Mijn vriend en ik konden het gebruiken, na een stevige werkweek! Wij zijn ondertussen al lang de tel kwijt van het aantal overuren dat we wekelijks presteren…
Met dank aan El Sombrero voor de heerlijke ceviche en fajitas en de ronduit fenomenale margarita cocktails.
Vroeg opgestaan want dit allerheiligenweekend knopen we weer aan bij onze jaarlijkse traditie, na vorig jaar een jaartje overgeslagen te hebben. En ja, ik had er stiekem naar uitgekeken om deze fijne traditie nieuw leven in te blazen: een herfstweekend op stap met onze lieve vrienden, hun twee zonen en de drie nichtjes van mijn vriend.
Mijn vriend huurde een cambio, want Lontzen bleek niet zo makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer en tja met drie meiden op de achterbank is de wagen nu eenmaal het handigste vervoersmiddel. We pikten de drie jongedames (10, 8 en 7) op en reden richting brasserie De Berwien in Voeren, waar we onze vrienden en hun twee zonen (11 en 7) ontmoetten. Deze brasserie bleek een schot in de roos te zijn. De gastvrijheid van de bediening was hartverwarmend. Onze ober deed zijn uiterste best om het ons naar de zin te maken en het was helemaal geen probleem om gerechten op de kaart aan te passen om daar kindvriendelijke porties van te maken. Dikke, dikke aanrader. En nog vriendelijk voor de portemonnee ook! Meteen een goed begin van het weekend.
Na deze fijne lunch moesten we nog een klein half uurtje rijden voordat we rond 15u Villa&Loge bereikten, een werkelijk fenomenale verblijfplaats voor gezinnen met kinderen. We hadden twee gigantische appartementen helemaal alleen voor ons, uitgerust met het meest moderne comfort: gloednieuwe keukenapparatuur, wasmachine, spelletjes, gezellige zithoek, fenomenale douche, fancy multimediaset (die we niet gebruikt hebben, want: tablets) en zelfs een koffiemachine met echte bonen! Jawadde. We kregen een bijzonder uitgebreide rondleiding in het appartement van de eigenares. Misschien iets té uitgebreid, want ik zag mijn medereizigers één voor één afhaken tot ik nog alleen overbleef.
We installeerden ons op het gemak terwijl de kinderen al wat spelletjes speelden, maar beslisten dan toch nog een wandeling te maken, voordat de zon zou ondergaan. Kwestie van de kinderen moe genoeg te maken zodat ze goed zouden slapen. Het contrast met het vorige weekend in Turijn kon amper groter zijn. In Turijn liep ik rond in mijn zomerkledij, nu had ik mijn dikke winterjas aan om me te beschermen tegen het vochtige herfstweer. We begaven ons naar het beginpunt van een wandeling die op één van de wandelkaarten stond aangegeven, bij de kapel van Astenet. Helaas bleek de gps van onze vrienden ons niet naar het juiste beginpunt te leiden. Ik volgde mee op de kaart en zag ons steeds verder en verder wegrijden van ons doel, in de richting van Eupen.
Een belletje naar onze vrienden later maakten we rechtsomkeert en nam ik het heft in handen. Gelukkig ben ik mijn kaartlees-skills nog niet verleerd en geraakten we ook zonder googlemaps op de juiste bestemming. Ondertussen was het al valavond. Er restte ons nog maar een streepje daglicht, maar we lieten ons niet kennen en startten aan de wandeling doorheen een drassig veld. Echt jammer dat het al zo donker was, want de wandeling doorheen de velden (oppassen voor die koeienvlaaien!) en bossen was echt mooi. De kinderen doopten de wandeling al snel ‘poortjeswandeling’ omdat we steeds door poortjes moesten die het vee moesten verhinderen te ontsnappen. De kinderen vonden het geweldig, zo in het donker door de bossen hossen. Ik moet zeggen dat ik matig enthousiast was. Ik had echt schrik om uit te glijden op sommige natte stukken, maar gelukkig bleef het zwaarste accident beperkt tot een struikelpartij van het oudste nichtje van mijn vriend op het zebrapad (don’t ask) na het bezoek aan een met kaarsen verlichte kapel. Zeer sfeervol.
