Een droomdag in Pairi Daiza

De weergoden waren ons goed gezind, want hoewel er wel degelijk een paar druppels uit de dreigende wolken vielen, bleven we zondag gespaard van tropische onweders en hevige rukvlagen. Die paar druppeltjes verdampten trouwens van zodra ze de grond raakten.

We waren in totaal met 13 volwassenen en 13 kinderen voor ons Pairi Daiza uitstapje. Twee keer dertien, goed dat niemand van ons bijgelovig is. Spijtig genoeg moesten onze vrienden uit West-Vlaanderen op het allerlaatste moment afhaken, omdat hun jongste zoontje die ochtend ziek was geworden. Jammer.

Op uitstap gaan met zo’n grote groep kinderen, is een bijzondere ervaring. Ik moet toegeven dat ik meer op de kinderen gelet heb dan beestjes bewonderd heb (ik neem aan dat dit een standaarduitstap is voor de meeste ouders). De kinderen schoten allemaal geweldig goed met elkaar op en we hadden veel plezier samen. Wellicht deels omdat de eisen van Team Frietjes zonder morren ingewilligd werden bij het middagmaal. Zelf hield ik het op niet bijster lekkere en veel te dure sushi.

Met een kind aan de hand beleef je zo’n dierenpark helemaal anders. We bleven hangen in de speeltuin, deden er superlang over om de hangbrug over te steken omdat die korte beentjes nog niet zo snel konden stappen en af en toe moest er een drink-, eet-, of plaspauze ingelast worden. No sweat, ik genoot van het gezelschap, de prachtige omgeving en vond het niet erg dat we niet alles tot in de detail konden bekijken. Pairi Daiza is niet zo veraf dat we er de komende jaren niet meer zullen terugkeren.

Mijn persoonlijke hoogtepunt was het bezoek aan het eiland van de lemuren. Fantastisch dat deze dieren helemaal niet schuw zijn en maar al te graag de bezoekende mensen als springplank gebruiken. Eén van de zoontjes van onze vrienden was een grote fan van lemuren. Hij straalde dan ook toen één van de dieren zich op de schouder van zijn papa nestelde en hij samen met de lemuur op de foto kon.

Ook het bad van de olifant vond ik erg leuk. Alleen waren we te laat om nog een goeie zitplek te bemachtigen voor het spektakel. Om de kleintjes toch nog de kans te geven iets te zien, nam ongeveer iedereen van onze groep een kind in de nek. Dat is verdorie zwaarder dan ik dacht. Ik was blij dat het spektakel niet al te lang duurde, want ik begon serieus last van mijn nek te krijgen. Gelukkig waren we wel mooi op tijd voor de roofvogelshow en was er plek genoeg om iedereen van een comfortabele zitplaats te voorzien.

Het enige wat ik een beetje teleurstellend vond, was het pandaverblijf. Ik had me voorgesteld dat het pandaverblijf gelijkaardig zou zijn aan dat in de Singapore Zoo waar je een prachtig zicht op de beesten had. Helaas, erg vuile ruiten scheidden ons van de Waalse panda’s, die ondergebracht waren in een erg donker verblijf waardoor fotograferen bijna onmogelijk werd. De hype helemaal niet waard.

‘s Avonds namen we met heel veel dikke knuffels afscheid van de kinderen en gingen we met de vijf kinderloze volwassenen samen iets eten in restaurant Shanghai. Een Thais gerecht was de perfecte afsluiter voor deze mooie dag.

IMG_1449

IMG_1451

IMG_1456

IMG_1565

IMG_1574

IMG_1576

IMG_1608

IMG_1614

IMG_1617

IMG_1630

IMG_1657

IMG_1661

IMG_1672

IMG_1677

IMG_1737

Ternate – 31 mei 2015

Gelukkig sliepen we deze nacht beter. We konden het gebruiken na onze vermoeiende dag op de Expo. Enkel de veel te luide kerkklokken verstoorden ‘s ochtends ons plan om wat uit te slapen.

