staking

Mijn persoonlijke missie

De tweede dag van de opleiding viel me minder goed mee dan de eerste. Vooral de voormiddag viel tegen met een managementspel waarvan ik het nut niet echt inzag, gevolgd door een veel te lange uitleg over de interpretatie van onze persoonlijke rapporten gebaseerd op de vragenlijsten die we op voorhand hadden moeten invullen. Enfin, jullie kennen mijn mening over persoonlijkheidstesten en het feit dat de testen zichzelf leken tegen te spreken, hielp me niet direct mijn scepticisme te overwinnen.

Gelukkig zat de sfeer in de groep goed, waardoor ik me vooral focuste op het teambuilding aspect van deze opleiding. De namiddag ging me beter af met nuttigere oefeningen. We eindigden de dag met het formuleren van een heuse persoonlijke missie. Die van mij luidt als volgt:

Ik inspireer mijn medewerkers om het beste van zichzelf te geven in hun job door zelf het goede voorbeeld te geven, in moeilijke omstandigheden doortastend op te treden en dit alles overgoten met een sausje van humor.

Honderd procent tevreden ben ik niet over mijn missie, maar op het einde van een vermoeiende week was mijn inspiratie zowat opgedroogd. Ik kan er later nog altijd wat aan sleutelen, nietwaar?

PS: Vandaag at ik een rhum raison en passievruchten ijsje!

PS2: Nog nooit zo vlotjes in Brussel geraakt. En dat op een stakingsdag!

Openbaar vervoer versus auto

Toen een tijd geleden de ACOD haar stakingsaanzegging deed voor deze zevenentwintigste februari, had ik het voornemen om die dag gezellig thuis te werken. Een volledige dag in alle rust doorwerken zou eindelijk komaf maken met de chaos die na twee maanden bijna non-stop vergaderen over mijn mailbox is neder gedaald en mij de mogelijkheid geven mij eindelijk een beetje in te lezen in bepaalde dossiers. En dan kon ik ‘s avonds op mijn gemak naar de Ultimas gaan, die dit jaar in Antwerpen uitgereikt werden.

Helaas, ondanks mijn aandringen, bleef er één vergadering hardnekkig in mijn agenda staan. Onmogelijk om te verplaatsen. Al de deelnemers kregen het vriendelijke doch dringende verzoek om hun uiterste best te doen om toch in Brussel te geraken. Zuchtend legde ik me neer bij mijn lot. Al zag ik er bepaald niet naar uit om in de ijzige kou op het perron van Berchem te wachten tot er een trein kwam opdagen.

Onder het motto van gedeelde smart, sprak ik ‘s ochtends af met een collega. Tot ons beider verbazing kwam de trein die we wilde nemen stipt op tijd aangereden. Aangezien de staking talloze mensen had afgeschrikt om het openbaar vervoer te nemen, hadden we bovendien riant veel zitplaats. En: we werden zelfs gecontroleerd! Dat is me in het gewoel van de ochtendspits nog geen enkele keer overkomen sinds ik opnieuw aan het werk ben. En, en, en: onze trein kwam zelfs stipt op tijd aan in Brussel-centraal. De meest aangename en stipte pendeltocht sinds het begin van 2018!

Op het werk bleek dat de meeste collega’s die verwacht werden op de vergadering ook in Brussel geraakt waren. Om de goeie afloop te vieren dronken we dan ook een glaasje schuimwijn na afloop van de (veel te lange) vergadering.

Daarna ging het echter mis. Mijn collega en ik besloten met een derde collega mee naar Antwerpen te rijden voor de uitreiking van de Ultimas. We vertrokken rond 17.15u en kwamen na amper een paar meter in een monsterfile terecht. Alles in Brussel zat werkelijk potdicht. Zelfs Waze kon ons geen weg uit de chaos suggereren. Dikke, dikke ellende. En in plaats van rechtsomkeert te maken en de wagen terug in de garage achter te laten en het toch met de trein te proberen, hielden we koppig vol. Terwijl we langzaam kruipend probeerden uit Brussel te geraken, begonnen we in te zien dat we een foute keuze gemaakt hadden. We deden er ongeveer een uur over alleen al om te ontsnappen uit de Brusselse verkeershel.

