Dat ik, na de teleurstelling van de verschrikkelijk slechte prequels, nooit in mijn leven meer naar een Star Wars sequel zou gaan kijken. De originele films kunnen toch niet meer geëvenaard worden. Maar mijn vaste overtuiging wankelt. Want de Star Trek reboot van J.J. Abrams heeft me echt wel weggeblazen, dus razend benieuwd wat de man met Star Wars zal doen. Deze teaser heeft mijn nieuwsgierigheid alvast geprikkeld… Principes zijn toch niet meer van deze tijd, nietwaar?
Een goed gevulde week
Maandag 24 november
Salsa! Het begint nu echt wel redelijk goed te gaan. Maar goed ook, want ik moet binnenkort een mini-spreekbeurt over salsa geven in de Spaanse les en ik wil daarbij aansluitend een kleine demonstratie geven. Nu alleen nog mijn vriend overtuigen om mijn demonstratiepartner te zijn. 😉
Dinsdag 25 november
Met vijf collega’s in één auto richting Opwijk om een collega te bezoeken die wegens een operatie een tijdje met ziekteverlof is. Verschrikkelijk veel file in Brussel. Onbegrijpelijk dat er mensen zijn die elke dag bumper aan bumper willen staan aanschuiven. Dan toch liever op een trein met vertraging zitten! Het bezoek was superleuk. Onze collega herstelde goed en de wonden van de operatie waren mooi aan het genezen. We kregen een rondleiding in haar splinternieuwe huis en werden volgestopt met champagne, witte wijn en heerlijke hapjes door de man van de collega bereid. Jaja, daar kan mijn vriend nog wat van leren. 😉 Ik was een beetje tipsy op de treinrit naar Leuven die verder vlekkeloos verliep. (De collega die zo vriendelijk was ons een lift naar Opwijk te geven, had ons naar het dichtstbijzijnde station gebracht, omdat iedereen natuurlijk een andere richting uit moest om thuis te geraken.
Woensdag 26 november
‘s Middags met de collega’s gaan lunchen in Au bon bol, het restaurant met de heerlijke, huisgemaakte noedels en de meest onvriendelijk serveerster op de planeet. Je gaat er voor het lekkere eten, niet voor de gezellige sfeer. 😉
‘s Avonds bezoek van een oud-studiegenootje. Reden om de whikyflessen nog eens boven te halen, want hij is een liefhebber. Al mocht hij na zijn ongeval eigenlijk geen alcohol drinken.
Donderdag 27 november
Naar het openingsfeest van een nieuw hotel in Leuven, inclusief rode loper. Naar ‘t schijnt zijn er die avond veel BV’s komen opdagen en trad er zelfs een heel bekende boyband op (waarvan ik nog nooit gehoord had). Dit alles is echter volledig aan mij voorbij gegaan, want ik moest mij concentreren op het verrukkelijke eten en de cocktailshowtjes van de geïmporteerde Britse barmannen aan de smeltende ijsbar. Een mens moet zijn prioriteiten stellen in het leven. Er is trouwens niks mis met eerst een ijsje van Häagen Dazs eten en vervolgens nog een stukje ongelooflijk mals rundsvlees een perfecte rosé tonijn verorberen. Wie heeft er ooit beslist dat het dessert de maaltijd afsluit?
Vrijdag 28 november
Deze niet onaardige week werd in stijl afgesloten op de openingsavond van het Kortfilmfestival. Mijn vriend zag het niet zitten om mij te vergezellen (stiekem denk ik dat hij niet zo’n kortfilmfan is), gelukkig kon ik beroep doen op de vriendin die mij eerder op de Vermist-screening vergezeld had. Facebook, het ideale instrument om een date te vinden! Het werd een fijne avond met een zeer gevarieerd aanbod aan kortfilms en een leuke afsluitende babbel op de receptie. <3
Zo geraakt een mens wel in de kerststemming
Simply wonderful! Thanks PTX!
Knockout game
Toen ik het sms’je kreeg dat mijn kameraad in Providence het slachtoffer geworden was van een knockout game, moest ik eerst opzoeken wat het betekende. Ik had geen flauw idee wat ik me bij de term moest voorstellen, maar toen ik de beschrijving las op wikipedia ging het haar op mijn armen recht overeind staan. Mijn kameraad en oud-studiegenootje was in het midden van de dag vlak voor een drukke mall met politieagenten op nog geen honderd meter afstand, buiten Westen geklopt door een groep van een twintigtal minderjarigen. Kinderen die het plezant vonden om een willekeurige vreemdeling bewusteloos te kloppen. Just for the fun of it.
