Vriendschap in Aubonne

Na de uitspattingen van gisteren niet al te vroeg opgestaan, ontbeten, onze valiezen gepakt en vervolgens de trein naar Aubonne genomen voor een bezoek aan onze vrienden daar.

Naar goede gewoonte verwende onze kameraad ons met allerlei lekkernijen en hoewel we duidelijk gezegd hadden dat we gisteren al stevig gedronken hadden en dat één flesje champagne wel volstond, kon onze kameraad het toch niet laten en haalde hij allerlei lekker wijntjes boven. Tja, dan kan een mens moeilijk neen zeggen, he.

Ik vrees dat dit officieel het laatste jaar is dat ik nog kleiner ben dan mijn petekindje, de jongste dochter van onze vrienden. Amai, waar is de tijd dat ze nog een klein schattig baby’tje was? Tof om te zien hoe de drie kinderen nu elk hun hobby’s hebben en zich een weg in de wereld zoeken. Ze doen aan volleyball, triatlon en cheerleading en in de winter gaan ze met z’n alle skiën in de buurt van hun buitenverblijf. En onze vrienden zijn aan het trainen voor hun volgende trail run. Hoe ze hun drukke job combineren met drie kinderen en hun sportieve hobby’s, geen idee. Ik heb geen kinderen en heb ondertussen bijna al mijn hobby’s geschrapt, wegens geen tijd meer voor. Beter in time management, zeker?

Typisch dessert uit de regio met merengue, rode vruchten en een saus op basis van kaas:

Omdat onze vrienden in de namiddag hun zoon moesten helpen met zijn huiswerk, keerden we na de bijzonder uitgebreide lunch terug naar Genève voor een wandeling langs het meer. Spijtig genoeg liet de zon ons vandaag in de steek, maar gelukkig hielden we het, ondanks de dreigende regenwolken en een paar verdwaalde druppels hier en daar, droog. Opvallend: overal troffen we in de parken langs het meer van Genève gebreide kunstwerken aan. Heel mooi!

Na de wandeling begeleidde mijn vriend mij met de trein naar de luchthaven alwaar we voor een paar dagen afscheid van elkaar namen.

En jawel, de vluchtgoden lieten mij alweer in de steek: vertraging. Gelukkig verliep de vlucht eens we vertrokken waren vlotjes. Omdat het de laatste vlucht van de dag was, kon ik een wrap van the Foodbag aan halve prijs kopen, om de honger te stillen die na de copieuze lunch nu toch de kop op stak.

Door de opgelopen vertraging mistte ik uiteraard de laatste rechtstreekse trein van 22.57u naar Leuven. Ik kon nog wel de trein van 23.53u nemen, maar die reed over Brussel-Noord waardoor ik pas om 00.48u in Leuven zou zijn. Dat leek me geen goed begin van de werkweek, dus bestelde ik een taxi via Taxi Verts. De rit naar Leuven kostte me 55,50 euro, een pak goedkoper dan de tarieven van de gewone taxi’s in de luchthaven. En zo lag ik toch nog op een aanvaardbaar uur in bed.

Wandelen in het Arboretum en langs het meer van Genève

Na de uitspattingen van de dag voordien, was ik blij dat onze vrienden gezegd hadden dat ik lekker kon uitslapen. En als er dan na een goede nachtrust spek met eieren op je staan te wachten, wel dan kan de dag al niet meer stuk.

Om het ontbijt en de kaas van de dag voordien wat te laten verteren, reden we met onze vrienden naar het Arboretum du Vallon de l’Aubonne voor een prachtige herfstwandeling. Die gezonde berglucht, daar valt toch iets voor te zeggen. De meisjes waren thuis gebleven om hun huiswerk te maken, wat ons de gelegenheid gaf om serieuze gesprekken te voeren zonder afleiding. Mijn ervaring is dat een wandeling een ideale context is voor diepgaande conversaties, met de mooie omgeving als extra pluspunt.

Na de wandeling kookte onze kameraad een lichte en gezonde lunch, die we verorberden met zicht op het meer, waarin de zon oogverblindend weerkaatste. Achter glas was het net zomer!