In totaal duurde het twee uur om tot aan de Arenbergschouwburg te geraken. Alle plannen die ik had om nog snel een douche te nemen en mij in een iets feestelijker tenue te hijsen, vielen in het water. Mijn collega en ik slaagden er nog snel in een croque binnen te werken in Brasserie Den Antigoon om vervolgens nét op tijd in de Arenberg te zijn.

En na de voorstelling vond ik zelfs zonder problemen een tram die mij naar Borgerhout terug bracht. Nog nooit zoveel geluk gehad met het openbaar vervoer op één dag.

Openbaar vervoer versus auto: 2-0. Ik kan er niet bij dat er mensen zijn die er vrijwillig voor kiezen om elke dag in de file te gaan staan. Dan zit ik duizend keer liever in een trein met vertraging!

Twee dagen staking op rij

Maar toch ben ik koppig elke dag naar het werk gespoord. ‘s Ochtends met redelijk wat vertraging (vrijdag was ik pas om tien uur op het werk), maar al bij al viel het nog mee. Donderdag in het station van Leuven een kameraad tegen gekomen en zelfs allebei een zitplaats weten te veroveren. Vrijdagochtend had ik minder geluk: toen moest ik rechtstaan in eerste klasse en was ik getuige van een pittige woordenwisseling tussen een dame met een eersteklasseticket en een reiziger die het duidelijk allemaal beu was en zich zonder eersteklasseticket in één van die comfortabele zetels had neergevleid. Ik kon hem eerlijk gezegd geen ongelijk geven…

NMBS, get your shit together, please.

Stakingsweek bis

Maandag 15 december: De nieuwe werkweek werd meteen goed ingezet met een dagje thuiswerk omwille van de nationale staking. Jammer genoeg geen salsa om toch wat actie in de dag te steken. Daarvoor is het wachten tot de lessenreeks hervat in het nieuwe jaar.

Dinsdag 16 december: ‘s Middags een lunchafspraak met een ex-collega van mijn vorige werk. In mijn enthousiasme had ik de Samouraï Ramen bar voorgesteld, zonder te informeren of mijn tafelgenote bekend was met dit soort snelle maaltijden. Het was een beetje gênant om haar te zien sukkelen met de stokjes en de glibberige noedels, maar uiteindelijk bracht ze het er al spetterend nog redelijk goed vanaf. Volgende keer toch iets meer rekening houden met mijn gezelschap.

IMG_6052

‘s Avonds stond er een bezoekje aan Lime & haar gezinnetje op het programma. Haar kleine jongen heeft zich sinds de laatste keer dat we hem zagen ontpopt tot een flinke kerel. Ik sta er altijd van versteld hoe snel baby’s veranderen en nieuwe vaardigheden aanleden. Het oorspronkelijke plan om sushi te eten werd ingeruild voor een koosjere maaltijd. Het interieur van restaurant Hoffy’s was ergens in de jaren zeventig blijven steken en niet echt gezellig te noemen, maar het eten was heerlijk. Voor mij was het de eerste kennismaking met de koosjere keuken, al hadden de smaken wel iets vertrouwds (een beetje Oost-Europees, denk ik). Het ontdekkingsmenu was een mooie staalkaart van de verschillende gerechten uit de Joods-Orthodoxe keuken vergezeld van een deskundige uitleg van één van de zaakvoerders. Al was hij soms moeilijk te verstaan door zijn accent. (Het leek me beter om hem niet mijn mening te zeggen over de censuur in de Joods-Orthodoxe scholen en de positie van de vrouw in hun gemeenschap.)

IMG_6058

IMG_6059

IMG_6062

IMG_6063

Mijn vriend en ik mochten meeliften met onze gemeenschappelijke Leuvense vriendin, waardoor we ruim voor middernacht thuis waren. Waarvoor dank!

Woensdag 17 november: Belofte maakt schuld! Een half jaar geleden paste een collega op mijn plantjes tijdens onze trip naar IJsland (mensen die ooit in ons appartementje geweest zijn, weten dat mijn planten er letterlijk een belangrijke plaats innemen). In ruil daarvoor beloofde ik haar een etentje. Hoog tijd om die belofte in te lossen met een lunch bij de Samouraï (yep, dezelfde uitbaters als van het Ramen restaurant hierboven). Het contrast met de zware koosjere keuken van de dag voordien kon amper groter zijn. De Japanse keuken blijft toch eenzaam aan de top staan!

