Gisteren hadden mijn vriend en ik afgesproken met onze vrienden uit Herent en hun twee dochters voor een lunch in Mechelen, gevolgd door een escape wandeling, het outdoor alternatief voor de alomtegenwoordige escape rooms.

We vonden elkaar ‘s middag in de Vleeshalle, een ideale plek om af te spreken met moeilijke eters, want iedereen vindt er wel iets naar zijn of haar zin. Eten bestellen verloopt volledig elektronisch. Via een QR-code kom je terecht op de site van de Vleeshalle waar je je bestelling plaatst bij een eetstandje naar keuze en vervolgens afrekent via Payconiq of een ander betaalsysteem naar keuze. Van zodra je bestelling klaar is, krijg je een sms’je dat je je eten kan ophalen. Bijzonder handig, ware het niet dat je bij elke nieuwe bestelling opnieuw een sms-code moest ingeven om je gsm-nummer te bevestigen. Geef mensen dan ten minste de mogelijkheid om een account aan te maken, zodat ze dit proces slechts één keer moeten doorlopen. Enfin ja, ik besef maar al te goed dat de horeca zijn best doet en ik ben alvast blij om vast te stellen dat dit soort innovatieve concepten langzaamaan ingang beginnen te vinden.

Iedereen van ons gezelschap bestelde bij een ander standje, wat nogmaals de sterkte van een concept zoals de Vleeshalle in de verf zet. Uiteraard gingen de jongedames voor pizza! Zelf bestelde ik moambe bij Kizuri, want dat is een gerecht dat in Leuven niet zo courant op de menukaart staat en dat mij de vorige keer dat ik dit at in het Leuvense smaakdorp, enorm was bevallen. En ja, het was lekker, maar de versie van Onder den Toren was toch beter. Stiekem een beetje jaloers op de heerlijke pasta met everzwijnragout van mijn vriend.

Na de lunch was het plan om te beginnen aan de escape wandeling ‘De Verontrustende Verdwijning‘. Helaas waren de weergoden ons niet al te goed gezind: het regende stevig. Onze kameraad is echter niet van het type dat zich snel laat ontmoedigen en verzekerde ons dat het buitje over een kwartier zeker over zou zijn. Toegegeven, ik had liever nog iets gedronken tot het echt droog was, maar goed, we hoopten dat hij gelijk had, trokken de kappen van onze jassen over onze hoofden en klapten onze paraplu’s open. Tot aan de eerste stop van de route, een paar minuten wandelen van de Vleeshalle viel het redelijk mee, maar terwijl we onderweg waren naar de volgende stop, werden we ei zo na omver geblazen door een hevige windstoot die helaas twee slachtoffers maakte: onze paraplu’s, waaronder mijn splinternieuwe paraplu die ik in het Red Star Line museum kocht. De windvlaag had ook onze kleren doornat gemaakt en zelfs onze kameraad moest toegeven dat dit niet het ideale weer was om in de buitenlucht puzzels op te lossen.

Gelukkig bood de Sint-Romboutskathedraal ons beschutting tegen het barslechte weer en konden we daar een beetje opdrogen. Ik was best onder de indruk van deze prachtige kathedraal, die ik nog nooit eerder bezocht. Absoluut de moeite om wat meer tijd voor uit te trekken. De jongedames vonden de kathedraal jammer genoeg minder boeiend dan raadsels oplossen, maar poseerden wel graag bij de gigantische wereldbol die aan het planfond bevestigd was. Gaia, een kunstwerk van Luke Jerram, is een schaalmodel van de aarde met een diameter van maar liefst zeven meter, op basis van uiterst gedetailleerde satellietfoto’s gemaakt door NASA. Indrukwekkend!

Na ons blitzbezoekje aan de kathedraal was het nog steeds hard aan het regenen en besloten we de escape wandeling definitief af te blazen. Op zoek naar een plek om iets warms te drinken, kwamen we in de Wasbar terecht. We waren duidelijk niet de enigen die bij dit rotweer snakten naar een warm drankje, want onze eerste poging om bij Coffice binnen te geraken, liep op een sisser af en ook in de Wasbar was er nog maar één tafeltje vrij, dat wij gelukkig konden bemachtigen. En amai, mijn chocoloco smaakte! Al voelde ik me een beetje bekocht omdat de maltesers die de menukaart beloofde, vervangen werden door marshmellows, waar ik niet zo’n grote fan van ben.

Na wat opgewarmd en opgedroogd te zijn, zat onze namiddag er bijna op. Het miezerde nog een beetje, dus besloten we toch nog snel de wandeling langs de verschillende punten te doen en een foto te maken van de opdrachten, zodat we thuis op ons gemak de oplossing van de puzzels konden zoeken. Daarna namen we afscheid van onze vrienden, want de dochters moesten naar de acrogym training.

Mijn vriend en ik sloten de namiddag af op de plek waar we begonnen waren: in de Vleeshalle, met een heerlijke cocktail en huisgemaakte kroketjes van Bubba.

Mijn pornstar martini:

Naarmate de avond vorderde werd het alsmaar drukker in de Vleeshalle en toen we bij een poging om nog iets te bestellen bij de bar de melding ‘gesloten’ kregen, zagen we dat als een teken om ons bezoek aan Mechelen af te ronden en de trein terug naar Leuven te nemen.

Dit bezoek aan Mechelen smaakt alleszins naar meer. Ik kom graag terug als het mooier weer is!