Na deze nattevoetenwandeling keken we allemaal uit naar het avondmaal. De pompoensoep en de boterhammen gingen vlotjes binnen. Het was duidelijk dat deze spannende wandeling de eetlust van de kinderen had opgewekt, want ze aten als wolven.
Na het avondmaal stopten we de drie jongste kinderen in bed. De twee oudsten mochten nog even langer opblijven. Tot onze grote vreugde gingen alle kinderen ditmaal probleemloos slapen. Wat een verschil met vorige weekends, toen mijn arme vriend soms moest post vatten op de kamer om ervoor te zorgen dat de dames in slaap vielen.
We vierden deze eerste overwinning onder volwassenen met een glaasje wijn, olijfjes en tapenades. Laat maakten we het niet, want we wilden de volgende ochtend fris zijn.
Dit weekend stond ons jaarlijkse uitstapje naar de overkant van de taalgrens op het programma. Waar ik vroeger nog de moeite deed om elk jaar een andere locatie te zoeken, verbleven we nu al voor de elfde opeenvolgende keer in Libin. Het comfort van de kamers, dat verwarmde zwembad en de jacuzzi vallen nu eenmaal moeilijk te overtreffen. En daarnaast is het nu eenmaal niet zo evident goeie accommodatie te vinden voor 41 personen. Jawel, dat lezen jullie goed: 41 personen (20 volwassenen en 21 kinderen). Onze vrienden hebben het bijbels gebod “Ga en vermenigvuldigt u” nauwgezet opgevolgd.
De leeftijden van de kinderen varieerden tussen een half en 16 jaar. Gelukkig zijn de meeste kinderen ondertussen de pampers ontgroeid. En het aantal kinderen met bandjes neemt ook elk jaar af, wat het allemaal wat minder stressvol maakt voor de ouders. De meerderheid kan zelfs al lezen, schrijven en een boterham smeren. Je duwt ze gewoon een spel weervolven in de hand en die houden zichzelf bezig. Lekker makkelijk.
Dit jaar hadden we eindelijk nog eens een zonnig weekend van begin tot einde. Vrijdag doken de kinderen al meteen het zwembad in (ik paste, want nog een beetje te fris naar mijn goesting), terwijl ik aan de lopende band pizza’s bakte. Ditmaal zonder brandwonden, gelukkig. Verder bestond de rest van het weekend uit ontbijten in verspreide slagorde (je hebt vroege en late vogels), in het zwembad liggen, watergevechten houden, cava drinken, ijsjes eten, zonnecrème smeren, barbecuevlees smikkelen, weerwolven en andere spelletjes spelen en veeeeeel foto’s en onnozele gopro-filmpjes maken.
Het weekend vloog voorbij en voordat ik er erg in had zat het er alweer op. Ik deed mijn ronde om de meterstanden op te schrijven, terwijl mijn vriend alle kamers nakeek op verloren voorwerpen. We reden met onze vol leeggoed geladen cambio-wagen terug naar Leuven, alwaar we het weekend afsloten met een heerlijke sushi boot van Kintsugi.
Uit nostalgische overwegingen een kort overzichtje van de vorige locaties waar we verbleven:
PS: Excuses aan de kinderen die ik getraumatiseerd heb met het spelletje Black Stories.
Toen ik in mijn facebook feed een foto van het splinternieuwe super fancy barbecuestel van Goofball en echtgenoot zag passeren, reserveerde ik me snel een plekje in hun vakantiehuisje in Waimes voor een barbecuefestijn.
Ik spoorde met de trein van Berchem naar Eupen, ervan overtuigd dat zaterdag rond de middag op een iet of wat grauwe en kille dag de treinen wel stipt zouden rijden. Helaas, ik had beter moeten weten: bij mijn overstap in Brussel Noord bleek meteen de de trein naar Eupen vertraging had. Op zich niet zo erg: had ik meer tijd om op mijn gemak cadeautjes uit te kiezen. En kon ik ook de recent heropende grote hal bewonderen.
