Golgulsa tempel en Busan – 5 september 2018

Barslechte nacht. Heel moeilijk in slaap gekomen en vervolgens klaarwakker om 3.15u. We hebben bij het inchecken ook maar één laken gekregen en geen overtrekken voor de kussens en dekens. Ik heb me proberen behelpen met mijn superdunne, sneldrogende handdoek, maar jullie begrijpen dat dit geen ideale slaapomstandigheden zijn voor iemand met lichte smetvrees. Ik heb nochtans alle moeite van de wereld gedaan om in slaap te vallen, maar zelfs mijn speciale koptelefoon met slaapmuziek hielp niet. Really, als ik ooit nog eens op de grond slaap, neem ik een slaapmatje of zoiets mee. En mijn eigen kussen! Horrible. Ik voel me totaal geradbraakt, sta vol muggenbeten en heb een gigantische blauwe plek. Kortom, ik vind mezelf erg zielig. Rond een uur of half vier besluit ik dan maar wat filmpjes te kijken in afwachting van het signaal dat we mogen opstaan.

Ik ben alleszins blij dat ik om 5u kan opstaan om de morning chanting service bij te wonen én de zon te zien opgaan. De nacht overleefd! Opnieuw klimmen naar een hoger gedeelte van de tempel. Het is even zoeken om de juiste plek te vinden, dus we zijn een tikkeltje te laat. Niet dat we de laatste zijn, want een dik kwartier na ons druppelen er nog jongeren van de groep van gisteren binnen. Ik voel plaatsvervangende schaamte wanneer ik zie dat sommigen gewoonweg liggen te slapen op hun matje. Echt, je kan toch een beetje respect betonen. Op een gegeven moment wordt het zelfs de monnik die de dienst voorgaat te veel: hij geeft één van de jongeren een uitbrander. Ik versta niet goed wat hij zegt, maar het is iets in de aard van: “schamen jullie je niet en dat waar die westerlingen bij zijn”.

Om 6.30u zitten we aan het ontbijt. Het ontbijt is duidelijk samengesteld uit de overschotjes van het avondmaal van gisteren, maar wie maalt daarom? Het smaakt! En het is de perfecte brandstof voor onze volgende Sunmudo training om 9u. Ditmaal gelukkig een minder intensieve versie dan gisterenavond. De oefeningen vallen nog het meest te vergelijken met yoga. Aangenaam en ontspannend dus. Allez, dat vinden wij toch, want de weerspannige jongeren van gisteren vinden er duidelijk niets aan. We sluiten de sessie af met 108 buigingen op een ritme dat aangegeven werd door de Sunmudo master. 108 buigingen klinkt vrij eenvoudig, maar zo’n Koreaanse buiging is toch lastiger dan gedacht. Ik denk dat ik er maar een stuk of 90 gedaan heb. Onderstaand filmpje ter illustratie van de techniek:

Na anderhalf uur training is het tijd voor een zenmoment: een Koreaanse theeceremonie. Bedoeling van deze ceremonie is naast thee drinken, ook van gedachten wisselen met de monnik die de ceremonie leidt. Mijn vriend en ik zitten met ons tweetjes in een kring van weerbarstige scholieren die het nu duidelijk helemaal beu zijn. Jammer, want een theeceremonie vind ik altijd bijzonder om mee te maken. Al vind ik de Japanse ceremonie mooier om naar te kijken. De monnik vertelt allerlei levenswijsheden die voor ons naar het Engels vertaald worden door de leerkracht die de scholieren begeleidt. Na de ceremonie praten mijn vriend en ik kort met de leerkracht. Hij bevestigt dat het gaat om een groep jongeren uit het vijfde en zesde middelbaar. Misschien op verplichte bezinning, zoals ik dat ook in mijn jonge jaren gedaan heb. Om eerlijk te zijn denk ik dat ons verblijf in de tempel meer indruk gemaakt zou hebben, zonder een bende onverschillige pubers. Jammer, toch wel.

We genieten nog een laatste keer van een heerlijk veganistisch middagmaal, waarbij we (opnieuw!) kongguksu (콩국수) geserveerd krijgen. Grappig dat we dit gerecht dat we nog nooit eerder aten, nu twee dagen na mekaar voorgeschoteld krijgen.

Na het middagmaal keren we terug naar de kamer om ons te ontdoen van die afschuwelijk lelijke uniformen en weer onze eigen kleren aan te doen. Ik moet eerlijk zijn, voor mij was dit bezoek geen succes en ik denk niet dat ik het nog opnieuw zou doen, mocht ik de kans krijgen. Op de één of andere manier vond ik het ook wat commercieel over komen, zo’n temple stay. Een gemakkelijke manier om wat geld te verdienen voor zo’n tempel. Maar goed, het is wel een unieke ervaring, natuurlijk.

We checken uit en rijden verder naar Busan. Rond kwart na twee komen we aan in het Ramada Encore hotel. Ik ben dolbij dat ik de komende nacht opnieuw in een écht bed kan slapen en ben benieuwd of het ontbijt hier ook zo uitgebreid zal zijn als in Sokcho. We zijn te vroeg om al op de kamer te kunnen, dus besluiten we ergens iets te gaan drinken. Het is ronduit schitterend weer, maar blijkbaar niet zo eenvoudig om een terrasje te vind om daarvan te genieten. Gelukkig vinden we een Novotel met een terras buiten. Fijn om even te kunnen relaxen.

Na één drankje keren we terug naar ons hotel om in te checken en onze valiezen op de kamer achter te laten. Vervolgens wandelen we naar het mooie zandstrand van Busan. We wandelen langs de promenade en genieten van de zon. We buigen weg van de zee en volgen een tijdje een oude, verlaten spoorweg tot we aan het startpunt komen van Moontan Road, een weg tussen de dennenbomen die befaamd is om zijn mooie uitzichten, vooral wanneer de maan schijnt. En ja, de wandeling is prachtig, zeker in het zachte avondlicht. Spijtig genoeg hebben we geen van beide wandelschoenen aangedaan en wordt het pad steeds lastiger. Omdat we het te riskant vinden om op flipflops verder te gaan in het donker, maken we rechtsomkeer.

