CERN, Atlas en babybezoek – 10 november 2014

Verschrikkelijk vroeg opgestaan (6.30u) om tijdig klaar te zijn om mee te rijden met onze gastheer naar CERN. Vandaag stond er een bezoek aan de kersverse dochter van onze vrienden in Meyrin (vlak bij CERN) op het programma. Na een rit van ongeveer een uur waren we in CERN. Onze vriend was zo vriendelijk om ons de weg naar de cafetaria te wijzen alwaar ik me helemaal liet gaan en mijn bord vol laadde met een gigantisch English Breakfast. Love me some English Breakfast!

We deden rustig aan met het ontbijt, want we werden pas om 11 uur bij onze vrienden verwacht. We maakten van de gelegenheid gebruik om voor de tweede keer de tentoonstelling Microcosm in CERN te bezoeken. CERN blijft toch een ongelooflijk fascinerende plek. Zelfs het ontbijten daar vond ik bijzonder, omringd door onderzoekers uit alle landen van de wereld. Je voelde gewoon de positieve energie. <3 CERN

We waren van plan om de bus te nemen, maar om de één of andere reden (we vonden de bushalte niet op de plek waar googlemaps zei dat er een bushalte moest zijn) mislukte dit. Ondertussen was het opnieuw beginnen miezeren. We besloten gewoon door te lopen, we waren immers al een flink stuk opgeschoten in de richting van waar onze vrienden woonden. De wandeling van CERN naar Meyrin viel eigenlijk ontzettend goed mee. Op een dikke twintig minuten waren we er. Niet de moeite om een bus voor te nemen.

We belden aan en werden supervriendelijk onthaald. Het was op een paar dagen na exact twee jaar geleden dat we onze vrienden IRL zagen. Sinds ons vorige bezoekje was hun gezinnetje een baby rijker en de baby die wij toen bezochten was ondertussen al een flinke peuter. Die peuter kochten we om met Duplo (duidelijk wél een cadeau). Meteen gescoord. 😉 Het klikte heel goed tussen de peuter en mijn vriend. Wat een verstandig kind ook. Net twee en daar kwamen al heelder volzinnen uit. Nu ja, kan ook moeilijk anders met twee zulke intelligente ouders.

Om het onze gastheer en gastvrouw niet te moeilijk te maken, bestelden we pizza bij een zaak vlakbij. De pizza was niet echt geweldig, maar goed, ik moet toegeven dat ik in mijn leven nog nooit geweldige pizza gegeten heb. Snap niet zo goed waarom mensen daar zo’n fan van zijn.

We praatten over de toekomstplannen van onze vrienden. Ze vertelden ons dat ze op termijn van plan waren om terug te keren naar België, omdat ze hun kinderen graag een roots wilden geven en ze vonden dat dit niet kon in Zwitserland, waar ze altijd als buitenlanders beschouwd zouden worden. Zelf kon ik die redenering niet helemaal volgen. Ik vind het fantastisch dat mijn petekindje Belgisch-Poolse ouders heeft, geboren is in Nederland, vloeiend Engels en binnenkort ook vloeiend Frans zal spreken en zal opgroeien in Zwitserland. Het is waar, hier liggen haar roots niet, maar ze is wel een echte wereldburger die zich wellicht overal zal thuis voelen.

We hadden jammer genoeg niet zo heel veel tijd om rustig bij te praten, want om 17u moesten we alweer in CERN zijn. Onze vriend had speciaal voor ons geregeld dat we last minute konden aansluiten bij een rondleiding in ATLAS, een van de zes deeltjesdetectorexperimenten die plaatsvinden in de Large Hadron Collider. We wandelden samen met onze vrienden terug naar CERN en namen afscheid van elkaar.

Onze vriend wachtte ons op in de receptie van CERN en zorgde ervoor dat we naadloos konden aansluiten bij de rondleiding. Wat een service! Ik vond het fenomenaal om 100 meter onder de grond te staan bij de detector die het Brout-Englert-Higgs-deeltje gedetecteerd heeft. Die wetenschappelijke verwezenlijking is fenomenaal en wat het helemaal bijzonder maakt is dat dit het resultaat is van een gezamenlijke inspanning van verschillende landen.

Na de rondleiding besloten we iets te gaan eten in het centrum van Genève. Tijdens de tramrit zocht ik op tripadvisor naar een geschikte plek. De pizza die we ‘s middags gegeten hadden, was nogal zwaar, dus onze voorkeur ging uit naar een lichte keuken. Japans of zo. 😉 De reviews voor Izumi waren erg goed en ik zag op hun website dat er nog net een tafeltje voor twee beschikbaar was om 19u. In lichte looppas haastten we ons naar het restaurant in kwestie.

