Ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van ons bedrijf (het resultaat van een fusie tien jaar geleden) nodigden we alle oud-collega’s die de voorbije tien jaar met pensioen gegaan waren uit voor koffie en taart en een rondleiding in ons splinternieuwe gebouw. Bijzonder leuk om zoveel oude bekenden terug te zien. En het mag gezegd: de tijd heeft duidelijk geen vat op onze oud-collega’s! Ze zagen er nog allemaal exact hetzelfde uit. Tussen de speeches door zorgde ons gebouw zelf voor een wel heel bijzondere verrassing: een brandalarm met een totale evacuatie als resultaat. Gelukkig was het een prachtig zonnige dag en dus helemaal geen straf om in het park buiten te moeten wachten tot we groen licht kregen om weer naar binnen te gaan. En het gaf de gepensioneerden de gelegenheid om nog meer oude bekenden tegen het lijf te lopen.
Jammer genoeg kon ik maar een stukje van de eerste speeches meepikken, want er stond deze namiddag een belangrijke vergadering in mijn agenda die ik niet kon verplaatsen. Tegen dat de vergadering afgelopen was, was ook de taart volledig verdwenen. Jammer, want afgaande op de foto’s zag de taart er heerlijk uit. Een aantal oud-collega’s waren van plan na afloop van de bijeenkomst nog op stap te gaan in Brussel en vervolgens naar Leuven af te zakken voor het eten. Ik paste voor het Brusselse uitstapje, omdat ik te veel werk had, maar vroeg hen mij een seintje te geven als ze in het station van Leuven aankwamen, zodat ik kon aansluiten voor het avondmaal.
En zo belandde ik met een voornaam gezelschap van drie grijze heren op leeftijd in Brasserie Van De Weyer, alwaar ik genoot van overheerlijke lamsboutjes in combinatie met een lekker flesjes primitivo. We haalden herinneringen op en ik praatte hen bij over de laatste gebeurtenissen in ons bedrijf. Niet gepland, maar een superleuke avond!
Als een afdelingshoofd bij ons met pensioen gaat, dan zorgen wij voor een gepast afscheid. Als de man in kwestie dan nog bekend staat als liefhebber van het goede leven dan moet er niet lang naar een thema gezocht worden: een Breugelfestijn! Speciaal voor het feestvarken, zijn familie en genodigden werd er een mooie tafel gedekt.
Naar goede gewoonte kwam er wat belangrijk volk speechen, maar we moeten eerlijk zijn: de twee beste speeches van de avond kwamen van onze collega’s. Beide speeches zaten er boenk op qua beschrijving van de persoonlijkheid van onze afscheidnemende collega. De eerste was een bloemlezing van veel gehoorde uitspraken van onze collega en de tweede een heuse laudatio met een kwinkslag. Echt onder de indruk van het speechtalent van mijn collega’s. En ik merkte dat de bijna gepensioneerde oprecht geëmotioneerd was.
De rest van de avond genoten we van de culinaire overdaad. Helaas was er door de treinstaking (diepe zucht) minder volk dan verwacht en bleef er heel veel eten over. Geen erg, onze slimme collega’s van het organiserende team hadden voor bakjes gezorgd, zodat wie dat wilde wat voedseloverschotten mee naar huis kon nemen.
En zo kwam het dat ik deze avond samen met een collega op de trein zat met een bakje pensen en een bakje met balletjes met krieken. Weet ik weer wat te eten, morgen. 😉
Want hoeveel gepensioneerden kunnen zeggen dat er een oud-minister gespeecht heeft op hun pensioenfeestje?
Uitzonderlijk had ik geen vergadering in de namiddag, dus kon ik mooi op tijd mijn werklaptop dichtklappen om mij naar het feestje in de Ambrassade te begeven. Bij aankomst was er al massaal veel volk aanwezig om de bijna-gepensioneerde in stijl uit te wuiven. Uit de vele speeches en loftuigingen bleek alvast duidelijk dat hij doorheen zijn carrière op veel mensen een onuitwisbare indruk heeft nagelaten. De ontroerende momenten regen zich aan mekaar en er werden vele traantjes stiekem, of iets minder stiekem, weggepinkt.
Eigenlijk was ik van plan niet lang te blijven, maar uiteindelijk was het zo gezellig dat ik toch als één van de laatsten bleef. Kwestie van het weekend meteen goed in te zetten!
Vandaag wuifden wij een zeer gewaardeerde collega uit, die vanaf morgen met pensioen gaat. Voor de gelegenheid hadden we een lekker ontbijtje voorzien, al was de vergaderzaal misschien net iets te formeel om het écht gezellig te maken.
