Les Calanques de Piana – 10 juli 2016

De dag begonnen met een zwempartijtje. De kuisvrouw was blijkbaar niet gewoon dat er mensen zo vroeg van het zwembad gebruik maakten, want ze kwam nog snel snel de schoonmaakrobot uit het water vissen. Alhoewel ik perfect in staat was het ding te vermijden.

Helaas, ook ditmaal viel het ontbijt tegen. Wel een buffet deze keer, maar buiten brood, koffiekoeken, yoghurt en jams viel er niet veel anders te scoren. In de frigo lagen gelukkig nog kleine pakjes kaas verstopt en er was ook de mogelijkheid om een ei te koken. Omdat ik geen zin had om opnieuw een half rauw ei binnen te lepelen, zorgde ik dat het ei zeker lang genoeg in de koker zat. Met als gevolg: veel te hard gekookt. Zucht. Morgen een herkansing.

Vandaag stond een bezoek aan de Calanques de Piana op het programma. De Calanques zijn spectaculaire granietformaties, het resultaat van eeuwenlange erosie door wind en water. We parkeerden onze auto op een kleine parkeerplaats en begonnen aan de eerste wandeling van de dag naar het Château Fort, een massieve blok graniet met een fenomenaal uitzicht op de goven van Porto en Girolata. De wandeling naar het Château Fort was op zich al de moeite, we kwamen langs prachtig gevormde rotsen en tafoni. In het Corsicaans betekent tafone ‘groot gat’. De term ‘tafone’ wordt gebruikt voor natuurlijke holten in rotsen ontstaan door erosie. Al in een ver verleden maakten deze bijzondere rotsen deel uit van het Corsicaanse leven, toen ze werden gebruikt als graf of primitieve woning.

Tijdens onze wandeling kwamen we een luidruchtige Franse familie tegen: drie generaties samen op reis. Alleen was de hitte er blijkbaar te veel aan voor de grootmoeter (‘mami’) van het gezelschap. Na een kwartier wandelen ging ze van haar sus en tegen de vlakte. Wij liepen vlak voor de ganse bende en vroegen of we hulp moesten halen. Blijkbaar was het niet zo ernstig, want de rest van de familie stelde ons gerust. Wij liepen verder tot aan het prachtige Château Fort, waar we een beetje later de ganse familie, minus ‘mami’ opnieuw tegen kwamen. Blijkbaar hadden ze ‘mami’ ergens in de schaduw achter gelaten. Hmmm. En effectief, op de terugweg zagen we haar zitten, wachtend op de rest van de groep.

Na deze eerste succesvolle wandeling wilden we de tweede wandeling doen die in onze gids stond beschreven. De wandeling zou ons een prachtig uitzicht bieden op de Golfe de Porto. Helaas slaagden we er niet in het startpunt van de wandeling te vinden op basis van de beschrijvingen in onze reisgids. We deden twee pogingen, maar beide paden (als ze dat al waren) brachten ons nergens heen. Het eerste pad leek eerder bedoeld voor het onderhoud van hoogspanningsmasten en het tweede pad was duidelijk niet druk bewandeld, want vol met doornen die onze benen krasten. Ook open street maps bracht ditmaal geen uitsluitsel. Teleurstellend.

We liepen terug naar de parkeerplaats en reden verder langs de D81 naar Café Les Roches Bleues. Geen idee waarom het café de naam ‘blauwe rotsen’ droeg, want de rotsen waren eerder roodachtig van kleur. De locatie van het café was alleszins spectaculair: het terras was gebouwd boven op een steile rots en het uitzicht op de omringende, grillige rotsformaties was fenomenaal. Spijtig genoeg kwam het eten in dit café niet in de buurt van het indrukwekkende uitzicht. We bestelden een croque en een pastasalade die beide op zijn best als middelmatig bestempeld konden worden. De pastasalade van mijn vriend was, om heel eerlijk te zijn, eerder triest te noemen. En dat op zo’n toplocatie! Niet dat ik meteen haute cuisine verwachtte, maar we hebben in Corsica al op zo vele plekken heerlijk gegeten dat dit effectief een teleurstelling was. Dus, stop hier zeker om iets te drinken en van het uitzicht te genieten. Eten doe je beter elders.

Na het middagmaal begonnen we vlakbij Café Les Roches Bleues aan de volgende wandeling doorheen de Calanques, de Chemin des Muletiers. Volgens onze gids zou een korte, maar pittige klim ons naar oud muildierpad leiden. Een lichte wandeling van een uurtje zou ons terug brengen naar de D81. Helaas ook ditmaal sloeg onze Capitool gids de bal volledig mis. Na meer dan een half uur klimmen, begreep ik waarom de groep jongeren die zaten uit te rusten aan het vertrekpunt van de wandeling ons ‘bonne chance’ hadden nageroepen. Het pad was lastig en steil, ocharme die muildieren die hier vroeger over moesten passeren, maar de beloning was navenant: schitterende uitzichten op de kleurrijke, grillig gevormde rotsen. Echt fenomenaal.

Helaas zag het er op geen enkel punt naar uit dat het pad ons zou terugbrengen naar de hoofdweg. In het algemeen moet ik wel zeggen dat de paden in Corsica slecht aangegeven zijn. Weinig tot geen informatie over de duur en de moeilijkheidsgraad van de wandelingen en quasi geen richtingaanwijzers. Wij kwamen tijdens onze ganse wandeling maar één paaltje tegen met richtingaanwijzers, maar dan zonder enige indicatie over de afstanden tot de punten die aangeduid werden. Gelukkig kwamen we onderweg twee vriendelijke dames tegen die uit de tegenovergestelde richting kwamen en ons wat meer info konden geven over de tocht die ons nog wachtte, waaruit bleek dat we het beste gedeelte van de wandeling al achter de rug hadden.

