Pointe du Raz en Concarneau – 6 augustus 2020

Ons laatste ontbijtbuffet in Hotel Le Continental in Brest. We nemen afscheid van dit prachtige art-deco-hotel, pakken onze valiezen en vertrekken naar Concarneau. Ik heb op voorhand een route uitgestippeld die ons via Pointe du Raz (de verst uitstekende westelijke kaap van Bretagne en Frankrijk) en Quimper naar onze bestemming zal brengen.

IMG_2258

IMG_2267

IMG_2268

De eerste rit is er meteen al een stevige: 1 uur en 46 minuten kunnen we van een prachtig ruraal landschap genieten. Al had dat stukje dat we vastzaten achter een zeer rurale tractor wel wat korter mogen zijn.

IMG_8774

IMG_8777

We rijden op een prachtige weg langs de kust wanneer we Point du Raz in het vizier krijgen. De 72 meter hoge kaap ligt in de mist en even vrees ik dat we niet veel te zien zullen krijgen van wat één van de (letterlijke en figuurlijke) hoogtepunten van deze dag had moeten zijn.

IMG_8779

IMG_8782

IMG_8785

IMG_8786

IMG_8787

We zetten toch door en parkeren onze wagen op een heel drukke betaalparking. Onze eerste indruk: een zeer commerciële plek met een hoop bistro’s en pannenkoekenrestaurants en de ene na de andere souvenirshop. We laten de commercie achter ons en wandelen verder op het pad dat ons naar de kaap zelf moet leiden. En jawel, het blijft druk, maar al snel maakt de commercie plaats voor natuurschoon. De mist trekt op terwijl we ernaar kijken: we zien fotogenieke mistbanken zich over de heuvels plooien en plaats maken voor blauwe lucht. Prachtig! En ook hier kunnen we genieten van de bloeiende heide.

IMG_8792

IMG_8793

IMG_8795

IMG_8801

IMG_8803

IMG_8804

IMG_8807

Hoe dichter we de rotsige kaap naderen, hoe duidelijker het wordt dat flipflops misschien toch niet het ideale schoeisel waren voor deze tocht. Na zo’n twintig minuten wandelen bereiken we het verste punt. En hoewel ik niets liever had gedaan dat de rotsen te beklimmen, besef ik dat ik het ongeluk misschien niet moet zoeken. Bewonderen vanop een afstand kan ook leuk zijn.

IMG_8822

IMG_8827

IMG_8846

IMG_8853

IMG_8857

IMG_8860

IMG_8861

IMG_8862

IMG_8865

Bij aankomst dachten we dat dit een vrij kort bezoek zou zijn, we hebben echter de afstand onderschat van de parking naar de kaap zelf en ook de tijd die we nodig hadden om het ons omringende natuurschoon in ons op te nemen. Daardoor zijn we pas om 15.15u terug aan de wagen en dan hebben we nog niet eens middag gegeten. We laten de commerciële restaurants achter ons en zoeken iets in de buurt. Uiteindelijk komen we in Le Raz de Sein terecht, waar de keuken nog nét niet gesloten is en waar ik een veel te lauwe vissoep met rouille, kaas en croutons eet. Als er één eigenschap is die ik belangrijk vind aan soep, dan is het wel dat deze warm moet zijn. Een tegenvaller dus. Ik had toch voor de pannenkoeken moeten gaan. Jammer.

IMG_2278

Aangezien we pas om 15.40u aan het middagmaal begonnen, beslissen we ons gepande bezoek aan Quimper over te slaan. Per slot van rekening is het nog 1 uur en 7 minuten rijden naar ons Thalasso Concarneau Spa Marin Resort Hotel.

Bij aankomst in Concarneau parkeren we onze wagen op de gigantische parkeerplaats vlakbij het strand. De infrastructuur maakt het meteen duidelijk: dit is geen klein charmant hotelletje. Dé hoofdreden om hier te boeken, zijn uiteraard de spa faciliteiten. We checken in, lezen snel de informatie over de veiligheidsmaatregelen die het hotel treft om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan (enkel beschikbaar in het Frans, uiteraard), reserveren een tafel voor twee in het restaurant van het hotel, droppen onze valiezen op de kamer, trekken ons zwempak aan en begeven ons rechtstreeks naar de spa.

Wat een zaligheid! We genieten van de verschillende massagemogelijkheden in het zoutwaterzwembad, waarbij de waterstralen om de voeten te masseren mijn absolute favoriet zijn. En we warmen lekker op in de hamman. Amai, dat doet deugd.

Na het zoute water van ons afgespoeld te hebben, kleden we ons op voor het diner en begeven ons naar het restaurant. We krijgen een tafeltje buiten in de zon toegewezen, waar het bij nader inzien toch wel stevig opwarmt. Een parasol was welkom geweest. Het is fijn om buiten te kunnen dineren, maar omdat een drukke weg het hotel van het strand scheidt, vind ik de locatie zelf wat tegen vallen.

Het eten daarentegen stelt niet teleur. En dat mag ook wel, want in vergelijking met eerdere restaurantbezoekjes, zijn deze gerechten toch aan de prijzige kant. Maar dat houdt ons alleszins niet tegen om oesters en champagne te bestellen als voorgerecht. When in France…

IMG_2285

Retour de pêche noble, blanc de blettes aux herbes, sauce champagne rosé, pommes de terre de Noirmoutier:
IMG_2286

Bulle chocolat blanc, cassis et framboise, crème glacée palet breton:
IMG_2292

Na het diner steken we de straat over om te genieten van onze eerste zonsondergang boven zee. We zijn niet alleen, er hebben zich veel mensen op het strand verzameld om te genieten van het prachtige kleurenpalet waarmee de zon de lucht schildert. Erg romantisch allemaal.

IMG_2295 IMG_2299 IMG_2300

We maken nog een korte wandeling langs het strand, maar zijn allebei zo moe dat we besluiten vroeg in bed te kruipen. Morgen is er nog een dag.

Île-de-Batz en Brest – 2 augustus 2020

Ondanks dat ik het gevoel heb dat mijn maag en darmen nog niet volledig in orde zijn, toch genoten van een lekker ontbijtje met een fantastische brownie en lekkere pannenkoeken. Suiker helpt altijd. 😉

IMG_2002

IMG_2003

IMG_2006

IMG_2007

We checken uit en vragen bij het onthaal waar we onze valiezen kunnen achterlaten. Dit blijkt een zeer bizarre vraag te zijn, want de receptioniste weet even niet wat te doen. Dit hotel heeft duidelijk geen aparte plek om de valiezen van hun gasten te bewaren. Na even twijfelen mogen we de koffers achterlaten achter de onthaalbalie, serieus de beweegruimte van de receptioniste beperkend.

