student

IMEC Talent Right pendelbus

Dat stond er op het bordje dat de bevallige jongedame die in de tunnel van het station stond te wachten, in haar hand had. Even heb ik getwijfeld of ik niet in de bus zou stappen uit weemoed naar een vorig memorabel Imec-bezoek. In een ver en studentikoos verleden heeft een gelijkaardig Imec-event ons groepje een voorliefde voor caipirinha, een gewonnen digitaal fototoestel, een paar volle flesjes Desperados en ettelijke glazen uit de Imec-collectie opgeleverd, het één al legaler verkregen dan het ander. 😉 Ik hoop dat ze het ons ondertussen vergeven hebben, daar bij Imec, en ben toch maar gewoon verder gewandeld. Ik gun de échte studenten graag hun pleziertje.

24u

We zijn vanavond dat toch even langs de 24-urenloop geweest. En neen, ik heb geen rondje gelopen, maar mijn neus heeft er zeker tien gelopen. En dat zonder doping! Onze spionnen ter plaatse vertelden ons dat het een rimpelloze editie was. Het telsysteem werkte zonder problemen, een kleine kortsluiting daargelaten, de site is niet down gegaan, er waren enkel wat problemen met de applet. Fijn, maar ook een beetje saai. Rampscenario’s zijn nu eenmaal spannender om te aanhoren.

Voor het parcours had men dit jaar teruggegrepen naar de oude vertrouwde formule: de lopers lopen op het asfaltbaantje rond de piste en de standjes van de ploegen staan verspreid langs het parcours. Heel raar om mensen tegen het lijf te lopen die niet eens wisten dat de opstelling waarbij alle standjes op het grote plein stonden en de lopers op de piste liepen de uitzondering was en de verspreiding van de standjes langs het parcours de regel. Jaja, de kloof tussen mij en de huidige generatie studenten wordt steeds groter.

Mijn vriend en ik hebben het ganse parcours verkend, maar de sfeer zat er niet (meer) in. Niet ongewoon, want het hoogtepunt van de 24-urenloop is op de avond/nacht van de eerste dag. Op het einde van 24 uur rondjes lopen, ligt alles vol met afval, zijn de lopers moe en de mensen die de eet- en drinkstandjes bemannen al aan het opruimen. Alles baadt in een triest sfeertje dat doet denken aan de dag na een geweldig feestje. Komt daar nog eens bij dat mijn voeten het na anderhalf uur behoorlijk koud begonnen krijgen.

Enfin, ik ben een beetje verkouden, dat niet zo goed voelen, zal ook wel daarmee te maken hebben. Toch wil ik iedereen die zich inzet voor de 24-urenloop proficiat wensen. ‘t Is elk jaar weer een enorme organisatie. Dikke schouderklop.

24-urenloop

Volgende week is het weer zover: de jaarlijkse 24-urenloop. Al meer dan tien jaar een vaste afspraak in mijn agenda. Dit jaar echter, twijfel ik of ik wel zal gaan. Toen ik nog de site van de 24-urenloop maakte, vond je mij op elk vrij moment in de teltent of de tent van mijn (ex-)studentenvereniging. Omdat mijn tijd steeds schaarser werd, moest ik de site noodgedwongen uit handen geven, maar ik was tot en met vorig jaar steeds paraat om foto’s te nemen.

Dit jaar stel ik echter bij mezelf vast dat mijn interesse voor hét studentenevent van het jaar sterk afgenomen is. Misschien is het tijd om dat hoofdstuk of te ronden? Men heeft mij gezegd dat je niet eeuwig student kan blijven, al ben ik strikt genomen wel goed op weg. 😉 Naar het schijnt moet je afscheid kunnen nemen. Niet achteruit kijken, maar vooruit kijken. Al kan ik mezelf niet van de indruk ontdoen dat de mensen die dit zeggen niet zo’n geweldige, formidabele, fantastische, memorabele studententijd als ik gehad hebben. 😉

Misschien ga ik toch nog even een kijkje nemen. Wie weet helpt mijn aanwezigheid VTK wel aan de overwinning.