Ter plekke aangekomen, bleek dit toch iets chiquer dan verwacht. Het restaurant bevond zich op een bovenverdieping van het Four Seasons hotel, met geüniformeerde bewakers aan de deur. We voelden ons een beetje misplaatst, maar zetten toch door. Iedereen was supervriendelijk en inderdaad er was nog net een tafeltje voor twee personen beschikbaar. Nog voor we de menukaart kregen, kwam de bediening al informeren of we een aperitief wilden. We bestelden twee champagnes, omdat ze zo mooi werden voorgesteld. Iets wat we ons achteraf dik beklaagden, want dit was de allereerste (en wellicht ook de laatste) keer in mijn leven dat ik 40 Zwitserse frank voor een glas champagne neertelde. Daar waren we toch even niet goed van.

Maar het eten zelf was ongelooflijk fabuleus. Nu we toch al goed begonnen waren, besloten we dan maar all the way te gaan en de menu te nemen (die in verhouding tot de champagne wel een koopje leek, voor 105 Zwitserse frank). Zonder overdrijven één van de beste maaltijden die ik in mijn leven gegeten heb, geïnspireerd op de Japanse keuken. Omdat we nogal geschrokken waren van de prijs van ons aperitief, beperkten we onze consumptie tot een karafje van 300 ml Urakasumi saké. Heel erg lekker, een perfecte aanvulling bij de maaltijd.

Aan het tafeltje naast ons zat een buitenlandse dame die alleen dineerde, toen ze aan het twijfelen was over welk dessert ze zou nemen, kon ik het niet laten om haar de mochi met ijs aan te raden. Mijn absoluut favoriete Japanse dessert. En ja, ze vond het lekker.

Wat wij aten:

Tuna Tartar With Gochujang Sauce On Crispy Rice
Seabass Sashimi, Yuzu Juice And Miso Crush
Yellowtail Sashimi With Chilipepper
Salmon Tataki, Spicy Musterd Miso Sauce
Lobster And Baby Spinach, Yuzu Truffle Dressing (voor mij)
Black Cod Miso Zuke (voor mijn vriend)
Ice cream mochi (geen foto van, wegens te blij dat er mochi op mijn bord lagen)

Bij een volgend bezoek komen we hier zeker terug, maar het aperitief slaan we dan toch maar over. 😉

Na deze iets chiquere maaltijd dan gepland namen we de trein terug naar Aubonne, alwaar onze vriend ons kwam ophalen in het station. Alweer een geslaagde dag achter de rug!

Oxfam Pakt Uit

Ik dacht, laat ik eens een ethisch verantwoord cadeautje op mijn kerstmis-wensenlijst zetten. Het is bij de familie van mijn vriend namelijk de gewoonte om Secret Santa-gewijs een cadeautje voor elkaar te kopen van een bedrag van ongeveer twintig euro. De voorbije twee jaren vroeg ik telkens een UNICEF Happy Pack, dus tijd voor eens iets anders. Waarom niet OXFAM een beetje steunen? Eerlijke handel, wie kan daar tegen zijn? OXFAM heeft zelfs een speciale cadeauwebsite: OXFAM pakt uit.

Ik vulde dus het formulier in, ervan uitgaande dat een paar seconden later mijn code in mijn mailbox terecht zou komen. Het volgende zinnetje had echter mijn achterdocht moeten wekken: “We bezorgen je zo snel mogelijk via e-mail een unieke code.” Want ja, er volgde wel binnen de paar seconden een mail, maar enkel met de opsomming van de gegevens die ik had ingevuld. Geen code te bespeuren. Gelukkig ben ik een geduldig mens (not).

Een dag later, vond ik een tweede mail van OXFAM in mijn mailbox. Met de code? Nope. Met de vriendelijke vraag welke woorden ik in mijn code wilde, want, ik citeer: “De code bestaat uit twee delen: enerzijds een getal dat u van ons krijgt, anderzijds twee tot drie woorden, die u zelf kiest. Bijvoorbeeld ‘8710 feest Sofie’.” Ik viel, eerlijk waar bijna van mijn stoel toen ik dat las. Komaan OXFAM, ik welk tijdperk leven wij? Hoe moeilijk is het om gewoon in de eerste mail die verstuurd wordt een automatisch gegenereerde code mee te geven ipv je klanten te spammen met volstrekt overbodige mails?

Ik moet bekennen dat ik even overwoog het OXFAM cadeau maar van mijn wensenlijst te schrappen en terug voor UNICEF te gaan, maar besloot toch door te zetten. Ik bracht de ongetwijfeld zeer vriendelijke dame die de mail verstuurde wel op de hoogte van het feit dat ik dit een zeer omslachtige procedure vond. Waarop zij zeer vriendelijk en professioneel antwoordde dat zulke automatische systemen een dure aangelegenheid zijn en dat deze werkwijze OXFAM de mogelijkheid biedt om een persoonlijker contact op te bouwen met haar klanten. Ik ben ongetwijfeld een moeilijke en veeleisende klant, maar echt, ik word liever snel en efficiënt geholpen. Persoonlijke mailtjes hoeven voor mij echt niet. De tijd dat ik opsprong bij elk nieuw mailtje ligt al zeer lang achter mij en ik denk dat ik hier heus niet alleen in ben.