Onze laatste dag in Roscoff nemen we de ferry van 10.30u naar Île-de-Batz. De plek waar we de ferry verwachten, blijkt echter drooggevallen. Aja, want het is eb! Blijkbaar moeten we helemaal op het einde van die lange pier zijn die we de voorbije dagen al twee keer hebben afgelopen en waarvan het nut ons een beetje ontging. Mysterie bij deze opgelost. We zetten er stevig de pas in, want we hebben slechts vijf minuten speling om de ferry te halen. We hebben er niet op gerekend dat we nog heel die pier moesten aflopen… Gelukkig halen we de ferry zonder problemen. Just in time, heet dat dan. Op de ferry is het dragen van een mondmasker verplicht, maar mij stoort dat niet. Ik heb me de laatste maanden echt op de mondmaskermode gestort en heb me een paar leuke exemplaren in mooie kleurtjes aangeschaft. Na nog geen kwartiertje varen (ik had het gevoel dat ik deze afstand ook zwemmend kon overbruggen), bereiken we Île-de-Batz waar alle boten op het droge liggen. De getijdenwerking hier blijft fascineren.

IMG_8138

IMG_8141

IMG_8142

IMG_8147

IMG_8149

IMG_8152

IMG_8153

IMG_8156

IMG_8161

Bij aankomst op Île-de-Batz huren we meteen twee blauwe fietsen om het ganse eiland te verkennen. De fietsen zijn van goeie kwaliteit, alleszins beter dan onze fietsen thuis. De eerste kleine stop op onze tocht is het kerkje. We stappen even binnen, maar aangezien er een dienst aan de gang is staan we even snel weer buiten. We fietsen helemaal naar de andere kant van het eiland om de vuurtoren te beklimmen. Bij een bezoek aan de vuurtoren is een masker dragen verplicht en om het half uur mag een groep van een tiental personen binnen. Helemaal coronaproof lijkt deze aanpak ons niet: stel je een rij in hun mondmasker hijgende mensen voor die een steile draaitrap beklimt in een smalle toren waar alle raampjes dicht zijn. Laat ons hopen dat die maskers hun werk doen.

IMG_8167

Het uitzicht vanaf de vuurtoren is uiteraard indrukwekkend. We zien het grijze wolkendek beetje bij beetje open breken en plaatsmaken voor blauwe lucht. Het befaamde wisselvallige weer in Bretagne is ons tot nu toe al redelijk goed gezind geweest. In de vuurtorenkamer is een tentoonstelling over de geschiedenis van het eiland. Ik leer dat de Vikingen en Napoleon die eiland bezochten, dat de vrouwen van Île-de-Batz het Engelse leger met een list op de vlucht deden slaan, dat het eiland bekend is omwille van de zeewieroogst (goémon) en dat het een microklimaat (het vriest bijna nooit) heeft waardoor exotische planten er goed gedijen. En oja, Vauban heeft hier wat bouwsels achtergelaten. Zeer boeiend!

IMG_8168

IMG_8175

IMG_8178

IMG_8180

IMG_2014

IMG_2017

Tegen de middag is de zon tot onze vreugd helemaal doorgebroken. Tijd voor een lekker middagmaal met een galette la boudinière (een hartige tarwepannenkoek met bloedworst en appeltjes) op het drukke terras van La Cassonade. Als dessert delen we een kouign amann, het typische dessert van Bretagne. We zijn niet echt onder de indruk: te veel vet en te veel suiker verwerkt tot een redelijk smakeloos geheel. Niet echt ons ding.

IMG_8191

IMG_8196

IMG_8199

IMG_2023

IMG_2024

IMG_2039

We fietsen verder naar de volgende bezienswaardigheid: de ruïne van de Sint-Anna kapel. Bijzonder fotogeniek. We bewonderen de vlakbij gelegen witte zandstranden waarop amper een mens te bespeuren valt. Onze laatste stop van de dag is, hoe kan het ook anders, de befaamde botanische tuin van het eiland. Een mooi aangelegde tuin met een weelde aan exotische planten en een prachtig uitzicht op Roscoff. Zeer gezellig wandelen.

IMG_8221

IMG_8223

IMG_8225

IMG_8226

IMG_8229

IMG_8232

IMG_8233

IMG_8234

IMG_8249

IMG_8265

IMG_8266

IMG_8272

IMG_8273

IMG_8275

IMG_8282

IMG_8283

IMG_8289

We leveren onze fietsen opnieuw in en zijn perfect op tijd om, inclusief mondmasker, meteen op de ferry naar Roscoff te springen. Nu komt de ferry wel aan op de plek die we verwachten. Aja, het is vloed! 😉 Van daaruit wandelen we naar de parking bij het station om onze auto op het halen en rijden tot vlakbij het hotel om onze valiezen in te laden.

Op naar Brest! Tijdens de rit naar ginder valt er wat motregen op de ruit van onze Cambio, maar in Brest zelf is het droog. We parkeren onze auto vlakbij het hotel en checken in in de mooie art-deco lobby van Hotel Le Continental. We laten onze valiezen achter in de kamer en verplaatsen de wagen op aanraden van de receptioniste naar een straat waar het gratis parkeren is. Vervolgens gaan we op zoek naar een geschikt restaurant voor het avondmaal. Het is echter zondagavond en veel restaurants blijken gesloten te zijn.

We belanden op het met een plastic tent afgeschermde terras van La Maison de l’Océan vlakbij de industriële haven van Brest. Het is best gezellig zitten aan onze tafel en bestellen opnieuw een driegangenmenu voor echt geen geld. Mijn zeevruchtenschotel die ik als voorgerecht bestelde, kan bijna dienst doen als hoofdgerecht. Ik pruts het allerlaatste beetje vlees uit mijn krab en ben al ongeveer voldaan. Het hoofdgerecht daarentegen, drie verschillende soorten vis, is eerder gewoontjes. En de crème brûlée was ook maar middelmatig. Maar voor dat geld (39 euro voor drie gangen) kan een mens echt niet klagen. Al denk ik dat ik me bij een volgend bezoek gewoon zou beperken tot de zeevruchten.

IMG_2047

IMG_2050

IMG_2055

IMG_2056

Bij het verlaten van La Maison de L’Océan, merken we een regenboog op. Als dat geen goed voorteken is!