Helaas bleef het niet bij vijftien minuten vertraging in Brussel Noord. Tijdens de rit zelf tikten de minuten vertraging aan en uiteraard arriveerde ik met veertig (!) minuten vertraging in Eupen, me ontzettende schuldig voelend dat ik Jan en de jongens zo lang op mij had laten wachten. De NMBS, altijd goed om je zorgvuldige plannen in de war te sturen.
Na een rit van een half uur kwam ik dan eindelijk aan in Waimes. Ik moet toegeven dat een wagen toch handig is om sommige uithoeken van het land te bereiken. Gelukkig vielen de boekjes die ik gekocht had in de smaak bij de jongens! We keken wat voetbal, maakten een fijne wandeling door het mooie groene landschap van de Oostkantons en groetten onderweg een hoop nieuwsgierige koeien.
Bij thuiskomst had Jan de barbecue al aangestoken en konden we ons te goed doen aan een heuse overdaad aan vlees. Denk dat Goofball and friends nog een hele week van de overschotjes hebben kunnen genieten. 😉
We kropen mooi op tijd in bed. Kabouter was zo vriendelijk mij zijn kamer af te slaan, zodat ik ‘s ochtends ongestoord lang kon uitslapen. Zalig. Dikke dankjewel, Kabouter! We ontbeten (of lunchten, afhankelijk van het tijdstip waarop we opgestaan waren) op het gemak en maakten vervolgens een tweede wandeling (allez, Goofball en ik wandelden, de mannen kozen voor de fiets als vervoersmiddel). Ik genoot van het buiten zijn in de gezonde buitenlucht en vond het zelfs maar een heel klein beetje jammer dat de zon niet scheen. Onderweg ontmoetten we een paar mooie pony’s en toen was het tijd om koekjes te bakken! Een heerlijk geurend moederdagcadeautje, dat Goofball echter zelf niet kon opeten, wegens geen fan van chocolade. Gelukkig was er ook taart met aardbeien!
En toen was het tijd om naar huis te keren. Omdat het nogal krapjes was op de achterbank, met twee kinderstoeltjes nam ik opnieuw de trein vanuit Eupen. Misschien toch niet de beste beslissing, want ik reed net het station van Luik binnen, toen Goofball een berichtje stuurde dat ze al in Leuven was.
De NMBS, altijd goed voor wat onverwachte wendingen.
Ons jaarlijkse vriendenweekend in Libin is weer voorbij gevlogen volgens het aloude gekende recept: onthaal met pizza’s op vrijdagavond, relaxen in zwembad en jacuzzi, aangevuld met een heerlijke barbecue op zaterdag, nog meer weken in jacuzzi en zwembad op zondag en de overschotjes van de dag voordien wegwerken. En oja, veel weerwolven gespeeld!
Het weer had beter kunnen zijn, de zon hebben we amper gezien, maar we hielden het droog en het was warm genoeg om ‘s avond buiten te kunnen eten op het terras met zicht op het zwembad. Hoe ouder de kinderen worden, hoe meer ze hun eigen plan trekken en hoe minder werk we eraan hebben, wat maakt dat de volwassenen zich ook wat meer kunnen ontspannen. (Benieuwd trouwens wanneer de eerste kinderen zullen bedanken voor een weekendje op stap met die oude zakken.)
Doordat ik dit jaar veel te laat was met het vastleggen van ons weekend, was het derde huis al verhuurd aan een andere groep. Hierdoor moesten we met vier volwassen en vier kinderen uitwijken naar de grote speelzolder. Meteen de eerste keer dat ik in Libin op een luchtmatras geslapen heb, wat redelijk meeviel, moet ik zeggen. Ik had dan ook een extra dik, zichzelf opblazend exemplaar gekocht.
Totaalcijfers van het weekend:
Ik kan het zelf amper geloven, maar doorgedreven onderzoek bevestigt: dit jaar trokken we al voor de vijftiende keer op weekend met onze vriendengroep. De samenstelling van de groep en de invulling van het weekend is in de loop der jaren drastisch veranderd. De allereerste keer dat we op weekend gingen in 2003 waren we met tien jonge, energieke volwassenen en zat het weekend propvol activiteiten: we gingen railbiken, bezochten een slakkenboerderij, gingen bier proeven in de abdijen van Leffe én Maredsous en reden op de terugweg langs Dinant.