Dus, kan er iemand rap wat code in mekaar flansen om die arme mensen van OXFAM te helpen hun systeem te automatiseren?

Aubonne – 9 november 2014

Langer dan verwacht uitgeslapen. Gelukkig waren de kaasfondue en de wijn van de dag voordien goed verteerd geraakt. Het ontbijt werd meteen een brunch waarna we in de auto stapten om een wandeling in het Arboretum van Aubonne te maken.

De zon liet het wat afweten. De lucht zag er grijs en dreigend uit en de meest bergtoppen hadden zich verstopt achter het dikke wolkendek. Gelukkig bleef het droog. De wandeling was echt prachtig. Het Arboretum bleek een groot en uitgestrekt park te zijn met mooie bomen in herfstkleuren en vijvers met dikke karpers in. We genoten met z’n allen van de gezonde buitenlucht. We wandelden langs de rivier de Aubonne en vroegen ons af waarom er zo weinig water in het stuwmeer zat.

Onderweg stopten we bij enkele menhirs die samen een stenen tafel vormden om de kinderen een broodje te laten eten. Ik probeerde een mooie foto van hen samen te maken, maar na een stuk of twintig foto’s waarop altijd wel iemand een gekke bek trok, heb ik het opgegeven.

Op de terugweg lieten mijn vriend en ik ons afzetten in het centrum van Aubonne. De kinderen hadden geen zin meer om nog verder te wandelen, maar onze benen waren nog niet moe. We wandelden langs de charmante volkstuintjes en door de leuke straatjes van Aubonne en kwamen zelfs Schotse hooglanders tegen. Jammer dat het zondag was, waardoor het dorp een beetje een verlaten indruk gaf.

Op ons gemak wandelden we terug naar het huis van onze vrienden. Onze gastheer had lekkere spaghetti gemaakt die er na al dat wandelen bijzonder vlotjes inging bij mij.

‘s Avonds moesten onze vrienden naar de dansles en kregen wij de Belangrijke Opdracht om de kinderen in bed te steken. Mijn vriend had er niet zoveel vertrouwen in, maar alles ging supervlotjes. Iedereen poetste braaf de tandjes en daarna kropen ze samen in het bed van de oudste voor een verhaaltje (waarnaar ze niet echt luisterden, maar kom). Na het verhaaltje verhuisden de jongste twee naar hun eigen kamer. Daarna geen gepiep meer gehoord. Waarschijnlijk ook moe van de wandeling.

Mijn vriend en ik maakten van de gelegenheid gebruik om ons lekker gezellig in de zetel te nestelen met een boek. Daar hebben we thuis nooit tijd voor! We waren alleszins ontspannen genoeg om na de thuiskomst van onze vrienden enkele van onze eigen salsamoves te demonstreren.

Erg genoten van deze relaxte dag. Het moet niet altijd van hot naar haar rennen zijn.

Lausanne, Evian en kaasfondue – 8 november 2014

Het huis van onze vrienden in Aubonne is werkelijk ideaal voor logeerpartijtjes. Hun huis beschikt in de kelder over een aparte logeerkamer en badkamer, met een aparte ingang om de familie boven niet te hoeven storen. In Zwitserland beschikken veel huizen over zo’n aparte kamer met ensuite voor de inwonende nanny. In Zwitserland is naschoolse opvang eerder uitzonderlijk en ook ‘s middag wordt er van de ouders verwacht dat ze hun kinderen van school halen om thuis te laten eten. Geen warme maaltijden op school, dus. Veel vrouwen in Zwitserland blijven dus thuis voor de kinderen en vrouwen die wel een carrière ambiëren, moeten de zorg voor hun kinderen gedeeltelijk uitbesteden aan een nanny.

Onze vrienden hebben momenteel geen nanny, maar ze werken wel allebei voltijds. Geen gemakkelijke combinatie. Om de overgang van Nederland naar Zwiterland voor de kinderen niet al te groot te maken, kozen onze vrienden ervoor hen voorlopig naar een International School te laten gaan. In Den Haag gingen ze naar een gelijkaardige school, waardoor ze ondertussen alledrie al bijna beter Engels spreken dan ikzelf. De International School voorziet in een lunch en naschoolse opvang, een groot gemak. Op termijn is het wel de bedoeling dat de kinderen naar een Zwitserse public school gaan en dan moeten onze vrienden wellicht een nanny in huis nemen.