IMG_8301

Van Dinard naar Roscoff – 31 juli 2020

Oh boy, echt supermottig opgestaan, na nochtans een goeie nacht. De combinatie van té veel drank en té veel eten zorgt ervoor dat heel mijn maag-darmsysteem overhoop ligt. Mijn vriend, die nochtans evenveel gegeten en gedronken heeft als ik, heeft uiteraard nergens last van.

Veiligheidshalve sla ik het ontbijt over. Dat stelde toch al niet zoveel voor… De twee en een half uur durende rit van Dinard naar Roscoff breng ik slapend in de auto door met een podcast in mijn oren. Met dank aan mijn vriend om supervoorzichtig te rijden en alle mogelijke obstakels zo rustig mogelijk te nemen.

We komen rond 13.30u in Roscoff aan en ik voel me eerlijk gezegd nog niet veel beter. We kunnen echter nog niet op de kamer omdat die nog niet gepoetst is. We laten onze bagage achter bij de receptie en verplaatsen de auto van de dure betalende parking vlakbij het hotel naar de gratis parking bij het station van Roscoff.

Vanaf het station wandelen we terug naar het centrum van Roscoff. Aan de waterkant treffen we een aantal restaurants naast mekaar aan die er allemaal redelijk goed uit zien. De meeste zaken zijn echter ondertussen al dicht omdat het 14u voorbij is. Uiteindelijk belanden we op goed geluk bij La P’tite Fabrik. Aangezien ik nog totaal geen hongergevoel heb, besluit ik het lot niet te tarten en ook de lunch te skippen. Ik drik enkel een cola (die ik lang genoeg laat staan om het koolzuurgas te laten ontsnappen) om wat suikers binnen te krijgen. (Cola is voor mij nog steeds het drankje dat ik associeer met enkele onaangename buikgriepepisodes uit mijn jeugd.) Jammer dat ik niet kan proeven van de burger met huisgemaakte blé noir blinis van mijn vriend of één van de andere bijzondere combinaties op de kaart (veel gerechten met algen, die lokaal geoogst worden). Het lijkt wel of ik in Frankrijk gedoemd ben tot maag- en darmproblemen.

IMG_1929

Na deze niet-lunch zijn we net op tijd om de aankomst mee te maken van drie vissersboten die volledig volgeladen zijn met algen. Best spectaculair om te zien hoe een kraan met een grote grijper de algen met grote pakken tegelijkertijd in de wachtende container laadt. Het uitladen gaat trouwens verrassend snel en dat er nu en dan een pak slierten op de kaai terecht komt, leek niemand te deren. Omdat dit een tafereel is dat je niet elke dag ziet, leg ik het uitgebreid en uit verschillende hoeken vast op foto en film.

IMG_7867

IMG_7871

IMG_7877

IMG_7878

IMG_7881

IMG_7894

IMG_7900

We wandelen verder in de richting van ons hotel en ontdekken een lange pier die eindigt in het water van de zee rond Roscoff. We lopen de pier af tot het einde, maar het is een beetje te fris om echt aangenaam te zijn. Na nog wat rondgelopen te hebben in Roscoff (dat er op het eerste gezicht erg mooi en gezellig uitziet), keren we terug naar het hotel.

IMG_7907

IMG_7909

IMG_7913

IMG_7914

IMG_7916

IMG_7917

IMG_7921

IMG_7923

Ik voel me nog altijd supermottig en mijn maag straft het feit af dat ik een cola gedronken heb. Aangezien het weer in de loop van de dag verslechterd is (het regent voor de eerste keer sinds het begin van onze vakantie), besluiten we de rest van de avond in de hotelkamer te blijven en wat filmpjes te kijken. Ook leuk!

IMG_7926

Ook het avondmaal laat ik aan mij voorbij gaan. Ik hoop dat door vroeg in bed te kruipen er mij morgen een betere dag wacht!

Mont Saint-Michel – 29 juli 2020

Ontbeten met twee hardgekookte eieren, stokbrood en smeerkaas. Oh well. Vandaag laten we Bretagne achter ons en keren terug naar Normandië voor een bezoek aan de Mont Saint-Michel, de derde toeristische trekpleister van Frankrijk na de Eiffeltoren en Versailles. Benieuwd hoe druk het er zal zijn in tijden van corona.

Na een rit van ongeveer vijftig minuten komen we aan op de werkelijk gigantische parking van de Mont Saint-Michel. We noteren in welke zone we onze auto geparkeerd hebben (parking 13, vak M) en wandelen naar het nieuwe, moderne bezoekerspaviljoen, alwaar ik meteen in de (lange) rij ga staan voor de vrouwentoiletten. Op zulke momenten lijkt het me handig een man te zijn..

IMG_1786

Er staat massaal veel volk aan te schuiven bij de shuttles, maar geen erg, we waren toch al van plan deze links te laten liggen. We wandelen te voet naar de barrage op de Couesnon (gebouwd om de verzanding van de baai tegen te gaan) en verder over de voetgangersbrug. We vormen onderdeel van een lange colonne wandelende mensen. Als we gehoopt hadden deze bijzondere plek in alle rust te kunnen verkennen, is die hoop nu echt wel definitief vervlogen.

IMG_7698

IMG_7701

IMG_7707

IMG_7708

IMG_7714

IMG_7718

IMG_7724

Toen we vertrokken in Dinard was het bewolkt en frisjes, maar hier trekt de lucht helemaal open en opeens is het veel warmer dan verwacht. Niet aangenaam om in de smalle en soms steile straatjes van de Mont Saint-Michel met een mondmasker te moeten rondlopen. We puffen en hijgen in ons masker.

Aangezien het ondertussen tijd is voor de lunch beginnen we onze zoektocht naar een plek om iets te eten. Het wordt ons al snel duidelijk dat zowat elk restaurant een tourist trap is en de restaurants die volgens tripadvisor wel ok zijn, daar staat natuurlijk een lange rij mensen aan te schuiven.

We lopen dan maar op goed geluk binnen bij Le Mouton Blanc, alwaar we nog een paar vrije tafeltjes ontwaren (die naar mijn aanvoelen, veel te dicht bij elkaar staan, maar goed in Frankrijk is de corona-afstand één meter en geen anderhalve zoals in België). En ja, het eten is bijzonder middelmatig en mijn zalm is te hard gebakken, maar goed, onze magen zijn gevuld. We kunnen er weer een tijdje tegen.

