We zetten de traditie van 2020 en 2021 verder met onze eerste Foodbagmaaltijden van het jaar 2022.
Wrap met krokante kip, avocado en aioli (simpel, maar lekker):
Mexicaanse zoete aardappel met avocadocrème (heerlijk! dikke aanrader):
Veggie vol-au-vent met portobello (lijkt in de verste verte niet op vol-au-vent, maar was wel superlekker, lang leve portobello!):
Gisterenavond hadden we een kameraad over de vloer die we niet meer gezien hadden sinds het uitbreken van de coronacrisis. En dat dankzij de slechte dienstverlening van dpd die er, ondanks het feit dat het adres correct was doorgegeven, blijkbaar niet in slaagden het pakket dat onze kameraad had opgestuurd af te leveren. Dus had onze kameraad het pakket maar naar zijn huis laten opsturen en kwam hij het hoogstpersoonlijk afleveren. (Don’t worry, hij moest ook nog om een andere reden in Leuven zijn.)
Natuurlijk deden we meteen het pakje open en deelden we wat van de overdaad met onze kameraad. Op de foto is het niet te zien, maar er zit gewoonweg nog een laag heerlijkheden verborgen onder de grote doos Neuhaus pralines! Het was echt fijn om nog eens te kunnen bijpraten en te vernemen hoe het met hem en zijn gezin ging. Met dank aan dpd voor het aanhalen van de vriendschapsbanden!
Woensdag bezocht ik samen met mijn collega’s de overzichtstentoonstelling in Wiels gewijd aan de ‘industriële gedichten’ van Marcel Broodthaers. Kwestie van het jaar 2022 goed te beginnen met een vleugje cultuur. Ik moet eerlijk bekennen dat ik allesbehalve een kenner ben van het werk van Broodthaers, maar deze tentoonstelling wist mij alleszins te prikkelen. De gehanteerde beeldtaal is erg aantrekkelijk en stelt de uniciteit van kunstwerken in vraag. Een stevige scheut ironie is nooit veraf. Tijdens de erg boeiende rondleiding door de directeur van Wiels werd ik letterlijk overspoeld met informatie. Te veel om alles goed te capteren, maar dat neemt niet weg dat ik genoten heb!
Na de rondleiding trokken we met de collega’s naar Le Schievelavabo in Vorst voor een gezellige nieuwjaarslunch. Hoewel de volkse uitstraling van dit restaurant mij zeker kon bekoren, was het eten op de menukaart veel minder mijn ding. Er stond zo weinig spek voor mijn bek op de kaart dat ik een Vol-au-vent bestelde, gewoon omdat de menukaart vermeldde dat dit huisbereid was. En jawel het was zeker lekker, maar ook heel zwaar… Alleszins waar voor ons geld. 😉
Voor de laatste keer genoten van het uitgebreide ontbijt van hotel Eva Senses mét een glaasje schuimwijn, uiteraard. We zijn er zelfs in geslaagd een tafeltje op het terras buiten te veroveren. Na het ontbijt laden we onze valiezen in de wagen, die nog steeds mooi op zijn plek vlak voor het hotel staat. Handig!
Vandaag rijden we naar Alte, met wat geplande tussenstops onderweg. Onze eerste stop is Loulé. Ook hier is het stevig zoeken naar een vrije parkeerplaats, gelukkig vinden we een parkeergarage waar we onze huurwagen in kwijt kunnen. Ok, het is dan wel niet gratis parkeren, maar in een overdekte parking is er bewaking en is de kans dat er ingebroken wordt in de wagen kleiner.
Er staat maar één todo op onze lijstje voor Loulé: de mooie Moorse markthal. Ik ben altijd dol op op dit soort overdekte markthallen. Vooral het gedeelte met de viskraampjes spreekt me aan. De vis ziet er heerlijk uit en zó vers! Na ons bezoekje aan de markthal lopen we even verder tot aan het Castelo dat helaas gesloten is. Ik moet zeggen dat Loulé er helemaal anders uitziet dan ik verwacht had. Loulé is best wel een grote stad, niet het gezellig kleine stadje dat ik in mijn hoofd had.