Mijn vriend en ik sliepen zaterdagochtend een beetje uit. Of deden althans een poging tot, want die schelle kinderstemmetjes drongen door het plafond onze slaapkamer binnen. Omdat we de dag voordien vroeg opgestaan waren om bijtijds op de luchthaven te zijn, besloten we toch nog te blijven liggen tot iets voor tien uur.

Nu het licht was zagen we pas goed hoe prachtig onze vrienden wonen: vlak naast een mooie wijngaard en met uitzicht op het meer en de bergen. Fenomenaal om wakker te worden, je gordijnen open te trekken en zo’n uitzicht voorgeschoteld te krijgen. Daar wordt een mens meteen goedgezind van.

Onze vriendin was terwijl wij nog in de douche stonden met de kinderen naar de kapper vertrokken. Dus ontbeten we lekker rustig onder ons gedrieën met stokbrood en heerlijke Zwitserse kazen. Na het ontbijt reden we met onze vriend naar het containerpark om het glas en het karton weg te doen. Jaja, dat moet ook gebeuren. Het was schitterend weer, dus maakten we een kleine omweg door Aubonne. We bezochten het Château en genoten van het mooie uitzicht op de omgeving, alvorens huiswaarts te keren.

Onze vriendin was net iets eerder dan wij thuisgekomen. Tijd om ons klaar te maken voor een uitstapje. Met vier volwassenen en drie kinderen kwam daar heel wat voorbereidingswerk aan te pas. Maar uiteindelijk had iedereen jas en schoenen aan en vertrokken we met z’n allen naar Lausanne. Gelukkig hebben onze vrienden zo’n busje waar acht personen in passen. In de auto werd er afwisselend gezongen, geroepen en ruzie gemaakt. Ik ben altijd onder de indruk van de hoeveelheid decibels die kinderen kunnen produceren.

In Lausanne lieten we de wagen achter op de parking en wandelden we langs de oevers van het meer onder een stralende herfstzon richting de ferry. We kochten een kaartje om de overtocht naar Evian aan de Franse zijde van het meer te maken. We hadden nog ruimschoots de tijd voor een ritje op de paardenmolen en enkele leuke familiefoto’s.

De overtocht was een beetje winderig, maar door de zon was het warm genoeg om buiten op het dek te staan. Ik genoot van de wind door mijn haren en het prachtige uitzicht op Lausanne, de terrassen en de omringende bergen. Wel een beetje jammer dat we het zonnige Lausanne moesten inruilen voor Evian dat aan de overkant van het meer lag en dus in de schaduw van de bergen.

Evian is zo’n typisch oud thermenstadje ontstaan na de ontdekking van de natuurlijke bronnen. De meesten onder jullie kennen Evian natuurlijk van het mineraalwater met daarop de afbeelding van de beroemde bergtoppen.Wel, die bergen hebben wij dus in ‘t echt gezien.

Bij aankomst was het ondertussen al middag en om zeurderige kindjes te vermijden, besloten we zo snel mogelijk een plek te zoeken om te eten. Dat bleek een beetje tegen te vallen. Veel restaurants waren gesloten of met vakantie. We belandden in Brasserie Le Perroquet alwaar we zoete en hartige boekweitpannenkoeken verorberden. Mijn boekweitpannenkoek met geitenkaas was ok en daarmee is dan ook alles gezegd. Echt gezellig vond ik de brasserie ook al niet, maar goed, we hadden gegeten.

Om eerlijk te zijn, moet ik toegeven dat Evian mij wat tegenviel. Misschien waren we er niet op het juiste tijdstip en is het er in de zomer drukker, nu lagen de straten er maar verlaten bij en dat voor een zonnige zaterdag. Veel winkels en restaurants waren zelfs gesloten en het hele stadje ademde een sfeer van vergane glorie uit (al blijkt dat er al serieuze inspanningen gebeurd zijn op het vlak van stadsvernieuwing als ik mijn foto’s vergelijk met hoe het eruit ziet op Google Earth, dus wie weet vindt Evian wel een tweede adem).

We wandelden tot aan de Source Cachat waar we proefden van het water rechtstreeks uit de beroemde bron. Ik zocht op tripadvisor naar leuke dingen om samen te doen. Le Fabuleux Village des Flottins, een van de aanraders, bleek echter een soort kerstmarkt met grote houtsculpturen die pas in de wintermaanden plaatsvond en de funiculaire bleek enkel te rijden in de zomermaanden. Er viel teleurstellend weinig te doen, daar in Evian. Dus besloten we dan maar gezamenlijk chocoladetaartjes te gaan eten bij Patisserie Deflon tegen de verveling. 😉

De taartjes waren heerlijk, maar het werd al snel duidelijk dat het cliënteel de aanwezigheid van drie enthousiaste kinderen niet echt op prijs wist te stellen. We kregen menige boze blik toegeworpen. Dan maar snel afgerekend en langs de statige gebouwen aan het meer (waaronder het Casino) naar de ferry terug gewandeld.

