film

Teleurstellend

Gisteren zijn mijn vriendje en ik nog eens in de bioscoop geraakt. In mijn ideale wereld zouden we wekelijks een film op groot scherm zien, helaas, in de echte wereld worden we hiervan weerhouden door banale trivialiteiten als tijdgebrek. En die ene keer dat we dan in de bioscoop geraken, valt de film toch wel niet tegen, zeker.

Misschien komt het doordat we de boeken niet gelezen hebben (ik heb mij altijd wat afzijdig gehouden van heel die Harry Potter-heisa, simpelweg omdat ik de hype rond dat boek moeilijk kon geloven), want ik had moeite om mij in de personages in te leven en soms gewoon moeite om de film zelf te volgen. De eerste drie Harry Potter-films hebben we gezien op dvd (met dank aan de vriendin van mijn broertje voor het uitlenen) en de vierde film zijn we daarna in de bioscoop gaan zien. Over de eerste drie films was ik matig enthousiast, maar de vierde vond ik echt goed. De vijfde daarentegen. Ik kan niet meteen de vinger op de wonde leggen, misschien komt het doordat ik het gevoel kreeg dat de film samenhang miste, te veel uit losse fragmenten bestond en te veel personages bevatte, maar zowel mijn vriend als ik kwamen uit de filmzaal met een was-dit-het-nu-gevoel. Als Harry Potter in deze film doodgebliksemd werd door Lord Voldemort himself, zou het mij steenkoud gelaten hebben.

We waren beter naar The Simpsons geweest.

Pirates (II)

Gisteren zijn mijn vriendje en ik naar het derde deel van de piratensaga gaan kijken. (We waren halvelings verplicht door dat gigantische open einde waarmee deel 2 ons opzadelde.) Ik denk dat dit de eerste keer is sinds de verhuis dat we nog eens in een filmzaal geraakt zijn. En dan te bedenken dat we letterlijk op een paar meter van de cinema wonen.

Wat ik van de film vond? Oh well, ik vond hem beter dan het tweede deel. Hier en daar heb ik toch mijn mondhoeken een beetje kunnen vertrekken in iets dat op een glimlach leek. (Nah, ik overdrijf, ik heb wel een paar keer gelachen.) Een verpletterende indruk heeft Pirates deel III echter niet gemaakt. De film duurde te lang en deed iets te veel moeite om al de losse eindjes van de vorige films aan mekaar te knopen. Ik blijf met het gevoel zitten dat ze beter hadden kunnen stoppen na de eerste film. Maar goed, toch drie uur mijn gedachten kunnen verzetten. (Met dank aan kameraad L voor het uitlenen van zijn honderddagenkaart waardoor we geen astronomisch hoog bedrag voor deze film hebben moeten neertellen.)

Het Fotomuseum in Antwerpen

Gisteren zijn we dus naar het Fotomuseum in Antwerpen geweest. Ons bezoekje verliep echter anders we in gedachten hadden. Daar aangekomen bleek dat er maar een heel klein gedeelte van het museum te bezoeken viel, met de name de tentoonstelling “Jean-Paul Deridder-CINEMA”. Wij vielen een beetje uit de lucht, maar de personen aan de balie hielden vol dat het op de site stond. En ja, bij nadere inspectie staat er inderdaad zoiets op de site. Maar ik vind dat de site toch wel wat duidelijker kon vermelden dat er maar één klein zaaltje te bezichtigen valt van het héle museum. Dat vonden de mensen aan de balie ook wel een beetje want, en ik citeer: “Ja, het staat blijkbaar niet zo duidelijk op de site, want er zijn nog al mensen langsgekomen die niet wisten dat het museum eigenlijk dicht is.” Ja, hallo?

Maar goed, we laten ons niet zo snel ontmoedigen dus vroegen we wat het Filmmuseum te bieden had. De filmzalen van MuHKA_media bevinden zich in hetzelfde gebouw als het Fotomuseum, maar daarvan is natuurlijk totaal niks terug te vinden op de site van het Fotomuseum. (En voor de mensen die de moeite doen om op de links te klikken, de site van het MUHKA suckt.) De persoon aan het onthaal wist ons te vertellen dat er een film van Martin Parr speelde. Maar waar die film juist over ging, dat wist hij ook niet. De andere dame aan het onthaal zei dat het waarschijnlijk wel grappig zou zijn en over Britten ging. Ok, wij zijn niet vies van een experimentje, dus tickets gekocht voor de film. Tickets die ons 6 euro het stuk kostten, maar volgens het ticketje eigenlijk 6.20 euro kostten. De overbodige .20 was zeer professioneel doorgehaald met zo’n Pritt correctieroller. :-) En dan hadden we blijkbaar nog teveel betaald, want twee minuten later kwam de mevrouw van de balie ons achterna om ons nog twee euro terug te geven, want de tickets kostten maar vijf euro. Euh ja, ok, geld terugkrijgen is altijd fijn.