We besloten het vandaag rustig aan te doen. Na het gezamenlijke ontbijt speelden we spelletjes en kleurden we met de vijfjarige. Ik zei het al in mijn vorige post: wat een zalig ventje. Zo open en sympathiek naar ons toe en dat terwijl hij ons amper kende. Mijn vriend was duidelijk zijn grote held. Ik was zelfs stiekem een beetje jaloers. Ik krijg ook graag aandacht van mannen met mooie blauwe ogen. 😉

Mijn vriendin stelde voor om een wandeling te maken naar het nabijgelegen Lago di Comabbio. Mooi, zo’n huis met zicht op het meer. Het huis waar mijn vriendin en haar gezin wonen is prachtig gelegen met een balkon dat zich uitstrekt over gans de voorzijde van het huis en vanwaar je het meer kan zien. Momenteel wonen ze op de eerste verdieping van hun huis. De bovenverdieping alleen al is groter dan ons appartementje. Ja, dat lezen jullie goed, ze hebben nog een gans ongebruikt gelijkvloers. Mijn vriendin en haar man hebben grootse verbouwplannen, maar door de drukke job van de echtgenoot bouwkundig ingenieur is het tot nog toe bij plannen gebleven.

De zon had zich deze ochtend verstopt achter de grijze wolken. Gelukkig was het droog en warm. We wandelden langs de oevers van het meer op mooie houten paden en genoten van de fauna en flora: minikikkertjes, gigantisch veel vissen, futen,… Het verbaasde mij te vernemen dat het wegens de vervuiling verboden was te zwemmen in dit meer, dat duidelijk wemelde van het leven. Op de terugweg werden we om de haverklap voorbijgestoken door deelnemers aan een plaatselijke loopwedstrijd. Kleine M liep zelfs een paar meters mee. Je kan niet vroeg genoeg beginnen met die gezonde geest in dat gezonde lichaam. 😉

IMG_9672

IMG_9673

IMG_9674

IMG_9677

IMG_9683

IMG_9688

IMG_9692

IMG_9695

IMG_9697

IMG_9701

IMG_9703

IMG_9705

IMG_9713

We wandelden voorbij de aankomstlijn en trokken met kleine M naar de plaatselijke speeltuin in het park, terwijl de mama al naar huis ging om het middagmaal te bereiden. Charmeur M wist zonder problemen drie ritjes in de helicopters en een ritje met de kano’s los te krijgen van ons. Ik weet het, zo kweken die kinderen geen karakter. Maar ‘t is niet dat we M zo vaak zien, een beetje verwennerij af en toe mag wel.

Stipt op het afgesproken tijdstip begaven we ons terug naar onze gastheer en gastvrouw. We kregen meteen een typische Italiaans aperitief aangeboden: Spritz, een mengeling van prosecco en aperol. Een beetje te bitter naar mijn smaak, maar net aanvaardbaar. De opmaat voor een heerlijke huisgemaakte pasta carbonara. Jummie!

IMG_7107

Na het middagmaal lieten we de heer des huizes thuis achter om te prutsen met zijn nieuwe speelgoed: een bosmaaier/haagschaar/whatever en reden we met onze vriendin naar Fattoria Pasqué, een uit de kluiten gewassen boerderij/restaurant/kinderboerderij/dierentuin/speeltuin. We ontweken een spuwende lama en bezochten de koeienstallen, waar mijn groene kleedje er duidelijk heel smakelijk uitzag, want het werd ei zo na opgegeten door een hongerige koe.

We smulden van een boerderij-ijsje, praatten op het gemak terwijl kleine M zich amuseerde in de speeltuin en sloten ons bezoekje af met een ritje op een pony. Enfin ja, wij moedigden kleine M aan terwijl een vriendelijke dame hem rondleidde op een makke pony.

IMG_9756

IMG_9759

IMG_9763

IMG_9769

IMG_9773

IMG_9774

IMG_9788

IMG_9789

We keerden met een dikke smile op ons gezicht naar huis terug. Onze gastheer was het minder goed vergaan. Zijn nieuwe bosmaaier had er ondertussen al de geest aan gegeven. Ik ben altijd van mening dat je best één apparaat in huis haalt voor één specifieke taak. Met al die vijf-in-één dingen heb je volgens mij alleen maar miserie. Deze wijsheid durfde ik echter niet onder de neus van onze gastheer duwen, want zijn gezicht stond op onweer.

Voor het avondmaal bestelden we pizza. Het is wellicht vloeken in de kerk, maar ik ben helemaal niet zo dol op pizza. Dat deeg wordt zo snel klef en meestal liggen er naar mijn goesting niet genoeg toppings op en overheerst de smaak van het deeg. En ik ben niet echt zo’n deeg-liefhebber.

IMG_7111

Na de gigantische pizza min of meer verorberd te hebben, keken we samen met kleine M naar ‘How to train your dragon’. Mooie, zij het erg voorspelbare film. Nadat kleine M in bed gestopt was (mijn vriend moest een verhaaltje voor het slapen voorlezen) hadden we nog een interessante discussie over de sharing economy. We sloten de avond af met een korte wandeling naar de bar in het dorp om treintickets voor de volgende dag te kopen. Jammer genoeg bleek het om 21.54u niet meer mogelijk te zijn om nog tickets af te drukken, omdat het systeem stopte om 22u. Very italian…

Rond half twaalf kropen we in bed, kwestie van de volgende dag fris en monter te zijn voor ons tweede bezoekje aan de Expo.