Het was een beetje te fris geworden om buiten op het dek te gaan staan, dus we trokken ons terug achter glas om te genieten van het prachtige zicht op de bergen. De ondergaande zon zorgde voor prachtige foto’s. In de wagen op de terugweg naar Aubonne brainstormden we over het avondeten. De kinderen waren al redelijk moe, dus nog op restaurant gaan, leek niet zo’n goed idee. Vermoeide kinderen en stilzitten achter een bord met eten zijn geen ideale combinatie. Onze gastvrouw had de ideale suggestie: kaasfondue! Kwestie van hun inburgeringsproces te versnellen. 😉

Dus stopten we bij een gigantisch warenhuis, kochten daar een fonkelnieuw fonduestel in de kleuren van de Zwitserse vlag, gooiden we kaas, kirsch, ajuintjes en augurkjes in ons winkelwagentje, zochten een lekker bijpassende wijntje uit en verloren bijna een splinternieuwe diadeem in de lift van het warenhuis. Gelukkig is onze vriendin een supermama die de ontbrekende diadeem wist terug te vinden na een klein dramatisch moment in de ondergrondse parking.

Bij onze vrienden thuis maakten we alles in gereedheid voor het avondmaal. We dronken een apertiefje en speelden met de nieuwe cadeaus (minus het boek, natuurlijk) van de kinderen, terwijl onze gastheer de open haard aan de praat probeerde te krijgen. Het was de allereerste keer sinds onze vrienden hier woonden dat ze de open haard aanstaken. Ik ben helemaal voor open haarden en gezelligheid, maar ik kan me niet herinneren dat de open haard in mijn ouderlijk huis zo’n overweldigende rookgeur produceerde. Aan de schouw lag het niet, want die trok goed genoeg. Wellicht was het hout te vochtig of zo. Feit is dat de rookgeur algauw doordrong tot de kleinste hoekjes. Mijn haar en kleren roken echt alsof ik op de brandstapel gestaan had.

We slaagden er met de hulp van de kinderen in het speelgoedvliegtuig in mekaar te krijgen. Wat toch net een iets grotere uitdaging bleek dan verwacht en kleurden en plakten stickers dat het een lieve lust was. De kleurplaten van Djeco bleken heel erg mooi: je moest eerst een dier inkleuren en dan kon je het dier losmaken uit het blad, waardoor het niet uitmaakte dat je buiten de lijntjes had gekleurd. Wel een teleurstelling dat er maar zes kleurplaten in die hele grote doos zaten! Natuurlijk stond dit achter op de doos vermeld, maar daar had ik over gekeken. De platen waren dan ook snel vol gekleurd. Hopelijk gaan de stiften iets langer mee.

En toen was het tijd voor de kaasfondue! Man, dat smaakte! Ik genoot er echt van om samen met onze vrienden van dit traditionele Zwitserse gerecht te smullen.

Na de maaltijd stopten we de kinderen in bed (en mocht ik voorlezen uit het nieuwe boek, hoera!) en brachten we de rest van de avond al babbelend door onder het genot van een lekker glas wijn.

Genève – 7 november 2014

Ons Hollands petekindje verhuisde in mei van dit jaar met haar gezin naar Aubonne in Zwitserland. Hoog tijd om eens een bezoekje te brengen aan haar nieuwe thuis!

Voor mijn vriend en ik betekende dit novemberweekend een hernieuwde kennismaking met Genève. Onze eerste kennismaking vond bijna exact twee jaar geleden plaats toen we vrienden bezochten die pas een kindje hadden gekregen. Het toeval wil dat diezelfde vrienden die we twee jaar geleden bezochten, een maand geleden hun gezin hebben uitgebreid met een tweede dochter. Een dubbele reden om op het vliegtuig naar Zwitserland te stappen, dus.

Ook toevallig: twee jaar geleden werkten onze vrienden allebei voor CERN. Omdat de meeste contracten in CERN tijdelijk zijn, veranderden zij ondertussen allebei van job. Maar we kunnen nog steeds vol trots zeggen dat we iemand kennen die op CERN werkt, want de papa van ons petekindje houdt zich daar sinds enkele maanden bezig met patenten. En hij heeft een contract van onbepaalde duur.

We landden vrijdag 7 november rond een uur of 11 op de luchthaven van Genève. Onze vriend die op CERN werkt, was zo vriendelijk ons op de luchthaven te komen ophalen, zodat we de koffers bij hem in de auto konden laten en zonder zorgen een namiddag in Genève konden doorbrengen. Hij bracht ons naar CERN, wij bedankten hem voor de lift, wensten hem nog een goeie werkdag en namen zonder dralen de tram naar het centrum van Genève.

We stapten uit de tram en ik voelde me meteen thuis. Genève is echt een bijzonder aangename stad, mooi gelegen aan het fantastische meer en met een schitterend uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Alleen jammer dat het zo’n prijzige stad is.