We sloegen nog even een zijweg in die ons naar de Tête du Lion moest voeren, maar omdat we geen flauw idee hadden hoe lang we zouden moeten stappen om het leeuwenhoofd te bereiken, besloten we na een kort overleg gewoon rechtstomkeer te maken. Jammer, toch wel. Een duidelijkere bewegwijzering zou echt een groot verschil maken. De meeste paden in Corsica gaan daarnaast van bestemming A naar bestemming B, dat is ideaal als je trektochten wil maken, maar als je terug naar de parking moet waar je wagen geparkeerd is, betekent dit dat je twee keer langs dezelfde weg passeert.

Om te bekomen van de wandeling in een temperatuur van rond de 35 graden, gingen we opnieuw iets drinken en een ijsje eten in ons favoriete Café Les Roches Bleues. Dat uitzicht is echt een Unique Selling Point. Na deze welverdiende verfrissing reden we verder naar het dorpje Piana. Het dorpje op zich was niet zo bijzonder mooi, maar we vonden er wel een goed restaurant alwaar we een tafeltje reserveerden om ‘s avonds te gaan eten. We liepen ook even het sympathieke dorpskerkje binnen waar de voorbereidingen aan de gang waren voor een concert die avond. Wegrijden uit het dorp bleek echter een grotere uitdaging dan verwacht, google maps leidde ons een smalle doodlopende straat in die we enkel konden verlaten door achteruit te rijden. Gelukkig was er een vriendelijke Corsicaan om ons instructies te geven terwijl ik uit het venster hing om te voorkomen dat mijn vriend tegen een muur reed. Spannend!

Omdat we nog wat tijd te doden hadden voor het avondmaal besloten we naar een strandje in de buurt te gaan. Een ongelooflijk smalle kronkelweg bracht ons naar Plage de Ficajola. Na onze auto geparkeerd te hebben op de zeer ruime parkeerplaats moesten we nog een flink stuk te voet. Mijn ervaring in Corsica is dat hoe moeilijker de stranden te bereiken zijn, hoe mooier ze zijn. Dat beloofde! En jawel, een prachtig keienstrand omringd door rode rotsen wachtte ons. Doordat het wat later op de dag was, was er wel een stuk van het strand dat al in de schaduw lag. Wat ik ook sympathiek vind, is dat iedereen zich gewoon omkleedt op het strand, zonder gêne. Het is duidelijk dat de Corsicanen zich gespecialiseerd hebben in de omkleedtruc met de handdoek. 😉

Na een kort verblijf op het strand, reden we terug naar Piana voor ons avondmaal bij La Voûte. We trapten opnieuw in de val van de menu aan een zeer voordelige prijs. Aan een hoog tempo passeerden op mijn bord: vissoep van het huis, een vers gevangen dorade, Corsicaanse kaas en een crème brûlée. Allemaal voortreffelijk! Het was trouwens een extra speciale dag: vandaag vond de finale van het EK tussen Frankrijk en Portugal plaats. Stiekem hoopte ik dat Frankrijk zou winnen. Zelfs al zijn Corsicanen maar koele minnaars van het Franse vasteland, toch vermoedde ik dat zo’n overwinning ook hier gevierd zou worden. Op het terras waar we aten, was een groot scherm geplaatst waarop we de match konden volgen. Door het hoge tempo, hadden we echter ons dessert al achter de kiezen nog voordat de match begonnen was.

Op de terugweg naar Porto zocht ik een radiozender om de match te kunnen volgen, maar de verslaggeving was zo hemeltergend slecht, dat ik de radio al snel opnieuw afzette. We reden dan maar richting het haventje van Porto in de hoop nog een mooie zonsaondergang te kunnen meepikken onderweg. En jawel, we werden niet teleurgesteld. We parkeerden op een ruime parking vlak bij het strand en maakten nog een kleine avondwandling doorheen het mini-centrum van Porto. We zagen veel bootverhuurbedrijfjes en talloze boten die een promenade en mer aanboden. We namen wat foldertjes mee, want we wilden graag de prachtige Calanques de Piana ook vanaf de zee bewonderen. In alle cafés en restaurants werd de finale uitgezonden op grote schermen.

We waren allebei moe van de lange dag en besloten gewoon terug te keren naar het hotel. We hadden nog geen enkele keer gejuich gehoord, dus we waren er vrij zeker van dat de match niet verliep zoals gehoopt. In het hotel volgde ik de laatste ogenblikken van de match via twitter. Het doelpunt van Portugal maakte meteen een kruis over mijn plannen om met de locals de overwinning mee te gaan vieren. Enfin ja, onze nachtrust zou er wel bij varen.

Getrakteerd op een onverwachte circusvoorstelling

Vanavond waren we te gast bij vrienden in Edegem. Zowat een jaarlijkse afspraak ondertussen: wanneer de zomer in het land is, genieten we samen van hun tuin. Hun drie zonen zijn altijd erg enthousiast om ons terug te zien, maar dit jaar hebben de jongens (6, 8 en 10) ons echt weten te verrassen.

Bij aankomst in Edegem kregen we meteen een kaartje in onze hand gestopt. Een toegangsticket voor de voorstelling van Circus Popcorn. Onze kaartjes werden professioneel in ontvangst genomen, ingescand (!) en we mochten plaatsnemen op de genummerde (!!) plaatsen. De voorstelling werd aan mekaar gepraat door de oudste die elke act op professionele wijze inleidde.

Achtereenvolgens kregen we acrobaten, jongleurs, goochelaars, gewichtheffers en zelfs dierentemmers te zien. Ik was oprecht ontroerd door al de moeite die ze in de voorbereiding en uitvoering van hun acts hadden gestoken. Natuurlijk blonken de ouders (geheel terecht) van trots. Die staande ovatie op het einde van de voorstelling was dan ook meer dan verdiend.

