Een lang en warm weekend

Fijn toch, al die extra verlofdagen in juni! Een mens geraakt er helemaal door in de vakantiestemming. En volgende week heb ik nog een paar dagen verlof gepland, omdat dan onze Japanse vriendin komt logeren.

Hoe het komt weet ik niet, maar we slaagden er dit weekend in grotendeels aan het noodweer te ontsnappen.

Vrijdag waren we uitgenodigd bij vrienden die onlangs een huis gekocht hadden. Aan de hand van de plannen die de architecte tekende, zetten ze hun ambitieuze verbouwplannen aan ons uiteen. Het zag er erg veelbelovend uit en het huis heeft duidelijk potentieel, maar vooraleer het zover is, moet er nog heel hard gewerkt worden. Ik hoop echt dat hun architecte het toezicht op de werf serieus neemt, want sinds de aankoop van ons sleutel-op-de-deur appartementje is mijn geloof in aannemers zwaar gekelderd. Tijdens de verbouwingen trekken ze ook een tijdje in bij de moeder van mijn vriendin, deed me terugdenken aan onze tijd bij nonkel K. Het was alleszins interessant om te zien hoe het huis er nu uitzag. Kunnen we vergelijken zodra de werken achter de rug zijn. Mijn vriendin slaagde er ondanks het kleine keukentje in een heerlijke driegangenmaaltijd op tafel te toveren. Heerlijk trouwens om te kunnen aperitieven in de tuin, genietend van de zingende vogels en de zalige warmte. Lang leve de zwoele bijna-zomeravonden.

Zaterdag brachten we door in de zonnige tuin van vrienden in Edegem. We speelden met de drie jongens, kregen een uitgebreide rondleiding in hun gloednieuwe huis, genoten van een gezellige barbecue en zelfgemaakte taarten, sprongen op de trampoline en deden lekker gek met waterpistooltjes (kan me zelfs niet herinneren wanneer ik de laatste keer met waterpistooltjes gespeeld heb). Al moet ik zeggen dat touwtje springen mij vroeger toch beter afging. Toen de kinderen in bad/bed moesten, namen we afscheid. Onderweg kwamen we enkele verdwaalde druppels tegen, maar verder hielden we het droog.

Omdat het zo’n mooie zomeravond was, besloten we nog iets te gaan drinken in ginbar De Baron. We kregen een werkelijk gigantische portie popcorn met kippenkruiden en limoenzeste voorgeschoteld die we met de beste wil van de wereld niet op kregen. Alhoewel we geen van beiden gin-liefhebbers zijn (en ik persoonlijk al helemaal geen tonic-liefhebber ben) waagde mijn vriend zich aan een Brokers’ gin met bijpassende tonic. Zelf ging ik voor een absinthe. Was lang geleden en het is altijd leuk om dingen in de fik te steken.

Zondagmiddag aten we paella en drunken sailors op Fiesta Europa. Persoonlijk vond ik de sfeer een pak minder dan vorig jaar, maar dat kan met de locatie te maken hebben. De markt was verhuisd van het Hooverplein naar het Ladeuzeplein. Ik vond dat het geheel minder uitnodigend overkwam dan vorig jaar. Gelukkig was onze vertrouwde kraam met Hongaarse Tokaji wijnen weer present!

In de namiddag gingen mijn vriend en ik langs bij zijn opa, die het duidelijk nog steeds erg moeilijk had met het verlies van zijn vrouw. We probeerden zijn gedachten wat af te leiden door te vertellen over onze trip naar Wenen en Bratislava, maar het blijft moeilijk om hem zo te zien. Komt daar nog eens bij dat hij heel slecht horend is en we bijna elke zin moesten herhalen. Hij draagt nochtans een hoorapparaat, maar ik heb niet de indruk dat dit veel helpt.

Na het bezoekje aan opa werden we verwacht bij de ouders van mijn vriend. We aten een slaatje in de tuin terwijl de kinderen van zijn broer in hun blootje rondliepen. Ach, de voordelen van de kindertijd. Onbezorgd rondrennen in blote billen. 😉

We waren opnieuw mooi op tijd terug in Leuven, dus hadden we tijd om nog even af te zakken naar Les Parisiennes voor A Bittersweet Symphony. Passeerden die avond mijn smaakpapillen:

Oesters met limoen, thaise basilicum, zeekraal met muntkristal, ganache van zoute chocolade
Daiquiri van chambord limoen en blauwe bessen, krokant van witte chocolade
Piña colada met verse kokosroom rum en ananasstick met bladgoud

Een bijzonder geslaagde compositie die absoluut naar meer smaakte!