Na de lunch keerden we met de trein terug naar Genève, want onze vrienden hadden nog een todolijstje af te werken en we wilden hen niet tot last zijn. In Genève maakten we een mooie, lange wandeling langs het meer bij valavond. We sloten de wandeling af met een veel te duur glas witte wijn in de Glow Bar Lounge van het Hotel President Wilson, waar we de eetbare kerstversiering bewonderden, terwijl we wat opwarmden. Van zodra de zon onder is, zakken de temperaturen immers stevig.

Vervolgens spoorden we samen naar de luchthaven, waar we bij Al Volo pizzeria nog snel iets aten. Aangezien ik niet veel honger had, ging ik voor een soepje, maar mijn vriend kon de verleiding van een pizza niet weerstaan.

En dan was het moment aangebroken om afscheid te nemen. In tegenstelling tot de vorige keer had mijn vlucht maar een kwartier vertraging en kwam ik op een deftig uur aan in Leuven, na een kort, maar aangenaam weekend in Zwitserland.

Vriendschap in Genève en Aubonne

Zaterdagochtend zat ik op het vliegtuig naar Genève. Was alweer van juni dit jaar geleden dat ik nog eens in Zwitserland was. Tot mijn grote verrassing vertrok mijn vlucht stipt op tijd en scheen de zon toen ons vliegtuig de landing inzette boven het Meer van Genève. Fantastisch om het grijze rotweer in België te kunnen inruilen voor wat Zwitserse zonnestralen.

Mijn vriend kwam me ophalen op de luchthaven en we namen samen de trein naar station Cornavin. Het was duidelijk dat Genève zich volop aan het voorbereiden was op het Fête de l’Escalade, maar hier en daar viel er ook al kerstversiering in de etalages te bespeuren.

Mijn vriend en ik wandelden van het station naar de oevers van het meer van Genève, waar we afgesproken hadden met zijn Engelse collega. We kuierden op het gemak langs het meer terwijl we genoten van de zalige herfstzon. Ons geslenter bracht ons naar het oude historische hart van Genève, waar we op het terras van La Clémence genoten van een uitstekende lunch.

Toen we na de lunch voorbij de kathedraal van Genève wandelden zei de collega van mijn vriend dat hij dit iconische gebouw nog nooit bezocht had. Dat konden we zo niet laten! Een paar tellen later hadden we een toegangsticketje gekocht en begonnen we aan de beklimming van één van de twee torens. Zelfs al ben je geen grote van fan religieuze gebouwen, het uitzicht op zich is de moeite van de klim meer dan waard.

Nadat we terug op de begane grond stonden, bezochten we de prachtige Chapelle des Macchabées, al was het duidelijk dat de collega van mijn vriend mijn enthousiasme voor dit prachtig stukje erfgoed niet helemaal deelde.

Tot slot van onze date dronken we nog een glaasje wijn/bier in de volledig uitgestorven loungebar L’Interdit. Echt bizar hoe rustig het in Genève was en hoeveel zaken gesloten waren deze zaterdag. Net alsof de ganse stad in winsterslaap was.

Na dit drankje namen we afscheid van de collega en wandelden mijn vriend en ik terug naar Cornavin om vanaf daar de trein naar Aubonne te nemen. Onze kameraad kwam ons daar oppikken aan het station om samen te kunnen genieten van een gezellige avond met kaas en een goed glas wijn in hun mooie villa met uitzicht op het meer. De twee dochters van onze vrienden waren weer stevig gegroeid en de oudste is nu definitief groter dan mij. En ik vrees dat het ook niet lang meer zal duren voordat de jongste dochter, ons petekindje, mij voorbij steekt. De zoon des huizes was uit logeren, dus hadden we een aparte kamer voor ons ter beschikking. Lekker makkelijk.

Dessertwijn met habanero pepers = onwezenlijk lekker!

We genoten van het samen eten, drinken en verhalen uitwisselen. Onze kameraad heeft opnieuw promotie gemaakt en is nu lid van het management van Nestlé. Een hoop extra verantwoordelijkheden en stress, dus. Maar ik twijfel er niet aan dat hij dit uitstekend zal doen. Na iets te veel wijn kropen we moe, maar tevreden in bed.

