End of an era

Vandaag legde ik mijn examen Koreaans af aan het Korean Cultural Center in Brussel. Een marathonsessie van een schriftelijke, mondelinge en luistertest. Normaal vallen niet al deze examens op dezelfde dag, maar aangezien ik volgende week op weekend ben in de Ardennen, was de juffrouw zo vriendelijk om mij alles op dezelfde dag te laten afleggen. Wel zo gemakkelijk, want dan was ik er meteen ook in één keer vanaf. Tussen haakjes, ik vind het belachelijk van mezelf dat ik na al die jaren examens afleggen nog steeds zenuwachtig kan worden voor iets wat eigenlijk nul komma nul impact op mijn leven heeft, maar goed, ik ben er vrij zeker van dat ik met vlag en wimpel geslaagd ben. Net zoals voor Spaans trouwens, waar ik enkel plusjes oogstte!

Dit betekent ook het einde van een tijdperk (ok, in de grote vakantie ga ik nog een zomercursus Frans volgen, maar die laat ik hier even buiten beschouwing), want het ziet ernaar uit dat het niet zo evident zal zijn om in Genève de draad van mijn taalcursussen weer op te pikken. Helaas is er geen Korean Cultural Center in Zwitserland en Koreaans is niet meteen een taal die je op veel andere plekken kan leren. Heel erg spijtig dat ik mijn studie van deze taal na twee jaar moet stopzetten, want ik had net de smaak te pakken en het gevoel dat ik in een derde jaar mijn niveau echt serieus wou kunnen opkrikken. Ik vind Koreaans eerlijk gezegd een pak leuker dan Japans (ik heb altijd een bloedhekel gehad aan het studeren van die kanji) en hoop nog steeds binnen afzienbare tijd naar Korea te kunnen terugkeren.

Of ik Spaans kan blijven studeren, zal er een beetje vanaf hangen of ik een instituut vind dat een klassikale cursus aanbiedt. Privéleerkrachten genoeg, maar ik geef de voorkeur aan elke week op een vast moment naar een klas af te zakken. Ik heb het even moeten opzoeken: sinds 2004 (dat is dertien jaar!) volg ik onafgebroken taalcursussen aan het CLT: eerst Italiaans, dan Russisch, Japans en Spaans. Ik zou dolgraag mijn Russisch of mijn Italiaans opfrissen. Al heeft het opfrissen van mijn Italiaans ongetwijfeld consequenties voor de kwaliteit van mijn Spaans. Ik weet nog goed hoe ik, toen ik begon met Spaans, vaak per ongeluk Italiaanse woorden gebruikte. Dat is er nu uit, maar de kans dat dit zich opnieuw voordoet is reëel. (Ik snapte trouwens deze ochtend niet waarom de Franstalige dame in de Express GB mij niet verstond toen ik een “lápiz” wou kopen. Dat moest natuurlijk crayon zijn, besefte ik achteraf. Te mijner verdediging, het was vroeg en ik had weinig geslapen.) Het is de vraag of ik in Zwitserland een betaalbare manier zal vinden om mijn talen te onderhouden, want het laagje stof op mijn Russisch vraagt dringend om maatregelen.

Hoe het ook zij, de deur van het CLT zal ik noodgedwongen achter mij moeten dicht trekken. Het waren dertien boeiende jaren!

Mondeling examen Spaans en Leuven by Night

Vandaag had ik een dagje blokverlof om mijn mondeling examen Spaans voor te bereiden. Eerlijk is eerlijk, ik had even goed kunnen gaan werken, want het feit dat ik de ganse cursus nog eens had doorgenomen, leverde me niet echt veel voordeel op. De vragen gingen voornamelijk over het boek dat we moesten lezen. Om dan vervolgens kort in te gaan op wat geluk voor mijn examenpartner en mezelf betekende. Ik was in goede doen, want de zinnen kwamen er vlotjes uit. Misschien heeft dat marathon lezen toch vruchten afgeworpen.

