Genève – 3 november 2018

Ik heb met mijn vriend afgesproken dat ik zaterdagochtend zou uitslapen. Ik klop tegenwoordig lange dagen op het werk en ik wil van de gelegenheid gebruik maken om wat slaap in te halen. Van zodra ik wakker ben, stuur ik een berichtje zodat hij naar het hotel kan komen om samen te ontbijten. We treffen elkaar in de lobby en zoeken een tafeltje in de ontbijtruimte. Het ontbijt in het hotel is ok, maar ik ben lichtelijk teleurgesteld dat er geen scrambled eggs zijn. Gelukkig is er wel de mogelijkheid om een eitje te koken. We hebben geen grootse plannen vandaag, dus nemen we onze tijd. De situatie is al een pak minder ongemakkelijk dan de vorige dag. En zolang het gesprek niet op onze huidige relatiecrisis komt, gaat alles prima. Het voelt allemaal erg vertrouwd: samen aan een hotelontbijt bijpratend over de laatste ontwikkelingen op het werk.

Het is een zachte, droge herfstdag in Genève en we besluiten daarvan te profiteren om een gedeelte van Genève te bezoeken waar we nog niet vaak geweest zijn: Carouge. Carouge maakt onderdeel uit van Genève, maar begon als een apart stadje dat in de 18de eeuw gebouwd werd door Victor Amaudeus III, de koning van Sardinië, om te concurreren met Genève. De architectuur van deze stadswijk doet eerder mediterraan aan dan Zwitsers, wat Carouge een heel gezellige uitstraling geeft. Alleen jammer dat het bewolkt is, want met de zon komt dit stadsgedeelte ongetwijfeld nog beter tot zijn recht.

We wandelen van mijn hotel naar de Tourist Office. Ik vlieg pas maandagochtend terug, wat ons de gelegenheid geeft om zondag samen iets leuks te doen. Nu we toch met elkaar opgescheept zitten, zullen we er maar het beste van maken. 😉 Ons eerste idee is een uitstapje naar Chamonix boeken, maar dat raadt de vriendelijke dame in het Tourist Office ons af. Blijkbaar zijn de kabelbaan en veel van de andere attracties daar gesloten. Ze stelt ons als alternatief een bezoekje aan Glacier 3000 voor. Best wel een prijzig uitstapje, maar hey, een mens leeft maar één keer…

De temperaturen zijn bijzonder mild voor de tijd van het jaar, net zoals een jaar geleden, toen ik zielig en werkloos door de straten van Genève dwaalde. Het contrast met dit jaar kan amper groter zijn. Vorig jaar voelde ik me miserabel omdat ik geen doel in mijn leven had, maar ging alles goed tussen mijn vriend en mezelf en nu is de situatie volledig omgekeerd. De ironie ontgaat me niet.

We volgen een wandeling die aangegeven staat op het plannetje dat we in ons hotel vonden. De wandeling start bij de Pont Carouge, die ons naar de overkant van de Arve brengt. Ergens in de helft van de wandeling stappen we een bakkerij binnen om iets kleins te eten. Het stevige ontbijt maakt dat we allebei niet veel honger hebben en ik kies het kleinste belegde broodje dat ik in de toonbank zie liggen. Helaas blijkt dit een ongelukkige keuze te zijn. Het broodje is langs beide zijden dik ingeboterd en als er iets is wat is helemaal niet lekker vind (buiten koffie), dan is het boter. Ik besluit het broodje te laten liggen en beperk mijn lunch tot een glas Chasselas.

Na deze korte lunchpauze blijkt opeens de zon door de wolken gebroken te zijn. De laagstaande herfstzon schildert de gevels van de huizen in een warme gloed. Prachtig. De wandeling is naar onze goesting veel te snel gedaan en we lopen nog een stuk verder langs de Arve tot aan de Pont Hans-Wilsdorf, die me altijd een beetje doet denken aan de Helix Bridge in Singapore. Aangezien ik de lunch heb overgeslagen, heb ik plek voor een vieruurtje en de heerlijke pannenkoek met Zwitserse chocolade van Muller’s Factory blijkt ideaal om dit hongertje de kop in te drukken.

Onze wandeling brengt ons naar de oever van het Meer van Genève en het voelt als een fijn weerzien met een oude bekende. We lopen tot aan het nieuwe zandstrand dat momenteel nog volop in opbouw is en maken dan rechtsomkeert om te aperitieven in de oude stad. Ons eerste plan is kaasfondue te gaan eten bij Les Armures, maar we zien verschillende mensen het restaurant binnen gaan en weer naar buiten komen. Volzet, dus. Gelukkig hebben we door ons vieruurtje nog niet veel honger. We drinken twee heerlijke glazen wijn in Le Studio, een gezellige bar die zowaar ietwat betaalbare wijn serveert.

We proberen ons geluk bij een tweede restaurant dat volgens tripadvisor goeie kaasfondue serveert, maar ook daar blijkt alles volzet te zijn. We besluiten op goed geluk toch maar onze kans bij Les Armures te wagen. Misschien is er nog een plekje voor twee aan de toog. En jawel, we hebben geluk, we slagen erin twee barstoelen aan de toog te bemachtigen. De toog wordt bemand (of is het bevrouwd?) door een zeer competente Roemeense jongedame die wel een extra paar handen lijkt te hebben. Ze schenkt wijn, zet koffie, bereidt desserts en allemaal met de glimlach. Indrukwekkend.