Omdat we al wat honger beginnen te krijgen, kijken we op de terugweg uit naar een restaurantje om iets te eten. We koken langs een aantal restaurantjes die zich boven een viswinkel bevinden. Altijd een goeie combinatie. Op goed geluk willen we er eentje binnen stappen, maar we worden tegen gehouden door de uitbater. Om de één of andere onduidelijke reden vraagt hij ons op voorhand te betalen. Euh, ok, we bestellen random een set menu en een fles soju en hopen op het beste. En man, dat hebben we ons niet beklaagd: wat een heerlijkheden passeren er op ons bord! Verser dan verse vis, echt een culinair hoogtepunt op een reis waar we op dat vlak nog niets te kort gekomen zijn. We zijn in opperbeste stemmen en bestellen nog een tweede en dan nog een derde fles soju. Toegegeven, die derde fles was er wellicht ietwat te veel aan. (Ter info: een fles soju is 375 milliliter.)

Na dit overvloedig avondmaal keren we langs het strand terug naar ons hotel. In licht beschonken toestand doen we de was om vervolgens doodop ons neer te vleien op een echter matras. Wat een zaligheid!

Bunhwangsa en Golgulsa tempel – 4 september 2018

Omdat we de dagelijkse zoektocht naar ontbijt een beetje beu zijn, reserveerden we de dag voordien voor het ontbijt in ons Mini Hotel 141. Onze verwachtingen zijn niet al te hoog, want we betaalden voor dit ontbijt slechts 2000 won per persoon (1,5 euro). Na al dat overvloedige eten van de laatste dagen, vinden we het echter geen van beiden erg om het met wat minder te doen. En ja, veel meer dan een hardgekookt ei, geroosterd brood, confituur en cornflakes treffen we niet aan in de behoorlijk ongezellige en raamloze ontbijtzaal in de kelder van het Mini Hotel.

Helaas, ook vandaag regent het. We proberen het niet aan ons hart te laten komen en vertrekken met de wagen naar de Bunhwangsa tempel en haar stenen pagoda, daterend uit 634. De pagoda is de oudste pagoda van het Silla koninkrijk en jawel, daarom National Treasure no. 30! De pagoda telt drie verdiepingen, maar volgens oude bronnen zouden dit er vroeger negen geweest zijn. Doordat de bovenste verdiepingen van de pagoda ingestort zijn, is het niet langer mogelijk de pagoda te betreden. Dat de pagoda er nu redelijk goed uit ziet, komt doordat de Japanners deze gedeeltelijk gerestaureerd hebben tijdens de bezetting van Korea in 1915.

Vlakbij de Bunhwangsa tempel liggen de ruïnes van de Hwangnyongsa tempel. Deze tempel was volledig gebouwd in hout zonder gebruik te maken van ijzeren nagels om de negen verdiepingen hoge structuur bij mekaar te houden. De tempel moet een fenomenaal gezicht geweest zijn. Met zijn hoogte van 68 meter was het in de 7de eeuw het hoogste gebouw van Oost-Azië. Jammer genoeg zijn op de site enkel nog de overblijfselen van het grondplan van dit ongetwijfeld indrukwekkende tempelcomplex te zien. In 1972 vonden er opgravingen plaats op deze site die zo’n 40.000 artefacten opleverden. Ongetwijfeld een archeologische droom om aan zo’n opgraving te kunnen meewerken.

De site waar vroeger de Hwangnyongsa tempel lag, is een groen open veld omringd door bergen, waar tientallen witte reigers zitten te genieten van het zonnetje dat inmiddels is doorgebroken. We waden door het groene gras om ons een beeld te vormen van de afmetingen van de bouwwerken die hier vroeger stonden, tot ik een slang vlak voor mijn voeten zie wegglippen. Ongetwijfeld ook aan het genieten van het zonnetje. 😉

Omdat het ontbijt deze ochtend nogal karig was, hebben we zin in een uitgebreid middagmaal. We rijden terug naar de parking vlakbij Tumuli-gongwon, parkeren de auto en lopen te voet naar het restaurant dat onze Lonely Planet gids aanraadt. Helaas, net vandaag is het sluitingsdag. Op goed geluk lopen we een ander etablissement in dezelfde buurt binnen. We zijn de enige westerlingen in het restaurant. Rondom ons zien we Koreanen die hier duidelijk komen eten tijdens hun lunchpauze. We laten onze schoenen achter aan de ingang en hurken aan een lange tafel naast drie Koreanen. Uiteraard is er geen Engelstalig menu, dus bestel ik gewoon hetzelfde als de mannen naast ons. En zo eten we dus voor de allereerste keer van ons leven kongguksu (콩국수): koude noedelsoep op basis van sojamelk. Heerlijk verfrissend op een warme dag!

Wel jammer dat we, net nu de zon zich van haar beste kant laat zien, afscheid moeten nemen van Gyeongju. Die groene tumuli zien er nog honderd keer mooier uit als de zon schijnt. Net of je in teletubbieland bent beland. We kunnen echter niet blijven, want om 13u moeten we inchecken in de Golgulsa tempel voor een onvervalste temple stay! Ik zal eerlijk zijn dat ik met gemengde gevoelens uitkijk naar dit verblijf van 24 uur in een authentieke Koreaanse tempel. De combinatie van op de grond slapen en om 5 uur ‘s ochtends moeten opstaan, lijkt me niet echt ideaal. Nuja, we zullen zien wat het geeft.

Bij aankomst krijgen we het uniform van de tempel in onze handen gedrukt. Iedereen loopt er hier op dezelfde manier gekleed bij: in een ruime bruine pofbroek die je op een bepaalde manier rond je middel moet knopen (gelukkig krijgen we een demonstratie van hoe dit moet) en een lelijk geel vest dat je over een t-shirt moet dragen. Op zich heb ik niets tegen uniformen, maar deze combinatie is echt afzichtelijk. Hadden ze niet hetzelfde in het donkerblauw of zoiets kunnen maken? Bij het inchecken blijkt dat mijn vriend en ik van elkaar gescheiden worden. Mannen en vrouwen mogen op het terrein van de tempel immers niet in dezelfde kamer verblijven. Op zich kan ik daar wel mee leven, het is maar voor één nacht, maar wat ik niet verwacht, is dat ik een kamer moet delen met een andere dame. De Koreaanse dame in kwestie is vriendelijk genoeg, maar samen met iemand in dezelfde kamer op de grond slapen, neen, dat zie ik echt niet zitten. Gelukkig heeft mijn vriend wel een kamer voor hem alleen. Omdat nergens vermeld staat op de voucher dat we een kamer moeten delen, keren we terug om te een andere kamer te vragen. De dame van de tempel wil eerst van geen wijken weten en belt zelfs het reisbureau waarmee we geboekt hebben, maar na nog wat aandringen van onze kant krijg ik dan toch een kamer voor mij alleen toegewezen. Oef!