(En het eten was naar goede gewoonte ook heel lekker, al ben ik helemaal vergeten om fotootjes te maken van het gebraad, de chocoladecake en de limoen-ricottataart.)

M-idzomer 2016

Mijn vriend en ik stonden vrijdag op de gastenlijst van M-idzomer. De voorbije jaren waren we niet meer op dit zomers festival geraakt, omdat we op vakantie waren, maar ik had fijne herinneringen aan vorige edities.

Helaas moet ik bekennen dat deze editie tegenviel. De muzikale acts spraken me niet echt aan (ik kon Tom Barman zijn jazz-exploten niet echt appreciëren), ik slaagde erin de dansvoorstelling te missen en er werd geen Jacob’s Creek meer geschonken. Gelukkig was het quinoa-bietenslaatje van de Noordoever lekker en hadden we een paar leuke gesprekken met bekenden!

We lieten de optredens voor wat ze waren en maakten van de gelegenheid gebruik om de tentoonstelling van Aglaia Konrad te bezoeken. Omdat iedereen in de tuin zat, hadden we het museum bijna helemaal voor ons alleen. Heel fijn. Aanrader trouwens, Aglaia Konrad. Er waren een paar kunstwerken die ik zo naar huis wou nemen om in ons appartement op te hangen.

Van Calvi naar Porto – 9 juli 2016

Voor ons laatste ontbijt in Calvi gunden we onszelf de luxe om een charcuterieschotel voor één persoon bij te bestellen. Door deze bestelling werd de hoeveelheid brood en de koffiekoeken in vergelijking met de voorbije dagen gehalveerd. Wel een beetje vreemd dat je bij een charcuterieschotel geen brood krijgt. Gelukkig was de charcuterieschotel, zoals we verwacht hadden, ruim genoeg voor twee personen, zodat we geen honger moesten lijden. En die koffiekoeken was ik toch al beu gegeten. Bij de charcuterieschotel hoorde een eitje dat ik nog zelf moest koken. Helaas, de waterkoker bleek achteraf gezien op een lagere temperatuur dan verwacht te staan, waardoor mijn ei nog half rauw was. Mijn vriend heeft het wel niet met mij getroffen, ik kan zelfs nog geen ei koken!

Natuurlijk was de bedelende duif opnieuw van de partij. Meer nog, het beest negeren was onmogelijk, zo’n lawaai dat ze maakte onder ons tafeltje. Ik gooide wat kruimels op de grond. Waarop prompt een tweede duif opdook, die echter zonder medelijden weggejaagd werd door de eerste duif. Het was heel duidelijk wie hier de baas was en wie álle kruimels zou opeten. Dat vond ik een beetje onrechtvaardig. ‘t Is niet dat het beest te kort kwam. Dus stiekem gooide ik ook wat kruimels naar de andere duif. Jaja, drama aan het ontbijt.

We genoten voor een laatste keer van het geweldige uitzicht op de zee vanaf onze ontbijttafel. Het ontbijtaanbod van hotel Saint Erasme met jams, jams, jams daarentegen zouden we niet bepaald missen. An underwhelming breakfast to put it mildly…

Om 9.07u stipt zaten we in de wagen, klaar voor de tocht naar Porto. Ditmaal kozen we ervoor om de oude weg te nemen die langs de zee naar Galéria voerde en vandaar verder naar Porto. En dat beklaagden we ons niet: de fabelachtige uitzichten volgden mekaar in hoog tempo op. De rode rotsen contrasteerden prachtig met de felblauwe zee. De kleuren waren fenomenaal en na elke bocht wachtte ons een nieuwe foto-opportuniteit. Ik ben de tel kwijt geraakt hoe vaak we onderweg gestopt zijn, maar het geheugenkaartje van mijn fototoestel raakte steeds voller!

Na een onvergetelijke rit kwamen we rond het middaguur aan in Hôtel Capo d’Orto. Gelukkig was er nog plek op de parking vlak bij de ingang (de hotelbeschrijving waarschuwde ons dat de capaciteit van de parking beperkt was). We waren wat te vroeg, want onze kamer was nog niet klaar, maar we mochten al wel de valiezen op de kamer achterlaten. Sympathiek! Fijne kamer ook, het interieur zelf was wat gedateerd, maar de badkamer was splinternieuw en heel erg fancy. Wat ik aan een tempo van ongeveer twee douches per dag wel kon appreciëren. Vanaf ons balkon hadden we zicht op de bergen én de zee én het zwembad. Wat een luxe. We zouden zelfs rechtstreeks vanaf ons balkon op de eerste verdieping in het zwembad kunnen springen, maar dat zag er behoorlijk ondiep uit, dus besloten we toch maar van dat plan af te zien.

Lunchen deden we bij La Cigale, volgens Tripadvisor serveerde La Cigale uitstekende gegrilde mosselen. Het vooruitzicht alleen al deed me watertanden. We zochten een plekje op het gezellige terras en klonken met een Cap Corse op de fijne autorit van de voormiddag. De mosselen bleken effectief uitstekend te zijn, veel groter dan de mosselen die ik eerder at in Calvi en ongelooflijk lekker. Om duimen en vingers van af te likken!

Na alweer een uitstekende maaltijd (ik val in herhaling) liepen we terug naar de auto voor een autorit naar Gorges de Spelunca. We lieten de zee achter ons en reden het binnenland in. De Gorges de Spelunca is een fabelachtige kloof gevormd door de rivieren Aïtoine en Tavulella. Gelukkig heb ik altijd extra geheugenkaartjes bij, want mijn fototoestel werd goed gebruikt. 😉 We reden door een landschap van grillige rotspieken en bloeiende kastanjebomen. De vele tamme kastanjes zijn echter geen inheemse boomsoort, maar werden massaal aangeplant door de Genuezen om de bergbewoners van voedsel te voorzien. Corsica blijkt trouwens een erg groen eiland te zijn, vol met prachtige oude bossen. De foto’s slagen er slechts gedeeltelijk in al dat moois weer te geven.

