heeft gevochten om na zijn dood zijn werken bepubliceerd te zien. Ware liefde, ze bestaat, mensen.

Wat de moraal van dit boek is, is me niet geheel duidelijk. Of het moet zijn dat goed en kwaad, licht en donker onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, de een niet zonder de andere kunnend. Ofwel is het dat ware liefde uiteindelijk alles overwint. Wat er ook van zij, ik heb er alleszins van genoten.

Wil – Jeroen Olyslaegers

Eigenlijk wel passend dat ik dit boek las vlak na ‘De begraafplaats van Praag‘, want in zeker zin, is ‘Wil’ een vervolg op het boek van Eco in die zin dat het antisemitisme ten tijde van de Tweede Wereldoorlog een belangrijke rol in het boek speelt en ‘De begraafplaats van Praag’ een fictieve ontstaansgeschiedenis is van één van de documenten waarop Hitler zijn jodenhaat baseerde. En dat ik recentelijk Dunkirk zag, past eveneens mooi in het rijtje.

Ik moet zeggen dat ik werkelijk onder de indruk was van dit boek. Het lijkt wel in één lange vloeiende pennentrek geschreven. Geen enkele zin die hapert, waardoor je het moeiteloos in één ruk uitleest. Wat een schitterende staaltje schrijftalent spreidt Jeroen Olyslaegers in dit boek ten toon.

Wat dit boek zo aangrijpend maakt, is dat het de lezer toont dat de tweedeling goed versus kwaad veel minder absoluut is dan we zelf wensen te geloven. In plaats van zwart of wit, toont dit boek een bonte schakering aan grijstinten. Het hoofdpersonage is, zoals het boek het zelf zo mooi zegt, een ‘tweezak’. Een beetje een egoïstisch persoon die probeert van beide walletjes te eten en de oorlog te overleven op zijn manier. Het verbaasde me zelf hoeveel begrip ik kon opbrengen voor het hoofdpersonage, ondanks het feit dat hij eigenlijk wel een smeerlap is, die een aantal bijzonder wansmakelijke daden op zijn kerfstof heeft.

Ook de schakeling tussen verleden en heden vond ik knap gedaan. Het deed me denken aan die processen tientallen jaren na de feiten waarbij de gruwelijke misdadiger verschrompeld is tot een beverige opa. Het enige wat voor mij niet gehoefd had, was de karma-achtige ingreep met de kleindochter van het hoofdpersonage. Het boek was voor mij zeker zo sterk geweest, wetende dat er smeerlappen zijn die daar voor de rest van hun leven ongestraft mee wegkomen.

Yet Another Blog

Life on my side

boek