Mijn vriend en ik kleden ons om in de kamer en trekken dan naar de eerste activiteit van de dag: boogschieten. Het is niet verplicht om aan de activiteiten deel te nemen, maar we willen natuurlijk zoveel mogelijk meepikken van het programma. Het boogschieten op zich lukt wel, maar het is een beetje op het gevoel, want uiteraard verstaan we niks van de uitleg die in het Koreaans gegeven wordt. Dat soort woordenschat hoort niet bepaald tot mijn actieve kennis. Het is geen probleem om ver te schieten, raak schieten daarentegen is een ander paar mouwen. Ik kom zelfs niet in de buurt van de roos.

Tijdens het boogschieten doe ik me een eerste keer flink pijn doordat de pees van de boog de binnenkant van mijn arm raakt. Ik besluit het daarna voor bekeken te houden, maar laat me toch overhalen nog één keer te schieten. En dan gebeurt het: de pees schampt langs de binnenkant van mijn linkeronderarm en ik voel meteen dat het prijs is. Het doet ontzettend veel pijn, maar dat is niet het ergste, ik weet dat er mij een gigantische bloeduitstorting te wachten staat. Na het einde van de activiteit lopen we snel naar de wagen, waar in de koffer mijn tube Hirudoid ligt. Ik smeer meteen een flinke laag op mijn onderarm die al helemaal dik en blauw gezwollen is. Dat wordt een souvenir dat ik voor de rest van de reis zal meedragen.

Een flink stuk klimmen in de volle zon later, hebben we de plek gevonden waar het volgend item op het programma plaats vindt: een Sunmudo demonstratie. De Golgulsa tempel is het wereldhoofdkwartier van deze Koreaanse vechtkunst. Ik ben erg onder de indruk van de demonstratie van de Sunmudo masters. De manier waarop zij hun lichaam beheersen heeft iets weg van ballet dansen. Iets minder onder de indruk ben ik van de dame op leeftijd die tussen de demonstraties door haar zangkunsten etaleert. Niet bepaald een genot voor mijn oren. Het voelt ook allemaal een tikkeltje té toeristisch aan, zo gezeten op onze plastic stoeltjes.

Na de demonstratie klimmen we nog een beetje hoger om de befaamde in de rots uitgehakte boeddha te bewonderen. Mooi, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik deze reis al mooiere gezien heb.

Om 17u worden we verwacht in de gezamenlijke eetzaal voor het diner. De veganistische gerechten die we voorgeschoteld krijgen, zijn met zorg bereid door een aantal ajumma’s. Het concept is dat je zoveel mag opscheppen als je wil, zolang je maar je bord leeg eet. Het eten smaakt heerlijk en ik ga graag terug voor een tweede portie.

Om 18u staat er ‘orientation’ op ons programma. Het is niet geheel duidelijk wat hiervan de bedoeling is. We zitten met twee personen in een klein lokaaltje en de Sunmudo master die met moeite drie woorden Engels spreekt verontschuldigt zich dat de persoon die normaal de oriëntation doet afwezig is. We krijgen een filmpje te zien dat wat meer achtergrond geeft bij het leven in de tempel en vervolgens hebben we een gesprek met horten en stoten met de Sunmudo master. We komen te weten dat hij op Jeju island geboren is en daar een vrouw en twee kinderen heeft. Zijn gezin heeft hij een half jaar geleden achter gelaten om zich in deze tempel verder te bekwamen in de Sunmudo kunst. Momenteel zijn zijn twee kinderen (3 en 5 jaar) op bezoek bij hem. We hadden de twee kinderen al zien rondlopen op het tempelterrein en weten nu ook bij wie ze horen. Beetje een vreemd verhaal, want ik dacht eerst dat hij een monnik was.

Om 18.30u wonen we de evening chanting service bij. Het is een vrouwelijke monnik met een kaal geschoren hoofd die de dienst leidt. We zitten allemaal met de benen onder ons gevouwen op een matje en ik laat mijn gedachten meezweven op de klanken die de vrouw produceert. Best wel ontspannend. Daarna is het tijd voor wat inspanning: 90 minuten Sunmudo training. Wij zijn de enige westerlingen aanwezig op de training. Druppelsgewijs krijgen we gezelschap van een bende jongeren (ik schat rond de 17 jaar oud) die duidelijk allemaal bij dezelfde groep horen. Bij het inchecken werd nochtans benadrukt dat stiptheid belangrijk was… Alleszins blijkt al snel dat de jongeren er niet veel zin in hebben. Ze doen amper moeite om de makkelijke oefeningen te doen, om van de moeilijke nog maar te zwijgen. Heel mijn beeld van de hard werkende, gedisciplineerde Koreaanse jongere aan diggelen.

Ik zal niet zeggen dat ik de allerbeste conditie heb, maar ik doe wel moeite om de oefeningen zo goed mogelijk uit te voeren. Dit in tegenstelling tot de jongeren die duidelijk niet verstoppen dat ze hier dik tegen hun goesting aanwezig zijn. Na een tijdje zijn de kinderen van de Sunmudo master, die in de zaal waar de training plaatsvindt rondlopen) het duidelijk beu. Het lukt de Sunmudo master eerst nog hen te sussen, maar het is duidelijk dat het bedtijd is voor deze kinderen. Wanneer de kinderen echt niet meer in bedwang te houden zijn, geeft hij de opdracht aan één van zijn discipelen om de training verder te zetten, zodat hij de kinderen in bed kan steken. Een verstandige beslissing. Na best een intensieve training volgt het fijnste stuk: het stretchen!

Na 90 minuten trainen, keren mijn vriend en ik beiden naar onze kamer terug om daar apart nog wat op de laptop te werken. Eerlijk: ik zie erg op tegen een nacht op de grond slapen. Hopelijk valt het iet of wat mee.

Fondation Baur – 9 december 2018

Na een regenloze dag in Montreux is ons goedweergeluk opgebruikt. Regen op de dag van het Fête de l’Escalade in Genève… Dus doen we het rustig aan deze zondagochtend: uitslapen, uitgebreid ontbijten, douchen en dan seksen op een door de schoonmaakploeg vers opgemaakt bed. De sfeer dit weekend zit helemaal anders dan de vorige keer. Waar er de vorige keer weinig ruimte was voor een echt gesprek, lijkt dat nu beter te lukken. Ik zal niet zeggen dat we er al helemaal uit zijn, maar er is alvast bereidheid aan beide kanten om onze relatie opnieuw een kans te geven. We zullen alleen op zoek moeten naar een manier om de verschillen waarop we gestoten zijn een plek te geven.

