Een werk van barmhartigheid

Gisterenavond spoorde ik na een behoorlijk zotte werkdag (non-stop vergaderd van 9.30u tot 17u en een vertraging van twintig minuten opgelopen in de eerste vergadering van de dag die zich in de vier opeenvolgende vergaderingen doorzette) met zes andere collega’s naar Leuven. Om een werk werk barmhartigheid uit te voeren: de zieken bezoeken. Eén van onze collega’s is namelijk al bijna twee maanden afwezig wegens een geknelde zenuw in haar nek. Ondertussen heeft ze een eerste epidurale infiltratie achter de rug (of nek beter gezegd), maar deze ingreep heeft helaas niet het verhoopte resultaat opgeleverd. Op 10 oktober volgt een nieuwe poging. Hopelijk brengt die tweede ingreep wel verlossing van de pijn waar ze nu voortdurend door geplaagd wordt.

Het was niet moeilijk om volk opgetrommeld te krijgen voor een bezoekje. Mijn collega is een harde werker en erg geliefd binnen het team. Ze heeft er bovendien een moeilijk jaar opzitten. Begin dit jaar gingen zij en haar men uit mekaar en verhuisde ze van Brugge naar Leuven. Toch een grote verandering voor iemand die al een dochter heeft die aan de unief studeert. We waren eerlijk gezegd allemaal verbaasd (maar ook opgelucht) dat de transitie naar haar nieuwe leven zo vlot ging, maar ik stel me wel de vraag of de fysieke pijnen die ze nu ondervindt niet ergens gerelateerd zijn a dane stress van begin dit jaar.

Anyway, hoewel ik duidelijk had aangegeven dat ze niet te veel moeite moest doen, stond haar salontafeltje vol met hapjes. We kregen meteen een rondleiding in haar nieuwe appartement, een mooie en lichte woonst met witte muren en heel veel plantjes. Erg fijn ook dat de leefruimte uitkijkt op het Westen, waardoor we de eerste uurtjes van ons bezoek volop konden genieten van een gezellig avondzonnetje. We dronken een glaasje schuimwijn, brachten haar op de hoogte van de laatste gebeurtenissen op het werk en wisselden vakantie-ervaringen uit.

Wat ik alleszins onthoud van dit bezoek is dat Turkije dé place to be is voor haartransplantaties en andere plastische chirurgische ingrepen. Als ik ooit een Botox-behandeling overweeg, weet ik nu dat ik mijn Turkse collega moet inschakelen. 😉

Sushi @Goofball’s

Mijn laatste sushi-date met Goofball dateerde van begin juli, door de vakantie en het afscheid van haar vader lagen de prioriteiten even elders. Maar met de herfst in het vooruitzicht was het hoog tijd om deze fijne traditie weer op te pikken. Ditmaal met sushi van Kintsugi. Want ik heb nog altijd schrik dat dit restaurant failliet zal gaan wegens gebrek aan klanten en dat zou zonde zijn, na al die jaren hopen op een sushizaak vlakbij. Bovendien is de sushi er erg lekker. Gelukkig is het aanbod van Kintsugi nu ook beschikbaar via Deliveroo. Jullie weten wat jullie te doen staat! <eind promopraatje>

IMG_4942[1]

IMG_4943[1]

En oja, naar goede gewoonte hadden we het heel gezellig. Met een glaasje witte wijn babbelend over de dingen des levens die helaas niet altijd rozengeur en maneschijn zijn. Ik was trouwens erg trots op Kabouter, die opeens al kan lezen als een pro! Wat gaat de tijd toch snel!

Van Varadero naar Brussel – 1 mei 2019

Onze laatste halve dag in Cuba. Zo’n vakantie is toch altijd veel te snel voorbij. Ik heb het gevoel dat ik maar een fractie gezien heb van Cuba en dat er nog zoveel meer te ontdekken valt. De dag luieren op het strand gisteren voelt ook een beetje als een verloren dag. Ik had gehoopt meer watersporten te kunnen doen in Varadero, maar ja, als het weer niet mee wil… Al heb ik het gevoel dat het personeel overdreven voorzichtig is, zo hard waaide het nu ook weer niet. We genieten voor de laatste keer van het ontbijt en maken een mooie strandwandeling op het prachtig witte zandstrand van Varadero. De laatste keer genieten van dat prachtige blauwe zeewater…

IMG_3061

Het is 1 mei vandaag, een bijzondere dag voor het communistische Cuba. Jammer dat we net vandaag moeten vertrekken, want ik had graag door de straten gewandeld om de sfeer om te snuiven. Het personeel van het restaurant is alvast volop aan het feesten en we zien een praalwagen klaar staan voor de optocht vanavond.