Op een half uurtje was het examen gepiept en trok ik de stad in om het (naar mijn aanvoelen) goede verloop van het examen te vieren. Veel winkels bleven vandaag langer open ter gelegenheid van Leuven by Night en de ganse Bondgenotenlaan was opgesmukt met een knalblauwe loper. In het midden van de Bondgenotenlaan, had men zelfs een heus strand aangelegd en zorgde een dj voor zomers beats. Verspreid over de Bondgenotenlaan stonden verschillende foodtrucks. En iedereen weet dat ik dol ben op foodtrucks! Helaas was ik duidelijk niet de enige foodtruckfan, want overal stonden bijzonder lange rijen mensen aan te schuiven. Oh well, de zon scheen, de muziek was goed en ik was niet gehaast.

Uiteindelijk slaagde ik erin een quinoaslaatje met gerookte zalm, wortel en rode biet van Lettuce vast te krijgen en waagde ik me (aangetrokken door de lange rij wachtenden, so many people can’t be wrong) voor de tweede maal in mijn leven aan een würst. Al was ik ook deze tweede keer underwhelmed. Een échte würstfan zal ik wel nooit worden, vrees ik. En ‘t is ook zo’n gedoe om zo’n hotdog op een deftige manier binnen gespeeld te krijgen. Als feestelijke afsluiter van mijn wandeling door het feestvierende Leuven, kocht ik me een sangriavariant met prosecco bij het standje van de Zappaz. Dat had ik wel verdiend!

IMG_4127

IMG_4129

IMG_4133

De laatste les Spaans van het jaar

En misschien wel voor altijd. Snik. Mijn ambitie om voor de eerste keer in mijn leven álle jaren van een taalcursus aan het CLT te doorlopen, zal ik wellicht niet kunnen waarmaken. Vind ik dat erg? Ik weet het niet zo direct. Misschien is het wel mooi geweest zo. Ik ben geraakt tot in het voorlaatste jaar en uiteindelijk heb ik niet het gevoel dat ik dit schooljaar nog veel heb bijgeleerd. Om mijn Spaans echt naar een hoger niveau te tillen, zal ik eens een paar maanden in een Spaanssprekend land moeten gaan wonen. Of een maand een intensieve taalcursus in Spanje volgen.

Talrijk kon je de opkomst voor deze laatste les alvast niet noemen. We waren slechts met drie leerlingen. Omdat deze allerlaatste les op zo’n mooie zomeravond viel, stelde de juffrouw voor om het allerlaaste anderhalve uur les op een terrasje door te brengen en onder mekaar wat Spaans te babbelen, mits toestemming van de directrice, uiteraard. En zo belandden we op het terras van de ViaVia in de Parkstraat, vlakbij het flatje waar mijn vriend en ik vroeger gewoond hebben. De nostalgie! Ik denk nu weer vaker aan die periode, omdat het appartementje dat we in Genève hebben niet veel groter is dan ons eerste flatje.

De ober van de ViaVia had duidelijk nood aan een lesje klantvriendelijkheid. Het was hem zelfs bijna te veel moeite om de drankkaart te brengen. Ik was ondertussen al vrij hard uitgehongerd (normaal koop ik tijdens de pauze een wrap met zalm) en wachtte vol ongeduld op mijn kip tandoori. Doordat ik honger had, smaakte het eten me wel, maar echt sappig kon ik de kip toch niet noemen. Maar het rustige terras en de zwoele temperaturen maakten veel goed.

Kip tandoori

Nu wacht mij enkel nog het mondeling examen en daarna kan ik het schooljaar afsluiten. Hopelijk in schoonheid met een mooi resultaat!

Wat is dat toch met die taalleerkrachten?