Tegen de middag vertrekken we naar het oude stadsgedeelte van Genève om wat mee te pikken van het Fête de l’Escalade. Vorig jaar was het de zondag van dit feestweekend ook al zo’n rotweer, maar nu leek het wel of alle inwoners van Genève collectief beslist hadden om thuis te blijven. Er was ook veel minder te doen in de oude stad dan vorig jaar. Misschien vindt het hoogtepunt van de feestelijkheden plaats op zaterdag? Enfin ja, we dronken een soepje, aten een hartige pannenkoek en een glühwein later besloten we het voor bekeken te houden en op zoek te gaan naar een alternatieve manier om ons bezig te houden.

Dat alternatief vonden we in de Fondation Baur, Musée des arts d’Extrême-Orient. Een museum dat een prachtige collectie Chinese en Japanse kunstvoorwerpen tentoonstelt, voornamelijk keramiek. De voorwerpen die de heer Baur tijdens zijn leven verzamelde, vormen de basis van de collectie. Ik kan een bezoek aan dit museum echt van harte aanbevelen. Prachtige voorwerpen op een aantrekkelijke manier gepresenteerd. Tijdens ons bezoek hadden we het museum bijna voor ons alleen, wat ons bezoek net dat tikkeltje extra gaf. Zeker aan te raden als je, net als ik, een voorliefde heb voor alles wat Oosters is.

Ondanks de regen brachten we na het bezoek aan de Fondation Baur nog een blitzbezoek aan de kerstmarkt in het Parc des Bastions. Het was echter te slecht weer om er lang te blijven hangen. We deelden een glühwein om ons warm te houden en besloten een warme plek te zoeken om te aperitieven voor het avondmaal. Het Riverside café bleek een fijne en rustige plek om een glaasje wijn te drinken. Jammer dat het café al sloot om 18u op zondag.

Voor het avondmaal belandden we net zoals de vorige keer in restaurant Zhong Tong, kwestie van het Oosterse thema van de dag trouw te blijven. 😉

Gyeongju – 3 september 2018

De dag alweer begonnen om 7u. We worden nog vroege vogels! Helaas niet zo geweldig geslapen. Ik geraak maar niet gewoon aan dat slapen op de grond. Het is voor mij, als zijslaper, heel moeilijk om een comfortabele houding te vinden om in slaap te vallen. Eigenlijk lukt het slapen alleen als ik op mijn rug lig, maar dan krijg ik pijn in mijn onderrug. Komt daar nog bij dat de boiler in de badkamer de ganse nacht met veel lawaai op en af sprong. Enfin ja, conclusie is: matrassen zijn een geweldige uitvinding!

Om eerlijk te zijn, vond ik de Hanok stay in hotel Hwang Nam Guan niet echt de moeite. Ik ben altijd geradbraakt na een nacht op de grond slapen en als daar dan geen lekker authentiek Koreaans ontbijt en bijzondere ervaring tegenover staan, dan pas ik liever.

Aangezien ons hotel geen ontbijtmogelijkheid heeft, zit er weinig anders op dan ons naar de dichtsbijzijnde Starbucks te begeven. Niet bepaald mijn favoriete ontbijtplek (ik probeer Amerikaanse ketens zoveel mogelijk te vermijden, maar er zijn weinig andere opties in de buurt van ons hotel en om eerlijk te zijn, begint de 7-eleven wat tegen te steken. En ere wie ere toekomt, dat Starbucks ontbijt valt beter mee dan verwacht. Mijn cajun wrap smaakt en dat zoete broodje met rode bonen als dessert is een goeie afsluiter. Goeie punten gescoord, Starbucks.

Na het ontbijt lopen we opnieuw naar het park met de tumuli. Net op het moment dat we een archeologische site aan het bewonderen zijn, gaan de hemelsluizen open. ‘t Is niet dat we het niet zien aankomen hebben, want de loodgrijze lucht achtervolgt ons al sinds gisterenmiddag. Dan maar naar het Gyeongju National Museum. En waw, wat een fabelachtig museum! Een archeologische droom! Enorm onder de indruk van de schatten uit het Silla Koninkrijk die er tentoongesteld zijn.

De ganse voormiddag blijven we geplaagd door buien, maar gelukkig hebben we daar niet zoveel last van, omdat we van het ene gebouw naar het andere lopen op de museumsite. Rond half twee ronden we ons bezoek af. Onze magen rammelen: hoog tijd om op zoek te gaan naar een fijne lunchplek. De Lonely Planet brengt ons naar een restaurant waar ssambap op het menu staat: vlees met slabladeren, banchan, sauzen en knoflook, veel knoflook. En ja, ondertussen weten we dus dat we het vlees met wat saus en knoflook moeten oprollen in de bladeren. Het eten is extreem goedkoop, maar niet zo bijzonder. Of misschien zijn we de voorbije dagen gewoon te veel verwend geweest. Gelukkig is de soju heel erg lekker! We hebben trouwens het ganse restaurant voor ons alleen.

Na het middagmaal lopen we naar Donggung Palace and Wolji Pond. Een hele mooie plek, die ongetwijfeld nog mooier zou zijn, mocht het niet zo’n grauwe dag zijn. We wandelen terug in de richting van de tumuli. Het blijft een bijzonder zicht, die gigantisch groene molshopen, een beetje willekeurig verspreid doorheen het landschap verspreid.

We kopen een ticketje en lopen het ommuurde Tumuli-gongwon binnen. De concentratie aan tumuli is hier nog hoger dan in de rest van Gyeongju. Het hoogtepunt is de Cheonmachong graftombe, het enige graf dat je kan betreden. In de grafkamer krijgen we een goed beeld van de schatten die zo’n koning letterlijk meenam in het graf. Ik ben echt onder de indruk van de rijkdom van de Silla cultuur. Jammer dat wij in het Westen zo weinig in aanraking komen met de Oosterse cultuur en er bijgevolg zo weinig vanaf weten.

Wanneer we ons bezoek afronden, is nog altijd een kwakkelweer. We keren naar het hotel terug om de auto en de valiezen op te halen en dan ergens te gaan eten. Een moeite die we ons misschien hadden kunnen besparen, want (letterlijk) een paar meter verder parkeren we de wagen bij een dessertcafé, waarop ik de dag voordien mijn oog had laten vallen. Want ja, wie wil er nu geen dessert in de vorm van een tumulus en een astronomisch observatorium?