IMG_1790

Omdat ik te laat was met het reserveren van de tickets voor de abdij, moeten we onszelf bezig houden tot 16.15u, dat maakt dat we elk straatje ongeveer twee keer gezien hebben, maar het uitzicht op de enorme slibvlakte en de steeds veranderende kleuren van het water blijft fascineren. Begrijpelijk dat dit een populaire toeristische trekpleister is. Alleen mag ik er niet aan denken hoe druk het hier moet zijn in normale omstandigheden.

IMG_7747

IMG_7748

IMG_7755

IMG_7761

IMG_7763

IMG_7765

IMG_7769

IMG_7771

IMG_7773

IMG_7775

IMG_7778

IMG_7780

IMG_7781

IMG_7783

Rond 15.55u hebben we écht alles gezien en besluiten we ons geluk te beproeven, misschien mogen we iets vroeger binnen dan de tijd die op ons ticket staat en ja, we mogen binnen! De Abdij is een welkom rustpunt na de wandeling doorheen de drukke straatjes en echt het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van ons bezoek. Een plek die, zelfs beroofd van zijn vele kunstschatten, nog steeds grandeur uitstraalt.

IMG_7789

IMG_7796

IMG_7801

IMG_7808

IMG_7809

IMG_7811

IMG_7812

IMG_7817

IMG_7822

IMG_7829

IMG_7832

IMG_7837

IMG_7843

IMG_7847

IMG_7852

Na ons bezoek aan de abdij dalen we de berg af en wandelen we langs de voetgangersbrug terug naar de parking, die ondertussen al een pak leger is dan bij aankomst.

We rijden terug naar Dinard en parkeren onze wagen opnieuw in Parking Centrum. Nu nog een plekje vinden voor het avondmaal. Na de ietwat tegenvallende lunch hebben we allebei zin in iets lekkers.

We slagen erin een vrije tafel te bemachtigen op het terras van de Oyster Club, een viswinkel waar je ook kan eten. Het terras zelf ligt vlak langs de straat, gelukkig valt de drukte van het verkeer mee. En ja, natuurlijk bestellen we oesters! We vragen een schotel samen te stellen met drie verschillende soorten (cancale, fréhel, ostra regal), kwestie van van alles een beetje te proeven. Heerlijk!

IMG_1792

IMG_1795

IMG_1804

Ik vervolg de maaltijd met een zeevruchtenschotel met daarbij een lekker glaasje witte wijn. Mijn vriend heeft tot tweemaal toe pech: de gerechten die hij wil bestellen zijn op (de zaak sluit immers om 21u). Ter compensatie krijgt hij een glas wijn van het huis aangeboden. Sympathiek!

IMG_1808

IMG_1811

We sluiten de maaltijd af met een laatste portie oesters. Ons libido vaart er wel bij. 😉

GR34-route in Dinard – 28 juli 2020

Vandaag staat de wekker om 8u. We nemen een douche, zetten ons mondmasker op en trekken naar het ontbijt dat geserveerd wordt in een prachtige ruimte van dit vroeger ongetwijfeld zeer voorname herenhuis. Het ontbijt is gewoontjes: een hardgekookt ei, een stuk stokbrood, wat smeerkaas en een potje appelmoes. Kortom, zeer Frans. Het levert ons voldoende energie op om de dag te beginnen, maar niet meer dan dat. Naast ons, is er nog één ander koppel aan het ontbijten, niet bepaald en stormloop dus.

IMG_1723

IMG_1724

IMG_1726

Vandaag plannen we een stuk van de GR34-route langs de kustlijn van Dinard te wandelen. Met temperaturen die net de twintig graden halen, is het niet bepaald strandweer. We wandelen van ons hotel naar Plage du Port Blanc en beginnen daar aan de wandeling langs de ruige, rotsachtige kust.

We hebben amper twintig minuten gewandeld of we stuiten op een wegversperring: het pad is ingestort. We moeten dus helemaal terugkeren en een vrij grote omweg maken om aan de andere kant van de instorting uit te komen.

IMG_7565

IMG_7570

IMG_7575

IMG_7576

IMG_7580

IMG_7583

IMG_7586

IMG_7592

IMG_7595

Het is echt prachtig wandelen. Achter elke bocht ontdekken we weer een nieuwe baai met witte zandstrand, waarop we, ondanks de ietwat frisse temperaturen, redelijk wat zonnekloppers ontwaren. Het is bijna vloed en de zee gooit zich schuimend en bruisend op de rotsen. Prachtig toch, die ongeremde kracht van de natuur.

IMG_7598

IMG_7610

IMG_7611

IMG_7617

IMG_7618

IMG_7621

IMG_7623

Voor de lunch stoppen we op Plage de Saint-Enogat, een mooi strand met een restaurant op de dijk met de originele naam, Les Terrasses de Saint-Enogat, waar ik mijn eerste Bretoense hartige pannenkoek (galette) eet met kaas, aardappel en spek. Lekker! Bij mijn eten drink ik een glas kir breton.

IMG_1739

Na een sanitaire stop (met een mondmasker naar het toilet, het blijft toch wennen), zetten we onze wandeling verder. Hoe dichter we Dinard naderen, hoe drukker het wordt op het wandelpad. Op de meeste plaatsen is het gewoonweg onmogelijk om één meter (de anderhalve meter van Bretagne) afstand te houden. We kunnen niet anders dan vaststellen dat de mensen over het algemeen vrij nonchalant met de regels lijken om te gaan.

Naarmate de wandeling vordert, komt de zon steeds vaker door de wolken, tot het wolkendek volledig verdwijnt. In de schaduw blijft het serieus frisjes, maar op de zonnig stukken van het pad is het puffen. Het is alleszins warmer dan we verwacht hadden.

IMG_7624

IMG_7625

IMG_7631

IMG_7632

IMG_7636

IMG_7648

IMG_7652

We wandelen langs het mooie strand van Dinard (Plage de l’Écluse), maken een kleine tussenstop bij Le Moustache voor een ijsje en gaan verder naar de baai waar we gisterenavond al die bootjes zagen liggen. We passeren langs restaurant La Passerelle du Clair de Lune, dat een diner aanbiedt dat ons doet watertanden, maar ja, jullie raden het al: volzet. Het is duidelijk dat het coronavirus de Fransen niet van hun culinaire geneugten zal afhouden.