Onderweg passeerden we het mooie bergdorp Ota, omgeven door overwoekerde citroenboomgaarden en varkens. Heel veel varkens, die zich net als de schapen in Schotland niet veel van de verkeersregels aantrokken en gezellig midden in de weg rondhingen. In tegenstelling tot de schapen in Schotland waren de varkens echter helemaal niet mensenschuw. Zo slaagde mijn vriend erin te poseren vlak naast een imposante beer, die zich al de aandacht liet welgevallen. Spijtig dat we geen canistrelli bij hadden om aan de varkens te voeren!

Onze oorspronkelijke eindbestemming was het Forêt d’Aïtone, een oeroud sparrenbos, maar toen ik in mijn reisgids zag dat we niet al te ver verwijderd waren van de Col de Verghio, het hoogste punt van het wegenstelsel van Corsica leek het leuk om tot daar te rijden en van daar terug te keren. Dat we steeds hoger klommen met de wagen, bleek uit de temperatuur die met elke kilometer gestaag zakte. Helemaal bovenaan de pas was het opeens nog maar twintig graden en stond er een fris windje. Aan de andere kant van de pas zagen we donkere wolken zich samen pakken in het dal, de voorbode van een heus onweer. We konden alleen maar hopen dat de wolken de bergen niet zouden oversteken naar onze kant. En jawel, ook op de pas liep het vol met wilde varkens die zich niks aantrokken van onze aanwezigheid.

We reden terug langs de weg waar we vandaan kwamen, met de bedoeling een wandeling langs de Sentier de la Sittelle (sittelle is Frans voor boomklever) te maken. Volgens onze gids zou de wandeling zo’n tweeënhalf uur duren, maar met de frequentie waaraan mijn vriend en ik stopten om foto’s nemen, moesten we daar zeker een half uur extra bij tellen. We voelden echter wat druppels nederdalen. Iets waarop we totaal niet voorzien waren. We hadden de regenponcho’s die normaal standaard in de rugzak van het fototoestel zitten zelfs gewoon in het hotel achter gelaten (diezelfde regenponcho’s die na al die jaren toch al één keer van pas gekomen zijn). Niet zo slim.

Terug in de auto dan maar en verder tijden tot aan het begin van het pad naar de Cascades d’Aïtone. Ondertussen leek het erop dat het bij die paar druppels zou blijven. De lucht was opnieuw open getrokken. Dat half uurtje wandelen naar de watervallen zouden we het zeker droog houden. We deden snel snel onze zwemkledij aan, want aan de voet van de waterval zouden er heldere poelen zijn waarin je kon zwemmen. Klonk aantrekkelijk!

Ik denk zelfs niet dat we een half uur over deze wandeling deden. We waren er verrassend snel op onze havaiana’s. De watervallen waren niet spectaculair, maar wel heel mooi. Het water van de zwempoelen was kristalhelder, maar ijskoud. Zo koud, dat het mij heel wat overredingskracht kostte om mijn vriend te overtuigen om ook in het water te komen. ‘t Is vreemd, normaal ben ik degene die het altijd koud heeft, maar als het gaat over zwemmen in koud water, zijn de rollen omgekeerd. Daar heb ik veel minder last van dan mijn vriend. Het was ongelooflijk rustig bij de watervallen. We hadden de poel zowat voor ons alleen, wellicht omdat we er vrij laat in de namiddag waren. Het deed me geweldig deugd om in zo’n prachtige, natuurlijke omgeving te zwemmen.

Helemaal verfrist, vatten we de terugweg naar ons hotel aan, maar niet vooraleer we de brug van Ota, een prachtig pareltje van Genuese architectuur daterend uit 1745, gevonden hadden. De uitleg in onze gids schiep meer verwarring dan duidelijkheid. Gelukkig bracht open street maps (alweer) uitkomst. De brug lag midden in het groen, heel idyllisch. Een heel bijzonder plaatje. Super blij dat het toch gelukt was deze brug te vinden.

Op de terugweg kwamen we nog wat koeien en geiten tegen die wat aan het relaxen waren langs de kant van de weg. Altijd fijn om met fotomodellen te werken. 😉

Terug in het hotel namen we een douche in de splinternieuwe en zeer luxueuze badkamer en gingen we op zoek naar een restaurantje vlakbij. Voor de tweede keer op één dag bij La Cigale gaan eten, leek me wat overdreven, dus viel onze keuze op het mooie bloemrijke terras van Le Romulus. Ik bestelde seiche a la mode corse (inktvis in een zwarte saus van inkt). Het was ok, maar niet geweldig. De bediening was ook maar zozo. Toch een beetje spijt dat we niet naar La Cigale waren teruggekeerd. Enfin ja, het kan niet altijd een schot in de roos zijn, he.

Hollyworld

Dé ideale plek om bij te praten met een vriend die a) een enorme filmfan is en b) ondanks zijn ranke gestalte een bijna onverzadigbare eetlust heeft. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel keer hij zijn bord is gaan bijvullen aan de wok-toog en dat de chocoladefontein in de smaak viel, dat moge eveneens duidelijk wezen. Genoeg brandstof alvast voor een stevige discussie over de zin en onzin van het subsidiëren van Vlaamse filmproducties. Een meningsverschil dat op een intelligente manier bediscussieerd kan worden, daar hou ik wel van.