Het dessert waarvoor we café 43 bezoeken, bestaat uit twee bollen groene theeijs geserveerd op ijsschilfers met daarover vermoedelijk sojamelk of iets in die aard. Het dessert is zoet en lekker en de portie is enorm. De thee die ik bestelde, blijkt spijtig genoeg een tegenvaller. Ik verwachtte warme hibiscusthee, maar in de plaats daarvan krijg ik een soort hyperzoete icetea. Nog erger dan frisdrank! Ik voel mijn bloedsuikerniveau letterlijk stijgen.

Helaas, wanneer we uit het dessertcafé komen, blijkt dat we een boete gekregen hebben wegens fout parkeren. Net als in Vilnius besluiten we deze boete feestelijk te negeren. We zullen wel zien of we op het einde van onze huur de rekening gepresenteerd zullen krijgen.

We rijden verder naar ons tweede hotel in Gyeongju: Mini Hotel 141. Een hotel met een bed, hoera! En wat meer ruimte om onze valiezen in kwijt te kunnen, alleen zijn ze de kapstokken vergeten. Serieus, elk zichzelf respecterend hotel zou toch minstens voor een paar kapstokken moeten zorgen.

We droppen onze bagage af in het hotel en maken nog een avondwandeling om wat nachtelijke foto’s van Gyeongju te maken. De regen die ons de ganse dag parten heeft gespeeld, is gelukkig opgehouden. De avond is aangenaam warm en we genieten van de zachte temperatuur.

Een beetje toevallig komen wij bij de prachtig verlichte Woljeonggyo brug. Het statief komt goed van pas om deze schitterend gereconstrueerd bouwwerk in beeld te brengen. Helaas zijn de tumuli minder goed verlicht en dus een grotere uitdaging om goed op de gevoelige plaat vast te leggen.

We keren terug naar het hotel, drinken het laatste flesje soju op dat we ondertussen al een paar hotels meesleuren, nemen een douche in een douchekabine en kruipen in bed. Van het het nachtleven in Zuid korea hebben we idd nog niet veel gezien…

Montreux Noël – 8 december 2018

De vorige keer dat ik in Zwitserland was, zagen mijn vriend en ik tijdens ons blitzbezoek aan Montreux de kerstmarkt in opbouw. Die opbouw deed vermoeden dat de kerstmarkt van Montreux absoluut de moeite zou, met mooie houten kraampjes langs het meer. Ik nam me toen voor om terug te komen voor die kerstmarkt. Het was aan mijn vriend om uit te maken of hij me zou willen vergezellen voor deze uitstap of niet.

Toen ik de dag voordien landde, stond hij me op te wachten op de luchthaven van Genève en het weerzien was een pak hartelijker dan de vorige keer. Ik had hetzelfde hotel geboekt als het vorige weekend, voor het geval we slaande ruzie zouden krijgen. Dat gebeurde gelukkig niet en hij bleef de nacht van vrijdag op zaterdag overnachten bij mij in het hotel.

Zaterdag sliepen we uit en ontbeten we op het gemak. Montreux is niet zover van Genève en een ganse dag kerstmarkt is een beetje van het goede te veel. We mikten dus op een aankomst iets na het middaguur. De trein bracht ons zonder problemen tot in hartje Montreux, alwaar de organisatie van de kerstmarkt een aantal klaar-overs had ingeschakeld om iedereen veilig te laten oversteken. Duidelijk een goed georganiseerd evenement!

We zetten ons bezoek meteen in met een lekker pannenkoekje vergezeld van, hoe kan het ook anders, een glühwein. En jawel de kerstmarkt was even charmant als ik me had voorgesteld toen ik de kraampjes in opbouw zag. Zeer mooie stalletjes met als achtergrond het meer en de bergen. Jammer dat het weer wat grauw was, maar gelukkig bleef het droog. Dat is het voornaamste bij zo’n bezoek aan de kerstmarkt. We slenterden langs de kraampjes die de normale kerstprullaria uitstalden, met hier en daar een iets origineler aanbod (ik kocht me bijna een prachtig 3D-model van een trein in hout). We spotten zelfs een kraam met authentieke Brusselse wafels. De kraam noemde heel toepasselijk ‘Manneke Kris‘ en zag eruit als drie Brugse rijhuizen. Slimme marketing en aan het volk te zien, konden de Zwitsers deze Belgisch specialiteit wel smaken.

Eregast was het land Bosnië-Herzegovina, dat jammer genoeg een plaatsje toebedeeld kreeg helemaal op het einde van de kerstboulevard. Als je echt een land in de kijker wil zetten, lijkt me een meer centrale plaats aangeraden. Jammer dat we op dat moment nog vol pannenkoek zaten, want de specialiteiten uit Bosnië-Herzegovina zagen er heerlijk uit.

Voor het vieruurtje lasten we een stop in bij een soort iglo waar binnen een nephaardvuur brandde. We dronken allebei een (helaas voorgemengde) cocktail, die eigenlijk best wel te pruimen viel. Omdat we onze zinnen gezet hadden op kaasfondue ‘s avonds, probeerden we een reservatie te versieren in één van de mooie blokhutten die speciaal voor de gelegenheid gebouwd waren. Helaas, alles zat stampvol. Dan maar via tripadvisor gereserveerd in restaurant Le Museum, dat iets verder van de kerstmarkt lag. Gelukkig hadden ze daar wel plaats!

Bij valavond stak er een stevige wind op die voor hoge golven op het meer zorgde. Dat hield ons echter niet tegen om in het reuzenrad te gaan. We hadden het perfecte tijdstip uitgekozen, want net toen wij in het reuzenrad zaten, zagen we de kerstman in zijn slee voorbij vliegen! Die Zwitsers sparen kosten nog moeite om de bezoekers in de kerstsfeer te brengen.

Voordat we naar het restaurant gingen, verorberde ik nog snel een negerzoen van één van de kraampjes in de overdekte markt. Klein voorgerechtje. 😉

En dan was het tijd voor kaasfondue met truffel! De beste kaasfondue die ik tot nu toe gegeten heb! Heerlijk.

Om ons bezoek af te ronden, pikten we nog het Spectacle Lumineux mee. Echt onder de indruk waren we niet, maar het duurde niet lang en het was een fijne afsluiter van een geslaagde kennismaking met mijn eerste Zwitserse kerstmarkt.