Vevey en Aubonne – 5 juni 2022

Opgestaan om 8.30u wat voor mij, ondanks het riante aantal uren slaap, toch nog te vroeg aanvoelt. Gelukkig is er het heerlijke ontbijt om de laatste restjes van de kater van gisteren te doen vergeten. We genieten uitgebreid van het ontbijt, pakken op het gemak onze bagage en checken uit een paar minuten voor 11u. Voor onze laatste overnachting hebben we immers een kamer geboekt in Base Hotel vlakbij het station van Vevey. Het is onze bedoeling om ons te voet naar dat hotel te begeven (een 35 minuten wandelen, gelukkig bergaf), maar buienradar voorspelt een stevige stortbui om 11.15u. Dus besluiten we nog even te wachten in de comfortabele zetels van het hotel tot de bui voorbij is.

En jawel, buienradar had gelijk: stip om 11.15u valt de regen met bakken uit de hemel. Gelukkig duurt de regenbui niet lang en wanneer deze overgewaaid is, vertrekken mijn vriend en ik te voet met onze rolkoffertjes naar Base Vevey. Het is zondag, dus de straten zijn bijna verlaten. We voelen onderweg nog een paar druppels regen, maar gelukkig breekt de bui niet door.

Aangezien we pas om 15u kunnen inchecken in het hotel, vragen we aan het personeel of we onze bagage kunnen achterlaten. Spijtig genoeg begint het opnieuw te regenen op het moment dat we in het hotel de formaliteiten voor ons verblijf staan te regelen. Het supervriendelijke personeel biedt ons meteen een paraplu aan, zodat we toch buiten kunnen wandelen. Echt zelden zo’n sympathiek onthaald geweest in een hotel.

We bedanken de vriendelijke jongedame en gaan gewapend met onze paraplu’s naar buiten. We wandelen richting het meer, waar het ongeveer uitgestorven is. Gelukkig stopt het al snel met regenen en maken de stevige regenwolken langzaamaan plaats voor een aarzelend zonnetje. We maken een wandeling langs het meer in de richting van Corseau, genietend van de prachtige omgeving.

Continue reading →

Afscheid van regenachtig Aubonne – 19 september

Bij het opstaan bleek dat het weer helemaal was omgeslagen. Dat zalige zonnetje had plaatsgemaakt voor een miezerige en grauwe dag. We konden zelfs de bergen aan de overkant van het meer niet meer zien.

We ontbeten samen met spek en eieren en speelden daarna spelletjes met de kinderen. Ze haalden risk boven, maar het was (alweer) een heel andere versie van het spel dat ik thuis heb. Ik denk dat risk zowat het spel met de meeste varianten ter wereld moet zijn. Ik vermoed dat dit een kindervariant was, maar de variant die ik thuis heb, is toffer, naar mijn bescheiden mening.

Het samen spelen verliep niet zo vlotjes. De jongen vond het maar saai en had duidelijk moeite om zijn aandacht bij het spel te houden en bij de oudste vloeiden er twee keer traantjes omdat ze aan het verliezen was. Totaal nergens voor nodig, want uiteindelijk trok zij aan het langste eind en haalde ze de overwinning binnen.

‘s Middags aten we samen raclette en gourmet. Ach, gesmolten kaas, dat was ook al een eeuwigheid geleden! Het smaakte mij ongelooflijk goed. Bij het middagmaal dronken we een flesje lokale wijn gemaakt van druiven uit Aubonne. Onze vrienden vertelden dat ze dit jaar voor het eerst ook druiven van hun druivenstokken zouden laten oogsten en mee verwerken in de lokale wijn. Helaas valt de druivenoogst overal tegen door de extreem slechte weersomstandigheden van het voorbije jaar.

We babbelden nog wat na en toen was het al tijd om opnieuw de trein naar de luchthaven te nemen. Mijn vlucht vertrok immers om 17u. Mijn vriend vergezelde me naar de luchthaven. We namen afscheid en zo kwam er na een vlotte vlucht een einde aan mijn weekendje Zwitserland. Hopelijk lukt het om nog eens terug te keren voordat het jaar om is.