Maandag deden we rustig aan. We waren eerst nog van plan opnieuw naar Fiesta Europa te gaan, maar een fikse regenbui tijdens de middag weerhield ons ervan dit idee uit te voeren. ‘s Namiddags gingen we op babybezoek bij de nicht van mijn vriend. Ei zo na stonden we met onze cadeaus aan hun vorige woonst. Blijkbaar was hun laatste verhuis niet tot mijn agenda doorgedrongen. Te mijner verdediging: er stond geen adres vermeld op het geboortekaartje.

Terwijl we in de tuin een glaasje prosecco dronken op de gezondheid van de pasgeborene, pakten zich zeer interessante wolken boven ons hoofd samen. We vreesden even dat de hagelbui die gisteren verschillende blutsen in de auto van de nicht en gaten in de bladeren van de haag achtergelaten had, zich zou herhalen, maar het bleef gelukkig droog. De temperatuur daarentegen bleef maar stijgen, een beetje verfrissing zou alleszins welkom geweest zijn. Het was echt drukkend warm.

Rond etenstijd namen we afscheid en reden we terug naar Leuven. We bestelden sushi en keken gezellig samen een filmpje om het weekend af te sluiten. Dat was ook weer lang geleden!

Het laatste weekend van mei

zaterdag 24 mei: Om tien uur mondeling examen Spaans. Op een kwartiertje was het gepiept. Ik was niet geheel tevreden over de vlotheid waarmee ik de Spaanse woordenschat uit mijn hersenen kon opdiepen, maar goed, ik verwacht geen onaangename verrassingen bij het ontvangen van het eindresultaat.
Na het examen liet ik mijn voeten verwennen met een pedicure. Zo zijn mijn teentje weer helemaal zomerklaar.

De namiddag brachten we al kuisend door, want ‘s avonds verwachtte ik mijn vader, broer en vriendin en nonkel en tante. En een mens wil toch graag een goeie en goed georganiseerde indruk maken op de familie. Om er zeker van te zijn dat het eten zou smaken had ik tapas en een koude schotel besteld bij de Walvis. Om 17u gingen mijn vriend en ik de schotels ophalen. Toen de vriendelijke dame maar dozen bleef aandragen, drong het tot mij door dat ik iets te enthousiast geweest was bij het bestellen. De tapas voor acht personen konden op zich al als volledige maaltijd dienen, om van de fantastisch mooie koude schotels nog maar te zwijgen. Nochtans had ik aan de telefoon heel duidelijk gezegd dat mijn bestelling voor acht personen was en niet voor twee keer acht. Goed, te veel eten is nog altijd minder erg dan te weinig eten.

We besloten de tapas gewoon dicht te laten en bij onze vrienden te informeren of er iemand bereid was deze op zondag mee te komen opeten. Het kostte wat moeite, want uiteraard had bijna iedereen al plannen voor de verkiezingszondag, maar we vonden toch een koppel en hun twee zonen om ons uit de nood te helpen.

Het diner zelf was een denderend succes. Het eten was heerlijk en de avond vloog voorbij. Om mijn vader de voetballiefhebber ter wille te zijn, volgende we zelfs een beetje het duel Real Madrid – Atletico Madrid op de pc. Helaas haalde de underdog het niet.
zondag 25 mei: Deze dag had ik al lang op voorhand vrijgehouden, omdat ik vermoedde dat ofwel mijn vriend ofwel ikzelf zouden opgeroepen worden als bijzitter en/of voorzitter van een stembureau. Toen we twee weken voor de verkiezingen nog altijd geen oproepingsbrief in onze bus gevonden hadden, durfden we opgelucht adem te halen. Een zorgeloze zondag wenkte, met als ontbijt én middagmaal visoverschotjes. 😉
Rond een uur of vijf kwamen dan onze vrienden om te helpen ons tapasoverschot weg te werken. Ondanks hun moedige inspanningen lukte dit niet, maar het werd toch een gezellige avond. Fijn om eens een keer iets spontaan te kunnen doen, dat overkomt ons tegenwoordig niet vaak meer.