We rijden verder naar Salir, een dorpje dat het bezoeken waard is volgens de website die ik als inspiratie gebruikte voor onze roadtrip doorheen de Algarve. Salir is, in tegenstelling tot Loulé, piepklein. We parkeren op het kerkplein met een mooi uitzicht op de omgeving. Het was onze bedoeling om te lunchen in restaurant Janela da Serra, maar helaas, dit restaurant blijkt, in tegenstelling tot wat googlemaps beweert, dicht te zijn. Continue reading
Genoten van het uitgebreide ontbijtbuffet in hotel Eva Senses mét persoonlijke grijptang om jezelf te bedienen én mooi uitzicht op de jachthaven. Misschien net iets minder coronaveilig dan het systeem van Manta Guest, maar wel veel praktischer. Waarmee ik dus helemaal geen afbreuk wil doen aan al de inspanningen die de horecasector levert. Ik begrijp heel goed dat iedereen in de sector zijn of haar best doet om zich zo goed en zo kwaad mogelijk aan te passen aan de omstandigheden. Mijn vriend en ik zijn alleszins erg blij dat we daardoor een fijne vakantie kunnen beleven.
Tijdens ons zeer uitgebreide ontbijt genieten we van een glaasje Belgische (!) schuimwijn. Het valt op dat een glaasje espumante in deze regio niet zo vlot verkrijgbaar is. Jammer wel, want ik vind het altijd leuk om lokale wijnen te proberen. En ja, ik weet dat Spanje op een steenworp afstand ligt, maar het voelt toch een beetje vreemd om overal op de drankenkaart cava aan te treffen en quasi nergens espumante.
Vandaag gaan we de oude stadskern van Faro verder verkennen. We starten met een bezoek aan de Sé, de fraaie kathedraal die gebouwd werd op de plek waar oorspronkelijk een moskee stond. In 1596 werd de eerste kerk die op deze plek stond, verwoest door een aanval van de Engelsen. De basis van de klokkentoren, de middeleeuwse deur en twee kapellen zijn het enige wat van de oorspronkelijke kerk is overgebleven. Wat maakt dat de kathedraal een ietwat vreemd samenraapsel van stijlen is. Binnen in de kathedraal treffen we een koor met azulejos aan en de prachtige met verguld houtsnijwerk versierde Capela de Nossa Senhora dos Prazeres. Al de kapellen in de kathedraal zijn trouwens zo overdadig versierd dat je niet weet waar eerst kijken. Heel bijzonder is het achttiende-eeuwse orgel versierd met Chinese motieven. Volgens onze reisgids heeft het orgel toetsen die de echo van een hoorn en het lied van een nachtegaal reproduceren.
Opnieuw niet al te best geslapen. Het bijzonder coronaveilige ontbijtsysteem is en blijft onpraktisch, maar we laten het niet aan ons hart komen en brengen onze laatste minuten in Manta Rota door aan de ontbijttafel in de mooie tuin van Manta Guest.
Na het ontbijt pakken we onze spullen en vertrekken naar Faro. Mocht ik deze reis kunnen overdoen, weet ik niet zeker of ik Manta Rota opnieuw als bestemming zou opnemen. Ik had deze locatie vooral gekozen omdat ik dacht dat we hier veel watersport zou kunnen doen, maar dat bleek bij nader inzien niet het geval te zijn. Oh well, we hebben hier wel voor het eerst een kameleon in het wild gezien!
Vlak voordat we Faro binnen rijden, stoppen we eerst bij een Decathlon om wandelsokken te kopen, want ik ben helaas al mijn sokken thuis vergeten. Na de vergeten nylon kousen, de vergeten wandelsokken. Ach ja, zo steunen we de lokale economie, nietwaar? De Decathlon blijkt reusachtig te zijn en met een ongelooflijk groot aanbod aan sportspullen. We overwegen even om -opblaasbare paddleboards te kopen, maar bedenken ons dat het niet zo handig is om zo’n spul mee op het vliegtuig terug te nemen. Het blijft dus bij sokken en wat flesjes water.
Hotel Eva Senses is gelegen in het centrum van Faro, wat uiteraard super is als je een stad wil verkennen. Helaas blijkt het quasi onmogelijk om een parkeerplek in de buurt te vinden. Elke parkeerplek is ingenomen. Na een paar keer een blokje om gedaan te hebben, zet mijn vriend mij en de koffers voor de deur van het hotel af, zodat hij verder kan zoeken terwijl ik incheck.
