Soms kan ik het ook allemaal niet meer goed volgen. Vandaag komt een partner van ons binnenstormen met een document dat dringend dringend getekend moet worden door de Grote Baas. Net op het moment dat ik op het punt sta te vertrekken naar een vergadering. Ik regel het één en ander met de secretaresse, maar bij mijn terugkomst twee uur later blijkt er nog niets getekend te zijn (niet door de schuld van de secretaresse). Na nog wat begrijpelijk gemor van de Grote Baas (onze partner had inderdaad wat eerder met dat document over de brug moeten komen) is het document eindelijk goed en wel ondertekend en bezorg ik het aan de persoon die al een anderhalf uur zat te wachten op die handtekening (ja, het was zó dringend). Een uur later zijn we weer terug bij af, blijkt dat het verkeerde document ter ondertekening voorgelegd werd. Jullie kunnen je voorstellen dat de Grote Baas not amused was. En ik eigenlijk ook niet. Verregaand amateurisme, noem ik dat.
Author: yab
Balans werk – privé
Ik mag echt niet klagen wat mijn werk betreft, er worden mij echt veel mogelijkheden geboden om opleidingen te volgen en te netwerken. Zo zat ik deze middag op een netwerksessie met als thema “balans werk – privé”. Iemand van de deelnemers mocht een probleem aan de groep voorleggen en wij mochten suggesties en oplossingen aandragen. De casus in kwestie klonk me zo cliché in de oren dat ik bijna moest gillen. “Mama met twee jonge kindjes, pendelt tussen school, crèche en werk, heeft een functie met verantwoordelijkheid, wil geen poetsvrouw, wil haar kinderen niet te veel bij de grootouders achterlaten, zit bijna elke avond thuis werkmails te beantwoorden, omdat ze het anders niet gebolwerkt krijgt en heeft bijgevolg totaal geen tijd voor zichzelf. Het typevoorbeeld van iemand die alles tegelijkertijd perfect wil doen en dus het gevoel heeft dat ze op alle vlakken tekort schiet.”
En toen was ik gewoon even blij dat ik mijn drukke leven tenminste geheel en alleen aan mijn egoïstische zelf te danken heb en ik niet de zware verantwoordelijkheid tors om kinderen in deze wereld naar volwassenheid en een onzekere toekomst te leiden, gebukt gaand onder een gigantisch schuldgevoel.
Leve mijn eigen, drukke leven!
The end
Vandaag werd er een orgelpunt geplaatst achter maanden van hard werken, zag ik mezelf voor een volle zaal geprojecteerd worden op een gigantisch scherm, kreeg ik bloemen en was ik zo moe dat ik zelfs niet tot de laatste persoon op de receptie ben gebleven. Jaja, het kan verkeren.
Rode Runderkerrie
Zondag hadden we vrienden D en D te gast. Het scheelde niet veel of we hadden ons etentje moeten uitstellen, want vriendin D was vlak voor onze afspraak serieus ziek geweest. Gastro-enteritis (buikgriep in de volksmond), een mens kan daar serieus mottig van zijn. Gelukkig hebben wij geen kinderen die allerhande virussen en bacterieën binnenbrengen en blijven mijn vriend en ik grotendeels gespaard van ziektes.
We serveerden onze gasten bladerdeeghapjes van de Delhaize, een slaatje van tomaten, olijven, basilicum en balsamico en een heerlijke kerrie als hoofgerecht. Voor het dessert maakten we het ons gemakkelijk: Häagen-Dazs ijs en biologische aardbeien. Omdat ik het hoofdgerecht echt wel gemakkelijk én lekker vond, wil ik het recept graag met jullie delen:
Ingrediënten voor vier personen
250g biefstuk (hebben wij verdubbeld)
1 eetlepel plantaardige olie
1 eetlepel rode-kerriepasta (hebben er een volledig potje in gedaan)
2,5 cl kokosmelk (ook verdubbeld)
2 theelepels vissaus
1 theelepel palmsuiker of lichtbruine basterdsuiker
180g baby-maïs uit blik, uitgelekt
60 g stropaddenstoelen uit blik, uitgelekt (vervangen door oesterzwammen en bruine champignons)
15 g kleine verse basilicumblaadjes
gestoomde witte rijst voor het serveren
Wikkel de biefstuk in plasticfolie en leg hem circa 30 minuten in het vriesvak tot het vlees stevig aanvoelt. Neem het vlees uit het vriesvak, verwijder de folie en snijd het vlees in dunne plakken. Verhit de olie in een wok op een hoog vuur. Roerbak de plakken biefstuk in porties circa 1 tot 2 minuten tot ze bruin worden. Schep het vlees uit de wok en laat op keukenpapier uitlekken. Doe de kerrie pasta in de wok en roerbak 10 tot 15 seconden tot de pasta begint te borrelen. Schep er de kokosmelk, vissaus, suiker, maïs en paddenstoelen door en breng aan de kook. Draai het vuur lager en laat, zonder deksel, 5 minuten zachtjes koken. Schep er het rundvlees door en laat al roerend in circa 1 minuut doorwarmen. Schep de kerrie in kommen en bestrooi met basilicumblaadjes. Dien onmiddellijk op met gestoomde witte rijst.
Gewond
Zaterdag hadden we een afspraak met vriendin en oud-collega L. Haar man kon er wegens zijn superdrukke job niet bij zijn en pluimgewichtje kan niet zo goed tegen de warmte en was daarom ook thuis gebleven. Om het voor de twee kindjes die wel mee waren (2 en 5) een beetje plezant te maken, trokken we naar het Provinciedomein. Hadden we meteen ook een excuus om zelf een beetje het kind uit te hangen. Het werd een middag genieten van de zon, waterfietsen, ijsjes eten en spelen in de speeltuin. Alleen het ritje met de minicars (je weet wel, van die ouderwetse autootjes waar je een muntstuk moet insteken om ze te laten starten, als kind was ik daar dol op) was geen succes. M vond het na één rondje meer dan welletjes. Denk dat ze het een beetje te snel vond gaan. Gelukkig vonden we een bereidwillig jongetje dat maar al te graag het voertuig van M wilde overnemen.
