En dan te bedenken dat ik op dat vlak toch wel het één en ander gewoon ben. En ‘t is niet dat ik alle oudjes over één kam wil scheren, maar geloof me, ‘t is niet gemakkelijk discussiëren met twee tachtigplussers die naar geen rede willen luisteren.
Eén ding heb ik alvast onthouden: het water tussen de inwoners van Wetteren en Dendermonde is nog nooit zo diep geweest. Al een geluk dat ik zelf niet van Dendermonde ben. 😉
Vanavond de laatste Spaanse les van ‘t jaar 2016 afgesloten met een klein kerstfeestje. Omdat de juf nogal last minute (de mail dateert van 22.38u de dag voordien, om exact te zijn) afkwam met het voorstel, eindigden we met een fles cava per persoon (we zijn in totaal met negen in de klas). Uiteraard was het onmogelijk om zoveel flessen cava op een uurtje soldaat te maken, dus gaven we de eer aan de jarige om te trakteren met haar flessen Freixenet (toegegeven, betere cava dan degene die ik mee had genomen). Ook de overdaad aan hapjes konden we onmogelijk de baas.
En zo keerde ik na het feestje huiswaarts met evenveel flessen cava als waarmee ik vertrokken was en slechts een tiental gehaktballetjes armer. Niet dat het uitmaakt, die cava raakt wel op en zo heb ik mijn klasgenootjes (allemaal nieuwe gezichten dit jaar) weer wat beter leren kennen.
Gisteren waren mijn vriend en ik te gast bij onze vriendin en haar twee kinderen in Tongeren. Bij binnenkomst kregen we meteen de mededeling dat ons een opdracht wachtte. Gelukkig bleek deze opdracht bij nader inzien goed mee te vallen: proeven van de vers gemaakte test-kerstbûche. Nu moet ik eerlijk toegeven dat dit soort crème au beurre creaties niet echt hoog op mijn lijstje met favoriete desserts staan, maar deze smaakte me wel. Denk dat het te maken had met de krokante koekjesbodem die een perfect tegengewicht bood aan de zachtheid van de rest van het gebak.
![IMG_2407[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/12/IMG_24071.jpg)
Mijn vriendin bracht ons verder op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in de soap-serie van haar leven (haar eigen woorden, niet die van mij) en weer maakte ik mij de bedenking dat mijn leven maar saai is. Niet dat ik meteen zit te wachten op stalkende liefdesrivalen, maar een beetje spanning en verrassende wendingen in mijn eigen leven zou wel eens leuk zijn. Soms overvalt het gevoel me dat mijn levenspad vastligt vanaf nu tot aan mijn pensioen. Een eindeloze herhaling van meer van hetzelfde. Best wel deprimerend.
Daarnaast maakten we kennis met een superleuk spel: Black Stories. Geen ellenlange handleiding nodig, de spelleider leest een situatie voor en de rest van de spelers probeert de raadselachtige situatie te ontrafelen door gesloten vragen te stellen. Het klinkt niet zo boeiend als ik het hier neerschrijf, maar het is echt superleuk. Zo leuk dat mijn vriend en ik van plan zijn ons zelf een spelset aan te schaffen.
Diepe zucht.
Na het overdonderend succes van ons weekendje met vier volwassenen en vier kinderen in Nederland, beslisten we ditmaal richting de Eifel te trekken. Onze vriendin had twee appartementjes naast mekaar geboekt in een mooi gerestaureerde vierkantshoeve én de weersvoorspellingen voor het lange Allerheiligenweekend zagen er geweldig uit. We hadden er zin in!
Zaterdagochtend zette de zus van mijn vriend haar twee oudste dochters (vijf en zeven jaar) af op ons appartementje in Leuven. We propten onze auto bomvol (ongelooflijk hoeveel wijn een mens nodig heeft om vier dagen met kinderen door te komen 😉 ) en vertrokken stipt om 10u naar Burg Blens in Heimbach.
De rit verliep dankzij tablets, smartphones en aanverwanten bijzonder vlotjes. Een stralend zonnetje en blauwe hemel heetten ons welkom in Burg Blens. Onze vrienden arriveerden met hun twee zonen (drie en acht jaar) nog geen vijf minuten na ons. We parkeerden de wagens op het binnenplein van de grote vierkantshoeven en regelden de formaliteiten terwijl de kinderen speelden met de bijzonder vriendelijke honden van de eigenaars.
