Een droomhuwelijk in Kasteel Ter Wallen

Dit verlengde weekend (ja, ik behoor tot de gelukzakken die vrij hebben op 11 juli) waren we te gast op het huwelijksfeest van onze kameraad uit Leuven en zijn sympathieke bruid uit Australië. Na hun sober wettelijk huwelijk hadden onze vrienden een heel weekend uitgetrokken om hun liefde te vieren in intieme kring. Naast hun drie dochters, de ouders van de bruidegom en hun partners en de zus van de bruidegom met haar partner en twee kinderen, waren mijn vriend en ik de enige vrienden van het koppel op het feest. Een hele eer om aanwezig te zijn op zo’n bijzonder moment!

Het hele weekend was zeer professioneel georganiseerd, met een kamerverdeling, een meeneemlijst, een spotify playlist waaraan je zelf nummers kon toevoegen en een tot op het uur uitgewerkt programma. Laat me zeggen dat ik danig onder de indruk was!

Omdat Kasteel Ter Wallen in Izegem nu eenmaal niet bij de deur ligt en mijn vriend en ik als opdracht hadden voor de quiches en de salades te zorgen voor de lunch zaterdag en we ook wat drank en spelletjes bij hadden, huurden we een cambio voor het ganse weekend. En ik moet zeggen: die cambio zat heel goed vol.

Iets voor elf uur zaterdagochtend arriveerden we op het domein, als allereerste gasten. We omhelsden onze vrienden en hun drie dochters, laadden de frigo’s vol met onze etenswaren en flessen wijn, prosecco en cava en verkenden vervolgens een deel van het huis en het terrein. De kamers zelf waren nog niet ter beschikking, want die moesten nog schoongemaakt worden. Ik was vooral onder de indruk van de demonstratie van de industriële vaatwasser die in half uur alle inhoud brandschoon kreeg. Ik wist niet eens dat zo’n ding bestond!

De andere gasten druppelden met mondjesmaat binnen. Mijn vriend en ik stelden ons voor en maakten kennis met alle familieleden. Eén van de gasten merkte op dat er niet gedacht was aan mayonnaise en ketchup. Voor mij niet zo’n probleem, maar er zijn mensen die niets kunnen eten zonder een sausje daarbij. 😉 De bruid was daarnaast ook ongerust over een potentieel Viennetta-tekort. En dus boden mijn vriend en ik aan om naar de Delhaize vlakbij te rijden en nog wat inkopen te doen. Ter plekke lieten we ons verleiden tot de aankoop van wat aperitiefschoteltjes. Altijd leuk om ‘s avonds nog wat te knabbelen te hebben bij een glaasje wijn.

Toen we terug waren, was het tijd om aan de lunch te beginnen. Ik had voor de gelegenheid quiches gekocht bij Guykes quiches. En ook de vader van de bruidegom had wat quiches en salade meegenomen. De hoeveelheid quiches bleek redelijk goed gemikt te zijn. Er was wat overschot, maar niet geweldig veel. Sla was er duidelijk wel veel te veel. Ik dacht: met zoveel vegetariërs in het gezelschap geraakt die sla wel snel op, maar dat was verkeerd ingeschat. De zon was van de partij en het was genieten van de lunch onder de parasols buiten op de patio. Alvast een goed begin.

Na de lunch werden we opgedeeld in drie groepen voor de schattenjacht die de drie dochters in mekaar gestoken hadden (stevig geholpen door de bruidegom, daar twijfel ik niet aan). Mijn vriend en ik vormden een team met de bruid en de bruidegom en we wonnen de schattenjacht met sprekend gemak. Het competitiebeest in mij was alvast tevreden.

Vervolgens kleedden we ons om en brachten we de rest van de namiddag in het zwembad door. Mijn vriend en de partner van de zus van de bruidegom vonden een hele hoop opblaasbare spullen in de kelder en zo kwam het dat het niet zo grote zwembad vol dreef met luchtmatrassen, zwembanden en zelfs een heuse zwaan. Tof! En ook aan de inwendige mens werd gedacht, want de bruid voorzag ons de ganse namiddag door van fruit, macarons en ijsjes. Zalig!