Drie

Dat is het aantal vakken dat ik volgend jaar nog moet afleggen. Drie is ook het aantal examens dat ik niet heb meegedaan. Dat wil zeggen dat ik op al de vakken die ik wél meegedaan heb, mooi geslaagd was. Dat wil ook zeggen dat als ik in januari en juni wat beter mijn best had gedaan, ik nu waarschijnlijk een diploma rechten in handen had. Maar goed, een jaartje langer student, je hoort mij niet klagen. Misschien neem ik wel eens een dagje verlof om naar de les te gaan (yeah right, as if). Kan ik mij voor een laatste keer student tussen de studenten voelen. 😉

Same old, same old

Een half dagje terug aan het werk en ‘t is bijna alsof die tweeënhalve week blokverlof tot een ver verleden behoren. Ik ben er direct ingevlogen: een superdringend werkje dat vandaag nog af moet zijn. Dus niks op ‘t gemak de mailachterstand wegwerken. Ach, ik klaag niet, ‘t is fijn om de collega’s terug te zien en morgen is het alweer weekend. 😉

PS: Alhoewel niet was iedereen even blij mij terug gezien. Al direct een snauw gekregen van mijn minst sympathieke collega. Ik voelde mij meteen weer thuis. 😉

Adrenaline

Je zou denken dat ik met mijn behoorlijk lange studiecarrière ondertussen al wel alle aula’s in Leuven gezien zou hebben. Niet dus. Ik was vanochtend een tikkeltje te laat vertrokken voor het examen met als gevolg dat ik niet gewoon de groep kon volgen. En daar stond ik dan. In de gebouwenwirwar van het MTC-college. Op zoek naar lokaal 00.03 (link alleen voor de mensen met een KUL-login). Een lokaal dat na wat zoeken onvindbaar leek. Al hier en daar mensen aangeklampt, maar zelfs het kuispersoneel wist me niet verder te helpen. “Ja, d’r zijn hier nog al wat mensen gepasseerd die dat lokaal zochten. Neen, we weten niet waar dat is. Staat dat niet aangegeven?” Neen, dat stond dus niet aangegeven.

Lichte paniek. Ik was verdorie rond met de cursus, ik wilde dat examen afleggen! Dan maar een hulplijn ingeschakeld: mijn vriendje. Hij heeft nog eens nagekeken of ik mij niet vergist had van lokaal, maar dat bleek niet het geval te zijn. Ondertussen liep ik al meer dan een kwartier te zoeken, was ik op goed geluk al enkele aula’s binnengestapt, maar de juiste zat er niet tussen. De moed begon me in de schoenen te zakken. Op datzelfde moment kwam ik een lotgenootje tegen. Ook iemand die op zoek was naar hetzelfde lokaal en al ettelijke minuten liep rond te dwalen in de historische gebouwen van de KUL. Gedeelde smart is halve smart, ik voelde mij al een beetje beter.

En toen kwam het verlossende telefoontje van mijn vriendje. Hij had ergens op een forum van Crimen gevonden waar het lokaal was. Recht tegenover de grote aula van het MTC, helemaal niet goed aangeduid. Een dikke grote 1 op de deur en langs de deur een minuscuul plakkaatje met 00.03 op. Onzichtbaar voor mensen met slechte ogen als ikzelf. Enfin, eind goed al goed. Een klein half uur later dan gepland toch aan het examen kunnen beginnen. En gelukkig viel dat examen goed mee en heb ik geen nadeel ondervonden van het feit dat ik een half uur minder tijd had dan de rest van de studenten. Ik had zelfs nog tijd over om mijn antwoorden na te kijken.

Moraal van het verhaal: volgende keer toch maar op tijd vertrekken naar het examen. 😉

Irritant

Een loopneus krijgen terwijl je nog tweeëneenhalf uur examen voor de boeg hebt. En natuurlijk nergens een zakdoek in de buurt. Tweeënhalf uur sniffelen. Hopelijk heb ik mijn collega-studentjes niet te hard op hun zenuwen gewerkt.

Excuses, excuses

Hoe het komt dat ik volgend jaar nog een paar vakjes opnieuw zal mogen doen:
– Voltijds werken en voltijds studeren combineren, ‘t is niet gemakkelijk.
– Het was niet zo’n goed blokjaar. Eerst vijf maanden tegen mijn goesting bij nonkel K gewoond, daarna de verhuis naar ons appartement en de bijhorende rompslomp. (Nonkel K, als u dit ooit leest, bedankt om ons uit de nood te helpen, echt dat werd zwaar geapprecieerd.)
– We liggen nog steeds overhoop met de bouwfirma. U mag dit interpreteren als: we zijn nog steeds aan het onderhandelen over de schadevergoeding.
– Zoveel jaren afwisselend werken en studeren zonder er eens écht tussenuit te zijn, dat weegt op een mens.
– Er zaten een paar vakken tussen waarvoor ik mij echt niet kon opladen. (Lees: die ik geweldig saai vond.)

Les excuses sont faits pour s’en servir. Maar als ik helemaal eerlijk ben met mezelf is dit de enige echte reden:
– Ik had geen goesting om te blokken.