Een rustig weekend

Normaal gezien zou mijn vriend dit weekend gaan zeilen, maar het verschrikkelijk slechte weer stak daar een stokje voor. Het aantal beaufort aan zee kwam niet bepaald overeen met ideale zeilomstandigheden. Nu had ik wel een aantal dingen gepland voor dit weekend, maar niet overdreven veel. Een beetje met in het achterhoofd dat ik zo stilletjesaan moest beginnen studeren voor mijn examens Spaans.

Vrijdagavond gingen mijn vriend en ik op bezoek bij vrienden die hun gezin onlangs uitgebreid hadden met een nieuw schattig meisje. De baby leek ontzettend hard op haar oudere zusje. Wat best wel grappig is, gezien geen van beide baby’s op de mama noch op de papa lijken. ‘t Zal een generatie overgeslagen hebben. 😉

Zaterdag ging ik braaf naar de les en probeerde extra goed op te letten om zo de hoeveelheid studietijd nog nodig om de leerstof onder de knie te krijgen tot een minimum te beperken, in de namiddag deden we wat boodschappen en ‘s avonds woonde ik een prachtig concert van twee koren bij in de Sint-Pieterskerk.

Het was een muzikaal weekend, want zondag had ik afgesproken met vrienden om samen naar het concert van het LAO te gaan. Aangezien de tickets al heel lang op voorhand gekocht waren en het concert uitverkocht was, bleef mij vriend thuis. Het concert was prachtig en nadien gingen we nog op café om bij te praten. Jammer genoeg waren zowel de Quetzal (sluit veel te vroeg in het weekend) als deWerf (sluit gewoonweg elk weekend) dicht. Gelukkig vonden we nog een plekje in Leuvens nieuwste pop-up café.

En zo was ik alweer een pak later thuis dan initieel gepland. Maar we hadden nu eenmaal veel bij te praten over de aankoop van het nieuwe huis van mijn vrienden en de geplande verbouwingswerken.

Over dagen die voorbij vliegen

Yep, yep, alweer een week voorbij. Ik val in herhaling, ik weet het.

Maandag 10/3: Te laat terug van mijn werk waardoor we het eerste kwartier van de salsa les misten. Dankzij het mooie weer konden we eindelijk een keertje met de fiets naar de les gaan.
Dinsdag 11/3: Een avondlijk event voor het werk, waarbij we de gelegenheid hadden de tentoonstelling Lang Leve de TV te bezoeken. Uiteraard is er een foto van mij op de beroemde Joske Vermeulen stoel (en neen, ik ga die hier niet delen). Verder blijkt dat de tijd serieuze gaten in mijn geheugen geslagen heeft, want ik herkende me met moeite één derde van de opstellingen en dat terwijl ik vroeger toch echt wel intensief naar de tv gekeken heb. Zelfs het decor van Morgen Maandag, één van mijn all time favorites, deed geen belletje rinkelen. Fijne receptie om de avond af te sluiten en een hele toffe manier om wat collega’s beter te leren kennen.
Woensdag 12/3: Squash!
Donderdag 13/3: Dankzij de gebroken bovenleiding tussen Leuven en Brussel er anderhalf uur over gedaan om in Leuven te geraken en daardoor hopeloos te laat op de toekenning van de JCI Award voor de Vlaams-Brabantse Jonge Ondernemer. Omdat we echt zo hopeloos te laat waren, besloten we een taxi te nemen. Meevaller van de avond: een chique businessman die samen met ons op een taxi stond te wachten en ook hopeloos te laat was, stelde voor een taxi te delen en de rekening voor zich te nemen. Nice! De prijs ging naar iemand met wie ik nog samen gestudeerd heb en daar kon ik alleen maar blij om zijn. Receptie + walking dinner waren in orde, alleen bestond het aanbod voor het grootste deel uit vlees. Blijkbaar zijn er niet veel vegetariërs onder de ondernemers. Ook nog iemand die samen met ons in de Spaanse les zat, tegen het lijf gelopen. Fijne babbel gehad over haar nieuwe uitdaging als HR-freelancer. Omdat we op de heenreis de taxikosten hadden uitgespaard, konden we het ons permitteren om de taxi terug te nemen. Hoera!
Vrijdag 14/3: Diner op ons appartement met een bevriend koppel en hun schattige zoontje. Afhaalsushi gegeten en fijn gebabbeld. Altijd leuk!
Zaterdag 15/3: Spaanse les met vier in de ochtend. Heb het gevoel dat ik de taal langzaam in de vingers begin te krijgen. ‘s Avonds een date met vrienden uit Antwerpen. Lang geleden dat ik nog eens in de Zarza had gegeten. De dame in kwestie was heel erg zwanger, dus ik hoop dat we haar niet te veel verveeld hebben met ons licht aangeschoten gewauwel na het diner met aangepaste wijnen. 😉