Tot onze vreugde vonden de eigenaars het totaal geen probleem dat we al in de appartementjes trokken. Zeer klantvriendelijk, want we waren rond het middaguur gearriveerd en eigenlijk was de check-in pas om 15u voorzien. Handig, zo konden we meteen de wagens uitladen en de voeten onder tafel schuiven voor het middagmaal. Onze vriendin was zo slim geweest om een grote verse kom soep mee te brengen. Tomatensoep met balletjes, voorafgegaan door een aperitiefje met zwan worstjes en balletjes uit de AH, dat gaat er altijd wel in!
We bladerden door de stapels brochures die de vriendelijke uitbaatster van de vierkantshoeve ons had meegegeven en beslisten onze namiddag door te brengen in Hochwildpark Rheinland. Na een kleine tussenstop in Nideggen om geld af te halen, arriveerden we op de parking vban het wildpark. De inkom was spotgoedkoop, dus onze verwachtingen waren niet al te hoog. De geiten, ezels en hangbuikzwijnen achter een omheining deden ons ook niet meteen van enthousiasme overlopen. Al was het wel leuk dat je de beestjes kon voeren met maïs, gedraaid uit een soort ouderwetse sjiekenbak.
Daarna begon het echte werk pas. We liepen het domein op en werden meteen al overrompeld door een horde reeën die zomaar los rondliepen. De beestjes waren overduidelijk gewend aan mensen, want ze kwamen zonder problemen uit de handen van de kinderen eten. Al een eerste succes! De lama’s die we verderop tegen kwamen zaten gelukkig wel achter draad. Ik heb altijd schrik om een keertje in mijn gezicht gespuwd te worden door zo’n beest.
De wandeling op zich was prachtig, doorheen een loofbos getooid in de mooiste herfstkleuren, maar het beste moest nog komen: een hele troep everzwijnen (inclusief schattig gestreepte biggetjes) liep wat te kuieren langs en op het wandelpad. Nu heeft men mij altijd gezegd voorzichtig te zijn met everzwijnen en zeker op te passen voor een zeug met jongen. Dat moederinstinct kan wel eens gevaarlijk zijn voor nietsvermoedende wandelaars. Deze beesten waren echter zo tam dat sommige zich zelfs probleemloos lieten aanraken. Voor mij meteen de eerste keer dat ik een everzwijn streelde. Ook de kinderen waren onder de indruk. Al vond het jongste nichtje die grote varkens toch wel een beetje eng.
We genoten met volle teugen van het prachtige herfstweer en het schitterende domein. Het verlengde weekend was alvast goed begonnen. Ons oorspronkelijke plan om ter plekke iets kleins te eten en te drinken, herzagen we echter snel, toen we de speeltuin bij de brasserie aan een nauwer onderzoek onderworpen. Veel gevaarlijke, ijzeren speeltuigen, waarvan dan ook nog eens meer dan de helft met een muntstuk in gang gezet moesten worden. We lieten de kinderen één rondje rijden op wat scooters en maakten ons vervolgens uit de voeten.
Gelukkig bracht tripadvisor soelaas in de vorm van het gezellige Italiaanse restaurant Miracoli. In mijn beste Duits reserveerde ik telefonisch een tafel voor acht personen. Doordat we vóór 18u in het restaurant waren, hadden we de zaak ongeveer voor ons alleen. Al maar goed, want een paar minuten later, stootte één van de kinderen een volledig glas cola over tafel uit. De bediening maakte er gelukkig geen drama van en ruimde met de glimlach de boel op.
Het eten was heel lekker en tot mijn opluchting aten de beide nichtjes mijn mijn vriend (gekend om hun moeilijke eetgewoonten) een flink portie. De jongste smulde van de pizza en de oudste van haar spaghetti met de saus apart geserveerd. Ze at zelfs een beetje saus! De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
We arriveerden mooi vóór bedtijd in ons appartementje. ‘We spraken met de volwassenen af de kinderen op het gemak in bed te steken en dan bij elkaar te gaan ‘buurten’. Tot aan het tanden poetsen, pyama aandoen en in bed steken ging alles vlotjes. We oefenden zelfs hoe ze ‘s nachts naar onze kamer moesten komen als er een probleem was en hoe ze het licht moeten aandoen om ‘s nachts de trap af te dalen naar het toilet. Geen probleem voor onze vijf- en zevenjarige. Ze lagen mooi volgens plan om 20u in bed.