Van Andong naar Gyeongju – 2 september 2018

Op 7 uur opgestaan om zoveel mogelijk uit de dag te halen. We reppen ons naar de dichtsbijzijnde 7-eleven om een ontbijtje bijeen te kopen. Ditmaal hebben ze gelukkig wel onigiri. Blijkt dat je die dingen moet opwarmen in de microgolfoven! Dat heb ik dus al heel mijn leven verkeerd gedaan! Bij nazicht van de verpakking staat dit in een piepkleine afbeelding effectief zo vermeld. En ik moet toegeven, een paar seconden opgewarmd, smaakt zo’n onigiri nog nét iets beter. En jawel, daar drink ik een bananenmelkje bij!

Om 9u zitten we al in de auto, onderweg naar onze volgende bestemming: Gyeongju. Het is een prachtige, zonnige zondag met amper andere weggebruikers op de baan. De weg slingert zich door groene beboste heuvels. We passeren boomgaarden en wijngaarden en overal zien we kraampjes langs de weg waar je normaal vers fruit kan kopen. Omdat het zondag is, zijn de meeste kraampjes echter niet bemand, of beter gezegd: bevrouwd, want fruit verkopen is vrouwenwerk in Zuid-Korea.

We stoppen voor de eerste keer deze trip om te tanken. De dame van het tankstation assisteert ons bij het vullen van de tank en we krijgen er nog gratis koffie en water bovenop. Wat een service!

Rond het middaguur zijn we bij Bulguksa Tempel. Helaas hebben we de mooie blauwe lucht achter ons gelaten. De grijze wolken in Gyeongju doen ons vrezen dat er regen op komst is. Nuja, niets aan te doen. We parkeren de wagen op een grote parking vlakbij de tempel. Bulguksa Tempel is, aan het aantal auto’s op de parking te oordelen, duidelijk een populaire toeristische bestemming.

Bulguksa Tempel werd gebouwd in 528 tijdens de Silla periode en is UNESCO werelderfgoed. De ganse site werd verschillende keren uitgebreid en herbouwd. Tijdens de Japanse invasie (1592 – 1598) werd de tempel spijtig genoeg volledig platgebrand. Gelukkig werd de tempel in 1604 (tijdens de Joseondynastie) gereconstrueerd. Daarna onderging de tempel nog een veertigtal renovaties om uiteindelijk aan zijn lot overgelaten te worden tot in 1969 het Bulguksa Temple Restoration Committee opgericht werd om de tempel in zijn vroegere glorie te herstellen. Dat Bulguksa een belangrijk monument is voor de Koreanen blijkt uit de hoge concentratie aan nationale schatten die zich hier bevindt: Dabotap Pagoda (National Treasure No. 20), Seokgatap Pagoda (National Treasure No. 21), Yeonhwa-gyo & Chilbo-gyo Bridges (National Treasure No. 22), Cheongun-gyo & Baegun-gyo Bridges (National Treasure No. 23), Seokguram Grotto (National Treasure No. 24), the Golden Seated Vairocana Buddhist Figure (National Treasure No. 26), the Golden Seated Amita Figure (National Treasure No. 27), and Saritap Pagoda (Treasure No. 61).

Na ons bezoek aan de tempel gaan we op zoek naar een lekker middagmaal. Dat vinden we aan de overkant van de parking in de vorm van een heerlijke hotpot met bulgogi en paddenstoelen. Om niet altijd soju of makgeolli te bestellen, besluiten we eens een andere drankje te proberen: baekse-ju. Niet slecht, maar we zijn het er beiden over eens dat soju en makgeolli toch lekkerder zijn.

Met een volle maag rijden we naar de volgende UNESCO werelderfgoed site en National Treasure No. 24: Seokguram grotto. De weg die ons naar boven brengt, is smal en vol bochten. Bij elke haarspeldbocht houden we even onze adem in, in de hoop geen tegenliggers tegen te komen. De tocht naar boven verloopt gelukkig zonder incidenten en we parkeren onze wagen op de parking aan de ingang. Het eerste wat we doen op de site is de Unification Bell luiden voor de prijs van een paar won. Het geluid van de bel is krachtig en blijft even duren. Hopelijk heb ik zo mijn steentje bijgedragen aan de hereniging van beide Korea’s!

Na nog een beetje klimmen, komen we aan bij Seokguram grotto, gelegen op 750 meter boven zeeniveau. De granieten Boeddha in de grot is prachtig staaltje van boeddhistische kunst. De Boeddha is omringd door allerlei figuren, maar zuigt met zijn mysterieuze glimlach moeiteloos alle aandacht naar zich toe. Wel jammer dat de boeddha enkel doorheen een glazen wand te bewonderen valt. De grot zelf is trouwens ook een kunstwerk: de kunstmatige grot wordt gevormd door honderden verschillende granieten stenen die ingenieus in elkaar gepast zijn. De hele constructie werd gebouwd zonder mortel en wordt enkel op zijn plaats gehouden door stenen klinknagels. Spijtig genoeg was het verboden om foto’s te nemen in de grot en heb ik dus geen aandenken aan deze prachtige plek.

Op de terugweg naar de parking begint het lichtjes te regenen. Gelukkig niet al te hard, maar net hard genoeg om een gigantische naaktslak naar buiten te lokken. Een exemplaar zo groot als mijn hand! Ik ben bijzonder onder de indruk en kan niet anders dan dit bijzondere dier vastleggen voor het nageslacht. Op de parking kopen we een zakje kastanjes bij één van de oude ajumma‘s die aan de rand van de parking kastanjes verkopen. De portie kastanjes kost bijna niets en is zo groot dat we na ons copieuze middagmaal de zak met z’n twee niet eens leeg krijgen.

Van de parking rijden we naar hotel Hwang Nam Guan voor onze eerste (en laatste) hanok stay van de reis. Ik moet zeggen dat ik iet of wat teleurgesteld ben. Hotel Hwang Nam Guan is nieuw gebouwd en mist de authentieke charme van RakKoJae guesthouse in Seoul waar ik vorig jaar twee nachten verbleef. Het kamertje zelf is petieterig klein en we moeten zelf onze bedden opdekken. Als de donsdekens op de grond liggen, is er nog amper plaats voor onze valiezen. Er is geen mogelijkheid om te genieten van een authentiek Koreaans ontbijt en van een mud sauna is zelfs geen sprake. Beetje een tegenvaller.