Strada di l’Artigiani – 8 juli 2016

De verkoudheid die aan de beterhand leek te zijn, was deze ochtend weer helemaal terug. Ons papierenzakdoekjesverbruik in Corsica klopt echt alle records. Onze zonnebrand viel daarentegen heel goed mee. De grootste roodheid was ondertussen al weggetrokken. Enkel mijn voeten waren echt verbrand. Mijn eigen stomme schuld, want die was ik vergeten in te smeren.

Vandaag sloeg ik mijn ochtendlijke zwempartijtje over. Het zwembad was eigenlijk wat te klein om echt goed te kunnen baantjes trekken. Omdat we geen zin hadden in weer een ontbijt met jams en koffiekoeken, trokken we richting het centrum voor een iets degelijker ontbijt. We hadden ons oog twee dagen geleden al laten vallen op het hotelontbijt van Langley. En jawel, dat bleek een goeie keuze: voor slechts tien euro konden we genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet met alles erop en eraan (ook jams, maar die lieten we links liggen). Er waren zelfs vers geperste smoothies.

Tijdens het ontbijt las ik de nieuwsberichten over de tragische schietpartij op politieagenten in Dallas. Dat het racisme binnen het politiekorps van de VS een grof schandaal is, moge duidelijk zijn. En natuurlijk kan ik het belang van de Black Lives Matter beweging enkel benadrukken. Maar ik betwijfel ten zeerste of zomaar in het wilde weg politieagenten neerschieten, de Amerikaanse samenleving ook maar één stap dichter bij een oplossing zal brengen. Het is duidelijk dat de VS een diep verdeelde samenleving is met vele problemen. Helaas is ook in ons eigen land racisme alomtegenwoordig. En dat terwijl een beetje verdraagzaamheid de wereld zoveel mooier zou maken.

Na een overheerlijk ontbijt vertrokken we op onze rondrit langs de Strada di l’Artigiani, maar niet zonder eerst onze voorraad zonnecrème, aftersun en papieren zakdoekjes aan te vullen bij de plaatselijke apotheker. Omdat ik drie producten kocht, kreeg ik er een gratis strandtas bovenop. Die tas zou beslist nog van pas komen.

Onze eerste stop van de dag was het dorpsplein van Calenzana. We bezochten er de mooie Saint Blaise kerk waarvan de toren los van het schip stond en het Oratoire van de Broederschap van het Heilig Kruis en zagen enkele dappere rugzaktoeristen gepakt en gezakt vertrekken voor hun tocht langs de GR20. In Calenzana start immers de beroemde GR20, de zwaartste GR van Europa. Niet echt aan mij besteed, in deze hitte.

Van Calenzana reden we naar Lumio waar volgens onze gids een fabriek van essentiële oliën stond. We besloten vanuit Calenzana een andere route te nemen dan degene die onze gids voorstelde en een kleine omweg te maken langs een bochtigere weg in de hoop op mooie uitzichten onderweg. We werden niet teleurgesteld! Deze omweg bracht ons ook langs de Zilia bottelarij. Zilia is het water dat we de voorbije dagen gretig gebruikt hadden om ons te hydrateren en waarvan nog tientallen flesjes in de koffer van de wagen lagen. Na een lastige zoektocht vonden we eindelijk de fabriek van essentiële oliën. Jammer, maar de fabriek en de bijhorende winkel bleken in de voormiddag gesloten zijn. We konden dus enkel van buitenaf wat van de heerlijke geuren opsnuiven.

Na het essentiële oliën débacle was het al tijd voor het middagmaal. Het leek ons een goed idee om te lunchen in Algajola, het schattige kuststadje dat we drie dagen geleden links moesten laten liggen wegens tijdgebrek. We vonden een tafeltje op het prachtige terras van restaurant Le Beau Rivage en genoten van het uitzicht op het strand en de ongelooflijk blauwe zee. Mijn slaatje met gegrilde gambas was een schot in de roos en mijn vriend was ook erg tevreden met zijn charcuterieschotel. De Corsicaanse keuken stelt tot nu toe niet teleur.

We besloten Corbara, gekend voor het kunstzinnige aardewerk over te slaan en rechtstreeks verder te rijden naar Pigna. Pigna is het regionale centrum van kunstnijverheid met veel werkplaatsen waar je de ambachtslieden aan het werk kan zien. Pigna is ook erg gekend voor de muziekdozen die er gemaakt worden. Ik overdrijf niet door te zeggen dat het charmante en fotogenieke Pigna ons beider harten veroverde. Pigna is volledig autovrij, met kleine smalle kasseisteegjes om in rond te slenteren en mooie zandkleurige huizen met lichtblauwe luiken. Heel erg mooi en rustgevend. Mijn vriend was in eerste instantie niet laaiend enthousiast toen ik voorstelde om de Strada di l’Artigiani af te rijden, maar Pigna trok hem volledig over de streep.

Natuurlijk kochten we muziekdozen voor onze petekindjes: een uiltje en een paardje. Ben heel erg benieuwd naar hun reactie als ze dit cadeautje in ontvangst nemen! Mijn vriend en ik hadden door de warmte allebei zin in een verfrissend drankje al dan niet vergezeld van een kleine versnapering. ‘t Was ondertussen toch al bijna tijd voor het vieruurtje. We belandden in café U Palazzu (het paleis) dat ons een prachtig uitzicht beloofde. Bij het binnen stappen voelden we ons een beetje in de val gelokt. Het was erg donker binnen en onze ogen, gewend aan de felle zon, hadden moeite om het interieur te onderscheiden. Bovendien stond er midden in de ruimte iemand te strijken. Beetje raar gezicht. Maar toen we verder liepen, kwamen we uit in de mooiste tuin die je je kan inbeelden, met een fenomenaal uitzicht op de omgeving met in de verte de zee. Prachtig!