Eerste Expo-dag – 30 mei 2015

Niet al te best geslapen. De matras van het logeerbed was niet zo goed en in het midden van de nacht werden mijn vriend en ik gewekt door een gigantisch onweer. Het geroffel van de slagregen op het golfplaten dak afgewisseld met krakende donderslagen was oorverdovend en ik kon de felle bliksemschichten waarnemen door mijn gesloten oogleden heen. Kwam daar nog eens bij dat in het landelijke Ternate de vogels al van ‘s ochtends vroeg aan het fluiten slaan. Ik ben helemaal voor vrolijk fluitende vogeltjes, maar echt optimaal voor onze nachtrust waren deze omstandigheden niet.

We zaten dus met kleine oogjes aan het typisch Italiaanse ontbijt (toast met confituur). Italianen hebben niet echt een uitgebreide ontbijtcultuur, maar voor mij was het toch even aanpassen. Meestal eten mijn vriend en ik ‘s ochtends nogal stevig wanneer we op vakantie zijn, kwestie van voldoende energie te hebben voor een goed gevulde dag.

Op de luchthaven van Zaventem hadden we in de tax free twee grote dozen Duplo gekocht als geschenkje voor de kleine M, het zoontje van onze Belgische vriendin. Hij was in de wolken met zijn Duplo vliegtuigen van Planes en wij waren blij dat we meteen op een goed blaadje stonden bij hem. Het klikte geweldig goed met deze lieve jongen met de prachtige blauwe ogen, lange wimpers en blond haar (die zal later succes hebben, daar in Italië). Het speet ons dan ook dat we na het ontbijt zo snel afscheid moesten nemen, we moesten immers onze trein naar de Expo halen!

De Italiaanse echtgenoot van onze vriendin was zo vriendelijk geweest al de dag voordien treintickets voor ons te gaan kopen (in een plaatselijke bar, van ticketautomaten hebben ze in Italië duidelijk nog nooit gehoord) en ons op tijd aan het station af te zetten. De treintickets leken meer op de dunne blaadjes papier van een kassaticket dan op een treinbiljet, maar ik was wel gecharmeerd door het feit dat je deze zelf moest afstempelen in het station voordat je op de trein stapte.

De treinrit van het oude, verwaarloosde station van Ternate naar het splinternieuwe moderne station van de Expo duurde ongeveer een half uur. Onze treinrit (in een trein die wellicht nog uit de jaren ’70 dateerde) bracht ons langs veel verloederde en leegstaande panden, maar ik vermoed dat deze leegstand zich vooral in de buurt van het spoor situeert, want elders zagen we dit soort toestanden niet.

We waren ongeveer een tiental minuten voor de opening aan de ingang van de Expo. Daar had zich al een massa volk verzameld en het duurde een half uur vooraleer we de security aan de ingang bereikt hadden. Mijn fototoestelrugzak reisde naar goede gewoonte probleemloos door de scanner en ook mijn vriend en ik passeerden zonder te biepen de metaaldetector.

En toen stonden we op het terrein van de Expo en begon ons avontuur. 145 deelnemende landen, 16 organisaties en 5 bedrijven bevonden zich op de site. Het was een utopie om te denken dat we erin zouden slagen al deze paviljoenen in twee dagen te bezoeken. Dus moesten we keuzes maken, en laat dat nu niet meteen mijn sterkste kant zijn. Als ik ergens op uitstap ben, dan wil ik alles bezoeken. Enfin ja, we besloten het allemaal een beetje op ons af te laten komen en ons vooral niet te laten overmannen door keuzestress.

IMG_9433

Toevallig bevond het Belgische paviljoen zich vlakbij de ingang en stond er zo kort na de opening nog geen lange rij aan te schuiven, we besloten dus meteen maar eens een kijkje te nemen in het paviljoen van ons moederland. Het paviljoen stond duidelijk in het teken van onze sterke punten: bier, frieten, chocolade en (in mindere mate) wafels. Gelukkig ging het toch ook over duurzame landbouw en vernieuwende technieken om voedsel te kweken. Het thema van deze expo was niet voor niets ‘Feeding the planet – Energy for life’. De architectuur van het Belgische paviljoen vond ik erg geslaagd en van de eerdere troubles die in de pers verschenen waren, was niets te merken.