In het gezegende jaar 2017 bestond onze groep uit 19 volwassenen en 20 kinderen, waarvan het jongste kind vier maanden was en het oudste 13 jaar en beperkten we onze activiteiten tot in en rond het zwembad en de jacuzzi hangen, vleesjes op de barbecue leggen en weerwolven spelen. Ons energieniveau is niet meer wat het was in 2003. 😉
Het was ook de zevende (!) keer dat we in onze vertrouwde vakantiehuizen in Libin verbleven. Groter kan onze groep alvast niet meer worden, want er staat geen huis meer in de straat dat ik nog extra kan huren (de drie huizen de we huren zijn allemaal van dezelfde eigenaar). Ofwel moeten we al dat jong volk in tentjes in de tuin laten kamperen. 😉
Dit jaar was het, na een aantal kwakkeljaren, alvast een editie met goed weer. Geen spatje regen gezien, al had het voor mij zaterdag wel wat zonniger mogen zijn. Er werd alvast druk zonnecrème gesmeerd, want zelfs bij half bewolkt weer kan je flink verbranden (zoals mijn uit Genève overgevlogen vriend mocht ondervinden). Ik slaagde er bovendien in om op de één of andere manier mijn linkerbovenarm te verbranden aan het gloeiend hete rooster waarop ik Dr. Oetker pizza’s aan het bakken was op vrijdagavond. Het staat me niet meer helder voor de geest hoe ik dat geflikt heb, gelukkig was er een dokter in de zaal die mijn wonde met flammazine behandelde en mooi afdekte met een gaasje, dat er de volgende dag toch af moest, wegens niet compatibel met in het zwembad liggen.
Deze editie was ook de allereerste keer dat de kinderen helemaal zelf weerwolven speelden, zonder hulp van de volwassenen. Dankzij onze superslimme spelleider van nog geen negen jaar (officieel is het spel geschikt voor kinderen vanaf tien jaar, maar geen enkele van de deelnemers trok zich daar iets van aan) hebben nu ook de jongste kinderen de weerwolven microben te maken. Al duurde het even voor ze het concept van het spel doorhadden. Vraag: “Ben jij de weerwolf?” Bedeesd stemmetje van een achtjarige: “Ja.” Briljant moment! 
Enfin ja, het weekend was voorbij voordat ik er goed en wel erg in had. En jawel, voor iedereen die ongerust was: ook vanuit Genève zullen mijn vriend en ik ons nog engageren om dit weekend te organiseren.
Geef een kind een GoPro in de hand en er komen vaak verrassend artistieke resultaten uit (ok, toegegeven, daarvoor moest ik wel strenge selectiecriteria hanteren bij het doorploeteren van de 940 gemaakte foto’s).
Yep, ook dit weekend deden we niet veel meer dan in het zwembad en de jacuzzi rondhangen. De veertiende keer op rij al en de vijfde keer in onze favoriete vakantiewoning in Libin. Dit jaar was het aantal inschrijvingen zo hoog (24 volwassenen en 25 kinderen, de jeugd heeft nu definitief het voortouw genomen) dat ik mij genoodzaakt zag om een tweede huisje te huren. Het was beslist een uitdaging om tot een goede kamerverdeling te komen, maar het was het meer dan waard. Mij echt geweldig geamuseerd.
Weer goed in de watten gelegd, dit weekend. Zaterdagavond werden we verwacht in Gent bij Peter en Lynn (hoogzwanger, maar stralend zoals altijd). Omdat hoogzwangere vrouwen zich niet te erg mogen afmatten, hadden Peter en Lynn gezorgd voor een nostalgische verrassing: spaghetti met saus van de Kastart. Echt een flashback van jewelste.
