sport

Squash

Vanavond ben ik met ons vaste groepje gaan squashen. Dat was er in 2007 nog niet van gekomen met al dat gefeest en die examens en zo. Het squashen verliep voor allevier wat stroef. Wat niet verwonderlijk is na zo lang stilgezeten te hebben.

We hadden trouwens een interessant gesprek in de squashpauze. Het ging over het studentenleven en dat je dat na verloop van tijd toch wel wat beu wordt. “Er is een tijd voor alles,” formuleerde vriendin M het. Misschien heeft ze wel gelijk. Misschien heb ik het studentenleven nooit echt kunnen loslaten omdat ik na mijn eerste diploma op een flatje tussen de studenten ben blijven wonen en omdat ik, tja, nog steeds studeer. Het feit dat mijn vriend en ik geen plek voor onszelf hebben, zal daar ook wel wat mee te maken hebben.

Misschien heb ikzelf nog steeds heimwee naar het studentenleven omdat ik mijn draai in het werkleven niet goed gevonden heb en ik geen duidelijk toekomstperspectief voor mezelf heb uitgetekend. Ik wil alles en dan liefst nog tegelijk. Dat is niet mogelijk en het onmogelijke willen bereiken heeft nog nooit iemand gelukkig gemaakt. Dus moet ik stoppen met achteruitkijken en mijn blik proberen te fixeren op één vast punt voor mij.

Eerste doel: dit jaar mijn tweede diploma behalen. Ik ben niet zo goed bezig, dat besef ik. Ik heb een beetje last om mezelf te motiveren voor het studeren. Tweede doel: na het behalen van dat diploma eens heel hard en heel diep nadenken over waar ik mijn prioriteiten wil leggen.

Swingen

Jaja, vanavond een historisch moment meegemaakt: ik kende de danspasjes van de Club Swing zowaar beter dan de juffrouw! (De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat het hier om een reserverjuffrouw ging, die niet genoeg tijd had om de pasjes in te studeren.) Maar toch!

Leedvermaak

In de Club Swing daarstraks ferm op mijn tong moeten bijten om te voorkomen dat ik in lachen zou uitbarsten. Komt er vandaag een al wat oudere kerel (ik schat een stuk in de veertig) voor de eerste keer meedoen. Na zo’n tiental lessen Club Swing in de benen te hebben, kennen we de meeste dansjes al vrij goed, dus geeft de juffrouw daar geen uitleg meer over. Muziek opzetten en hop met de beentjes (en de armen).

Stel jullie nu een kerel voor in zwarte jeans met een deftig hemd en gewone geklede schoenen die tussen een zestal vrouwen in sportoutfit zijn best doet om een beetje mee te dansen. Hilarisch! Hij had echt wel pech, want normaal zijn we met meer dan twintig. Vandaag was iedereen blijkbaar collectief ziek (waarschijnlijk van te veel chocolade eten). Kon hij zich ook niet echt verstoppen achter wat ruggen. En aangezien we dansen in zo’n grote spiegelzaal, was elk foutje en elke misstap maar al te duidelijk zichtbaar. Aan zijn moves te zien had hij ook niet echt veel danservaring. 😉

Nu, niet dat ikzelf foutloos dans, verre van, maar die vent. Bwahahaha. Leedvermaak. :-) Benieuwd of hij volgende week nog van de partij zal zijn.

Rustig dagje

Na de kaas en wijn van gisterenavond en het vat van vrijdag, hebben mijn vriend en ik er vandaag een rustig dagje van gemaakt. Lekker uitgeslapen, fijn gesekst, nog wat in bed blijven liggen tot het bijna middag was en daarna uitgebreid gaan eten in de Voltaire. Een beetje een uitgesteld verjaardagsfeestje, want dat was er met de 24-urenloop en onze reis naar Warschau vlak daarna niet echt van gekomen.

Met een driegangenmenu achter de kiezen zijn we daarna de niet-vooruitgang van ons appartement gaan inspecteren. De plannen om in november te verhuizen kunnen we nu wel opbergen, denk ik zo. Gelukkig is nonkel K vandaag voor twee weken op vakantie vertrokken. Dat wil zeggen dat we het hele huis voor ons alleen hebben! Hoera! Kan ik eindelijk weer ongegeneerd in mijn blootje door het huis banjeren.