De nemen voor de laatste keer een douche in onze hotelkamer, pakken onze valiezen en geven onze kamersleutel af bij het onthaal. We hebben de dag voordien een taxi besteld en duidelijk aangegeven dat we veel bagage hadden. En hoera, de dame aan het onthaal heeft dat goed geregeld. Er wacht ons een heus taxibusje. Wat een luxe!

De rit naar Varadero Airport verloopt supervlot. Onderweg zien we allerlei feestelijk uitgedoste mensen in de Cubaanse kleuren (blauw, rood en wit) en met Cubaanse vlaggen. Ook het inchecken van de bagage en de security check op de luchthaven zijn een fluitje van een cent. Er is op de luchthaven zowaar een mooi aanbod aan winkels en er is zelfs de mogelijkheid om iets te eten (wel junkfood). En zelfs de toiletten zijn aanvaardbaar! We hebben opeens een heel ander gevoel bij deze luchthaven dan bij aankomst. Mijn broer koopt nog een paar losse sigaren en dan is het tijd om te boarden. Natuurlijk speelt er een bandje bij het boarden. We kunnen geen afscheid nemen van Cuba zonder live muziek.

IMG_3083

Aan boord begeven we ons naar onze toegewezen zetels, maar dan blijkt dat daar andere mensen zitten. Verwarring alom. Tot blijkt dat deze mensen moeten afstappen in Cancún en dat wij voor de korte vlucht van Varadero naar Cancún vrij plaats mogen nemen in het vliegtuig. Het was handig geweest om hier op voorhand duidelijk over te communiceren. Dat zou ons veel gedoe bespaard hebben. We vinden allevier een plekje en dan moet het personeel gans het vliegtuig door om te controleren of elk stuk handbagage aan boord aan een passagier kan toegewezen worden. Unclaimed hand luggage wordt van het vliegtuig verwijderd. Vervelend allemaal.

Het is niet ver vliegen tot Cancún en we maken ons op om even de benen te strekken. Via de intercom deelt het boordpersoneel van het vliegtuig ons echter mee dat de passagiers die doorvliegen naar Brussel niet mogen afstappen. We moeten blijven zitten. Wat de bizarre situatie oplevert dat de schoonmaakploeg van Cancún aan boord komt terwijl wij nog allemaal op het vliegtuig zitten en het vliegtuig schoonmaakt met de passagiers er nog op. Een bizarre ervaring, maar ergens ook interessant om te zien hoe hard zo’n schoonmaakploeg moet werken. Veel tijd hebben ze alvast niet om het vliegtuig schoon te maken dat er een lange tocht van Brussel over Varadero naar Cancún heeft opzitten. We krijgen allemaal propere dekentjes en de kussenslopen worden gewisseld. Top!

De vlucht verloopt verder vlotjes, buiten een groot incident met een passagier die op de rij voor mij zit. Zij maakt er een groot drame van dat er slechts één maaltijdoptie beschikbaar is (met kip) en dat er geen vis-optie wordt aangeboden. Een steward met engelengeduld legt uit dat mensen met bijzondere vereisten dit op voorhand moeten aangeven bij het boeken van de vlucht. Voor een bijzondere maaltijd moet immers een supplement betaald worden. Dat gaat er maar niet in bij de dame in kwestie en ze dreigt bij jan en alleman klacht te gaan indienen. De steward blijft bewonderenswaardig kalm en vriendelijk. Ik zou het al lang hebben opgegeven en gezegd hebben: “En dient u vooral een klacht in mevrouw. Geniet van uw kip!”