We bestellen een portie kaasfondue met paddenstoelen voor twee personen en doppen ons brood in de heerlijke gesmolten kaas. We hebben het heel gezellig met ons tweetjes en slagen erin de discussies van de voorbije weken even te vergeten. Na het avondmaal lopen we naar het appartementje van mijn vriend om wat dikke truien, sjaals en handschoenen bijeen te pakken voor ons uitstapje naar Glacier 3000. Stiekem ben ik erin geslaagd mijn vriend te overtuigen dat het makkelijker is bij mij in het hotel te blijven slapen. 😉

Het doet deugd om weer zoals vroeger samen een bed te delen. Niet dat we deze crisis al achter ons kunnen laten. Daarvoor zijn er te diepe wonden geslagen. But not all hope is lost.

Van Leuven naar Genève – 2 november 2018

Het was met een dubbel gevoel dat ik de trein van Leuven naar Zaventem nam. Ik had de vluchten en een hotel in Genève geboekt zonder op voorhand af te stemmen met mijn (ex-?) vriend. Uiteraard had ik hem vervolgens wel laten weten dat ik naar Genève kwam. In de hoop een gesprek te kunnen voeren over onze steeds sneller afbrokkelende relatie. Mijn vriend is sowieso al geen held op het vlak van communiceren en sinds onze Koreareis is hij volledig dichtgeklapt. Mijn doel van de trip was een opening creëren om de communicatie tussen ons weer op te bouwen. Wat dan ook de uitkomst daarvan zou zijn.

Ik kocht me een smoothie op de luchthaven en na een korte vlucht landde ik in Genève. Mijn vriend stond me op te wachten in de aankomsthal van de luchthaven. Het eerste contact was behoorlijk awkward. Daar moet ik niet flauw over doen. We wisten ons allebei niet goed een houding te geven en kozen voor een eerder zakelijke begroeting.

Mijn vriend vergezelde mij op de bus naar mijn hotel (ik zag het niet zitten om in zijn appartement te blijven overnachten). Nadat ik mijn spullen op de kamer gedropt had, dronken we samen een glas Chasselas in de hotelbar. De situatie bleef ongemakkelijk en ik merkte dat de afstand tussen ons nog groter geworden was dan voordien. Mijn vriend was moe na een lange werkweek (in Zwitserland is Allerheiligen geen verlofdag en Allerzielen al helemaal niet). Na één glas namen we afscheid van elkaar. Hij vertrok naar zijn appartement en en liet me alleen achter in mijn hotelkamer. Niet meteen de start van het weekend zoals ik het gehoopt had.

Maar goed, morgen aan het ontbijt een nieuwe kans om de knopen te ontwarren.

Musée d’ethnographie de Genève – 17 augustus 2017

Het weekend van 18 en 19 augustus zouden mijn vriend en ik samen met onze vrienden uit Aubonne in Bern doorbrengen. Omdat we de laatste weken elkaar wel veel gezien hebben, maar niet zoveel één op één quality time met elkaar doorbrachten, reisde ik een dagje vroeger naar Genève. Na ons bezoekje aan de Mont Salève twee weken geleden, leek het ons leuk om zelf eens een parapente duosprong te proberen. Mijn vriend zorgde voor de reservatie en dan was het alleen nog afwachten of de weersomstandigheden zouden toelaten om te springen. Helaas, vlak na de sushilunch kregen we het bericht dat de sprong niet kon doorgaan: kans op onweer. Ik moet zeggen dat ik erg teleurgesteld was. Deze vakantie reeg de mooie dagen moeiteloos aan elkaar en net die ene dag dat wij gepland hebben om parapente te doen, is er kans op onweer. Bummer.

In de plaats daarvan gingen we dan maar naar het Musée d’ethnographie. Niet helemaal een waardige vervanger voor een parapente sprong, toegegeven, maar een onverwachte meevaller. Allez, ‘t is te zeggen, mijn vriend was er al eens eerder geweest en vond het de moeite om een keer samen te doen. Ik was danig onder de indruk van de uitgebreide collectie die vijf continenten en meer dan duizend culturen omvatte. Ook de collectie-opstelling was erg verfrissend. En dat de ganse collectie ondergebracht was in een speciaal daarvoor ontworpen gebouw, was zeker een bijkomende meerwaarde.

Ik laat jullie even meegenieten:

Na ons bezoekje aan het museum gingen we iets drinken op de Bateau-Lavoir op de Rhône. Een plek die ik verschillende keren gepasseerd was toen ik nog werkloos in Genève ronddoolde. Nu hadden we eindelijk de middelen en de gelegenheid om er samen iets te drinken. Dat maakte dan mijn glaasje schuimwijn dubbel zo goed smaakte!

We genoten van heerlijk Thais avondmaal in het piepkleine restaurantje Baï Toey, zo’n plek die ik zonder tripadvisor ongetwijfeld nooit gevonden had. En de prijs viel nog mee ook altijd een pluspunt in het dure Genève. Na het diner wandelden we op het gemak terug naar Charmilles, onderweg genietend van het zomerse sfeertje in de straten, waar veel inwoners van Genève zaten te relaxen van een avondlijk drankje aan de oevers van de Rhône.