Alweer een hoop kennis en ervaring die ons bedrijf verlaat, maar het is hem uiteraard gegund. Ik weet dat de laatste reorganisatie voor hem er wat teveel aan was, maar hij heeft, ondanks zijn persoonlijke bedenkingen, echt tot zijn allerlaatste dag zijn steentje bijgedragen. Een lichtend voorbeeld van collegialiteit, betrouwbaarheid en inzet en iemand met wie ik op persoonlijk vlak enorm goed kon opschieten. We gaan hem missen!
Vandaag had ik de eer om aanwezig te zijn op een wel heel bijzonder afscheidsfeest, op het podium van de Rode Zaal in deSingel. Geef toe, er zijn slechtere plekken om afscheid te nemen van het werkleven. We vierden een bijzondere persoonlijkheid die na een lange carrière de deuren van zijn geliefde deSingel achter zich dichttrekt om zich te wijden aan zijn hobby’s en zijn kleinkinderen. Al ben ik er zeker van dat hij zo nu en dan nog zal opduiken in deSingel als vrijwilliger. Dat deze persoon een bijzondere indruk op velen heeft achter gelaten, bleek duidelijk uit de vele warme afscheidswoorden en de bijzonder originele afscheidscadeaus. Zo kreeg de gepensioneerde zowaar een eigen strip, een kunstwerk en een heus fotoboek van deSingel cadeau. En wat meer is: ook alle aanwezigen mochten zo’n fotoboek meer naa huis nemen. Een fijn gebaar!
Ik was helemaal alleen naar de receptie getrokken, omdat al mijn collega’s verhinderd waren. Ik wist dus op voorhand niet of ik lang zou blijven, maar tot mijn verbazing kwam ik op het afscheidsfeest een oud-collega die een paar jaar geleden op pensioen ging en mijn voormalige grote baas tegen (die tegenwoordig twee jobs combineert, over extreme vrijwilligers gesproken). Ik had ook een paar heel fijne babbels met medewerkers van deSingel en vertrok na genoten te hebben van de lekkere cava en de heerlijke hapjes later dan verwacht met een vol hart naar huis. In de volle overtuiging dat ik de pas gepensioneerde zeker nog op mijn pad zal tegen komen!
Die pensioneringsfeestje beginnen op bandwerk te lijken, maar het feestje van vandaag krijgt toch een bijzondere plekje in mijn hart. Vandaag wuifden we immers mijn voorgangster uit, die voor de laatste jaren van haar carrière besliste om geen leidinggevende functie meer uit te oefenen en zo het pad voor mijn effende. Nu nog denk ik vaak: “Wat zou mijn voorgangster doen.” Een fantastische leidinggevende die haar expertenkennis combineerde met empathie en een groot hart voor haar medewerkers. Grote schoenen te vullen dus!
Eerst had ze gezegd dat ze helemaal geen afscheidsfeestje wilde, maar dat was buiten haar geliefde collega’s gerekend. Iemand die zo’n een indruk heeft nagelaten op de collega’s kan niet geruisloos verdwijnen in onze organisatie. Dus organiseerden we een feestje, zamelden we geld in voor Vlaanderen Vakantiecheques en klonken we op al de mooie toekomstplannen die ze in het vooruitzicht heeft.
Na het officiële gedeelte zakten we met een kleiner groepje af naar Gare Maritime om nog iets te eten en een laatste glas te drinken. Hoera voor Japchae!
Bij het afscheid nemen, beloofden we snel elkaar weer te zien. Want één ding is zeker: wij zeggen geen vaarwel, maar tot ziens!
Deze namiddag namen we afscheid van maar liefst vier collega’s tegelijkertijd. Vier generatiegenoten die allemaal dit jaar met pensioen gaan, een pak ervaring en kennis die ons bedrijf verlaat. Ze zullen gemist worden. Het feest begon al om half vier, maar omdat ik een belangrijke vergadering had, kon ik pas om vijf uur naar het feest gaan, waardoor ik alle mooie afscheidswoorden natuurlijk helemaal gemist heb. Gelukkig kon ik met elk van de afscheidnemende collega’s een persoonlijk woordje wisselen en hen bedanken voor al die jaren fijne samenwerking.