De spanning van samen een kamer delen op een vreemde locatie maakte echter dat de slaap uitbleef. We hoorden de hele tijd gefezel en trippelende voetjes die zich van het ene naar het andere bed verplaatsten. Na een paar keer vriendelijk verzocht te hebben zich over te geven aan de armen van Morpheus, restte mij geen andere optie dan boos te gaan dreigen met het aflassen van de geplande uitstap naar Phantasialand. En nog waren de babbelkousen niet onder de indruk.
Uiteindelijk werd het pas stil rond 21u. Bij de jongens van onze vrienden, zo vernamen we via whatsapp, was het slaapritueel gelukkig iets vlotter verlopen. Mijn vriend en ik vonden alleszins dat we ons glaasje wijn wel verdiend hadden.
Ondanks de overgang naar het winteruur die nacht, maakten we het onder ons viertjes niet te laat, want morgen stond ons een vermoeiende dag te wachten in het gezelschap van vier wellicht hyper-enthousiaste kindjes.
Ik hoopte alleszins vurig dat de kinderen niet op hun normale uur (7u, wat 6u wintertijd werd) op zouden staan. Ik had hen voor de zekerheid alvast op het hart gedrukt dat ze ‘s ochtends alleen naar beneden mochten gaan om tekenfilmpjes te kijken. De afstandsbediening lag alvast klaar. Duimen dat we een rustige nacht tegemoet zouden gaan!
Omdat Female Genital Mutilation niet snel genoeg de wereld uit geholpen kan worden.
You go, girls!
Vooruitgeschoven kerstfeestjes zijn heel de rage, dit jaar! Deze zaterdag waren we uitgenodigd op het kerstdiner bij de familie van mijn vriend. In totaal waren we met 17 personen: de broer en zus van mijn vriend met hun kinderen en dan nog zijn oom en tante langs moeders kant met respectieve partners. Een lange feestdis dus. Gelukkig hadden mijn vriend en ik dit jaar zijn ouders kunnen overtuigen om hun feestmaal te bestellen bij onze favoriete Leuvense traiteur, kwestie van zéker te zijn dat er lekker eten op tafel zou komen. Terwijl ik hard zat op te letten in de Koreaanse les, haalde mijn vriend de bestelling op en kocht hij en passant ook nog een paar doosjes pralines van Bittersweet. Niets is feestelijker dan zo’n heerlijk chocolaatje voor bij de koffie of thee.
Het feest zelf hield alle tradities in ere: beginnen met een glaasje champagne en een hapje (hmm, sushi!), vervolgens cadeautjes uitpakken (dankzij het systeem van lotjes trekken, moest iedereen gelukkig maar één cadeautje kopen) zodat de kinderen met hun nieuwe cadeaus konden spelen en daarna aanschuiven aan de feestdis. Het civet van hert met chocolade en veenbessen, vergezeld van een slaatje van rode kool was fenomenaal lekker en leverde voldoende gespreksstof op om de soms ongemakkelijke stiltes te overbruggen. Aangezien ik ditmaal bob was, kon de wijn niet vertroebelen dat niet iedereen aan tafel even goed met elkaar opschoot. Niets nieuws onder de zon uiteraard, komt in zoveel families voor, maar het blijft jammer.
Afsluiten deden we met een stukje scheef gezakte bûche die ik feestelijk aan mij voorbij liet gaan. De bakker had misschien ook een glaasje te veel op toen hij dit werkstuk uit zijn mouw schudde. 😉
Vanavond maakten we kennis met de huisdieren van onze vrienden uit Rumst: Pip en Woezel, twee bijzonder vriendelijke mannetjes ratten, die graag gepakt en gestreeld werden. Ik liep zelfs een tijdje rond met Pip op mijn schouders (wat achteraf gezien toch niet zo slim bleek, want ik hield er een lelijke kras in mijn decolleté aan over, die klauwtjes zijn scherp!). Mijn vriend, een echte dierenliefhebber, was meteen enthousiast. Ratten zijn slimme beestjes en erg sociaal. We zouden ze zelfs perfect kunnen houden op ons appartement. Ik zag de ogen van mijn vriend al blinken, maar dat leek me toch een brug te ver.