Varadero – 30 april 2019

Niet veel te melden over onze voorlaatste dag in Cuba. Mijn vriend en ik slapen een beetje uit, we trekken met ons vieren richting het ontbijtbuffet en brengen de rest van de dag aan het strand door. Helaas staat er te veel wind, dus is het niet mogelijk een kayak of een paddle board te ontlenen. Erg jammer, want ik had ernaar uitgekeken nog eens op een paddle board te kunnen staan.

IMG_3045

Dus zit er niet veel anders op dan te relaxen op het strand met een podcast in de oren en af toe te gaan afkoelen in het schitterend blauwe water. In de namiddag pikken mijn vriend en ik nog een salsales mee. Ditmaal kan ik wel als vrouw dansen en dat gaat me een pak beter af.

Na de salsales verkassen we met ons gezelschap van het strand naar het zwembad. We hebben sinds onze aankomst immers nog niet in het hotelzwembad gezwommen. Al moet ik zeggen dat het leuker zwemmen is in zee. Zeker omdat er een idioot loopt te voetballen aan de rand van het zwembad. Niemand van het personeel spreekt hem erop aan, dus voel ik mij geroepen de goede orde te bewaren en wijs ik hem erop dat de rand van het zwembad geen voetbalveld is. Mijn opmerking wordt me niet in dank afgenomen, maar ik houd voet bij stuk. Zo makkelijk val ik niet te intimideren.

Voor ons laatste avondmaal laten we ons eens goed gaan aan het buffet. We sluiten de avond af in de bar waar we genieten van een ‘International Dance Show’, een amalgaam van dansen uit verschillende landen gebracht door zeer getalenteerde dansen. Die natuurlijke aanleg voor dansen van de Cubanen, daar kunnen wij houterige, blanke Europeanen nog een puntje aan zuigen.

IMG_3054

IMG_3055

Varadero – 29 april 2019

Mijn vriend en ik zijn vandaag wat vroeger opgestaan omdat we graag willen catamaran varen. Gisterenavond kregen we mijn broer en zijn vriendin niet overtuigd om mee te gaan, maar mijn vriend en ik hebben wel zin in wat actie. Een ganse dag op het strand liggen, is niet echt aan ons besteed. Het ontbijt is, zoals te verwachten viel, overdadig. Ik geniet vooral van de heerlijke vers gebakken omelet.

IMG_3034

IMG_3035

IMG_3036

We melden ons aan bij het verhuurpunt van de catamarans, kayaks en andere zeevaartuigen. We informeren of en wanneer we een catamarantochtje kunnen maken. We kunnen meteen te water gaan, maar krijgen mét de catamaran ook een kapitein mee. Blijkbaar hebben ze in Varadero niet voldoende vertrouwen in de toeristen om hen alleen de zee op te laten. We hebben dit nochtans al eens gedaan in Corsica. Maar goed, op zich is een boottochtje met z’n drieën ook wel leuk. Zo kan ik mijn Spaans nog wat oefenen. Ik vertel dat mijn vriend een zeildiploma heeft, maar de kapitein van onze catamaran heeft er blijkbaar niet veel vertrouwen in. Hij vraagt aan mijn vriend waar de wind vandaan komt en als die niet meteen kan antwoorden, vervliegt meteen zijn kans om de catamaran zelf te mogen besturen.

Het tochtje duurt niet superlang (een twintigtal minuten), maar we genieten van de nabijheid van het water en de zon op ons gezicht. Terug op het strand informeren we meteen wanneer de snorkeltochten vertrekken. Dat blijkt over tien minuten te zijn. Gelukkig zijn we op alles voorzien en hebben we ons snorkelmateriaal al bij ons. We haasten ons naar het buffetrestaurant waar mijn broer en zijn vriendin nog aan het ontbijten zijn om te vragen of ze zin hebben om mee te gaan snorkelen. We slagen er niet in hen mee te krijgen, dus keren mijn vriend en ik met ons tweetjes terug naar het vertrekpunt.

Dezelfde catamaran waarmee we deze ochtend een boottochtje maakten, brengt ons nu naar een goeie snorkelplek. Ditmaal moeten we de catamaran niet alleen delen met een kapitein, maar ook met twee Franse meisjes. Met een vloot van vier catamarans varen we allemaal naar dezelfde plek. De catamaran brengt ons in een half uur naar de snorkellocatie. We hebben de wind in de zeilen, dus we scheren aan een stevig tempo over de golven.