We laten alles achter in het hotel en wandelen naar de attractie waar Gyeongju het meest voor gekend is: de tumuli, met gras begroeide heuvels waarin zich de graven van de voormalige heersers van het Silla Koninkrijk bevinden. Het Silla Koninkrijk bestond van 57 v.Chr. tot 935. Op zo’n duizend jaar tijd kan een mens heel wat graven bij elkaar bouwen. De groene heuvels liggen in een groot park, midden in het hart van de stad Gyeongju. Het is indrukwekkend dat de Koreanen zoveel respect hadden voor hun overleden koningen en koninginnen dat deze graven al die eeuwen bewaard zijn bleven.

In het park bewonderen we ook de sterrenwacht Cheomseongdae. Dit bizarre torentje is één van de oudste observatoria in Oost-Azië die nog intact is en tevens één van de oudste wetenschappelijke installaties op aarde. Cheomseongdae dateert uit de zevende eeuw en is, uiteraard, een national treasure én UNESCO werelderfgoed.

Na onze wandeling drinken we een smoothie in Grātus koffiebar, niet ver van ons hotel. De smoothie is eerder een dikke milkshake met bosvruchten en zo stevig dat we meteen het avondmaal kunnen overslaan. Eerlijk waar, ik begrijp niet waar die smalle Koreanen al dat voedsel steken.

De rest van de avond brengen we door in de lobby van het hotel met onze laptop. Vlak voor het slapen gaan nemen we een douche. Pittig detail in onze badkamer is geen douchekabine of badkuip voorzien, enkel een douchestang met daaraan een douchekop. Je doucht je dus gewoon rechtstaand aan de wasbak, naast het toilet, terwijl je probeert niet gans de badkamer onder water te zetten. Bizar, toch wel.

Om 22u liggen we al op onze futons (yep, in een traditionele Hanok, slaap je op de grond). We zijn allebei heel moe. Duimen dat het op de grond slapen meevalt!

Kerstfeest in Herentals

Dit jaar vond het traditionele kerstfeest bij de schoonouders plaats op tweede kerstdag. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen en toegeven dat ik er niet zoveel zin in had. Het feest is de laatste jaren steeds meer als een verplicht nummer beginnen aanvoelen en na de moeilijke periode die mijn vriend en ik doormaakten, keek ik er niet bepaald naar uit om ook nog eens met zijn ooms en tantes geconfronteerd te worden. Niet dat ik mij zorgen moest maken over lastige vragen of zo, de familie van mijn vriend is er erg goed in conflicten dood te zwijgen (iets wat ook opgaat voor mijn vriend zelf). En zo krijg je ongemakkelijke situaties aan de feestdis, waarbij iedereen keihard zijn best doet om te doen alsof er niks aan de hand is.

Enfin ja, voor mijn vriend was het natuurlijk belangrijk om samen met zijn ouders te vieren, dus ik ging vooral mee om hem een plezier te doen. En om zijn grootvader nog eens te zien, die na een verblijf van een maand in het ziekenhuis gelukkig weer thuis is. We brachten de grootvader een bezoekje alvorens we naar het feest gingen, want meevieren in al die drukte doet hij al jaren niet meer. Ik schrok ervan hoe erg de grootvader van mijn vriend achteruit gegaan is tijdens de maanden dat ik hem niet meer gezien heb. In de zetel zat een oude man die letterlijk aan het aftellen is naar zijn levenseinde. 95 jaar, ze mogen het houden van mij…

Het stramien van het kerstfeestje was identiek aan dat van het jaar voordien: aperitief met te veel hapjes (waaronder kaasblokjes!?!), uitdelen van de secret santa cadeautjes (aangezien ik pas vrij laat beslist had mee te gaan naar het feest, speelden we een beetje vals: mijn vriend gaf mij een schenking voor Wikipedia cadeau en ik gaf het cadeau van mijn vriend aan zijn petekindje), overbodige en niet eens zo lekkere soep (een voorgerecht dat niet past bij een kaasschotel, naar mijn mening) en gigantisch veel, heel erg lekkere kaas (en charcuterie voor de kaashaters). Net als vorig jaar sloeg ik de kerststronk over en beperkte ik mij voor het dessert tot een paar heerlijke pralines van Bittersweet.

Gelukkig konden we met de nonkel van mijn vriend mee terug naar Leuven rijden en spaarden we zo een lange treinrit met overstap in Lier uit.

China Lights op kerstdag

Op kerstdag trokken mijn broer en zijn vriendin, mijn vriend en ik met de trein richting de Zoo van Antwerpen. Het leek ons een fijn idee om samen naar de vernieuwde versie van China Lights in de Zoo van Antwerpen te gaan. Al kan ik me voorstellen dat het weerzien met mijn familie voor mijn vriend even akward geweest moet zijn als voor mij enkele dagen eerder.

Omdat een avondje door de kou lopen op een lege maag ook maar niks is, had ik om 18u gereserveerd in restaurant Bai Wei. Bai Wei stond al lang op mijn lijstje van te bezoeken restaurants, want: traditionele handgemaakte noedels! What’s not to like? En jawel, buiten het feit dat het er een klein beetje te fris was (een weerkerend thema bij mijn culinaire ervaringen van de laatste tijd), was het eten werkelijk voortreffelijk. Alleen spijtig dat de zwelling in mijn mond (die na een paar dagen antibiotica nemen tot normale proporties was weergekeerd) opnieuw verergerd was.

Met goed gevulde magen trokken we naar de Zoo om te genieten van de prachtig verlichte installaties. Ik was zo betoverd door al dat moois dat kou mij niet kon deren en ik was heel blij dat ik mijn statief had meegenomen om alles op foto te kunnen vastleggen. Het bleek trouwens een uitstekend idee om dit in te plannen als activiteit op kerstdag. Het was lekker rustig in de zoo, waardoor we optimaal van dit kleurrijke spektakel konden genieten.

Een stuk of honderd foto’s later, persten we er een spurtje uit om de trein van 21.36u te halen. Dat lukt ons op het nippertje. We sloten de avond af op ons appartement in Leuven met een glas Bunnahabhain 12 en een spelletje Boonanza!

Hahoe Folk Village en Andong – 1 september 2018

Op om 7u! Gelukkig zijn we op tijd gaan slapen. Ik besluit mijn oog nog wat rust te gunnen (de bloeduitstorting is nog steeds zichtbaar en ik voel dat mijn hoornvlies geïrriteerd is) door met mijn bril met glazen zo dit als bokalen naar het ontbijt te gaan. ‘t Is ons laatste ontbijt in dit hotel en ze kennen mij hier toch niet. 😉 We genieten van het bijzonder uitgebreide ontbijt, maken onze valies en checken uit.