Samen met een paar collega’s sloten we het feest af en ruimden we de gebruikte glazen en overblijvende hapjes bijeen, zodat de collega’s van de catering deze morgenochtend snel kunnen opruimen. Daarna vervoegde ik een paar andere collega’s die de warme feestzaal ontvlucht waren en van de zomeravond genoten op het terras van L’écuyer vlakbij het Muntpunt. Ik bestelde me een glaasje rosé schuimwijn, kwestie van een waardige opvolger te vinden voor de bio-cava van de afscheidsreceptie. 😉
Daarna zakten we met een coalition of the willing van zes personen af naar het terras van The Red Rabbit In Kilt, waaraan ik goeie herinneringen bewaar. Ik hield het bij één afsluitende cocktail, kwestie van morgen niet met een kater te moeten gaan werken en nam afscheid van mijn collega’s die duidelijk van plan waren nog stevig door te zakken. Misschien bij een volgende gelegenheid!
En wij feesten dapper verder! Want onze grote baas is zo belangrijk dat hij meer dan één afscheidsfeestje verdient. 😉 Ook ditmaal waren we te gast bij het fantastische Kasteel van Gaasbeek dat maar al te graag de rode loper uitrolde voor zoveel schoon volk!
De tocht om er te geraken was alvast een hele uitdaging. Ik vertrok samen met twee andere collega’s om kwart voor vijf vanaf ons kantoor in Brussel naar Gaasbeek. Eén van mijn collega’s was zo vriendelijk om mijn collega en mij een lift aan te bieden met haar wagen. Helaas op nog geen tien minuten van onze werkplek reden we ons helemaal vast in het Brusselse verkeer aan het Rogierplein. De grote boosdoener van deze opstropping waren de wegenwerken, waardoor we ongeveer een uur (!) tijd verloren en uiteindelijk pas om zeven uur ‘s avonds in Gaasbeek waren. Gelukkig net op tijd om de speeches mee te pikken.
De speeches waren kort en krachtig. Vooral de speech van een nauwe vriend van onze grote baas was bijzonder memorabel. Een mooi schrijfsel dat onze baas helemaal typeerde op een overtuigende manier gebracht. Gelukkig had mijn baas geleerd uit het feestje van gisteren en was hij zo slim om zijn speech op te vouwen en terug in zijn binnenzak te steken. In de plaats daarvan bedankte hij een aantal mensen die hem in de loop der jaren gesteund hadden. Veel beter!
Het eten was zeer lekker en verzorgd, helaas stond ik blijkbaar altijd op de verkeerde plaats in de tent, waardoor ik een aantal gerechtjes miste en met honger terug naar huis keerde. Niet erg, want ik maakte dankbaar van de gelegenheid gebruik om met wat mensen bij te praten die ik al een tijd niet meer gezien had. Netwerken met een glaasje schuimwijn in de hand op een sprookjesachtige locatie. Ik denk dat mijn baas zich geen beter afscheid had kunnen wensen.
Donderdagnamiddag namen we afscheid van een monument op ons werk: mijn dierbare voorganger én collega-ingenieur. Na op 1 december zijn vijfenzestigste verjaardag gevierd te hebben, was het moment om definitief afscheid te nemen aangebroken. En dat afscheid nemen, dat deed hij in stijl. Zoals we dat van hem gewoon zijn, nam hij de touwtjes van zijn eigen afscheid vanaf de eerste moment strak in de handen om ze niet meer te lossen.
We startten de namiddag om 15u met een drankje in het Grand Café om ons vervolgens naar het charmante auditorium De Wolken te begeven, alwaar ons een heuse filmvoorstelling wachtte.
Mijn bijna-oud-collega is een man met een uitgebreide cultuurkennis die er in zijn jonge jaren een behoorlijk avontuurlijk leven op nahield. Zijn filmkeuze reflecteerde die liefde voor reizen en goede muziek. De film vertelde het verhaal van de legendarische Groenlandse rockband Sumé, die met hun politieke songs, gezongen in het IJslands, het ganse land op zijn kop zetten. De songs van Sumé klaagden de Deense onderdrukking aan en wakkerden de roep naar zelfbestuur van de Groenlanders aan. Een prachtige film doorspekt met muziek die nog niets van zijn kracht ingeboet heeft. Verrassend actueel ook. Dikke aanrader.
Na de film was het tijd om onze collega in de bloemetjes te zetten. We hadden een gedicht voorbereid waarvan iedereen van ons team twee regels bracht en overhandigden onze cadeaus: een vette reischeque van Connections, een foto-album met persoonlijke reisaanbevelingen van de medewerkers aangevuld met leuke teamfoto’s en tot slot een SESAME sleutelkastje van ontwerper Pierre-Emmanuel Vandeputte met sleutels met daarop een persoonlijke boodschap. Ik denk dat hij oprecht blij was met zijn cadeaus.