Het snorkelen zelf is superleuk. Er zijn meer vissen dan op Cayo Levisa, al heeft het viseten dat de professionele fotograaf die met onze groep meereist, daar wellicht ook iets mee te maken. Het helpt alleszins om veel mooie vissen in beeld te krijgen. En ja, ook mijn vriend en ik poseren voor wat foto’s. Benieuwd naar het resultaat!

DCIM110GOPRO

De terugtocht naar het strand van ons hotel duurt langer dan de heentocht. De kapitein moet immers tegen de wind in oploeven. Het is duidelijk dat wij de beste kapitein van de vier getroffen hebben. Al snel laat onze catamaran de rest van de vloot achter zich. Tot grote tevredenheid van onze kapitein finishen we als eerste op het strand. Wij feliciteren hem met zijn mooie overwinning. 😉

Rond twaalf uur zijn we terug in het hotel. Na een kleine zoektocht treffen we mijn broer en zijn vriendin aan in de lobby van het hotel, aan het profiteren van de wifi. 😉 Mijn vriend en ik lopen snel naar de kamer om het zout van ons af te spoelen en daarna trakteren we onszelf op een mojito met een extra dosis rum añejo. De mojitos in het hotel bevatten een minimale hoeveelheid rum, maar door een extra shot bruine rum toe te voegen, zijn ze perfect. Het ideale aperitief alvorens ons naar het lunchbuffet te begeven.

IMG_3038

Mijn vriend en ik keren rond 15u terug naar het verhuurpunt om een paddle board uit te lenen, maar helaas, het verhuurpunt blijkt gesloten te zijn. Dus gaan we maar een beetje zwemmen en daarna sluiten we aan bij de salsalessen aan het zwembad. Aangezien er te weinig mannen zijn (het eeuwige probleem), bied ik aan om als man te dansen. Voor mij is het de eerste keer dat ik de rol van man opneem en dat blijkt toch minder evident dan verwacht. Mijn respect voor de mannelijke dansers, dat leiden is echt niet makkelijk.

IMG_3037

We sluiten de namiddag af met een zwempartijtje in het prachtige turquoise water van Varadero. Echt, de kleur en de helderheid van dat water is onvergetelijk.

IMG_3098

Voor het avondmaal hebben we een tafeltje gereserveerd in het Italiaanse restaurant van ons hotel. We bestellen een flesje Freixenet cava om te klinken op de mooie dag. De minestronesoep is matig lekker en mijn stukje vis en het dessert zijn zeker ok, maar ik moet toegeven dat ik het gigantische aanbod van het buffetrestaurant mis.

IMG_3040

IMG_3043

De rest van de avond brengen we door in de lobby van het hotel, genietend van cocktails en rum. De avondanimatie (een goochelshow) kan ons niet echt bekoren.

Van Las Terrazas naar Varadero – 28 april 2019

Ons plan om vandaag een beetje uit te slapen mislukt jammerlijk. Mijn vriend en ik zijn allebei wakker om 7 uur. De schade van de talrijke muggenbeten wordt nu pas echt duidelijk. Op mijn rug is een mooie rij steken waarneembaar, perfect parallel aan mijn bh-bandjes. De muggen hebben recht door mijn kleed heen gestoken. Mijn vriend amuseert zich met het behandelen van al mijn beten, die al serieus aan het opzwellen zijn (ik reageer nogal allergisch op muggenbeten). It’s not a pretty sight en dat net nu we als afsluiter van de vakantie een paar dagen zee en strand in het vooruitzicht hebben. Ik doe opnieuw beroep op het medicijnkastje van de vriendin van mijn broertje en krijg van haar een anti-allergiepilletje. Hopelijk helpt dat om de zwellingen en de jeuk onder controle te houden.

Het ontbijtbuffet in Hotel Moka blijkt een meevaller. Er is zelfs vers gebakken omelet. Ik geniet van het redelijk gevarieerde aanbod en smul als dessert van een soort rijstpap. Heel lekker!