Stipt om 9 uur laten we Sokcho achter ons en vertrekken we naar Hahoe Folk Village. Een flink eind rijden, maar er is weinig verkeer en het weer is prachtig. Rond 13.15u komen we aan op de parking van Hahoe Folk Village. Het weer had niet beter kunnen zijn: een stralend blauwe lucht en aangenaam warm.

We lunchen in één van de restaurants die, samen met een aantal souvenirshops, in een cirkel gebouwd zijn vlakbij de parking. Een mooie gelegenheid om kennis te maken met alweer een nieuw gerecht uit de rijke Koreaanse keuken: jjimdak, een soort stoofpotje van kip met glasnoedels. Naar goede gewoonte krijgen we een enorme schotel voorgezet en hoe lekker dit gerecht ook is, het lukt ons niet om alles op te krijgen. We spoelen ons middagmaal weg met een flesje makgeolli.

Na het middagmaal kopen we een ticket om Hahoe Folk Village te bezoeken dat nog een eind van de parking verwijderd is. Gelukkig zijn er pendelbussen om de bezoekers naar het drop te brengen.

Hahoe Folk Village is een traditioneel dorp uit de tijd van de Joseon Dynasty. Omdat het dorp zo goed bewaard gebleven is, mag het zich volk trots UNESCO werelderfgoed noemen. Ondanks het feit dat de historische huizen nog effectief bewoond worden, heb je toch het gevoel in een soort van Bokrijk rond te lopen. Dat gevoel wordt alleen maar versterkt doordat je er elektrische scooters kan huren om zelf door de smalle straatjes van het dorp te rijden. Ideaal voor mensen die slecht te been zijn, maar sommige bestuurders scheuren zo snel doorheen de straten dat het me verwondert dat ongevallen uitblijven.

Wij gebruiken gewoon de benenwagen. ‘t Is niet dat het dorp zo groot is. De ligging van het dorp is schitterend en veel huizen zijn inderdaad goed bewaard gebleven. Op andere plekken zien we ingrepen waarvan we twijfelen of deze de UNESCO toets wel zullen doorstaan: plastic daken, duidelijk zichtbare airco’s, schotelantennes,… Het is begrijpelijk dat de bewoners van dit dorp toch iets of wat van modern comfort willen, maar eerlijk, na even binnen gegluurd te hebben in woonst van één van de residenten, bedank ik toch feestelijk voor zo’n traditionele leefomgeving.

Na het bezoek aan Hahoe Folk Village nemen we de pendelbus naar de parking en rijden vervolgens met onze huurwagen naar Andong. We parkeren de auto snel in de parking van ons hotel en haasten ons te voet naar de beroemde zeven verdiepingen hoge stenen pagoda (Sinsedong Chilcheung Jeontap) van Andong. Best nog wel een eindje stappen. En ik zal eerlijk zijn: hoewel de pagoda op zich echt mooi is, is de ligging dat allesbehalve. Dit prachtige historische bouwwerk ligt vlak naast een spoorweg waarvan het geluid gedempt wordt door lelijke geluidsschermen. Zeer spijtig dat zo’n stukje erfgoed op zo’n triestige locatie ligt.

Bij valavond komen ook de muggen naar buiten en dat zullen we geweten hebben. We blijven niet lang bij de pagoda (veel valt er ook niet te zien) en keren terug naar het centrum. In het centrum zijn alle winkels nog open (het is ondertussen zo’n 20u), wat ons uiteraard zeer bevalt. In de winkelstraten treffen we talrijke eetkraampjes aan. Aangezien ons middagmaal nogal overdadig was, kocht ik mij een een gimbap (een soort Koreaanse sushirol). Mijn vriend ging voor een Aziatische hamburger met paddenstoelen. We zochten ons een leuke picknicktafel (in het hart van de stad!) en genoten van een avondlijke maaltijd in de buitenlucht. En ja, ook in Andong hebben ze een voortreffelijke gelato winkel!

We willen onze dag afsluiten met een drankje. Niet zo makkelijk, want veel van die cafés zitten ergens verstopt op één of andere verdieping in een flatgebouw, wat de drempel iets hoger maakt om zomaar ergens binnen te stappen. Op goed geluk kiezen we bar In the Sky eruit. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is het uitzicht vanaf de derde verdieping maar zozo. We drinken een fles soju en proeven voorzichtig van de rare hapjes die we daarbij geserveerd krijgen (ok, maar niet om wild van te worden), terwijl de rest van de aanwezigen vol aandacht een voetbalwedstrijd op groot scherm volgen.

We houden het bij één rondje en keren terug naar ons hotel. Morgen willen we immers op tijd om staan om zo vroeg mogelijk naar onze volgende bestemming te vertrekken.

Hotel Deluxe

Zondag had mijn vriend bij zijn zus in Geel afgesproken om de (ietwat laattijdige) Sinterklaascadeautjes voor zijn petekind langs te brengen. Voor mij was het een ietwat ongemakkelijk bezoek, want ik had door onze relatieperikelen zijn zus en schoonbroer al meer dan een half jaar niet meer gezien. Gelukkig waren er de drie meisjes om het ijs te breken. Nog altijd even enthousiast om mij te zien als vroeger.

Mijn vriend had twee gezelschapsspellen gekocht, waarvan de nieuwe versie van Hotel, Hotel Deluxe, uiteraard meteen uitgeprobeerd moest worden. Groot was mijn ontzetting toen bleek dat er van de vertrouwde hotels geen spoor was! Vervangen door hippere versies. Snik! Boomerang, Waikiki, Président, L’Etoile, Royal, Safari, Taj Mahal en Fujiyama, jullie werden gemist. ;-( Ik was er zowaar helemaal van mijn melk van, want ik werd glansrijk ingemaakt door de jongste van de bende (toegegeven met een beetje hulp van mijn vriend).

Tussen al dat spelletjesgeweld door aten we pannenkoeken. Lekker, maar een beetje te weinig. Noodgedwongen proefde ik daarom een pannenkoek alleen maar eiwit (de schoonbroer van mijn vriend volgt één of ander dieet) en ik kan jullie verzekeren dat dit géén succes was. Lang leve eigeel!

Yet Another Blog

Life on my side