IMG_9435

IMG_9437

IMG_9448

Volgende land: Vietnam. Mooi paviljoen waar we vooral betoverd werden door de traditionele dans die uitgevoerd werd op live gebrachte traditionele muziek. Erg mooi. De link met het thema was me niet geheel duidelijk, maar hey, Vietnam is alvast toegevoegd aan mijn lijstje met toekomstige reisbestemmingen (dat helaas alleen maar langer en niet korter wordt). We maakten vervolgens een korte wandeling door het Enel paviljoen. Niet echt bijzonder, maar er stond geen volk aan te schuiven (in tegenstelling tot bij de meeste andere paviljoens, waar de rijen zienderogen langer werden.

IMG_9453

IMG_9459

Mijn vriend en ik delen een liefde voor Azië, dus toen we zagen dat de rij wachtenden bij het Zuid-Koreaanse paviljoen heel goed meeviel, sloten we ons snel aan bij de wachtenden. Ons vierde paviljoen van de dag was een voltreffer. Zeer knap gedaan, geweldige toepassing van nieuwe technologieën (grote fan van de twee robots die met draaiende schermen een voedselchoreografie uitvoerden). Perfect passend bij het thema ook, met een pleidooi om terug te gaan naar een authentieke keuken met eerlijke en zuivere ingrediënten om zwaarlijvigheid en gezondheidsproblemen tegen te gaan, maar ook om de honger uit de wereld te helpen. Mooi.

Onze magen waren erg gaan grommelen na dit bezoekje, alhoewel het nog maar half twaalf was (die toast en confituur waren al lang verteerd). Aangezien ik sinds kort een voorliefde voor de Koreaanse keuken ontwikkeld heb en we een fijn tafeltje spotten in het restaurant van het Koreaanse paviljoen, lieten we ons maar al te graag verleiden door het aanbod aldaar. Die japchae en kimchi soban kon ik toch niet aan mijn neus laten voorbij gaan. Om nog maar te zwijgen van de omija prosecco! Het was Heerlijk (met een hoofdletter h)! Maar dat verwacht je natuurlijk ook wel op een Expo waar elk land zijn beste beentje probeert voor te zetten.

IMG_9467

IMG_9474

IMG_9478

IMG_7099

Volgende halte: Litouwen. Mijn vriend heeft veel buitenlandse collega’s en wilde proberen zoveel mogelijk paviljoenen van de moederlanden van zijn collega’s te bezoeken. En ach, Litouwen is ook gewoon een charmant landje met een grote gemene buur. Litouwen bleek niet meteen erg populair bij de andere bezoekers, maar het paviljoen kon mij wel bekoren. Mijn vriend probeerde een Litouws biertje en ik snoepte van een zoetigheid in de vorm van een paddenstoel (niet zo’n succes).

IMG_9502

IMG_9507

IMG_9509

Vlak naast het Litouws paviljoen lag dat van Wit-Rusland (hilarische conversatie met mijn vriend, die ervan overtuigd was dat Wit-Rusland en Belarus twee verschillende landen waren).  Het virtuele waterrad en de groen begroeide zijkanten vielen bij mij in de smaak, dus besloten we er eens snel door te lopen. Uiteraard bleven we plakken in de bar, toen bleek dat ze daar authentieke Wit-Russische wodka aan een zeer vriendschappelijk prijsje schonken. Die Wit-Russen kennen iets van wodka, want het glaasje dat we deelden was uitstekend.

IMG_9518

IMG_9526

IMG_9533

We liepen een paar grote paviljoenen voorbij, wegens echt te veel volk en belandden bij het Poolse paviljoen. Ook hier geen wachtrijen (de Italianen zijn duidelijk geen liefhebbers van Oost-Europa). Mijn vriend maakte een fotootje voor zijn Poolse collega en wij bezochten het paviljoen dat van buiten helemaal opgebouwd was uit kratten en van binnen door het slim gebruik van spiegels op een gigantische tuin leek. Knap optisch effect.

IMG_9538

IMG_9540

IMG_9542

En ja, we konden de Poolse bar toch moeilijk passeren zonder en wodka en een honinglikeurtje te drinken, nietwaar? Al moet gezegd dat de Wit-Russische wodka de Poolse moeiteloos klopte. (Ik denk dat ik als tussendoortje ook nog ergens een sorbet met wodka geconsumeerd heb, maar het staat mij niet meer heel helder voor de geest bij welk paviljoen dat wel zou geweest zijn.)