De namiddag vloog voorbij. We leerden de jongedames chapeau spelen en ook het exploding kittens spel was een hit. Alvorens aan het avondmaal te beginnen, spoelden mijn vriend en ik het zwembadwater van ons af onder de douche. We waren net gezellig aan het ‘knuffelen’ toen de bruid op de deur klopte met de melding dat het avondeten klaar was. Hum. 😉 Continue reading →

De orchideeëndief

Vorige vrijdag trouwde onze kameraad met zijn grote liefde uit Australië. Na alle administratieve obstakels overwonnen te hebben (ze is geboren in Taiwan, maar woont in Australië), bleef het spannend tot het laatste moment, want ze moest een negatieve PCR-test voorleggen om op het vliegtuig te kunnen stappen en je weet nooit waar je dat vervelende virus opdoet. Gelukkig was de test negatief en kon onze kameraad eindelijk een zucht van verlichting slagen toen ze op het vliegtuig zat.

Omdat ik niet persoonlijk een bloemetje kon gaan afgeven aan het stadhuis van Leuven, stuurde ik hen de dag vóór hun huwelijk een mooie, witte orchidee op. Helaas, de orchidee raakte nooit op de bestemming. Blijkbaar nam één van de buren in het appartementsgebouw de bloemen in ontvangst en verdwenen deze vervolgens spoorloos.

Echt, daar kan ik nu eens helemaal niet bij. Wie pikt er nu bloemen die voor iemand anders bestemd zijn? Stel dat dit bloemen waren voor iemand die ziek is of iemand verloren heeft? En dan nog, in eender welke omstandigheid, zoiets doe je toch niet?

Onze vriend heeft ondertussen een bericht opgenomen in de inkomhal van zijn appartementsblok, maar ik maak me geen illusie. Die bloemen dagen ongetwijfeld nooit meer op.

A geeky wedding

Lang geleden dat mijn vriend en ik nog eens op een trouwfeest uitgenodigd waren. Een goeie reden voor mijn vriend om over te vliegen uit Genève, dus. Het koppel dat ons uitnodigde heeft ondertussen drie kinderen samen en een zoon uit een vorige relatie om het aantal even te maken. Onze vrienden waren stiekem vorig jaar al in het huwelijksbootje gestapt, maar gaven pas dit jaar hun feest. Hun uitnodiging had als titel ‘Een Samenzwering Ontmaskerd’ en dat had niet beter gekozen kunnen zijn, want wij wisten echt helemaal van niks. Knap gedaan!

Het leuke aan een trouwfeest op latere leeftijd is dat er allemaal wat minder decorum aan te pas moet komen. Gewoon een toffe locatie (de bijna gloednieuwe zaal Libbeke in Lubbeek), wat simpele hapjes, broodjes om de honger te stillen en veel dessertjes om de zoetekauwen gelukkig te maken. (Met als pièce de résistance een huwelijkstaart in de vorm van de Lord of the Rings boeken, one ring to rule them all! De bruid zag er trouwens uit als een elfenkoningin.) En oja, cava en wijn om te klinken op het gelukkige bruidspaar.

Maar het allerbeste aan dit feest is dat ik nog eens helemaal uit de bol ben kunnen gaan op de dansvloer. Na de openingsdans ben ik beginnen dansen tot het feest (naar mijn aanvoelen te vroeg, maar we zijn dan ook geen twintig meer) rond half twee ten einde liep. Met nu en dan een pauze om iets te eten of te drinken. Mijn vriend en ik hielpen nog wat met opruimen en belden vervolgens een taxi om ons terug naar Leuven te brengen. Moe gedanst.

Fijn feest, fantastisch koppel!

PS: De dag nadien wel stijve spieren van het headbangen.