Daarna zakten we af naar het AB-café voor een paar drankjes. Mijn collega zelf nam rond 19u afscheid om met zijn familie iets te gaan eten. Aangezien onze magen ook zo stilletjes aan begonnen te rammelen, belde ik een paar restaurants af om te informeren of ze nog plek hadden. Plaats vinden voor een gezelschap van 12 personen op een donderdagavond in Brussel, niet gemakkelijk, ik verzeker het jullie. Na een stuk of zeven keren te horen gekregen te hebben dat het restaurant in kwestie ‘complet’ was, kreeg ik een gelukkige inval: Kabuki! Zo’n groot restaurant zou beslist nog een plek hebben. En jawel, we mochten meteen komen.
En zo kwam het dat we deze fijne avond eindigden met twaalf personen in kimono gezeten rond een teppanyaki bakplaat. Helaas kreeg ik een uitdrukkelijk verbod om de kimonofoto’s te delen op social media. Zij zullen dus voor eeuwig blijven verder leven op het geheugenkaartje van mijn telefoon en mijn eigen harde schijf. Tot wanneer iemand van de aanwezigen zelf op pensioen gaat. Reken maar dat die foto’s dan opnieuw boven water zullen komen!
Het afscheidsgedicht:
Wat te doen na je pensioen?
Wij kennen jou als een man van het goede leven.
Daarom willen wij jou graag een aantal tips geven:
Maak wandelingen op onbekende plekken,
Zelfs in Gent moet er nog veel zijn te ontdekken.
Misschien wel tijdens de vroege uurtjes in de Charlatan?
Met diskjockey Philip is iedereen fan!
In Oostende blijft The Crystal Ship
Ook de volgende jaren origineel en hip.
Soms is het weer aan zee een beetje guur,
Maar de zon is er altijd vanaf tien uur.
En mocht het toch wat frisjes zijn,
Een lekker kopje koffie krijgt die kilte wel klein.
Had jij als kind ook al iets met water?
Of kwam dat door je hipster baard met gelach en geschater?
Ook al vloeit het water overal waar jij komt rijkelijk,
Nergens zal je daaraan meer plezier beleven als op de zeedijk.
Vanaf de dijk kan je alles prima zien,
Zelfs onzichtbare kunst krijgt er een tien op tien!
Kunst onder de grond in de metro van Brussel is nu toegankelijk,
want dankzij ons ben je niet meer van hun ticket afhankelijk!
Of doe eens iets wat totaal niet LOGISCH is,
(Niet lezen, reizen of een uitstap naar de middernachtmis)
Wij hebben het dan over zulke dingen
Als abseilen of parachutespringen.
Je bent daar zeker nooit te oud voor,
Breuken oplopen kon je vroeger ook, hoor!
Op de opening van het KMSKA is het nog even wachten,
Laat je ondertussen inspireren door andere museumnachten.
Waarbij je geniet van binnen- en buitenlandse cultuur,
Maar vooral van de prachtigste architectuur!
Voor alles wat je ooit hebt uitgesteld… DOEN!
NIKS MOET… ALLES MAG! Geniet van je PENSIOEN!
Goed, ik denk dat ik 2018 nu wel definitief mag uitroepen tot het jaar met de meeste afscheidsfeestjes ooit. Al mag het zo stilletjes aan wel eens beginnen stoppen. Al die personeelswissels zijn niet goed voor een organisatie die nog steeds in transitie is.
Maar goed, donderdag vond dus het laatste pensioneringsfeestje van 2018 plaats. We namen afscheid van een collega die er een carrière van maar liefst 42 jaar heeft opzitten. De opkomst voor het feest was groot en hoewel onze collega eerst gezegd had geen afscheidsfeestje te willen, zag ik haar stil genieten van het feit dat zoveel volk de moeite had genomen om te komen. En dat tijdens de drukste periode van het jaar. Ook voor mij kwam de timing van het feest alles behalve goed uit, maar hey, sommige zaken zijn nu eenmaal belangrijker dan werk. En iemand bedanken voor haar jarenlange inzet en collegialiteit is daar één van. Dat werk haal ik wel op een ander moment in.
De speeches waren dan ook vol lovende woorden voor de verdiensten van deze collega, die ik zelf enorm apprecieerde voor haar eerlijkheid en directheid. Er zouden meer mensen moeten zijn op de werkvloer die het gewoon zeggen zoals het is. Zonder al te veel blabla, recht door zee. Helemaal mijn stijl.
![IMG_1013[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/12/IMG_10131-1024x768.jpg)