De vriendelijke dame die ons bediende, raadde ons de huisgemaakte citronnade aan, een heerlijk verfrissende limonade op basis van biologische citroenen. Er was ook een uitgebreid aanbod aan huisgemaakte taarten en natuurlijk mocht het artisanale ijs niet ontbreken. Bij temperaturen van meer dan dertig graden kon ik de verleiding van een ijsje niet weerstaan. Mijn vriend bestelde een brownie. Zowel de drankjes, als de desserts waren ongelooflijk lekker. Al denk ik dat met zo’n uitzicht alles smaakt. Dikke, dikke aanrader.

Volgend halte op onze tocht: glasblazer David Campana. Het atelier van deze glaskunstenaar ligt pal in de winkel waar je zijn creaties kan kopen. We hadden het geluk om hem live aan het werk te zien. Heel boeiend. Jammer genoeg verkocht hij geen kerstballen. De kerstballencollectie van de mama van mijn petekindje zal deze vakantie helaas niet verder aangroeien. Aan de rand van Feliceto stopte we bij Wijndomein Renucci waar we gratis konden proeven van al hun wijnen. De rode wijnen wisten me niet te overtuigen, maar de witte wijn en de zoete dessertwijn gingen vlotjes binnen. We konden het niet laten om twee flesje witte wijn en drie flessen dessertwijn te kopen. Laat ons hopen dat onze valiezen niet te zwaar zijn bij het inchecken in de luchthaven!

Normaal gezien was de laatste halte op de route Occhiatana, maar aangezien we nog een lange weg terug moesten rijden, schrapten we dit dorp. We hebben hier zowaar te weinig uren in een dag!

Voor het avondmaal keerden we terug naar Algajola dat ons ‘s middags zo goed bevallen was. Tripadvisor wees ons de weg naar het terras van La Vieille Cave. We startten de maaltijd met een Concomber Cooler als aperitief (alles klinkt mooier in het Frans). We gingen allebei voor de formule hoofdgerecht + dessert voor 23 euro. Mijn risotto d’asperges et tagliatelles de calamar was fabuleus lekker. Goeie risotto heeft de eigenschap om mij echt blij te kunnen maken. En met de heerlijke Corsicaanse kazen mét vijgenconfituur, werd deze heerlijke maaltijd op gepaste wijze afgesloten.

Ons diner was op tijd gedaan om te kunnen genieten van een spectaculaire zonsondergang vanaf de Citadel. We klommen op de rotsen onder de muren van de Citadel en genoten van het spektakel dat Moeder Natuur ons bood. Een half uurtje later waren we terug in ons hotel en kropen we na een verfrissende douche onder de lakens. Alweer een goed gevulde dag.

Paper Towns – John Green

Na ‘The Fault in our Stars‘ mijn tweede boek van John Green. Ik vond ‘Paper Towns’ een pak minder aangrijpend dan ‘The Fault in our Stars’ en ook bij dit boek had ik een probleem met de geloofwaardigheid van de personages.

Het boek valt uiteen in drie verschillende delen en vooral het eerste deel is een bijzonder prettig lezende wervelwind. In het tweede deel slabakt het tempo van het boek wat en het derde deel gaat de filosofische toer op. Voor een young adult novel vind ik dat het boek best wel enkele diepgravende thema’s aanhaalt over identiteit en projectie op de ander. Het boek stelt terecht de vraag in hoeverre we de ander ooit echt zullen kennen/begrijpen.

John Green hanteert doorheen het ganse boek een werkelijk schitterend Engels. Zelfs al werd ik ditmaal minder meegesleurd door het verhaal, ik heb werkelijk genoten van de prachtige zinsconstructies. Een verrijking voor mijn kennis van de Engelse taal.

Deze quote uit het boek wil ik jullie nog graag meegeven:

“What a treacherous thing to believe that a person is more than a person.”

Op vlinderjacht in Duinbergen

Een tijdje geleden liet onze vriendin die in Italië woont, ons weten dat zij en haar zoontje in juli twee weken zouden komen logeren in het vakantiehuis aan de Belgische kust dat haar moeder gehuurd had. Het gebeurt zelden dat ons beider agenda’s het toelaten om af te spreken als ze in het land is, maar ditmaal zat alles mee. Zaterdag 23 juli landden we immers in Zaventem na drie weken Corsica en zondag 24 juli had ik vrij gehouden om de was en de plas te doen en rustig wat op adem te komen.

Dat rustig op adem komen, werd vlotjes vervangen door een uitstapje met de trein naar Duinbergen. Dat uitslapen voor watjes is, moge duidelijk zijn, want om 8.19u zaten we al met ons fototoestel, onze laptops en ons zwemgerief op de trein richting Knokke-Blankenberge. De NMBS vond het wel nodig om onze rechtstreekse trein te vervangen door twee treinen en aldus een extra overstap in Brugge in te lassen, maar verder verliep alles super vlotjes.

Onze vriendin en haar zoon stonden ons al op te wachten op het perron en het weerzien verliep bijzonder hartelijk. Ons blond en blauwogig Italiaantje vloog ons om de hals, de zon scheen en we hadden nog gans de dag voor ons.

We dropten onze spullen af op het huurappartement waar we een kleine rondleiding kregen van de mama en de zus van onze vriendin. Tijdens de treinrit had ik via whatsapp de tip gekregen om de pop-up vlindertuin te bezoeken. Echt de moeite! Je betaalt tien euro inkom per volwassene, inclusief een drankje en je kan dan zo dikwijls terug komen als je wilt (minus het gratis drankje uiteraard). Op de tafeltjes lagen stukken fruit waarop de vlinders maar al te graag landden. Het lukte ons zelfs een paar vlinders op de hand te nemen.