Mont Salève en terugkeer naar België – 5 augustus 2018

Mijn vader, mijn vriend en ik starten de dag opnieuw met een gezamenlijk ontbijt in hotel Ibis Styles Genève Gare. Ik geniet de tweede dag op rij van pannenkoekjes met vruchtenconfituur. Ik weet niet hoe dat zit met jullie, maar pannenkoeken maken mijn dag altijd goed.

We nemen met z’n drieën de bus naar de Téléphérique du Salève. Volgens mij is mijn vader stiekem opgelucht dat hij niet te voet naar boven moet klimmen. 😉 Het ritje met de téléphérique is voorbij in een zucht. We hebben geluk dat we aan het raam vooraan kunnen staan en dus een uitstekend uitzicht hebben op de omgeving, terwijl we aan aan paar kabels omhoog getrokken worden.

Boven aangekomen nemen we de tijd voor een uitgebreide fotosessie met Genève en het meer op de achtergrond. Het gebeurt immers niet elke dag dat mijn vader overvliegt naar Genève. Voor hem toch een serieuze stap uit zijn comfortzone.

Voor ‘s middags heeft mijn vriend een tafeltje gereserveerd bij restaurant l’Observatoire, één van de drie restaurants op de Mont Salève. Normaal gezien een kwartiertje klimmen vanaf de téléphérique. Het is echter nog steeds bijzonder warm (zo’n 28 graden) en mijn vader heeft niet bepaald de gewoonte bergen te beklimmen. We doen het dus behoorlijke rustig aan en lassen voldoende pauzes in. Het lijkt me niet prettig dat mijn vader onwel zou worden, maar gelukkig gaat alles goed en raken we zonder problemen boven. Eén van onze rustpauzes brengen we door vlakbij een helling waar de parapentes vertrekken. We zien er op korte tijd drie vertrekken en het kriebelt bij mij om dit ook eens te proberen. Lijkt me geweldig om door het luchtruim te zweven.

Aangezien het restaurantaanbod boven op de berg erg beperkt is, hoeft het niet te verbazen dat de kwaliteit van het eten niet te vergelijken valt met Les Jardins du Léman in Yvoire. Mijn vader is niet echt enthousiast over zijn kip. Vooral de groenten moeten het ontgelden, wegens niet gaar genoeg naar zijn normen. Nu houd ik persoonlijk wel van beetgare groenten die nog knapperig zijn in de mond, maar op dat vlak is mijn vader een liefhebber van de klassieke Vlaamse keuken. Gelukkig is er nog een ijsje als dessert! En het uitzicht vanaf het terras mag er ook zijn. De toiletten daarentegen zijn redelijk schabouwelijk voor zo’n grote zaak. Gelukkig hangt er een aankondiging dat het sanitair binnenkort zal uitgebreid en gemoderniseerd worden. Geen overbodige luxe!

De afdaling gaat een pak vlotter dan de klim en we staan in een wip terug bij de téléphérique. Een paar minuten later staan we weer beneden, waar het een pak warmer is dan op de berg. We wandelen rustig naar de bushalte en zijn mooi op tijd voor de bus van 15.38u. Na afgestapt te zijn in Cornavin, ondernemen we een tweede poging om de Jet d’Eau van dichterbij te bewonderen. Helaas, we zitten net twee seconden op de Mouette en het ding wordt weer afgezet. Het zit mijn vader niet mee.

Wanneer ik mijn iphone wil opladen aan de externe batterij merk ik dat ik het verkeerde oplaadkabeltje heb meegenomen. Zeer vervelend, want ik heb de boarding pass van mijn vader en mezelf enkel in elektronische versie op mijn iphone. Gelukkig is mijn vriend zo lief om het kabeltje te gaan halen op zijn studio in Charmilles, terwijl mijn vader en ik iets gaan drinken in de Jardin Anglais. We krijgen er gratis entertainment bij, want in de kiosk vlakbij zijn er demonstraties van Boliviaanse dansen bezig. De kleurrijke kostuums en de vrolijke muziek passen perfect bij het schitterende zomerweer.

Mijn vriend is sneller terug dan verwacht en we besluiten als afsluiter nog iets hypertoeristisch te doen waarbij er niet te veel gewandeld moet worden: we nemen het treintje op zonneënergie dat ons langs allerlei bezienswaardigheden brengt. Helaas zijn er op de route langs de oevers van het meer veel werken aan de gang, waardoor een aantal bezienswaardigheden aan het zicht onttrokken zijn. Geen erg, mijn vader vindt het toch leuk.

Als allerlaatste wapenfeit in Genève eten we nog iets kleins op het terras van Edward’s Sandwiches. Nuja, kleins: ik beperk mij tot een wrap met zalm, maar mijn vader en mijn vriend kunnen beiden de lokroep van de burgers niet weerstaan.