IMG_3072

IMG_3015

IMG_3016

Na de check-out stappen we in yet another taxi, die ons naar de laatste bestemming van onze reis brengt: Varadero! Het is alweer een probleem om de twee valiezen en twee trekrugzakken in de koffer van de taxi te krijgen. De oplossing is ondertussen genoegzaam bekend: de koffer dichtbinden met een koord. Werkt perfect. Gelukkig hebben we deze keer een moderne taxi mét airco en geen oldtimer. Fijn om eens voor de verandering niet aan de zetels vast te plakken. De zetels zijn zelfs vrij comfortabel. Mooi, die oldtimers, maar voor lange ritten gaat er niets boven het comfort van een moderne wagen.

Na een rit van iets meer dan drie uur rijden we het schiereiland Varadero op. Toegegeven, we hebben even last van een cultuurschok wanneer we ons hotel binnen stappen. We zijn van het rustige Las Terrazas in het centrum van het Cubaanse massatoerisme beland: het schiereiland Varadero is een langgerekte strook wit zandstrand met het ene na het andere all-inclusive hotel. En ja, hier gaan wij de laatste drie dagen van onze reis gezellig mee de toerist uithangen. In Starfish Cuatro Palmas, een adult only hotel met zwembad, een eigen stukje strand en  alle drank en eten inbegrepen. Because: why not?

Onze koffers laten we achter in de bagageruimte (gelukkig hebben we daar deze keer op geanticipeerd en hebben we wel ons zwempak onder onze kleren aangedaan) en we gaan rechtstreeks naar het lunchbuffet. Jawadde, wat een overdaad! Het is ergens een beetje choquerend om te zien hoeveel eten hier ligt, terwijl we de voorbije dagen mensen bij staatswinkels zagen aanschuiven om brood en eieren te kopen. Varadero is een plek die volledig in het teken van de toeristen staat. Zo’n all-in hotel is een wereld op zich en je kan hier perfect twee weken doorbrengen met zee, strand, animatie, eten en drinken, zonder dat je het hotel moet verlaten.

IMG_3019

Wanneer we echter een handdoek voor het strand proberen te bemachtigen, merken we al snel dat het échte Cuba ook hier niet veraf is. Eerst willen de dames van de beach club ons geen handdoeken meegeven omdat we nog geen kamernummer hebben, dus moeten we terug naar het onthaal om te informeren wat ons kamernummer is. Dan zijn alle handdoeken in de was en moeten we noodgedwongen zonder handdoek naar het strand. Na nog twee tevergeefse pogingen slagen mijn vriend en ik er dan toch eindelijk in drie handdoeken vast te krijgen. Dat aantal handdoeken ligt blijkbaar heel erg moeilijk, want we hebben maar recht op twee handdoeken omdat we een kamer van twee personen hebben. Wij leggen uit dat ons gezelschap uit vier personen bestaat, maar daar hebben de dames geen oren naar. Het is al een wonder dat we een extra handdoek losgekregen hebben. (Als je de handdoeken niet terug brengt, moet je trouwens een fikse boete betalen.)

Het is flink heet op het strand, zo heet dat we bijna onze voetzolen verbranden. Gelukkig slagen we erin vier strandstoelen te bemachtigen onder wat parasols. We smeren zonnecrème met de liters én profiteren van het all-inclusive aanbod. Een glaasje rum op het strand, wel ja, moet kunnen, nietwaar? Naarmate de namiddag vordert, pakken de donkere wolken zich samen boven het strand. Het lijkt erop alsof elk moment een fikse regenbui boven onze hoofden kan losbarsten. Gelukkig houden we het droog en brengen de wolken een beetje verkoeling.

Na een namiddag luieren en zwemmen gaan we de sleutel van onze kamer halen. We zitten in een apart gedeelte van het hotel, wat verder van de restaurants en de bars. Fijn om te merken dat met onze wensen is rekening gehouden, ik had immers een rustige kamer gevraagd. We spoelen het zand en het zoute water van ons af en maken van de gelegenheid gebruik om het bed uit te testen. 😉

Net voor zonsondergang begeven we ons met ons vieren terug naar het restaurant voor het buffet. We worden getrakteerd op een werkelijk prachtige zonsondergang en ik vloek binnensmonds dat ik mijn camera op de kamer gelaten heb. Hopelijk morgen een herkansing.

