Waarom ben je ooit beginnen bloggen en waarom blog je nu nog altijd?
Het is interessant om even terug te lezen wat ik hier vroegeralover schreef. Ik denk dat de verwachtingen die ik vroeger van het bloggen had niet helemaal ingelost werden. Maar goed, een mens wordt ouder en wijzer, zeker? En leert zich neer te leggen bij de eigen beperkingen (of doet althans moedige pogingen om dit te doen). De hoop dat het aantal commentaren op deze blog ooit nog zal toenemen, heb ik netjes opgeborgen. Uiteindelijk denk ik dat deze blog een te onduidelijke focus heeft om een specifiek doelpubliek aan te trekken en ik denk dat wat ik schrijf ook niet altijd even herkenbaar is. Ik speel al een hele tijd met het idee een aparte reisblog op te starten, maar door gebrek aan tijd zal dit wellicht bij wilde plannen blijven. Ik zie er ook tegenop om mijn bestaande reisverslagen te herwerken in een format dat meer aansluit bij een reisblog.
Dus hou ik het maar bij dit stekje hier, waarvan de grootste verdienste is dat het later kan fungeren als een dagboek om terug te kijken op de mooie en minder mooie momenten in mijn leven.
Moest je je hele leven nog maar het eten uit één land mogen eten (de cuisine, voor de vrienden), welke cuisine zou dat dan zijn en waarom?
Ik veronderstel dat dit voor trouwe lezers van dit blog niet als een verrassing zal komen: de Japanse keuken staat bij mij afgetekend op nummer één. En dan heb ik het heus niet alleen over sushi en ramen, want bij ons in het Westen wordt de Japanse keuken jammer genoeg al te vaak vereenzelvigd met deze twee gerechten. Niet dat ik iets tegen sushi en ramen heb, integendeel, ik vermoed dat ik gerust de rest van mijn leven op ramen en sushi alleen kan leven, maar de Japanse keuken is zoveel rijker dan dat. Je hebt sukiyaki, teppanyaki, teriyaki, tempura, okonomiyaki, yakitori, udon noedels, soba noedels, onigiri (serieus, waarom verkopen ze dat nergens in België?), de fantastische bentoboxen en nog zoveel meer.
En mocht Japan ooit verzwolgen worden door een reusachtige tsunami, dan kan ik mij ook wel neerleggen bij de rest van mijn leven alleen nog maar Koreaans eten. Of Thais, of Indisch,… Zie, ik ben een gemakkelijke als het op eten aankomt!
Dankzij de lieve mensen van Toerisme Vlaanderen mocht ik vrijdagavond op dinner date met Kasper uit Denemarken. Daarvoor moest ik helaas wel vroegtijdig het afscheidsfeestje van een heel lieve en dierbare collega verlaten. De nieuwe job van mijn ondertussen ex-collega is gehuld in een waas van mysterie, dus wij vermoeden nu allemaal dat hij voor de staatsveiligheid gaat werken. Spijtig, maar een mens kan niet op twee plaatsen tegelijkertijd zijn en ik wilde de opportuniteit om een buitenlandse blogger te ontmoeten niet laten schieten.
Ik nam de allerlaatste trein die ik kon nemen om op tijd in Leuven te zijn en ging rechtstreeks van het station naar de Klimop. Ik had op voorhand een fotootje van Kasper doorgestuurd gekregen en dankzij de hipster baard herkende ik mijn dinner date meteen. Onze ontmoeting kaderde in de #belgianbeerbattle. Het concept van de #belgianbeerbattle is simpel: nodig een aantal buitenlandse bloggers uit om kennis te maken met de Belgische bieren. In zes dagen verkenden ze Poperingen, Gent, Oudenaarde, Antwerpen, Brussel, Mechelen en Leuven. Een vermoeiend programma dat hen de kans bood om te proeven van een ruime selectie Belgische bieren.
Het bezoek aan Leuven was gepland op de vijfde dag. Kasper was dus al redelijk vermoeid toen we de voeten onder tafel schoven in de Klimop. Het is altijd een beetje afwachten of het klikt met een persoon die je nog nooit ontmoet heb, maar Kasper bleek een aangename babbelaar te zijn met een interessant persoonlijk verhaal (zijn echtgenote is een Amerikaanse met Deense roots die na hun huwelijk naar Denemarken emigreerde). Een échte bierkenner ook. Jammer dat ik zelf ondanks herhaalde pogingen nog altijd geen bierdrinker ben. Gelukkig heb ik dankzij de bierliefde van mijn vriend al veel brouwerijen bezocht en ben ik geïnteresseerd in onze Belgische biercultuur. Iets waar wij als klein landje terecht trots op mogen zijn.
Kasper vertelde over de bezoeken die hij de vorige dagen had afgelegd, terwijl we genoten van een op bier geïnspireerd menu. Gelukkig vind ik bier wel lekker als het in een gerecht verwerkt is. Zo waren de mosseltjes in wit bier overheerlijk, de varkenswangen in Chimay boterzacht en de sabayon met Tripel Karmeliet een fantastische afsluiter van de maaltijd. Kasper had nog nooit in zijn leven sabayon gegeten en was erg enthousiast over dit heerlijke dessert. Het aanbod om bij elke gang een aangepast glas bier geserveerd te krijgen, sloeg ik vriendelijk af. Ik had al genoeg cava gedronken op de afscheidsreceptie van mijn collega en water smaakt lekker bij alles!