Vervolgens gaan we langs het hotel om onze bagage op te halen en nemen we de bus naar de luchthaven. Uiteraard word ik er weer uitgepikt bij de security. Deze keer is het mijn bh die de scanner heeft doen afgaan. Het blijft boeiend om vast te stellen dat het telkens iets anders is dat de scanner doet afgaan: de ene keer mijn haarspeld, de andere keer mijn armband, dan weer mijn bh. En dat terwijl ik deze items altijd draag wanneer ik de security passeer. Ik denk er het mijne van. Mijn pa heeft het ook zitten. Hij moet zelfs zijn sandalen uitdoen en gans zijn koffer wordt onderzocht. Na controle blijkt alles in orde te zijn en mogen we beschikken.

We kopen nog wat chocola voor mijn moeder en mijn collega’s en zoeken een stoeltje bij de gate. Terwijl we wachten zit ik me af te vragen of er toch geen manieren zijn om dat boarding proces aangenamer en vlotter te laten verlopen. Nu staat iedereen al bijna een half uur vóór boarding in de rij aan te schuiven, omdat niemand wil dat zijn of haar handbagage uiteindelijk toch moet ingecheckt worden.

Wanneer we dan uiteindelijk aan boord zijn van ons vliegtuig, blijkt er vlak naast mij een hoogbejaarde dame te zitten. Haar familieleden zitten achter haar, dus ik help wat mee om haar veiligheidsgordel om te doen. Knap dat iemand van eind tachtig nog in staat is het vliegtuig te nemen. De rij voor ons zit een meisje van een jaar of tien dat helemaal alleen reist. Ze houdt zich heel flink, maar vanaf het moment dat het vliegtuig opstijgt, komen de traantjes. De stewardessen doen hun best om haar te troosten, maar het is duidelijk dat ze liever gewoon met rust gelaten wordt.

Verder gebeurt er niets noemenswaardig aan boord. Ik neem afscheid van mijn vader in het vliegtuig, want ik heb nog twintig minuten om mijn trein te halen. Als ik deze trein mis, moet ik een gans uur wachten en ben ik pas na middernacht in Antwerpen. Ik spurt door de luchthaven en haal de trein met nog vijf minuten op overschot! Hoera!

Een zeer geslaagd weekend!

Het meer van Genève, Yvoire en rooftopbars – 4 augustus 2018

Het ziet ernaar uit dat we een zonnige, maar hete dag tegemoet gaan vandaag. Mijn vriend en ik staan goed op tijd op, want we hebben afgesproken om samen met mijn vader te gaan ontbijten in Hotel Ibis Styles Genève Gare. Mijn vader zit al op ons te wachten bij de receptie. Het ontbijt is lekker vers en gevarieerd. Een goed begin van de dag.

Vanaf het hotel wandelen we naar het Brunswick Monument, dat met zijn gotische overdaad een goed startpunt vormt om mijn vader Genève beter te leren kennen. Mijn vriend heeft tickets gereserveerd voor een boottocht naar Yvoire, maar we zijn veel te vroeg bij de aanlegsteiger van de boot. Onze marges iets te ruim genomen. Geen erg, we wandelen wat langs het meer, bewonderen de talloze zwanen en zien de Jet d’Eau in al zijn glorie. Het is al stevig warm, dat belooft voor de rest van de dag. Spijtig genoeg is, ondanks de stralend blauwe hemel, de Mont Blanc niet zichtbaar en ook de andere bergen zijn versluierd door een waas van (vermoedelijk) waterdamp.

Het boottochtje verloopt zeer gemoedelijk, we maken foto’s van de pittoreske haventjes waar de boot aanmeert en we wagen ons zelfs aan een glaasje Chasselas als aperitief (het is op dat moment nog niet eens middag!). We zitten op het voorste dek in de vlakke zon, maar de luchtverplaatsing veroorzaakt door de beweging van de boot zorgt gelukkig voor een beetje verkoeling. Al wordt het mijn vader op een gegeven moment toch te warm en trekt hij zich terug binnen in de boot.

Op de boot kopen we tickets voor le Jardin des Cinq Sens. Het personeel op de boot blinkt echter uit in inefficiëntie en ondanks het feit dat er slechts een paar personen vóór mijn vriend zijn, duurt het een eeuwigheid voor hij zijn drie tickets heeft bemachtigd. Ook bij het bestellen van de drank merkten we eenzelfde ongelooflijke inefficiëntie op. Iets wat ons ook al in andere établissementen is opgevallen. En ‘t is niet dat die mensen hun job tegen hun goesting doen, ze slagen er gewoon niet in de nodige handelingen op een logische manier uit te voeren. Heel bizar.

In Yvoire aangekomen maken we een kleine wandeling door de pittoreske straatjes, alvorens de benen onder tafel te schuiven bij Les Jardins du Léman. We hebben een fantastische tafel op het panoramische terras met schitterend uitzicht op het Château d’Yvoire, het meer en de Jardin des Cinq Sens aan onze voeten. Dat het eten een gastronomische plezierreis blijkt, is mooi meegenomen. Zeer terecht op nummer één bij Tripadvisor.