(Voor de mensen die nu druk aan het zoeken zijn op de MUHKA site naar informatie over die film van Martin Parr, doe geen moeite, ik heb zelf ook Google en mijn beste zoekskills moeten gebruiken om die info te vinden. Een mens zou denken: dat zal wel gewoon op de kalender met de programmatie staan. Maar dat zou toch echt veel te eenvoudig zijn. We willen de mensen toch zeker niet op een snelle manier correcte informatie bezorgen?)

Goed, de film zelf dan: Think of England. Echt, een supergrappig filmpje. Vooral de interviews met halfweggeblazen mensen in stormachtig weer. “So what do you think of England?” “Lovely, just lovely.” En die kerel op het strand met zijn trampolines: “Can’t get any better than this. You get food poisoning in all those foreign countries like Spain.” Haha, subliem. En nog: “We beat those bloody Germans in two World Wars en one World Cup.” Martin Parr had een duidelijke voorkeur voor het interviewen van stereoptypen, want ik kan me niet voorstellen dat de gemiddelde Engelsman of -vrouw zich kan terugvinden in het beeld dat in deze film geschetst werd. Maar we hebben goed gelachen en da’s het voornaamste.

Na drie kwartier (en niet anderhalf uur zoals ons verkeerdelijk verteld werd aan het onthaal) was de film al gedaan. Een beetje een abrupt einde, ik was nog lang niet uitgekeken op die rare Engelsen. Maar de magen van onze gastheer en gastvrouw waren al aan het rammelen en de gastvrouw had nog werk aan het avondeten, dus besloten we de Sinksenfoor maar te laten waar wat het was. En zo werd het nog een heel gezellige avond, met superlekker (maar veel te veel) Thais eten, een mooie fotoreportage over Thailand, nog eentje over Finland en de reiskriebels die bij mij steeds luider de kop op staken. Hopelijk kunnen mijn vriend en ik binnen een jaar of zo ook eens een grote reis maken.

Babel

Gisteren ben ik met vriendin U naar de film geweest, in een poging nog snel snel wat potentiële oscarkandidaten te zien. “Babel” dus. Een kaleidoscopische film van mensen, plaatsen en talen met als rode draad een soort “six degrees of separation“, maar dan world wide. Ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was. “Babel” is een film over een imperfecte wereld. Een wereld waarin we vaak overgeleverd zijn aan de speling van het lot. Pech of geluk, het is hoe het dubbeltje rolt. Als iemand struikelt en valt, dan is dat pech, maar in deze wereld gebeurt het maar al te vaak dat mensen verantwoordelijk zijn voor de ellende van hun medemensen. Zeker gaan zien. En ik hoop dat “Babel” een paar oscars mee naar huis mag nemen.

Na de film zijn we nog wat cocktails gaan drinken in de Kosmopol. Volgens mij denkt die ober dat ik een crush op hem heb. Da’s al de derde keer in een week tijd dat ik daar iets gaan drinken ben en telkens met ander volk. Nu moet ik zeggen dat hij qua looks zeker bij mij in de smaak valt, maar op zijn ober-skills valt toch nog het één en ander aan te merken. 😉

Nu nog wat kuisen en dan straks iets gaan eten met de mannen van FOSDEM.

Zo

De examens zijn gedaan. Tijd om de zwartgalligheid op dit blogje wat te verlichten met een streepje zonlicht.

Gisterenavond zijn mijn vriend en ik gaan dineren in restaurant Ming. Vroeger was dit het chique, maar een beetje ouderwets aandoende Ming Dynasty. Een restaurant waaraan ik trouwens goeie herinneringen heb. Mijn allereerste keer in de Ming Dynasty was een etentje met vriendin M om het behalen van mijn diploma te vieren. Een afspraak die we al jaren op voorhand gemaakt hadden. “Ooit, als we afgestudeerd zijn, gaan we daar eten.” Want het leek ons studentjes, echt wel een superdeftig en heel duur restaurant.