Na het eten kreeg iemand het onzalige idee om een spelletje Risk te beginnen. Nu ben ik een geweldige Risk-fan, maar krijg ik zelden de kans om een spelletje te spreken. Zoiets moet je mij dus geen twee keer voorstellen. Hoewel ik geen fan ben van het nieuwe speelbord met die nieuwe legers die er echt als infanterie, cavalerie en artillerie uitzien (geef mij maar die oude gestileerde pionnen) én ik het niet kan verkroppen dat mijn favoriete spelkleur zwart vervangen is door een soort halfslachtig grijs, was het spel nog altijd even verslavend als vroeger.
Middernacht passeerde al gauw en ik zat comfortabel in Australië te wachten alvorens mijn slag te slaan. Eén uur passeerde eveneens en toen twee uur in zicht kwam, leek het ons raadzaam om het spel te staken en toch maar richting Leuven te trekken. Heel jammer, want ik voelde dat de overwinning binnen handbereik was, maar iedereen weet dat ‘binnen handbereik’ bij Risk gerust nog een uur of twee kan duren.
Bij het afscheid nemen, kwamen we nog een onverwachte gast tegen: een egel die zich van onze aanwezigheid niet al te veel aantrok. Zeer plezante avond/nacht!
Zondagmiddag werden we voor de lunch om 11 uur verwacht bij vrienden. Nog een beetje slaapdronken kropen we uit bed, kleedden we ons aan en reden we richting Kumtich. Dat zal ons leren om de avond voordien te blijven plakken.
We werden onthaald met allerlei heerlijke hapjes en genoten van een overheerlijk gourmet. Was voor mij trouwens de eerste keer dat ik een omelet bakte in die kleine pannetjes onder de steen. Leuk idee om te onthouden. Voor zover er nog een gaatje te vinden was, werd die professioneel opgevuld met huisgemaakte sabayon. Mijn favoriete dessert!
De prachtige zonsondergang ‘s avonds sloot het weekend in stijl af.
Terug van (alweer) een geweldig weekend in Libin. Een jaarlijks uitstapje met dezelfde vriendengroep (16 volwassenen en 13 kinderen). Ons dertiende weekend ooit en de zesde (!) keer in hetzelfde vakantiehuis. Er zijn kinderen in ons gezelschap die al sinds hun geboorte mee op weekend gaan. Hoe cool is dat?
Het weer speelde ons parten, maar naar goede gewoonte hield ons dat niet tegen om in het zwembad rond te dobberen en te relaxen in de splinternieuwe, overdekte jacuzzi. Verder dan een bezoekje aan de Colruyt om het barbecuevlees en de groenten te gaan halen, ben ik zelfs niet geraakt. Gelukkig stopte het net op tijd met regenen zodat de mannen in ons gezelschap droog aan het vlees konden beginnen. Het ganse weekend vooral veel gespeeld met de kinderen en geweekt in de jacuzzi. De jongste generatie doet zelfs al mee aan het Weerwolven-spel (al vloeiden er nadien wel traantjes, verliezen is niet leuk).
Met een sterk uitgedund groepje van zes volwassenen en en vijf kinderen sloten we op zondagavond het weekend af in Domaine de Wachirock.
Deze GoPro-foto’s (copyright één van de kinderen) vatten het weekend perfect samen:
Mijn vriend en ik zetten ons ons weekend al vervroegd in met een fijne lunch samen met een vriendin en voormalig blogster. We lunchten op het terras van de Umamido op het Sint-Katelijneplein. Noedelsoep, my favorite! Op het middaguur was het al goed warm, we waren dan ook erg blij dat we een plekje in de schaduw van de luifel konden bemachtigen. Het was erg fijn om te kunnen bijpraten met onze vriendin. Eigenlijk had ik nog wel de ganse namiddag op dat terrasje kunnen blijven zitten, maar de plicht riep, helaas.
Mijn voornemen om op deze schitterende vrijdagavond wat vroeger naar huis te gaan, werd echter doorkruist door een telefoontje dat binnenkwam net op het moment dat ik met mijn rugzak in de hand klaar stond om naar huis te vertrekken. Bummer.
’s Avonds hadden we afgesproken om samen met vrienden iets te gaan eten in het gloednieuwe restaurant Ratata. Ik was erg benieuwd om te zien wat de nieuwe eigenaars gemaakt hadden van het voormalige restaurant van Jeroen Meus.