Na deze heerlijke lunch bezoeken we de Jardin des Cinq Sens, waar ze duidelijk elke dag hebben moeten sproeien om ervoor te zorgen dat de tuin er nog wat iet of wat groen bij lag. Mijn favoriete gedeelte van de tuin blijven de geurige planten. Heerlijk! Spijtig genoeg vertrekt de laatste boot naar Genève al om 16u en moeten we na ons bezoek aan de tuin al afscheid nemen van Yvoire. Veel te kort. Ik kom zeker nog eens terug!

Op de terugweg zien we allerlei donkere wolken rondom ons samen pakken. We vrezen door een stevige onweersbui overvallen te worden. Het was ten slotte op het warmste moment van de dag maar liefst 35 graden. Maar onze boot slaagt erin tussen de donderwolken door te laveren en de regenbuien te vermijden. Helaas word ik op de terugweg onvermoed langs achter aangevallen door een wesp of een bij. Het insect in kwestie steekt me op de achterkant van mijn arm, vlak onder mijn schouder. De steek is bijzonder pijnlijk en ik voel de angel zitten, maar kan de schade zelf niet opnemen, omdat ik jammer genoeg geen ogen op mijn rug heb.

Helaas is mijn vriend net naar het toilet op het moment van het accident en moet ik wachten tot hij kan bekijken of hij de angel kan verwijderen (mijn vader is verziend, dus zijn hulp kan ik niet inroepen). Dat blijkt niet zo evident en we gaan op zoek naar een EHBO kist aan boord. Een lid van de bemanning is zo vriendelijk om ons verder te helpen, maar heeft niet het lef om de angel eruit te trekken. Mijn vriend hanteert dus zelf het pincet om de angel te verwijderen. Al lees ik achteraf wel dat je beter geen pincet hanteert om een angel uit te trekken. Het lijkt alsof er nog een gifzakje aan de angel bevestigd is, dus misschien was het toch een bij die kuren kreeg.

De steek doet alleszins flink zeer en ik voel de achterkant van mijn bovenarm opzwellen. Gelukkig zit in de EHBO-kist een middeltje tegen insectenbeten, maar mijn vriend en ik besluiten na aankomst in Genève toch even langs de apotheek in het station Cornavin te gaan (open tot 22u!). We laten mijn vader achter op een bankje in het parkje bij het Brunswick monument en gaan in marstempo naar de apotheek. Het is er verschrikkelijk druk en de klant vóór ons blijft maar kletsen. Ik zweer het, efficiënte bediening is in Genève een zeldzaam goed.

Ik koop een crème tegen insectenbeten en mijn vriend smeert een dikke laag op de beet. We pikken mijn vader op waar we hem achter gelaten hebben en nemen de Mouette naar de overkant van het meer met de bedoeling de Jet d’Eau van dichterbij te inspecteren. Helaas we zitten nog geen twee minuten op de de Mouette of de Jet d’Eau stopt met spuiten. Alsof hij het erom doet.

Dan maar op zoek naar iets kleins om te eten. We belanden op het terras van Italiaans restaurant Fifty-fifty, uitgebaat door een geweldig Italiaans koppel die het bijzonder grappig vonden dat we belden om een tafel te reserveren met de boodschap dat we er in zeven minuten zouden zijn. Die zeven minuten zijn een wederkerend thema, want ons eten komt er verrassend snel (je zou bijna zeggen, na zeven minuten). Mijn salade is niet echt memorabel, maar goed, het kan niet altijd haute-cuisine zijn.

Na het avondmaal kuieren we nog een beetje door straten van de Oude Stad om ons eten beter te laten verteren. De avond sluiten we af op de Met Rooftop Bar. Al moeten we wel even slikken als we de prijzen van de drankjes zien. 24 CHF voor een cocktail is er misschien toch een beetje over. Maar het uitzicht is natuurlijk wel fenomenaal. We bestellen het goedkoopste wat op de kaart staat en drinken zo traag mogelijk van ons drankje. We vallen een beetje uit de toon met onze bezwete kleren, sandalen en flipflops. De andere klanten rondom ons hebben duidelijk moeite gedaan om zich op te dirken voor een avondje uit.

Na één drankje houden we het voor bekeken: we hebben de avond zien vallen over de stad en de lichten één voor één zien aangaan. Een mooi einde van een hete dag.

Luchtdoop – 3 augustus 2018

Een bijzondere dag! Vandaag vlieg ik samen met mijn vader naar Genève om mijn vriend te bezoeken. Het is voor mijn vader de allereerste keer dat hij het vliegtuig neemt, dus voor hem is alles nieuw en bijzonder. Zélfs de security (en uiteraard vergeet hij zijn sleutels uit zijn broekzak te halen).

Omdat ik wat marge wil inbouwen (ik wil niet dat de eerste vlucht van mijn vader in het water valt), spreken we twee uur vóór vertrek af in de luchthaven. We eten samen een Exki slaatje (toch spijtig dat er zo weinig goede en betaalbare restaurants op Brussels Airport zijn), trotseren de security (tegenwoordig word ik standaard op springstoffen onderzocht, geen idee waarom), gaan nog iets drinken met uitzicht op de vliegtuigen en dan is het, met een twintigtal minuten vertraging, eindelijk zo ver: we stijgen op.

Door de vertraging krijgt mijn vader niet de spectaculaire zonsondergang te zien waarop ik gehoopt had, maar er is wel nog kleur in de lucht te zien. En op zich is vliegen voor de eerste keer, zelfs al is het maar een kort vluchtje, altijd spectaculair.