Een warm weekend in Wéris

Maanden geleden boekte de vriendin van mijn broer een gastronomisch weekend voor ons vieren in Le Cor de Chasse. Een weekend lekker eten en drinken in de Ardennen, daar zeggen wij uiteraard geen neen tegen, maar wie had kunnen voorspellen dat net in dit weekend de warmste maartdagen ooit gemeten, zouden vallen. We hadden zelfs nog onze winterjassen bij!

Die lieten we fijn achter in de auto en we zochten een zonnig plekje in Durbuy om een licht middagmaal te verorberen. Ons oog viel op brasserie Fred alwaar we gezeten in de zon toast met beleg uit de streek verorberden. Deugd dat die warme zonnestralen op mijn gezicht deden, fantastisch!

Daarna reden we verder naar Le Cor de Chasse om in te checken en onze valiezen achter te laten. De kamers stelden niet teleur en we werden welkom geheten door de chef-kok himself die al druk bezig was met de voorbereidingen voor het avondmaal. Het zag er allemaal fantastisch uit en we keken al uit naar het diner.

Maar vooraleer ons over te geven aan culinaire geneugten besloten we de omgeving van Wéris te verkennen. We maakten een schitterende wandeling onder een onwerkelijk blauwe lucht en genoten van de heerlijke zon die zich duidelijk van seizoen vergist had.

Na de wandeling, die aangeduid stond als twee uur en een half, waar we uiteindelijk slechts één uur en een half over deden, dronken we nog iets in de charmante tuin van La Maison des Mégalithes de Wéris en aten we een stukje op houtvuur gebakken appeltaart om een klein hongertje te kop in te drukken. Van wandelen wordt een mens hongerig!

Omdat het wat kil begon te worden en we vroeger dan voorzien klaar waren met de wandeling, beslisten we terug te keren naar het hotel en een uurtje gezellig in bad te gaan liggen. Lang geleden dat ik me nog zo ontspannen gevoeld heb.

Helemaal opgedoft waren we klaar voor een avondje lekker eten. En wat we voorschoteld kregen was gewoon nog lekkerder dan het klinkt:

Menu prestige – Jeunes Restaurateurs d’Europe

Saint Jacques – Truite fumée / concombre / radis / neige de soja / billes de Yuzu
Poisson du jour – Echalote / lait battu de la ferme Paquay / pickles de légumes
Langoustine – Joue de veau wallon / émulsion de pommes de terre / marron / truffe / soja vert
Pigeon – Céleri / perles de semoule / pommes fermentées / jambon de chez “Serge Bodson”
Prélude – Topinambours / yaourt / thé vert Matcha
Inspiration du parfum “Elixir des Merveilles” – Chocolat / clémentines / fèves de Tonka / oranges confits

De avond vloog voorbij en we sloten een fantastische dag af met een al even fantastische vrijpartij.

De ochtend nadien stonden we zonder kater op en ontbeten we in een zonovergoten ruimte. Het ontbijt was vrij basic, maar niemand die daar over klaagde, we waren nog in de wolken van het diner van de avond voordien. Omdat er ‘s middags nog een lunch met aangepaste wijnen op het programma stond, beslisten we in de voormiddag ergens met de wagen naartoe te rijden zodat we in de namiddag gewoon in de buurt van Wéris konden blijven voor een wandeling langs de menhirs.

Op goed geluk reden we richting Durbuy, maar daar kwamen we (op een zondagochtend!) in zo’n lange file terecht dat we gewoon rechtsomkeer maakten. We zagen ergens onderweg een richtingaanwijzer naar Hotton en die naam deed bij mij vaag een belletje rinkelen. Even later wist ik het weer, Hotton heeft een paar mooie grotten die opengesteld zijn voor het publiek. Een paar jaar geleden waren we daar geweest toen we met vrienden op weekend in de Ardennen waren. We reden naar de grotten, maar op het bord aan de ingang stond aangegeven dat de volgende rondleiding pas om half één zou zijn. Pech, toch stapten we even uit om de omgeving te bekijken. Bleek dat we ongelooflijk veel geluk hadden, want de groep van 11 uur stond net op punt om te vertrekken en we konden nog aansluiten. Hoera!