Iets minder was de onzachte ontmoeting van mijn hiel met het kinderfietsje van M. Gevolg: een verticale kras van meer dan vijf centimeter. Nooit beseft dat bandjes van een kinderfiets zo scherp konden zijn. Het bloed droop langs mijn hiel naar beneden en het deed verrekte veel zeer. Voorzichtige M was er helemaal van aangedaan. Gelukkig helen zulke wonden snel, al kan ik nu wel even geen schoenen met fijne bandjes op de hielen aan.
Fragiel
Gisterenavond hebben we een bezoekje gebracht aan een klein medisch wondertje. Ondertussen al meer dan drie kilo. Als je haar vredig zag slapen in haar hangmatje, leek ze een gewone pasgeboren baby. Al is ze ondertussen al bijna vier maand oud. De ouders waren uiteraard overbezorgd en wilden haar niet uit handen geven, al had ik haar graag eens vastgehouden. Hopelijk blijft het zo goed met haar gaan en houdt ze niks over aan haar extreem vroege start in dit leven.
Treinontmoetingen
Vanavond was zo één van die dagen. Mijn trein had vertraging en uiteraard hadden we een afspraak om 19.00u. Nu, een mens wordt daar op den duur een beetje zen in. Je opjagen helpt toch niet en bovendien zijn teinvertragingen zijn altijd goed voor onverwachte ontmoetingen. Ook ditmaal. Zo kwam ik een oud-studiegenoot tegen, een collega met haar vriend, iemand van een organisatie waarmee ik samenwerk en dan was mijn eigen vriend nog niet opgestapt. En zo werd het een gezellige treinrit naar huis. Zij het in een trein zonder airco met openstaande raampjes waardoor we allemaal onze stem moesten verheffen om een beetje verstaanbaar te zijn. Spijtig van de decibeloverlast die het converseren zo moeilijk maakte, want het was een interessante rit naar huis.
Het Ros Beiaard
Zoals gezegd, bevonden wij ons zondag in Dendermonde om te delen in de Ros Beiaard-gekte. Karel en Eveline hadden een prachtig plekje voor ons uitgezocht waar niet te veel volk stond en we een prima zicht hadden op de stoet. Om verkeersopstroppingen te vermijden, hadden we de trein genomen en bij onze wandeling door Dendermonde viel meteen op dat veel huizen versierd waren met wit-rode vlaggen en affiches van de ommegang.
En de stoet stelde niet teleur. De verschillende wagens en groepen beeldden de legende van het Ros Beiaard en de vier heemskinderen uit. Iedereen in de stoet was mooi verkleed. Er waren steltenlopers, vuurspuwers, schapen, ganzen en honden. Al moet ik zeggen dat de prachtige paarden mij nog het meest konden bekoren. Zoveel schitterende beesten voorbij zien komen, het was een lust voor het oog. Ik was zo onder de indruk van de paarden dat ik de meeste taferelen maar half heb gezien.
En toen kwam het moment waar iedereen op stond te wachten: de laatste groep was voorbij gekomen en er viel opeens een leegte. Waar bleef het Ros? Je voelde het ongeduld in de menigte toenemen. Na wat leek een eindeloze wachttijd, ging er een zucht van opluchting door de menigte. Daar draaide het Ros onze straat in. De menigte jubelde en klapte. Ik kreeg er zowaar kippenvel van. Al ben ik zelf niet van Dendermonde en heb ik geen enkele band met de streek, even begreep ik heel goed waar heel die gekte om draaide. Een traditie die al zo lang bestaat en zoveel mensen beroert, verdient het om tot UNESCO-werelderfgoed uitgeroepen te worden. Het was prachtig.
Respect ook voor die vier jonge gastjes op dat paard. Je zag aan hun gezichten dat ze afzagen. De jongste had volgens één van de deelnemers in de stoet al enkele keren het paard moeten verlaten wegens krampen, vandaar de vertraging, waarschijnlijk. Maar ze verbeten de pijn en hieven hun zwaard terwijl het paard steigerde. En de menigte werd wild. Respect ook voor de pijnders die dit paard van duizend kilo op hun schouders torsten. Enige minpuntje: de fanfare had beter vóór het paard gelopen, niet erachter, nu was het vreemd stil toen het Ros voorbij kwam.
Een onvergetelijke namiddag.
De kleine ergernissen des levens
Mensen die nooit of te nimmer antwoorden als je hen mails stuurt om nog eens af te spreken, maar die wel opeens je e-mailadres teruggevonden hebben wanneer ze je om een gunst willen vragen. Ik zal het doen, maar daarna moeten ze niks meer van mij verwachten. Alweer een koppel dat ik kan schrappen uit mijn vriendenlijst. Die was toch al te lang aan het worden.
Blue Screen
Ik had net met veel lawaai zitten verkondigen dat het toch doodzonde was dat dat mooie grote tweede scherm ongebruikt naast de laptop van mijn collega stond. En dat ik wel eens eventjes snel dat tweede scherm zou aankoppelen. En ze zou wel zien hoeveel handiger en sneller dat ze in de toekomst zou kunnen werken. En toen gebeurde het onvermijdelijke: blue screen. En uiteraard had mijn collega niet al haar werk bewaard. Pijnlijk.