Een zonnige zaterdag in Aubonne – 18 september 2021

Om acht uur zaten mijn vriend en ik aan de ontbijttafel van hotel Ibis Styles Genève Gare. De avond voordien moesten we onze menukeuze doorgeven en we kregen allebei een plateau met zeer minutieus afgemeten porties. Toch wel heimwee naar het fantastische ontbijtbuffet in Swissôtel Tallinn.

Na het ontbijt pakten we onze spullen en namen we de trein naar Aubonne, alwaar onze vriendin ons kwam ophalen aan het station. Het was een fijn weerzien na bijna twee jaar.

Eerste vaststelling toen we hun mooie huis met zicht op het meer binnen stapten: de oudste dochter van onze vriendin is mij boven het hoofd gegroeid. Ze steekt ondertussen al een paar centimeters boven mij uit en ik vrees dat het daar niet bij zal blijven. Niet verbazingwekkend, want onze beide vrienden zijn lange mensen, maar confronterend is het wel. Ook haar broer en ons petekindje, de jongste van de drie hadden een flinke groeischeut gekregen.

We hadden geen grootste plannen voor deze zonnige zaterdag, buiten gezellig samen zijn en vooral heel veel bijpraten. ‘s Middags had onze kameraad Indische take-way voorzien, kwestie van niet te veel tijd in kokerellen te moeten steken. Helemaal mee eens. Superleuk om met de vier volwassenen en de drie kinderen buiten te kunnen eten en te genieten van het mooie uitzicht op het meer. Het Indisch eten was trouwens uitstekend! En ja, daar dronken we een glaasje bubbels bij.

In de namiddag bleven we gewoon buiten zitten. Genieten van de heerlijke zon op ons gezicht. Ik was niet echt voorzien op zulk schitterend weer en had er niet aan gedacht om zonnecrème mee te nemen. Gelukkig kon onze vriendin ons uit de nood helpen. Al bleek ‘s avonds dat zowel mijn vriend als ik ons beter wat eerder hadden ingesmeerd. De zon had ons stevig te pakken gehad.

Om toch iets van beweging te hebben, maakten we in de late namiddag een wandeling in de buurt. Voor het avondmaal gingen we opnieuw voor take-away: tapas ditmaal. Niet té veel, want de lunch was er rijkelijk geweest. Onze vriend toverde een heerlijk aperitief tevoorschijn op basis van lokale likeur en schuimwijn. De ideale start van een gezellige avond. Toen het buiten wat frisser werd, haalde onze vriendin de fleece dekentjes boven en de kinderen stookten een vuurtje waarboven ze marshmallows lieten smelten.

We sloten de avond af met een zotte danceparty. En ja, ook de twee dochters van onze vrienden bleken eenhoorn-onesies te hebben. Tijd dus om de tiktok dance moves boven te halen!

Ik nam een heerlijke douche om het vuil en zweet van die dag van me af te spoelen en viel bijna direct in slaap. Lang leve de gezonde berglucht.

Kerstsfeer in Genève, feestgedruis in Aubonne

Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat het al van de zomervakantie geleden was dat ik nog eens naar Genève vloog (die reisverslagen hebben jullie trouwens nog te goed, dat komt ervan als je werkdagen draait van meer dan tien uur per dag). Maar dit weekend had ik wel een heel goeie reden om mijn valies te pakken: onze vrienden hadden ons uitgenodigd om samen met hen hun vijftienjarig huwelijk te vieren.

Het weekend begon iet of wat in mineur: één of andere onverlaat heeft vrijdagavond bij het verlaten van het vliegtuig in Genève mijn ballotin met 750 gram Neuhaus pralines gepikt. Toegegeven ik was ze eerst zelf vergeten, maar mijn eurocent viel net op het moment dat ik uit het vliegtuig stapte. Natuurlijk moest ik even wachten tot de stroom afstappende passagiers verminderde, alvorens ik terug op het vliegtuig kon om de zoektocht in te zetten. Helaas geen spoor van mijn pralines. Ik kan maar hopen dat de dief ervan genoten heeft… Tot zover mijn voornemen om de feestvarkens echte Belgische pralines cadeau te geven.