Lunchen deden we samen met onze vriendin, haar zus en haar zoontje in Brasserie Rubens. Heerlijk in het zonnetje genieten van een échte (peperdure) tomaat garnaal. 34 euro, dat was even slikken, maar aangezien je zowat nergens in het buitenland die heerlijke grijze garnaaltjes vindt, had ik het er graag voor over.

Nadien brachten we een bezoek aan het cartoonfestival. Voor mij de allereerste keer. Fijn dat de organisatie moeite had gedaan om het festival ook kindvriendelijk te maken. Voor kinderen waren er speeltafels met playmobiel, zoektochten en ze konden er stickers verzamelen. De cartoons die er bij mij het hardste inhakten waren die over de vluchtelingencrisis en de aanslagen. Bikkelhard. Niet bepaald om vrolijk van te worden.

Na deze reality check kleedden we ons om in de toiletten van het cartoonfestival en trokken richting het strand waar de rest van de familie van onze vriendin (haar mama en haar derde zus met haar gezin) al een plekje had ingenomen. Ik legde me op mijn strandhanddoek en deed een dutje, terwijl mijn vriend opgevorderd werd om een zandkasteel te maken. Zalig relax.

Opeens was het al bijna tijd voor het avondmaal. Omdat we toch nog wat was wilden doen (morgen werden we immers opnieuw op het werk verwacht), namen we rond 18u de trein richting Leuven.

Een fijne dag!

Réserve Naturelle de Scandola – 7 juli 2016

Deze ochtend stond de wekker om 7u stipt en een half uurtje later zaten we al aan het ontbijt. En mens moet iets over hebben voor zijn boottochtjes. Tijdens het onbijt met broodjes, koffiekoeken en jams, jams, jams, kregen we gezelschap van een duif die wel op een heel opzichtige manier om broodkruimels kwam bedelen. Alhoewel ik de overtuiging ben toegedaan dat duiven vliegend ongedierte zijn, kon ik moeilijk weerstaan aan de smeekbede van het beest. Die koffiekoeken waren toch zo lekker niet en met de boottocht in het vooruitzicht durfde ik sowieso niet te veel te eten.

De rit naar Galéria verliep bijzonder vlotjes. We namen de snelle route door het binnenland en waren perfect op tijd in het verhuurkantoor. Alleen viel er daar niemand te bespeuren en was de deur op slot. We probeerden een aantal telefoonnumers die op de deur stonden, maar kregen geen gehoor. Toen mijn vriend eindelijk iemand aan de lijn kreeg, kwam de uitbater van het verhuurkantoor net aangefietst. Oef!

Een beetje buiten adem stond de verhuurder ons te woord. Eerst leek het alsof hij geen spoor van onze reservatie kon terugvinden. We vreesden al even dat onze boottocht met een sisser zou aflopen, maar toen vond hij toch het juiste papiertje met onze gegevens erop. Hij gaf ons instructies om alvast naar het kleine haventje van Galéria te rijden en onze spullen al uit de auto te halen.

Tegen dat we alles van de auto op de boot overgeladen hadden, kwam hij aangefietst om ons wat uitleg te geven over de besturing van de boot. Voor mijn vriend wat het de eerste keer dat hij met zo’n vaartuig de zee op zou gaan. Gelukkig klonk het allemaal niet te moeilijk.

Ik had een beetje schrik om zeeziek te worden. Gelukkig wag de zee er op het eerste gezicht vrij kalm uit. En zo vertrokken we met ons bootje naar het natuurreservaat van Scandola, bekend om wille van zijn schitterende rode granietrotsen. Scandola staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en heeft een ongeëvenaarde plantenrijkdom, zeldzaeme vogelsoorten en een overvloed aan onderwaterfauna. We waren nog niet lang aan het varen toen we een mooi kiezelstrandje in het oog kregen. Mijn vriend stuurde onze boot zo dicht mogelijk naar het strand en gooide het anker uit. Een ideale plek om te snorkelen en de onderwaterwereld te bewonderen.

We zwommen eerst aan land en trokken op het strand onze snorkels aan. En jawel, ver moesten we niet van het strand wegzwemmen om de eerste vissen te zien. Op armlengste zwommen ze onder ons door. We maakten onderwaterselfies met de gopro en probeerden zoveel mogelijk vissen in beeld te krijgen. Jammer genoeg moesten we het strandje delen met een Duits koppel met een hond en een groene parasol.

Na dit snorkelintermezzo voeren we verder. De zee werd wilder en ons bootje werd goed dooreen geschud. Een felle windstoot blies mijn hoed pardoes van mijn hoofd, het water in. We slaagden erin het ding uit het water te vissen, maar een kleddernatte hoed op mijn hoofd zag ik niet echt zitten. Tot zover mijn goede intenties om mijn fragiele hoofdhuid te beschermen.

De rotsen van Scandola waren werkelijk prachtig, maar de ruwe zee maakte dat ik mij hoe langer hoe misselijker voelde. Ik stopte meteen met foto’s nemen, want eerdere ervaring leerde dat je daar alleen maar misselijker van wordt. Al had ik wel het gevoel dat de misselijkheid onder controle was. Ik voelde me niet optimaal, maar dit was niets in vergelijking met mijn zeilervaring op de Noordzee.