De vriendelijke meneer die mij incheckt, kijkt een beetje verbaasd naar mij en mijn twee grote koffers. Ik leg uit dat mijn vriend op zoek is naar parkeerplek. De meneer wijst naar een vrije plek vlak voor de deur van het hotel en zegt dat we daar kunnen parkeren. Het hotel is gelegen op een plek waar twee straten in een scherpe hoek samen komen. Vlak voor de grote glazen automatische deuren is er een privéweggetje dat die scherpe hoek gevormd door de twee straten afsnijdt en dat duidelijk bij het hotel zelf hoort. Wij identificeerden dat straatje als een plek om snel gasten af te zetten, maar niet als een plek waar je een paar dagen kan parkeren. De vriendelijke onthaalbediende verzekert me echter dat we onze wagen daar mogen parkeren. Ik bel mijn vriend meteen op en leg hem uit waar hij kan parkeren. Beetje vreemd, maar een gegeven paard…
Ook hier mogen we al voor het officiële check-in uur op de kamer. Altijd leuk! Onze kamer ziet er iets moderner uit dan onze kamer bij Manta Guest. We hebben twin bedden, wat onze slaapkwaliteit zeer zeker ten goede zal komen én we hebben een balkon met prachtig uitzicht op de jachthaven en het oude stadsgedeelte. We droppen onze valiezen af en nemen meteen de lift naar het rooftop café mét zwembad. We bestellen allebei een poké bowl als lunch: lekker en gezond. Die frozen margarita dient om al dat gezonde te compenseren. 😉
Na deze simpele lunch wandelen we naar het gezellige, piepkleine oude centrum van Faro. De zon schijnt, er is amper wind, dat lijkt ons ideaal voor een boottochtje. We bekijken een paar opties en laten ons door een enthousiaste meneer overhalen om een boottocht te doen met een boot op zonne-energie. Even lijkt het erop dat we de twee enige klanten zullen zijn voor de tocht, maar op de valreep verschijnen er toch nog andere klanten die ook aan boord plaatsnemen. Wat deze tocht bijzonder maakt, is het feit dat de elektrische motor amper geluid produceert en je hebt ook geen last van de vervelende uitlaatgassen van een verbrandingsmotor. Een zalige manier om een natuurgebied te verkennen. Tijdens onze boottocht van drie kwartier zien we ooievaars, wulpen, kleine zilverreigers, blauwe reigers en heel veel stalen vogels (aka vliegtuigen). De landingsroute van de luchthaven passeert vlak boven Faro en het natuurgebied en bijna om de vijf minuten zien we een vliegtuig landen. Continue reading
De kwaliteit van de matras in Manta Guest valt wat tegen en bijgevolg was ook de kwaliteit van onze slaap deze nacht niet optimaal. Het ontbijtsysteem daarentegen is super-coronaproof. Elke gast krijgt een apart dienblad en moet vervolgens aanschuiven aan een toog waarachter twee vriendelijke dames staan om ons te bedienen. Je wijst aan welk beleg je wenst en zij leggen alles op een bordje. Een zeer omslachtig systeem dat vooral zorgt voor een lange wachtrij. Het ontbijtaanbod is vrij beperkt, maar gelukkig zijn er scrambled eggs, meer is er niet nodig om mij blij te maken.
Vandaag plannen we een stranddagje. We pakken ons rugzakje met handdoeken en zonnecrème en trekken richting het strand van Manta Rota. Helaas de zon die tijdens het ontbijt nog volop scheen, heeft zich verscholen achter de wolken en het is zowaar een beetje frisjes. We laten het niet aan ons hart komen en wandelen over een mooi houten vlonderplad doorheen de duinen richting zee. Ergens in de helft van het pad merken we een groepje wijzende mensen op. Wijzende mensen zijn de beste indicatie dat er zich bijzonder wild life in de buurt bevindt en jawel, daar zit een kameleon op zijn dooie gemak op een tak vlakbij het pad. We proberen wat foto’s te nemen met onze smartphones, maar moeten al snel toegeven dat de kwaliteit van de foto’s ondermaats is.
Aangezien ik nog nooit in mijn leven een kameleon in het wild ben tegen gekomen, besluiten we op onze stappen terug te keren en mijn canon toestel te gaan halen om het beestje zo goed mogelijk vast te leggen. In de hoop dat de kameleon er nog zou zitten tegen dat we terug zijn. Nu, het dier zag er niet uit alsof het onder de indruk was van al die mensen die naar hem of haar staarden, dus we hadden er een goed oog in.
