restaurant

(Vr)eten

De laatste dagen hebben we weer overvloedig aan de feestdis gezeten. Maandagavond barbecue bij E, T en hun allerschattigste dochtertje. Experiment van de dag: groentenspiesjes op de barbecue (lekker!) en banaan en chocolade in zilverpapier (lekkerder!). De banaan veranderde door het stoven in bananenpulp en kreeg een licht alcoholisch smaakje. Een paar glaasjes wijn erbij en het feestje was compleet.

Gisteren zijn we op stap geweest met de schoonfamilie ter gelegenheid van de verjaardag van de pater familias. We begonnen de avond met een glaasje Chardonnay Meerdael (danku Bruno) op ons appartementje, om vervolgens de smaakpapillen van de jarige te testen met behulp van een blinddoek en shotjes uit onze uitgebreide drankvoorraad. Daarna ging het richting stad. De broer en zus van mijn vriendje hadden allerlei opdrachtjes verzonnen voor een (mini-)zoektocht door de stad met als eindpunt restaurant Samourai. Er werd aldaar weer met (gebakken) eieren gemeten en zelfs met zoutvaatjes (iets wat de broer van mijn vriend niet echt kon appreciëren, want hij heeft zo’n zoutvat tegen zijn kop gekregen). Het eten was naar goeie gewoonte voortreffelijk. De Japanse keuken behoort echt tot mijn favorieten: sushi, sashimi, teppanyaki, I love it all. Omdat ik maandag op de barbecue al redelijk wat glaasjes wijn achterover geslagen had, heb ik mijn alcoholinname beperkt tot één glaasje wijn. Overdaad schaadt, of zoiets. 😉

Valentijnsdiner

Omdat we de laatste avonden veel te veel gekuisd hebben naar onze goesting, namen we gisteren een snipperavond. Mijn vriend had een tafeltje gereserveerd in een restaurantje in het Leuvense (wat niet zo eenvoudig bleek te zijn, één dag voor Valentijn). Het uitverkoren restaurant was de Etenstijd in de Muntstraat. Een restaurant dat voor ons voor eeuwig en altijd onlosmakelijk met een “hapje boter” verbonden zal zijn. 😉

Mijn vriend had pas om acht uur gereserveerd omdat ik ‘s avonds nog naar een presentatie van een Fin over nieuwe media wilde gaan. Big mistake van mijn kant. De Fin bleek een goed spreker te zijn, maar de inhoud van zijn presentatie kon mij echt niet boeien. Ik zat niet bepaald te wachten op een opsomming van alle Finse fondsen die op de één of andere manier subsidies aan kunstenaars uitkeren. Boooooring. En ik kon er niet vroegtijdig tussenuit knijpen, want er waren maar zes luisteraars aanwezig.

Na de presentatie moeten spurten om mijn trein te halen, want de presentatie was dan ook nog eens uitgelopen. Dat spurtje bleek bij aankomst in het station trouwens overbodig te zijn. De eerste treinen richting Leuven waren aangekondigd met twintig minuten vertraging. Grmbl, het was mijn openbaar vervoer-dagje niet.

Gelukkig waren we nog net op tijd in het restaurant, dat bomvol Valentijnvierders zat. We kwamen al direct in de juiste stemming door het aangeboden aperitief. Het was trouwens een ware hekselketel in de Etenstijd. Doordat we vlakbij de etenslift zaten, konden we de obers bijzonder goed observeren. De stress steeg zienderogen. Te veel volk in een klein restaurant en te weinig personeel. De keuken die de bestellingen niet kon volgen. Een koppel dat na meer dan een uur wachten op hun eten het boos aftrapte. Animatie verzekerd. Ons kon het niet zozeer deren. We hadden de tijd en de wijn werd goed bijgeschonken. 😉

Het eten was trouwens voortreffelijk. Vooral de zalm en tonijn met mosterdroom was overheerlijk. Ik vond het alleszins een behoorlijk geslaagde avond. Om de twee overstresste obers een hart onder de riem te steken, hebben we een deftige fooi achtergelaten. En wat bleek, een derde ober had afgezegd voor de avond. De obers waren verbaasd dat we hen een schouderklopje gaven voor het harde werk. Waarschijnlijk hadden ze die avond al veel negativiteit te verduren gekregen. Ook chapeau voor de mensen in de keuken. Dat moet daar beslist niet plezant geweest zijn.

Zo

De examens zijn gedaan. Tijd om de zwartgalligheid op dit blogje wat te verlichten met een streepje zonlicht.

Gisterenavond zijn mijn vriend en ik gaan dineren in restaurant Ming. Vroeger was dit het chique, maar een beetje ouderwets aandoende Ming Dynasty. Een restaurant waaraan ik trouwens goeie herinneringen heb. Mijn allereerste keer in de Ming Dynasty was een etentje met vriendin M om het behalen van mijn diploma te vieren. Een afspraak die we al jaren op voorhand gemaakt hadden. “Ooit, als we afgestudeerd zijn, gaan we daar eten.” Want het leek ons studentjes, echt wel een superdeftig en heel duur restaurant.

Maar goed, ondertussen heeft de Ming Dynasty een flinke facelift gekregen. Het stijfdeftige is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een hip en fris interieur mét zeer attente bediening. En het eten kost er niet eens zoveel geld. Wij gingen voor een chinese zuurpikante soep als voorgerecht en daarna heerlijke gesauteerde sint-jacobsvruchten. Smullen geblazen!

Na het diner haastten we ons naar de filmzaal (ik heb een heilige schrik om het begin van de film te missen en ik moet altijd nog een last minute plasje doen voordat de film begint). Omdat de examens nog fris in mijn geheugen lagen, had ik niet veel zin om een zware film te zien. Dus werd het The prestige, een film waar ik al positieve kritieken over gelezen had.

Helaas voldeed The prestige niet aan mijn verwachtingen. Misschien was het geen goed idee om twee goochelfilms vlak na mekaar te zien. (Ok, het is al een tijdje geleden dat ik The Illustionist gezien heb, maar daarna heb ik geen tijd meer gehad voor cinemabezoekjes.) Toegegeven, de beelden waren bloedmooi en de sfeerschepping was indrukwekkend. En een hoop van mijn favoriete acteurs waren behoorlijk goed aan het acteren (jammer dat Scarlett maar een bijrolletje had). Wat mij het meeste stoorde was het einde. De deus ex machina (letterlijk te nemen). Blah. Geef mij maar een échte goocheltruc.

Supergezellige avond

Soms hoeft je echt geen spectaculaire dingen te doen om je geweldig goed te amuseren. Een etentje met mijn kleine broertje en zijn vriendin in de Muy Sapore bijvoorbeeld (bij deze heb ik mijn maandelijkse plicht om jullie restaurant te vermelden op mijn blog weer vervuld, jullie kennen mijn rekeningnummer 😉 ). Gezellig babbelen over Pixies, jeugdboeken (Roald, I love you), pedagogische stages en nog veel meer. En als afsluiter een lekkere smoothie. Ter compensatie van weer maar eens een uitgelopen vergadering deze namiddag.

Life can be good.