Zaterdagochtend sliepen we een beetje uit en gingen we rond het middaguur naar de kerstmarkt van Carouge. Veel stelde de kerstmarkt niet voor, moet ik toegeven. Eerder een gewone markt met wat extra kraampjes met prullaria en een kerstman op stelten. Er was zelfs niet overdreven veel volk. Als je echt een fabuleuze kerstmarkt wil zien, raad ik je aan om naar Montreux te gaan. Maar goed dat onze verwachtingen niet al te hoog waren en gelukkig was de patate à la montagnarde zeer lekker!

Na die patat konden we er weer even tegen en wandelden we op ons gemak terug naar de flat van mijn vriend, terwijl we onderweg getrakteerd werden op een mooie Zwitserse regenboog.

Rond een uur of vier vertrokken we met onze bagage naar station Genève-Cornavin. Van daaruit namen we de trein naar Allaman en vervolgens de bus naar Aubonne. Om optimaal van het feest te kunnen genieten, hadden we een kamer geboekt in Auberge du Lion d’Or . Aangezien het ons een strak plan leek eerst een stevige bodem te leggen alvorens ons in het feestgedruis te storten, dineerden we in het uitstekende Italiaanse restaurant Il Circolo. Heerlijke risotto, meer is er niet nodig om mijn hart sneller te laten kloppen.

Vanaf het restaurant was het een kwartiertje wandelen naar het prachtige huis van onze vrienden mét uitzicht over het Meer van Genève. We werden enthousiast welkom geheten door het feestkoppel en hun drie kinderen. Het was een blij weerzien, want alweer van begin dit jaar geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden. Mijn vriend en ik waren, naast onze vrienden, het enige Belgische koppel aanwezig. Verder waren er Britten, Italianen, Russen, Fransen,… Naar goede gewoonte waren de Zwitsers weer dik in de minderheid. Buiten onze vrienden kenden we niemand op het feest, gelukkig was het verrassend gemakkelijk om aansluiting te vinden bij een groepje en leerden we heel fijne mensen kennen.

We genoten van de heerlijke prosecco en lekkere hapjes, ons gepresenteerd door de kinderen. Later op de avond lieten we ons zelfs verleiden tot een kleine salsademonstratie. Zo leuk om nog eens de beentjes te kunnen losgooien. Daarna kwamen de meer toegankelijke muziekgenres aan bod en kregen we gezelschap van de andere gasten op de dansvloer. Uiteraard sloten we het feest af in de vroege uurtjes. Blij dat we maar een kwartier moesten stappen naar onze hotelkamer…

De dag nadien ontbeten we op het laatst mogelijke moment in ons hotel. Het ontbijt stelde helaas niet veel voor. Wat brood, kaas en yoghurt. Nuja, we hadden de dag voordien al hapjes genoeg gegeten, dus veel honger hadden we niet. Na uitgecheckt te hebben, begaven we ons opnieuw naar onze vrienden. Die hadden ondertussen bijna al de vuile vaat en rommel van de avond nadien weggewerkt. Wij konden enkel nog een beetje helpen met de overtollige drank naar de kelder te dragen. Voor de lunch toverde onze vriend een gezond slaatje met vis op tafel. Waarbij we stiekem nog een glaasje wijn dronken en genoten van een Zwitserse praline. Ach, het was een feestelijk weekend voor iets, nietwaar?

Om toch nog iets gezond te doen, maakten we samen met de kinderen een wandeling door de winterse wijngaarden van Aubonne. Het weer viel beter mee dan verwacht en we kregen zelfs een streepje blauwe lucht te zien. De kinderen zeurden een beetje (moe van het late opblijven de dag voordien), maar het deed deugd om even buiten te zijn.

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en spoorden we van Allaman rechtstreeks naar de luchthaven, waar mijn vriend en ik (alweer) Italiaans aten. Vervolgens nam ik afscheid en begaf ik mij naar de security. Aan alle mooie liedjes komt een einde.

Lausanne en Aubonne – 13 januari 2019

Deze zondag hebben we afgesproken met onze vrienden uit Aubonne om samen een sneeuwschoenwandeling te maken. Mijn vriend en ik sporen van Genève naar Nyon, waar onze vrienden ons komen oppikken om kwart voor tien. Helaas, helaas, de weergoden zijn ons slecht gezind. Het regent in Nyon en de webcams op de pistes van Saint-Cergue, waar we willen gaan wandelen, tonen een dikke, grijze mist. Niet bepaald het ideale weer voor een fijne wandeling.