Mijn vriend is deze avond langs geweest om het hele verhaal in geuren en kleuren te vertellen. Anderhalf uur heeft de politie hem laten wachten, vlak voor de mall waar hij buiten westen was geraakt, zonder dat iemand op het idee kwam om hem naar een ziekenhuis te brengen. Eerst dacht hij dat de schade nog meeviel, maar zoals dat vaak gaat wanneer mensen in shock zijn, werd de omvang van de schade pas later merkbaar. Pas de dag na de aanval is hij naar de ER geweest om zich te laten onderzoeken. Vervolgens heeft hij twee weken bijna niets meer kunnen doen door de stekende hoofdpijn. Na een zoveelste bezoek aan de ER wilden ze hem daar niet doorverwijzen naar een specialist, omdat hij in de US geen primary care fysician had. Hallucinant.
En zo werd wat een productief werkbezoek moest zijn aan de Brown University een nachtmerrie. Gelukkig kon hij beroep doen op behulpzame collega’s ginder, maar toch, zoiets traumatiserend doormaken ver van je familie en vrienden, ik mag er niet aan denken. Gelukkig is hij nu terug in België, maar hij sukkelt nog steeds met de gevolgen van de aanval. Hij kan zich niet concentreren, heeft geheugenproblemen, last van hoofdpijn en wellicht ook post-traumatische stress. En dat voor iemand die zijn geld moet verdienen met zijn hersenen. 
De daders hebben ze niet te pakken gekregen. Er zijn, in tegenstelling tot wat je zou denken, geen camerabeelden van het voorval. En zelfs al zouden ze de schuldigen te pakken krijgen, een minderjarige kan je niet lang opgesloten houden…
En dan denk ik terug aan mijn eigen tienerjaren waarin ik tijdens de middagpauze op school brieven voor Amnesty International zat te schrijven en kalligrafie leerde. Gelukkig zijn dit soort voorvallen de uitzondering, maar toch, wat bezielt een groep tieners om zoiets te doen?
Het Blogboek
Een eeuwigheid geleden kondigde ik aan dat ik het Blogboek van Kelly Deriemaeker besteld had, een gesigneerd exemplaar nog wel. Het boek belandde niet veel later in mijn brievenbus en ik las het in een wip uit.
Helaas werd tijdens het lezen van dit zeer knap vormgegeven en vlot geschreven blogboek mij langzamerhand duidelijk dat ik niet tot de doelgroep behoorde. Ik heb een hekel aan die kunstmatige vraagjes onderaan schrijfsels (“En jij, wat vind jij?”), zie het nut niet in van bucket lists, heb geen enkele affiniteit met lijstjes (of het moesten todo-lijstjes zijn en die werk ik liefst zo snel mogelijk af), krijg de kriebels van buzzfeed-achtige artikels die beginnen met “17 tips om…”), blog tot nader order nog steeds anoniem, wat mij erg beperkt in het schrijven van coole-outfit-blogposts, heb geen handtas waarvan ik de inhoud met jullie kan delen en ben ervan overtuigd dat niemand hier op kooktips van mij zit te wachten, aangezien mijn kookkunsten zowat onbestaande zijn. Hetzelfde geldt trouwens voor mijn brei-, haak- en naaikunsten. Al de tips over vormgeving en fotografie waren zeer waardevol, maar het ontbreekt mij gewoon aan de tijd om deze in de praktijk om te zetten. En ik vrees dat het aantal meerwaardeposts op deze blog op één hand te tellen valt.
Dit alles wil echter niet zeggen dat ik het boek met tegenzin gelezen heb, de tips zijn wel degelijk goed en de fijne persoonlijkheid van Kelly spat van de bladzijden. Ik denk dat dit boek veel mensen zal helpen hun blog naar een hoger niveau te tillen.
Eén ding heeft het boek mij alleszins wel opgeleverd en dat op zich maakte het lezen al de moeite waard. Ik weet nu met honderd procent zekerheid voor wie ik deze blog wil schrijven. Voor me, myself and I. Zodat ik tien jaar later kan herlezen wat mij op dat moment bezig hield.
Dus: welkom yab, neem een stukje chocolade en zet u aan het lezen!