De vlucht verloopt verder vlotjes. In Genève staat mijn vriend ons op te wachten en nemen we samen de bus naar het hotel van mijn vader. Na mijn vader ingecheckt te hebben, nemen mijn vriend en ik afscheid. Al ben ik stiekem wel jaloers op het comfortabele hotelbed van mijn vader.

Op de studio van mijn vriend aangekomen, drinken we een glaasje Zwitserse whiskey op onze reünie alvorens in bed te kruipen. Ik hoop alleszins op een goede nachtrust in het loeiend hete Genève (35 graden), want morgen hebben we een drukke dag voor de boeg.

Van Montreux naar België – 13 mei 2018

Ons goedweergeluk is duidelijk opgebruikt, onze laatste dag in Montreux. Het regent onophoudelijk en de wolken hangen zo laag dat je de prachtige bergen zelfs niet meer ziet. Onze wandelschoenen zijn na al het water dat ze de dag voordien te slikken kregen, nog steeds niet droog. En ook mijn fleece voelt nog steeds klam aan.

Reden genoeg om na het ontbijt onze spullen bijeen te pakken en vroeger dan gepland terug te keren naar Genève. We vinden het niet eens zo erg, we hebben beide nog werk genoeg en in de regen en de mist rondlopen is niet bepaald plezant. We zijn al bijzonder blij met de twee onverwacht prachtige dagen die we achter de rug hebben. Op voorhand hadden we nooit durven dromen dat we samen gesmolten kaas zouden eten op een zonnige weide met uitzicht op het meer.

We nemen de eerste de beste trein naar Genève en laten het grauwe weer achter ons. Rond lunchtijd zijn we terug op ons appartementje. Voor het middagmaal besluiten we een Chinees restaurant uit te proberen in onze buurt. Een onverwachte meevaller is dat ze ‘s middag buffet serveren. Aangezien het moederdag is, zijn er veel gezinnen die hier komen lunchen om mama in de bloemetjes te zetten. Letterlijk, want op bijna alle tafels liggen ruikers bloemen.

Het buffet is best wel in orde. Goede prijs-kwaliteitsverhouding voor Genève en het personeel is supervriendelijk. Hier komen we zeker nog eens terug.

De rest van de namiddag maken we van de vrijgekomen tijd gebruik om wat salsa te oefenen en te werken. Omdat ik bericht kreeg van Easyjet dat mijn vlucht vertraging zou hebben, boeken we een taxi om mij ‘s avonds in de luchthaven te komen ophalen. Ik wil liefst niet na middernacht in Borgerhout aankomen.

Na afscheid genomen te hebben van mijn vriend, neem ik de bus naar de luchthaven alwaar ik iets kleins koop om te eten (na dat buffet heb ik niet bepaald veel honger meer). De vlucht heeft effectief bijna een uur vertraging, maar ik heb mijn laptop bij, dus ik verveel me niet.

In Zaventem staat mijn (ongeduldige, want hij telefoneerde me al vlak nadat we geland waren en ik nog op het vliegtuig zat) taxichauffeur mij reeds op te wachten. Na een vlotte rit kruip ik onder de wol in Borgerhout. Nog nagenietend van een mooi weekend.

De kathedraal, het meer en Parc de la Grange – 29 april 2018

‘t Is vreemd, toen ik nog in Genève woonde, deed ik amper een oog dicht in ons minuscule flatje en nu slaap ik er zonder moeite meer dan acht uur. ‘t Moet zijn dat al die overuren mij zo afgepeigerd hebben dat er geen ruimte meer is om ‘s nachts van de zorgen wakker te liggen.

De tweede dag met onze vrienden hebben we ‘s ochtends afgesproken in Parc des Bastions. We treffen onze vrienden aan tussen de reuzeschaakstukken. De oudste jongen (elf jaar) is namelijk een zeer goed schaakspeler en al snel trekt het partijtje tussen hem en zijn zus (die ook bij de schaakclub is aangesloten) de aandacht van andere toeristen. Ik moet zeggen dat ikzelf nooit verder geraakt ben dan rokade en al blij ben dat ik weet hoe elk stuk beweegt op het bord. Er is aan mij zeker geen groot schaakkampioen verloren gegaan.

Ook vandaag is de zon overvloedig van de partij en het belooft zelfs nog warmer te worden dan de dag voordien. Ik geef onze vrienden een mini-rondleiding langs de belangrijkste plaatsen van de fameuze Escalade: de poging van de Duc de Savoye om Genève te veroveren die op een sisser afliep. Daarna slenteren we door de charmante straatjes van Old Town naar de kathedraal.

Aangezien het zondag is, kunnen we de kathedraal pas vanaf 12 uur beklimmen. Gelukkig is de archeologische site onder de kathedraal wel open. Ik herinner me van een vorig bezoek dat ik onder de indruk was van de vele overblijfselen onder de kathedraal die het verhaal van vele eeuwen menselijke activiteit vertellen. De kinderen vinden het absoluut geweldig. Geen gezeur en gezaag, neen, integendeel, oprechte interesse voor wat ze te zien krijgen.