IMG_6068

Donderdag 18 december: Alweer op stap met de collega’s! Ditmaal voor een cultureel avondje uit. Ik had veel werk, dus ik kon nog net één drankje meepikken op de after-work drink alvorens we vertrokken naar het AB café voor een gezamenlijk avondmaal. Een glaasje Jacob’s Creek en tomaat garnaal, meer is er niet nodig om mij blij te maken. Of toch: een ongelooflijk geweldig filmconcert van Arsenal! Toegegeven, ik ben niet echt een Arsenal-fan. Kan me zelfs niet spontaan een nummer van hen voor de geest halen, maar de combinatie van live muziek en fascinerende beelden uit Japan was een voltreffer wat mij betreft. Het surrealistische verhaal (met als hoogtepunt de tongkus waarbij een levende vis uitgewisseld werd) had me meteen in zijn greep. Ik liet me graag meevoeren door de magnifieke beelden die me deden terugdenken aan onze eigen reizen doorheen dit wonderbaarlijk geschifte land waar dansen niet toegelaten is.

IMG_6070[1]

IMG_6073[1]

Na het concert dronken we er nog eentje in de bar en nam ik (alweer) op een fatsoenlijk uur afscheid om op een deftig uur de trein naar Leuven te nemen.

Vrijdag 19 december: De laatste dag van de week werd er veel vergaderd en hard gewerkt om alle losse eindjes tijdig vast te knopen voor het jaareinde. Hoe zeer ik me ook voorbereid, elk jaar komen er onverwachte lijken uit de kast vallen. Die we dan natuurlijk in kleine stukjes moeten zagen en met ontstopper oplossen in onze badkuip. 😉

‘s Avonds had ik (o originaliteit) met wat collega’s afgesproken om samen naar het theaterstuk ‘Woeste Hoogten’ te gaan kijken. Eén van onze collega’s speelde de hoofrol (Cathy Earnshaw). Een moeilijke, en complexe rol. Ik was dus erg benieuwd om haar aan het werk te zien.

Een andere collega was zo vriendelijk om mij en een andere collega vanuit Brussel een lift naar de Baljuwzaal in het verre Galmaarden te geven in het superschattige, groengele Opel Corsaatje van maar liefst vijftien jaar oud. De ouderdom en de afmetingen van het voertuig droegen echter niet meteen bij tot mijn veiligheidsgevoel. Zeker niet toen we in de parkeergarage al bijna vertrokken waren met mijn deur nog open en mijn voet nog buiten de deur. De zotte voetganger die in het donkere Brussel bijna voor onze auto sprong en die we naar mijn gevoel op een haar na misten, maakte dat ik de rest van de rit met een klein hartje op de voorste zetel zat. Het was sterker dan mezelf en ik kon niet vermijden dat ik een paar keer “Pas op!” riep. Wat natuurlijk niet bijdroeg aan het welbevinden van onze chauffeur. We spraken dan ook af dat ik tijdens de terugrit op de achterbank zou plaatsnemen. Ik zat me gewoon heel de rit voor te stellen hoe dit kleine blikken doosje zonder airbags helemaal als een accordeon in mekaar zou plooien bij een ongeval. Gelukkig raakten we heelhuids op onze bestemming en heeft mijn collega binnenkort een nieuwe auto. 😉

Het toneelstek was erg knap. Amateurtheater wil al wel eens tegenvallen, maar dit was een zeer goede productie met knappe acteerprestaties, goed gekozen muziek, zeer verzorgde belichting en een sober, maar inventief decor bestaande uit dikke touwen die van het plafond op het podium bengelden. Erg onder de indruk van mijn collega die niet alleen deze zeer complexe rol vol overtuiging neerzette, maar ook een prachtige dansscène opvoerde die het keerpunt aangaf waarop Cathy waanzinnig werd.