What a weekend!
Bestaat er een betere manier om het weekend te beginnen dat met een reusachtige portie sushi? I think not! Als deze sushi dan ook nog eens genuttigd wordt in goed gezelschap en met een glas witte wijn erbij, dan mag een mens niet klagen. Al heeft mijn broertje zich nog altijd niet over zijn sushi-aversie weten te zetten. Voor hem dus een wokgerecht, terwijl de serieuze mensen van de Sakura-sushi smulden. Na het eten bekeken we de bouwplannen van mijn broertje en zijn vriendin. Heel boeiend om te zien hoe hun droomhuis langzaam vorm krijgt. Kan haast niet wachten om het eindresultaat te aanschouwen! En oja, natuurlijk moest de avond afgesloten worden met een glaasje Yamazaki 18, cadeautje van onze Japanse vriendin.
Zaterdagochtend was het lastig om uit bed te geraken, maar hey, voor de Spaanse les wil een mens al eens moeite doen. Zeker nu de Danone-oorlog in volle hevigheid is losgebarsten. Dat ik dat nog mag meemaken na al die jaren campagne voeren voor een werkende automaat. Blijkbaar helpt het als je er wat scheldwoorden tegenaan smijt.
Het was trouwens een superkorte les, want om half elf mochten we verkassen om naar de Spaanse film Elsa y Fred te kijken. De film was mij volstrekt onbekend, maar ik heb er wel enorm van genoten. Een ontroerende film over ouder worden met gebreken en hoe daarmee om te gaan. De scène in de Trevifontein maakte dat ik stiekem een traantje moest wegpinken. De dame die de hoofdrol speelde, deed me ontzettend hard denken aan de oma van mijn vriend, die ook nooit haar optimisme verloor en dat ondanks haar driewekelijkse dialyse-lijdensweg . Ontroerend mooi.
Snel een boterhammetje gegeten en een douche genomen en dan op weg naar De Pinte om een kersverse baby te bewonderen. De baby poseerde samen met haar ouders flink voor de foto om vervolgens een beetje te zeuren, maar niets wat niet met wat ronddragen en sussen opgelost kon worden. Na de rondleiding in hun nieuwe huis kregen we een stukje fruittaart aangeboden. Helaas was het toen al bijna tijd om afscheid te nemen, want we werden voor het avondmaal in Rumbeke verwacht en we moesten nog eerst gaan inchecken in Hostellerie Vijfwegen Bis. (De avond is des te plezanter als je zonder zorgen een glaasje wijn kan drinken en niet ‘s nachts nog een hele rit door het donker moet maken.) Na een kamerinspectie van nog geen minuut stonden we alweer buiten.
Onze vrienden zorgden voor een ontspannen avond met gourmet en raclette. Mijn vriend bouwde een reusachtige toren van duploblokken met de twee kinderen en we babbelden tot een gat in de nacht. Al blijf ik erbij dat de spelregels van stapelwoord mij niet goed uitgelegd werden, waardoor ik niet met gelijke wapens aan de strijd kon verschijnen en ik dus verloor. Volgende keer revanche!
We werden in ons hotel pas om tien uur ‘s ochtends aan het ontbijt verwacht (we waren de enigen die op dat uur nog aan het ontbijt aanschoven), dus konden we toch een beetje uitslapen op zondag. Het ontbijt was trouwens voortreffelijk! <3 Scrambled eggs! De rest van de dag hadden we niet veel eten meer nodig en beperkten we ons tot wat boterhammetjes terwijl we onze administratieve achterstand probeerden weg te werken.
Alweer een weekend om tevreden op terug te blikken.
Een goed gevulde zondag
‘t Was alweer veel te lang geleden dat we de opa van mijn vriend nog eens bezocht hadden. Sinds het overlijden van zijn vrouw woont hij helemaal alleen in dat grote lege huis met al die herinneringen. Het spreekwoord indachtig is hij één van die oude bomen die je best niet meer verplant, maar toch vind ik het een beetje zielig. Komt daar nog eens bij dat hij bijna niet meer hoort, wat een conversatie echt wel moeilijk maakt en grappige woordspelingen al bij voorbaat uitsluit. Maar goed, denk dat hij wel blij was om ons te zien. We waren zelfs niet de enigen die langs kwamen die zondag, want zijn dochter, kleindochter en jongste achterkleindochter losten ons af. De jongste van de hoop voelde zich zo op haar gemak bij mijn vriend op de arm dat ze zonder gêne haar pamper vulde, hem in een heerlijk aroma hullend. 😉
Na het bezoekje aan opa was het tijd voor de volgende etappe in dit familieweekend. We werden voor het avondmaal verwacht bij de ouders van mijn vriend. Daar aangekomen werd ik overspoeld door enthousiaste blonde meisjes die niets liever wilden dan op mijn iphone spelen. Een iphone, het ideale instrument om je geliefd te maken bij kinderen. 😉 Ik wist de schermgekke meisjes even af te leiden door samen te kleuren, maar lang duurde dat toch niet. Jaja, die digital natives, het is me wat.
