verdwenen

Een post-examen namiddag

Het moment waarop al die al veel te lang uitgestelde dingen eindelijk gedaan worden. Dingen zoals:

  • goedkoop en lekker gaan eten
  • kleren kopen voor mijn vriend (in de allerlaatste solden!)
  • kleren kopen voor mezelf (van de nieuwe collectie, uiteraard)
  • strips kopen (ok, niet dat we op dit vlak veel last hebben van uitstelgedrag, maar het is nooit een goed idee strips vóór een examen te kopen)
  • cadeautjes kopen voor twee peuters
  • cadeaubon in de INNO kopen
  • chocolaatjes kopen en er zelf eentje gratis krijgen
  • een bongo-wijnbon verzilveren bij een plaatselijke wijnhandelaar

Al vergde dat laatste punt iets meer inspanning dan voorzien. Doordat wij niet over een garage beschikken, staat onze auto gewoon buiten op straat geparkeerd. Toen wij deze namiddag, blijgezind na zoveel geld uitgegeven te hebben, naar de auto stapten, bleek die niet op de verwachte plaats te staan. Nochtans was mijn vriend er heel erg zeker van dat hij hem op die plaats geparkeerd had. Na een beetje pijnigen van de hersenen kwamen we erachter dat de laatste keer dat mijn vriend de wagen gebruikt had, maandag moest geweest zijn. Nu had het wel gesneeuwd, maar onze knalrode voiture bleek zelfs niet onder een wit laagje sneeuw verborgen te zitten. De ganse straat twee keer afgelopen, niets te vinden. Twee mogelijkheden: ofwel was hij getakeld ofwel was hij gestolen.

Gelukkig heeft mijn vriend de nummer van de Leuvense politie in zijn gsm zitten (wij zijn op alles voorbereid) en leverde een snel telefoontje ons zekerheid. Onze auto was ambtshalve getakeld. Blijkbaar waren er, nadat mijn vriend hem volledig reglementair geparkeerd had, op die plek verboden-te-parkeren bordjes verschenen en had de politie hem daarna laten takelen. De vriendelijke mevrouw van de politie verzekerde mijn vriend echter dat we niet voor de takelkosten zouden moeten opdraaien. Een hele opluchting. Het ongemak dat we de wagen aan de andere kant van de stad op de Bodartparking moesten ophalen, namen we er zonder veel gemor bij. Er rijden veel bussen in het Leuvense en een kleine twintig minuten later waren we opnieuw in het bezit van ons voertuig en konden we toch nog onze wijnflessen ophalen.

Eind goed, al goed.

Het mysterie van de verdwijnende bus

Gisterenavond hadden mijn vriend en ik een romantisch avondje in de Voltaire gepland. Eindelijk nog eens een Soirée Saveur waarop we geen andere plannen in onze agenda hadden staan. Omdat op een Soirée Saveur elke gang vergezeld wordt met een aangepaste wijn, besloten we de bus te nemen. Don’t drink and drive, de gevaren van met alcohol in het bloed achter het stuur kruipen, werden er mij als prille tiener hard ingepompt.

Dus zocht ik op de site van de Lijn welke bus ons op de meest efficiënte wijze op onze bestemming zou kunnen brengen. Dat bleek de 616 te zijn die op perron drie aan het station van Leuven vertrok. Mooi op tijd stonden we te wachten op onze bus. Zeker drie keer zijn we gaan kijken of we toch wel zeker op het juiste perron stonden. Op het aankondigingsscherm verscheen het nummer van onze bus. Eerst met twee minuten vertraging, dan met zes minuten vertraging. De tijd gaat traag als je moet wachten.

En toen, zomaar, plots, verdween onze bus van het scherm. Weg. Verschwunden. Zonder dat de bus in kwestie gepasseerd was. En daar stonden we dan, totaal verbouwereerd. Gelukkig was er nog een andere bus die dezelfde richting uitging. Maar toch, bussen die zomaar verdwijnen. Is het jullie ook al overkomen?

De Soirée Saveur zelf was een groot succes. Lekker eten, veel te veel wijn. En een onstuimige dronken vrijpartij om de dag af te sluiten. 😉

Spoorloos

Vermist sinds een week of twee na de verhuis: mijn tussenseizoenjas (nieuw van vorig jaar september) en de mooie rode fleece van mijn vriend. Het vreemde is dat we er allebei honderd procent zeker van zijn dat deze twee kledingstukken zich wel degelijk in ons nieuw appartement bevonden ná de verhuis. En nu zijn ze dus weg. Verdwenen. In rook opgegaan. We hebben al overal gezocht, maar niet te vinden.

Dan had ik eindelijk eens een geschikte tussenseizoenjas gevonden en dan gebeurt zoiets. Waarschijnlijk loopt nu één van de werkmannen rond met een mooie rode fleece en zijn vrouw of minnares met mijn jas. Ofwel is er ergens op ons appartement een doorgang naar een parrallel universum en zijn trui en jas daar nu grote zwier aan het houden.

Iemand een idee?

Wat er met de nieuwe website van de KUL gebeurd is? Gisteren was ie er nog, vandaag niet meer. ‘k Heb iets horen waaien in de aard van: “bij wijze van proef activeren” en “verdere communicatie en consultatie nodig”. (Oink??) Klinkt mij als een flauw excuus in de oren. Vond iemand in de hogere regionen de makeover niet geslaagd? Miste de rector de oude pagina’s? Wie kent de dirty details? Wat is er mis gegaan? Karel?