Mijn vriend liet me ook veel aan het stuur plaatsnemen, dat hielp om de misselijkheid te onderdrukken. Eigenlijk ging alles goed, tot het opeens niet meer goed ging. Het was ongetwijfeld een bijzonder onverstandige beslissing om het bootje even stil te leggen om de rug van mijn vriend van zonnecrème te voorzien. De golf van misselijkheid die me overviel, kon ik niet meer onderdrukken en ik kon niets anders dan mijn maaginhoud aan de vissen prijs geven. De rug van mijn vriend werd de rest van de dag niet meer ingesmeerd. 😉

Na deze onfortuinlijke gebeurtenis leek de misselijkheid af te nemen. Mijn vriend wilde in eerste instantie rechtsomkeer maken naar de haven, maar ik kon hem gerust stellen dat het wel ging. Goofball had me trouwens gezegd dat de beste manier om zeeziekte te overkomen in het water springen is. Dus stelde ik voor om naar het kiezelstrandje terug te keren en daar nog wat te gaan snorkelen. Het middagmaal besloten we daarentegen te laten voor wat het was. ‘t Was toch niet dat ik veel honger had. 😉

En jawel, vanaf het moment dat ik tussen de vissen zwom voelde ik me prima. Van de misselijkheid geen spoor meer. Dezelfde Duitsers van ‘s ochtends waren er trouwens nog steeds.

Op een kleine onfortuinlijke aanvaring met een stekelige plant na deed het snorkelen me deugd. We hoefden ons ook niet te haasten, want we hadden nog meer dan tijd genoeg om vóór 17u terug in de haven te zijn.

De terugvaart viel goed mee. Ik had mijn vriend het fototoestel in handen gegeven en stuurde zelf de boot. Mijn het roer in de hand voelde ik dat de misselijkheid uit bleef. Een kleine overwinning toch wel. Al ga ik toch eens research moeten doen naar middelen tegen de zeeziekte.

Persoonlijk denk ik dat de penetrante geur van de motorbrandstof bijdroeg aan het feit dat ik ziek geworden ben. Dat en het feit dat we het bootje heel even speelbal van de golven gemaakt hadden.

Zo rond 16.30u waren we terug in de haven van Galéria. Om heel eerlijk te zijn, was ik best wel trots op mezelf dat ik het zo lang had uitgehouden op een bootje en maar een heel klein beetje ziek was geweest. We belden de kerel van Tra More e Monti op om hem te laten weten dat we aangekomen waren. Mijn vriend kreeg een verwarde uitleg te horen dat hij bezig was met de douane of zoiets. Al te duidelijk was het niet, maar we waren niet echt gehaast en de zon scheen.

Na een twintig minuten of zo wachten, dook de kerel van de bootverhuur op in een chique moterboot met daarachter op sleeptouw, jawel, de boot van de douane. Blijkbaar had de boot van de douane er onderweg de brui aan gegeven en moesten ze gered worden. Daarna was het gewoon een kwestie van wat formaliteiten afhandelen: check dat de boot in orde was en betalen voor de verbruikte brandstof.

Van de terugrit van Galéria naar Calvi herinner ik me niet zo heel veel meer. Door vermoeiheid overmand lag ik al snel in de armen van Morpheus. Gelukkig is mijn vriend een held en bracht hij mij veilig en wel terug naar Calvi.

Terug op het hotel, merkten we dat een dagje op het water in de volle zon, ondanks alle zonnecrème zijn sporen had nagelaten op onze huid. Mijn vriend had op zijn rug enkele bijzonder interessante rode patronen. Wellicht het gevolg van mijn halfslachtige insmeerpoging alvorens ziek te worden. Nu, de schade viel nog goed mee, er was geen enkele plek echt pijnlijk verbrand. Niets wat niet met wat aftersun te verhelpen viel.

Na een heerlijk lange douche gingen we voor de tweede avond op rij bij U Fanale eten. We hadden geen van beiden veel zin in een lange wandeling naar Calvi. Waarom zouden we het ons moeilijk maken terwijl het beste restaurant van Calvi op een paar stappen van ons verwijderd lag?

Alvorens te vertrekken, stelde ik het fototoestel in voor een timelapse van de zonsondergang. Jammer genoeg was de zonsondergang een pak minder spectaculair dan die van de avond voordien. Al een geluk dat het eten alweer uitmuntend was.

Dit at ik:

Compression De Tomates Aux Epices D’ici Et D’ailleurs, Légumes De Saison Comme Une Salade, Feuilleté À La Tapenade, Crèmeux D’aubergines Légèrement Fumé
Poisson Du Marché Grillé Sur Peau À L’huile D’olive Parfumé Au Fenouil Sauvage, Quinoa Bio Aux Accents De Méditerrannée, Jus De Langoustines Légèrement Crèmé
La Coupe Glacée Aux Deux Parfums

Bij het einde van de maaltijd stelden we vast dat ze het aperitief waren vergeten aan te rekenen. We maakten de bediening hierop attent en kregen als bedankje een overheerlijke limoncello van het huis. Een waardige afsluiter van een memorabele dag.

Back in Belgium!

Jullie zullen ongetwijfeld gemerkt hebben dat het de voorbije weken wat stiller dan gewoonlijk was op deze blog. Mijn vriend en ik zijn immers net terug van drie weken reizen doorheen in het prachtige Corsica. Naar goede gewoonte mogen jullie weer gedetailleerde reisverslagen verwachten. Deze keer zullen de reisverslagen wel iets langer op zich laten wachten dan gewoonlijk, want ik heb tijdens de vakantie geen enkel verslag kunnen uitschrijven. Mijn gebruikelijke taktiek van het schrijven onderweg, kon ik ditmaal niet toepassen. De wegen in Corsica zijn gewoon te bochtig om met een laptop op schoot te schrijven zonder verschrikkelijk misselijk te worden. En ‘s avonds ontbrak de tijd. Ik ben dus huiswaarts gekeerd met een hele hoop ruwe notities, maar omdat het zo’n prachtvakantie was, wil ik deze graag uitschrijven tot volwaardige reisverslagen.

Voor de fans van reisverslagen, nog even geduld, dus.

Yet Another Blog

Life on my side