IMG_3022

IMG_3025

IMG_3029

Het buffet voor het avondmaal is zo mogelijk nog overdadiger dan het buffet ‘s middags. Ik ga hier geen moeite doen om op te sommen wat er allemaal te eten valt, maar het is indrukwekkend. En alles ziet er zeer verzorgd uit.

IMG_3030

IMG_3031

IMG_3032

Na het eten doen we wat elke goede toerist in Varadero doet: naar de avondanimatie aan het zwembad gaan. Een niet onaardig rockgroepje speelt covers van bekende nummers. Mijn vriend en ik glippen er even tussenuit om met onze internetkaartjes te profiteren van de wifi in de lobby van het hotel. Dat lukt niet honderd procent zoals gepland, want het lukt ons niet om uit te loggen (elk wifi-kaartje is goed voor één uur internet, maar als je uitlogt, kan je de resterende minuten op een ander moment gebruiken). Reden te meer om nog een extra rum añejo te gaan halen aan de bar. 😉

We sluiten de avond af met een mini-wandeling rond het hotel. Aan de overkant van de straat waaraan ons hotel ligt, is een latino show aan de gang, inclusief veren en minuscule bikini’s. Dat wordt hier nog een interessante afsluiter. 😉

Friday evening

Na een (alweer) een dagje ontwikkelen (de voorlaatste keer van het traject, nog even doorbijten), sloten we de dag onder collega’s af met een glas crémant op het terras van Le Pain Quotidien. De zon brak iet of wat aarzelend door de wolken en wij hadden naar goede gewoonte meer dan stof genoeg om over te praten, want er komt weer een herschikking binnen onze organisatie. De naweeën van de reorganisatie blijven voortduren.

Omdat het zo gezellig was, bleef ik wat langer op het terrasje hangen dan gepland. Terwijl de collega’s één voor één huiswaarts vertrokken, bleef ik uiteindelijk achter met nog één collega. Nog twee glazen crémant, ober! Ik heb het al vaak gezegd: ik heb echt het geluk dat ik zoveel collega’s heb met wie het uitstekend klikt. En dit terras bood de ideale gelegenheid om mijn collega beter te leren kennen en te praten over zijn wilde plannen voor het weekend. (Ligt dat aan mij of hebben holebi’s werkelijk een spannender uitgaansleven dan hetero’s?)

Drie maal is scheepsrecht

Na twee eerdere mislukte pogingen, is het mijn vriendin en mij vandaag eindelijk gelukt om samen te genieten van een bentoboxlunch bij de Samourai. Natuurlijk lag de focus van het gesprek door de omgeving op hun recente reis naar Japan. En ik moet zeggen, ik heb eigenlijk veel zin om terug te gaan naar dit prachtige land waarvan ik nog maar een fractie ontdekt heb. Nu alleen mijn vriend nog weten te overtuigen…

IMG_4933[1]

Return to Horia

Ik geef toe, er begint zich een zeker patroon af te tekenen onder mijn favoriete lunchplekjes in Brussel. Want het is beslist niet de eerste keer dat ik bij Horia uitkom. Ik heb nu eenmaal een zwak voor mediterrane mezze en hummus in het bijzonder. Voor mijn peer coach daarentegen was dit het eerste bezoekje aan Horia. Het was de eerste keer dan mijn peer coach en ik samen lunchten, dus kende ik zijn smaak nog niet echt. Horia was bijgevolg een beetje een gok, maar het bleek een goede te zijn.

Mijn peer coach vond het heel lekker en we hadden een echt fijne babbel samen. Hoewel we al een tijd elkaars peer coach zijn, wijden we onze gesprekken voornamelijk aan het werk (logisch natuurlijk als je elkaar moet coachen). Privé-onderwerpen kwamen tot nu toe maar vluchtig aan bod, dus was het leuk om hem ook eens de andere kant van deze hardwerkende en nauwgezette teamverantwoordelijke te leren kennen: een atleet en liefhebbende vader van twee met een zwak voor Spanje. Misschien moeten we tijdens onze volgende lunch Spaans tegen elkaar babbelen!