Grappig, we kregen onze rondleiding van dezelfde gids als zoveel jaren geleden. Een man die moeilijk te vergeten viel, natuurlijk. Hoe vaak bent u al in een grot rondgeleid door een zwarte man met een (vermoedelijk) Surinaams accent? Zelfs zijn grapjes waren hetzelfde. Vreemd hoe het geheugen werkt, maar toen ik daar terug onder de grond stond, kwamen al die lang vergeten herinneringen weer terug alsof het gisteren gebeurd was.

Na de rondleiding deden we nog een kleine wandeling in de omgeving en toen was het tijd voor de lunch. Enfin ja, het eten was wederom fenomenaal.

Na de lunch maakten we de wandeling langs de menhirs en sloten we, naar goede gewoonte, af op het terras van La Maison des Mégalithes de Wéris.

Honger hadden we nog geen van allen, dus besloten we huiswaarts te rijden en onderweg ergens een kleine snack te gaan eten. We dropten mijn broer en zijn vriendin af ben hen thuis en reden met de glimlach op ons gezicht naar Leuven terug. Een weekend om in te kaderen.

Ok, dit moet de blogpost met de meeste foto’s ooit zijn. Ik hoop dat jullie een klein beetje hebben kunnen meegenieten.

Een wervelend weekend

Het weekend is weer in een zucht voorbij gevlogen. Op vrijdag namen we afscheid van stadssopraan Noémie Schellens in de meest romantische setting van heel Leuven (de Kruidtuin). We liepen er een ex-klasgenootje uit de les Spaans tegen het lijf die haar vriend voor zijn Valentijn verrast hadden met dit concert. Ze waren geen van beiden echte operaliefhebbers, maar het optreden van Noémie was erg toegankelijk en ze genoten ervan.

Zaterdag was ik, zoals dat een ijverige student betaamt, mooi op tijd voor de Spaanse les. Het ging me erg vlotjes af, misschien heb ik eindelijk de klik gemaakt en begint het Spaans in mijn hersenen de bovenhand te krijgen op het Italiaans? Best wel frustrerend dat voor sommige woorden mij nog steeds eerst de Italiaanse versie te binnen schiet en dan pas de Spaanse (vooral bij pericoloso – peligroso overkomt me dat vaak).

Zaterdagavond stond een restaurantbezoekje met de zus en schoonbroer van mijn vriend op het programma. Jammer genoeg was ik uit het oog verloren dat het zaterdag de dag ná Valentijn was en bleek elk iet of wat deftig restaurant in heel Leuven volgeboekt te zijn. Eigen schuld natuurlijk, nochtans heb ik meestal de gewoonte om goed op tijd te reserveren. Maar die ene keer dat ik het vergeet, is het natuurlijk prijs. De plannen dan maar veranderd, ons appartement opgeruimd en zelf voor een maaltijd gezorgd. De voorgerechtjes kochten we bij de Walvis (we zijn daar ondertussen al trouwe klant) en het hoofdgerecht kwam van naar Convento Food, overheerlijke Luikse balletjes en balletjes in zachte currysaus met heerlijke gestoofde groenten. Ben normaal gezien niet zo’n fan van gehakt, maar dit was echt overheerlijk. Pluim voor de jonge vrouwelijk chef-kok Laura Massa. Voor het dessert zorgden we zelf: aardbeien in balsamicoazijn met mascarpone. Een fijne avond!

Zondag was de drukste dag van het weekend. Met een babyborrel in Merelbeke in de namiddag (zó véél desserts!) en een afspraak om ‘s avonds samen te dineren met twee bevriende koppels in Les Parisiennes. De afspraak om samen te gaan dineren was er eerst, vandaar de nogal ongelukkige combinatie. Maar omdat we de nieuwe spruit van Peter en Lynn nog niet in het echt hadden kunnen bewonderen, reden we met plezier op en af naar Merelbeke. Zeer knappe dochter trouwens!

En toen was het alweer tijd om in bed te kruipen, want de werkweek loerde om de hoek.

Een bijzonder goed gevuld weekend

Jawadde, lang geleden dat we nog eens drie dagen achter mekaar volk over de vloer van ons appartementje gekregen hebben.