We gooien onze plannen om en rijden naar Lausanne. In een stad valt altijd wel iets te beleven, ook bij slecht weer. De kinderen zijn dit weekend op kamp, dus we zijn alleen onder volwassenen. Het ideale moment voor een museumbezoek dus! Op aanraden van onze vriend gaan we naar het mudac (Musée de design et d’arts appliqués comtemporains). Een niet al te groot museum waar een erg mooie collectie glasobjecten te bewonderen valt. Over de tweede tentoonstelling die er loopt, zijn de meningen verdeeld. De tentoonstelling toont een aantal stop motion filmpjes met figuren uit klei en een aantal kleikunstwerken. Sommige stop motion filmpjes zijn schitterend, andere erg bevreemdend tot zelfs afstotelijk. Mijn fascineert vooral het stop motion filmpje over de Día de Muertos. Zeer knap in beeld gebracht.

Omdat ons ticket ook toegang geeft tot het Musée de l’Elysée, besluiten we daar ook snel een kijkje te nemen. We hebben niet meer superveel tijd, want onze vriend moet de kinderen van het kamp gaan ophalen rond half drie in de namiddag. Jammer, want de tentoonstellingen van fotografen Matthias Bruggmann en Liu Bolin zijn beide indrukwekkend.

De titel van de tentoonstelling van Matthias Bruggmann ‘Un acte d’une violence indicible’ had niet beter gekozen kunnen zijn: de beelden komen binnen als een mokerslag. Zes jaar werkte Matthias Bruggmann aan deze tentoonstelling die met waanzinnig mooie, maar pijnlijke beelden de oorlog in Syrië in beeld brengt. Het is bizar om zoveel schoonheid in de gruwel te ontdekken. Een tentoonstelling die niemand onberoerd kan laten.

De werken van Liu Bolin zijn van een heel andere aard. Niet voor niets draagt deze fotograaf de bijnaam: de menselijke kameleon. In zijn werken wordt de artiest letterlijk opgeslokt door de omgeving. Bij sommige foto’s duurt het ettelijke seconden voordat je ontdekt waar de artiest zich bevindt. De werken van Liu Bolin zijn een stille aanklacht tegen de onmenselijkheid van het huidige Chinese collectivisme en de uitwassen van het hedendaagse hyperconsumptie die vandaag de dag ook de Chinezen treft. Je ziet zijn werk en de daaraan gekoppelde betekenissen evolueren doorheen de jaren. Dik de moeite en ik vind het jammer dat we niet langer in het Musée de l’Elysée kunnen doorbrengen.

We keren terug naar het huis van onze vrienden in Aubonne en beginnen samen met onze vriendin aan de voorbereidingen voor de kaasfondue, terwijl onze vriend de kinderen gaat halen. Die blijken alle drie behoorlijk uitgeput te zijn van hun weekendje weg en helemaal geen zin te hebben in kaasfondue. Geen erg: meer kaas voor ons!

Ondanks het slechte weer, een mooie zondag.

Sinterklaas in Aubonne

Jawel, alvorens definitief naar Spanje te trekken, maakte de Goedheilig man nog een kleine tussenstop in Genève en liet hij daar allerlei leuke cadeautjes voor de drie kinderen van onze vrienden in Aubonne achter. Voor ons petekindje had de Sint een mandala tekenset gebracht, voor haar broer meccano dinosaurussen en voor de grote zus het spel Cluedo. We spoorden met de cadeautje naar Allaman, alwaar onze vriend ons kwam ophalen aan het station.

De cadeautjes werden goed onthaald en meteen ingespeeld. En daarna was het tijd om nog eens te proeven van hét nationale Zwitserse gerecht bij uitstek: kaasfondue! Met kaas rechtstreeks van bij de kaasboer. Het was heerlijk! En het lukte ons ei zo na om beide potten gesmolten kaas volledig te ledigen. Als dessert sneuvelde er nog eens een marmite (al moet ik toegeven dat ik te vol zat om er nog wat chocolade en marsepeinen groenten bij te proppen) en daarna speelden we samen Cluedo. Er werd gigantisch hard vals gespeeld, maar uiteindelijk kwam er een verdiende winnaar uit de bus: met name mezelf. 😉

Om de dag af te sluiten maakten we met ons vijven nog een prachtige wandeling bij valavond doorheen de wijngaarden, terwijl de avondlijke zon de besneeuwde toppen rondom het meer van Genève roze kleurde. Prachtig!