IMG_7657

IMG_7658

IMG_7659

IMG_7663

IMG_1742

Op onze tocht noteren we twee plekken waar het mogelijk is om een paddle board te huren. De weerberichten geven warmer weer naar het einde van de week toe, ideaal om te watersporten.

Ons oorspronkelijk plan was om helemaal tot aan de Barrage de la Rance te wandelen, maar ergens in de helft van de Baie du Prieuré houden we het voor bekeken. Ik moet dringend een sanitaire stop inlassen en de toiletten van het strand waarlangs we passeren zijn zo verschrikkelijk dat ik sneller buiten dan binnen sta. We hebben ondertussen al ettelijke kilometers in de benen en besluiten onze wandeling af te breken en terug te keren naar ons hotel dat zich vlakbij het Plage du Prieuré bevindt (waar het ook mogelijk is om te paddle boarden en kajakken).

IMG_7671

IMG_7673

IMG_7674

IMG_7675

IMG_7677

IMG_7680

IMG_7681

IMG_7686

Op de terugweg naar het hotel passeren we langs het chique restaurant Didier Meril met een prachtig zicht op de baai. Snel online gekeken of er nog plaats was en jawel, we hebben geluk! We twijfelen niet en reserveren meteen een tafeltje voor twee personen voor donderdag 30 juli.

Na mijn dringende sanitaire stop op het hotel merken we dat we allebei de kracht van de zon onderschat hebben. Toen we vertrokken op onze wandeling was het nog min of meer bewolkt en omdat het redelijk fris was, hadden we geen zonnecrème meegenomen. De weinige zon die er was, had alleszins veel effect op onze velletjes, want je ziet heel duidelijk tot waar mijn driekwart mouwen kwamen en mijn armband is een streepje wit tussen rozig rood. Nochtans hebben we de voorbije weken al stevig wat zon gezien. Het moet zijn dat in Frankrijk de zon harder schijnt. 😉 Gelukkig valt de schade mee. Les geleerd, de komende dagen gaat de zonnecrème standaard in de rugzak van het fototoestel.

IMG_1785

Omdat het te vroeg is om al te gaan eten, aperitieven we in het gezellige voortuintje van het hotel met een glas cider en een Leffe. De voortuin ligt in de schaduw en het was er bepaald frisjes. Het verschil tussen zon en schaduw bedraagt naar mijn aanvoelen bijna 5 graden.

IMG_1747

We drinken ons glas op en verlaten de schaduw voor de zon. We slenteren op het gemak naar het mooie strand (Plage de L’Écluse) van Dinard en stappen vervolgens een winkeltje met souvenirs binnen om te kijken of ze er misschien mondmaskers met Bretoense motieven verkopen. Helaas, de merchandising is nog niet aangepast aan de huidige situatie. In een biscuiterie met allerlei koekjes, confituren en karamelbereidingen vinden we een whisky uit de regio. Even online zoeken: de whisky is duurder geprijsd dan de flessen we online vinden. Gelukkig vinden we exact dezelfde whisky, de Armorik single malt, in een winkeltje een paar meter verder aan een veel goedkopere prijs. Plus we mogen proeven! Daarvoor doen we graag even ons mondmasker uit!

IMG_7691

IMG_7693

IMG_7696

Voor het avondmaal hebben een tafeltje gereserveerd in restaurant l’Attiseur, wat ‘de aanstoker’ zou betekenen. Beetje een vreemde naam voor een restaurant, maar zolang het eten lekker is, klagen wij niet. Aangezien het ‘s avonds behoorlijk frisjes is, kiezen we voor een tafeltje binnen. Bij het bestuderen van de menukaart valt ons nogmaals op hoeveel goedkoper het eten in Frankrijk is in vergelijking met België. Voor amper 34 euro heb je een heel kwaliteitsvolle driegangenmenu.

We starten onze maaltijd met een aperitief van het huis met cointreau, aperol spritz en crémant. Niet helemaal mijn ding, maar soms moet je al eens uit je comfortzone treden. Mijn voorgerecht met sint-jacobsvruchten is geweldig lekker en ook het hoofdgerecht is fantastisch. Alleen de reuzemacaron valt me een beetje tegen: té groot en té zoet. Beetje jaloers op de kaas van mijn vriend. De wijn die we bij de maaltijd drinken, is uitstekend. En naar goede gewoonte sluiten we af met een glaasje champagne. Wie zegt er dat je champagne alleen maar als aperitief kan drinken?

Saint-Jacques / risotto de céleri / beurre d’ail:
IMG_1772

Filet de bar / risotto crémeux / asperges / huile vierge:
IMG_1775

Macaron chocolat / fève de tonka:
IMG_1778

Kaasbordje:
IMG_1780

Terug in het hotel spoelen we het vuil van de dag van ons af en smeren we dikke lagen zon op ons ondertussen rode velletje. Benieuwd wat morgen zal brengen.

Van Leuven over Mechelen naar Dinard – 27 juli 2020

Geen al te beste nacht gehad. Vlot in slaap gevallen, maar dan veel te vroeg wakker geschoten en niet meer terug in slaap kunnen vallen. Zelfs niet met een podcast in mijn oren. Waarschijnlijk zorgen om mijn plantjes. Dat druppelsysteem dat ik last minute voor deze reis kocht, druppelt veel te snel. Ik vermoed allemaal dode planten aan te treffen bij mijn terugkomst…

Mijn vriend en ik pakken de laatste zaken bijeen en vertrekken een trein vroeger dan gepland naar Mechelen. Voor onze vakantie in Bretagne hebben we beroep gedaan op een huurwagen van Cambio. Ik wist dit zelf niet, maar je kan als Cambio-lid ook voor langere tijd een wagen huren. Omdat we toch bijna drie wekend intensief van deze wagen gebruik zullen maken, reserveerde mijn vriend een iets groter exemplaar dan de standaard Cambio. Helaas waren er in Leuven geen grotere wagens beschikbaar, dus moeten we eerst met valiezen en rugzakken de trein op naar Mechelen alvorens aan onze roadtrip te kunnen beginnen.

Gelukkig verloopt de treinrit vlot en op een paar minuten stappen van het station vinden we de Cambio wagen. Mits wat wringen (en het platleggen van één van de zetels achteraan) krijgen we onze twee grote valiezen in de wagen en weg zijn we! Oef! Want tot op het allerlaatste moment, vreesde ik dat het coronavirus roet in het eten zou strooien en dat ik alle boekingen zou moeten annuleren. We voelen ons pas echt op ons gemak wanneer we de Franse grens over zijn. Nu kan de vakantie echt beginnen! Duimen maar dat Frankrijk niet opnieuw in lockdown gaat en we onze plannen kunnen aanhouden.