IMG_4932[1]

Van Cayo Levisa naar Las Terrazas – 27 april 2019

Deze ochtend opgestaan om 6.45u. Ik kan niet ontkennen dat het pijn deed. Een ochtendmens zal ik wel nooit worden… We stond zo vroeg op omdat we op tijd wilden zijn om de allereerste ferry naar het vasteland te nemen en aangezien het een dikke tien minuten stappen van de bungalow naar de ontbijtplek was, hadden we genoeg marge ingecalculeerd.

Ons groepje van vier was als allereerste aan het ontbijt. Of wacht, neen, die brutale kaas stelende vogel van gisteren was nóg vroeger opgestaan om zich een lekker ontbijthapje toe te eigenen. Ik probeerde de pannenkoeken, maar dat bleek geen succes. Het eten op dit eiland kon me maar matig bekoren, maar goed, we zijn er niet ziek van geworden, dat is ook al iets.

IMG_3001

IMG_3004

IMG_3005

Na uitgecheckt te hebben bij dezelfde onvriendelijke onthaalbediende als gisteren (ik begin te vermoeden dat zijn slechte humeur wel eens iets te maken zou kunnen hebben met de onmenselijk lange dagen dat hij hier moet kloppen) lopen we met onze bagage naar de aanlegsteiger van de ferry. Onderweg merken we ontelbaar veel krabbetjes op die zich verstoppen tussen de wortels van de mangroves.

IMG_2947

IMG_2949

De ferry van 9u is mooi op tijd. Ditmaal krijgen we een plekje op de oude ferry toegewezen. Wat we geen van allen erg vinden, want het is best een aangename boottocht en zo hebben we langer de kans om ervan te genieten. Gelukkig is de ferry lang niet zo volgeladen als gisteren.

IMG_2957

IMG_2958

IMG_2965

IMG_2974

Wij hadden met onze taxichauffeur geregeld dat hij ons zou komen ophalen op dezelfde plek waar hij ons de dag voordien had afgezet. Tot onze verbazing staat er ons echter geen mooie, rode oldtimer te wachten, maar een kleine, lelijke, gele lada. De chauffeur is ook een andere dan de dag voordien, maar hij is duidelijk goed gebrieft, want hij stapt recht op ons af en legt uit dat onze chauffeur verhinderd was, maar hij zal ons naar Las Terrazas brengen. We kijken iet of wat vertwijfeld naar de lada, maar low and behold, al onze valiezen passen zelfs in de koffer en dat zónder dat daar een touw aan te pas moet komen.

Binnen in de wagen is het zitcomfort helaas niet zo hoog. De zetels zijn behoorlijk oncomfortabel en het is gezellig warm, zo dicht op elkaar gepakt. Op de koop toe is de staat van de wegen waar we langs rijden abominabel. De ene put volgt na de andere en we worden flink door elkaar geschud.

De rit is echt onaangenaam, maar de chauffeur spant zich in om er het beste van te maken. Hij stopt zelfs onderweg om ons van de befaamde mamey vrucht te laten proeven, die een dame langs de kant van de weg te koop aanbiedt. Hij vraagt aan de dame om een mes en snijdt de vrucht voor ons open. Mijn vriend en ik proeven van de (lekkere!) vrucht, maar mijn broer en zijn vriendin durven het niet te wagen. De schrik om ziek te worden zit er goed in.

Na meer dan twee uur afzien in de lada, komen we aan in Hotel Moka in Las Terrazas. Las Terrazas is een dorp met 900 inwoners in de heuvels van Sierra de Rosario. Midden in een door de UNESCO beschermt natuurreservaat. De naam Las Terrazas verwijst naar de voor de pijnbomen aangelegde terrassen waar het gebied om bekend staat. De huidige inwoners halen hun inkomsten vooral uit het eco-toerisme.

We melden ons bij de receptie en krijgen te horen dat we pas om 16u kunnen inchecken. Tot we kunnen inchecken, mogen we onze bagage achterlaten in een opberghok. Hotel Moka biedt een ruim aanbod aan wandelingen en activiteiten aan en we besluiten meteen de natuurwandeling met gids te boeken. Altijd leuk om wat bij te leren over de lokale fauna en flora.