Huwelijksfeest in Kasterlee

Lang moesten mijn vriend en ik elkaar niet missen, want na ons afscheid op de luchthaven, landde hij vier dagen later alweer op Brussels National Airport. Niet dat hij van plan is elk weekend terug te vliegen, maar voor wat wellicht het laatste trouwfeest in zijn familie zal zijn (tenzij er mensen gaan scheiden en hertrouwen), kan een mens al eens een inspanning doen, nietwaar?

Aangezien onze auto in Genève was achtergebleven, spoorden we naar Herentals, alwaar de vader van mijn vriend ons kwam ophalen aan het station. We dropten onze bagage af bij zijn ouders (we zouden die nacht bij hen blijven logeren, de moeder van mijn vriend kon haar geluk niet op), ik trok mijn feestschoenen aan en we waren er klaar voor!

De dag was op weergebied ietwat aarzelend begonnen, maar tegen dat wij ons samen met de ouders van mijn vriend om 19.30u aanmeldden bij De Notelaar, scheen de zon stralend. Het deed me dan ook plezier dat we buiten in de laatste stralen van de avondzon van het aperitief konden genieten. Natuurlijk was hét gespreksonderwerp bij uitstek onze verhuis naar Genève.

We belandden aan tafel bij de broer en zus van mijn vriend en een hele hoop neven en nichten langs zijn vaders kant waarvan ik onmogelijk alle namen kon onthouden. Het eten was heerlijk, de drank vloeide rijkelijk en ondanks het geknoei van de DJ (mixen kon hij niet en tussen vele nummers viel gewoon een stilte) was ik niet van de dansvloer weg te slaan. Er dansten niet zoveel mensen, wat maakte dat al mijn verzoeknummers onmiddellijk werden ingewilligd. 😉

Dé ontdekking van de avond was de photobooth waarvan mijn vriend en ik vol enthousiasme gebruik maakten. Super leuk dat de fotootjes er meteen in tweevoud uitrolden. Eén exemplaar om in het boek van de bruid en bruidegom te plakken, een tweede exemplaar als aandenken voor onszelf. Geniaal eenvoudig.

Naar goede gewoonte sloten mijn vriend en ik het feest af. Wat betekende dat zijn ouders ook helemaal tot het laatst gebleven zijn. Rond vier uur (ongeveer, het laatste gedeelte van de avond staat me niet meer zo helder voor de geest) lagen we in bed. Echt ontzettend genoten van dit feest!

A 007 wedding

Wie had durven dromen dat deze derde oktober 2015 zo’n fantastisch herfstweer in petto zou hebben? Het heerlijk warme herfstzonnetje zette haar beste beentje voor tijdens de trouwcerenomie die zich volledig buiten afspeelde. Ik denk dat onze bruid en bruidegom op voorhand hun ziel verkocht zouden hebben voor dit uitzonderlijke scenario.

De ceremonie was mooi en erg persoonlijk. Geen oubollige priesters of vrijzinnige begeleiders kwamen eraan te pas, neen, gewoon toespraken van vrienden en familieleden, doorspekt met een vleugje humor en grappige presentaties. De vader van de bruidegom slaagde met zijn ontroerende toespraak erin menig aanwezige een traantje te laten wegpinken. De kers op de taart was natuurlijk de symbolische verbinding in de echt door de broer van de bruid, die toevallig ook schepen van burgerlijke stand is. Zeer mooi.

Het ganse feest stond in het thema van James Bond. Mijn bijdrage aan het thema beperkte zich tot een behoorlijk diep decolleté, maar er waren mensen met speelgoedgeweertjes en zelfs iemand die verkleed kwam als Q. Erg origineel allemaal. De bruid had voor de gelegenheid een retrojurkje aangetrokken, niet helemaal mijn smaak, maar ze zag er dolgelukkig uit en dat is nog altijd het belangrijkste.