Na onze eerste tankbeurt ergens in Frankrijk, kopen we wat koffiekoeken en een cookie (voor mij) om ons energieniveau op krikken. We zijn immers al vroeg op weg. In de winkel bij het tankstation kopen we wat natte doekjes om het interieur van de wagen schoon te maken. De cambio is immers niet erg proper. Wel proper: de Franse toiletten. Wat een verschil met de horrortoestanden die ik mij uit mijn kindertijd herinner.

Voor het middagmaal rijden we de autosnelweg af en volgen op goed geluk de aanbevelingen van Tripadvisor om uit te komen bij l’Auberge De Fouilloy in het gelijknamige dorpje Fouilloy, dat zich letterlijk in the middle of nowhere tussen de velden vol met hooibalen bevindt. Ik maak er voor het eerst kennis met ficelle Picarde, een lokale specialiteit met hartige pannenkoek. Als hoofdgerecht ga ik voor de paella, niet echt een streekgerecht, maar wel lekker en zo royaal dat ik mijn portie zelfs niet op krijg. Voor deze copieuze tweegangenlunch betalen we slechts 14,90 euro. Een spotprijsje.

IMG_1693

IMG_1696

We zetten onze tocht verder naar Dinard en luisteren onderweg live naar de persconferentie van de nationale veiligheidsraad die de verwachte verstrenging van de maatregelen aankondigt. Net op tijd ontsnapt naar het buitenland!

Onderweg krijgen we een beetje regen over ons, maar naarmate we Dinard naderen, wordt het weer beter. We genieten van de mooie landschappen rondom ons en ik ben blij dat ik naast zo’n goeie chauffeur mag zitten.

Rond 18.30u komen we aan in Dinard. Hotel Altaïr heeft geen parkeerplaatsen, dus placeren we onze wagen in een ondergrondse parkeergarage. Het onthaal (met mondmasker) is zeer vriendelijk en de uitbater biedt meteen aan om onze koffers naar boven te brengen (het hotel is gelegen in een mooie, oude villa en heeft geen lift). Aangezien beide koffers zwaar zijn, sleurt mijn vriend er ook eentje naar boven. Wat een helden!

Onze kamer is sober, maar ruim en de douchecabine is duidelijk recent vernieuwd en voorzien van alle mogelijke snufjes. Ik moet zeggen dat het hotel zeer goed meevalt, voor slechts twee sterren. Hierbij nog eens een dikke awoert aan reisbureau Caractère waarbij ik nog een voucher van zo’n 2500 euro heb, en die er niet in slaagden om mij een gepast voorstel voor Bretagne uit te werken. Het voorstel dat ze deden, kwam neer op een reis van slechts negen dagen en dat voor 500 (!!) euro per nacht. Serieus… Het kostte mijn vriend en mezelf twee uur rondsurfen om een vakantie van 18 dagen te boeken voor een gemiddelde prijs per overnachting van iets meer dan 100 euro.

IMG_7515

IMG_7519

Mijn vriend en ik droppen onze spullen op de kamer en maken een avondwandeling door het mooie Dinard. Het is bewolkt en een tikkeltje aan de frisse kant, maar daarop zijn we voorzien. We snuiven de geur van de zee op en genieten van de mooie uitzichten.

IMG_7525

IMG_7531

IMG_7532

IMG_7534

IMG_7537

IMG_7538

IMG_7540

Voor het avondmaal vinden we een plekje op het terras van L’Abri des Flots, één van de restaurants ons aangeraden door de hoteluitbater. Aangezien ik niet veel honger heb na de copieuze maaltijd deze middag, bestel ik een voorgerecht met krab en meteen mijn eerste glas champagne van de reis, gevolgd door een wit wijntje en ja, waarom niet, nog een glas champagne om de maaltijd in stijl af te sluiten. Het eten is heerlijk en het is erg gezellig, maar mijn vriend en ik hebben zo onze bedenkingen bij het naleven van de coronamaatregelen. Het lijkt ons dat de tafels niets goed schoongemaakt worden bij het wisselen van de klanten en ook de menukaarten worden gewoon doorgegeven.

IMG_7523

IMG_1705

IMG_1708

Nog een reden om voor een voorgerecht als avondmaal te kiezen: dan is er ruimte voor een ijsje. Snel online gezocht naar de beste ijsjeszaak van Dinard en jawel, het mojito-ijs bij Glaces Moustache was hemels!

IMG_7548

IMG_1716

IMG_1721

Om ons eten te laten verteren maken we nog een avondwandeling in Dinard, we passeren een prachtige baai die vol met bootjes ligt en het chique sterrenrestaurant Pourquoi Pas, dat een zeer betaalbaar diner aanbiedt. Bij nader online onderzoek blijkt het restaurant helaas tot in september volledig volzet te zijn. Tja, deze reis is in alle opzichten een beetje improvisatie. Ik had noch de tijd, noch de energie om op voorhand uitgebreide opzoekingen te doen. Ik heb zelfs geen reisgids voor Bretagne gekocht. De echt culinaire hoogstandjes zullen we deze vakantie wellicht niet beleven, maar dat hoeft ook niet. We zijn al blij dat we er even tussenuit kunnen met ons tweetjes, na al die maanden lockdown.

IMG_7550

IMG_7560

We kruipen op tijd in bed, want we zijn moe van een ganse dag onderweg te zijn. Morgen is er een nieuwe dag.

Afscheid van de Opaalkust – 2 april 2018

Gezien mijn onprettige ervaringen de avond voordien, besloot ik het ontbijt wijselijk aan mij te laten voorbijgaan. Per slot van rekening zouden mijn vriend en ik over een paar uur de terugrit naar Borgerhout aanvangen en ik had geen zin in een paar noodstoppen onderweg.

Om ons verblijf aan de Opaalkust toch in schoonheid te beëindigen, maakten we nog een kleine wandeling in het charmante dorpje Wissant en een aller-, allerlaatste strandwandeling. De wind door mijn haren maakte dat ik me al wat beter voelde, dus nam ik ‘s middags het risico om een pannenkoek met chocoladesaus te bestellen. Geen idee of dat een verstandige keuze is bij maag- en darmproblemen, maar ik had het gevoel dat ik suikers nodig had en jawel, mijn lichaam protesteerde niet. Oef.