Kick-off van het weekend: de allerlaatste nieuwjaarsreceptie van het jaar, georganiseerd door onszelf voor een groep vrijwilligers die samen met ons aan een project werken. In totaal waren we met dertien personen en mengde ik veel cocktails die ik zelf nog nooit had uitgeprobeerd (een groot pisang-overschot noopte mij tot creatieve cocktailrecepten). Aanrader van de avond: de Avalon (1 deel pisang, 1,5 deel limoensap, 3 delen wodka, 6 delen appelsap). Echt een cocktail die kans maakt de nieuwe cocktail maison te worden. Het werd een erg fijne avond, leuk om al die verschillende karakters van zeer uiteenlopende leeftijden (het oudste koppel was in de zeventig, de jongste aanwezige was zestien) zich samen te zien amuseren. We wuifden de laatste gasten (de één al wat meer aangeschoten dan de ander) uit om 3 uur ‘s nachts en ik besloot wijselijk de Spaanse les de dag nadien te laten voor wat die was.

Zaterdag sliepen we dus uit om de cocktails de kans te geven verteerd te geraken. Vlak na de middag gingen we winkelen om de gasten die bij ons zouden langskomen van spijs en drank te voorzien. Het werd weer een rondje langs onze favoriete zaken: Sukrée Salee op het marktje in de Brusselsestraat, Saha in de Pensstraat en Pastificio Antonio en de Walvis in de Mechelsestraat. We probeerden ook voor het eerst enkele broden van het kraampje van het Broodmieke.

Zaterdagavond deden we ons samen met een bevriend koppel tegoed aan heerlijke crabcakes, toastjes met verse garnaalsla, gevulde pepertjes met smeerkaas, een mini-quiche met zalm en prei (waarin tot onze verbazing curry verwerkt was), bladerdeeg met spinazie en witte vis en als kers op de taart: werkelijk overheerlijke cannelloni met kreeft. Man, man, dat was smullen! Met dank aan de Walvis, want de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik enkel de garnaalsla op de toastjes gesmeerd heb en de warme gerechten in de oven geplaatst heb. Een luie-mensen-diner, dus, maar extra veel tijd om bij te babbelen met onze vrienden. Het had trouwens niet veel gescheeld of ze waren niet komen opdagen, want de afspraak was uit hun agenda verdwenen. Dat komt ervan als je een half jaar van te voren afspraken vastlegt, he. Al goed dat ik mezelf de goeie gewoonte aangekweekt heb reminders te sturen. Eén keer met eten blijven zitten omdat gasten niet kwamen opdagen, was wat mij betreft voldoende. Enfin ja, als dessert serveerden we chocoladefondue, can’t go wrong with that.

Zondag sliepen we opnieuw uit. Al moesten we iets vroeger uit de veren dan zaterdag. We verwachtten onze gasten namelijk om 12u. En ze waren stipt! Twee koppels met allebei twee kindjes tussen de drie en vijf jaar. Veel lawaai dus, af en toe een pruillip en een traantje, maar vooral veel plezier. Genoten van de heerlijke pasta van Pastificio Antonio, me gewaagd aan een patatas bravas dipsausje van Oil and Vinegar (succes!) en iedereen blij gemaakt met de heerlijke brownies, chocoladetaarten, sneden bananenbrood en cheese cakes van Sukrée Salee. Getoast op de zwangerschap van onze lieve vrienden die vorig jaar hun kindje verloren. Super blij voor hen, dat ze opnieuw zwanger zij. 2013 was een echt annus horribilis voor hen: met het verlies van hun kindje, een dubbele beenbreuk, een galcrisis en stormschade aan de dakkapel van de kamer die ze net vernieuwd hadden, hebben ze hun portie miserie wel gehad. Hopelijk verloopt deze zwangerschap wel goed en brengt 2014 hun niets dan geluk. Ik duim alvast!

Zo rond zes uur, een paar spelletjes Uno en memory (dik ingemaakt door een vierjarige!) later, namen we afscheid van onze gasten en genoten we van de wedergekeerde stilte.

Een heerlijk weekend vol met fantastische mensen. Echt genoten.

(Oja, nooit tegen één van twee zussen zeggen “ik kom naast jou zitten, want jij bent mijn vriend”, want dat levert gegarandeerd een huilbui van de andere zus op. Gelukkig heb ik twee kanten!)

Het wekelijkse weekendverslag!