Ondertussen was het al middag, dus onze eerste missie bestond erin voedsel te vinden. Op aanraden van onze vriend trokken we naar La Buvette des Bains des Pâquis voor een snelle lunch. Veel keuze was er niet, maar de plat du jour (met verse vis) zag er uitstekend uit. We waren dan ook niet de enigen die een plekje zochten op het zonnige terras met uitzicht op het meer. Ideale plek voor een snelle én goedkope lunch, zeker wanneer de zon schijnt.

Na het middagmaal namen we een mouette (een gele taxiboot) naar de overkant van het meer om te wandelen door het oude stadsgedeelte dat ik de vorige keer zo charmant gevonden had. Natuurlijk kon ik het niet laten om opnieuw de Cathédrale Saint-Pierre binnen te springen om me te laten overdonderen door de overweldigende schoonheid van de kapel van de Maccabeeën.

Jammer genoeg bleek tijdens ons bezoek aan de kathedraal het weer omgeslagen te zijn. De helder blauwe hemel had zich verstopt achter dikke, grijze wolken waaruit motregen op onze hoofden neder daalde. Tijd voor een vieruurtje dus. Patisserie Vivel werd aangeraden door tripadvisor en stelde inderdaad niet teleur. Heerlijk gebak in combinatie met uitstekende thee en chocomelk.

Na deze pauze bleek het weer nog niet echt verbeterd. We liepen wat rond door de van regen glimmende straatjes en besloten dan maar de handdoek in de ring te gooien en ergens een glas wijn te drinken. We belandden in La Cantinella en genoten op ons gemak van een lekker glas Italiaanse wijn vergezeld van warme broodjes met tomaat en kaas, ons aangeboden door het huis.

Na de wijn was het tijd om de tram naar CERN te nemen. We wachtten bij het onthaal op onze kameraad en reden samen van CERN naar zijn huis in Aubonne. Aubonne ligt op zo’n 55 km van Genève, maar door de drukke avondspits deden we er toch meer dan een uur over. Op zo’n momenten ben ik altijd blij dat ik bespaard blijf van dagelijks fileleed. Ik mag dan al eens grommelen over de NMBS vertragingen, met een leesboek en een iphone bij de hand heb je niet veel kans om je te vervelen, terwijl je achter het stuur van een wagen altijd oplettend moet zijn. Heel stresserend.

Na veel file kwamen we dan eindelijk aan bij de naschoolse opvang waar de drie kinderen van onze vrienden vol ongeduld op ons zaten te wachten. Ze waren helemaal uitgelaten en het weerzien verliep dan ook heel erg hartelijk met veel dikke knuffels en opgewonden kinderstemmetjes. Oef, want het was alweer een tijdje geleden dat de kinderen ons gezien hadden en ik ben altijd een beetje bang dat het niet zal klikken.

Onze vriend was bijzonder goedgezind, want net deze namiddag had hij het goeie nieuws gekregen dat hij na amper een half jaar werken bij CERN promotie zou krijgen. Woehoe! Schitterend nieuws dat natuurlijk met een flesje champagne moest gevierd worden. Maar alvorens de fles te ontkurken, deelden we onze cadeautjes uit aan de kinderen. Ik had mijn best gedaan om voor iedereen een passend cadeau te vinden. Voor ons driejarig petekindje had ik stickertjes en kleurplaten met stiften gekocht, voor haar vijfjarige broertje kocht ik een zelfbouwvliegtuig en voor de zevenjarige grote zus kocht in een boek van Annie M.G. Schmidt, omdat ik als kind zelf zo’n ontzettende fan van deze schrijfster was en er zo toch nog een beetje een link met Nederland was, waar alledrie de kindjes geboren werden.

Dat boek bleek de aanleiding voor heel wat traantjes te zijn, want, zo zei de grote zus: “Een boek is geen cadeau,” terwijl ze jaloers naar de cadeautjes van haar kleine broer en zus keek. Daar stond ik toch even met mijn mond vol tanden. Want als kind (en nu nog) was ik altijd ontzettend blij met een boek. Maar goed, mijn vriend heeft gelijk, ik moet mijn interesses als kind niet op andere kinderen projecteren, want blijkbaar was ik een kind met ontzettend saaie hobby’s. 😉

Enfin ja, het verdriet ging snel voorbij, maar ik noteer dus dat in Aubonne boeken niet als geschenken beschouwd worden. Al een geluk dat een kinderhart erg vergevingsgezind is. Die fles champagne werd alsnog ontkurkt en we genoten samen van een slaatje met vis dat onze gastheer snel in mekaar gebokst had als avondmaal, terwijl we praatten over het nieuwe leven van onze vrienden in Zwitserland.

