De collega’s zijn weer allemaal een gelukkig nieuwjaar gekust, er werd geklonken op het nieuwe jaar en beste wensen uitgewisseld.
Na de traditionele receptie op het werk zakten we met een stuk of veertien collega’s af naar Le Bar à tapas om daar, naar echt Spaanse traditie, pas rond een uur of drie ons eten te krijgen, maar hey, het was lekker.
We zijn weer vertrokken voor wat ongetwijfeld een boeiend jaar zal worden!
Oudjaar op ons appartement, nieuwjaar bij mijn familie, de dag na nieuwjaar bij de familie van mijn vriend en morgen receptie op het werk. Een beetje te veel van het goede, als je het mij vraagt.
Het was een succes. Ons bescheiden feestje onder vrienden. We waren met zes volwassenen en twee kinderen. Met veel liefde werden de verschillende gangen bereid. Al gebied de eerlijkheid me te zeggen dat mijn vriend en ik er ons dit jaar een beetje gemakkelijk vanaf gemaakt hadden met een kant en klare wildschotel van de traiteur. Hey, we waren de gastheer en gastvrouw, dan kan je je dat permitteren. Het wild was trouwens fabuleus en het is wel zo gemakkelijk als je jouw schotel gewoon in de oven kan schuiven.
De twee jongedames van twee en vier gedroegen zich als engeltjes en de oudste bleef zelfs mee op tot het nieuwe jaar aanbrak. We keken samen naar het vuurwerk boven Leuven en toostten op een geslaagd 2011. Waarna we ons geluk beproefden met een spelletje poker vergezeld van een paar glaasje wodka. (In mijn geval een paar glaasjes te veel, want echt fris heb ik me niet gevoeld, de eerste dag van het jaar achter het gourmetstel bij mijn familie.)
Dit is wat we aten en dronken in de Rode Loper terwijl we het oude jaar uitwuifden en het nieuwe jaar verwelkomden:
Dit alles overgoten met heerlijke aangepaste wijnen (misschien zelfs een beetje té veel wijnen). Alleen de dessert viel tegen. Het was een dessert op basis van koffie en laat ik nu net een gloeiende hekel hebben aan koffie. Gelukkig kon ik beroep doen op mijn disgenoten om mij van mijn dessert te verlossen. En in hindsight was het misschien niet zo’n briljant idee om de nacht af te sluiten met een glaasje krupnik. Ik heb het mij deze ochtend alleszins beklaagd.
Aan elektronische kerstwensen allerhande. Hoe goedbedoeld ook, die kerst- en nieuwjaarswensenmailtjes komen terecht in mijn zo al overvolle mailbox en het is bepaald demotiverend als je het aantal ongelezen mails alleen maar ziet toenemen. Geef mij maar (en nu spreek ik tegen mijn eigen winkel) de goede ouderwetse papieren kaartjes. Wat is er leuker dan de postbus ‘s avonds openen en papieren wensen vinden?
Is 2009 goed begonnen met lekker eten, fijn gezelschap en klinkende glazen. Na de laatste maaltijd van 2008 (snik, ik zal het voorbije jaar missen; 2009 zal het niet makkelijk hebben om 2008 te overtreffen) zakten we af naar ons appartementje voor de after-party. We hielden het rustig met voornamelijk water en een spelletje chapeau. ‘t Moeten niet altijd wilde feestjes zijn.
We kozen ervoor om het niet superlaat te maken, want vandaag werden we rond de middag bij mijn ouders verwacht voor de traditionele gourmet op nieuwjaarsdag. Ik heb het echt zowat gehad met gourmet. Hopelijk brengt 2009 ons minder vettig pannetjesspetter!
Dat is een notendop de samenvatting van de laatste dag van 2007 en de eerste dag van 2008. Voor mijn eigen archief een kleine opsomming van het menu op oudejaarsavond. Zodat ik over dertig jaar aan de hand van de genomen foto’s en dit blog een fijne reconstructie kan maken.
Voor de aperitiefhapjes moesten mijn vriend en ik zelf instaan. We waren van plan Nieuwjaar te vieren met vier koppels (meer plaats is er niet aan onze tafel), helaas belde gisteren een koppel af: buikgriep. Er zijn plezantere manieren om 2008 in te gaan, maar goed, zieke mensen horen thuis in bed en niet op een feestje rond te hangen. Dus moesten mijn vriend en ik last minute iets verzinnen voor de aperitiefhapjes waarvoor E en T normaal zouden zorgen. Het werden gamba’s in sherrysaus en een gemakkelijkheidsoplossing: ovenhapjes van de Delhaize. De hapjes werden vergezeld van een glaasje cider met calvados en groene appeltjes en daarna een glaasje schuimwijn met hibiscusbloem. C en H verrasten ons met een vishapje: gerookte zalm met paling en zure room. Daarna serveerden ze een overheerlijke courgettensoep. En toen was het tijd voor een korte eetpauze. 😉
Daarna was het weer onze beurt. Mijn vriend en ik hadden ons het hoofdgerecht toegeëigend. Omdat ik wel hou van een experimentje probeerde ik een totaal nieuw recept uit. We hadden geen backupplan. Als het mislukte konden we ter vervangen enkel nootjes en olijfjes aanbieden en heel veel drank, natuurlijk! We kozen een gerecht van de onvolprezen Jamie Oliver die mij al veel leuke kookmomenten bezorgd heeft. Maakten we klaar met behulp van onze oven: kip gevuld met bospaddenstoelen in een korstje van bladerdeeg afgewerkt met een sausje van mosterd, room en witte wijn. Een supersimpel gerecht dat wonderwel meeviel. (Ofwel waren onze gasten uitmuntende leugenaars.) Enige nadeel: ik vond het net te veel. Al schenen de heren aan tafel er een andere mening op na te houden, want zij smikkelend graag de restjes van de dames op.
Daarna lastten we een superlange eetpauze in en klommen we iets voor twaalf naar het dak om aldaar te genieten van 360 graden vuurwerk in Leuven en omstreken. Met een glaasje cava in de hand keihard gelukkig nieuwjaar roepen naar de buren. Een fantastisch moment. We kusten mekaar (de ene al iets langer dan de andere) en genoten.
Voor het dessert was er niet meer zoveel plaats in mijn maag, maar wie kan er nu neen zeggen tegen verrukkelijke zelfgemaakte chocomousse en vanille-ijs van Häagen-Dazs? Er was ook nog appeltaart, maar die heb ik toch maar laten staan. Er zijn grenzen aan mijn maag- en darmcapaciteit.
Vandaag moesten we rond het middaguur (pijnlijk) al bij mijn familie zijn. We werden getrakteerd op overheerlijke koude schotels met zalm, tongrolletjes en ananas en tomaat garnaal. Er was ook een vleesschotel, maar daar heb ik niets van genomen. Het was lekker en ook een beetje decadent. Al dat overvloedige eten terwijl er elders op de wereld mensen sterven van de honger. Rond het vieruurtje werden dan de authentieke Limburgse vlaaien bovengehaald, aangevuld met het overschot van de appeltaart van gisteren. Ik kreeg een cadeautje. We speelden een spelletje Machiavelli dat ik bijna won (maar net niet helemaal) en toen was het tijd om naar Leuven terug te keren.
Ik zal de komende weken wat meer moeten sporten, denk ik. Maar eerst nog een receptie op het werk, morgen!
De kaarsjes zijn aangestoken, de tafel is gedekt, de oven voorverwarmd. Nu is het alleen nog wachten op de gasten. En dan: party time!
Op ons balkon:
