Van de ene conferentie naar de andere (deze keer kon ik helaas niet blijven voor de receptie, ik was al te laat voor de Japanse les) en tussendoor moet ik ook nog al mijn werk gedaan krijgen. En herinner me eraan dat ik nog in ‘t kort iets moet zeggen over het fijne weekend dat jammer genoeg alweer voorbij is. Maar kijk, het is al bijna middernacht, het zal voor een andere keer zijn.
druk
Wat ik dacht
Tijdens de examens dacht ik: “Nadat ik dat verdomde diploma gehaald heb, zal het zeker rustiger worden.”
Nadat ik dat verdomde diploma gehaald had, dacht ik: “Juli is wel druk, maar dat komt omdat ik mijn sociale verplichtingen wat verwaarloosd heb. In augustus word het zeker rustiger.”
Begin augustus dacht ik: “Nog zoveel te doen, maar na Marktrock zal het wel rustiger worden.”
Na Marktrock vloekte ik eens hard op de gigantische hoeveelheid te verwerken foto’s en dacht ik: “Volgende week, volgende week wordt het zeker rustiger.”
Ik denk dat ik een patroon zie.
Als sardienen in een doosje
Deze ochtend op de trein. Weeral. Die trein naar Oostende is echt een ramp. Morgen proberen mijn lui gat wat vroeger uit bed te krijgen. Ik ben het beu recht te moeten staan.
Onbewuste stress?
‘t Zijn drukke tijden voor mij. Veel te veel te doen op het werk, ik hol van het ene naar het andere. Bovendien komt er binnenkort een reorganisatie aan, wat de nodige onzekerheid/ontevredenheid met zich meebrengt. Voeg daaraan toe: een ingestorte muur, een ongewenst voorzitterschap, een veel te drukke sociale agenda, baby’s die bezocht moeten worden, een gigantische fotoverwerkachterstand, twee nieuwe talen om onder de knie te krijgen, een examen rechten dat geblokt moet worden, een paar feestjes die georganiseerd moeten worden, teksten die geschreven moeten worden, enzovoort. En toch heb ik niet echt het gevoel dat ik de controle verlies. Het is druk, maar het gaat wel. Alles ok, ik voel me goed.
Mijn onderbewustzijn schijnt er echter een andere mening op na te houden. Vannacht ben ik weer in volle paniek wakker geschoten. Mijn hart klopte in mijn keel en het duurde zeker een kwartier voordat de adrenaline weggeëbd was en ik mij weer te slapen kon leggen. Ik weet niet meer wat er mij in mijn dromen zo’n schrik heeft aangejaagd, maar het zal niet fraai geweest zijn. En natuurlijk is mijn arme vriend ook wakker geworden door mijn luide jammerklacht. Mijn onderbewustzijn heeft last van stress. Wat doe je daar nu aan?
Sardientjes
Deze ochtend was het weer van dat. Van de mooie, grote dubbeldekker die ik (bijna) elke ochtend neem richting Brussel en die uit zeker zes wagons bestaat, geen spoor. In de plaats daarvan stond er op spoor twee een miezerig treintje met ocharme drie wagons en dan nog niet eens een dubbeldekker. Jullie kunnen je de gevolgen zeker indenken. De forenzen moesten er met de schoenlepel bijgeduwd worden, geen vierkante centimeter bleef onbenut. Als sardientjes in een blik, zwemmend in het zweet van de medemens.
Ik heb deze beker/trein aan mij voorbij laten gaan. Ik mag dan wel een fan zijn van lichamelijk contact, ik kies liever zelf met wie ik in een innige omhelzing sta. Die paar minuutjes werktijd die ik hierdoor verlies, ruil ik met plezier in voor een gemakkelijke zitplek in een veel rustigere trein. ‘k Moet tegen vanavond nog wat Japanse woordjes gememoriseerd krijgen he.
Leeg
Het is hier leeg. Al de bureaus rondom mij zijn verlaten. Het enige geluid dat de stilte doorbreekt, zijn mijn vingers op het toetsenbord van mijn pc. Het ziet ernaar uit dat ik hier nog wel even zit. Ik haat korte deadlines en nog meer in combinatie met lang uitlopende vergaderingen. Een mens moest op twee plaatsen tegelijkertijd kunnen zijn.
Krappe timing
Thuiskomen. In zeven haasten eten. En hup de auto in naar Gent voor het afscheidsfeestje.
Yikes!
Over een paar uurtjes is het al weekend! Was het gisteren niet nog maar pas maandag?
Hectisch
Vanochtend Italiaanse les (het eerste kwartier was weer afzien, mijn Italiaans zat héél ver). Na de les rap rap een boterhammetje gegeten en verf gaan kopen om ons appartementje een mooier uitzicht te geven. Volgens mij zijn wij de ideale klanten: wij vragen uitleg en beslissen vervolgens op vijf minuten wat we willen. Omdat we leven in een voortdurende race tegen de klok, hebben we niet de tijd om winkels af te lopen om prijzen te vergelijken. Als wij u online vinden en uw aanbod staat ons aan, is de kans groot dat u aan ons zal verkopen.
Daarna nog snel naar de Delhaize om voldoende brandstof in te slaan om morgen de noeste schilders van voedsel te voorzien. Douche genomen en nu naar de BlogMeet! Ik heb er zin in!
Druk weekend
Het was zelfs zo druk dat ik amper (amper) merkte dat we nog altijd geen internet hebben op ons appartement.
Een overzichtje in vogelvlucht:
– Vrijdagavond zijn we naar een fijn verjaardagsfeestje geweest. Een toffe locatie in het Gentse, een overvloed aan lekkere hapjes, nieuwe mensen leren kennen en oude bekenden weergezien. Meer moet dat niet zijn. Wel jammer dat we zo vroeg naar huis moesten wegens Italiaanse les de dag nadien.
– Italiaanse les, een vast ritueel op zaterdagochtend.
– Heel de zaterdagnamiddag gewinkeld in de Ikea (Vermoeiend met een hoofdletter, ik snap niet dat er mensen zijn die daar een gezinsuitstapje van maken);
– ‘s Avonds iets gaan eten met vrienden in de Himalaya (níet de berg) en een eerste bloemetje gekregen voor ons nieuwe appartement. Benieuwd hoe lang dat plantje zal blijven leven;
– Zondagochtend naar mijn ouders in het verre Limburg om de microgolf en nog wat kleren op te halen;
– Zondagmiddag gegeten bij de ouders van mijn vriend in alweer een andere provincie;
– ‘s Namiddags een slaapkamer en een eettafel met bijhorende stoelen gekocht. Nu is het afwachten wanneer ze geleverd zullen worden;
– ‘s Avonds nog wat gekuist in ons appartement. It never ends;
– Gaan squashen;
– De avond afgesloten met een lekker warm bad en toen was het weekend voorbij.