IMG_9547

We lieten Oost-Europa even voor wat het was en trokken naar het Iberische schiereiland: Spanje! Dit paviljoen vond ik persoonlijk wat tegenvallen. De architectuur sprak me niet aan en om de één of andere rare reden mochten we geen foto’s maken in de inkomhal. De kamer bekleed met de borden waarop een filmpje geprojecteerd werd, vond ik dan weer wel mooi gedaan.

IMG_9555

IMG_9558

Al bij al hadden we nog bedroevend weinig future foods gezien, we trokken dus richting de Future Food Coop in de hoop daar toekomstgericht voedsel zoals insecten aan te treffen. Helaas, dit bleek gewoon een fancy supermarkt te zijn dat van displays gebruik maakte om de prijs, afkomst en voedingswaarde van de producten te afficheren. Weinig future aan, wat mij betreft. (Achteraf vernam ik dat er geen insecten op de Expo mochten omdat de voedselinspectie in Italië het verkopen van insecten niet toelaat.)

IMG_9566

Verder naar het bijzonder futuristisch ogende Roemeense paviljoen (just kidding, het was gewoon een blokhut). Roemenië moet zowat het minst populaire land van allemaal geweest zijn, want de cafetaria in dit paviljoen was akelig leeg. Ondertussen was het erg warm geworden (meer dan dertig graden) en besloten we uit eerlijke compassie met de Roemenen iets te drinken op het terras. Mijn vriend ging voor een Roemeens bier (een vrij onbekend bier, zo wist zijn Roemeense collega hem achteraf te vertellen), ik voor een watertje. We deelden een stukje apfelstrudel, een authentieke Roemeense specialiteit. 😉

IMG_9573

Ondertussen waren we al een tijdje op de Expo en hadden we het gastland zelf nog niet bezocht. Italië had een ganse straat gereserveerd die de hoofdboulevard kruiste voor de 20 verschillende regio’s. Wij bezochten Zuid-Tirol, vooral omwille van de mooie houtsculpturen en het uitzicht op de rest van de Expo.

IMG_9580

We bezochten vervolgens het paviljoen van de Europese Unie, dat opgebouwd was rond een romantisch verhaaltje over een wetenschapster die de bakkerij van haar grootmoeder overnam, er (letterlijk) niks van bakte, vervolgens verliefd werd op een boer en daarna een high tech boerin werd. Ik vond het verhaal erg bij de haren getrokken, maar de aanwezige kinderen vonden het heel tof. En oja, we konden de enige echte Nobelprijs voor de vrede bewonderen.

IMG_9581

We wandelden verder naar hét kenmerk van deze Expo, de Tree of Life. Die, we moeten daar eerlijk in zijn, leek op een goedkope kopie van de Super Trees in Singapore.

IMG_9589

IMG_9590

Het was mij bij het bestellen van de tickets niet opgevallen, maar je kan je de vraag stellen waarom een Expo die als thema ‘Feeding the planet’ heeft, sponsorgeld van bedrijven zoals McDonalds, Coca Cola en andere aanvaardt. Ik denk niet dat deze bedrijven een goed voorbeeld zijn van hoe de toekomstige generaties te voeden.

IMG_9594

We hadden nog graag het paviljoen van de VS bezocht, maar de menigte wachtenden schrikte ons af. Het Turkse paviljoen bezochten we wel. Ik vond het esthetisch wel een mooi ogend paviljoen, maar inhoudelijk was er niet veel aan.

IMG_9600

IMG_9601

Bij het Japanse paviljoen stond aangegeven dat de wachttijd 50 minuten was. We waren ondertussen al flink moe van al dat slenteren. We zagen het echt niet zitten om zo lang aan te schuiven voor één van onze favoriete landen in de hele wereld. We hoopten dat we op een herkansing konden rekenen, de eerste juni wanneer we samen met onze vriendin en haar gezin naar de Expo zouden komen.

IMG_9604

Naar Rusland dan maar. Een land dat mij uitermate fascineert. Zeer knap paviljoen. Langs de buitenkant wellicht wel het mooiste van allemaal. En ook de expositieruimtes aan de binnenkant stelden niet teleur. Bijna zo boeiend als Zuid-Korea.

IMG_9606

IMG_9610

Het contrast met het paviljoen van Oman kon amper groter zijn. Ook dit paviljoen vond ik de moeite. Zeer verzorgd, maar qua inhoud iets klassieker. Je kreeg een goed inzicht in de levenswijze van de inwoners van Oman.