Het feest zelf zat bijzonder origineel in mekaar. Geen klassiek avondfeest, maar een walking dinner met allerlei hapjes, aangevuld met een oesterbar (hoera!) en sushibar (nogmaals hoera!). De sushi viel wat tegen: duidelijk sushi die op voorhand ingevroren was om daarna ontdooid te worden, maar de oesters waren fenomenaal. Heb mij er bijna een indigestie aan gegeten. Het probleem met oesters is wel dat dit niet erg vult. Geen erg, ik was van plan mij uitgebreid te goed te doen aan het dessertbuffet. Helaas was ik wat te laat bij de les, want veel meer dan een klein potje chocomousse heb ik niet kunnen buitmaken. Ook de middernachtelijke minestronesoep vulde niet voldoende mij een volledig voldaan gevoel te geven. Aan de andere kant is het wel fijn om eens niet met een overladen maag thuis te komen van zo’n feest.

Het koppel had echt alle registers open getrokken om iets speciaals van dit feest te maken. Een goochelact was de opmaat voor een avondje casinospelen. Ik waagde mij aan een paar spelletjes poker, maar na een paar rondjes was mijn voorraadje jetons zodanig geslonken dat ik mij genoodzaakt zag de handdoek in de ring te gooien. Blijkt dat altijd bluffen niet zo’n goeie strategie is voor een pokerspel. Gelukkig speelde de dj uitstekende muziek op de dansvloer en kon ik mij daar volledig uitleven.

Zo rond een uur of vier vonden we het welletjes en keerden we terug naar huis. Moe gedanst en terugkijkend op één van de meest originele feesten tot nu toe in onze vriendenkring.

Het laatste weekend van augustus

Vierden mijn vriend en ik het huwelijk van een lieve collega met haar al even lieve man in een geel-wit gestreepte circustent. De heren hadden allemaal streepjeskousen aan en de bruid (dressed in red lace) zag eruit als een sprookje. De tocht naar de locatie in Wijgmaal waar het feest plaatsvond, was een hele onderneming door de vele wegenwerken. Uiteindelijk slaagde de taxichauffeur er niet in ons voor de deur af te zetten en moesten we te voet de spoorweg oversteken. We geraakten echter heelhuids aan de overkant en presenteerden ons cadeautje in een mosselpot.

Toegegeven, het eten mocht misschien een beetje meer geweest zijn (de groenten waren al op lang voordat de laatste stukjes vlees arriveerden), maar aan de andere kant, op die manier stonden we niet met een opgeblazen gevoel op de dansvloer. De muziek was goed en the crowd schudde maar al te graag de beentjes los. Ik heb me alleszins geweldig geamuseerd. En we geraakten veilig thuis dankzij mijn andere lieve collega en zijn vriend die ons met hun cambio wagentje thuis voor de deur afzetten.

De dag nadien voelde ik me een beetje minder fris. Blijkbaar door ons verblijf in IJsland de alcohol wat ontwend geraakt. Maar goed, veel werd er van mij niet verwacht die zondag. Ik verwerkte wat fotootjes en maakte een wandeling door de autovrije straten van Leuven terwijl mijn vriend een zestal vrienden ontving voor een lan-party. Terwijl de heren elkaar afknalden, zette ik commentaar bij mijn fotootjes. ‘s Avonds lieten we Thais en sushi aan huis bezorgen om de hongerige magen te voeden. Raad eens voor wie de sushi was? 😉

Zoals het er nu naar uit ziet, zal ik alle IJslandfoto’s volledig verwerkt hebben én van commentaar voorzien hebben, iets meer dan een maand na de reis. Een persoonlijk record.

A beautiful day for a wedding

Wat een fantastisch huwelijksfeest! En wat een schitterende locatie is dat Kasteel van Brasschaat, zeg! Ondanks de nogal twijfelachtige weersvoorspellingen werden we begroet door een stralend zonnetje toen we onze wagen parkeerden in het park van Brasschaat. We waren een beetje aan de vroege kant, want de moeder van de bruidegom (die alles geregeld had voor haar zoon en zijn Chinese vrouw, omdat het nogal moeilijk is een feest in België te organiseren als je zelf in Chicago woont) was nog net de laatste orders aan het personeel aan het uitdelen. Geen bridezilla, maar een mother-of-the-groomzilla. 😉 Ze was duidelijk nerveus, maar heette ons erg hartelijk welkom en schoof mij een overgebleven corsage over de pols. Meteen de allereerste keer in mijn leven dat ik zo’n ding droeg.