Ik had een tafeltje voor vier gereserveerd om 19u, door een kortsluiting in mijn hersenen had ik in mijn herinnering-sms’je echter vermeld dat ons tafeltje om 21u gereserveerd was. Ter mijner verdediging, in de oorspronkelijke mail had ik wel het juiste uur vermeld. Normaal maak ik zulke fouten nooit. We zullen het maar op de nog niet volledig verteerde jetlag steken, zeker? Of mijn chronisch slaapgebrek.
Enfin ja, zo rond kwart na zeven vroeg mijn vriend: “Je hebt hen toch wel een herinnering gestuurd, he?” En ik, “ja natuurlijk, uiteraard heb ik dat gedaan. Hier zie, kijk maar. “ Waarop mijn blik valt op het uur dat ik in mijn sms vermeld heb. 21u. Ik kon wel door de grond zakken. Dadelijk gebeld naar onze vrienden, maar die hadden effectief 21u genoteerd en waren nog aan het wachten op de babysit. Stom, stom, stom.
Gelukkig waren ze flexibel bij de Ratata en konden we verkassen naar de bar om te wachten op onze vrienden. Na twee cocktails op onze nuchtere maag waren we alleszins bijzonder goedgezind toen onze vrienden rond 20.45u arriveerden. En dan kregen we daar bovenop nog een cocktail maison aangeboden om de heropening te vieren. Het werd alleszins een heel geslaagde avond met heerlijk eten en een bovengemiddelde alcoholconsumptie. 😉
Laat het ons erop houden dat ik me de dag nadien die cocktails toch wel een beetje beklaagde. Gelukkig voelde ik me na een stevig ontbijt al beter. Maar goed ook, want er stonden twee feestelijkheden op dezelfde dag in onze agenda. We trokken naar Dendermonde om het tienjarig huwelijk van Karel en Eveline te vieren. Tien jaar later en twee kinderen rijker stralen ze nog steeds van liefde en geluk. De potluckformule zorgde voor een bijzonder overdadige feestdis. Vooral het dessertenbuffet was indrukwekkend. Helaas ben ik niet zo’n keukenprinses, dus speelde ik een beetje vals door taarten van Willems en chocolaatjes van Bittersweet mee te brengen.
Heel tof idee: Karel en Eveline hadden voor allerlei volksspelen gezorgd. En zo brachten we de namiddag door met kegelen, sjoelbakken en nog veel meer. Maar dé topper was Jenga. Dat hebben we echt verschillende keren gespeeld, steeds met andere mensen en kinderen. Echt plezant.
Helaas konden we niet lang genoeg blijven om het dessertbuffet volledig te verorberen: we werden om 17u verwacht bij de ouders van mijn vriend voor het traditionele zomerse familiefeest. Na een korte tussenstop bij de opa van mijn vriend zochten we een plaatsje in de tuin en schoven we aan voor het avondmaal. Veel honger had ik eerlijk gezegd niet, dus ik hield het bij een bescheiden pistoleetje met wat kaas.
Zondag sliepen we een beetje uit en deed ik een manmoedige poging om zoveel mogelijk foto’s van onze Canadareis te verwerken. ’s Avonds werden we voor een barbecue verwacht bij vrienden die op de Vismarkt wonen. Helaas gaf de zon er de brui aan een half uurtje voordat we bij onze vrienden verwacht werden en gingen de hemelsluizen open. Wij geraakten tussen de buien door droog bij hen, maar het andere koppel dat ook uitgenodigd was, had minder geluk. Gelukkig bood de fietskar voldoende bescherming om hun baby’tje droog te houden.
De barbecue werd onder een afdakje geplaatst en wij genoten binnenshuis van al het lekkers van slagerij Rondou dat ons voorgeschoteld werd. We praatten over onze respectievelijke vakanties en toekomstplannen. En natuurlijk ging de baby van arm naar arm. Nieuwtje van de dag: als alles mee zit, verhuizen de vrienden met de fietskar volgend jaar naar California! Jawadde.
