Dan we bij de nonkel van mijn vriend geslapen hebben. Vandaag verhuizen we! Hoera! Het appartement is nog niet honderd procent af, maar we kunnen er in leven. We hebben een bed en twee bureaus, stromend water, verwarming en elektriciteit. Er moet nog heel wat heen en weer versleurd worden, maar we zorgen dat we het hoogst noodzakelijke hebben.
Eindelijk!
Het was een zeer geslaagde business trip. Lekker gegeten (teppanyaki), goed gedronken (saké) en een miniwandelingetje in de sneeuwstorm gemaakt. Groningen leek me wel een leuke stad, maar door het slechte weer ‘s avonds hebben we niet echt van de sfeer in de stad kunnen proeven. Wel jammer dat het zo ver rijden is. Gelukkig hadden de Nederlanders gisteren speciaal voor ons een weeralarm afgekondigd, waardoor heel veel Nederlanders zich niet op de baan durfden wagen. Handig, want daardoor hebben we geen file gehad en de wegen zelf waren zeer goed berijdbaar.
Het hotel dat men voor mij geboekt had, was subliem. Ik had een junior suite, mét sterrenhemel boven het bed. Een apart bad en douche in de badkamer, volautomatisch sluitende gordijnen, flatscreen tv: dikke luxe. Jammer dat het maar voor één nachtje was en dat ik alleen in dat grote bed lag. 😉
En niet alleen de accomodatie was dik in orde. De mensen met wie we ter plekke afgesproken hadden, kenden “hun ding”. Erg verfrissend om eens gespaard te blijven van al die marketing blabla en te kunnen praten met mensen die wisten waarover ze het hadden.
Dinsdagavond ben ik samen met de eminente Jeronimo naar “Das Leben der Anderen” gaan kijken. Omdat filmkijken met een lege maag voor storende nevengeluiden zorgt, zijn we eerst iets gaan eten in een Vietnamees restaurantje dat “De Blauwe Lotus” heet (jaja, ik ben in een boek van Kuifje gaan eten). Qua prijskwaliteitsverhouding zeker een aanrader. De porties waren zelfs een beetje aan de grote kant. (Al vond Jeronimo zijn kip een beetje te droog, ‘t was misschien al een oud beest. 😉 )
“Das Leben der Anderen” is trouwens een echte aanrader. Het verhaal speelt zich af in het vroegere Oost-Duitsland, in een tijd dat je zelfs door je partner bespioneerd kon worden. De grauwheid en lelijkheid (die vierkante autodozen, die grijze flatgebouwen,…) druipt ervan af. Vooral de figuur van Stasi-commandant Gerd Wiesler was ongelooflijk goed neergezet. Ik kende de acteur Ulrich Mühe niet, maar was onder de indruk van zijn prestatie. Langzaamaan zie je hoe deze onkreukbare mens, die eigenlijk een zielig leven heeft en alleen maar in functie van zijn job leeft, begint te twijfelen aan zijn onwrikbaar geachte overtuiging. Schitterend.
Ongelooflijk hoe het systeem van het communisme tot zulke excessen geleidt heeft. Ik kan met niet voorstellen hoe het is te leven onder een regime waar je elk woord moet wikken en wegen, waar één verkeerde uitspraak je in de verhoorkamer van de Stasi kan brengen. Brrr. Lang leve de democratie.
Wat natuurlijk superleuk is, ware het niet dat ik deze namiddag met de wagen naar Groningen moet voor een business trip.
Nu moet ik zeggen dat ik niet echt een frequent bezoeker van Marktrock (en bij uitbreiding van festivals in het algemeen) was, maar het festival bracht in de zomermaand augustus extra sfeer (en extra frustratie voor de studenten met tweede zit) naar Leuven. Ik vond het vooral gezellig op de terrasjes in de buurt van de niet-betalende podia. Op de (betalende) Oude Markt ben ik maar een tweetal keer geweest en dan nog alleen maar omdat ik gratis toegangskaarten had. 😉 Ongetwijfeld zullen veel stadsfestivalliefhebbers het verdwijnen van Marktrock betreuren. 24 jaar een succesvol festival organiseren, het is iets om trots op te zijn. Een monument verdwijnt.
Gelukkig is er Beleuvenenissen om de fakkel (een beetje) over te nemen.
Ok, binnen een uurtje zal het wel allemaal gesmolten zijn. Maar desalniettemin: sneeuw!
NIEUW! Windows Vista Magazine
Inspiratie voor een actieve, digitale levensstijl
En wat heeft dit splinternieuwe tijdschrift dat u de weg naar “tal van nieuwe of onvermoede mogelijkheden van je pc” zal tonen zoal in petto voor ons?
Tot slot bevat elke editie ook objectief koopadvies.