We feliciteerden de bruid (mét een zwanger buikje, jaja, als mijn vriend iets doet, dan doet hij het meteen goed) en bruidegom en de ouders. De ouders van de bruid waren helemaal uit China overgevlogen, het was hun allereerste keer in België en het moet voor hen best wel een angstaanjagende bedoening geweest zijn, al die Europeanen die hen per sé wilden kussen terwijl dat in China helemaal niet gebruikelijk is. Gelukkig was er een tolk die kon vertalen zodat ze toch iets begrepen van wat er gezegd werd.

Tijdens de receptie druppelde hoe langer hoe meer volk binnen dat ik nog herkende vanuit een grijs verleden, toen onze vriend nog gewoon in Leuven studeerde en samen met mijn vriend verjaardagsfeestjes gaf. Heel veel bekende gezichten dus. Echt fijn om sommige mensen na al die jaren nog eens terug te zien en te spreken. De meesten waren nog geen haar veranderd (alhoewel sommige heerschappen misschien wel wat minder haar hadden dan vroeger).

We kregen een plek aan de Italiaanse tafel toegewezen en hernieuwden de kennismaking met de Zweedse ex-collega van de bruidegom en haar Engelse echtgenoot, door het toeval in België terechtgekomen. Ook heel erg grappig: de neef van de bruidegom die aan mijn rechterhand zat bleek ooit (hij was toe nog een middelbare scholier) nog mijn IRC-kanaal overgenomen te hebben. Iets waar ik toen niet echt mee kon lachen. Gelukkig had ik toendertijd veel IRCadmins als vrienden, dus het euvel was al snel verholpen en hij werd eens goed op zijn plek gezet. Nu was hij helemaal volwassen en konden we eens goed lachen met het voorval. De neef bleek trouwens een erg sympathieke vriendin te hebben die net zoals ik veel met sociale media bezig was.

Na de speeches van de bruidegom en de ouders van de bruid en de bruidegom was het ergens tussen het hoofdgerecht en het dessert aan mij. Ik had mijn research grondig gedaan en was door gans mijn fotocollectie (sinds 2001) gegaan om foto’s van de bruidegom in min of meer compromitterende poses te verzamelen. Een mooie staalkaart van al de feestjes die we samen vierden en van onze vriendschap. De bruidegom wist dat ik iets zou tonen en had zich op voorhand al wat zorgen zitten maken of hij daarna nog wel zijn Chinese schoonouders onder ogen zou kunnen komen, maar ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik het allemaal erg braaf gehouden heb.

We sloten de namiddag af met een ongelooflijk fantastisch dessertbuffet en kregen als afscheid nog een Chinese spaarpot in de vorm van een kat mee. For good luck! Dat de (bijzonder gelukkige) moeder van de bruidegom mij nog een prachtig bloemstuk in de handen drukte als dank voor de speech, maakte mijn dag helemaal af.

Eentje om in te kaderen en later, als hun baby groter is, met plezier op terug te blikken.

Het laatste huwelijk van 2013

Tenzij iemand van onze vrienden van plan is een quickie wedding te doen, hebben we er dit weekend onze laatste trouwpartij voor 2013 opzitten. Het weer kon moeilijk slechter, maar de bruid en de bruidegom lieten het niet aan hun hart komen.

Tijdens de (zeer klassieke) viering zorgde de Afrikaanse priester met het geweldige accent en zijn leuke grapjes voor de vrolijke noot. Pastoor Innocent (met zo’n naam moet je wel pastoor worden) drukte het koppel op het hart dat hij ook zeer graag kindjes doopte en zorgde voor een onverwacht moment toen zijn Indische vriend (ook pastoor) in het Sanskriet een traditioneel lied bracht. Echt prachtig. Het stopte zelfs even met regenen!

Na de dienst werden al de aanwezigen in de kerk uitgenodigd om een glaasje te drinken op het appartement van de pasgehuwden dat zich letterlijk op twintig stappen van de kerk bevond. Het terras was gelukkig overdekt met een tent en iedereen paste er wonderwel in. Al een geluk dat de meubels al verhuisd waren naar de nieuwe woonst die de bruid en de bruidegom binnenkort zullen betrekken.