Na ons bezoekje aan de crypte onder de kathedraal, is het tijd om andere perspectieven te bewonderen. We beklimmen de toren en genieten van het uitzicht op Genève en omgeving.

Terug op de begane grond begeven we ons naar restaurant Les Armures om te proeven van traditioneel Zwitserse kost. Een paar leden van ons gezelschap hebben immers nog nooit kaasfondue gegeten! Hoog tijd om dit item van hun bucket list te schrappen! Met een gezelschap van tien personen loop je uiteraard niet zomaar op de bots ergens binnen, dus ik had ik de dag voordien gereserveerd om zeker te zijn van een plekje in dit restaurant, bekend om zijn kaasfondue.

De kaasfondue valt in de smaak bij jong en oud. Altijd leuk om kinderen te ontmoeten die niet bang zijn om iets nieuws te proeven. De oudste (en enige) jongen in het gezelschap is heel enthousiast over zijn fondue. Maar zijn eetlust is net niet groot genoeg om zo’n portie helemaal op te krijgen. Gelukkig zijn mijn vriend en ik altijd bereid om een kaasoverschotje weg te werken. 😉

Na al die kaas is een beetje lichaamsbeweging wel aan de orde. We wandelen met z’n allen naar de Jet d’Eau, die vandaag gelukkig wel vanaf ‘s ochtends liters water de lucht in spuit. De weergoden zijn ons nog steeds gunstig gezind, dus huren we twee waterfietsen om het meer op een andere manier te verkennen. Eén koppel blijft aan wal, dus nemen mijn vriend en ik hun twee kinderen op sleeptouw (anders gezegd: we laten hen trappen terwijl wij genieten van het mooie weer).

Helaas nadert het tijdstip waarop we afscheid moeten nemen van twee leden van ons gezelschap. De oudste jongen heeft geen vrije dag op 30 april en aangezien hij in het middelbaar zit, is het niet zo makkelijk om hem een dagje thuis te houden. Zijn papa is zo vriendelijk zich op te offeren en met zijn zoon vroeger naar huis te vliegen. We eten met z’n allen nog een gelato en dan kunnen we het afscheid niet langer uitstellen. Jammer, maar niets aan te doen. Hopelijk zijn mijn vriend en ik er toch in geslaagd hen op twee dagen de highlights van Genève te laten zien.

Met ons achten lopen we naar Parc La Grange, dat ik zelf nog nooit bezocht. Een mooi, groen park, ideaal voor een picknick of wat buitensporten. Net als we er zijn, begint het echter te regenen. We mogen van geluk spreken dat het bij een paar druppels blijft, want de weersvoorspellingen voor dit verlengde weekend waren allesbehalve schitterend. Gelukkig is er een drankfonteintje om de kinderen te entertainen.

Het gezin met de twee jonge dochters neemt de bus naar het hotel om hun kroost op tijd in bed te steken en zo is ons gezelschap uitgedund tot slechts vier personen: onze vriendin, haar dochter, mijn vriend en ikzelf. We wandelen samen langs de oever van het meer in de richting van het historische stadscentrum.

Het plan is om samen iets te drinken en eventueel wat kleine knabbels te eten. De copieuze kaasfondue maakt dat we nog niet veel honger hebben. Helaas zijn de twee plekken die we op het oog hebben allebei gesloten. Uiteindelijk belanden we op het mooie terras van Le Flore niet ver van de Temple de la Madeleine.

Helaas is een mooie terras geen garantie op lekker eten. De minestrone die ik bestel, doet afbreuk aan de smakelijke Italiaanse keuken. Maar goed, het kan niet altijd een schot in de roos zijn en het terras zelf is een erg gezellige plek om de dag af te sluiten.

Genieten van zonnig Genève – 28 april 2018

Lang, lang geleden, toen we nog niet wisten dat ik vroeger dan verwacht naar België zou terugkeren, prikten we het verlengde weekend van de eerste mei als het ideale moment voor een bezoek van twee bevriende koppels en hun kroost. De vluchten werden geboekt en de hotels vastgelegd. Zoals jullie ondertussen allemaal weten, slaagde ik er echter niet in werk te vinden in Genève en keerde ik terug voor een bijzonder mooie job in België. Het geplande lange weekend onder vrienden, wilde ik echter niet missen, dus boekte ik zelf ook een vlucht naar Genève op vrijdagavond 27 april, een dag vroeger dan onze vrienden.

Ik landde vrij laat na een bijzonder vermoeiende week, dus veel meer dan mijn tanden poetsen en in bed kruipen deed ik niet meer na mijn aankomst in de wijk Charmilles.

Na een bijzonder goeie nacht (mijn vriend en ik sliepen allebei tot 9u), zagen we aan de Whatsapp-berichtjes dat onze vrienden ondertussen geland waren. Hun vlucht landde rond half acht in Genève (wat betekende dat ze rond half vijf ‘s ochtends moesten opstaan, ocharme de sukkels). Al moet ik zeggen dat ze, tegen mijn verwachtingen in, nog redelijk fris voor de dag kwamen toen we elkaar ontmoetten bij het bekende Horloge Fleurie.