We eten een lichte lunch in het hotel (voor zover je spaghetti carbonara licht kan noemen, natuurlijk, het smaakt alleszins) en wachten aan ons tafeltje tot het 13u is. Ons groepje van vier krijgt voor de wandeling gezelschap van een Nederlands koppel, die met een huurwagen door Cuba reizen. Ze bevestigen ons dat dit niet altijd even makkelijk is. Wij blij dat we voor taxi’s als vervoermiddel gekozen hebben.

IMG_3009

De gids is een oudere man die enorm veel weet te vertellen over de natuur in de omgeving van Las Terrazas. De wandeling doorheen de groene bossen is schitterend en we spotten onderweg hagedissen en veel verschillende vogelsoorten. Op de letterlijke hoofdvogel (de tocororo, de nationale vogel van Cuba) is het echter nog even wachten. Hoezeer de gids ook zijn best doet om de roep van de tocororo na te bootsen, het beestje laat zich niet zien. Al horen we nu en dan wel zijn roep als antwoord weerklinken vanuit het gebladerte.

IMG_2977

IMG_2995

IMG_2998

IMG_2999

IMG_3005

IMG_3014

IMG_3024

IMG_3026

Ondertussen wordt ons gezelschap aangevallen door duizenden muggen. Ondanks al de deet die ik op mijn lichaam smeer, vallen de muggen elk stukje bloot lijf aan dat ze kunnen vinden. Ze steken zelfs gewoon door mijn kleedje heen. Het is duidelijk dat een beetje deet deze muggen niet kan ontmoedigen om van mijn lekkere bloed te proeven. Ik probeer de muggen zo goed mogelijk weg te slaan, maar dat is onbegonnen werk. Ik houd mijn hart vast voor het resultaat van deze onverholen aanval.

Naar het einde van de wandeling toe hebben we geluk, daar vertoont zich, eindelijk, de tocororo, een prachtig, klein vogeltje met een rood, blauw en wit verenkleed, dat net aan die kleurencombinatie zijn titel van nationale vogel te danken heeft. Ik slaag er zelfs in een min of meer geslaagde foto van het beestje te maken. We sluiten de wandeling af in koffiestop Aire Libre voor een, volgens onze gids, geweldige ijskoffie. Helaas lust ik geen koffie, dus ik houd het op een flesje water.

IMG_3028

Gelukkig zijn we ondertussen vlakbij ons hotel, want net op het einde van de wandeling barst er een fameuze regenbui los. We haasten ons tussen de regendruppels door terug naar Hotel Moka. Het is ondertussen 16u en de receptie wordt overspoeld door vers aangekomen gasten die allemaal tegelijkertijd willen inchecken. We zien het niet zitten om in de rij te gaan staan, dus drinken we nog iets in de bar. Ik bestel me een daiquiri, maar het smaakt me minder als de vorige keren. Kan het zijn dat ik de Cubaanse cocktails beu begin te worden? Een beetje meer variatie zou alleszins leuk zijn. Terwijl we onze cocktail drinken, barst het onweer in alle hevigheid los boven Las Terrazas. Het hele hotel is zo geconstrueerd dat in het gebouw bomen geïntegreerd zijn en de gangen zijn wel overdekt maar open naar buiten toe. Heel mooi, maar als het regent, staat er wel overal water in het hotel.

IMG_3060

IMG_3064

Wanneer de rij aan de check-in balie eindelijk is opgelost, checken we in en gaan we naar onze kamer. We profiteren van de goeie douche (met veel druk op het water, da’s niet overal het geval) en maken tijd voor een uitgebreide vrijpartij. Het regent nog steeds, dus veel activiteiten (buiten muggenbeten tellen, ik kom aan een goede dertig steken) staan er vandaag niet meer op het programma.

Ons avondmaal nuttigen we in het restaurant van Hotel Moka. Het is gestopt met regenen en vanaf het terras van het restaurant zien we de zon ondergaan tussen de bomen. Omdat er verder niet veel te doen valt in het hotel, drinken we rum op de kamer en kijken we naar de gopro filmpjes van de voorbije dagen. Ik moet eerlijk zijn dat voor mij Las Terrazas iet of wat een tegenvaller is. Mijn verwachtingen worden alleszins niet ingelost.

IMG_3010

IMG_3013

IMG_3061

IMG_3063

IMG_3070