IMG_5877

IMG_5878

IMG_5881

IMG_5883

IMG_5886

IMG_5890

IMG_7477

De terugrit naar Borgerhout verliep verder zonder problemen. Ik gebruikte het merendeel van de rit om wat slaap in te halen. Al voelde ik me nog redelijk suf toen we aankwamen. Mijn vriend en ik dropten onze bagage af op mijn studio en we reden verder naar zijn ouders om hun wagen terug te brengen.

Zoals we dat van zijn ouders gewoon zijn, hadden ze een copieus avondmaal voorzien, iets waar ik, gezien de omstandigheden, niet zoveel zin in had. Ik at dus heel voorzichtig wat kleine porties, gelukkig zonder nadelige gevolgen.

Jammer dat ons reisje aan de Opaalkust eindigde op een ietwat valse noot, maar als je op zoek bent naar prachtige stranden, mooie natuur en schattige dorpjes, is de Opaalkust zeker een aanrader.

Boulogne-sur-Mer – 30 maart 2018

Na een deugd doende nachtrust begaven we ons naar het ontbijt. De weersvoorspellingen voor deze Goede Vrijdag zagen er niet al te veelbelovend uit. Regen, regen en nog eens regen. Niet bepaald het gedroomde weer om lange romantische strandwandelingen te maken. Het was vrij rustig aan het ontbijtbuffet in ons hotel, buiten ons was er nog één ander koppel. Terwijl we genoten van een ontbijt met een zachtgekookt eitje en enkele plaatselijke kazen, bespraken we ons plan van aanpak voor de komende dag.

IMG_7375

We besloten naar Boulogne-sur-Mer te rijden omdat een stad altijd meer opties biedt voor regenachtige dagen. Terwijl we langs de Opaalkust naar het zuiden reden, genoten we van de mooie, glooiende landschappen onderweg. De groene velden en pittoreske dorpjes deden me een beetje aan Schotland denken. Wat minder vergezocht is dan het lijkt, want de Engelsen hebben meer dan eens voet aan de grond gehad in dit stukje Frankrijk.

Aangezien, ondanks de dreigende wolken, de regen nog even uitbleef, stopten we onderweg voor een wandeling in de duinen. Hoewel de mens overduidelijk zijn sporen heeft achtergelaten in dit landschap (aan bunkers geen gebrek), ademt de Opaalkust woeste ontembaarheid uit. Wat een verschil met de Belgische kust. De natuur heeft op de meeste plekken nog echt vrij spel en de wind en de regen lijken er zoveel heviger tekeer te gaan.

IMG_5382

IMG_5396

IMG_5403

IMG_5415

IMG_5416

In Boulogne-sur-Mer aangekomen, zochten we een parkeerplek vlakbij Maison de la Beurière. Helaas bleek dit traditionele vissershuis gesloten te zijn. Jammer, want het leek me boeiend om een dieper inzicht te krijgen in het leven van een vissersfamilie uit het einde van de negentiende eeuw.

IMG_5420

Als alternatief kozen we voor een bezoek aan Nausicaä Centre National de la Mer. Het zag er immers naar uit dat de regen die gestaag was beginnen vallen toen we Boulogne-sur-Mer binnen reden nog wel even zou blijven voortduren. Ik moet zeggen dat mijn verwachtingen na de teleurstelling in Lausanne niet al te hoog gespannen waren. Maar ik werd aangenaam verrast: Nausicaä is een prachtig complex met schitterende aquaria en veel gelegenheden om de vissen van dichtbij te zien. Er is zelfs een mooie collectie reptielen en een (ethisch verantwoorde) zeeleeuwenshow. Veel mooier dan het aquarium in Lausanne. Alleen de bediening van hun cafetaria dient wat bijgeschoold te worden: veel te lang moeten wachten op een eenvoudig vissoepje (dat wel lekker was).

IMG_5435

IMG_5457

IMG_5481

IMG_5490

IMG_5496

IMG_5502

IMG_5516

IMG_5518

IMG_5526

IMG_5557

Er was zoveel te zien en te beleven dat we pas na 16u opnieuw buiten stonden. We hadden geen van de twee verwacht dat ons bezoek zo lang zou duren. Heel dikke aanrader, dus.

Veel tijd om Boulogne-sur-Mer zelf te ontdekken bleef er bijgevolg niet meer over, want ik had om 19.30u een tafeltje voor twee in de Green Bistrot in Wissant gereserveerd, toch een half uur rijden vanuit Boulogne-sur-Mer.

Mijn arme vriend had helaas ergens een verkoudheid opgedaan, dus lasten we noodgedwongen een tussenstop in bij een apotheek vlakbij de Notre Dame Basiliek om wat pijnstilers en keelpastilles te kopen. Toch weer typisch: het lijkt alsof mijn vriend en ik alleen maar ziek worden tijdens verlofperiodes.

Na de nodige medicijnen ingeslagen te hebben, besloten we nog snel een bezoek te brengen aan de crypte van de Notre Dame Basiliek. We waren er om 17u, een half uur voor sluitingstijd. En alhoewel een half uur zeker voldoende is om alles gezien te hebben, zou een kwartiertje extra ons bezoek net iets comfortabeler gemaakt hebben. Het voordeel was wel dat we de crypte voor ons alleen hadden, wat ons bezoek extra speciaal maakte.

IMG_5570

IMG_5584

IMG_5585

IMG_5599

IMG_5606

IMG_5612

We sloten ons bezoek aan Boulogne-sur-Mer af met een wandeling op de vestigen daterend uit de dertiende eeuw. Zeer mooi. Net toen we op de terugweg naar de auto waren gingen de hemelsluizen opnieuw open. Veel kon ons dit niet deren, want we waren nog vijf minuten van de wagen verwijderd. Schitterende timing.

IMG_5620

IMG_5622

IMG_5625

IMG_5628

IMG_5629

IMG_5630

IMG_5632

IMG_5635

Omdat het gans de weg van Boulogne-sur-Mer naar Wissant pijpenstelen regende, besloten we ons originele plan om eerst de wagen aan het hotel te parkeren en van daar te voet te gaan te laten varen en gewoon rechtstreeks naar Green Bistrot te rijden.

Green Bistrot bleek een hippe plek te zijn met heerlijk eten. Ook nu weer waren we verbaasd over de kostprijs van het menu. Fijn dat je onbekommerd kan genieten van lekker eten zonder daar financieel je broek aan te scheuren. Alleen hadden ze de verwarming wat mij betreft wat hoger mogen zetten. 😉 En ja, natuurlijk at ik Sint-Jacobsvruchten, because, why not? En die crème brûlée met Baileys mocht er ook zijn.