We konden niet lang blijven hangen na de voorstelling, want er wachtte ons nog een flinke rit naar Brussel-Noord (en mijn collega-chauffeur moest nog helemaal naar Antwerpen). De terugrit verliep supervlot, met onze andere collega op de voorste stoel en ik gezellig op de achterbank. Wat een verschil een ander perspectief kan geven. Er reed nog een vriendin van onze collega-actrice mee waarvan ik zeker was dat ik haar kende, alleen kon ik haar met de beste wil van de wereld niet plaatsen. De vriendin in kwestie zat met exact hetzelfde probleem. We hebben er heel de rit naar Brussel-Noord over zitten speculeren, maar we zijn er niet uitgeraakt. Het zal een mysterie blijven.

De treinrit van Brussel-Noord naar Leuven verliep vlotjes. In Leuven aangekomen merkte ik dat er superveel politie in volledige uitrusting rondliepen in het station van Leuven die een paar stoer uitziende gasten tegen hielden die met mij op de trein gezeten hadden. Ik was een beetje aan het kijken wat er zou gebeuren toen ik drie jonge meisjes van een jaar of achttien opmerkte waarvan er eentje nog amper op haar benen kon staan. Waarschijnlijk te veel gluhwein gedronken op het kerstmarkt. Ik zag dat het triootje verwoede pogingen deed om de borden met treininformatie te ontcijferen, maar ik merkte dat ze er niet al te veel van bakten.

Toen het zatste meisje van de drie languit tegen de grond ging, besloot ik toch maar even te informeren naar hun welbevinden. Het minst zatte meisje van de drie schaamde zich rot terwijl haar dronken vriendinnen uitbundig naar elkaar stonden te roepen. Ik vroeg hen welke trein ze moesten hebben. Helaas bleek hun laatste trein naar Mechelen al tien minuten geleden vertrokken. Ik had echt te doen met die drie in het station van Leuven gestrande meisjes. Gelukkig heeft tegenwoordig iedereen een gsm op zak en verzekerde het meest nuchtere meisje mij dat ze hun ouders zouden bellen om hen te komen ophalen. Even overwoog ik om hen persoonlijk naar Mechelen te voeren, maar van dat plan zag ik toch maar af toen het zatste meisje riep dat ze moest kotsen (wat ze gelukkig niet deed). Na nog een paar keer geïnformeerd te hebben of ze echt geen hulp nodig hadden, liet ik het er maar bij en ging ik naar ons appartement.

Gelukkig stonden er de dag nadien geen berichten in de krant over ontvoerde meisjes, dus ik ga ervan uit dat het allemaal is goed gekomen.

En zo eindigde de allerlaatste volledige werkweek van 2014.