Wanneer we een dikke twintig minuten later terug zijn, zit het dier idd nog op dezelfde plek. De kameleon heeft zich alleen honderdtachtig graden gedraaid. Ideaal! Na een uitgebreide fotosessie, besluiten mijn vriend en ik onze plannen aan te passen aan het mindere weer. De frisse temperaturen zijn ideaal om een mooie strandwandeling te maken. En als de zon er dan toch doorkomt, kunnen we nog altijd zetels huren om aan het strand te gaan liggen.
We wandelen het prachtige witte strand van Manta Rota af tot aan Cacela Velha, waar het strand onderbroken wordt door een inham van de zee. In de inham die tot een stuk achter het strand loopt, spotten we kleine visjes, krabbetjes en heremietkreeftjes. Bij laag tij is het zeker mogelijk om doorheen het zeewater naar het strand aan de overkant te waden, maar aangezien het nu geen laag tij is, maken we rechtsomkeer. Tijd om een lunchplek te vinden. We belanden op het dakterras van O Finalmente, waar ik smul van een portie palourdes (tapijtschelpen) en mijn vriend van een gigantisch stuk tonijn, vergezeld van een lekker glaasje wijn. Simpel, maar lekker, dat kenmerkt zowat de Portugese keuken. We sluiten de maaltijd af met een glaasje medronho. Continue reading
Goodbye and good riddance! The only way is up! Of zoiets, want ons begin van 2022 zag er toch iets minder rooskleurig uit dan gehoopt.
De avond begon nochtans goed genoeg met verse oesters en een flesje champagne meegebracht door onze kameraad. Gevolgd door een uitstekende zeevruchtenschotel van De Walvis.
Om middernacht kraakten we een flesje champagne om te toasten op het nieuwe jaar en konden we vanaf ons balkon genieten van het illegaal afgestoken vuurwerk overal rondom ons. Net nadat mijn vriend de flessen whisky had klaargezet, ging het echter bergaf met de avond. Onze kameraad werd van het ene op het andere moment erg ziek (ik vermoed combinatie van te veel alcohol en te weinig stevig voedsel in zijn maag) en trok zich noodgedwongen terug op ons toilet. Het duurde bijna twee uur voordat we erin slaagden hem van het toilet af te krijgen. Ik maakte me stevig zorgen, want hij heeft suikerziekte en ik wilde zeker zijn dat hij geen hypo had. Dus regelmatig ging ik aan de deur informeren of hij nog bij bewustzijn was. Wat gelukkig het geval bleek te zijn.
Enfin ja, terwijl onze vriend op het toilet zat, bliezen mijn vriend en ik de luchtmatras op en brachten alles in gereedheid voor een onverwachte sleep-over. We gingen ervan uit dat het niet zou lukken om hem in zijn huidige toestand nog naar huis te krijgen. Dat zou ook niet echt verantwoord geweest zijn. Uiteindelijk kregen we hem van het toilet af en ik bespaar jullie de beschrijving van het slagveld dat ik daar aantrof. Ik ben alleszins heel blij met de beslissing die wij ooit namen om de muren van het toilet volledig te betegelen…
Mijn vriend stak onze vriend in bad en zijn kleren in de wasmachine en ikzelf hield me bezig met het opnieuw toonbaar maken van het toilet. Gelukkig had ik nog plastic schoonmaakhandschoenen liggen en had ik pas de dag voordien nieuw kuismiddel en sponsjes gekocht. Hoe vooruitziend van mezelf. 😉 Enfin ja, mijn vriend stond wat van zijn kleren af aan onze kameraad, we legden hem op de luchtmatras te slapen en maakten alles zo goed en zo kwaad mogelijk schoon. En zo kwam het dat ik de eerste uren van het nieuwe jaar al schoonmakend doorbracht. Voorwaar een nieuwjaarsfeest dat ik niet snel zal vergeten. 😉
Na een ongetwijfeld bijzonder woelige nacht zag onze kameraad ‘s ochtends nog erg pips en zijn maag lag duidelijk nog helemaal overhoop, maar hij was gelukkig wel in staat om terug naar huis te gaan. Alwaar hij, naar ik vermoed, meteen terug in bed zal gekropen zijn.
Enfin ja, laat ons hopen dat die eerste uren geen indicatie zijn voor de rest van 2022. Al goed dat mijn vriend en ik geen plannen hadden voor 1 januari. 😉