Die arme Kasper had al zoveel te eten gekregen de voorbije dagen dat hij van elke gang amper een derde op kon krijgen. Heel leuk zo’n bloggertripje, maar ik had de indruk dat de organisatie in hun enthousiasme om de bloggers zoveel mogelijk van Vlaanderen en Brussel te laten zien het programma een beetje té volgepropt hadden. Wat niet wil zeggen dat ik zelf niet graag uitgenodigd zou willen worden voor zo’n tripje!
Na een zeer aangenaam diner namen wij dan ook afscheid van mekaar zodat Kasper wat kon relaxen in zijn hotel om voldoende energie te hebben om de laatste dag van de battle door te komen.
Vanochtend mijn mondeling examen Spaans en vanavond mijn allerlaatste bespreking van onze trip naar Singapore. Nog nooit zo lang over reisbesprekingen gedaan als deze keer, maar de reis was gewoon te mooi om deze niet uitgebreid te bespreken. Gotta love Singapore!
Ongelooflijk maar waar: tien jaar geleden zag dit bescheiden blogje het levenslicht. Het lijkt nochtans nog niet zo lang geleden dat ik bij mezelf dacht: “allez vooruit, laat ik eens zien wat dat bloggen geeft, misschien is het wel wat”. En nu zijn we tien jaar en 4204 blogposts verder. Er waren zelfs maanden dat ik erin slaagde 69 blogposts bij mekaar te pennen! Lijkt ongelooflijk als ik daar zo op terugkijk.
Toegegeven, bloggen is niet meer wat het geweest is en mijn medebloggers van het eerste uur hebben er één voor één de brui aan gegeven. De inspiratie vloeit niet meer zo rijkelijk als vroeger en ik merk dat de zelfcensuur meedogenloos toeslaat. Maar hey, na een kleine blogcrisis heb ik besloten er nog een paar jaartjes bij te doen. Al is het maar om later het plezier te hebben mijn reizen te kunnen herbeleven, want zo’n blog is het beste hulpmiddel wanneer je geheugen je in de steek laat. En wie weet buigt er zich in een verre toekomst een historicus over deze schrijfsels en breekt hij zich het hoofd over de onbenulligheden waarmee de mensen zich bezig hielden in de eenentwintigste eeuw (als mijn schrijfsels tegen dan nog bestaan en leesbaar zullen zijn).
Een eeuwigheid geleden kondigde ik aan dat ik het Blogboek van Kelly Deriemaeker besteld had, een gesigneerd exemplaar nog wel. Het boek belandde niet veel later in mijn brievenbus en ik las het in een wip uit.
Helaas werd tijdens het lezen van dit zeer knap vormgegeven en vlot geschreven blogboek mij langzamerhand duidelijk dat ik niet tot de doelgroep behoorde. Ik heb een hekel aan die kunstmatige vraagjes onderaan schrijfsels (“En jij, wat vind jij?”), zie het nut niet in van bucket lists, heb geen enkele affiniteit met lijstjes (of het moesten todo-lijstjes zijn en die werk ik liefst zo snel mogelijk af), krijg de kriebels van buzzfeed-achtige artikels die beginnen met “17 tips om…”), blog tot nader order nog steeds anoniem, wat mij erg beperkt in het schrijven van coole-outfit-blogposts, heb geen handtas waarvan ik de inhoud met jullie kan delen en ben ervan overtuigd dat niemand hier op kooktips van mij zit te wachten, aangezien mijn kookkunsten zowat onbestaande zijn. Hetzelfde geldt trouwens voor mijn brei-, haak- en naaikunsten. Al de tips over vormgeving en fotografie waren zeer waardevol, maar het ontbreekt mij gewoon aan de tijd om deze in de praktijk om te zetten. En ik vrees dat het aantal meerwaardeposts op deze blog op één hand te tellen valt.
Dit alles wil echter niet zeggen dat ik het boek met tegenzin gelezen heb, de tips zijn wel degelijk goed en de fijne persoonlijkheid van Kelly spat van de bladzijden. Ik denk dat dit boek veel mensen zal helpen hun blog naar een hoger niveau te tillen.
Eén ding heeft het boek mij alleszins wel opgeleverd en dat op zich maakte het lezen al de moeite waard. Ik weet nu met honderd procent zekerheid voor wie ik deze blog wil schrijven. Voor me, myself and I. Zodat ik tien jaar later kan herlezen wat mij op dat moment bezig hield.
Dus: welkom yab, neem een stukje chocolade en zet u aan het lezen!
Gisteren heb ik het blogboek van Kelly besteld. Hopelijk vormt dat een nieuwe bron van inspiratie, want als ik niet op reis ben, heb ik het gevoel dat ik niet meer veel nieuws te melden heb op deze barre blogstek. En ik neem aan dat niemand hier zit te wachten op de zoveelste zaagpost over unfulfilled potential.