Vrijdag 15 november had ik een dagje verlof. Ideaal om wat sinterklaasinkopen te doen voor onze petekindjes (drie zijn dat er tegenwoordig al). Al was het minder rustig in de stad dan ik gehoopt had. Hopelijk zijn ze blij met de cadeautjes die de Sint hun binnenkort zal brengen!

Vrijdagavond kwamen mijn broertje en zijn vriendin bij ons op bezoek. Het was lang geleden dat we hen nog gezien hadden en het was fijn om wat herinneringen aan Singapore en Kuala Lumpur uit te wisselen met hen. We maakten het onszelf makkelijk met afhaal-Thais van Siam, wat mij betreft nog steeds de beste Thai van gans Leuven en organiseerden daarna een kleine whiskyproefavond. Blijft nog steeds ongeslagen de beste whisky in ons bezit: de taketsuru. Dankjewel, broertje!

Zaterdagochtend verliep het opstaan een beetje moeizaam, maar hey, ik heb dit jaar al twee lessen Spaans gemist, dat mogen er niet te veel meer extra worden!

Zaterdagavond reden we net als vorige week naar Antwerpen voor het Fantastische Feestje van de Geweldige dr. Lime! Zo’n epische prestatie kan niet genoeg gevierd worden! En er waren genoeg hapjes om een heel leger van eten te voorzien. In het begin was het even zoeken naar aansluiting bij het gezelschap, want behalve Lime en haar Beau kenden we er niemand, maar we raakten al snel aan de praat met een groepje sympathieke mensen met wie het wonderwel klikte.

We gaven één van de vriendinnen van Lime een lift terug naar Leuven en spraken af om nog eens een keertje samen iets te gaan drinken in het Leuvense. Altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen.

Zondag sliepen we lekker lang uit en begonnen we de dag gezellig dicht bij mekaar. 😉 Zondagnamiddag werden we verwacht bij een bevriend koppel en hun twee coole zonen. Ze kwamen net terug van skiles, maar het energieniveau van de jongens (3 en 5) was daardoor niet echt gezakt. Ik las voor uit het boek dat ik hun cadeau gedaan had en plakte samen stickertjes in een heel fijn stickerboek.

Het eten was onze gastvrouw was zoals we dat van haar gewoon zijn, uitstekend. We vertelden hun over onze reisplannen voor volgend jaar (wellicht wordt het Ijsland) en we kregen hopen tips, want onze gastvrouw is een schooljaar op uitwisseling geweest naar daar. Al hoop ik dat de verhalen over ijzige koude aldaar wat zullen meevallen, aangezien we in de zomermaanden gaan.

En toen was het weekend voorbij. En stond de volgende werkweek alweer voor de deur.

Een goed gevuld weekend

Ja, alweer een overzichtspostje, ik ben mij ervan bewust, maar de dagen gaan zo snel (yikes, komt dat jaareinde nu alweer om de hoek piepen?) dat ik moeite heb om ze bij te benen.

We trapten het weekend af op donderdagavond met een gezellig etentje in De Hoorn met een bevriend koppel. Toch een fantastische plek om iets te eten. Benieuwd of het pop-up restaurant zal omgevormd worden tot een blijvend iets. Ik hoop van wel!

Ok, ok, vrijdag moest er nog een dagje gewerkt worden, maar ‘s avonds hadden we opnieuw een afspraak in onze agenda staan. Samen met onze goede vriend K spendeerden we een avond in G by Mario, wat ons een fijne culinaire trip door de Italiaanse keuken opleverde. Onze kameraad die geheelonthouder is, kreeg wel een paar afkeurende blikken van de ober te verwerken, die maar niet kon begrijpen dat hij niet van zijn lekkere wijn wilde proeven.

Zaterdagvoormiddag bracht ik zoals altijd door in de Spaanse les. Ik heb niet het gevoel dat ik veel bijleer dit jaar, maar er wordt wel veel Spaans gesproken in de les, dus hopelijk gaan mijn conversatievaardigheden erop vooruit. In de namiddag ging ik een als windmolen uitgedoste vriendin bewonderen op het Ladeuzeplein. Onze vriendin zag er prachtig uit, het Ladeuzeplein zelf ook, alleen het volk ontbrak. Van ambiance was helaas geen sprake. Gelukkig waren er nog enkele scouts in de buurt om het Klimaatlied mee te brullen.