Maar goed, ondertussen heeft de Ming Dynasty een flinke facelift gekregen. Het stijfdeftige is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een hip en fris interieur mét zeer attente bediening. En het eten kost er niet eens zoveel geld. Wij gingen voor een chinese zuurpikante soep als voorgerecht en daarna heerlijke gesauteerde sint-jacobsvruchten. Smullen geblazen!

Na het diner haastten we ons naar de filmzaal (ik heb een heilige schrik om het begin van de film te missen en ik moet altijd nog een last minute plasje doen voordat de film begint). Omdat de examens nog fris in mijn geheugen lagen, had ik niet veel zin om een zware film te zien. Dus werd het The prestige, een film waar ik al positieve kritieken over gelezen had.

Helaas voldeed The prestige niet aan mijn verwachtingen. Misschien was het geen goed idee om twee goochelfilms vlak na mekaar te zien. (Ok, het is al een tijdje geleden dat ik The Illustionist gezien heb, maar daarna heb ik geen tijd meer gehad voor cinemabezoekjes.) Toegegeven, de beelden waren bloedmooi en de sfeerschepping was indrukwekkend. En een hoop van mijn favoriete acteurs waren behoorlijk goed aan het acteren (jammer dat Scarlett maar een bijrolletje had). Wat mij het meeste stoorde was het einde. De deus ex machina (letterlijk te nemen). Blah. Geef mij maar een échte goocheltruc.

The Illusionist

De gratis film gisteren was een groot succes. Als restaurantje kozen we voor Hémisphères, een gezellig restaurant waar de menukaart samengesteld is uit gerechten uit alle uithoeken van de wereld. De inrichting is overheersend rood en doet Arabisch aan. Mijn vriend was vooral gefascineerd door het grote tableau dat een tafereel uit een harem voorstelde. Ik vermoed dat die blote borsten en billen daar voor iets tussen zaten. 😉

Het eten was heel lekker. Ik had pasta met scampi uit Guadeloupe gekozen en mijn vriend een currie van rundsvlees. Mijn pasta smaakte zoet en toch wat pikant. Heel bijzonder. Minpuntje: mijn vriend was niet te spreken over de toestand van het sanitair. En aangezien ik een klein beetje last heb van smetvrees, was ik dus verplicht mijn dringende kleine boodschap op te sparen tot in het cinemacomplex.

Daar aangekomen stond er al een lange rij aan te schuiven. Blijkbaar komen er wel meer mensen uit hun kot voor een gratis film. 😉 De filmzaal was gigantisch groot en deed door het stukwerk en het aanwezige balkon ietwat ouderwets aan. Heel anders dan die high tech zalen van de Kinepolis. De charmante zaal kon echter niet verdoezelen dat de beeldkwaliteit niet zo goed was. Het beeld trilde lichtjes. Iets wat vooral opviel als de camera stil stond. Vervelend.

The illusionist is trouwens een echte aanrader. De film speelt zich af in één van mijn favoriete steden, het magnifieke Wenen. Alles draait om een goochelaar die de grenzen tussen werkelijkheid en fictie doet vervagen. En natuurlijk komt er ook een liefdesgeschiedenis aan te pas. Meer ga ik niet vertellen, want het zou zonde zijn de clou van het verhaal te verklappen. Ik heb the illusionist gezien zonder voorkennis en ik denk dat je zo het beste kan genieten van de magie van de film.

En de cocktails na de film? Wel, die bleken zich vermomd te hebben als glazen wijn en schuimwijn. Maar wij klagen niet. De wijn was heel lekker en de bediening droeg om de haverklap nieuwe hapjes aan. Honger had ik na de mijn pasta met scampi nog niet echt, maar tegen sushi en loempiaatjes kan ik toch geen neen zeggen, nietwaar?

Meer van dat!

Gratis! Film!

Twee van mijn favoriete woorden in de titel! Mijn avond kan bij voorbaat al niet meer stuk. Nog twee uurtjes en ik zit op kosten van een groot IT-bedrijf naar The Illusionist te kijken. Om te vieren dat ze verhuisd zijn, of zoiets. Van mij mogen ze daar vaker verhuizen.

Maar eerst gaan mijn vriendje en ik de Brusselse horeca verkennen. ‘t Moet niet altijd Leuven zijn, he.