Deze avond stond in het teken van de jaarlijkse nieuwjaarsbrief van mijn petekindje. Die brief wordt elk jaar met een tikkeltje meer overtuiging voorgelezen. En dit jaar zelfs voorzien van een streepje Frans. Oui, oui! Trots op mijn als een kool groeiend petekindje, maar tegelijkertijd een confrontatie met de tijd die steeds sneller lijkt te gaan. Kan iemand mij laten weten waar die pauzeknop staat?
Na het traditionele glas champagne genoten we samen van de heerlijke antipasti van Il Pastaio (ongelooflijk: mijn petekindje en zijn twee jaar jongere broertje aten in hun eentje bijna de helft van de antipasti op), gevolgd door een heus pastabuffet met lasagne, ravioli en spaghetti. Even vreesde ik zelfs dat we te weinig pasta in huis hadden, maar dat bleek toch niet het geval. Amai, die twee tieners kunnen eten.
Na het eten speelden we samen spelletjes. Na het traditionele rondje Exploding Kittens, merkten de jongens de doos van het spel Trial by Trolley op, dat in onze kast stof stond te vergaren. De eerste en meteen ook laatste keer dat we dit spel speelden, viel dit wat tegen, maar kijk, om mijn petekindje een plezier te doen, wilde ik het graag een tweede kans geven. En kijk, de jongens vonden het zelfs leuk en het viel mij om de één of andere reden ook beter mee dan de vorige keer. Wellicht omdat de jongens het plezant vonden. 😉
We sloten de avond af met een paar bescheiden whisky proevertjes voor de vader van mijn petekindje en namen afscheid na een bijzonder geslaagd feestje.