Eerst deelt de leerkracht Koreaans doodleuk mee dat het examen twee weken vervroegd wordt, hierdoor heel mijn zorgvuldige planning (inclusief verlofdagen op het werk) volledig overhoop gooiend. En dan krijg ik gisterenavond om 22.50u, terwijl we gezellig champagne zaten te drinken bij vrienden, een mailtje van de leerkracht Spaans om te laten weten dat we vandaag in de les het verplicht te lezen boek zouden bespreken. Dat boek waarvan ik nog maar zestig pagina’s gelezen heb, omdat de leerkracht gezegd had dat we dit tijdens het examen op 24 mei zouden bespreken en dat ik van plan was te lezen tijdens onze zeven uur durende rit naar Genève.

Ik krijg er eerlijk waar horentjes van.

Kennis maken met Merkat

Donderdagavond hadden we afgesproken met vrienden om (nu het nog kan) een nieuw Leuvens restaurant te verkennen: Merkat is gelegen vlak naast de Essenciel en is van dezelfde uitbaters. Mijn verwachtingen waren dus hoog gespannen. En jawel, de verwachtingen werden moeiteloos ingelost. In een interieur dat iets te hip voor mijn smaak was, genoten mijn vriend en ik samen met ons gezelschap van overheerlijke Spaans geïnspireerde tapas. Heel erg blij dat het sharing concept in België nu definitief voet aan aan de grond gekregen heeft, niets is leuker dan samen met vrienden een gerechtje delen en vervolgens bespreken of het al dan niet in de smaak valt. Dit concept biedt ook de mogelijkheid om veel verschillende gerechtjes uit te proberen en als er eentje tegen valt, niet getreurd, een nieuw gerechtje is snel besteld.

Absolute uitschieter van de avond was het krokante buikspek. Ongelooflijk lekker. Zó lekker dat dit het enige gerecht is, waarvan we twee porties besteld hebben. Om duimen en vingers af te likken, om het met een huizenhoog cliché te zeggen.

Een greep uit het aanbod:

Octopus met amandel:
octopus met amandel

Aardappel met gerookte forel:
aardappel met gerookte forel

Tortilla:
tortilla

Arroz negre:
arroz negre

Krokant buikspek:
krokant buikspek

Gelakte bonito:
Gelakte bonito

Iberico kroketjes
iberico kroketjes

Entrecôte
entrecote

Postres (crème catalan, churros en een éclair met pistache:
postres

En jawel, ook hier verbaasde reacties bij het vernemen van ons grote nieuws. Blijkbaar waren veel mensen overtuigd dat mijn vriend en ik definitief wortel geschoten hadden in Leuven. Het voorbije jaar merkte ik echter bij mezelf dat mijn enthousiasme voor Leuven tanende was. Ik kreeg meer en meer het gevoel dat ik in deze universiteitsstad alles gezien had wat er te zien viel. En steeds vaker werd ik geplaagd door een gevoel van déjà vu als ik de zoveelste keer naar de opening van alweer hetzelfde event ging. Dat het stadsbestuur besliste mijn favoriete event Leuven in Scène te schrappen en te vervangen door zoiets ongedefinieerd als het Groot Verlof, was voor mij de spreekwoordelijke druppel. Onze beslissing om te verhuizen naar het buitenland komt dus echt op het juiste moment.

Carta para quejarse

Estimado Sr. Alcalde:

 

Me pongo en contacto con usted para quejarme de la multa que me pusieron el fin de semana pasado. Le describo la situación para que comprenda mejor que absurdo es.

Como sabe, el fin de semana pasado nevaba muchisimo. Hacía muy frío (menos de cinco grados) y en la calle mucha gente se caía por el hielo que cubría las aceras. Yo vivo en las afueras de su ciudad Dendermonde donde hacía aún más frio que en el centro.

El sabado pasado invité a unos amigos para cenar juntos. Como no soy una buena cocinera, preparé la comida (una paella de marisco) con gran cuidado y esfuerzo. En el mismo momento en el que estaba sirviendo el plato principal a mis amigos, sonó el timbre. Un hombre, funcionario de su ciudad, estaba en mi puerta para decirme que había demasiado carámbanos de hielo colgando de los aleros del techo.

Al principio pensé que me estaba haciendo una broma. No pude creer que fuera realidad. Pero el funcionario no rió y repitió que había un problema con los carámbanos. Aunque me disculpé y le dije que lo arreglaría más tarde, insistió en que quitara los carámbanos enseguida. Le expliqué que tenía invitados en casa, pero él no quería escuchar.

Por supuesto me enfadé, porque no tenía tiempo para tonterías. Resultó que el funcionario me puso una multa de cien euros por no quitar los carámbanos. Me quedé perpleja. Cuando volví con mis invitados después de ese incidente, naturalmente la paella estaba fría. ¡Qué desastre!

Me gustaría compartir con usted que no pagaré esta sanción administrativa municipal. Naturalmente la seguridad de los ciudadanos en invierno es importante y me encantaría vivir en una ciudad donde se toma la seguridad en serio, pero esta multa me parece excesiva. Los carámbanos en mi techo no habían supuesto un riesgo para la seguridad de mis vecinos o transeúntes. Antes de consultar con mi abogado, me gustaría hablar con usted. Espero que quiera remitir la multa.

Le agradecería que evalúe el problema presentado y además el sistema actual de las sanciones administrativas municipales, porque estoy convencida de que hay que cambiarlo.

Esperando su pronta respuesta, me despido.

 

yab
Ciudadana de Dendermonde

Inspiratie.

La playa de los ahogados – Domingo Villar

Verplichte lectuur voor de Spaanse les. In het begin verliep het lezen nogal stroef, omdat ik veel termen gerelateerd aan de scheepvaart en de visvangst moest opzoeken. De roman ontrafelt immers stap voor stap de moord op een visser uit een klein dorpje aan de kust van Galicië. Naarmate het boek vorderde, kon ik mijn leestempo geleidelijk aan opvoeren en gisterenavond las ik dan de laatste honderd bladzijden in één ruk uit. Victory!

Wat me erg aansprak in het boek waren de beschrijvingen van de voor mij totaal onbekende Galicische kust. Meteen toegevoegd aan mijn lijstje met nog te bezoeken plekken. Het verhaal zelf vond ik nogal magertjes om uitgesponnen te worden op 450 pagina’s. Inspecteur Leo Caldas en zijn Aragonese side-kick Rafael Estévez (die naar mijn aanvoelen nogal karikaturaal werd voorgesteld) doen er nogal lang over om de ware toedracht van de moord te achterhalen. Terwijl het mij al snel begon te dagen wie de schuldige was en ik me de hele tijd zat af te vragen waarom er zo weinig onderzoeksdaden werden uitgevoerd. In Spanje gaat alles een beetje trager dan hier, zeker? En in Spanje hebben ze blijkbaar ook geen databanken om adresgegevens van personen op te zoeken. Lang leve ons Rijksregister!

Maar goed, het taalgebruik was mooi, de personages kregen de nodige diepgang mee en de sfeerschepping tilde het verhaal voor mij naar een hoger niveau. Me gustaría viajar a Galicia!

Mini-kerstfeestje

Vanavond de laatste Spaanse les van ‘t jaar 2016 afgesloten met een klein kerstfeestje. Omdat de juf nogal last minute (de mail dateert van 22.38u de dag voordien, om exact te zijn) afkwam met het voorstel, eindigden we met een fles cava per persoon (we zijn in totaal met negen in de klas). Uiteraard was het onmogelijk om zoveel flessen cava op een uurtje soldaat te maken, dus gaven we de eer aan de jarige om te trakteren met haar flessen Freixenet (toegegeven, betere cava dan degene die ik mee had genomen). Ook de overdaad aan hapjes konden we onmogelijk de baas.