Het huwelijk en het avondfeest vonden plaats niet ver van mijn ouderlijke woonst, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om langs te gaan voor een bezoekje. Dat was alweer veel te lang geleden. De tijd gaat zo snel tegenwoordig en onze agenda zit zo vol dat het er gewoon niet vaker van komt. Maar kijk, dan doet er zich een onverwachte opportuniteit voor om de ganse namiddag bij elkaar door te brengen. Mijn broertje en zijn vriendin waren zo lief geweest om sushi voor ons te voorzien. En óf dat smaakte na die paar glaasjes schuimwijn!

We babbelden gezellig bij en voordat we er erg in hadden was het tijd om naar het avondfeest te vertrekken voor – jaja – alweer een paar glaasjes schuimwijn. De fotograaf had mij (en dan vooral mijn toestel) al gespot in de mis en kwam een hbabbel met ons slaan. Leuk, maar voordat ik het wist, werd ik gebombardeerd tot reservefotograaf. Nu heb ik wel altijd mijn toestel bij op zulke feestelijke gelegenheden, maar ik heb het liever dat bruid en bruidegom mij op voorhand vragen om foto’s te nemen, zodat ik mij er een beetje op kan instellen. Maar goed, een goede fotograaf moet ook kunnen improviseren, nietwaar? Dus maakte ik foto’s van het buffet, de taart en de openingsdans. Hopelijk voldoen ze wat aan de verwachtingen, want de fotograaf had zelfs voorgesteld enkele foto’s van mij in het trouwalbum op te nemen (stress!).

De muziek was een pak beter dan op het vorige trouwfeest, maar de sfeer wat minder goed. Dit was duidelijk een publiek dat niet erg op dansen was gesteld en na de polonaise liep de dansvloer dan ook een beetje leeg. Jammer, deze dj verdiende beter! (En ik kan er niks aan doen, maar het seksitische Blurred Lines is toch echt wel dé hit van deze zomer!)

Enfin ja, rond drie uur sloten we het feest af (al het jong volk was toen al lang naar huis, de watjes!) met een herhaling van de prachtige gechoreografeerde openingsdans van het gelukkige koppel en namen we afscheid.

De zondag erna sliepen we tot ‘s middags en hingen we wat rond. Gelukkig besloten we ‘s avonds naar de viering ter gelegenheid van 20 jaar Cirkus in Beweging te gaan kijken. Een welgekomen afwisseling die voorkwam dat we de ganse dag achter onze pc zouden blijven suffen.

Wisselweekend

En opeens liep augustus ten einde en klopte september aan de deur… Al viel daar op weerkundig vlak gelukkig weinig van te merken. Door NMBS-vertragingen (what’s new) miste ik vrijdagavond de opening van de septemberkermis, gelukkig lukte het wel om een tafeltje te bemachtigen in de nieuwste hippe eetplek in Leuven. Na het avondmaal bleven we nog even plakken aan de bar waar we enkele oud-collega’s van mijn vriend ontmoetten en herinneringen ophaalden aan de tijden dat er nog gefeest werd tot de zon op kwam.

Zaterdag stond volledig in het teken van het trouwfeest van een collega. We reden naar Zuid-Limburg (Montenaken om precies te zijn) voor een ceremonie die het koppel volledig zelf in mekaar had gestoken. De locatie was een voormalige kapel die nu dienst deed als cultuurcentrum. Een vriend van het koppel nam de honneurs waar als cerenomiemeester en een andere collega zorgde voor muziek. Het was echt prachtig. En er vloeiden heel wat traantjes (van geluk).

Om de tijd tussen de ceremonie en het avondfeest te overbruggen, gingen we op zoek naar een café of brasserie waar we ons met onze laptops konden neervlijen. Helaas, Montenaken blijkt niet zoveel hippe drinkgelegenheden te hebben als Antwerpen. Uiteindelijk belandden we in Café Marignan in Landen, waar ik een glaasje cava dronk om alvast in de stemming te geraken.