Gavrilo Princip

Gisteren was ik voor de verandering nog eens op stap met de collega’s. Via het werk kregen we een tijd geleden het aanbod om enkele gratis tickets voor culturele evenementen te reserveren. Doordat ik met vakantie was toen de deadline voor het doorgeven van onze voorkeur verstreek, had echter ik naast de tickets gegrepen. Gelukkig (of ongelukkig voor haar, het is maar hoe je het bekijkt) haakte de partner van één van mijn collega’s af en mocht in stand-in spelen.

Omdat met een lege maag naar een toneelstuk over het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog gaan ons geen goed idee leek, reserveerde ik een tafeltje voor vier in het nieuwe Leuvense restaurant Savoye. Het eten viel me eerlijk gezegd wat tegen en ook de gimmick met de iPad leverde mijns inziens weinig meerwaarde. Niet wat ik ervan verwacht had, jammer.

Ook het toneelstuk was een tegenvaller. En dat terwijl ik de laatste tijd het theater helemaal herontdekt had met maar liefst drie uitstekende voorstellingen van Braakland/Zhebilding achter de kiezen. De openingssequentie was ongelooflijk langdradig met een eindeloze opsomming van alle stukken en boeken over Gavrilo Princip (de negentienjarige Bosnische Serviër die aartshertog Frans Ferdinand van Oostenrijk met een Belgisch wapen FN Model 1910 naar de andere wereld hielp) die dit toneelstuk vooraf gingen. Ik haalde uit verveling zelfs mijn iphone boven. Toen na die eindeloze opsomming ook nog eens van 2014 naar 1914 afgeteld werd, overwoog ik even om de zaal te verlaten.

Gelukkig trad er daarna verbetering in. Het slimme gebruik van de decorstukken en de live-projectie van de actie op het grote scherm zorgden voor erg leuke effecten (de mensen die met een keu als ballen op een biljarttafel rondgespeeld werden, vond ik een fijne vondst). Daarna volgden nog meer fijne en slimme vondsten. Alleen vond persoonlijk ik dat al die gecompliceerde kunstgrepen het stuk verzwaarden in plaats van een meerwaarde op te leveren. Ik was wel degelijk onder de indruk van de choreografie en de complexiteit van alles wat zich voor mijn ogen afspeelde, maar ik werd niet geraakt door het stuk. De luchtige (ja, zelfs komische) manier waarop alles gepresenteerd werd, vloekte voor mij ook met de zwaarheid van het thema.

Save the best for last indachtig, sloot het stuk toch nog goed af door parallellen te trekken tussen de vrijheidsstrijder Princip en de jonge kerels die nu Europa verlaten om in Syrië te gaan vechten. Of deze parallel volledig klopt, laat ik aan jullie eigen interpretatie over.

De verloofden. De collecties van Belfius en S.M.A.K. in dialoog

Dankzij bvlg mocht ik samen met een aantal andere bloggers en social media persoonlijkheden voor de tweede keer mijn opwachting maken in de Brusselse Belfius-gebouwen. Ditmaal voor de tentoonstelling De verloofden. De collecties van Belfius en S.M.A.K. in dialoog. De titel van de tentoonstelling is ontleend aan het werk van Constant Permeke uit 1928 “Verloofden”, maar verwijst natuurlijk tegelijkertijd naar het samenbrengen van een selectie kunstwerken uit de collectie van Belfius en S.M.A.K. De aandacht van deze tijdelijke tentoonstelling gaat vooral naar het werk van vier kunstenaars die in beide collecties sterk vertegenwoordigd zijn: Leo Copers (°Gent, 1947), Thierry De Cordier (°Oudenaarde, 1954), Jan Van Imschoot (°Gent, 1963) en Jan Vercruysse (°Oostende, 1948).

Het is altijd een plezier om een rondleiding van een goede gids te krijgen. Je staat langer stil bij de werken, wordt gewezen op details die je anders over het hoofd zou zien en leert ook verbanden leggen tussen de verschillende werken. Van Vercruysse zag ik al eerder een tentoonstelling in M, maar de andere kunstenaars kende ik niet. Het werd een aangename kennismaking. We hadden tevens de gelegenheid beeldhouwwerken van Constantin Meunier te bewonderen. De man werd in 1887 in Leuven leraar aan de Academie voor Schone Kunsten, wat het begin inluidde van een artistiek hoogstaande en productieve periode. En zo was de Leuven-connectie verzekerd.

Natuurlijk zijn er altijd kunstwerken die je meer aanspreken dan andere. Zo had ik een specifiek boontje voor ‘Geen gezeik iedereen rijk’ van Leo Copers, alleen al omwille van de fantastische titel. Het was ook flatterend om door de gids als voorbeeld van het samengaan van complementaire kleuren uit de groep gepikt te worden. Wie wordt er niet graag vergeleken met een kunstwerk. 😉

Fijn ook om te bij te praten met oude bekenden zoals no butterfly en kennis te maken met nieuwe mensen. Naar goede gewoonte was de catering eveneens dik in orde. Heerlijke broodjes en fijn afgewerkte dessertjes vergezeld van een lekker glaasje wijn. Een zeer fijne avond.