En zo keerde ik na het feestje huiswaarts met evenveel flessen cava als waarmee ik vertrokken was en slechts een tiental gehaktballetjes armer. Niet dat het uitmaakt, die cava raakt wel op en zo heb ik mijn klasgenootjes (allemaal nieuwe gezichten dit jaar) weer wat beter leren kennen.

El mar de mi infancia

En mi niñez cada verano mi familia y yo pasábamos dos semanas en el Mar del Norte. Cada año mi madre, mi padre, mi hermano y yo volvíamos al mismo hotel. Los propietarios del hotel eran una pareja de ancianos que nos trataban como amigos. Aunque el hotel era muy viejo, me gustaba muchisimo. Los azulejos antiguos en el suelo, los muebles de madera oscura, las cortinas florales, las sansevieras, los techos altos, el olor de las habitaciones (que me sonaba a mi abuela), el cuarto de baño pasado de moda,… El desayuno era muy simple: con pan, mermelada y jugo agridulce, pero no me importaba. El aroma del café que bebían mis padres en la mañana me hacía feliz, porque sabía que era el inicio de un nuevo día, lleno de experiencias agradables.

Después del desayuno ibamos al mar llevando cubos, palas, rastrillos y cedazos para jugar en la playa. El murmullo del mar, las caricias del viento, el agua salada, el calor del sol en mi piel, el arena mojada bajo mis pies descalzos, el olor particular de la costa que me envolvía, los colores chillones de los bañadores, los gritos agudos de las gaviotas,… son sensaciones que nunca olvidaré.

Mientras nuestros padres se relajaban con un libro en la playa, mi hermano y yo saltábamos las olas y nos tumbábamos en la orilla del mar. Me encantaba bañarme en el mar refrescante, pero no me gustaba el sabor del agua salada en mi lengua. Mi hermano y yo, juntos hacíamos castillos de arena mojada hasta que la marea se les tragaba. A veces nos enterrábamos en la arena, buscábamos conchas para intercambiarlas por aquellas de otros niños o jugábamos a la petanca. Cuando estábamos cansados, nuestra madre nos envolvía en una toalla de baño suave. Después mirábamos las nubes y buscábamos figuras en ellas.

Como me encantaba comer helado, en cuanto oía los gritos del vendedor de helados, corría a mi madre para que me comprara un helado refrescante. Tragaba el helado en algunos momentos. Mi sabor preferido era el chocolate. ¡Naturalmente!
Un día mis padres me regalaron una cometa de colores azul y rojo. Esas vacaciones volar la cometa fue mi ocio favorito. Los movimientos de bailarín de la cometa en el viento me fascinaron. La cometa tiraba de las cuerdas como si quisiera volar con las gaviotas. En cambio las gaviotas se quedaban lo más lejos posible de la cometa.

Al fin de un día en la playa volvíamos a nuestro hotel con los cubos llenos de conchas, el pelo revuelto por el viento, la piel cubierta de una fina película de sudor, arena entre los dedos y cansados por jugar tanto al aire libre.
Hace algunos años la pareja vieja falleció y el hotel ya no existe, borrado como huellas en la orilla, pero los recuerdos se quedarán conmigo para siempre.

(Tegenwoordig moeten wij opstellen schrijven voor de Spaanse les. Dus waarom deze niet delen met het world wide web i.p.v. te laten stof vergaren op mijn harde schijf.)

Fiesta en la clase de español

Vandaag zag de Spaanse les er een tikkeltje anders uit dan gewoonlijk. Eén van onze compañeras de clase trakteerde ter gelegenheid van haar zestigste verjaardag met een glaasje cava en wat hapjes. Het laatste anderhalf uur hadden we bijgevolg rechtstaand rond een tafel met hapjes les. Iedereen weet immers dat met een glas cava in de hand de Spaanse les eens zo vlot gaat. 😉

Que cumpla muchos años más y que nosotros lo veamos!