Fête Nationale – 1er août 2017

1 augustus vieren alle Zwitserse kantons de Nationale Feestdag. Deze zomerse datum werd gekozen omdat begin augustus 1291 (exacte datum is niet gekend) de drie Alpenstaatjes Uri, Schwyz en Unterwalden een overeenkomst sloten om elkaar tot in de eeuwigheid bij te staan in hun verzet tegen buitenstaanders. Pas sinds 1994 is 1 augustus een officiële feestdag in gans Zwitserland.

Onze vrienden hadden ons uitgenodigd om samen met hen onze allereerste nationale feestdag op Zwitserse bodem te vieren en tegelijkertijd ook een beetje de verjaardag van ons petekindje, hun jongste dochter, die in juli verjaard was. Tegen de middag waren we in Aubonne om eerst ons petekindje cadeautjes te zien uitpakken en dan te genieten van een heerlijke gezamenlijke Mexicaanse lunch op hun terras met uitzicht op het meer. Ok, burrito is niet echt Zwitsers, maar op een hete dag van meer dan 30 graden wellicht beter geschikt dan kaasfondue. 😉 Als voorgerechtje serveerde onze chefkok een heerlijk boekweitpannenkoekje met gerookte zalm en zure room. Samen met een glaasje champagne de ideale manier om een feestelijk dag te beginnen.

Na het verorberen van ettelijke burrito’s (helaas geen fotografisch bewijs ter illustratie), maakten we een wandeling naar het nieuwe huis van onze vrienden. Eind augustus trekken ze erin en het zag er al bijna helemaal afgewerkt uit. Na de vertering bevorderende wandeling was er weer een beetje plek voor een typisch Zwitsers dessert met meringue, room en ijs. Heerlijk!

Ondertussen was de avond gevallen en was het tijd om naar het centrum van Aubonne te trekken om deel te nemen aan de feestelijkheden op het binnenplein van het kasteel van Aubonne. De binnenplaats was feestelijk versierd met vlaggen en er stonden lange tafels en banken opgesteld om aan te eten en te drinken. We dronken een glaasje wijn, aten een stukje saucisse, maakten kennis met wat dorpsbewoners en deden ons best om het Zwitserse volkslied mee te playbacken. Het enthousiasme waarop het volkslied werd meegezongen, was groot. En ook het daaropvolgende ‘prière patriotique’ werd uit volle borst mee gebeden. Het lijkt erop dat de mensen in Zwitserland iets religieuzer zijn dan in België.

Na het gebed trokken we in optocht door de straten van Aubonne. De kinderen kregen papieren lampionnen uitgereikt en de stoet werd begeleid door de plaatselijke fanfare.

Daarna liepen we terug naar het huis van onze vrienden om van daaruit met de wagen naar Saint-Prex te rijden voor het grote vuurwerk dat zou afgeschoten worden vanaf twee platforms op het meer. We waren duidelijk niet de enige mensen die van het vuurwerk wilden genieten. Het was erg druk in het centrum van Saint-Prex, maar gelukkig slaagden we er zonder al te veel moeite in om een plek te vinden aan de oever van het meer met goed zicht op het vuurwerk. We moesten even geduld uitoefenen, maar om 22.47u was het dan eindelijk zover! De vuurpijlen schoten de lucht in en ik moet zeggen: die Zwitsers kennen iets van vuurwerk maken. Behoorlijk indrukwekkend!

Het late uur zorgde ervoor dat ons petekindje tijdens het vuurwerk in slaap gesukkeld was in de armen van haar mama. Begrijpelijk, want het was dan ook een vermoeiende dag. 😉

Na al die feestelijkheden lagen we uiteraard veel te laat in ons bed, maar dat hadden we er graag voor over!

Yet Another Blog

Life on my side

Aubonne