Mijn vriend en ik liepen ook even mee met La Parade Moderne, een fantastisch Playground kunstwerk dat zorgde voor kleur in de stad.

‘s Avonds werden we in Antwerpen verwacht voor alweer een culinaire ontdekkingstocht. Maanden geleden hadden we deze afspraak in restaurant De Godevaart vastgelegd om het behalen van het doctoraat van Lime te vieren. We klonken op de kersverse doctor die dat echt verdiende, na al dat zwoegen en zweten. Er was trouwens nog een ánder leuk nieuwtje dat een toast verdiende. We genoten van al de heerlijkheden die op ons bord belandden en de uitstekende wijn die daarbij geserveerd werd. Al moet ik toegeven dat sommige wijntjes een beetje te avontuurlijk waren voor mijn smaakpapillen.

Wat crappy iphone foto’s van een paar gangen (iemand trouwens een verklaring voor die rare strepen op de foto’s die met flits genomen zijn?):

We maakten gebruik van de gastvrijheid van Lime en haar vriend en bleven overnachten in Antwerpen. Het leek ons geen goed idee om met al die alcohol in ons bloed met de wagen naar huis te rijden en de laatste trein naar Leuven was al lang vertrokken.

Zondag ontbeten we gezellig samen en reden mijn vriend en ik vervolgens linea recta van Antwerpen naar M voor een VIP-rondleiding langs de werken van Coxcie. De gids was zeer uitvoerig in zijn uitleg, soms misschien iets té. In de namiddag pikte ik nog een stukje Playground mee, kwestie van het weekend met een streepje cultuur af te sluiten.

#IRC weekend

Lang, lang geleden, toen niemand kon dromen dat de wereld ooit zou overspoeld worden door tweets en facebookberichtjes, communiceerden mijn vrienden en ikzelf via IRC met elkaar. We waren een fijn clubje dat gebruik maakte van online communicatie om offline vriendschappen te onderhouden. Bijna even lang geleden ontstond een fijne traditie, toen een vriendin graag een keer wou gaan railbiken. De beslissing om er een weekendje van te maken nam slechts een paar seconden in beslag. In 2003 huurden we een huisje in Durnal en de rest is geschiedenis.

In de loop der jaren groeide de groep en veranderde de samenstelling. Onze vrienden kregen kindjes en die kindjes gingen ook mee op weekend. Er ontstonden tradities (weerwolven!) en de hoeveelheid activiteiten nam elk jaar een beetje bij beetje af. Wat rondhangen in het zwembad en de jacuzzi kan erg relaxerend zijn als een mens een druk leven heeft.

Vorig jaar had ik even een dipje. Ik zag de organisatie niet meer zitten, maar een zeer positief resultaat van onze mini-enquête maakte dat ik er met vernieuwde moed tegenaan ging. Tradities zijn er om in ere te houden! En kijk, zonder dat ik er erg in had, hebben we vorig weekend de elfde editie meegemaakt. De eerste editie waarbij mijn petekindje mee ging. En ik moet zeggen, hij heeft zich als een ware gentleman gedragen!

En ja, veel meer dan in het zwembad en in de jacuzzi liggen, weerwolven en kubb spelen (was de allereerste keer dat ik dit immens populaire spel speelde en wellicht had ik er teveel van verwacht, want ik vond er niet zo veel aan, ofwel heb ik gewoon nog niet goed genoeg door) hebben we effectief niet gedaan.

Door het grote verdriet van onze vrienden moesten we onverwacht voor vervanging zorgen. Die vonden we in een koppel goeie vrienden van ons met twee kinderen van acht en tien jaar. De kinderen waren eerst een beetje weifelachtig of ze het wel leuk zouden vinden tussen al die kleine kindjes en baby’s en volwassenen, maar toen het meisje zich vol overgave op haar rol als weerwolf stortte en de jongen als een pro zat te pokeren met de heren, wist ik dat het wel los zou lopen. De vrouwelijke helft van het koppel ontpopte zich trouwens tot een ware chefkok in de keuken. Het was duidelijk wie daar de plak zwaaide. Haar plekje is volgend jaar zeker opnieuw gereserveerd. 😉

Het weer viel zaterdag tegen, maar de zon op zondag en het voortreffelijke gezelschap maakten veel goed. Ons vertrouwde huisje is alweer geboekt voor volgend jaar!

Yet Another Blog

Life on my side

weekend