Om half zeven stipt stonden we aan de ingang van de Beekhoeve (nadat we eerst door een speelstraat moesten, de enige manier om de feestzaal te bereiken, don’t worry, we hebben extra traag gereden). We werden onthaald op heerlijke schuimwijn en hapjes en babbelden met de bijzonder sympathieke nicht van de bruid die we eerder ontmoet hadden op de housewarming van het gelukkige koppel. Eén voor één sijpelden de andere collega’s binnen en niet veel later werden we aan de tafel uitgenodigd voor een avond met lekker eten, goed gezelschap en dansvloerfun. Alleen jammer dat de muziek wat tegen viel. Een grote dubstepfan zal ik wel nooit worden en toen de dj’s (die écht niet konden mixen) dan eindelijk rock begonnen te spelen, waren al de andere collega’s al naar huis en was onze pijp zo ongeveer uit. We namen zo rond kwart na drie afscheid van de bruid en bruidegom die eruit zagen alsof ze nog wel een paar uurtjes konden doorgaan. Ach, to be young again!

Mijn vriend had net de motor gestart toen ik in een @reply op twitter las dat mijn collega, die ondertussen al thuis was, haar handtas (met daarin gsm, portemonnée en zo) was vergeten en natuurlijk kon ze zonder de contactgegevens in haar gsm niemand bereiken (nope, geen sync of backup). De @reply dateerde al van een dikke twintig minuten geleden, maar ik belde toch maar het nummer van haar vriend. Al een geluk dat mijn iphone nog niet plat was. Veel heeft het alleszins niet gescheeld. Terug naar binnen en de handtas ergens van achter een gordijn gevist en beloofd de tas maandag mee naar het werk te nemen. Mijn goeie daad weer gedaan!

Zondag was een luie dag. Het enige wat op het programma stond, was een bezoek aan Zuki Sushi om een groupon bon te verzilveren die we cadeau hadden gekregen op ons feestje. Ik moet eerlijk toegeven, ik ben niet echt een groupon fan, maar zoals ze zeggen, een gegeven paard moet je nooit in de bek krijgen. Enfin ja, veel woorden moet ik er niet aan vuil maken: de sushi trok op niet veel. Spijtig dat we daarvoor helemaal naar Antwerpen moesten rijden. En nog spijtiger voor mensen die zo’n groupon bon gebruiken om een eerste keer sushi te gaan proeven. Wat een teleurstellende ervaring. Een boot van zogezegd 73 euro waarop niet eens 1 stukje sashimi viel te bespeuren. Een schande, toch wel.

Het eerste warme weekend van juli!

Of hoe een beetje zon van een sowieso al geweldig weekend een onvergetelijk weekend kan maken.

We trapten het weekend af met een dineetje met onze Leuvense vrienden U en G in restaurant Omaya. Tussen de heerlijke Libanese gerechtjes door hadden we meer dan genoeg tijd om gezellig bij te babbelen. Na het avondmaal trokken we naar de Oude Markt om nog een stukje Beleuvenissen mee te pikken.

We hadden het geluk dat er net een terrasje vrij kwam bij de Louvain Louvain om te genieten van een de mooie zomeravond. Na lang twijfelen bestelde ik een margarita. Can’t go wrong with that, dacht ik zo. Wrong! Langs één kant van het glas hing een substantie die mij aan zandkorrels deed denken. Bij nadere inspectie bleek dit een mengeling van zout en peper te zijn. Nu ben ik, ik geef het toe, wel een beetje een cocktailpurist. En het probleem bij cocktails in cafés is meestal dat ik vind dat ik die zelf beter kan bereiden. Maar er stond een hele rits cocktails op de kaart en ik dacht: ze zullen hier wel weten hoe een goeie cocktail te maken. Maar, beste mensen van de Louvain Louvain, een margarita moet een dun zoutrandje hebben langs de bovenrand van het glas, geen slabbetje dat langs één kant bijna de steel raakt. Dit randje is echt simpel aan te brengen: de rand van het glas insmeren met een beetje limoen of citroen, in zout deppen et voila! Peper hoort niet thuis in een margarita. Niet.

