Gisteren na de Japanse les nog iets gaan drinken met enkele collega-studenten. Om onszelf moed in te drinken voor de komende examens. 😉 We kwamen terecht in een gezellig rookvrij (!) cafeetje in de Brabançonnestraat waar er lekkere wijn en cava voor een zeer schappelijke prijs per glas op de kaart staat. Bij het afrekenen complimenteerde ik de uitbater met zijn uitstekende cava. En wat blijkt, het was de cava die bij El Bulli geschonken werd. 😉 Al vermoed ik dan toch een goedkopere versie van het exemplaar dat wij gekregen hebben.
Belspelletjes
Als niet-tv-bezitter heb ik er persoonlijk niet veel last van, maar ik ben blij voor alle wel-tv-bezitters dat die oplichterij eindelijk uit de ether verdwijnt. Wat me wel stoort is de enorme hypocrisie van de politici over dit onderwerp. De manier waarop deze spelletjes goedgelovige zielen duperen, is al jaren gekend. Het is een schande dat daar een tv-programma over gemaakt moet wordt voordat men in actie schiet.
Laatste fotografiecursus
Dit weekend heb ik mijn eindwerk fotografie afgegeven. Het sluitstuk van de derde module digitale fotografie aan het CVO. Ik was niet helemaal tevreden met het geleverde werk. Vooral het resultaat van de scène-opdracht viel tegen. Tijdens het fotograferen had ik al gezien dat de resultaten er op het computerscherm onscherp uitzagen, maar de leraar stelde me gerust door herhaaldelijk het toestel opnieuw te focussen op de modellen. En tja, dat scherm van die laptop was natuurlijk van niet al te beste kwaliteit en de RAW-versies zouden wel beter uitvallen. Maar de uiteindelijke resultaten gaven me gelijk. Alle foto’s vertoonden een duidelijke frontfocus afwijking. En dan te bedenken dat we met de duurste camera (van een cursist die elke week wel een nieuw snufje koopt) en één van de betere lenzen gefotografeerd hadden. Doodzonde van al die moeite. Ik heb de boel nog wat proberen rechttrekken in post-productie door het wat op te scherpen, maar tevergeefs.
Nadat we onze eindopdracht hadden afgegeven, wilde ik me opnieuw inschrijven voor dezelfde cursus. Na drie algemene modules moet je een specialisatie kiezen aan het CVO, maar die cursussen lopen over een heel jaar en ik wilde graag de laatste algemene module opnieuw doen om nog wat meer ervaring met die studiolampen op te doen. Spijtig genoeg was de cursus op zaterdagvoormiddag, het enige moment dat nog fysiek mogelijk is voor mij, helemaal volzet. Ik kon me nog wel op een reservelijst zetten, maar ik vond dat unfair ten opzichte van cursisten die module nummer twee gevolgd hadden en wiens plaats ik zo zou inpikken. Per slot van rekening had ik het al eens allemaal gevolgd.
Dus is het wachten tot september om dan hopelijk met de cursus landschapsfotografie te kunnen starten. Nu nog iets bedenken om die onverwacht vrijgekomen zaterdagvoormiddagen op te vullen!
Can’t. Stop. Staring.
Fascinerend. Haar blog.
Ben Ali pakt zijn biezen
De verlicht despoot van Tunesië zit nu waarschijnlijk ergens te bekomen in een luxueuze villa in Saoedie-Arabië. Zijn rijk is definitief uit. Laat ons hopen dat het land niet in chaos wegzakt en dat nieuwe verkiezingen de bevolking een vrijer en democratischer land zullen brengen.
Tunesië was één van de eerste verre landen die mijn vriend en ik samen bezochten. In het jaar 2001, ondertussen al bijna tien jaar geleden. Een reis die vooral memorabel was omdat we in België landden twee uur voordat het eerste vliegtuig in de Twin Towers vloog en de wereld voorgoed veranderde. In mijn herinneringen is Tunesië een warm (letterlijk en figuurlijk) op toeristen gericht land met veel te veel opdringerige verkopers. Enkele foto’s die we toen in de hoofdstad Tunis en op de site van Carthago maakten. (De slechte kwaliteit van de foto’s laat zien hoe zeer de digitale fotografie er in de laatste jaren op vooruit gegaan is.) En oja, het was streng verboden het presidentieel paleis te fotograferen.
