Een cadeautje met een roos

Tijdens de eindejaarsperiode krijg je meestal een cadeautje van de goede doelen waaraan je een maandelijkse bijdrage levert. Vaak zijn dat nutteloze dingen zoals papieren agenda’s en kalenders (serieus, wie gebruikt dat nog), dus gingen die, goedbedoelde, geschenkjes bij mij rechtstreeks de papiermand of de vuilnisbak in. Zonde, want dat geld kon nuttiger besteed worden. Maar kijk, deze keer heeft het Rode Kruis iets nuttigs cadeau gegeven: persoonlijke adresetiketten met een mooie roos (de Roos van Menslievendheid) naast mijn naam. Die gaan zeker nog van pas komen! Dankjewel, Rode Kruis.

Home sweet home

Eindelijk thuis na twee dagen Luxemburg! Pfft, zo’n lange treinreis is toch vermoeiend. Al probeer ik de tijd in de trein altijd zo goed mogelijk op te vullen met het beantwoorden van mails (enkel binnen de Belgische grenzen, want data-roaming is echt te duur), schrijven van documenten voor ‘t werk en van buiten leren van vervoegingen van Russische werkwoorden. Het was een goedgevulde tweedaagse. Interessante mensen ontmoet die zoveel kennis en ervaring hebben dat je je een onbeduidende dwerg voelt als je met hen in gesprek bent. Maar hey, ik leer telkens weer iets bij en zo groei ik beetje bij beetje.

Alleen jammer dat ik niet de gelegenheid had om een wandeling te maken in het besneeuwde Luxemburg. Met de kerstverlichting in de bomen en de kraampjes van de (mini-)kerstmarkt zag het er heel gezellig uit. Laat die kerstmarkten maar komen!

West-Vlaamse gastvrijheid

Gisteren waren we te gast bij onze lieve vrienden E en C in het verre West-Vlaanderen. Aanleiding voor het bezoekje was de geboorte van hun zoon P in augustus. Omdat we al een andere afspraak hadden, konden we niet aanwezig zijn op de babyborrel en een eerdere afspraak waarbij E en C naar Leuven zouden komen, kon niet doorgaan, omdat ze op het laatste moment verhinderd waren. Dus was het de eerste keer dat we de nieuwe aanwinst van hun gezinnetje in ‘t echt te zien kregen.

Het was een bezoek met gemengde gevoelens. We waren erg blij E en C opnieuw te zien en we worden altijd ontzettend in de watten gelegd als we bij hen zijn. Tegelijkertijd was er ook de bezorgdheid om kleine P. Enkele weken na zijn geboorte bleek dat kleine P niet zag. Nader onderzoek wees uit dat zijn oogzenuw niet goed ontwikkeld was. Of de ontwikkeling van de oogzenuw enkel trager verloopt en alles nog goed zal komen, is nu nog niet duidelijk. Binnenkort hebben ze een afspraak met een specialist en we hopen van harte dat er dan goed nieuws zal komen.

Spijtig genoeg kunnen we niet anders dan duimen dat het allemaal in orde zal komen en een luisterend oor bieden als ze daar behoefte aan hebben. We kunnen enkel hopen op een goede afloop.

Fotoshoot met roofvogels

Een tijd geleden zei de leerkracht fotografie dat we vandaag de mogelijkheid hadden om in de studio een fotoshoot met modellen te organiseren. Ik wist meteen wie ik zou vragen om model te staan: het tienerzusje van onze goede vriend H die momenteel in Chicago woont en haar vriendinnen. Ik had al hopen onscherpe foto’s van haar en haar vriendinnen op Facebook zien passeren en ik verwachtte dat ze wel enthousiast zou zijn om hieraan mee te doen. Ik bleek me niet vergist te hebben, ze hapte meteen toe. Gelukkig zagen de ouders het ook zitten, want het ging natuurlijk om minderjarige meisjes.

Tegelijkertijd had ik een kleine oproep gedaan voor extra modellen, in het geval dat. Groot was mijn verbazing toen de valkenier, die ik had leren kennen tijdens zijn optreden in het kasteel van Bouillon, aanbood om met wat roofvogels naar onze studio te komen. Het idee leek me geweldig: mooi uitgedoste meisjes met een roofvogel op hun hand, maar ik zag toch wat praktische bezwaren. Zouden die vogels dat geflits wel leuk vinden? Zouden de meisjes dat wel willen? Maar al mijn bezwaren werden snel van tafel geveegd en de afspraak werd geconcretiseerd.

En vandaag was het zover. Ik was behoorlijk zenuwachtig, want alhoewel de valkenier mij verzekerd had dat de vogels het helemaal zagen zitten, kon ik me toch enkele rampscenario’s voor de geest halen. En wat als hij daar nu stond met zijn vogels en de modellen het plots lieten afweten. Stress!

Maar kijk, rond half tien stonden alle lampen en softboxen opgesteld en kwamen de giechelende modellen met hun chaperone aan, net vijf minuten na de valkenier met zijn roofvogels. De valkenier had een valk, een buizerd, een kerkuil en een oehoe meegebracht. En de modellen zagen er piekfijn uit. Ik slaakte een grote zucht van verlichting. De kans dat er nu nog iets zou mislopen, was klein.