We aten samen balletjes met krieken en namen op een deftig tijdstip afscheid, zodat we nog net op tijd in Leuven waren om een filmpje mee te pikken.
Sint-Truiden by Lights
Zaterdag was ik bij vrienden te gast. Echt een verwennamiddag/avond. We werden onthaald met lekkere taart (kaastaart, jay!) en reden vervolgens naar Sint-Truiden om een wandeling te maken langs 12 verlichte sites en architecturale bakens. Het was een prachtige, niet te koude herfstavond, ideaal om te genieten van de sfeervolle verlichting. Misschien had ik me er, de foto’s van het Lichtfestival in Gent indachtig, net iets spectaculairder bij voorgesteld, maar het was een bijzonder aangename wandeling die iets intiems had door de manier waarop de lichtkunstwerken door de stad verspreid waren. De kinderen waren trouwens dol op de veelkleurige schaduwen waarmee ze door deze te laten overlappen alle kleuren van de regenboog tevoorschijn konden toveren.
We waren een beetje later dan gepland terug van de wandeling, waardoor de tweeling eigenlijk al wat te moe was om nog goed te eten. Voor de jongen was compleet uitgeteld. Jammer, want de maaltijd die mijn vriendin op tafel toverde was heerlijk. Hertensteak met zelfgemaakte portosaus en zelfgemaakte knolselderpurée!
Ik neem mij al een hele tijd voor om mijn vrijwel onbestaande cooking skills eens wat op te krikken, maar het komt er maar niet van. Mijn luiheid haalt steeds de bovenhand. Wanneer ik dan bij vrienden te gast ben die een fijne, zelfgemaakte maaltijd op tafel weten te toveren, ben ik altijd een beetje jaloers.
![IMG_5901[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2014/11/IMG_59011.jpg)
Quote van de dag, uit de mond van de zevenjarige met wie ik hand in hand liep: “Jouw schaduw lijkt wel een papa!” 
Lausanne – 11 november 2014
Vandaag afscheid moeten nemen van onze vrienden en de kinderen. Zo’n bezoekje is altijd veel te kort om volledig bijgepraat te geraken. Er gebeurt dan ook ontzettend veel in het leven van onze vrienden (in tegenstelling tot in dat van ons, wij zijn een beetje saaie mensen). Ik ben alleszins ontzettend blij dat het zo goed klikte met de kinderen en met ons petekindje in het bijzonder. We zien hen door de afstand helaas niet vaak genoeg, maar ik hoop dat ons petekindje een keer bij ons kan komen logeren als ze wat groter is.
Onze vriend zette ons samen met onze valiezen af aan het treinstation van Aubonne waar we wachtten op de trein naar Lausanne. Tijdens de treinrit las ik nog wat verder in de roman die ik aan het begin van onze trip was beginnen lezen. Door al die treinritjes was ik al goed opgeschoten. In het station van Lausanne lieten we onze valiezen achter in de lockers en kochten we een treinticket voor de rit naar de luchthaven van Genève.
Mijn vriend had ons verzekerd dat we Lausanne een erg toffe stad zouden vinden, dus ik was benieuwd naar de stad waar we drie dagen geleden slechts een glimp van hadden opgevangen. De stralende zon van toen verstopte zich helaas achter een grijs en grauw wolkendek. Wat nog maar eens mijn stelling bevestigt: alles is mooier als de zon schijnt. Gelukkig regende het niet.
We startten onze verkenning van Lausanne met een ontbijt in Hôtel Alpha-Palmiers. Voor zo’n chique hotel vond ik het ontbijt eerlijk gezegd een beetje tegenvallen, maar kom, de scrambled eggs waren lekker.