Ligt het aan mij, maar vindt u het ook niet een beetje vreemd “objectief koopadvies” te krijgen van een tijdschrift dat overduidelijk gesponsord wordt door Microsoft?
Druk, druk vandaag. Maar ik klaag niet. Het is fijn om als vanouds van hot naar haar te hollen. Van al dat binnenzitten en studeren raakt een mens een beetje afgestompt.
Mijn dag begon met een vergadering van twee uur. Daarna heb ik een fijne wandeling gemaakt tijdens mijn (altijd te korte) middagpauze om ‘s namiddags fris aan de volgende vergadering te kunnen beginnen beginnen.
Gelukkig had ik daarna betere vooruitzichten: de nieuwjaarsreceptie van onze geliefde outsourcer (ik ben zó gemakkelijk omkoopbaar met spijs en drank). De drank was ok, de hapjes waren een beetje verlept en de kip-op-een-stokje was bepaald taai. De locatie was daarentegen top: de hoogste verdieping van het Sheraton. Jammer dat het zo mistig was, want het uitzicht was werkelijk de moeite.
Er was niet zo heel veel volk op de receptie, maar genoeg interessant volk om mee te netwerken en om interessante nieuwe weetjes van te vernemen. Ik heb echt mijn best gedaan om zoveel mogelijk handjes te schudden. Je weet nooit wanneer mijn toepassing weer eens de geest geeft. ‘t Is altijd handig om iemand rechtstreeks aan te kunnen spreken voor een probleem.
Na de receptie en lichtelijk aangeschoten na een tikkeltje te veel schuimwijn, had ik afgesproken met mijn vriendje om in de Mediamarkt een wasmachine en een droogkast voor ons bijna-klaar-appartement te kopen. Op een recordtempo onze keuze gemaakt, zodat we nog mooi op tijd in Leuven waren voor mijn afspraak.
Alweer een vergadering, deze keer niet for work maar for pleasure. In samenwerking met een aantal studentenverenigingen gaan we een lezing over een IT-gerelateerd onderwerp organiseren en dit was de eerste brainstorm. Het is allemaal nog vaag, maar we hebben al een richtdatum vastgelegd. Handig als je sprekers moet contacteren. 😉 En we zijn her erover eens geraakt dat we beslist een receptie achteraf moeten organiseren. 😉
Anyway, een aangenaam gevulde dag.
Barkrukken verdorie pokkeduur kunnen zijn? Sorry, maar 500 euro voor één barkruk vind ik toch een beetje van het goede te veel. Je hebt voor dat geld natuurlijk wel een heel mooie design barkruk. Maar djezus, 500 euro!?
De examens zijn gedaan. Tijd om de zwartgalligheid op dit blogje wat te verlichten met een streepje zonlicht.
Gisterenavond zijn mijn vriend en ik gaan dineren in restaurant Ming. Vroeger was dit het chique, maar een beetje ouderwets aandoende Ming Dynasty. Een restaurant waaraan ik trouwens goeie herinneringen heb. Mijn allereerste keer in de Ming Dynasty was een etentje met vriendin M om het behalen van mijn diploma te vieren. Een afspraak die we al jaren op voorhand gemaakt hadden. “Ooit, als we afgestudeerd zijn, gaan we daar eten.” Want het leek ons studentjes, echt wel een superdeftig en heel duur restaurant.
Maar goed, ondertussen heeft de Ming Dynasty een flinke facelift gekregen. Het stijfdeftige is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een hip en fris interieur mét zeer attente bediening. En het eten kost er niet eens zoveel geld. Wij gingen voor een chinese zuurpikante soep als voorgerecht en daarna heerlijke gesauteerde sint-jacobsvruchten. Smullen geblazen!
Na het diner haastten we ons naar de filmzaal (ik heb een heilige schrik om het begin van de film te missen en ik moet altijd nog een last minute plasje doen voordat de film begint). Omdat de examens nog fris in mijn geheugen lagen, had ik niet veel zin om een zware film te zien. Dus werd het The prestige, een film waar ik al positieve kritieken over gelezen had.
Helaas voldeed The prestige niet aan mijn verwachtingen. Misschien was het geen goed idee om twee goochelfilms vlak na mekaar te zien. (Ok, het is al een tijdje geleden dat ik The Illustionist gezien heb, maar daarna heb ik geen tijd meer gehad voor cinemabezoekjes.) Toegegeven, de beelden waren bloedmooi en de sfeerschepping was indrukwekkend. En een hoop van mijn favoriete acteurs waren behoorlijk goed aan het acteren (jammer dat Scarlett maar een bijrolletje had). Wat mij het meeste stoorde was het einde. De deus ex machina (letterlijk te nemen). Blah. Geef mij maar een échte goocheltruc.