IMG_9614

IMG_9616

Tussen Rusland en Oman in lag Estland (hoe blij Estland was met de nabijheid van Rusland valt te bezien). Dit houten paviljoen kon me vooral bekoren met zijn schommels die in het bouwwerk ingewerkt waren. Ik was ook erg onder de indruk van de blik op de Estse natuur die het paviljoen bood. Jammer genoeg bezochten wij tot op het heden enkel de hoofdstad Tallinn (maar dan wel twee keer). Een reden om nog eens terug te gaan naar deze Baltische staat.

IMG_9617

IMG_9619

Om de één of andere reden belandden we daarna aan de overkant van de centrale boulevard in het paviljoen van Turkmenistan. Laat ons zeggen dat Turkmenistan een eigenaardig landje is dat in zijn paviljoen vooral te koop liep met hun aardgas- en oliewinningen en hun tapijten. Bizar.

IMG_9621

IMG_9623

Ondertussen werd het zo langzamerhand tijd voor het avondmaal. De wachttijden aan het Japanse paviljoen waren nog altijd niet verminderd, maar dat nam niet weg dat we wel het restaurant konden bezoeken. Hoera voor soba-noedels en tempura. Beide, uiteraard, volledig volgens de regels van de kunst bereid. Alleen jammer dat de Japanse burgers uitverkocht waren die mijn vriend zo graag had willen proberen.

IMG_9625

IMG_9626

IMG_7101

We waren eigenlijk nog lang niet uitgekeken op alles wat de Expo te bieden had, maar de vermoeidheid sloeg onverbiddelijk toe en we wilden ook niet superlaat bij onze gastheer en gastvrouw aankomen. We vingen dus op ons gemak de terugweg aan, genietend van de kleurrijke paviljoenen en de schitterende lente-avond.

IMG_9629

IMG_9631

IMG_9633

Onderweg passeerden we nog even langs het Franse paviljoen. Het idee van het paviljoen (het plafond versieren met al de gastronomische specialiteiten die Frankrijk te bieden heeft) vond ik leuk gevonden, maar op de één of andere manier vond ik de uitvoering minder geslaagd. Of was ik dan toch van de kaart door die gigantische hamburger die mensen dood bliksemde? (Wat zou sponsor McDonalds daarvan gevonden hebben?)

IMG_9638

IMG_9648

IMG_9652

De zon ging onder en we kregen al een klein voorsmaakje van de mooie verlichting van de avondlijke paviljoens. We besloten echter verstandig te zijn en de trein terug te nemen naar Ternate (niet zonder eerst een foto van mijn vriend met een nutella chocopot groter dan hemzelf genomen te hebben). Volledig bekaf kwamen we aan bij ons gastgezin, die zelf net terug kwamen van het schoolfeest van hun zoontje. Mijn vriendin wilde graag nog een beetje kletsen en hoe tof ik het ook vond om haar terug gezien, ik kon me door de vermoeidheid amper nog concentreren. Na een douche om al het stof van ons af te spoelen, kropen we dan ook in bed. Volledig uitgeteld. Behoorlijk uitputtend, zo’n dagje Expo.

Tim Tam Slam

Zaterdagmiddag hadden we afgesproken om samen te lunchen in Tex-Mex restaurant New Mexico met de vrienden die we enkele jaren geleden bezocht hebben in Sydney. Man, dat lijkt al zo lang geleden. De tijd glipt als korrels zand door mijn vingers en hoe hard ik ook zou wensen dat het allemaal wat trager ging, het lijkt alsof ik opgesloten zit in een racewagen die enkel maar kan versnellen.

Onze vrienden hadden bezoek uit Australië over de vloer, hetzelfde koppel dat we voor het eerste ontmoetten in een Chinese bakkerij in Sydney en die we vervolgens al enkele keren terugzagen in ons eigenste Leuven. Zij is een Chinees-Australische en hij is een Nieuw-Zeelander. Hun enige dochter (die nog niet geboren was toen wij hen leerden kennen) wordt met Chinese strengheid en Nieuw-Zeelandse omkoperij opgevoed. Altijd even wennen voor mij, moet ik toegeven.

Spijtig genoeg was het mooie terras achteraan niet open en waren we dus genoodzaakt met ons gezelschap van zes volwassenen en drie kinderen binnen te eten. Ik liet me verleiden om een jumbo margarita te drinken bij mijn Burito Durango (een tarwetortilla met chile sin carne, geserveerd met een gevulde jalapenopeper, zure room, sla en rijst). De margarita smaakte zo goed dat ik de fout begin een tweede te bestellen. Ik vermoed dat door de hitte de alcohol sneller naar mijn hoofd steeg dan gewoonlijk, want mijn vriend moest me helpen om dat tweede glas leeg te maken.