Stakingsweek

  • Maandag 8 december: Een dagje verlof omdat ik geen zin had om weer thuis te werken en ik de stad in wilde trekken om foto’s te maken van de stakers. Ik bleef echter te lang in bed liggen (mijn zwakke punt), waardoor ik de actie aan de piketten grotendeels miste. Gelukkig kon ik wel wat foto’s maken van de actie aan de Alma en de Hart boven Hard-fietstocht. Mijn vriend geraakte ook niet op zijn werk, dus brachten we samen een rustige namiddag door. We bestelden Indian Food bij Just-eat.be (ideaal voor luie mensen zoals wij) en waren voor één keer mooi op tijd in de salsa-les. De laatste les alweer. Snik. :-( Gelukkig kunnen we er in januari opnieuw invliegen.
  • Dinsdag 9 december: Marathonvergadering van negen uur ‘s ochtends tot half twee ‘s middags. Gelukkig waren er broodjes voorzien. Voor mij de eerste keer dat ik rechtopstaand vergaderde aan zo’n hoge tafel. Toch niet echt een fan. Je bent dan bijna verplicht om schoenen zonder hakken aan te doen om op den duur niet verschrikkelijk veel pijn aan je voeten te krijgen. ‘s Avonds stond er een afspraak met onze vriend K op het programma. Altijd weer een plezier om met hem af te spreken. We verkenden een nieuw Leuvens restaurant: Bistro Tribunal. Echt een ontdekking voor wie van lekker vlees houdt. Al had ik achteraf wel het gevoel dat ik mijn vleesquotum voor de maand december bereikt had. Ik ben normaal niet zo’n vleeseter. Op restaurant neem ik eerder vis (tenzij er wild op het menu staat), maar ja, als je dan in een restaurant komt waar je aan een koeltoog je eigen vlees kan uitkiezen, dan is er niet veel nodig om mij over de streep te halen.
  • Woensdag 10 december: Wat is de ideale manier om mij slecht gezind te krijgen voor de rest van de dag? Een vergadering inplannen om 7.30u. En neen, dat is geen typfout. Die woensdag sleepte ik mezelf om zes uur uit bed om op tijd in Brussel te zijn voor deze Bijzonder Belangrijke Vergadering. De vergadering zelf was vrij ontnuchterend. De crisis heeft nu ook ons bedrijf bereikt. Gelukkig had ik ‘s avonds niets gepland, ik denk niet dat ik aangenaam gezelschap zou geweest zijn.
  • Donderdag 11 december: Alweer een stakingsdag! Veel collega’s die het zekere voor het onzeker namen en thuis werkten. Gelukkig raakte ik zonder al te veel problemen in Brussel. Met de weinige collega’s die er wel waren, gingen we ‘s middags een lekkere spaghetti eten in het oer-Brusselse etablissement De Meiboom. Vroeger gestopt met werken dan gewoonlijk omdat ik de opening van de Leuvense kerstmarkt wilde fotograferen. Tijdens het optreden van drie tenoren die liederen brachten die pijn aan mijn oren deden, verorberde ik snel een pannenkoek met siroop van ‘t Wit Madammeke, want nadat de officiële geplogendheden achter de rug waren, had ik me ingeschreven voor een Winterwandeling die in het teken van Vesalius stond. Heel tof gebracht, die wandeling, met een onzichtbare Vesalius die onze gids allerlei wetenswaardigheden influisterde. Jammer genoeg moest ik voortijdig afhaken, want ik werd om half acht alweer op een andere vergadering verwacht. Die duurde veel langer dan ik had verwacht, dus mijn maag rammelde serieus toen ik om tien uur weer buiten stond. De lokroep van een tweede pannenkoek met appel op de kerstmarkt was bijgevolg moeilijk te weerstaan…
  • Vrijdag 12 december: In de late namiddag kregen we bezoek van de Big Big Boss. Hij kwam op alle verdiepingen van ons gebouw even kort goeiendag zeggen (wat een uurtje op voorhand hilarische taferelen opleverde van mensen die al hun rommel nog rap rap probeerden ergens te verstoppen), om vervolgens op een kleine receptie voor al het personeel een korte speech te geven. Heel fijn om informeel kennis te maken met de nauwe medewerkers van de Big Big Boss. Ik genoot van mijn glaasje cava en de toffe gesprekken. De receptie liep een beetje uit, waardoor ik de pré-dinnerdrink met onze vrienden miste (ze namen het mij niet kwalijk). Ik was wel mooi op tijd op de afspraak in restaurant Enoteca da Valentino. We brachten een gezellige avond door met lekker eten en uitstekende wijn. Een mooie afsluiter van de werkweek.

Een geluk bij een ongeluk

De NMBS staakt, dus noodgedwongen werk ik vandaag een dagje thuis, iets was ik normaal gezien eerder uitzonderlijk doe, want ik kan het persoonlijke contact met mijn collega’s moeilijk missen. Al moet ik eerlijk gezegd bekennen dat de stakingsactie van het ACOD mij deze keer bijzonder gelegen komt. Er ligt hier immers nog een berg vuile was van het voorbije weekend in Libin en deze avond komt er alweer iemand bij ons logeren. Dus terwijl ik werk, draai ik vrolijk een paar wasmachines. Lang leve het multitasken!

Een dagje thuiswerk

Dankzij de spoorvakbonden van de NMBS. Leuk, zou je zo op het eerste gezicht denken. Helaas bleken er VPN-SSL problemen op het werk te zijn, waardoor ik niet op het intranet en het DMS geraakte. Gelukkig was de webmail mijn rots in de branding. En eerlijk, ik miste mijn collega’s. Werken in alle eenzaamheid, het is niks voor mij.