west-vlaanderen

Een West-Vlaams weekend

Onze vrienden uit West-Vlaanderen hadden ons en een ander bevriend koppel (met vier jongens) uitgenodigd om op zaterdagnamiddag samen pannenkoeken (met warme appelmoes!) te eten. Omdat helemaal naar West-Vlaanderen rijden voor pannenkoeken er een beetje over is, waren we uiteraard ook uitgenodigd voor het avondmaal. Zes enthousiaste kinderen in één huis, dat betekent veel plezier, maar ook weinig gelegenheid tot een goed gesprek.

IMG_8864

IMG_8868

Na het avondmaal met de overheerlijke home made spaghettisaus namen we afscheid van het bevriende koppel met de vier zonen. Zij hadden nog een hele rit naar het Leuvense voor de boeg. Nadat ook de andere twee kinderen in bed gestopt waren, kwam er eindelijk ruimte vrij voor een gesprek dat niet om de haverklap onderbroken werd. Het was lang geleden dat we daartoe nog de gelegenheid hadden, dus stof genoeg om over te praten. Van zulke momenten kan ik oprecht genieten. Gewoon een lekker glas wijn en fijn gezelschap. Dat we mochten blijven logeren en daardoor de lange terugrit naar Leuven met een dagje konden uitstellen, was mooi meegenomen.

‘s Ochtends slaagden we er zelfs in om min of meer uit te slapen. We genoten van een gezamenlijk ontbijt met koffiekoeken en lieten de zondag genoegzaam verder kabbelen. Het overschot van de spaghettisaus vormde een perfecte lunch en we namen pas afscheid in de late namiddag.

Echt enorm genoten van de extra tijd die we met onze vrienden doorbrachten. Zalig om je ergens oprecht welkom te voelen.

Het wekelijkse weekendverslag

Ons weekend startte op zaterdagmiddag met een blitsbezoekje aan het Zythos bierfestival in de Brabanthal. Zelf ben ik geen bierdrinker, dus hield ik het bij rondkijken. Jammer, maar helaas, ik krijg mijn smaakpapillen niet getraind op het drinken van bier. Wel een beetje spijtig, want de grote variëteit aan bieren en het feit dat er zoveel kleine ambachtelijke brouwerijen bestaan, maakt dat een bierliefhebber altijd wel iets nieuws kan proberen.

Om drie uur werden we vervolgens verwacht in het Huis van Mihr voor het verjaardagsfeestje van een toffe éénjarige, die een beetje moe van al dat feestvieren de helft van zijn feestje al slapend doorbracht. De jarige was alleszins flink gegroeid sinds de laatste keer dat we hem zagen tijdens ons bezoekje in Kopenhagen (al zo lang geleden! beetje schaamtelijk). Voor ons was het de tweede keer dat we voor een feest gevraagd werden in het Huis van Mihr en het moet gezegd: het was een aangenaam weerzien met deze gezellige plek én met de heerlijke hapjes! We leerden fijne nieuwe mensen (gebeten door de reismicrobe, net als wij) kennen en praatten bij met oude bekenden.

Voordat we er erg in hadden was het al vijf uur en moesten we afscheid nemen, we werden immers om zeven uur verwacht bij vrienden in West-Vlaanderen. Ik hoop alleszins dat dit niet ons laatste bezoekje aan het Huis van Mihr zal zijn. Misschien geven we er zelf wel eens een feestje. 😉

Omdat we de dag nadien bij andere vrienden in West-Vlaanderen verwacht werden en we geen zin hadden om twee keer in één weekend helemaal naar West-Vlaanderen te rijden, hadden we een hotel gereserveerd in Roeselare. Hotel Chamdor is een vierkante blok gelegen op een industrieterrein, maar de kamer was in orde en het onthaal West-Vlaams gastvrij. Alleen het chique “welnessbad” stelde wat teleur. Je kon er amper met twee personen in en de waterdruk was aan de lage kant waardoor al die massagefuncties maar half werkten. Maar het was wel fijn om ‘s ochtends een uitgebreid bad te kunnen nemen.

Maar ik loop vooruit op de feiten. Zaterdagavond onthaalden onze vrienden ons op een uitgebreide kaasschotel, bestaande uit allemaal kazen uit de streek. Heerlijk, maar bijzonder calorierijk, vooral als je er dan ook nog eens een glaasje heerlijke rode wijn bij drinkt. Spijs en drank en goed gezelschap, meer heeft een mens niet nodig om een aangename avond door te brengen. En het was dubbel zo fijn, wetende dat we nadien geen lange nachtelijk autorit naar Leuven voor de boeg hadden.

Na het zondagse ontbijt reden we naar onze vierde afspraak voor dit weekend. De afspraak lag al enkele maanden vast, maar toen konden we niet voorzien dat dit ook een ziekenbezoek zou worden. Onze charmante gastvrouw had aan een accidentje op de trampoline een dubbele beenbreuk overgehouden. Pijnlijke zaak. Ik kreeg letterlijk kippenvel toen ze het verhaal in geuren en kleuren vertelde. Voorlopig ligt ze nog in het gips, maar binnenkort start de revalidatie. Het zal alleszins nog een lange herstelperiode worden. Wij duimen.

Zoals we dat gewoon zijn, werden we op West-Vlaams gastvrije wijze onthaald op de heerlijkste spijzen en dranken. Tussen de gangen door kregen we een rondleiding in het pas gerenoveerde huis en konden we niet anders dan vol bewondering staan voor de goed smaak van onze gastheer en gastvrouw. Hun leuke woning straalt een tof retro gevoel uit. Heel knap en ze hebben de renovatie bijna helemaal zelf gedaan. Chapeau!

In de late namiddag namen we afscheid en vatten we de terugrit naar Leuven aan, moe, maar voldaan.

 

Een dagje West-Vlaanderen

Zondag brachten we door bij onze West-Vlaamse vrienden en hun twee schattige kindjes. De zon was onverwacht van de partij (ze had wellicht nog iets goed te maken na een uitgeregende zaterdag), waardoor we zelfs een tijdje met een glaasje wijn in de tuin konden zitten. Onze vriendin had haar beste kookkunsten bovenhaald en toverde zelfgemaakte dipsaus, zelfgemaakte quiche, een ovenschotel met pasta en een ijsje met zelfgemaakte aardbeiencoulis uit haar mouw. En daarna konden we geen pap meer zeggen. Wij mogen ons gelukkig prijzen dat we zoveel vrienden hebben die graag hun laatste culinaire creaties op ons uittesten. 😉

West-Vlaamse gastvrijheid

Gisteren waren we te gast bij onze lieve vrienden E en C in het verre West-Vlaanderen. Aanleiding voor het bezoekje was de geboorte van hun zoon P in augustus. Omdat we al een andere afspraak hadden, konden we niet aanwezig zijn op de babyborrel en een eerdere afspraak waarbij E en C naar Leuven zouden komen, kon niet doorgaan, omdat ze op het laatste moment verhinderd waren. Dus was het de eerste keer dat we de nieuwe aanwinst van hun gezinnetje in ‘t echt te zien kregen.

Het was een bezoek met gemengde gevoelens. We waren erg blij E en C opnieuw te zien en we worden altijd ontzettend in de watten gelegd als we bij hen zijn. Tegelijkertijd was er ook de bezorgdheid om kleine P. Enkele weken na zijn geboorte bleek dat kleine P niet zag. Nader onderzoek wees uit dat zijn oogzenuw niet goed ontwikkeld was. Of de ontwikkeling van de oogzenuw enkel trager verloopt en alles nog goed zal komen, is nu nog niet duidelijk. Binnenkort hebben ze een afspraak met een specialist en we hopen van harte dat er dan goed nieuws zal komen.

Spijtig genoeg kunnen we niet anders dan duimen dat het allemaal in orde zal komen en een luisterend oor bieden als ze daar behoefte aan hebben. We kunnen enkel hopen op een goede afloop.

West-Vlaanderen is ver

Vooral als je in het holst van de nacht de weg naar huis moet aanvatten na een (zeer goed) trouwfeest. Al een geluk dat ik een goeie chauffeur heb, want mijn oogjes durven na een avondje lekker eten en feesten al eens dichtvallen. Maakt het de dag erna nog wat erger: geklop en geboor op enkele meters van je hoofd om acht uur ‘s morgens en het wanhopig doorzoeken van een nog half verdoofd gedeelte van je hersenen in de hoop daar de verbuigingen van accusatief, genitief en datief in het Russisch terug te vinden. Vier uur slaap, het haalt beslist niet het beste in mij naar boven.

Duwen!

Gisteren, op weg van Lo-Reninge naar Diksmuide, stopten mijn vriend en ik ter hoogte van een brug die ons een mooi uitzicht boodt over de omringende platter dan platte omgeving. Terwijl wij op zoek waren naar de meest artistieke invalshoek voor een goeie foto, kwam een groepje jongeren (ik schat tussen de achttien en tweeëntwintig jaar) een rood krakkemikkerig autogeval voortduwend, onze richting uit.

Eén van de jongelingen (degene met het slechtste gebit) onttrok zich aan het autovoortduwen en kwam onze richting uit. Ze zaten zonder benzine en of we even met onze bankkaart een tankbeurt voor hen konden betalen, ze hadden alleen cash geld op zak en op Paasmaandag zijn benzinestations natuurlijk niet bemand. Bleek dat de jongens en meisje al anderhalf uur aan het duwen waren en dat in een tijd van moderne communicatiemiddelen als daar zijn de gsm.

De bestuurder (en vermoedelijke eigenaar) van het rode bijna-wrak legde ons uit dat er waarschijnlijk een defect was aan zijn voertuig en dat hij zijn garagist al gebeld had (hij had beter de VTB-VAB opgebeld) en dat hij nog niet zo lang geleden getankt had, maar dat de brandstof in kwestie mysterieus was verdwenen. Een snelle blik onder de rode wagen leerde mij dat er nergens vloeistof naar beneden gutste, dus hoe geloofwaardig dit verhaal was, ik zou het niet weten. Bovendien verstond ik ook maar de helft van wat de kerel zijn wegens de dikheid van zijn Westvlaams accent.

Natuurlijk hebben we deze jonge mensen tijdelijk uit de nood geholpen. Altijd bereid om redders in nood te spelen. We stelden zelfs voor dat ze wat extra zouden tanken op onze kosten, maar daar wilden ze niet van weten. Tien euro benzine, juist tot op twee cijfers na de komma en daarmee zouden ze proberen thuis of alleszins tot bij de dichtsbijzijnde garagage te geraken. Even leek het erop dat het starten niet zou lukken, maar ze zijn, druk wuivend naar ons, toch vertrokken geraakt.

Benieuwd of ze het gehaald hebben.

We geven hem nog een kans

De man uit Oostrozebeke. Hij is mij deze ochtend uit bed komen zetten (ik met slaapoogjes, nog in pyama en met mijn bril op mijn neus vloekend op zoek naar de sleutels van de voordeur) om te zeggen dat hij vandaag échtentéchtig de plintjes komt bevestigen. Maar dat hij de sleutel van onze voordeur niet vond. Die sleutel lag natuurlijk gewoon op de afgesproken plaats. Zoeken kunnen ze niet goed, daar in West-Vlaanderen. 😉

De man uit Oostrozebeke

Ook wel gekend als de parketman met het onverstaanbare accent, is hopelijk op dit moment bezig met het bevestigen van de laatste losse plintjes in de slaapkamer.

Ik ben de parketman dit weekend tegen het lijf gelopen in ons appartementsgebouw (ik kom elke ochtend wel één of andere werkman tegen). Hij heeft een hele uitleg gedaan over hoe mooi hij ons laminaat wel niet vond en dat die mannen van de deuren toch maar prutsers waren. Een observatie waarmee ik volmondig instemde, want doordat die van Imabru zo stom geweest zijn een te groot gat in de deur van het toilet te boren (daar waar het slot hoort te zitten), zullen ze waarschijnlijk de ganse deur moeten vervangen. En oja, hier en daar rammelt er een deurklink. En de afvoer van de afwasbak in de keuken lekt (maar dat is niet de schuld van de mensen van Imabru).

De man uit Oostrozebeke heeft mij vervolgens ook nog gratis en voor niets voorzien van kleuradvies voor de toekomstige schilderwerken. Geel mochten we onze muren van de slaapkamers zeker niet schilderen (niet dat we dat van plan waren), want dat paste niet bij ons laminaat, maar zo één bruine muur, ja dat zou toch wel geweldig zijn. En dan spotjes in de hoeken. Fantastisch! En hij heeft ongetwijfeld nog een boel extra interessante dingen verteld, die ik helaas gewoon niet begreep. Ik vraag mij nu toch echt af of dat aan zijn Westvlaams ligt of dat de mens gewoon een licht spraakgebrek heeft.