IMG_7394

Na de lunch namen we afscheid, omdat mijn vriend en ik in de namiddag nog enkele boodschappen moesten doen. Het afscheid duurde echter niet lang, rond een uur of zes fietsten we naar het gezellige rijhuisje van onze vrienden en zetten we de terrastafel buiten om samen te genieten van de rust op straat. Fantastisch initiatief die speelstraten. De kinderen amuseren zich rot en de volwassenen leren elkaar beter kennen terwijl ze bij elkaar op de stoep een glas drinken.

Na het vrij zware middagmaal (Mexicaans is lekker, maar achteraf heb ik altijd het gevoel dat ik mij overeten heb) hielden we het ‘s avonds bij een lichte tapasmaaltijd met olijfjes, tomaatjes, wat kazen, charcuterie, zalm en stokbrood. De avond viel en voordat we er erg in hadden was het al later dan gepland. Aangezien we de dag nadien vroeg op moesten voor een uitstapje naar Pairi Daiza besloten we het verjaardagsfeestje van een vriendin At The Bebop wijselijk te skippen. Wel jammer, want ik had best nog wel zin in een nachtelijk terrasje, maar soms moet het verstand al eens de bovenhand halen.

Oja, jullie vragen je ongetwijfeld af waarom deze blogpost de titel ‘Tim Tam Slam’ meekreeg. Wij kregen zowaar een heel pakket (meerdere dozen) van deze Australische chocoladekoekjes cadeau. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van deze koekjes geproefd heb, maar ik kende de koekjes van de beruchte Tim Tam Slam. Dus ik roep enthousiast uit: “Ha, nu kan ik eindelijk zelf eens een Tim Tam Slam uitproberen!” Totaal onbegrip bij onze Australische vrienden. Ze hadden nog nooit van de Tim Tam Slam gehoord en ik die dacht dat dat zowat de nationale sport van Australië was. 😉

Vlucht naar Milaan Malpensa – 29 mei 2015

Om de één of andere reden vind ik het superleuk om ‘s ochtends met een zware valies en rugzak op de trein naar het werk te stappen, in de wetenschap dat je een paar uur later in de lucht hangt. Het maakt de werkdag zoveel leuker als je een fijn vooruitzicht hebt.

Na een goed gevulde dag nam ik afscheid van mijn collega’s en wandelde ik gepakt en gezakt naar het centraal station waar mijn vriend me opwachtte. We hadden tijd op overschot, dus kocht ik me een bakje aardbeien met chocoladesaus. Een zoete verleiding waaraan ik moeilijk kon weerstaan. Natuurlijk had ik net een dikke aardbei met veel chocolade in mijn mond gestopt toen ik gegroet werd door een bekende. Ik hoop dat er niet te veel chocolade op zijn wang is achter gebleven. 😉

Na het opstappen, zag ik in een flits nog een oud-studiegenootje die ik jaren niet meer gezien had. Hij klopt op het venster van onze wagon, maar veel meer dan terug wuiven konden we niet doen. De trein bracht ons zonder problemen naar de luchthaven. We checkten onze valiezen in en begaven ons naar de security van de splinternieuwe terminal. Ik had de zware fout gemaakt ‘s ochtends veel te hoge hakken aan te doen en deze voor het inchecken niet snel om te wisselen voor een paar flipflops. De rij aanschuivende mensen aan de security was verschrikkelijk lang en scheen amper te slinken. Mijn voeten deden meer en meer zeer en ik vervloekte mezelf inwendig dat ik zo stom was geweest om mijn flipflops in te checken met de bagage.

Na veel te lang aanschuiven bij de security (Brussels Airport mensen, hier is ruimte voor verbetering), zochten we een plekje om te avondeten. Dat werd Belgorama, waar ik afschuwelijk slechte spaghetti bolognaise at. Serieus, ik snap niet hoe je een simpele spaghetti bolognaise kunt verknallen…

Helaas bleek onze vlucht last te hebben van de naweeën van de grote stroompanne bij Belgocontrol. Uiteindelijk vertrokken we met meer dan een uur vertraging in Zaventem. Ik hield whatsapp-gewijs onze vriendin in Italië op de hoogte van de vertraging, zodat ze wist wanneer ze ons kon komen oppikken.