Lausanne is een erg heuvelachtige stad, dus bereid je voor op veel trappen en steile straten. Ik hield van de kleurrijke huizen die hier en daar het straatbeeld opfleurden, maar als ik moet kiezen tussen Genève en Lausanne, dan gaat mijn voorkeur toch uit naar Genève. Veel boeiender, met CERN en al die internationale organisaties en dat mooie oude stadscentrum. Waarschijnlijk moeten we in de zomer eens terugkeren naar Lausanne en ‘s avonds op stap gaan om de charme van de stad volledig tot zijn recht te laten komen.
Onze eerste stop van de dag was de kathedraal. Bijzonder indrukwekkend bouwwerk! Vooral het geschilderde portaal en het mooi gerestaureerde houten koorgestoelte uit de dertiende eeuw vond ik prachtig. Natuurlijk beklommen we het belfort, maar door de laaghangende grijze wolken viel het uitzicht wat tegen. Op een zonnige dag moet dit fenomenaal zijn.
We wandelden verder langs mooie bouwwerken zoals het Château Saint-Maire en het Palais de Rumine waarin verschillende musea gevestigd zijn. We hadden echter geen zin in een museumbezoekje, dus liepen we gewoon even het gebouw binnen om van de prachtige trappenhal te genieten en even naar het toilet te gaan.
Ondertussen was het tijd voor het middagmaal. Mijn vriend kocht een warm broodje en ik een pannenkoek met appel. We hadden geen van beiden grote honger en aten ons middagmaal al lopend op.
Na deze snelle lunch namen we de metro naar de oever van het meer waar we in een kleine kiosk kaartjes kochten om naar het thuisfront te sturen. Het was nog een heel gedoe om postzegels te vinden, uiteindelijk kochten we onze postzegels een postverdeelpunt in een apotheker (I kid you not).
Mijn vriend en ik zijn beide niet zo’n sportliefhebbers, maar het Olympisch Museum stond hoog aangeschreven als toeristische attractie. We liepen langs de mooi aangelegde boulevard met de chique hotels richting het museum en bewonderden de beeldhouwwerken van verschillende kunstenaars in de Olympische tuin. Het ene werk sprak me al meer aan dan het andere.
Toen we de toegangsprijzen (18 Zwitserse frank) zagen, hadden we opeens niet meer zoveel zin om het museum te bezoeken. Pas op, voor een tentoonstelling of museum dat helemaal mijn ding is, zou ik dit bedrag graag neertellen. Maar ik volg de Olympische spelen niet eens. Enfin ja, we dronken iets in het Olympisch café met uitzicht op het meer en keerden dan op onze stappen terug. We maakten een mooie wandeling tot aan het metrostation en namen dan de metro die ons terug bracht naar het hoger gelegen gedeelte van Lausanne.
We wandelden nog wat rond, ontdekten een fijn parkje en sloten ons bezoek af met een glas heerlijke wijn in Yatus, Œnothèque & Winebar. De trein bracht ons zonder problemen naar de luchthaven, waar we nog snel een noedelsoepje en een wokgerecht aten alvorens het vliegtuig op te stappen.
Ons weekendje zat er weer op. But we’ll be back!
Interstellar
Na Gravity alweer een uitstekende film waarin een belangrijke rol is weggelegd voor de onmetelijke leegte van de ruimte. Het verhaal van Interstellar was wel een pak gecompliceerder dan dat van Gravity, even afdwalen met je gedachten was er dus niet bij. Niet dat ik mij daaraan stoorde. De bijna drie uur lange film boeide van begin tot einde. De combinatie van onwezenlijk knappe beelden met een erg sterk verhaal maakten dat ik de ganse tijd op het puntje van mijn stoel zat. Ik zat helemaal in de flow van de film en heb zelfs geen beroep moeten doen op suspension of disbelief. Je merkte dat de regisseur zijn best had gedaan om rekening te houden met de fysica achter het ruimtereizen. Dat gecombineerd met zeer knappe acteerprestaties, maakt dat Interstellar voor mij een absolute topfilm is.
Twee dingen die ik zeker zal onthouden na deze film: robots kunnen verdomd grappig zijn en liefde is de onzichtbare kracht die ons universum zin geeft (allemaal tegelijkertijd: aww)!
Extra bonuspunten voor de “de maanlanding was fake”-verhaallijn! Mark Peeters zal het graag horen!