IMG_7400

IMG_7407

IMG_7409

Superavond!

Van Borgerhout naar Wissant – 29 maart 2018

Over het algemeen vind ik het prima om zonder auto door het leven te gaan, maar aangezien sommige plekken op deze aardkloot nu eenmaal moeilijk met het openbaar vervoer te bereiken zijn, komt zo’n ding toch af en toe van pas. Vooral als je van plan bent een romantisch weekendje met zijn tweetjes aan de Opaalkust door te brengen. 😉

Bijgevolg namen mijn vriend, die de avond voordien geland was, en ik donderdagochtend vroeg de trein naar Herentals, alwaar zijn ouders ons kwamen oppikken aan het station. De ouders van mijn vriend waren immers zo vriendelijk om ons hun voiture te lenen, een hip, wit Opel bestelwagentje met al heel wat kilometers op de teller.

Na een snel ontbijt vertrokken we onder een stralend zonnetje richting Frankrijk. Beter weer dan voorspeld, hopelijk zou dat zo blijven. We liepen een twintigtal minuten vertraging op om wille van een ongeval, maar verder verliep alles op rolletjes. Onderweg naar onze bestemming reserveerde ik alvast een aantal leuke restaurantjes voor de komende dagen. Kwestie van in het ongetwijfeld drukke paasweekend geen energie te verspillen aan de zoektocht naar eten.

Zo rond de middag begonnen we uit te kijken naar een geschikte lunchplek die we vonden bij La Consoeurie in Dunkerque, yep, het dorpje van, naar mijn bescheiden mening, de beste film van 2017 (niet dat ik in 2017 zoveel films zag). Voor slechts veertien euro aten we een heerlijke lunch met Sint-Jacobsvruchten als hoofdgerecht en een soort trifle met appel en kaneel als dessert. En achteraf kregen we nog een gratis glaasje champagne aangeboden van het huis. En dan te bedenken dat je in sommige etablissementen alleen al voor een glas champagne veertien euro betaald.

IMG_7358

IMG_7360

Rond 15u kwamen we aan in ons hotel vlakbij het strand. Het was nog vrij rustig, omdat de paasvakantie pas in het weekend begon. We dropten onze bagage af en profiteerden van het feit dat het nog altijd droog was om een mooie strandwandeling te maken in de richting van Cap Blanc-Nez. Tijdens onze wandeling werd ons pad ettelijke keren versperd door kleine riviertjes die vanuit de duinen richting de zee snelden. Over de meeste riviertjes konden we, mits een goeie aanloop, springen, maar voor sommige kwam er wat meer creativiteit aan te pas. Eén keer moesten we zelfs een afgevallen tak gebruiken om aan de overzijde te geraken zonder natte voeten.

IMG_5355

IMG_5357

IMG_5359

IMG_5363

IMG_5369

IMG_5372

IMG_5376

We genoten met volle teugen van het mooie, brede zandstrand. Helaas begon de lucht tijdens onze wandeling steeds meer te betrekken en duurde het niet lang voordat de eerste regendruppels zich aandienden en al snel zaten we in een heuse stortbui. Er zat niets anders op dan rechtsomkeert maken. We verlieten het strand in de hoop langs de gewone weg sneller bij ons hotel te zijn. De wandeling terug was inderdaad korter, maar dat verhinderde niet dat we volledig doorweekt rond 17.45u in het hotel aankwamen. De tijd dat mijn winterjas nog waterafstotend was, ligt ondertussen ook al ver achter ons.

Terwijl we terug op temperatuur kwamen in onze hotelkamer (gelukkig deed de chauffage enorm goed haar werk), bespraken we het avondmaal. Ik had ‘s ochtends immers al het eten geregeld voor de komende dagen, maar voor deze avond zelf had ik nog niets voorzien. De eetgelegenheden die we gepasseerd waren in het dorpje, trokken ons niet meteen aan. Tripadvisor to the rescue en zo viel onze keuze op La Chaloupe. Aangezien het nog steeds pijpenstelen regende, leek het ons aangewezen om op voorhand onze komst telefonisch aan te kondigen. Kwestie van niet van een natte reis te moeten terugkeren. Spijtig genoeg hadden noch mijn vriend noch ik ontvangst in ons hotel. Gelukkig hielp de vriendelijke dame aan het onthaal ons uit de nood en zo vernamen we dat La Chaloupe een deal had met ons hotel waardoor we recht hadden op een gratis aperitief. mooi meegenomen!

We deden elke jas aan die we bij hadden (windstopper, regenjas en daarover mijn winterjas) en vertrokken door de gietende regen naar het restaurant. La Chaloupe bleek een bijzonder gezellig restaurant te zijn en wat meer was: het was er lekker warm! We genoten van een bordje fruits de mer als voorgerecht en ik zette de maaltijd voor met een heerlijke, zij het gigantische, portie vissoep. Daarbij dronken we een flesje Franse wijn.

IMG_7365

IMG_7368

IMG_7370

Terwijl wij al flink opgeschoten waren met ons hoofdgerecht kwam rond 21.20u een koppel binnen met twee jongens van, naar ik schat, vier en vijf jaar oud. Op een tijdstip waarop de meeste kinderen van die leeftijd al lang in bed lagen, moesten zij nog aan het avondmaal beginnen. De jongens gedroegen zich echter voortreffelijk op dit late uur. Het gezin sprak een mengeling van Spaans, Duits, Engels en Frans. Misschien volgden ze wat de maaltijden betreft de Spaanse gewoontes. 😉

IMG_7372

Omdat het me zo gesmaakt had, kon ik niet laten nog een klein dessertje te bestellen, een colonel (citroensorbet met een scheut wodka), leek me een ideale afsluiter. Gevolgd door een kopje thee om nog wat extra warmte op te doen alvorens door de regen en de kou naar het hotel terug te keren.

Als God in Frankrijk

Uiteraard volgt er op een later tijdstip een uitgebreider verslag van onze wedervaren aan de Côte d’Opale, maar één ding moet me alvast van het hart: het eten is hier geweldig goedkoop én lekker! Qua prijs-kwaliteit zijn we met ons gat in de boter gevallen. Het contrast met Zwitserland kan amper groter zijn. Ja, op culinair vlak zit deze vakantie alvast snor, nu alleen nog een beetje beter weer en dan zijn we helemaal met ons gat in de boter gevallen.

IMG_7404[1]