Verder was het gezellig bijpraten onder het genot van een heerlijk avondmaal. Vooral de witte vis met chorizo was een voltreffer. Heerlijk! De toast met champignons als voorgerecht mocht er trouwens ook zijn. Ik ben altijd een beetje jaloers op mensen die goed kunnen koken.
Van het dessert (ijs met rode vruchten) ben ik helaas vergeten een foto te maken. ‘t Was op voordat ik er erg in had.
Toegegeven ik ben niet meteen de grootste shoppingliefhebber op deze planeet, maar soms heb je zo van die dagen dat alles meezit. Ik had dringend nood aan wat feestelijke outfits voor de komende feestdagen en jawel, de allereerste winkel die ik binnen stapte, had ik prijs: maar liefst drie outfits die me als gegoten zaten en nog voor een zeer redelijk prijsje ook. Na lang twijfelen, passen en opnieuw passen, mezelf overtuigd dat een keertje decadent zijn op het gebied van kleren wel mag (plek genoeg in mijn kleerkast) en dat al die glitters beslist niet over the top waren. En toen was ik zo op dreef dat ik er meteen maar een paar nieuwe enkellaarsjes tegenaan gooide uit mijn favoriete schoenwinkel Sacha.
![IMG_2384[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/12/IMG_23841.jpg)
Laat die feestdagen nu maar komen, ik ben er klaar voor!
En mi niñez cada verano mi familia y yo pasábamos dos semanas en el Mar del Norte. Cada año mi madre, mi padre, mi hermano y yo volvíamos al mismo hotel. Los propietarios del hotel eran una pareja de ancianos que nos trataban como amigos. Aunque el hotel era muy viejo, me gustaba muchisimo. Los azulejos antiguos en el suelo, los muebles de madera oscura, las cortinas florales, las sansevieras, los techos altos, el olor de las habitaciones (que me sonaba a mi abuela), el cuarto de baño pasado de moda,… El desayuno era muy simple: con pan, mermelada y jugo agridulce, pero no me importaba. El aroma del café que bebían mis padres en la mañana me hacía feliz, porque sabía que era el inicio de un nuevo día, lleno de experiencias agradables.
Después del desayuno ibamos al mar llevando cubos, palas, rastrillos y cedazos para jugar en la playa. El murmullo del mar, las caricias del viento, el agua salada, el calor del sol en mi piel, el arena mojada bajo mis pies descalzos, el olor particular de la costa que me envolvía, los colores chillones de los bañadores, los gritos agudos de las gaviotas,… son sensaciones que nunca olvidaré.
Mientras nuestros padres se relajaban con un libro en la playa, mi hermano y yo saltábamos las olas y nos tumbábamos en la orilla del mar. Me encantaba bañarme en el mar refrescante, pero no me gustaba el sabor del agua salada en mi lengua. Mi hermano y yo, juntos hacíamos castillos de arena mojada hasta que la marea se les tragaba. A veces nos enterrábamos en la arena, buscábamos conchas para intercambiarlas por aquellas de otros niños o jugábamos a la petanca. Cuando estábamos cansados, nuestra madre nos envolvía en una toalla de baño suave. Después mirábamos las nubes y buscábamos figuras en ellas.
Como me encantaba comer helado, en cuanto oía los gritos del vendedor de helados, corría a mi madre para que me comprara un helado refrescante. Tragaba el helado en algunos momentos. Mi sabor preferido era el chocolate. ¡Naturalmente!
Un día mis padres me regalaron una cometa de colores azul y rojo. Esas vacaciones volar la cometa fue mi ocio favorito. Los movimientos de bailarín de la cometa en el viento me fascinaron. La cometa tiraba de las cuerdas como si quisiera volar con las gaviotas. En cambio las gaviotas se quedaban lo más lejos posible de la cometa.
Al fin de un día en la playa volvíamos a nuestro hotel con los cubos llenos de conchas, el pelo revuelto por el viento, la piel cubierta de una fina película de sudor, arena entre los dedos y cansados por jugar tanto al aire libre.
Hace algunos años la pareja vieja falleció y el hotel ya no existe, borrado como huellas en la orilla, pero los recuerdos se quedarán conmigo para siempre.
(Tegenwoordig moeten wij opstellen schrijven voor de Spaanse les. Dus waarom deze niet delen met het world wide web i.p.v. te laten stof vergaren op mijn harde schijf.)