Ontmoetingen op de trein
De trein is altijd goed voor onverwachte ontmoetingen. Toevallig kwam ik deze week een oud-kotgenootje tegen. Ik had die dag wat later gewerkt dan normaal en zij was naar een nieuwjaarsreceptie geweest. Hadden we onze dagelijkse routine gevolgd, waren we elkaar nooit tegengekomen. Ze leek oprecht blij me te zien ofwel had ze gewoon zin in een babbel tijdens de treinrit naar huis, want echt close zijn we tijdens onze studententijd nooit geweest. En natuurlijk kwam het gesprek op haar gezin. Voor mij zat een trotse moeder van drie die me blinkend de foto’s van haar kroost liet zien en me vertelde over het mooie huis met tuin dat ze in de buurt van Landen gevonden hadden.
En hoewel ik oprecht blij voor haar was en ze zichtbaar erg gelukkig was, wist ik zeker dat dit niet het leven was dat ik wil leiden. Ik wil avontuur, spanning, verrassingen! Wel in theorie toch, want mijn dagelijkse leven ziet er verdacht routineus op en de laatste keer dat ik iets geks of onvoorspelbaars gedaan heb, kan ik me niet eens meer herinneren. En ok, ik zou het nu niet meer appreciëren als mensen om drie uur ‘s nachts aan mijn deur zouden komen aanbellen om te vragen of ik geen zin had om mee te gaan schaatsen op de dichtgevroren vijvers. Maar die spontaneïteit van mijn studententijd, dat mis ik enorm.
Irritant
Mensen die je aanspreken op de chat, via IM of Facebook met de openingszin: “Mag ik je iets vragen?” en die dan, bij het uitblijven van een antwoord van jouw kant omdat je gewoon met iets anders bezig bent, de vraag vervolgens niet stellen. Buitengewoon irritant! Stuur mij een mailtje, he mensen.
Haïti – één jaar later
Eén jaar na de aardbeving en het land is nog steeds één grote ruïne. Van reconstructie is nog bijna niets in huis gekomen, duizenden werden het slachtoffer van cholera en de corruptie tiert welig. De inwoners van het armste land ter wereld verdienen beter dan dit.
Schrikken
Zondag waren we te gast bij onze vrienden in Tongeren voor ondertussen al de veertiende editie van ons jaarlijks driekoningenfeestje. Ik greep weer naast de boon, maar eerlijk gezegd was ik blij dat ik het kleinste stuk taart kreeg, want ik had me wat laten gaan bij het pasta opscheppen en het is zo onbeleefd om iets te laten liggen dat je zelf opgeschept hebt.
Terwijl de kinderen zich onderling amuseerden, speelden de volwassenen een spelletje “Bang”. Een gezellig middag/namiddag, die bijna heel anders was uitgedraaid. Tijdens het aperitieven had ik kleine U, net zes maanden oud, op de arm genomen. Hij bleef braaf zitten en scheen zich prima op zijn gemak te voelen. Terwijl ik hem vasthield, babbelde ik met onze vrienden. Tot kleine U opeens een schijnbeweging maakte en zich met zijn ganse gewicht achteruit wierp. Een schrille kreet ontsnapte aan de lippen van zijn moeder. En even flitste voor mijn geestesoog het beeld van een baby met een gapende hoofdwonde. Gelukkig zijn mijn reflexen nog goed en had ik hem stevig vast. Maar ik moet wel zeggen dat mijn hart als een razende tekeer ging. En dat van zijn moeder ongetwijfeld nog veel meer. Ik heb hem dan maar snel terug gegeven. Niks erg gebeurd, maar iedereen was wel flink geschrokken, kleine U uitgezonderd, want die bleef even vrolijk.
Jongerencultuur
Vandaag werd bevestigd wat ik al langer vermoedde: ik ben niet meer “in touch” met de jongerencultuur. Tot deze ochtend had ik nog nooit van het fenomeen Silly Bandz gehoord, laat staan dat ik al ooit zo’n exemplaar gezien had. Gelukkig was er de Humo om daar snel verandering in te brengen en nu ben ik weer helemaal mee.