We sliepen uit tot maar liefst half acht! Niks bijzonders gepland. Gewoon wat bekomen van de drie dagen op de boot. We startten de dag met een ontbijt op de Esplanade. Als alternatief voor de eeuwige roereieren nam ik een andere bereiding met eieren: pannenkoeken met woudvruchten en vanille-ijs. En of het smaakte! Ik kreeg van die dikke Amerikaanse pannenkoeken voorgeschoteld met daartussen warme woudvruchten. Jummie! De portie was echter te groot. Ik kreeg tot mijn grote spijt mijn bord niet leeggegeten.

Terwijl we aan het ontbijten waren, passeerden toevallig Jamal en Celina, onze vrienden backpackers. We wensten hen veel succes, want ze hadden een reis van ongeveer duizend kilometer naar het zuiden voor de boeg. Als ze genoeg bereidwillige chauffeurs vonden om hen mee te nemen. Ik hoop echt dat ze hun eindbestemming zoals gepland gehaald hebben.

Misschien is dit een geschikt moment om iets meer te verstellen over de voetgangerssituatie in Australië. Voetpaden vind je overal en in de meeste steden is het aangenaam wandelen. Al de steden hebben een rechthoekig stratenpatroon. Verlopen lopen is quasi onmogelijk. Zebrapaden kom je echter niet veel tegen; er is wel plaats voorzien om over te steken, maar deze is niet duidelijk gemarkeerd. Blijkbaar hebben Australische chauffeurs helemaal niet de gewoonte om te stoppen bij oversteekplaatsen. Mijn vriend en ik werden al een paar keer bijna van onze sokken gereden bij het oversteken. De verkeerslichten zijn een ander verhaal. Je moet altijd op een knop duwen als voetganger. Soms wordt het licht automatisch groen, soms enkel als je op de knop duurt. In het algemeen sta je erg lang te wachten als voetganger en je ziet bijgevolg heel veel mensen het rode licht gewoon negeren en toch oversteken. Het lijkt alsof enkel toeristen nog de moeite doen om op de voorziene knop te duwen.

Na het ontbijt gingen we op weg voor onze belangrijkste boodschap van de dag. Toen we de vorige dag incheckten, lag er bij het onthaal een cheque van Hertz op ons te wachten. Eindelijk! De cheque kon enkel geïncasseerd worden bij Westpac Bank. Al een geluk dat ze die cheque niet naar België opgestuurd hadden. We trokken blijgezind naar het dichtsbijzijnde Westpac kantoor waar men ons wist te vertellen dat dit soort cheque niet in cash uitbetaald kon worden maar enkel op een Australische (!) bankrekening gestort kon worden. Wij vriendelijk uitgelegd dat wij niet over een Australische bankrekening beschikten en dat we voor 400 dollar ook niet van plan waren er eentje te openen. De vriendelijke mevrouw aan het loket zei dat we best terug konden gaan naar Hertz en dat we iemand van Hertz moesten vragen op de cheque te schrijven dat deze cash uitbetaald kon worden.

Iets minder blijgezind trokken we richting het dichtsbijzijnde Hertz-kantoor. Gelukkig waren we er eentje gepasseerd op de heenweg en was dit kantoor niet al te ver van de bank. De twee vriendelijke mevrouwen aan de balie zeiden dat enkel hun manager de cheque kon aanpassen zodat deze cash uitbetaald kon worden. En natuurlijk was de manager momenteel niet op kantoor, maar deze namiddag zou ze er zeker zijn en als we de cheque bij hen achterlieten, brachten ze dit voor ons in orde. Goed, de cheque achtergelaten in de hoop dat we dan toch eindelijk ons geld zouden terugkrijgen.

Na deze onbevredigende tocht naar de bank en Hertz besloten we wat te gaan rondwandelen in het grote shoppingcentrum aan het station van Cairns. We kochten er nieuwe zonnecrème (kwestie van onze toch al verbrande huid optimaal te beschermen), aftersun om het rood sneller te laten verdwijnen en conditioner om mijn door wind, zon en zee geteisterde haren te verzorgen. Omdat mijn vriend erin geslaagd was zijn enige paar dichte schoenen kapot te krijgen en we in België waarschijnlijk niet verwend zouden worden met temperaturen boven de dertig graden, kochten we aan een gunstprijsje nieuwe schoenen voor hem. Daarna regelden we de uitstap voor zondag met de Kurunda scenic railway en de Rainforest cableway. In één moeite haalden we de onderwaterfoto’s op die de cameraverhuurder op DVD had gebrand. Toch niet slecht gewerkt voor een rustdag, nietwaar?

In het hotel deden we nog een wasje en mijn vriend doezelde weg op bed, terwijl ik de foto’s van onze onderwateravonturen organiseerde. Daarna trokken we weer richting stad. Eerste stop: Hertz. Onze cheque was in orde gebracht. Op naar Westpac. Het eerste kantoor vertelde ons dat ze deze cheque helaas niet konden uitbetalen, maar het geld enkel op een rekening konden storten. Wij: TILT! Tegenstrijdige berichtgeving alom. Wij wezen de bediende van het bankkantoor vriendelijk op het zinnetje “uit te betalen in cash”. Jaja, dat zag ze wel, maar ze konden dat hier niet doen, want ze konden de handtekeningen op de cheque niet verifiëren, maar in het andere kantoor van Westpac in Cairns kon dat wel.

Lichtelijk verbouwereerd trokken we met onze cheque richting de shopping mall die we in de voormiddag al verkend hadden, want daar bevond zich het tweede kantoor. Uiteindelijk werden we daar wel geholpen. De vriendelijke Aziatische meneer aan het loket pakte een gigantisch dik boek en begon dat door te bladeren, op zoek naar overeenstemming tussen de handtekening op onze cheque en de handtekening die geassocieerd was met de rekening van Hertz. Al een geluk dat we de cheque opnieuw hadden laten handtekenen in Cairns, want de handtekening uit Darwin vond hij nergens terug. Even dacht ik dat het weer zou mislukken, maar uiteindelijk hielden we de 400 dollar in onze hand. Wat een gedoe om je eigen geld terug te krijgen!

Om dit heuglijke feit te vieren kochten we een smoothie en een koekje met rum en chocolade voor mij en een cheese burger voor mijn vriendje.

‘s Avonds aten we weer Balinees in het restaurant van ons hotel. Een beetje uit luiheid, want ons hotel lag een half uur stappen van het centrum verwijderd en we hadden geen zin om ‘s avonds weer maar eens op stap te gaan. We besloten ons aan de Balinese rijsttafel te wagen. Heel grappig: op de menukaart stond effectief het woord “rijsttafel”. Een overblijfsel uit de tijd dat Bali deel uitmaakte van de Nederlandse koloniën. Nog grappiger: een Engelstalige die het woord “rijsttafel” uitspreekt. Enfin, we aten ons buikje rond aan voorgerecht, hoofdgerecht en dessert en kropen daarna ons bed in.