Enfin ja, gelukkig viel het optreden van Urban Trad wel te pruimen, met extra bonuspunten voor de mannen in rokjes!

Als afsluiter van de avond dronken we iets op het splinternieuwe terras van het al even splinternieuwe café-restaurant Houblon (waar vroeger ‘t Poske was). De cocktails waren peperduur (10 euro), maar stelden gelukkig niet teleur. Oef!

We lagen wat later in bed dan verwacht en hadden ook net iets meer gedronken dan gepland waardoor we niet optimaal uitgerust aan onze zaterdag begonnen. Enige punt op het programma: onze vrienden zien trouwen. Googlemaps leidde ons (en nog een paar andere genodigden) eerst naar een foutieve kapel, maar gelukkig waren we nog net op tijd in de juiste kerk in Melsele om het huwelijk van de onvolprezen werkmens bij te wonen. Een mooie viering met live muziek en een heel goede pastoor (dat kom je niet zo vaak tegen) die op een ontspannen manier met het koppel en de bruidskindjes omging.

Na de viering (die om kwart na één gedaan was) hadden we nog wat uurtjes te overbruggen tot het avondfeest. We reden eerst naar Park Spoor Noord omdat deze plek me aangeraden werd door Antwerpenkenners. Na even rondrijden vonden we een parkeerplaatsje én een gezellige plek op het terras van Café Zeppelin. We twijfelden op welk terras op het Damplein we ons middagmaal zouden nuttigen, maar het pleidooi van de joviale uitbaatster van Café Zeppelin trok ons over de streep. Ik hield het bij een simpel soepje en een vers geperst fruitsapje. Soberheid voor de uitspatting of zoiets. De zon op mijn gezicht en de rust van het plein deden mij helemaal ontspannen en ik was opeens niet meer zo gehaast om Park Spoor Noord te verkennen.

Even getwijfeld om onze laptops te halen en gewoon lui te blijven zitten op het terrasje, maar dan toch maar opgestaan om wat te wandelen. Park Spoor Noord zag er heel gezellig uit, maar ook heel zanderig en vol met waterspetterende kinderen. Mijn vriend had zich in de auto omgekleed zodat hij de namiddag niet in kostuum moest rondlopen, maar ik had geen reservekleren bij. Dus besloten we toch maar iets minder stoffige oorden op te zoeken. Het dak van het MAS bijvoorbeeld! Het was de eerste keer dat mijn vriend van het adembenemende uitzicht op de Schelde en het Eilandje kon genieten en ik vond het fijn dit samen met hem te kunnen delen.

Na deze zware beklimming (kuch) vonden we dat het tijd was voor een drankje! We nestelden ons op een terrasje vlakbij het MAS, klapten onze laptop open en genoten van het mooie weer tot het tijd was om te vertrekken naar De Jachthoorn in Kontich voor een werkelijk formidabel feest. Alles was perfect: de stralende bruid en bruidegom, de mooie tuin van de feestzaal, de champagne, de schitterende zon, het diner, de sympathieke mensen aan onze tafel, het overweldigende dessertenbuffet (het aanbod was zo groot dat het gewoon onmogelijk was om van alles iets te proeven),.. Later op de avond haalde de dj tot mijn grote vreugde het stevigere werk uit de kast zodat ik me nog eens helemaal kon laten gaan op de dansvloer. Én we zaten aan de ‘jonge’ tafel en laat ik dat nu een geweldig compliment vinden, zie!

De zondag sliepen we uit tot één uur ‘s middags. De rest van de dag had ik voor mezelf, want mijn vriendje ging naar een lan-party bij vrienden. Ik maakte een wandeling door het zonovergoten zondagse Leuven en genoot van de rust in de straten en de spelende kinderen in het speeltuintje bij Sint-Maartensdal.

Een weekend om in te kaderen.

Yet Another Blog

Life on my side

huwelijk