De vlucht verliep vlotjes. We moesten op Malpensa wel nog even wachten tot onze vriendin ons gevonden. Niet helemaal goed afgesproken, maar hey, dat kon ons niet deren. We waren heel blij haar terug te zien, want dat was ondertussen alweer een paar maanden geleden. We waren door de vertraging pas rond een uur of elf geland en het was toch nog een flinke rit van de luchthaven naar het huis van haar en haar man in Ternate. We kregen een logeerkamer toegewezen, zwierden onze valiezen in de kamer en kropen onder de wol. Heel erg benieuwd om morgen de kennismaking met het vijfjarige zoontje van onze vriendin te hernieuwen. De laatste keer dat we hem zagen was hij twee of zo.

Barbecue onder de lindeboom

Wat doet een mens op een zwoele vrijdagavond? Barbecuen in het schattige stadstuintje van Goofball & friends onder de mooie lindeboom, natuurlijk! Heerlijk om zo lang buiten te zitten en te genieten van de nazinderende warmte van de dag, drinkend van een goed glas wijn en smullend van een lekker stukje vlees. Terwijl wij culinair in de watten gelegd werden, kregen we daar bovenop ook nog eens hopen tips voor onze komende Canadareis. We keerden ‘s nachts terug naar huis met hopen ideeën, Canadese dollars en toegangspassen voor de Canadese nationale parken en historische sites. Ik denk dat we er nu helemaal klaar voor zijn! Thanks, Goofball!

En ja, kabouter is gewoon nog schattiger in het echt dan op de foto’s. 😉

 

Netwerken bij Artemis

Naar ‘t schijnt moet een mens netwerken om vooruit te geraken in het leven. Aangezien ik nog altijd niet weet welke richting vooruit is, leek het mij een goed idee om eens de sfeer te gaan opsnuiven op de Artemis After Work Drink. Het voordeel van zo’n drink is dat je tot niets verplicht bent, als het je niet aanstaat, kan je  je snel met een excuus uit de voeten maken.

Bij aankomst was het even zoeken, want ik kende echt niemand, gelukkig kweet de gastvrouw zich voortreffelijk van haar taak en kon ik snel aansluiting vinden bij een aantal vriendelijke dames. En kijk, het werd een zeer gezellige avond. Ik had toffe gesprekken met interessante dames over zeer uiteenlopende onderwerpen: van architectuur, over het lot van de freelancer tot het uitbaten van een kledingwinkel. Ik bleef tot mijn eigen verbazing zelfs plakken tot een uur of half tien.

Misschien is er toch nog hoop voor mij?

Het liftdispuut

Eerst wat voorgeschiedenis. In 2003 kochten mijn vriend en ik een nieuwbouwappartement op plan. Volgens de akte zou dit appartement opgeleverd worden op 31 december 2005. Zoals te verwachten bij een nieuwbouwproject hielden mijn vriend en ik rekening met een vertraging bij het opleveren. Als we in de zomer van 2006 ons appartement zouden kunnen betrekken, waren we tevreden. De bouw was echter vanaf het begin geplaagd door ‘onvoorziene omstandigheden’ (lees: incompetentie van de bouwheren) waardoor de datum voor de oplevering steeds verder naar de toekomst opschoof. Uiteindelijk trokken we in maart 2007 in een half afgewerkt appartement, omdat we echt niet langer in kamertje in het huis van Nonkel K wilden blijven wonen.

Ik ga hier al de problemen die we gehad hebben niet meer opnieuw uit de doeken doen, maar het hoogtepunt was toch wel de instorting van de zijmuur op 10 november 2007. Enfin ja, het duurde vervolgens nog enkele jaren voordat al de problemen met de afwerking min of meer opgelost waren, maar ons grootste probleem, de te kleine lift, bleef bestaan. We slaagden er maar niet in om tot een minnelijke schikking te komen en uiteindelijk namen we een advocaat onder de arm en stapten we naar de rechtbank om ons gelijk te halen.

Om een lang verhaal kort te maken: dinsdagnamiddag hadden we een afspraak met de door de rechtbank aangeduide expert. De expert luisterde aandachtig naar ons verhaal, bestudeerde de bouwplannen en concludeerde dat het tijdens de bouwwerken vrij makkelijk was geweest om aanpassingen aan de liftkoker te doen zodat er wel een lift van zes personen geplaatst kon worden, zoals in de akte voorzien. De hele expertise voelde aan als een kleine overwinning. Let wel, we moeten het verslag zelf nog afwachten, natuurlijk, dus ik wil zeker niet te vroeg victorie kraaien. Maar het was fijn eindelijk eens met een serieuze en rationele mens te babbelen in plaats van naar de onzin van onze bouwfirma te moeten luisteren.

Ingenieurs. Gotta love them!