De drie meisjes waren dolenthousiast ons terug te zien, de jongen (ondertussen toch al elf jaar) was iets gereserveerder. We besloten van het zonnige weer te profiteren (in Genève weet je nooit hoe lang dat zal blijven duren) en de Mouette te nemen naar de overkant van het meer. Spijtig genoeg stond de Jet d’Eau af, waardoor onze vrienden één van dé highlights van Genève moesten missen.

Voor de lunch begaven we ons naar la Buvette des Bains des Pâquis. Eén van de beste plekken om goedkoop te lunchen in het zonnetje in Genève. Elke dag serveren ze een andere dagschotel. Ditmaal was het risotto met gerookte ham, mozarella en asperges. Verrassend lekker! Voordat we ons een plekje zochten op het terras staken we (nuja, ik en de drie meisjes) onze tenen in het water van het meer. Over ijskoud gesproken! Respect voor de zwemmers die zich in dat water durfden wagen.

Na de lunch liepen we naar het einde van de pier en speelden de kinderen nog even op de fitnesstoestellen. Kwestie van plek te maken voor een ijsje. In Genève vind je in elke buurt wel een paar gelatozaken en als liefhebber van Italiaans ijs, kon ik het niet laten zelf ook twee bolletjes te bestellen.

Met ons ijsje in de hand wandelden we verder langs het meer naar de Botanische tuin, één van mijn favoriete plekken in Genève. Zeker in de lente. Alles stond in bloei en we genoten van de kleurrijke azalea’s, blauwe regen, paardenkastanjes en andere bloeiende struiken en bomen. Ik merkte dat de fut er zo langzaamaan uit was bij onze vrienden. Het vroege opstaan eiste zijn tol.

We zochten een plekje op het terras van Le Pyramus en genoten op ons gemak van een drankje terwijl de kinderen in de speeltuin speelden. Nadat iedereen weer wat op krachten gekomen was, wandelden we verder naar de fameuze Broken Chair, symbool voor de strijd tegen landmijnen en clusterbommen.

Omdat ons gezelschap zo moe was besloten we het avondmaal een beetje te vervroegen. Het leek me een goed idee om naar de pastaketen Vapiano te gaan: niet al te duur en zo rond 17u zou het er nog niet al te druk zijn. Het self service systeem is ook ideaal om met kinderen te doen en je kan er ter plekke zien hoe de zelfgemaakte pasta bereid wordt.

De pasta en pizza’s vielen alvast in de smaak. Al merkte je aan de kleine drama’s tijdens het eten dat het tijd werd om de kinderen in bed te steken. Mijn vriend en ik liepen nog even mee naar de Jet d’Eau en namen dan afscheid van onze vrienden, zodat ze op hun gemak naar hun hotel konden terugkeren.

Om te klinken op een succesvolle eerste dag, dronken we met z’n tweetjes nog een glaasje wijn bij Le Rouge & le Blanc. Eén glas wijn kostte er bijna evenveel als de lunch bij Bains des Pâquis. 😉 Maar het was er heel gezellig en de wijn smaakte!

Een a-typisch verjaardagsdiner

Want de jarige zelf ontbrak aan tafel. Die was door meteorologische omstandigheden niet verder geraakt dan de luchthaven van Genève. Doodjammer, want ik had een tafel voor vier gereserveerd in één van onze favoriete Leuvense restaurants: EssenCiel. En de vrienden waarmee we hadden afgesproken, hadden we al niet meer gezien sinds november vorig jaar.

Maar ja, niks aan te doen: het feest vond noodgedwongen plaats zonder het feestvarken in kwestie. We klonken bij elke gang op zijn gezondheid en stuurden wat fotootjes door van de heerlijkheden op ons bord, terwijl mijn vriend in Genève ocharme zijn eigen potje bijeen gekookt had. Al een geluk dat we met ons tweetjes de week voordien al een generale repetitie voor zijn verjaardagsfeest gehouden hadden.

Dit heeft hij gemist, terwijl we hem misten:

Schelpjes, komkommer, dashi:

Skrei, passievrucht, mierikswortel:

Gemarineerd rund, rode biet en shiso:

Oliebol, mimolette, mosterd:

Wilde zalm, daikon, miso en koriander:

Coquille, oester en kool:

Griet, noordzeekrab, knolselder en bloemkool:

Duroc, daslook, morieltjes en zoete ui:

kokos, platte kaas, bergamot:

versnaperingen:

thee:

De nacht bracht ik door bij onze vrienden in Wijgmaal. Toch net iets gezelliger dan in mijn eentje terug naar Borgerhout moeten sporen na zo’n feestelijke maaltijd. Ik sliep als een roosje in het bed van hun jongste zoon.

Het ontbijt de dag nadien zondagochtend verliep, zoals de rest van het weekend, een beetje in mineur. Uiteraard vonden de twee zonen van onze vrienden het jammer dat mijn vriend er niet bij was, maar nog erger: de jongste was stevig ziek en moest met zijn papa naar de dokter van wacht. Ligt het aan mij of zijn er deze winter veel meer mensen ziek dan gewoonlijk?

Hoog tijd dat het lente wordt! Ik heb nu wel genoeg sneeuw en ijs gezien om er een tijdje tegen te kunnen.

Yet Another Blog

Life on my side

genève