Verder heb ik vandaag nog wat geknabbeld aan mijn foto-achterstand. ‘k Moet nog een hele reeks van een trouw bewerken en de foto’s van Warschau moeten ook nog allemaal gesorteerd worden.

En vanavond heb ik dan mijn teveel aan energie kunnen uitwerken op een rubberen balletje. ‘t Deed goed om de squashdraad weer op te nemen.

24-urenloop: een terugblik

Geen overwinning voor VTK dit jaar, helaas. Nuja, het was te denken dat de sportieve mannen en vrouwen van Apolloon zich geen tweede keer in de luren zouden laten leggen door de burgies. Toch heeft VTK geen reden om te treuren: de prijs voor het mooiste standje én die voor het lekkerste eten leverde twee vaten op die zeker voor de nodige overwinningsroes gezorgd zullen hebben in ‘t Elixir.

Wat mij betreft, was dit jaar een voltreffer. Dinsdagavond heb ik de opening meegemaakt, samen met Peter (ondanks de gemiste bus waren we toch nog mooi op tijd). Ulla Werbrouck die het startschot moest geven, had wel even een probleempje met het pistool dat dienst weigerde, maar gelukkig zijn er geen gewonden gevallen. 😉 Tijdens het eerste uurtje konden we ook genieten van de snedige commentaar van Mark Uytterhoeven die her en der standjes bezocht en interviews afnam. Om acht uur was er nog niet veel volk, maar zo rond tien uur (toen bleek dat de weergoden de 24-urenloop gunstig gezind waren) begon het volk toe te stromen. Fijne sfeer, mooie standjes, veel bekend volk en groene pannenkoeken. Een perfect recept voor een toffe avond.

Voor mijn studentenvereniging was het ook een geslaagde editie. Veel volk in onze tent en goed wat reclame kunnen maken voor de goeie zaak (open source) en onze diensten. Alleen de mannen van de teltent hadden wat klachten. Hun tent, cruciaal voor het automatische telsysteem, werd veel te laat opgesteld waardoor hun opstelling maar nét op tijd klaar was voor de start en er van de geplande testen niets meer in huis is gekomen. Gelukkig is verder alles goed verlopen. Toch denk ik dat daar voor volgend jaar betere afspraken gemaakt moeten worden.

Woensdagavond ben ik dan rechtstreeks van mijn werk naar een (verplicht) seminarie geweest, nog even bij de cursusdienst binnengewipt (alwaar de cursussen die ik nodig heb, alwéér uitverkocht waren) en daarna linea recta naar de 24-urenloop, met een kleine pit-stop bij nonkel K om wat overbodig materiaal af te zetten. Tijdens de eindceremonie begon het natuurlijk te regenen, maar niemand die daar veel last van had. Er werd gefeest dat het een lieve lust was onder begeleiding van vuurwerk en de Leuvense studentenfanfare.

We zijn na de eindceremonie nog wat blijven plakken tijdens de afbraak. Napraten, evalueren, u kent dat wel. Om tien uur ‘s avonds zijn mijn vriend en ik nog snel iets gaan eten bij de ViaVia, want ik had al van ‘s middags niks meer gegeten. En een hongerige maag slaapt slecht.

Tot volgend jaar!

Club Swing

Vanavond begaf ik mij blijgezind naar de Sportoase voor mijn tweewekelijkse groepsles Club Swing. Jaja, die verdomde pasjes beginnen zowaar te lukken. Dat wil zeggen dat ik net iets minder op een dansende olifant lijk. 😉

Wie stond daar echter tot mijn grote verbazing een paar plaatsen achter mij in de (veel te lange) rij aan de kassa te wachten op een ticketje (het betaalsysteem van de Sportoase is zwaar voor verbetering vatbaar)? Tante L, de ex-vrouw van nonkel K en nonkel K zijnde de bereidwillige ziel die mijn dakloze vriend en ik opgevangen heeft.

Ik moet zeggen, het doet toch wel wat raar, in het bijzijn van een (schoon-)tante met je bips staan draaien ende zwaaien. Maar goed, ik wen er best aan, want ze vond het plezant en was zeker van plan om meer te komen.

Hip!