En dus gingen we aan de slag. Alles ging geweldig goed. We experimenteerden met belichting en de modellen namen poses aan alsof ze nooit iets anders gedaan hadden. De vogels voelden zich volledig op hun gemak en de flitsen leken hen niet te deren. Al vergde het soms wat geduld om hen in de lens te laten kijken. 😉 De vogelpoep werd vakkundig opgevangen door wat papier op de grond (naar het schijnt is roofvogelpoep nogal moeilijk uit vast tapijt te krijgen).

En voordat we het wisten, was de voormiddag voorbij. We bekeken samen de resultaten van de foto’s en zowel de valkenier als de tienermeisjes waren enthousiast over het resultaat. Ik zag de tienermeisjes stiekem al van een modellencarrière dromen en ik moet zeggen, ze hebben dat enorm goed gedaan!

Ik kan jullie helaas geen foto’s laten zien van de modellen, want daar heb ik geen toestemming voor, maar ik denk dat de vogelmodellen geen bezwaar hebben dat ik hun mooiste poses hier aan jullie toon.

Sneeuw

De eerste sneeuw is gearriveerd en hoewel zo’n wit tapijt altijd mooie plaatjes oplevert, is het een pak minder idyllisch als je net dan de baan op moet. De versaangevulde strooizoutvoorraden zullen alleszins van pas komen. Hopelijk zijn de wegen goed berijdbaar als we morgen naar onze vrienden in het verre West-Vlaanderen trekken.

Gagaku (bis)

Pijnlijk moment tijdens de Russische les gisteren: ik was aan het vertellen over hoe onmooi (eufemisme) ik het gagaku-concert had gevonden, zegt een mede-studente van mij: “Ach, gagaku, daar ben ik een grote fan van. Hopen cd’s heb ik daarvan thuis.” Ik, terugkrabbelend: “Ja, dat is waarschijnlijk een acquired taste.”

Gagaku

Gisteren zijn we met de juffrouw en vriendjes van de Japanse les naar een Gagaku concert gaan kijken. Initieel was ik blij dat de helft van de les daardoor zou wegvallen, maar toen ik het snerpende geluid van de instrumenten hoorde, twijfelde ik toch even of ik niet liever kanji had geleerd. 😉

Mayonaise

Mijn stressniveau bereikte vandaag een voorlopig hoogtepunt. Ik moest mezelf regelmatig tot de orde roepen om te voorkomen dat ik mijn medewerkers zou afsnauwen. En dan die onmogelijke deadlines, gek wordt een mens daarvan. Oja, kan je even een visie van een pagina of zo uitschrijven, ik had dat graag over een uurtje gehad. Grrr. Dus verzon en knipte en plakte ik een visie bijeen en was ik een half uur te laat op mijn afspraak in Antwerpen: een lunchmeeting met broodjes. (Echt, lunchmeetingen zijn dodelijk voor de gezondheid, ze moesten dat verbieden.) Nog half hijgend stormde ik een lokaal binnen dat vol zat met allemaal serieuze professoren. Meteen een overdonderende indruk nagelaten. En de broodjes waren dan nog niet te vreten. Ik had een broodje gezond uitgepikt. Ik ben normaal een grote fan van koude groenten, maar enkel groenten op een broodje, neen dat is het toch niet voor mij. Laat staan wanneer die groenten verdrinken in een dikke kwak mayonaise (en ik haat mayonaise). Ik heb onopvallend wat mayonaise van tussen mijn broodje in mijn servet proberen knijpen, maar ik was zo uitgehongerd dat ik het spul toch maar heb opgegeten. Yakkes.

Na een uur zat de vergadering erop. Wat betekent dat ik dubbel zo lang onderweg ben geweest dan dat ik effectief vergaderd heb. Over efficiëntie gesproken. Dat videoconferencing nog niet meer ingeburgerd is. Of ja, waarom niet? Facetime! Ook beschikbaar op Android!

In overdrive

Heb het gevoel dat de laatste twee dagen mijn hersenen in overdrive gegaan zijn. Ik ben voortdurend met vijf dingen tegelijkertijd bezig en in mijn hoofd malen de mantra’s der dingen die beslist niet vergeten mogen worden. Ik klop lange dagen waardoor de tijd die er overblijft voor al mijn niet-werkbezigheden steeds schaarser wordt en het lijkt alsof ik uit elke minuut het maximum van rendement moet persen. Enfin, nog een goede twee weken en hopelijk is die belachelijk drukke periode op het werk dan achter de rug en kan ik weer op een normaal uur naar huis komen.

Magisch Magis

Van gisterenmiddag 12.30u tot 17.00u (I kid you not) genoten mijn vriend en ik van het gezelschap van vrienden T en T én van een heerlijke maaltijd bij Magis in Tongeren. De tijd verstreek verstreek zonder dat we er erg in hadden, want plots ging de zon onder en zaten wij nog steeds aan tafel. Het ene kunstwerkje na het andere werd op tafel getoverd: zalfjes, espuma’s, torentjes, sausjes, risotto, gelei, taboulé, we zagen het allemaal passeren, vergezeld van een lekker glaasje wijn. Het ene gerechtje van deze culinaire ontdekkingsreis was al meer geslaagd dan het andere, maar het was zeker een dag om te koesteren. Uitschieter waren voor mij de Sint-Jacobsvruchten met allerlei bloemkoolbereidingen, als grote Sint-Jacobsvruchtenfan, kan je daar bij mij niet veel mis mee doen. Aan elkaar gewaagd waren het gerecht met de gerookte wilde dorade en het eigenlijke hoofdgerecht: de fazant. Heerlijk! En de minikomkommer die we te eten kregen, was voor mij een totaal nieuwe ontdekking.

Een impressie: