Dat was het weekend. Zoals gewoonlijk weer veel te snel voorbij. Onze achttienkoppige bende heeft zich geweldig goed geamuseerd, het weer was schitterend, de omgeving prachtig en de organisatie vlekkeloos (al zeg ik het zelf). Misschien zet ik vanavond een paar foto’s online.
En nu zal ik maar eens aan de werkdag beginnen. Een beetje koffieklets op maandag, dat mag al eens, he?
Een beetje aarzelend, maar ze komt erdoor. En da’s maar goed ook, want binnen een uur of drie vertrekken we met een bende van achttien man op weekend. Tijd voor wandelingen in een glooiend groen landschap, pannenkoeken, wie weet een verfrissende duik in een meer, barbecue, wijn, spelletjes en goeie gesprekken. Waimes, here we come!
Daarnet een telefoongesprek gehad met de mevrouw die ons voor volgend weekend een huisje in Waimes verhuurd. De mevrouw sprak Duits, ik ook, maar met veel haar erop. ‘t Is niet dat ik mijn best niet deed, maar de woordenschat en grammatica van mijn middelbareschool-Duits zat opeens mijlenver weg. En zo gebeurde het dat ik dé klassieker der fouten maakte: “bellen” zeggen ipv “anrufen”. Ik kon wel door de grond zakken toen ik mezelf die beginnersfout hoorde maken. Schaamtelijk.
Vandaag heb ik van half negen tot half drie in vergadering gezeten, met ongeveer een kwartiertje pauze om de geleverde broodjes op te eten. Het onbetwiste record voor deze week. Al een geluk dat het interessante materie was en er zelfs enkele knopen doorgehakt werden. Ik heb dus geen excuus moeten verzinnen om de vergadering te ontvluchten.
‘k Heb na al dat vergaderen zin om een beetje op zijn vrijdagnamiddags uit te bollen en dat terwijl ik nog een voorzet moet geven voor een belangrijk document waar ik volgende week absoluut niet aan kan werken wegens andere katjes te geselen (lees: examens). Het vlees is zwak. Was het al maar weekend (jui! trouwfeest!).
Ons weekendje Wipers zit er weer op. Voorbij gevlogen. Helaas is de slaapachterstond eerder vergroot dan verkleind. Blijkbaar went een mens snel aan het hebben van een goed bed en slaapkamerwanden die iets dikker zijn dan een gyprocplaat. Verder geen slecht woord over Hotel Albion. Heel vriendelijke mensen, de kamer was kraaknet en het ontbijt tot in de puntjes verzorgd. Alleen dat slapen, dat wilde niet zo vlotten.
Ik zal maar snel in mijn eigen bedje kruipen, want morgen is het weer een gewone werkdag.
Het was zelfs zo druk dat ik amper (amper) merkte dat we nog altijd geen internet hebben op ons appartement.
Een overzichtje in vogelvlucht:
– Vrijdagavond zijn we naar een fijn verjaardagsfeestje geweest. Een toffe locatie in het Gentse, een overvloed aan lekkere hapjes, nieuwe mensen leren kennen en oude bekenden weergezien. Meer moet dat niet zijn. Wel jammer dat we zo vroeg naar huis moesten wegens Italiaanse les de dag nadien.
– Italiaanse les, een vast ritueel op zaterdagochtend.
– Heel de zaterdagnamiddag gewinkeld in de Ikea (Vermoeiend met een hoofdletter, ik snap niet dat er mensen zijn die daar een gezinsuitstapje van maken);
– ‘s Avonds iets gaan eten met vrienden in de Himalaya (níet de berg) en een eerste bloemetje gekregen voor ons nieuwe appartement. Benieuwd hoe lang dat plantje zal blijven leven;
– Zondagochtend naar mijn ouders in het verre Limburg om de microgolf en nog wat kleren op te halen;
– Zondagmiddag gegeten bij de ouders van mijn vriend in alweer een andere provincie;
– ‘s Namiddags een slaapkamer en een eettafel met bijhorende stoelen gekocht. Nu is het afwachten wanneer ze geleverd zullen worden;
– ‘s Avonds nog wat gekuist in ons appartement. It never ends;
– Gaan squashen;
– De avond afgesloten met een lekker warm bad en toen was het weekend voorbij.
Neen, de eerste oktober van het gezegende jaar tweeduizend en zes was ik niet op de 0110-concerten (tja, what can I say, ik ben nu eenmaal onverdraagzaam 😉 ). Misschien heeft u even naar mij gezocht op de Open Bedrijvendag, maar ook hier was ik niet te vinden. Neen, een kleinschaliger “event” mocht op mijn belangsteling rekenen: het Burchten- & Fortenweekend van het Davidsfonds. Omdat ik nu eenmaal dol ben op hopen stenen met een historisch verhaal erachter.
We waren de dag begonnen met een initiatie nordic walking, die niet echt een onverdeeld succes was. Lees: we voelden ons nogal belachelijk met die stomme stokjes en mijn vriend was de enige deelnemer van het mannelijk geslacht. Dat laatste lijkt natuurlijk een pluspunt voor hem, maar jammer genoeg was de opkomst van fraaie vrouwelijke exemplaren niet echt massaal te noemen. 😉
Daarna een klein spurtje getrokken naar de auto (om toch nog wat aan sport te doen) en vertrokken naar de Citadel van Diest. Een schitterende citadel, gebouwd om België te verdedigen tegen een mogelijke inval van de Hollanders. Gelukkig heeft Willem I die oorlogsplannen na 1831 opgeborgen, met als gevolg dat de citadel nooit zijn deugdelijkheid heeft moeten bewijzen. De snelle evolutie van de toenmalige oorlogstechnieken maakte trouwens dat het hele bouwwerk al achterhaald was op het moment van voltooiing.
Momenteel zijn er in de citadel van Diest para’s gelegerd, die op de terreinen rondom oefeningen houden. Het leukste aan ons bezoekje vond ik de tocht door de kazematten: hier een daar een straaltje licht dat door de schietgaten naar binnen drong, maar voor de rest was het er aardedonker. Mijn vriend had zelfs last van ongewenste intimiteiten: een bezoeker die in het donker de weg kwijtraakte, zocht steun bij hem. 😉
De rest van de dag stond in het teken van ons beider families. De familiebanden wat nauwer aanhalen bij een stukje taart en een kopje koffie (niet voor mij, neen, danku bomma, neen, echt niet) en een avondmaaltijd met te veel kip in. Gezellig.
Naar aloude getrouwe gewoonte ben ik weer veel te laat met mijn verslagje van vorig weekend. Maar met de hete adem van het nieuwe weekend in de nek, doe ik een kleine inspanning om in een notendop samen te vatten waar ik mij vorig weekend mee bezig gehouden heb.
Het weekend stond voor het grootste deel in het teken van mijn studentenvereniging. Zaterdag werd er vanaf de namiddag druk vergaderd en werden er plannen gesmeed voor de werking van het komende jaar. Een nieuwe voorzitter werd unamiem verkozen. De voorzitter is een goeie vriend van mij en een briljante geest, ik ben ervan overtuigd dat onder zijn leiding onze vereniging een nieuwe elan zal krijgen.
Om het jaar goed in te zetten zijn we na al dat vergaderen, plannen en brainstormen zaterdagavond gaan wokken à volonté in de Wok Dynasty. Ditmaal ben ik erin geslaagd mij niet tot barstens toe vol te eten (hét probleem met die all you can eat-formules). Wel spijtig dat de Wok Dynasty al sloot om 23.00u en er daardoor geen tijd meer was voor de traditionele afsluiter met saké. Ach, een ander keertje dan maar.
Zondag stonden onze medewerkers (allez, een deel daarvan toch) ‘s ochtens om half acht paraat in het station van Leuven. Bestemming: Blankenberge. Als je met zo’n vrolijke bende bent, vliegt de tijd en voordat we het wisten had de trein ons op onze bestemming gebracht. Eerste stop: het strand! Met de voetjes in het water. Het weer was ons welgezind, het water was een tikje fris, maar daar wenden de voetjes snel aan.
Iedereen hield het droog (zelfs de nieuwe voorzitter) en na nog wat van de zilte zeelucht genoten te hebben, vervolgenden we onze tocht naar Sealife. We hadden medelijden met de zielige zieke zeehondjes en vonden zeeotters coole, maar gemene beesten. Het personeel was heel vriendelijk en gaf een goeie uitleg over het wel en wee van de beestjes. Sealife heeft ook (evidemment) zeer mooie aquaria. Mijn persoonlijke favoriete beestjes waren zonder twijfel de zeepaardjes. Zo mooi, zo kwetsbaar en zo’n geëmancipeerde mannetjes. 😉
‘s Middags (nuja, middag, het was ondertussen al twee uur voorbij) zijn we iets gaan eten in een taverne op de dijk. Mosselen voor mij! Van al die zee- en waterdieren te bekijken, krijgt een mens honger.
De verdere namiddag vulden we met een nerdactiviteit bij uitstek: geocaching. Dit keer hadden we meer geluk dan bij onze vorige poging, we vonden alle aanwijzingen en na een schitterende wandeling langs de zee en in de duinen ontdekten we de schat. Hoera voor ons! Geocaching is écht een heel leuke activiteit om in groep te doen. Vooral multicaches zijn een aanrader voor wie houdt van schatzoeken.
Nadat we de schat gevonden hadden, sprongen (of een minder dynamisch werkwoord) we op de kusttram en namen we de trein naar huis.
Een geslaagd weekend om het academiejaar mee te beginnen.