Dankjewel, bvlg!

Individuele bezoeken aan Belfius-galerij zonder gids zijn mogelijk elke derde zaterdag van de maand van 10 tot 16.30 uur op 15 november, 20 december, 17 januari, 21 februari en 21 maart. Op deze data kan je zowel de vaste collectie als de tijdelijke tentoonstelling bezoeken. Inschrijven is verplicht. Ook groepsbezoeken met gids zijn mogelijk voor een kostprijs van 80 euro per groep.

Verjaardagstraktatie

Ik ben van het principe dat een verjaardag nooit genoeg gevierd kan worden (al was de cocktailparty strikt genomen geen verjaardagsfeestje, ik hield er toch een cadeautje en een verjaardagskaart aan over).

Dus trakteerde ik mijn familie (ouders, nonkel en tante, broertje en vriendin en neefjes) in het ouderlijke huis op taart. Gezonde taartjes ditmaal, van de Kers naast de taart en een paar taartje van Willems voor de mensen die vinden dat slagroom een noodzakelijk onderdeel uitmaakt van een taart. Omdat ik nog met een wasmotlarvenoverschot zat, nam ik deze mee als hapje voor bij de bubbels (verjaren = bubbels, dat lijkt me evident). Mijn vader weigerde te proeven, maar al de rest liet zich overhalen. Best wel lekker, zo’n wasmotlarf!

Ook de taartjes vielen erg in de smaak. Er bleef bijna niets meer over. En dat terwijl ik toch royaal veel voorzien had. Een goed teken!

Het was alleszins een fijne en ontspannen namiddag onder familie. Fijn om te zien hoe de mensen waarmee ik als kind speelde allemaal hun weg vinden in het volwassen leven.

Cocktailparty of the year!

Het begint zo langzamerhand een traditie te worden, elk jaar op de avond van Halloween nodig ik mijn collega’s uit voor een cocktailparty. Dit jaar had ik zelfs een poging gedaan om verkleed voor de dag te komen. Enfin ja, zwarte glittervleugels (waarvan we nog steeds overal glittertjes tegenkomen) en rode hoorntjes in combinatie met een zwarte jurk, dat moest volstaan. Ook mijn vriend had zich een verkleedoutfit aangeschaft, maar omdat niemand anders verkleed was, wilde hij dit niet aantrekken. De wussie!

Na het werk namen we gezamenlijk de trein naar Leuven om eerst een bodempje te leggen in L’Etoile d’Or. De wildsuggesties waren populair en op een klein incidentje met een glutenvrije schotel na waar toch per ongeluk kroketjes op waren beland (geheel correct rechtgezet, overigens), verliep het diner in opperbeste stemming. Om op te warmen dronken we een glaasje cava als aperitief en een glaasje rode wijn bij het wild. Kwestie van al een beetje te wennen aan de alcohol.

Eens op ons appartement voegden zich nog een paar andere collega’s bij ons gezelschap, wat de total head count op 20 bracht. Een mooi getal. De rest van de avond mengde ik cocktails dat het een lieve lust was. En verdween de ene na de andere zak chips in de hongerige magen van mijn collega’s. Door al de drukte was ik echter helemaal vergeten de wasmotlarven (perfecte Halloween snack) die ik speciaal voor de gelegenheid gekocht had, aan mijn gasten voor te schotelen. Zonde!

Naar al even goede gewoonte was er weer iemand die de impact van de cocktails lichtelijk verkeerd had ingeschat en die dus genoodzaakt was enkele keren zijn maag te ledigen op ons toilet. Ach, er moet elk jaar iemand groen naar huis terugkeren. 😉 En zo zat ik ’s nachts rond een uur of drie nog ons toilet schoon te maken, gelukkig zelf een beetje aangeschoten, wat het karwei net iets draaglijker maakte.

Alweer een zeer geslaagd feestje, al zeg ik het zelf!

Een rustige eerste november om te recupereren na al die cocktailoverdaad was dan ook erg welkom. We sliepen uit, ontbeten op het gemak en begonnen rustig aan het opruimen van de chaos (20 personen + cocktails = veel heel erg plakkerige oppervlakten). De prachtig zonnige dag nodigde uit tot een herfstwandeling en we kuierden in de namiddag op ons gemak door de Leuvense straten. Genietend van deze voor november toch wel uitzonderlijke temperaturen en even pauzerend bij de Quetzal chocoladebar voor een milkshake en een chocolademelk.

De dag afgesloten met afhaalsushi en een filmpje en op tijd in bed. Fijn!

Yet Another Blog

Life on my side